18 Οκτώβρη 2020
56/111 * αγάπη εις εαυτόν
Κυριακή πρωί στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια
Δεν σκόπευα να γράψω πολλές λεπτομέρειες για την επέμβαση αλλά το κάνω για έναν μόνο λόγο.
Γιατί υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που ίσως μπουν στη διαδικασία να κάνουν μια παρόμοια επέμβαση κάποια στιγμή και ίσως αυτό τις φοβίζει και ίσως η δική μου εμπειρία τις βοηθήσει να φοβούνται λιγότερο. ¨Οπως σου έγραψα την προηγούμενη φορά το μόνο που με φόβιζε ήταν η στιγμή που θα μου έκαναν την ολική αναισθησία.
Όμως σου έγραψα και κάτι άλλο. Δεν ήταν τυχαίο το ότι εδώ δύο περίπου μήνες ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια που είχε σκοπό στην σωματική , ψυχολογική και πνευματική μου αλλαγή. Και θεωρώ ότι μετά από διάφορες μικρές αναποδιές αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το μεγάλο τεστ.
Και ειδού αναλυτικά πώς πήγε το τεστ.
Αν δε θες περισσότερες λεπτομέρειες σταματάς το διάβασμα εδώ.
μια εβδομάδα πριν έκανα προεγχειρητικές αναλύσεις αίματος σε χημείο. Σϊδηρος, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης κλπ όλα πιο χαμηλά από το όριο, όχι όμως τόσο πιο χαμηλά ώστε να επηρεάζει το χειρουργείο.
Τρεις μέρες πριν την επέμβαση κληθηκα στο Γ.Ν Λάρνακας για τεστ κορονοιού. Το αποτέλεσμα ήρθε σε δύο μέρες και ήταν αρνητικό
Και έτσι ήταν ολα οκ για να γίνει η επέμβαση
Οι οδηγίες ήταν να μείνω νηστική από το προηγούμενο βράδυ. Γύρω στα μεσάνυχτα με έπιασε μια απίστευτη δίψα και μου μπήκε και η ιδέα ότι θα διψώ και δε θα μπορώ να πιω νερό και έκανα μια παρανομία και στις 12.30 πήγα τελικά και ήπια δύο μεγάλα ποτήρια νερό μόνο και μόνο για να μου περάσει η ιδέα. Κοιμήθηκα γύρω στις 1 και κοιμήθηκα πολύ καλά όλο το βράδυ.
Το πρωί ξύπνησα κανονικά στις 6. Κατέβηκα κάτω και έβαλα την Μισιέλ την Αυστραλή στο youtube και έκανα το δεκαπεντάλεπτο πρόγραμμα στρέτσιγκ. Είχα συνέχεια στο νου μου ότι δεν πρέπει να φάω, δεν πρέπει να πιω. Μετά την Μισέλ έβαλα το άλλο βίντεο που ακούω κάθε πρωί ένα υπέροχο βίντεο με θετικές δηλώσεις. Κάπου εδώ σημειώνω την σημαντικότητα του εξακολουθούμενου μοτίβου νέων συμπεριφορών. Την 20η 30η φορά που κάνεις την ίδια γυμναστική το πρωί και ακούεις τις ίδιες θετικές δηλώσεις από την ίδια φωνή, εκείνο που κάνεις στην ουσία είναι να χακάρεις τον εγκέφαλο σου που ήταν προγραμματισμένος να σκέφτεται αρνητικά και να τον επαναπρογραμματίζεις στην θετικότητα. Σημειώνω το γιατί έχει σημασία αυτό να γίνεται βίωμα και συνήθεια και κάτι βραχυπρόθεσμο. Είχε σημασία λοιπόν ότι ήδη αυτό γινόταν για 50 και πλέον ημέρες και ήδη είχα εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στις αναπνοές και την ηρεμία. Προχώρησα λοιπόν κανονικά με το πρόγραμμα μου σαν να ήταν μια κανονική μέρα, άκουσα τις θετικές δηλώσεις, έκανα το ντους μου, ντύθηκα, πήρα την κόρη μου σχολείο και επέστρεψα σπίτι.
