ημερα εκατοστη εντεκατη απο εκατον εντεκα μερες προκλησης
οι μερες πέρασαν τόσο σύντομα
ο χρόνος περνά τόσο σύντομα λες και ζουμε ενα παραμύθι
οι 111 μερες περασαν αλλα η προκληση δεν τελειωσε
η προκληση ειναι η κάθε μια μέρα που ζεις
να τρεφεσαι σωστά
να ασκεισαι
να αναπνέεις βαθιά
να κοιταζεις καθε μερα τον ήλιο λες και είναι η πρωτη φορα
να αντεχεις
7 Δεκέμβρη 2020 * 106/111
Πηγαίνοντας το περπάτημα μου κάθε απόγευμα με τα σκυλιά
βλέπω μια επιγραφή πάνω στην γυάλινη προθήκη στην στάση του λεωφορείο που
έγραψε η μεγάλη μου κόρη την τελευταία φορά που ήρθε, φέτος το καλοκαίρι… την
είδα και χτες και την βλέπω κάθε μέρα και συγκινούμαι γιατί βλέπω την σκηνή
μπροστά μου η Γαβριέλλα μου με την φίλη της να γράφουν την επιγραφή και να πειράζονται
και να γελάνε.. είναι σαν να μου άφησε μια μικρή ανάμνηση από εκείνη να την
βλέπω κάθε μέρα.. με πιάνουν κάτι παράξενες θλίψεις τούτες τις ημέρες, κάτι που
πλησιάζουν χριστούγεννα, κάτι που μάλλον δε θα έρθει η κόρη μου φέτος τα
χριστούγεννα, κάτι που τέτοιες μέρες μας χτυπάει κέντρο η μοναξιά, κάτι που άρχισα και
σκέφτομαι ότι σε ενάμιση χρόνο φεύγει και η μικρή, κάτι που δεν βρήκα ακόμα
κάποιον να καλύψει εκείνα τα κενά και να σκέφτομαι ότι εντάξει θα φύγουν τα παιδιά
μου αλλά θα έχω αυτόν. Και ξέρεις ότι δεν μιλώ για τους φίλους μου, που τους αγαπώ
και τους λατρεύω και περνάμε υπέροχα, μιλάμε για έναν σύντροφο. Σταμάτησα πια
να ψάχνω τα γιατί. Καμιά εξήγηση δεν υπήρξε ικανοποιητική, είναι απλά ένα
δεδομένο της ζωής όχι μόνο εμένα αλλά και πολλών γυναικών και αντρών που ζούμε
με αυτό και άλλες μέρες είναι γεμάτες και δεν μας απασχολεί και κάποιες άλλες μας
πειράζει περισσότερο.
Εκείνο που μας σώζει είναι που ζούμε ξέροντας το σήμερα μας και
ελπίζοντας για το αύριο. Και το είδα πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις. Όταν
έπαιρνα την κόρη μου ας πούμε στο αεροδρόμιο Σεπτέμβρη του 2015 δεν μου
περνούσε από το μυαλό ότι θα μας έβρισκε το 20 και θα ήταν ακόμα Αθήνα και
μακριά μας. Όταν χώριζα τον Απρίλη του 2013 δεν ήξερα ότι θα περνούσαν 7 χρόνια
και ακόμα θα ήμουν μόνη μου. Αν μου το έλεγαν τότε θα με τρομοκρατούσε. Γι αυτό
δεν μας αποκαλύπτεται το μέλλον μας για να το αντέχουμε μέρα με τη μέρα σαν
παρόν. Τούτα είναι τα γεγονότα. Απλά περνώντας τα χρόνια και
συνειδητοποιώντας τις πραγματικότητες ή θα παραδοθούμε ή θα αντισταθούμε και θα αναπτύσσουμε το
ένστικτο της επιβίωσης. Γιατί επιβίωση είναι να αντιστέκεσαι σε όσα σου
επιβάλλονται. Και αυτά που σου επιβάλλονται είναι όλα όσα επάνω τους δεν έχεις κανένα
έλεγχο. Είναι ένα κρίσιμο σημείο στη ζωή
του ανθρώπου όπου πρέπει να αναπτύξει την νοητική του ικανότητα να υπερβαίνει
τα γεγονότα, να τα παρακάμπτει, να κατακερματίζει την εξουσία των εξωτερικών
παραγόντων στην εσωτερική του συναισθηματική κατάσταση.
Όταν η ζωή σου αφαιρεί από κάπου αναγκάζεις να αναπτύξεις άλλες
ικανότητες με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος που δεν έχει μια αίσθηση
αναπτύσσει τις υπόλοιπες. Οξυδέρκεια,
παρατήρηση, αυτοανάλυση, εμβάθυνση, αναζήτηση, όλα είναι ικανότητες επιβίωσης
όταν η ζωή σου είναι δύσκολη. Όταν είσαι μόνος ! όταν η ζωή σου όλη είναι μία
συνεχής πάλη, ένας αγώνας. Όταν έχεις εκπαιδευτεί
σε σκληρή μάχη η εντός και εκτός σου ειρήνευση είναι ένας σκοπός από μόνος
του. Να βρεις ένα νόημα, μια χαραμάδα
ελπίδας. Με ρωτά η κόρη μου γιατί έχω
μανία με το λευκό, παντού λευκό.. το έχω ανάγκη !
Συγχώρα με που υπήρξα σκληρή ! δεν μπορώ πια να λέω ψέματα, δεν μπορώ τους συμβιβασμούς, δεν μπορώ την μαγεία που την σκότωσες ξανά και ξανά να την αναπαράξω. Η μαγεία όταν πεθάνει θα ξαναγεννηθεί μεν αλλά μεταξύ δύο άλλων ανθρώπων δε και μεταξύ εμάς των δύο, μόνον ο ένας είχε αλλάξει. Και εγώ την έχω ανάγκη την μαγεία στη ζωή μου, στις σχέσεις μου, στα πάντα μου. Θέλω τον ρομαντισμό μου και την αστερόσκονη μου. ήταν πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα για μένα. ο άνθρωπος που έρχεται, σε γνωρίζει, μαγεύεται (αν μαγευτεί) και αν γίνει αυτή η όμορφη χημική έκρηξη, σε διεκδικεί και δεν ξανακάνει βήμα πίσω γιατί δε θέλει να σε χάσει. Αυτό θέλω, αυτό αξίζω, τίποτα λιγότερο. Αυτό αξίζει ο κάθε ένας. Δεν είμαστε διαμερίσματα να πάς να δεις αν βρεις κάτι σε καλύτερη τιμή και να ξαναρθεις αν δεν βρεις.. ξέρεις.. πόνεσα πολλές φορες ανθρώπους με την αλήθεια που είπα αλλά πλέον ο κάθε ένας, συμπεριλαμβανομένου πρώτα και πάνω από όλους του εαυτού μου, θα ακούσει, θα αποδεχτεί και θα λάβει την αλήθεια του, χωρίς καμιά παρέκκλιση και χωρίς εκπτώσεις.
Η δική σου ευθύνη και του καθενός είναι να αναγνωρίζεις τη δική σου αλήθεια, ότι νιώθεις και όσα νιώθεις και να δρας αναλόγως με ειλικρίνεια και απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στον άλλο. Αν τώρα ο άλλος σε κάνει να νιώθεις αμφιβολίες και ανασφάλειες δική του ευθύνη. Αν ο άλλος δεν σε αντιμετωπίζει ως κάτι υπέροχο, όμορφο και πολύτιμο δική του ευθύνη. Αν ο άλλος σε προσπερνά σαν να είσαι κάτι μετριο και αντικαταστίσιμο δική του ευθύνη. Αν ο άλλος πετά στα σκουπίδια την ευκαιρία που του δίνεις δική του ευθύνη. Αν ο άλλος μετανοιώσει όταν είναι πλέον αργά δική του ευθύνη. Προχωρήσαμε πάρα πολύ για να κάνουμε πλέον βήμα πίσω
αγάπη εις εαυτόν σημαίνει και κάποια σκληρά όχι που θα είναι για τον εαυτό σου ένα ναι δικαίωσης
01/12/2020 Ημέρα 100/111 *The butterfly effect*
Σήμερα ημέρα 100η του
προσωπικού μου challenge και πρώτη η μέρα του τελευταίου μήνα του έτους 2020 θα
μιλήσουμε για το butterfly effect σε μετάφραση το φαινόμενο της πεταλούδας. Σε προηγούμενα κεφάλαια αναφέρθηκα στο ίδιο
φαινόμενο με την ονομασία συγχρονικότητα.
Ο τίτλος περιγράφει ένα
φαινόμενο όπου The
butterfly effect is the idea that small things can have non-linear
impacts on a complex system
Μια αλληλουχία γεγονότων τα οποία φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους
με την πρώτη ματιά και όψη αλλά εκ των υστέρων εντοπίζεις όχι μόνο την σύνδεση τους
αλλά και το πώς το ένα γεγονός προκάλεσε το επόμενο κ.ο.κ
Το challenge το ξεκίνησα αρχές Αυγούστου έχοντας κάποιους στόχους.
