47/111 * αγάπη εις εαυτόν * ο ήχος της σιωπής
Δύο τρεις φίλες μου έστειλαν
μήνυμα μετά το τελευταίο ποστ που περιέγραφα την εμπειρία μου στο σπα και μου
είπαν ότι ζήλεψαν και τους απάντησα
περίμενε να δεις και παρακάτω… το παρακάτω λοιπόν ήταν κάπως ως εξής
Εγώ όπως σου είπα ήμουν ξάπλα,
λούφα χωρίς παραλλαγή στο δωμάτιο μου μετά την περιποίηση προσώπου, μετά το
ρελάξ ρουμ μετά το πράσινο τσάι και μετά από το ζεστό μπάνιο. Ήμουν σε κατάσταση νιρβανιάς λαλεί τζιαι η
κόρη μου. Με διάκοψε όμως από την
νιρβανιά η κόρη μου η οποία με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει τι χρώμα έχει το
ποντικοφάρμακο που είχα βάλει στη βεράντα. Της λέω μπλε. Α, ξέρεις τι, μου
απαντά, η Μπίλη τρώει το ποντικοφάρμακο.
Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii;;
Και να πως ξηλώνεται σε λίγα
δευτερόλεπτα η νιρβανιά και παθαίνεις το εγκεφαλικό. Η μάνα μου πήρε την Κέιτ σπίτι να ταίσει τους
σκύλους, και μιας και πήγαν σπίτι αποφάσισε να μου κάνει καμιά δουλειά, και
αποφάσισε να σκουπίσει την βεράντα, και μετακίνησε την μποτίλια του γκαζιού και ακριβώς από πίσω είχε μια πλάκα με
ποντικοφάρμακο που έβαλα πριν τρεις μήνες και guess ποιος
αποφάσισε ότι ήταν πολλά καλή ιδέα να το φάει. Η Μπίλη.
Τελοσπάντων εν συντομία είπα της Κέιτ πιάσε τον παπά σου,
και εκείνος επέτισεν, ήρθε έπιασε την Μπίλη, τον Σκάμπη μήπως έφαγε και ο
Σκάμπη ποντικοφάρμακο και πήγαν με την Κέιτ και τους πήραν στον κτηνίατρο.
Εγώ στην Πάφο στο ξενοδοχείο να κάθουμε πάνω στα κάρβουνα, να κλαίω
απελπισμένα μπας και δεν την προλάβουν και
χάσουμε την Μπίλη και να είμαι στα τηλέφωνα να μαθαίνω βήμα βήμα τι
συμβαίνει. Η κτηνίατρος έκανε ενεση με αντίδοτο και στους δύο και πλύση
στομάχου στην Μπίλη που έβγαλε ένα σωρό μπλε κομμάθκια αμάσητα της πλάκας του
ποντικοφάρμακου. Εγώ ετοίμασα την βαλίτσα
μου και ήμουν έτοιμη να στραφώ κατάνυχτα Λάρνακα γιατί δεν άντεχα την
αγωνία. Ο πρώην μου είπε μου κάτσε εκεί
που είσαι, ανάλαβα εγώ και δεν θα χαλάσεις το διήμερο σου. Η Κέιτ το ίδιο δεν
ήθελαν να πάω Λάρνακα και σιγά σιγά ηρέμησε η κατάσταση, η Μπίλη
επέζησε, ο Σκάμπη δεν εκατάλαβε τίποτε, τους πήραν πίσω στο σπίτι, η Κέιτ στη μάνα μου, ο ex σπίτι του και εγώ μετά από δύο ώρες ανάπνευσα.
Μάθημα, δεν βάζουμε ποντικοφάρμακο πίσω
που το γκάζι γιατί πολλά πιθανόν, την πρώτη φορά που θα αποφασίσεις να πάεις
διήμερο μόνος σου, και την ώρα που βρίσκεσαι σε άλλη επαρχία, κάποιος θα έρθει
να ταράξει το γκάζι. Ο νόμος του γαμημένου
του Μέρφι όχι του Έντυ Μέρφι του άλλου, του κακαουσκιάρη. Επίσης ένα μεγάλο
θενκς στον πρώην μου που ανάλαβε την κατάσταση και εγλύτωσε το μικρό μου
σατανούδι.
Αφού ηρεμήσαν τα πνεύματα και
πήγε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, σκεφτόμουν τι θα κάνω, μιας και ήταν η τελευταία
μου νύχτα στην Πάφο. Το απόγευμα είχα στο μυαλό μου να πάω μια βόλτα κάτω στο
κάστρο αλλά μετά από όλα αυτά δεν είχα την ίδια διάθεση. Τελικά έπεισα τον
εαυτό μου, κυριολεκτικά τον πίεσα να μην μείνει πάλι μέσα, να βγω. Και
βγήκα. Δεν είχα διάθεση να καλλωπιστώ,
απλά φόρεσα παντελόνι μια μπλούζα και τα αθλητικά μου, ούτε μακιγιάζ ήθελα αλλά
ούτε ήθελα να βάλω πράγματα πάνω στο πρόσωπο μου μετά από εκείνον τον ωραίο
καθαρισμό δεν υπήρχε λόγος.
