πουλιά

Ψες ονειρεύτηκα πως ήμασταν πουλιά
δυο μικρά σπουργίτια
και είχαμε μια μικρή φωλίτσα με λάσπη και ξερόχορτα
Ήταν Χειμώνας και έκανε παγωνιά
μα όταν σκοτείνιαζε κάτω απ' τη φτερούγα σου κρυβόμουν
και δε με άγγιζε το κρύο
Και έτσι, όπως εγερνα το κεφάλι μου λίγο δεξιά,
μπορούσα να ακούω τους χτυπους της καρδιάς σου
και γαληνεμένα κοιμόμουν
γιατί ήμουν μονάχα ένα πουλί
μα αυτό ήταν το μόνο που ήξερα να είμαι
Και έτσι μικρό πουλί σαν ήμουν ούτε που ήξερα
αν μου έμελλε να ζήσω ως το ξημέρωμα
ή μέχρι την επόμενη Άνοιξη
Είχα τη φωλιά μας
είχα τη φτερούγα σου
και στον ύπνο παραδόθηκα

και πουλί σαν κοιμήθηκα..

ονειρεύτηκα πως άνθρωπος ήμουν
είχα ένα σπίτι από τσιμέντο και κεραμίδια
ήταν Χειμώνας και έκανε παγωνιά
και όταν σκοτείνιαζε δεν είχα αγκαλιά για να κρυφτώ
και με σκότωνε το κρύο
Και έτσι, όπως έγερνα το κεφάλι μου λίγο αριστερά,
άκουγα τους χτύπους του ρολογιού στο κομοδίνο
να μετράνε τον χρόνο που φεύγει
και φοβόμουν τα μάτια να κλείσω
γιατί ήμουν μονάχα ένας άνθρωπος
μα αυτό ήταν το μόνο που ήξερα να είμαι
και έτσι μεγάλος άνθρωπος σαν ήμουν ήξερα
ότι είναι οι μέρες μου μετρημένες

και σαν άνθρωπος ξέρω όσα δεν ξέρει ένα πουλί
και σαν άνθρωπος κλαίω που δεν έχω τη φωλιά μου
και σαν άνθρωπος θρηνώ που δεν έχω τη φτερούγα σου
και το κεφάλι γέρνω στο μαξιλάρι
κλείνω τα μάτια και εύχομαι
να μην ξαναξυπνήσω άνθρωπος
παρά μόνο πουλί..

Μαρίνα Σαβεριάδου