Και το ολοκληρώνω σε 11 μέρες με αλλαγές που δεν περίμενα ότι θα γίνουν τη
στιγμή που ξεκινούσα. Επιγραμματικά αναφέρω
τα κομβικά σημεία. Το διήμερο 1-2 Οκτώβρη στην Πάφο όπου πέρασα κάποιες ώρες
στο σπα. Τις συζητήσεις με την φίλη μου, την αρχική ιδέα, την ιδέα που έγινε
έρευνα, την έρευνα που έγινε πράξη, την εγγραφή στο κολλέγιο.
Και να που με βρίσκει το τέλος του χρόνου, να κάνω ένα όνειρο πράξη. Ένα όνειρο που δεν
ήξερα καν ότι είχα όχι πριν ένα χρόνο, αλλά ούτε πριν ένα μήνα. Αυτό μου λέει
ότι ίσως όλοι μας να έχουμε όνειρα μέσα μας που δεν ξέρουμε ότι έχουμε ή δεν
τολμούμε να ονειρευτούμε. Η ζωή όμως δεν
είναι δουλειά, πληρωμή λογαριασμών, μεγάλωμα παιδιών, εκτέλεση υποχρεώσεων. Ίσως
να είναι μόνο αυτά για κάποια χρόνια λόγω ανάγκης αλλά είναι ευθύνη μας, του
καθενός ξεχωριστά, να βρει την έξοδο, έστω μετά από δέκα ή είκοσι ή εικοσιπέντε
χρόνια μητρότητας και να βρει χρόνο για τον εαυτό του.
Όταν κάτσεις με τον εαυτό σου, θα σου μιλήσει. Αν σωπάσεις τα πάντα γύρω
σου και βρεις τις ισορροπίες και την ηρεμία μέσα σου θα ακούσεις όλα αυτά που
θέλει να σου πει.
Το τέλος του χρόνου με βρίσκει με ένα νεογέννητο όνειρο στα χέρια. Και
το κρατάω στα χέρια μου σφικτά και το φροντίζω και το πλάθω και το περιμένω
μέρα με τη μέρα να μεγαλώσει. Κάνω τα μαθήματα μου και σκέφτομαι πώς θα είναι η
στολή μου, και πώς θα είναι το όνομα του στούντιο μου, και πώς θα είναι οι
κάρτες μου. Σχεδιάζω τον χώρο μου που θα είναι στο σπίτι μου και
ανυπομονώ. Έχει πάρει νέο νόημα η ζωή
μου και ένιωσα τόσο ενθουσιασμό που έχει χρόνια να νιώσω. Το σκέφτομαι τόσο έντονα που οδηγώ και χάνω
την έξοδο προς το σπίτι γιατί το όραμα κρύβει τις ταμπέλες και μετά γελώ και
γυρίζω πίσω… Έτσι είναι το όνειρο, έτσι είναι ο έρωτας, κρατάς το τιμόνι μεν,
αλλά προχωράς ολόισια…
Με ρωτάτε γιατί δεν γράφω πλέον τόσο συχνά… δεν γράφω τόσο συχνά γιατί ζω περισσότερο και έχω λιγότερο χρόνο να γράφω. Αγαπώ τον εαυτό μου και ζω την κάθε μου μέρα και
ονειρεύομαι το αύριο και είμαι τόσο απορροφημένη. Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα
με τους φίλους μου. Γελούσαμε από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ
ασταμάτητα.. γιατί αυτοί είναι οι φίλοι μου. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να
γελούν, όπως και εγώ. Θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Όπως και εγώ.
Θέλουν να περνούν όμορφα. Να αφήνουν πίσω τα χρέη, τα άσχημα, την καθημερινότητα
και να σκέφτονται θετικά. Όπως και εγώ.
Ένα είναι το μόνο κριτήριο με τις όμορφες σχέσεις. Να μην νιώθεις πίεση
καμιά και να είσαι απλά ο εαυτός σου. Είτε με φίλο είσαι είτε με φίλη είτε με
σύντροφο να μην νιώθεις καμιά πίεση. Αυτό !! Ο χρόνος να κυλά, η κουβέντα να
κυλά, η ενέργεια να κυλά.. και όταν ξεφορτωθείς όλα όσα σε δένουν, ανθρώπους
και τοξικά συναισθήματα να δεις πόσο
όμορφα κυλούν τα υπόλοιπα, Πώς η μαγική πεταλουδίτσα της συγχρονικότητας θα φέρει με ένα μαγικό τρόπο τους σωστούς ανθρώπους, τις σωστές ευκαιρίες και όλα θα γίνουν όπως πρέπει.
Καλό μήνα εύχομαι με κόκκινο λευκό, χρυσό και όνειρα
Μ
So he came back. He knew he would come back. She knew he would come back. It was just a matter of time. A matter of pride! A matter of Ego! But pride and ego can keep one away for a certain amount of time. It’s like a relationship with food. You can deny it with all the certainty in the world once your stomach is full. Then, you feel hungry again. You can bare it for a while. Then you feel more hungry. It is starting to get frustrating. And then you starve. The sense of starvation can drive mad. You cannot stop thinking about two things. The pain of your hunger and the images of the one thing that can stop this pain. And love is like hunger! Or should I say lust; You can easily love anyone and be away from them with no frustration. You are happy you know they are well and that’s more than enough. The problem is when you feel lust. When you are hungry for someone. When you yurn to kiss them, and touch them, and lick them, and taste them, and merge your whole being with them.
And for a reason you can not understand that specific hunger can not be satisfied with anyone else. Na matter how hard you try. But that’s the funny or strange thing about addictions in human relationships. When you remove yourself from the life of the other, for the reasons you do, and start behaving in ways which you think will aid you regain independence and self assurance the first thing you do is try with another one, and maybe another one, and another one.
And that’s when your body will start rejecting and that’s when your emotions will get more confused and that’s when you will painfully discover you will never get over. Her intelligence is not a matter of iq, it is more like she is diving deep into his soul, bringing to the surface feelings he never knew he had, she is the bright light showing every little aspect of everything he tried to hide, he feels paralyzed up on her gaze, he is scared the shit out of her harsh truth, he feels weak and powerless next to her. She is independent, and strong and uncompromising and she doesn’t need him and at same time he is complimenting her he feels envy and anger and he wants to travel back to the Neattardal age, be the man, be the boss, drag her by the hair back into his man cave. But he knows that’s a midsummers dream. He’ ll never be the boss. She is the boss. He knew the moment he kneeled in front of her for the first time, and she run her fingers through his hair, she was his queen and he was a knight offering her his life and allegiance and she could have as easily had him beheaded and that would be fine with him. Not one man is often given this opportunity. He hated her and he left her. He loved and adored and admired and she made him laugh and she made him cry and she made him feel so positive and strong and passionate but his egoistic self hated all the emotions he awakened in him, he hated the thought he could get addicted to her presence, he hated the thought that he would be vulnerable and one day she could leave him. One day she might decide he is not good enough and then she would leave him. So, he left first. He left and was so self assured he made the right choice. And then time went by, he got hungry, then he starved, and that drove him mad. He deprived him self from what he did not know he was addicted to. Addictions get revealed this way you see.
Because when it comes to the body connection as well as the mind connection it is a matter of knowledge. You need a mind to connect to the mind, you need a body to connect to a body, you need a soul to connect to a soul. And he removed his body. Not realizing his mind and soul were still with her. Human connections are dangerously painfull when people don’t pretend. It is raw ! Raw words ! Raw feelings ! Raw pain. Raw pain when he remembers the last time he made love to her. The white sheets. Her taste, her smell, her sounds.
Men returning are merely addicted to that one specific woman. What they seek is their truth. They have a first glance, a small taste of this unusual human being, get scared and walk away. Then they feel the burden of the unfinished challenge. Like a dark cave they never got the courage to walk in. They step up, they man up, they level up, gather knowledge and strength and come back, ready to solve the riddle. Men return when there is still undiscovered territory and a battle they have yet not conquered.
But then again, there are those who will never give up and there are those who will never give in. People are always more tempted to desert the ones they know are going to make it perfectly well without them. Immature people need people who need them, mature people want people who will not need them, but will love them.
One said it was the best sex he ever had. That’s the way it was interpreted by his level of perception. He never saw all the little holes she made on his shell, leaving space for his asphyxiating soul. Another one said he loved her wisdom. He talked to her once. The other one said she was the most erotic woman he had ever. He said she was a beautifull human being, her energy, her light, was contagious. She was contagious. Once you cought her, she never left your system. He said she was delicate. He said just give me the green light and I ll travel the world to be with you. He said it is you!
He called her today. Said I love you! I love you! I do !