Η πιο σημαντική συναισθηματικά
στιγμή όλου του διημέρου ήταν η στιγμή που το βράδυ αυτό, μετά όλη εκείνη την αναστάτωση, βγήκα από το
ξενοδοχείο. Αν ήταν σκηνή από ταινία θα
είχε την πιο ωραία μουσική. Εγώ βγαίνω από την γυάλινη έξοδο του ξενοδοχείου,
έξω έχει βραδιάσει, φυσά ένα δροσερό αεράκι, στέκομαι μπροστά στην έξοδο, με τα
αθλητικά μου και το σακίδιο μου περασμένο στους ώμους, κοιτάζω αριστερά την
μεγάλη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου φωτισμένη με τους προβολείς και ανασαίνω βαθιά,
νιώθοντας όχι σαν μια 40+ αλλά σχεδόν σαν ένα νέο παιδί που ξεκινά να εξερευνήσει
τον κόσμο. Ήμουν ο θείος Ματ από το
Φραγκλ Ροκ που έστελνε τις κάρτες από τον έξω κόσμο.
Φοιτητική ζωή δεν έζησα ποτέ αλλά
τώρα ένιωθα σαν μια φοιτήτρια γεμάτη ενθουσιασμό.
Πήγα την βόλτα μου κάτω στο
Κάστρο. Ήταν η πολλοστή φορά που θα έκανα αυτήν την διαδρομή. Ήρθα και πέρσι, και πρόπερσι και με φίλους
και με γνωστούς. Ποτέ μόνη. Είχε άλλη
γεύση αυτή η φορά. Όταν είσαι μαζί με
άλλον ή με άλλους και μοιράζεστε μαζί μια όμορφη εμπειρία ή διαδρομή, μπορεί να
περπατάτε δίπλα δίπλα αλλά ενεργειακά να μην είσαστε μαζί. Μπορεί μεν να
βλέπετε το ίδιο θέαμα και να απολαμβάνετε το ίδιο ηλιοβασίλεμα αλλά την ίδια
στιγμή ο κάθε ένας να είναι χαμένος στον κόσμο του, στις σκέψεις του. Μπορεί αν
είσαι λίγο σαν εμένα, που νοιάζομαι υπερβολικά για τους άλλους, εκείνη τη
στιγμή να σκέφτεσαι, του αρέσει εδώ , περνά καλά, κρυώνει, να μιλήσω, να
σωπάσω, μήπως βαριέται, πόσο θα μείνουμε και πού θα πάμε μετά; Και όλα αυτά δεν
σε αφήνουν να ζήσεις και να απολαύσεις την στιγμή.. όταν ζεις την εμπειρία
μόνος σου αφήνεσαι απόλυτα στην εμπειρία και δε σε νοιάζει για το μετά γιατί αυτό
θα το αποφασίσεις μετά.
Και έπρεπε να γίνω 43 χρονών για
να κάνω τούτη τη διαδρομή, να αναγνωρίσω τη δική μου παρουσία μέσα σε τούτο το
σύμπαν σαν οντότητα, ούτε σαν μάνα, ούτε σαν φίλη, ούτε σαν σύζυγος, ερωμένη
και τίποτε κανενός, δεν ήμουν τίποτε για κανένα και σε κανένα, ήμουν εγώ, το
δροσερό αεράκι στο πανέμορφο μου πρόσωπο, οι ώμοι μου που κρύωναν, τα πόδια μου
που ανέβαιναν το ανηφορικό δρομάκι, τα μαλλιά μου που τα είχα δεμένα, οι
πνεύμονες μου που απολάμβαναν κάθε βαθιά ανάσα.. σχεδόν έκλαια από συγκίνηση,
που μου πήρε τόσα χρόνια να αποταυτιστώ από τα πάντα και να ανα-γνωρίσω τον
εαυτό μου.
Προχώρησα πιο πάνω στον πεζόδρομο,
δεν ήταν φωτισμένος, ήταν θεοσκότεινα αλλά ούτε με ένοιαζε, άναψα τον φακό του
κινητού και περπατούσα μέχρι να φτάσω στο σημείο που ήθελα, μια ξύλινη
πλατφόρμα που προχωρά πάνω από την θάλασσα. Περπάτησα ως εκεί, και μετά πλησίασα
ένα ξύλινο παγκάκι λίγο πιο κοντά στον πεζόδρομο. Άφησα το σακίδιο μου κάτω και
ξάπλωσα στο ξύλινο παγκάκι με τα πόδια διπλωμένα και το κεφάλι μου να κοιτάζει τους
αστερισμούς που έλαμπαν ψηλά.
Στο κινητό έβαλα να παίζει ένα
τραγούδι του Αντρέα Μποτσέλι, ο ήχος της
σιωπής. Ήταν αυτό που ήθελα, ήταν αυτό
που χρειαζόμουν, το βιολί, τον ήχο των κυμάτων και τον ήχο της σιωπής. Σιωπή, συγκίνηση και δέος. Δεν θα γράψω άλλα, σε αφήνω με αυτήν την
εικόνα και με την ευχή να ζήσεις κάποτε αυτήν την συγκίνηση και γαλήνη της απόλυτης
σιωπής.
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου