Το χάσμα το τραύμα και οι μεγάλες προσδοκίες

Ένα χάσμα δημιουργείται όταν δυο άνθρωποι που κάποτε κοιταζόντουσαν στα μάτια αρχίζουν πλέον να κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις ..

Όταν αρχίζεις να βαδίζεις, έστω νοερά, προς την αντίθετη κατεύθυνση, μέτρα προσεχτικά τα βήματα σου

Γιατί η σχέση είναι μια μαθηματική πράξη στην οποία όσα βήματα χρειάζονται για να φτάσεις σε σημείο ασφαλούς απόστασης, τόσα βήματα θα χρειαστούν για να επιστρέψεις

Γι αυτό πριν κάνεις το πρώτο βήμα, αναρωτήσου. Γιατί θέλεις να φύγεις;

Αν δεν είσαι σίγουρος για το λόγο της φυγής, κράτα ένα μίτο για να βρεις το δρόμο όταν θες να γυρίσεις πίσω.

Παρομοίως, αν μετά την απομάκρυνση, νιώσεις εκείνο το αίσθημα απελπισίας να σε πλημμυρίζει και θες αγωνιωδώς να γυρίσεις πίσω, αναρωτήσου και πάλι. Γιατί θέλεις να γυρίσεις πίσω;

Είναι γιατί σου λείπει αυτός που άφησες πίσω, ή γιατί φοβάσαι να μείνεις με τον εαυτό σου;

Ότι κι αν ισχύει από τη στιγμή που κάποιος ανακοινώνει ότι φεύγει «οριστικά» ακόμα κι αν επιστρέψει πίσω γιατί "μετάνιωσε" η κατάσταση δεν θα επανέλθει στην προϋπάρχουσα κατάσταση.

Εκείνος που επιστρέφει δεν είναι ο ίδιος, είναι ο «μετανοημένος», εκείνος που λίγο πριν πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τον άλλον. Και εκείνος στον οποίο επιστρέφει επίσης δεν θα είναι ο ίδιος. Θα είναι ο μέχρι πρόσφατα απορριμένος, ο εγκαταλελειμμένος. Εκείνος που δε θα σταματήσει να αναρωτιέται γιατί αφού τον εγκατέλειψες τότε ζητάς πάλι να μπεις στη ζωή του.

Έστω και αν ακόμα συνεχίσουν από εκεί που έμειναν, έστω και αν προσπαθήσουν για μια καινούρια επανασύνδεση, αυτό που θα γίνεται στην ουσία είναι η αναπαραγωγή σκηνών μιας παλιάς ταινίας που έχουν μάθει καλά να παίζουν, μόνο που οι ηθοποιοί δεν θα είναι οι ίδιοι. Θα είναι εκείνοι, που έπαιξαν για λίγο σε άλλη ταινία, δεν τους έκατσε ο ρόλος και γυρίζουν πίσω να παίξουν στην ταινία της οποίας τους ρόλους ξέρουν καλά.

Γι αυτό πριν φεύγεις να σαι κάτι παραπάνω από σίγουρος.
Κι αν δεν είσαι σίγουρος να μην φεύγεις.

Να μένεις! Να μη μένεις όμως στη σιωπή, να μιλάς, να το παλεύεις, να προσπαθείς να το σώσεις.
Μην απομακρύνεσαι, μην αφήνεις την απόσταση να μεγαλώνει μέχρι που να γίνεται χάσμα.
Γιατί το χάσμα δεν ξεπερνιέται.

Κι αν δε σώζεται τότε ναι, να φεύγεις , αλλά να φεύγεις με την βεβαιότητα ότι έκανες ότι μπορούσες και μέχρι εκεί, δεν είχες κάτι άλλο να κάνεις.

Ουδέποτε πίστεψα στις εκ των υστέρων μετάνοιες μετά από τελεσίδικες αποφάσεις. Ουδέποτε κατάλαβα τους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια και λένε σ' αγαπώ ενώ το σώμα και η ψυχή τους είναι ήδη μίλια μακριά. Αλήθεια με πόση μαθηματική ακρίβεια επιτυγχάνεται αυτή η διάσπαση;

Όταν έρθει η ώρα να πάρεις το δρόμο σου, να τον πάρεις, να χεις όμως το κουράγιο να τον τραβήξεις μέχρι τέλους.
Κι αν θα φύγεις, φύγε ολόκληρος, φύγε με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά και κόψε τον ομφάλιο λώρο που συντηρεί η ενοχή σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο από εκείνους που δεν έχουν την δύναμη να πουν την αλήθεια και πρέπει να σου την σερβίρουν με μικρές θανάσιμες δόσεις αδιαφορίας. Δεν έχει κάποιον πιο σκληρό από αυτόν που θέλει να φύγει και σε αναγκάζει με μεθοδικό τρόπο να τον διώξεις εσύ.
Δεν υπάρχει πιο χαμένος χρόνος από αυτόν που σπαταλάς με έναν άνθρωπο που το σώμα του είναι δίπλα σου ενώ ο υπόλοιπος λείπει.
Και δεν έχει τίποτα πιο θλιβερό μετά από όλα τα πιο πάνω, από έναν άνθρωπο που τσακίζει την περηφάνεια του και γυρίζει μετανοημένος, απλά και μόνο γιατί δεν του βγήκε η μαγκιά, πήγε πήρε μια γεύση ελευθερίας, δεν του άρεσε και γύρισε πίσω.
Όπως δεν υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να δέχεσαι πίσω κάποιον που επιστρέφει πίσω, όχι γιατί αναθεώρησε τα αισθήματα του για σένα, αλλά γιατί δεν του έκατσε το "έξω".