10 Νοεμβρίου 2020 * αγάπη εις εαυτόν * 79/111
Αύριο θα έχουμε 11/11 μια πολύ
σημαντική ημερομηνία για αυτούς που δίνουν σημασία στην συμβολικότητα των
αριθμών και ειδικά του 11:11 H 11/11 Ονομάζεται και Portal ή αλλιώς Πύλη
the 11:11 gateway brings us to
a period of immense renewal of our spirit and a greater divine connection with
source/creator. ... this portal also
represents the true reunion of the divine masculine energy and the divine
feminine energy. all of creation came to be through this portal. two pillars, a gateway, which opens a direct portal between intention and manifestation. In ancient
mythology the sacred geometry of 11:11 ...
Εμφανισιακά
το 11:11 είναι η εικόνα τεσσάρων κολώνων και όλοι ξέρουμε πόσο στερεό είναι ένα
αντικείμενο που στέκει σε τέσσερα πόδια, αντί τρία ή δύο.
Συμβολικά
τώρα το 11:11 και ως ημερομηνία συμβολίζει την δίοδο, την άμεση πύλη μεταξύ της
πρόθεσης (Intention) και του manifestation (εκδήλωση,
πραγματοποίηση)
Η πρόθεση τώρα Intention είναι
η στιγμή που εγώ παίρνω κάποιες αποφάσεις και τις δηλώνω προς τα έξω, είτε προς
τον εαυτό μου, είτε στους φίλους μου, είτε απλά τις γράφω σε ένα ημερολόγιο
κλπ. Το θέμα με την «πρόθεση» είναι ότι μέσα μου έχω κάνει ένα ζύγισμα και θέλω
να στραφώ προς μια κατεύθυνση.
Τώρα το manifestation η πραγμάτωση είναι η στιγμή που απ εκεί που ήμουν βαλτωμένος
και σε κατάσταση παύσης, κάνω το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση που θέλω να
στραφώ.
Η πρόθεση μου
όταν ξεκίνησα αυτό το challenge ήταν στην πρακτική του πλευρά να αυτοβελτιωθώ, δηλαδή να
βελτιώσω την εμφάνιση μου, αλλά αυτό ήταν ένα πολύ μικρό μέρος της προσπάθειας
μου. Το μεγαλύτερο μέρος αφορά στο ψυχολογικό – πνευματικό κομμάτι, που ήταν
μια διαδικασία που πρώτη φορά κάνω σε τέτοιο βάθος. Απλά εκείνο που έπραξα και πράττω και δεν
είναι όλες οι μέρες εύκολες, το ομολογώ, ήταν να εφαρμόσω εκείνο που έλεγαν οι
Αρχαίοι Έλληνες νους υγιής εν σώματι υγιεί.
Η τελική πρόθεση μου είναι να ζω ‘αγαπώντας
τον εαυτό’ μου. Και γι να αγαπώ τον εαυτό μου πρέπει να ζω με τρόπο που να τον
φροντίζω μέσα και έξω.
Είναι ένας κύκλος
που ξεκινά ως εξής. Αν δεν φροντίζεις τον εαυτό σου ή το σπίτι σου αυτό οφείλεται
σε εσωτερική δυστυχία, δηλαδή στην ουσία ζεις σαν ρομπότ, εκτελείς τις βασικές
σου λειτουργίες αλλά περιμένεις απλά να νυχτώσει να κοιμηθείς και να γυρίσει η
μέρα για να κάνεις ακριβώς τα ίδια.
Για να είσαι ευτυχισμένος
ή έστω ισορροπημένος χρειάζεται (και εδώ μιλάει ο λογιστής) ένας καλός
ισολογισμός. Δηλαδή η ώρα της δουλειάς (ή δουλείας) και των άλλων υποχρεώσεων
να εξισορροπούνται με ώρα και ενέργειες ίσης αν όχι ώρας τουλάχιστον
ικανοποίησης.
Για να είμαι
ευτυχισμένη ήθελα και ένα νόημα ζωής. Αν
και ο Ντοστογιέφσκι λέει ότι η ζωή είναι πιο σημαντική από το νόημα της. Και
κάποιες στιγμές έτσι νιώθω, όταν παίρνω περίπατο τα σκυλιά και νιώθω το
παγωμένο αεράκι στο πρόσωπο μου, όταν δεν έχω κανένα αρνητικό αίσθημα μέσα μου
για τίποτα και υπάρχει μόνο εκείνο το κενό της μακαριότητας την στιγμή που απολαμβάνω μια βαθιά ανάσα που
γεμίζει τους πνεύμονες μου. Τη στιγμή που βάζω στα ακουστικά ένα παλιό τραγούδι
των 80s και σχεδόν χορεύω στον ρυθμό ξέρω.. ξέρω και τι σημαίνει
νόημα, αιωνιότητα, σύμπαν, άπειρο, μηδέν, ξέρω αλλά δεν έχω λόγια να το
εκφράσω.. απλά γίνομαι ένα μαζί του και εκείνο μαζί μου.
Άλλαξα πάρα
πολύ από τον Αύγουστο και μετά. Αλλάζω κάθε μέρα και δεν μιλώ σωματικά. Αλλάζει
η αντίληψη μου, αλλάζει ο τρόπος που βλέπω την ζωή και τους ανθρώπους. Όπου
υπάρχει πόνος βάζω αγάπη και όταν μια αρνητική σκέψη πετάγεται σαν το κεφάλι της
Λερναίας ύδρας το κόβω με το σπαθί του ορθολογισμού και ξανά βάζω αγάπη. Με αγάπη δρω και με αγάπη κόβω ότι πρέπει να
αποκοπεί όχι από θυμό για εκείνους, αλλά από αγάπη προς εμένα και για την δική
μου ευημερία. Ακούω τη διαίσθηση μου !
Ήταν δύσκολες
οι μέρες που πέρασαν. Δεν γίνεται κανένας γκουρού ή ζεν από την μια μέρα στην άλλη, μπορεί να έχεις
μια πολύ θετική βδομάδα και μετά να βυθιστείς και πάλι για μια δύο περισσότερες
μέρες. Έτσι είναι οι ζωές μας, οι χαραχτήρες μας, η καθημερινότητα μας. Έχω
μέρες που έχω τόσο μεγάλη πίστη που νιώθω ένας μικρός Θεός μέσα στο σύμπαν, και
μετά έρχονται μέρες που νιώθω ότι είμαι σε μιαν ανηφόρα και θα αρχίσει το όχημα
να πηγαίνει πισινή και θα βρεθώ στο σημείο μηδέν. Και θα τα κάνω σκατά με τη
διατροφή μου και θα ξαναβάλω τα κιλά και ότι άλλη μαλακία φανταστείς. Ο εαυτός μας
δεν σταματά ποτέ να αυτοσαμποτάρεται. Έτσι είναι. Απλά πρέπει να μάθουμε να αντέχουμε τις μέρες
που δεν μας αντέχουμε.
Εντωμεταξύ
αλλού κίνησα για αλλού και αλλού το κείμενο μου πάει. Το θέμα ήταν το 11:11 Αύριο. Για να σου εξηγήσω όμως για το αύριο πρέπει
να σου πάμε λίγο πιο πίσω. Μια μέρα λοιπόν όπως μιλούσαμε από το μεσσεντζερ με την Αργυρώ την φύλακα άγγελο μου
από την Αθήνα για όλα αυτά που μιλάμε συνήθως μου έριξε την ιδέα. Σκέφτηκες ποτέ πώς
μπορείς εσύ να γίνεις healer.
Και η αλήθεια είναι η εξής. Δεν το
είχα σκεφτεί ποτέ. Μου άρεσε πάντα η
ιδέα να γίνω ψυχολόγος και πολλές φορές με ρώτησαν αν είμαι, φαίνεται μου πάει,
αλλά όχι δεν έγινα ποτέ ψυχολόγος, έγινα λογιστής και είμαι λογιστής 25 χρόνια
τώρα. Οι πρώτες μου σκέψεις Healer ; τωρά
στα 44 ίσως πιο μετά. Ίσως όταν πάει η Κατερίνα για σπουδές. Μα πώς, τι , τι
μπορώ να κάνω, πού να το μάθω, πώς να το εφαρμόσω.
Και μετά
χτύπησε η συνχρονικότητα και ο μαγικός τρόπος που αγαπώ να βιώνω τη στιγμή που
αρχίζει κάτι να φυτεύεται σαν σποράκι στην σκέψη σου, (Intention) μέχρι τη
στιγμή που το σύμπαν αγκαλιάζει τη σκέψη σου και σου παρουσιάζει μπροστά σου το
μονοπάτι το οποίο πρέπει να βαδίσεις. Γιατί να είσαι σίγουρος ότι όταν η πρόθεση σου
είναι για το καλό σου, και εν συνεπεία για το καλό των γύρω σου και της
ανθρωπότητας γιατί είμαστε όλοι ένα, τότε ναι το σύμπαν θα συνωμοτήσει και θα
έρθουν όλα στα πόδια σου.
1 Οκτώβρη πήγα Πάφο, το πρώτο ταξίδι-διήμερο
που πήγα μόνη μου. Και εκεί αν θυμάστε καλά πήγα στο σπα και έκανα το μασάζ και
τις θεραπείες μου. Εκεί βρήκα και την απάντηση στην ερώτηση που μου έθεσε η φίλη
μου. Αν θα ήθελα να γίνω εγώ εκείνη που θα προσφέρω μιας μορφής ανακούφιση –θεραπεία
σε κάποιον άλλο. Η απάντηση ήταν ναι. Η απάντηση είναι ναι θέλω και το τί είναι
το θεραπευτικό μασάζ. Και σιγά σιγά το σποράκι μεγάλωσε και η ιδέα άρχισε να τριγυρίζει
περισσότερο στο μυαλό μου και άρχισα να το συζητώ με τους φίλους μου και τα παιδιά
μου και τις τελευταίες μέρες περισσότερο το σκέφτομαι στο σημείο που αρχίζω να
το μελετώ και να το ερευνώ και διαπιστώνω ότι 17/11 αρχίζει εκπαιδευτικό
πρόγραμμα για μασάζ σε ένα από τα καλύτερα κολλέγια της Κύπρου.
Και 11/11 η πρόθεση θα γίνει πράξη γιατί θα επιστρέψω μετά από 25 χρόνια στα θρανία, θα κάνω μια στροφή 180 μοιρών σε κάτι εντελώς διαφορετικό από την δουλειά μου και το αντικείμενο μου, θα κάνω κάτι για μένα, κάτι όμορφο, κάτι νέο, κάτι δημιουργικό. Και ναι θα μπορώ να γίνω healer.
Η ζωή έχει τον μαγικό της τρόπο απλά πρέπει να
αφεθούμε και να πιστέψουμε ότι το αδύνατο γίνεται δυνατό. Το πιο ωραίο, επαναλαμβάνω, είναι όταν
έρχονται εκείνα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα ονειρευτείς.
Αύριο θα είναι από τις σημαντικότερες μέρες της
ζωής μου. Αγάπη ευχαριστώ !!
Νιώθω παράξενα, νιώθω λίγο φόβο, αλλά κυρίως
ενθουσιασμό, χαρά, συγκίνηση. Θα ξεβολευτώ ναι γιατί θα έχω διαβάσματα μαθήματα
μπλα μπλα αλλά το βόλεμα και το τεμπελίκι δεν είναι καλοί συνοδοιπόροι. Άρα θα
βάλω τον κόπο, το κόστος, και την φαιά. Θέλω
να το κάνω. Κάτι μέσα μου, λέει ναι. Κάτι σίγουρα γύρω μου λέει, ναι. Η ψυχή μου λέει ναι. Μπορώ να με
φανταστώ στο ειδικό δωμάτιο που θα ετοιμάσω στο σπίτι, στον ειδικά διαμορφωμένο
χώρο με την μουσική μου και τα
κεράκια, τις απαλές πετσέτες και τα αιθέρια έλαια, και την ενέργεια μου που θα
προσφέρει ανακούφιση σε ένα πονεμένο σώμα. Γεωργία, πού ξέρεις, μετά ίσως πάρω εκείνο το υπέροχο ανάκλιντρο με την πέτρινη επιφάνεια που ζεσταίνεται και σας
βάζω εκεί, μετά την θεραπεία, να πίνετε πράσινο
τσάι. Μια μικρή γεύση από παράδεισο. Εσύ, μπορείς να με φανταστείς ;;
My 11/11 Portal says Dream Big
44
71/111 * αγάπη εις εαυτόν* Time
to create *
Ήταν παράξενες οι μέρες που πέρασαν,
όχι στενόχωρες ή μελαγχολικές, απλά παράξενες. Στις 21 Οκτώβρη ξεκίνησα το
συγγραφικό μου εγχείρημα. Είχα 8 μέρες να
το τελειώσω και να το στείλω εκεί που έπρεπε να το στείλω. Την ιδέα την είχα, απλά έπρεπε η ιδέα να
γίνει έργο. Ξεκίνησα. Οι λέξεις έβγαιναν
με άνεση. Οι προηγούμενοι μήνες και οι αλλαγές που έκανα στη ζωή μου, με
βοήθησαν, ήταν σαν να είχα συσσωρευμένη ενέργεια που μπορούσε εύκολα να διοχετευθεί
δημιουργικά. Το ξεκίνησα αλλά λόγω του περιορισμένου χρόνου δεν ήμουν
πεπεισμένη ότι θα προλάβω να το τελειώσω έγκαιρα. Μετά τις πρώτες δύο μέρες, το
είχα τροχοδρομήσει χρονικά και σκέφτηκα ότι οκ θα μπορέσω δουλεύοντας
τόσες σελίδες τη μέρα να το τελειώσω έγκαιρα, αλλά δεν ήμουν πεπεισμένη αν
ποιοτικά θα έβγαινε αρκετά καλό, ή αν θα ήταν ένα βιαστικά γραμμένο έργο μηδέν
ποιότητας. Η ιστορία από ένα σημείο και μετά ξεκίνησε να εξελίσσεται μόνη της
και να πηγαίνει εκεί που ήθελε να πάει. Την
τέταρτη μέρα βλέποντας τι είχα γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή και το προς τα πού
θα εξελισσόταν η ιστορία ένιωσα ότι θα ήταν από τα καλύτερα έργα που έγραψα
μέχρι σήμερα. 29 Οκτώβρη το τελείωσα και ήταν από τα καλύτερα έργα που έχω
γράψει μέχρι σήμερα. Πρόλαβα την προθεσμία και το έστειλα στην ώρα του. Και
τώρα έχω κάτω να περιμένω. Τα αποτελέσματα..
Τώρα κάνω ένα μικρό διάλειμμα
προσπαθώντας να επανέλθουν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα στην κανονική τους λειτουργία
και σύντομα προχωρώ με κάτι άλλο. Αποφάσισα να πειθαρχήσω λίγο περισσότερο
με την συγγραφή και να δουλεύω πιο συχνά και πιο μεθοδικά, να μην αφήνω το
ταλέντο μου ανεκμετάλλευτο. Να προχωρήσω και με άλλα συγγραφικά έργα, ίσως με ένα μυθιστόρημα.. ιδέες πολλές, το
μόνο που χρειάζεται είναι πειθαρχία και μεθοδικότητα. Έκανα ένα πολύ μεγάλο
διάλειμμα, φόρτισα πάρα πολύ τις μπαταρίες μου, καιρός για δημιουργία.
Πέραν αυτού είχα τα γενέθλια μου στις
26. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι, ώστε ακύρωσα το πάρτι μου, είπα στους φίλους μου να μην έρθουν και
πέρασα την μέρα των γενεθλίων μου μόνη μου στο σπίτι σε ημι-καραντίνα.
Αποφάσισα όμως να μην αφήσω τίποτα να με χαλάσει και απλά να απολαύσω ήρεμα και
όμορφα την ημέρα μου και την γαλήνη του σπιτιού μου. Το πρωί πήρα το αρμόνιο μου μετά από μήνες
και έκατσα και έπαιξα μουσική. Μετά συνέχισα να γράφω και κάποια στιγμή το
μεσημέρι ήρθε μια πανέμορφη ανθοδέσμη και έδωσε μια υπέροχη χρωματιστή νότα
στην ημέρα μου. Το απόγευμα πήγα στην μάνα μου με δύο μικρά κέικ και έφερε και
η μαμ ένα κεράκι και έσβησα το κεράκι μου και έκανα την ευχή μου.
Έγιναν κι άλλα πολλά και σκέφτηκα
και ένιωσα πολλά αλλά στο παρόν κεφάλαιο θέλω να κρατήσω μόνο αυτήν την γλυκιά
γεύση. Την είσοδο στον νέο μήνα, την
ευγνωμοσύνη μου που αξιώθηκα να ζήσω ακόμα 366 μέρες (ήταν δίσεκτος). Την
πολύτιμη μου ηρεμία. Την δυνατότητα μου να παράξω κάτι όμορφο όταν και μόλις το
θελήσω. Τα όμορφα χρώματα του φθινοπώρου. Την όμορφη αύρα του Νοέμβρη. Την
είσοδο στην εποχή του σκορπιού. Χρόνια
πολλά λοιπόν, χρόνια όμορφα και δημιουργικά, γεμάτα αγάπη, γεμάτα πάθος, χαρά
και όμορφες στιγμές.
Καλό μήνα πάντα με αγάπη
21 Οκτώβρη 2020 * αγάπη εις εαυτόν * 59/111 * New Play
Αγαπημένοι φρένς και φρέντισσες
Πίσω στη δουλειά σήμερα μετά από την πλήρη ανάρρωση μου και λίγες μέρες που ξεκουράστηκα στο σπίτι.