Όχι δεν πιστεύω ούτε στη μετάνοια, ούτε στη συγχώρεση, ούτε στις επανασυνδέσεις.

Ούτε ότι όταν τελειώνει με ψέμα, ανεντιμότητα και προδοσία μπορεί να ξαναρχίσει χωρίς να γίνεται πλέον ένας εξευτελιστικος προσυμφωνημένος συμβιβασμός.

Είναι όμως κοινή τακτική, οι άνθρωποι να συμβιβάζονται. Συμβιβάζονται και συνεχίζουν, απατημένοι και προδομένοι και δέχονται μια ψεύτικη συγνώμη την ώρα που ξέρουν ότι είναι ψεύτικη, γιατί ο φόβος και η ενοχή είναι μεγαλύτεροι από το αίσθημα της δικαιοσύνης.

Ο φόβος και η ενοχή αλλά κυρίως ο φόβος.
Καλύτερα με εκείνον / εκείνην που έχω συνηθίσει δίπλα μου, παρά μόνος μου. Γιατί αυτό το "μόνος" μου χρειάζεται μεγάλα αρχίδια στο τέλος της ημέρας γιατί εγκαταλείπεις όχι μόνον εκείνον / εκείνην αλλά και όλη τη ζώνη του βολέματος σου και ξαναρχίζεις από το μηδέν.

Και αυτό το μηδέν αυτή τη φορά είναι πολύ σκληρό , γιατί τώρα δεν είσαι είκοσι για να γελαστείς και να ξεγελαστείς και να ενθουσιαστείς και να μπεις ξανά στο ίδιο τριπάκι που ήσουν Πατρίδα, οικογένεια και Πίστη με ένα νέο άτομο . Όλα έχουν αναλωθεί και καταναλωθεί και η εποχή μας δεν μας αφήνει περιθώρια ρομαντισμού, όλα έχουν γίνει ένα υπερσύγχρονο μαζικό μπουρδέλο, γύρω μας, μέσα μας, στις σελίδες των διαδιχτυακών μας συναναστροφών, όλοι για όλους και όλοι για Κανέναν. Τα λόγια δε σημαίνουν τίποτα και στα μεγάλα ψεύδη της εποχής μοιάζεις με Δων Κιχώτης.

Η γραφή είναι μια απλή καταγραφή γεγονότων.

Χωρίς καμιά διάθεση κριτικής για τις επιλογές κανενός Δεν υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από κανέναν
Ξέρω πια, πολύ καλά, ό,τι ο κάθε ένας επιλέγει εκείνο που μπορεί να αντέξει. Εκείνο που τον πονάει λιγότερο. 

Εμένα με πονάει το ψέμα, έζησα εντός του όμως για δεκαετίες. Μέχρι που το απέβαλα. Όταν αποβάλεις το "ψέμα" μένεις για λίγο γυμνός και ευάλωτος.  Είσαι κάτι που δεν ξέρεις ακόμα ποια είσαι και αρχίζεις και ξανακτίζεις κύτταρο κύτταρο το νέο δέρμα που θα σε περιβάλει και παίρνει χρόνο να δεις ποιος τελικά είσαι. Όταν αποβάλεις όμως το ψέμα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο ψέμα. Όταν "δεις" δεν μπορείς να ξανατυφλωθείς. Ο καρπός της γνώσης δεν ξαναεπιστρέφει πίσω στο δέντρο.

Όταν αποβάλω το ψέμα λοιπόν σε  πονάει το "λίγο" το "διφορούμενο" το "σχεδόν" το "ίσως" και το "θα δούμε"
Θέλεις ένα ξακάθαρο άσπρο ή ένα ξεκάθαρο μαύρο να ξέρεις πώς προχωράς.
Θέλεις να ξέρω αν είσαι εδώ και αν είσαι εδώ γιατί είσαι εδώ. Δεν θέλω να ξέρω για πόσο , το πόσο δεν το ξέρει κανείς. Αύριο μπορεί να σου στερέψω εγώ, μεθαύριο μπορεί να μου στερέψεις εσύ.
Όμως σήμερα, τώρα, θέλω να ξέρω τι νιώθεις για μένα. Θέλω να καταλάβεις εσύ τι νιώθεις για μένα. Θέλω να ξέρω εγώ τι νιώθω για σένα. Για να ξέρω όμως τι νιώθω για σένα πρέπει να σπάσουν όλα τι μικρά και μεγάλα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά ο ένας τον άλλο.
Θέλω από τις χιλιάδες που με περιβάλλουν να εντοπίσω εκείνους τους πέντε δέκα ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να έχω την ουσιαστική ψυχική και πνευματική σύνδεση που θέλω, και με εκείνους τους λίγους να ενώσω κάθε απόληξη μου μαζί τους, σαν τα μπλε πλάσματα στο "άβαταρ" και να νιώσουμε εκείνο που νιώθουν οι άνθρωποι όταν ηρεμούν και κατασταλάζουν μέσα τους στην παρουσία των "ομοίων". Μια ψυχική  συν-ουσία χωρίς κατάκριση, χωρίς αρνητικότητα, χωρίς απειλή, χωρίς απαίτηση. Μόνον μια αποδοχή ό,τι σε αγαπούν γιατί υπάρχεις και είσαι ο εαυτός σου. Και θα σε αγαπούν και την ώρα που θα σφάλεις και θα σε συγχωρέσουν πιο γρήγορα από ότι θα συγχωρέσεις εσύ τον εαυτό σου.
Θέλω την αλήθεια, στο άγγιγμα σου, στο χάδι, στο φιλί,  στον έρωτα σου , θέλω την αλήθεια σου ακόμα και στην ώρα του αποχαιρετισμού.

Μαρίνα Σαβεριάδου (τα ημερολόγια)