Λοιπόν φρεντ μου σου έχω πει πολλές φορές ότι η ζωή είναι γεμάτη από όμορφα απρόβλεπτα γεγονότα και αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της. Τα νέα μου λοιπόν είναι τα εξής. 17 Οκτώβρη μου έβγαλε ανάμνηση στο ινσταγκραμ μια φωτογραφία από την βράβευση ενός θεατρικού μου έργου του MODUS OPERANDI το 2017. Την μοιράστηκα ξανά φέτος σαν ανάμνηση και αμέσως μου έστειλε μήνυμα μια γνωστή μου και μέλος της ένωσης θεταρικών συγγραφέων Κύπρου να μου πει συγχαρητήρια. Τα συγχαρητήρια ήταν γιατί το memento mori η συλλογή διηγημάτων μου που εκδόθηκε πέρσι μπήκε στην βραχεία λίστα των κρατικών βραβείων Κύπρου του 2019. Και επειδή εγώ ήμουν και είμαι εκτός facebook και άλλων μέσων φυσικά δεν είχα ιδέα για την διάκριση του βιβλίου μου.
Αυτό που μου είπαν λοιπόν οι γνωστοί μου
συγγραφείς που κατέχουν, είναι ότι το να μπεις στην λίστα των καλύτερων 5 στο είδος σου είναι
μια σημαντική διάκριση για έναν συγγραφέα ακόμα και αν δεν έχεις πάρει το πρώτο βραβείο. H διάκριση
αυτή λοιπόν ήταν ένα καμπανάκι που το σύμπαν που ήταν σαν να μου έλεγε, κοίτα έχεις ένα
ταλέντο και ξεκίνα να γράφεις γιατί αρκετά έκατσες τον μύλο.
Ο μύλος λοιπόν πρέπει να ξαναξεκινήσει δουλειά και αυτή τη φορά έβαλα ίσως την μεγαλύτερη μέχρι τώρα, συγγραφική πρόκληση στον εαυτό μου.
Ευχηθείτε μου λοιπόν καλή τύχη, καλή έμπνευση και θα τα πούμε σύντομα. Περισσότερα για το πρότζεκτ λίαν συντόμως ... πάω να γράψω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία ..
Μ.
18 Οκτώβρη 2020
56/111 * αγάπη εις εαυτόν
Κυριακή πρωί στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια
Δεν σκόπευα να γράψω πολλές λεπτομέρειες για την επέμβαση αλλά το κάνω για έναν μόνο λόγο.
Γιατί υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που ίσως μπουν στη διαδικασία να κάνουν μια παρόμοια επέμβαση κάποια στιγμή και ίσως αυτό τις φοβίζει και ίσως η δική μου εμπειρία τις βοηθήσει να φοβούνται λιγότερο. ¨Οπως σου έγραψα την προηγούμενη φορά το μόνο που με φόβιζε ήταν η στιγμή που θα μου έκαναν την ολική αναισθησία.
Όμως σου έγραψα και κάτι άλλο. Δεν ήταν τυχαίο το ότι εδώ δύο περίπου μήνες ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια που είχε σκοπό στην σωματική , ψυχολογική και πνευματική μου αλλαγή. Και θεωρώ ότι μετά από διάφορες μικρές αναποδιές αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το μεγάλο τεστ.
Και ειδού αναλυτικά πώς πήγε το τεστ.
Αν δε θες περισσότερες λεπτομέρειες σταματάς το διάβασμα εδώ.
μια εβδομάδα πριν έκανα προεγχειρητικές αναλύσεις αίματος σε χημείο. Σϊδηρος, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης κλπ όλα πιο χαμηλά από το όριο, όχι όμως τόσο πιο χαμηλά ώστε να επηρεάζει το χειρουργείο.
Τρεις μέρες πριν την επέμβαση κληθηκα στο Γ.Ν Λάρνακας για τεστ κορονοιού. Το αποτέλεσμα ήρθε σε δύο μέρες και ήταν αρνητικό
Και έτσι ήταν ολα οκ για να γίνει η επέμβαση
Οι οδηγίες ήταν να μείνω νηστική από το προηγούμενο βράδυ. Γύρω στα μεσάνυχτα με έπιασε μια απίστευτη δίψα και μου μπήκε και η ιδέα ότι θα διψώ και δε θα μπορώ να πιω νερό και έκανα μια παρανομία και στις 12.30 πήγα τελικά και ήπια δύο μεγάλα ποτήρια νερό μόνο και μόνο για να μου περάσει η ιδέα. Κοιμήθηκα γύρω στις 1 και κοιμήθηκα πολύ καλά όλο το βράδυ.
Το πρωί ξύπνησα κανονικά στις 6. Κατέβηκα κάτω και έβαλα την Μισιέλ την Αυστραλή στο youtube και έκανα το δεκαπεντάλεπτο πρόγραμμα στρέτσιγκ. Είχα συνέχεια στο νου μου ότι δεν πρέπει να φάω, δεν πρέπει να πιω. Μετά την Μισέλ έβαλα το άλλο βίντεο που ακούω κάθε πρωί ένα υπέροχο βίντεο με θετικές δηλώσεις. Κάπου εδώ σημειώνω την σημαντικότητα του εξακολουθούμενου μοτίβου νέων συμπεριφορών. Την 20η 30η φορά που κάνεις την ίδια γυμναστική το πρωί και ακούεις τις ίδιες θετικές δηλώσεις από την ίδια φωνή, εκείνο που κάνεις στην ουσία είναι να χακάρεις τον εγκέφαλο σου που ήταν προγραμματισμένος να σκέφτεται αρνητικά και να τον επαναπρογραμματίζεις στην θετικότητα. Σημειώνω το γιατί έχει σημασία αυτό να γίνεται βίωμα και συνήθεια και κάτι βραχυπρόθεσμο. Είχε σημασία λοιπόν ότι ήδη αυτό γινόταν για 50 και πλέον ημέρες και ήδη είχα εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στις αναπνοές και την ηρεμία. Προχώρησα λοιπόν κανονικά με το πρόγραμμα μου σαν να ήταν μια κανονική μέρα, άκουσα τις θετικές δηλώσεις, έκανα το ντους μου, ντύθηκα, πήρα την κόρη μου σχολείο και επέστρεψα σπίτι.
Στις 8.40 ήρθε ο bmf να με πάρει στην κλινική και έκατσε μαζί μου μέχρι που η νοσοκόμα μου είπε να πάμε πάνω. Ο bmf απαγορευόταν να έρθει και του είπα να φύγει. Ήξερα ότι από ένα σημείο και μετά θα προχωρούσα μόνη μου και ήμουν προετοιμασμένη. Η νοσοκόμα με πήρε σε ένα δωμάτιο, εβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα. Μου έκανε αυτό το μαγικό πραγματάκι που σε ετοιμάζει για την επέμβαση και μου έβαλε έναν ορό. Τον ορό σου τον βάζουν για να τρέφεται ο οργανισμός αφού απαγορεύεται να φάεις και να πιεις και να μην αφυδατωθείς. Μετά έμεινα στην αναμονή για περίπου τρεις και κάτι ώρες. Εβαλα στο youtube μια θιβετιανη μουσική και έβαλα και τα ακουστικά μου και με εκείνα και με τα άλλα πήρα και έναν υπνάκο γιατί ψιλονύσταζα.
Ήρθε η γιατρός μου και με είδε με ρώτησε αν είναι όλα καλά και έφυγε.
Κάποια στιγμή έφεραν μια κοπέλα στο δωμάτιο μαζί μου που είχαμε έρθει την ίδια ώρα το πρώι στην κλινική και την πήραν πρώτη στο χειρουργείο και γέννησε με καισαρική με επισκληρίδιο. Την έφεραν στο δωμάτιο και την έβαλαν στο κρεβάτι της και είχε μια ηρεμία και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και σκέφτηκα και εγώ οκ άμα η κοπέλα αυτή έκανε καισαρική και χαμογελά τότε μάλλον πρέπει να μαι και εγώ δυνατή και να ακολουθήσω το παράδειγμα της. Η νοσοκόμα μου είπε σε λίγο πάεις και εσύ και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά, βαθιές αναπνοές, βαθιές αναπνοές, και ξανά βαθιές αναπνοές.
Δωδεκα και μισή 'ηρθε η νοσοκόμα και με συνόδευσε στο χειρουργείο. Ηρθε η στιγμή που νόμιζα ότι θα έτρεμα. Μόνο που τώρα δεν έτρεμα. Ηταν σαν να μου είχαν κάνει ένεση χαλαρωτική αλλά εκείνο που είχε γίνει ήταν ότι είχα κάνει εγώ ένεση χαλαρωτική στον εαυτό μου, με τις αναπνοές, με την χαλαρωτική μουσική, με το ότι κατόρθωσα να υποτάξω με την θέληση μου την σκέψη μου. Αν μπορούσα να σου το κάνω εικόνα θα σου το περιέγραφα ως εξής. Σκέψου ότι οι φοβικές σκέψεις είναι σαν μαύρα κύματα που παράγονται μέσα στο μυαλό ως εικόνες και από το μυαλό διαχέονται στο σώμα και αναστατώνουν τις λειτουργίες, Παράγουν ταχυπαλμία, σου κόβονται τα πόδια, η αναπνοή κλπ. Αυτά τα μαύρα κύματα, μπορείς να φτιάξεις ένα χώρο σε μια περιοχή του εγκεφάλου σου και να τα περιορίσεις εκεί, όπως περιορίζουν τις τεράστιες ποσότητες νερού μέσα σε ένα φράγμα. Δεν είναι ότι παύουν να υπάρχουν, δεν μπορείς να τις διαγράψεις, θα υπάρχουν, απλά τους αποκλείεις στο μέγιστο δυνατό, την πρόσβαση, τις κλειδώνεις. Το κλειδί είναι να μάθεις να αναπνέεις βαθιά, δέκα μεγάλες βαθιές αναπνοές, εκατόν, όσες χρειαστεί.
Στο χειρουργείο με περίμενε η γιατρός μου, η αναισθησιολόγος, και δύο νοσοκόμες. Οι ίδιες δύο νοσοκόμες που βρίσκονταν στο χειρουργείο μαζί μου το 2004 όταν γέννησα με καισαρική την Κατερίνα μου. Το ότι ήταν όλο γυναίκες στο χειρουργείο είχε σημασία για μένα, αλλά δεν μπορώ τώρα να σου εξηγήσω τον λόγο. Δεν μπορώ να τον εκφράσω ακόμα με λογικές εξηγήσεις. Απλά η γυναίκα γυναικολόγος, που έχει και η ίδια ένα γυναικείο σώμα, θεωρώ ότι ίσως, αγγίζει διαφορετικά ένα γυναικείο σώμα, ξέρει πώς είναι, πώς λειτουργεί, από εμπειρία, δεν το έχει διαβάσει απλά σε ένα ιατρικό εγχειρίδιο.
Ήμουν ήρεμη αν όχι 100% τότε ένα 95% ηρεμίας το είχα. Και το πιστοποιώ για το πόσο ήρεμη ήμουν επειδή βρισκόταν σε πλήρη εγρήγορση η συνείδηση μου παρατηρητικότητα μου. Που αν δεν ήμουν ήρεμη δεν θα κοίταζα γύρω μου, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Θυμάμαι όμως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Από το χρώμα των ματιών της αναισθησιολόγου μέχτι τα κινούμενα σχέδια πάνω στο σκουφάκι που φορούσε στο κεφάλι της, το όμορφο ροζ χρώμα στις στολές των νοσοκόμων. Την γιατρό, τα εργαλεία, την λάμπα που άναψε πάνω από το κεφάλι μου, την Φαίδρα στα δεξιά μου να μου λέει είμαστε εδώ δίπλα σου, την αναισθησιολόγο να μου βάζει κλιπ στον δείχτη του δεξιού χεριού,να μου μιλά, να μου λέει θα σου βάλω αυτήν την μάσκα με οξυγόνο και ανάπνεε βαθιά (εγώ να σκέφτομαι ώπα στις αναπνοές είμαι μάστορας κοίτα τις βαθιές αναπνοές παίρνω) έτσι μπράβο και θα σου βάλω στον ορό κάτι και τώρα θα κοιμηθείς λίγο...την στιγμή εκείνη, με απόλυτη ηρεμία, γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και σκεφτόμουν “σ ευχαριστώ, σ ευχαριστώ άγγελε μου που είσαι εδω, σ ευχαριστώ που μου δίνεις δύναμη”
και ξύπνησα με την νοσοκόμα να στέκει μπροστά στα πόδια μου και να της λέω την θρυλική ατάκα (από αυτές τις μαλακίες που λες όταν είσαι υπό την επήρρεια του αναισθητικού)
-γιατί μου δένεις με λάστιχο τα πόδια; και εκείνη να μου απαντά προσπαθώ να σου φορέσω το εσώρουχο σου. Μου φόρεσε λοιπόν το εσώρουχο μου να μην με πάρουν πίσω στο δωμάτιο μου ανιβράκωτη και εγώ ξανά μανά κοιμήθηκα και ξύπνησα αυτή τη φορά στη φάση του να με βάλουν από το φορείο στο κρεβάτι μου και έκανα ένα ελαφρό τζύλημα προς τα αριστερά για να βοηθήσω την κατάσταση.
Η πρώτη μου έγνοια μόλις συνήλθα, εμ διορθώνω, ενόμιζα ότι συνήλθα, ήταν να στείλω μηνυμα στους φίλους μου ότι τέλειωσε η επέμβαση και πήγαν όλα καλά, μετά είδα τι μαλακίες εστειλα και έν με κανούσαν οι μαλακίες έφκαλα και μια σέλφι όπου είμαι θολωμένη και κάμνω το σήμα της νίκης και την έστειλα του bmf μου και μοιάζει λες και ήρθα πίσω από σαράντα μέρες κρατούμενη σε κελί όμηρος τρομοκρατικής οργάνωσης. Είδα την μετά τζιαι εξιππάστηκα εγώ.
Ενιγουει για να τελειώνουμε με το ιατρικό κομμάτι, έκαμα δύο με τρεις ώρες να ξεζαλιστώ μου έφεραν πρόγευμα και τσάι και μετά ήρθε η νοσοκόμα και με σήκωσε για να πάω στο καλό.
Και επειδή με ρώτησαν και επειδή αυτό το κείμενο μπορεί να το διαβάσει κάποια κοπέλλα που θα έχει παρόμοιο θέμα, η αφαίρεση του πολύποδα έγινε με υστεροσκόπηση. Η υστεροσκόπηση γίνεται όπως γίνεται το Παπ απλά γίνεται με ολική αναισθησία για ευνόητους λόγους. Δεν έχει πόνο, δεν έχει τομές, δεν έχει ραφές. Προσωπικά δεν είχα καθόλου πόνο μετά την επέμβαση, δεν πήρα ούτε και μισό παυσίπονο, είχα μόνο μια ελαφριά αιμορραγία που διήρκησε μια μέρα μόνο. Η ζάλη λόγω του υπνωτικού χρειάζεται περισσότερες ώρες, χρειάζεται μετά ύπνος και ξεκούραση. Αυτά !
Όσον αφορά το πρακτικό μέρος κάπου εδώ σημειώνω για όλους μας κάτι πολύ σημανικό. Το πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθουμε που ζούμε στον 21ο πρώτο αιώνα και η ιατρική έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό όπου πρώτον υπάρχει η δυνατότητα της εξέτασης και του υπέρηχου που μπορούν τέτοιοιο όγκοι να εντοπιστούν και να αφαιρεθούν έγκαιρα και δεύτερον η αφαίρεση γίνεται τόσο ανώδυνα που τέτοιες επεμβάσεις ονομάζονται πλέον ρουτίνας και μπορείς την ίδια μέρα να επιστρέψεις σπίτι σου. Πάντα λέμε πάνω από όλα η υγεία αλλά αντιλαμβανόμαστε άραγε το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε τώρα και όχι πριν εκατό χρόνια; Ότι αν ζούσαμε πριν από εκατό χρόνια ίσως κάποιες από εμάς να πέθαιναν την ώρα της γέννας, ή από κάτι απλό όπως ένα χαλασμένο δόντι. Ευγνωμοσύνη λοιπόν για την εποχή που ζούμε, που τουλάχιστον παρόλα τα άλλα άσχημα της, μας προσφέρει στην υγεία μας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη αλλά έχουμε και μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, εφόσον υπάρχει η ιατρική δυνατότητα, να είμαστε και εμείς τυπικοί και να κάνουμε τις εξετάσεις μας, είτε αφορά το Παπ είτε αφορά γενικές αναλύσεις και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται να κάνουμε στην ηλικία που βρισκόμαστε. Ότι πρόβλημα υγείας παρουσιαστεί, όσο πιο νωρίς το ανακαλύψεις τόσο πιο νωρίς μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Σημειώνω και κάτι άλλο. Ότι εγχειρίστηκα μέσω του ΓΕΣΥ σε λιγότερο από ένα μήνα από την ημέρα που ανακάλυψε η γιατρος τον πολύποδα, στην γιατρό της επιλογής μου, στην κλινικής της επιλογής μου και με μηδέν κόστος. Δεν είχα ανησυχώ για το χρηματικό μέρος, ούτε έπρεπε να αναβάλω την επέμβαση μου γιατί έπρεπε να μαζέψω ένα υψηλό ποσό για να εγχειριστώ. Για έναν άνθρωπο που μαθαίνει απότομα ότι πρέπει να κάνει μια επέμβαση το να ξέρει ότι τουλάχιστον πρώτον δεν έχει να περιμένει στην αναμονή και δευτερον τα έξοδα είναι καλυμμενα είναι μια μεγάλη ανακούφιση.
Όσον αφορά το πνευματικό μέρος, είναι φυσιολογικό να βλέπω αυτήν την εμπειρία ως ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, τόσο την προετοιμασία που έκανα, την μέρα που ήταν η επέμβαση τις μέρες που διαβαίνω τώρα περιμένοντας τα αποτελέσματα της βιοψίας που είναι μια παράταση στην οποία απαντώ με ηρεμία, αισιοδοξία και στωικισμό. Ηταν μια ακόμα μάχη που είχα να δώσω και το τεστ το πέρασα με άριστα. Οχι μόνο γιατί παρέμεινα ήρεμη πριν κατά και μετά την επέμβαση. Όχι μονο αυτό αλλά και κυρίως γιατί δεν μπήκα σε διαδικασίες στις οποίες καταφεύγω όταν δεν είμαι ψυχολογικά καλά. Ήμουν τσάρος με τον εαυτό μου και δεν μου έδωσα κανένα άλλοθι για έλλειψη πειθαρχίας
Μια ασθένεια είναι ένα καμπανάκι που μας χτυπά υπενθυμίζοντας μας την θνητότητα μας
Είναι κάποια βήματα που κάνεις σε ένα στενό μονοπάτι δίπλα σε ένα γκρεμό. Θα τα περπατήσεις κρατώντας το αόρατο χέρι του φύλακα αγγέλου σου που ούτε αυτή τη φορά δε θα σε αφήσει να πέσεις. Ένα βήμα τη φορά, μέχρι να εξαφανιστεί ο γκρεμός από τα αριστερά σου, να πλατύνει και πάλι το μονοπάτι και να συνεχίσεις το δρόμο σου, να επανέλθεις στην ζωή σου. Τούτα τα ξυστά περάσματα από τον γκρεμό να τα θυμάσαι να τα κρατάς στην μνήμη σου. Όχι για να φοβάσαι Αντιθέτως για να θυμάσαι πόσο πολύτιμες είναι οι μέρες, εκείνες που δεν έχει οτιδήποτε για να ανησυχείς, οι μέρες τις μακαριότητας, εκείνες που με τόση αχαριστία αφηνουμε να περάσουν λες και δεν είχαν καμιά αξία, καμιά ουσία, απλά γιατί δεν συνέβη κάτι σημαντικό. Μέχρι που μάθαμε ότι το σημαντικό ήταν που ανοιξαμε τα μάτια μας και σήμερα το σημαντικό είναι που αναπνέουμε και σήμερα, το σημαντικό είναι ότι μας χαρίστηκε ακόμα μια μέρα πάνω σε αυτήν τη γη.
ομορφη Κυριακή να χουμε
Μ.
53 /111 * αγάπη εις εαυτόν *
Νέα σελήνη στον ζυγό
Εκεί όπου χρειαζόμαστε να βρούμε τις ισορροπίες είναι στον
οίκο μας, με την οικογένεια μας, με την αγάπη και την φροντίδα προς τον εαυτό μας
και να βρούμε μια στιγμή όπου θα κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω, εντός του
κέντρου μας
Αγαπημένοι μου φίλοι
Πέρασαν με ταχύτητα φωτός οι μέρες και είμαι μια μέρα πριν
την επέμβαση μου. Έχω κάνει όλες τις εξετάσεις
που χρειάζονταν και είναι όλα έτοιμα.
Μικρή επέμβαση, ρουτίνας αλλά υπάρχει το θέμα του υπνωτικού, που με
άγχωνε περισσότερο από την ίδια την επέμβαση.
Γενικά δεν είμαι δειλή, και έχω αρκετά μεγάλη ανεκτικότητα στον πόνο. Όμως
εκείνο που με χαλά, είναι η απώλεια ελέγχου, η απώλεια συνείδησης. Εκείνο το πέρασμα μέσα από το παράξενο τούνελ
που κλείνεις τα μάτια σου και κάποιοι άλλοι σε αγγίζουν χωρίς να έχεις την αίσθηση.
Την Δευτέρα που πέρασε, ένιωσα ότι πλησίαζε η μέρα και με έπιασε απίστευτο
άγχος. Πανικοβλήθηκα. Όλη τη Δευτέρα ήμουν πεσμένη, αγχωμένη, σχεδόν άρρωστη από
το στρες. Μετά κάτι άλλαξε. Δεν ξέρω τι
και γιατί. Η μάλλον ξέρω. Κάποιος και κάποιοι προσεύχονται για μένα. Και οι
ενέργεια τους έκανε μια προστατευτική ασπίδα γύρω μου που κρατά το μαύρο
συναίσθημα το φόβου μακριά. Μοιάζει σαν ένας άγγελος ήρθε δίπλα μου και
βρίσκεται συνέχεια δίπλα μου και κάθε φορά που πάει να με πιάσει ο φόβος,
αμέσως παίρνω βαθιά ανάσα και αμέσως ηρεμώ. Δεν με ξανάπιασε πανικός από την
Δευτέρα και μετά. Είμαι πάρα πολύ καλά, είμαι πάρα πολύ ήρεμη σε σημείο που ξαφνιάζομαι και εγώ η ίδια από το ποσο ήρεμα νιώθω. Ξέρω ότι αύριο θα πάω
και όλα θα είναι μια χαρά.
Αυτή η μέρα ήρθε περίπου στην μέση της δοκιμασίας μου των
111 ημερών
Ίσως συμβολικά να κλείσει τα μάτια εκείνος ο παλιός μου εαυτός και να καλωσορίσω και επίσημα τον νέο μου εαυτό. Με το σώμα μου απαλλαγμένο από την τοξικότητα και το πνεύμα μου ανανεωμένο και καθαρό. Ισορροπημένο με την νέα σελήνη στο ζυγό, στην ζυγαριά της θείας δικαιοσύνης. Ετοιμη !
Μ.
12/10/2020 * 50/111 * αγάπη εις εαυτόν
Αυτήν την βδομάδα δεν θα την περπατήσω. Θα την αφήσω να
κυλήσει. Έχω χωρίσει τον εαυτό μου σε
δύο. Η μια ζει κανονικά. Σηκώνομαι το
πρωί, κάνω όλα όσα έχω να κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας μου, δουλεύω με
απίστευτους ρυθμούς, πίεση και ενέργεια.
Το έχω παρατηρήσει σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου, ότι δουλεύω με
πολύ εντατικούς ρυθμούς όταν ψυχολογικά δεν είμαι πολύ καλά. Η άλλη, η άλλη έχει διακόψει την λειτουργία
της. Είμαι ξαπλωμένη σε μια βάρκα, στην
μέση ενός ήρεμου ποταμού, και δεν κάνω καμιά προσπάθεια, ούτε κουπί, απλά
κοιτάω τον ουρανό και η βάρκα κυλάει μόνη της με το ρεύμα του ποταμού. Να κυλήσει η βάρκα, να κυλήσουν οι μέρες να
φύγουν, να περάσει η δύσκολη μέρα, να επανέλθω στην ζωή μου !
Δεν ξέρω να σου πω ποιο πονάει περισσότερο, η δυσκολία που
έχει να περάσεις ή το ότι την περνάς μόνος σου..
47/111 * αγάπη εις εαυτόν * ο ήχος της σιωπής
Δύο τρεις φίλες μου έστειλαν
μήνυμα μετά το τελευταίο ποστ που περιέγραφα την εμπειρία μου στο σπα και μου
είπαν ότι ζήλεψαν και τους απάντησα
περίμενε να δεις και παρακάτω… το παρακάτω λοιπόν ήταν κάπως ως εξής
Εγώ όπως σου είπα ήμουν ξάπλα,
λούφα χωρίς παραλλαγή στο δωμάτιο μου μετά την περιποίηση προσώπου, μετά το
ρελάξ ρουμ μετά το πράσινο τσάι και μετά από το ζεστό μπάνιο. Ήμουν σε κατάσταση νιρβανιάς λαλεί τζιαι η
κόρη μου. Με διάκοψε όμως από την
νιρβανιά η κόρη μου η οποία με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει τι χρώμα έχει το
ποντικοφάρμακο που είχα βάλει στη βεράντα. Της λέω μπλε. Α, ξέρεις τι, μου
απαντά, η Μπίλη τρώει το ποντικοφάρμακο.
Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii;;
Και να πως ξηλώνεται σε λίγα
δευτερόλεπτα η νιρβανιά και παθαίνεις το εγκεφαλικό. Η μάνα μου πήρε την Κέιτ σπίτι να ταίσει τους
σκύλους, και μιας και πήγαν σπίτι αποφάσισε να μου κάνει καμιά δουλειά, και
αποφάσισε να σκουπίσει την βεράντα, και μετακίνησε την μποτίλια του γκαζιού και ακριβώς από πίσω είχε μια πλάκα με
ποντικοφάρμακο που έβαλα πριν τρεις μήνες και guess ποιος
αποφάσισε ότι ήταν πολλά καλή ιδέα να το φάει. Η Μπίλη.
Τελοσπάντων εν συντομία είπα της Κέιτ πιάσε τον παπά σου,
και εκείνος επέτισεν, ήρθε έπιασε την Μπίλη, τον Σκάμπη μήπως έφαγε και ο
Σκάμπη ποντικοφάρμακο και πήγαν με την Κέιτ και τους πήραν στον κτηνίατρο.
Εγώ στην Πάφο στο ξενοδοχείο να κάθουμε πάνω στα κάρβουνα, να κλαίω
απελπισμένα μπας και δεν την προλάβουν και
χάσουμε την Μπίλη και να είμαι στα τηλέφωνα να μαθαίνω βήμα βήμα τι
συμβαίνει. Η κτηνίατρος έκανε ενεση με αντίδοτο και στους δύο και πλύση
στομάχου στην Μπίλη που έβγαλε ένα σωρό μπλε κομμάθκια αμάσητα της πλάκας του
ποντικοφάρμακου. Εγώ ετοίμασα την βαλίτσα
μου και ήμουν έτοιμη να στραφώ κατάνυχτα Λάρνακα γιατί δεν άντεχα την
αγωνία. Ο πρώην μου είπε μου κάτσε εκεί
που είσαι, ανάλαβα εγώ και δεν θα χαλάσεις το διήμερο σου. Η Κέιτ το ίδιο δεν
ήθελαν να πάω Λάρνακα και σιγά σιγά ηρέμησε η κατάσταση, η Μπίλη
επέζησε, ο Σκάμπη δεν εκατάλαβε τίποτε, τους πήραν πίσω στο σπίτι, η Κέιτ στη μάνα μου, ο ex σπίτι του και εγώ μετά από δύο ώρες ανάπνευσα.
Μάθημα, δεν βάζουμε ποντικοφάρμακο πίσω
που το γκάζι γιατί πολλά πιθανόν, την πρώτη φορά που θα αποφασίσεις να πάεις
διήμερο μόνος σου, και την ώρα που βρίσκεσαι σε άλλη επαρχία, κάποιος θα έρθει
να ταράξει το γκάζι. Ο νόμος του γαμημένου
του Μέρφι όχι του Έντυ Μέρφι του άλλου, του κακαουσκιάρη. Επίσης ένα μεγάλο
θενκς στον πρώην μου που ανάλαβε την κατάσταση και εγλύτωσε το μικρό μου
σατανούδι.
Αφού ηρεμήσαν τα πνεύματα και
πήγε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, σκεφτόμουν τι θα κάνω, μιας και ήταν η τελευταία
μου νύχτα στην Πάφο. Το απόγευμα είχα στο μυαλό μου να πάω μια βόλτα κάτω στο
κάστρο αλλά μετά από όλα αυτά δεν είχα την ίδια διάθεση. Τελικά έπεισα τον
εαυτό μου, κυριολεκτικά τον πίεσα να μην μείνει πάλι μέσα, να βγω. Και
βγήκα. Δεν είχα διάθεση να καλλωπιστώ,
απλά φόρεσα παντελόνι μια μπλούζα και τα αθλητικά μου, ούτε μακιγιάζ ήθελα αλλά
ούτε ήθελα να βάλω πράγματα πάνω στο πρόσωπο μου μετά από εκείνον τον ωραίο
καθαρισμό δεν υπήρχε λόγος.
Η πιο σημαντική συναισθηματικά
στιγμή όλου του διημέρου ήταν η στιγμή που το βράδυ αυτό, μετά όλη εκείνη την αναστάτωση, βγήκα από το
ξενοδοχείο. Αν ήταν σκηνή από ταινία θα
είχε την πιο ωραία μουσική. Εγώ βγαίνω από την γυάλινη έξοδο του ξενοδοχείου,
έξω έχει βραδιάσει, φυσά ένα δροσερό αεράκι, στέκομαι μπροστά στην έξοδο, με τα
αθλητικά μου και το σακίδιο μου περασμένο στους ώμους, κοιτάζω αριστερά την
μεγάλη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου φωτισμένη με τους προβολείς και ανασαίνω βαθιά,
νιώθοντας όχι σαν μια 40+ αλλά σχεδόν σαν ένα νέο παιδί που ξεκινά να εξερευνήσει
τον κόσμο. Ήμουν ο θείος Ματ από το
Φραγκλ Ροκ που έστελνε τις κάρτες από τον έξω κόσμο.
Φοιτητική ζωή δεν έζησα ποτέ αλλά
τώρα ένιωθα σαν μια φοιτήτρια γεμάτη ενθουσιασμό.
Πήγα την βόλτα μου κάτω στο
Κάστρο. Ήταν η πολλοστή φορά που θα έκανα αυτήν την διαδρομή. Ήρθα και πέρσι, και πρόπερσι και με φίλους
και με γνωστούς. Ποτέ μόνη. Είχε άλλη
γεύση αυτή η φορά. Όταν είσαι μαζί με
άλλον ή με άλλους και μοιράζεστε μαζί μια όμορφη εμπειρία ή διαδρομή, μπορεί να
περπατάτε δίπλα δίπλα αλλά ενεργειακά να μην είσαστε μαζί. Μπορεί μεν να
βλέπετε το ίδιο θέαμα και να απολαμβάνετε το ίδιο ηλιοβασίλεμα αλλά την ίδια
στιγμή ο κάθε ένας να είναι χαμένος στον κόσμο του, στις σκέψεις του. Μπορεί αν
είσαι λίγο σαν εμένα, που νοιάζομαι υπερβολικά για τους άλλους, εκείνη τη
στιγμή να σκέφτεσαι, του αρέσει εδώ , περνά καλά, κρυώνει, να μιλήσω, να
σωπάσω, μήπως βαριέται, πόσο θα μείνουμε και πού θα πάμε μετά; Και όλα αυτά δεν
σε αφήνουν να ζήσεις και να απολαύσεις την στιγμή.. όταν ζεις την εμπειρία
μόνος σου αφήνεσαι απόλυτα στην εμπειρία και δε σε νοιάζει για το μετά γιατί αυτό
θα το αποφασίσεις μετά.
Και έπρεπε να γίνω 43 χρονών για
να κάνω τούτη τη διαδρομή, να αναγνωρίσω τη δική μου παρουσία μέσα σε τούτο το
σύμπαν σαν οντότητα, ούτε σαν μάνα, ούτε σαν φίλη, ούτε σαν σύζυγος, ερωμένη
και τίποτε κανενός, δεν ήμουν τίποτε για κανένα και σε κανένα, ήμουν εγώ, το
δροσερό αεράκι στο πανέμορφο μου πρόσωπο, οι ώμοι μου που κρύωναν, τα πόδια μου
που ανέβαιναν το ανηφορικό δρομάκι, τα μαλλιά μου που τα είχα δεμένα, οι
πνεύμονες μου που απολάμβαναν κάθε βαθιά ανάσα.. σχεδόν έκλαια από συγκίνηση,
που μου πήρε τόσα χρόνια να αποταυτιστώ από τα πάντα και να ανα-γνωρίσω τον
εαυτό μου.
Προχώρησα πιο πάνω στον πεζόδρομο,
δεν ήταν φωτισμένος, ήταν θεοσκότεινα αλλά ούτε με ένοιαζε, άναψα τον φακό του
κινητού και περπατούσα μέχρι να φτάσω στο σημείο που ήθελα, μια ξύλινη
πλατφόρμα που προχωρά πάνω από την θάλασσα. Περπάτησα ως εκεί, και μετά πλησίασα
ένα ξύλινο παγκάκι λίγο πιο κοντά στον πεζόδρομο. Άφησα το σακίδιο μου κάτω και
ξάπλωσα στο ξύλινο παγκάκι με τα πόδια διπλωμένα και το κεφάλι μου να κοιτάζει τους
αστερισμούς που έλαμπαν ψηλά.
Στο κινητό έβαλα να παίζει ένα
τραγούδι του Αντρέα Μποτσέλι, ο ήχος της
σιωπής. Ήταν αυτό που ήθελα, ήταν αυτό
που χρειαζόμουν, το βιολί, τον ήχο των κυμάτων και τον ήχο της σιωπής. Σιωπή, συγκίνηση και δέος. Δεν θα γράψω άλλα, σε αφήνω με αυτήν την
εικόνα και με την ευχή να ζήσεις κάποτε αυτήν την συγκίνηση και γαλήνη της απόλυτης
σιωπής.
Μ.
ενας χρόνος έκλεισε από την έκδοση του Memento Mori
ευχαριστώ όλους που το διάβασαν και μου έστειλαν τα συγκινητικά τους σχόλια
μέχρι το επόμενο....