Στις 8.40 ήρθε ο bmf να με πάρει στην κλινική και έκατσε μαζί μου μέχρι που η νοσοκόμα μου είπε να πάμε πάνω. Ο bmf απαγορευόταν να έρθει και του είπα να φύγει. Ήξερα ότι από ένα σημείο και μετά θα προχωρούσα μόνη μου και ήμουν προετοιμασμένη. Η νοσοκόμα με πήρε σε ένα δωμάτιο, εβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα. Μου έκανε αυτό το μαγικό πραγματάκι που σε ετοιμάζει για την επέμβαση και μου έβαλε έναν ορό. Τον ορό σου τον βάζουν για να τρέφεται ο οργανισμός αφού απαγορεύεται να φάεις και να πιεις και να μην αφυδατωθείς. Μετά έμεινα στην αναμονή για περίπου τρεις και κάτι ώρες. Εβαλα στο youtube μια θιβετιανη μουσική και έβαλα και τα ακουστικά μου και με εκείνα και με τα άλλα πήρα και έναν υπνάκο γιατί ψιλονύσταζα.
Ήρθε η γιατρός μου και με είδε με ρώτησε αν είναι όλα καλά και έφυγε.
Κάποια στιγμή έφεραν μια κοπέλα στο δωμάτιο μαζί μου που είχαμε έρθει την ίδια ώρα το πρώι στην κλινική και την πήραν πρώτη στο χειρουργείο και γέννησε με καισαρική με επισκληρίδιο. Την έφεραν στο δωμάτιο και την έβαλαν στο κρεβάτι της και είχε μια ηρεμία και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και σκέφτηκα και εγώ οκ άμα η κοπέλα αυτή έκανε καισαρική και χαμογελά τότε μάλλον πρέπει να μαι και εγώ δυνατή και να ακολουθήσω το παράδειγμα της. Η νοσοκόμα μου είπε σε λίγο πάεις και εσύ και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά, βαθιές αναπνοές, βαθιές αναπνοές, και ξανά βαθιές αναπνοές.
Δωδεκα και μισή 'ηρθε η νοσοκόμα και με συνόδευσε στο χειρουργείο. Ηρθε η στιγμή που νόμιζα ότι θα έτρεμα. Μόνο που τώρα δεν έτρεμα. Ηταν σαν να μου είχαν κάνει ένεση χαλαρωτική αλλά εκείνο που είχε γίνει ήταν ότι είχα κάνει εγώ ένεση χαλαρωτική στον εαυτό μου, με τις αναπνοές, με την χαλαρωτική μουσική, με το ότι κατόρθωσα να υποτάξω με την θέληση μου την σκέψη μου. Αν μπορούσα να σου το κάνω εικόνα θα σου το περιέγραφα ως εξής. Σκέψου ότι οι φοβικές σκέψεις είναι σαν μαύρα κύματα που παράγονται μέσα στο μυαλό ως εικόνες και από το μυαλό διαχέονται στο σώμα και αναστατώνουν τις λειτουργίες, Παράγουν ταχυπαλμία, σου κόβονται τα πόδια, η αναπνοή κλπ. Αυτά τα μαύρα κύματα, μπορείς να φτιάξεις ένα χώρο σε μια περιοχή του εγκεφάλου σου και να τα περιορίσεις εκεί, όπως περιορίζουν τις τεράστιες ποσότητες νερού μέσα σε ένα φράγμα. Δεν είναι ότι παύουν να υπάρχουν, δεν μπορείς να τις διαγράψεις, θα υπάρχουν, απλά τους αποκλείεις στο μέγιστο δυνατό, την πρόσβαση, τις κλειδώνεις. Το κλειδί είναι να μάθεις να αναπνέεις βαθιά, δέκα μεγάλες βαθιές αναπνοές, εκατόν, όσες χρειαστεί.
Στο χειρουργείο με περίμενε η γιατρός μου, η αναισθησιολόγος, και δύο νοσοκόμες. Οι ίδιες δύο νοσοκόμες που βρίσκονταν στο χειρουργείο μαζί μου το 2004 όταν γέννησα με καισαρική την Κατερίνα μου. Το ότι ήταν όλο γυναίκες στο χειρουργείο είχε σημασία για μένα, αλλά δεν μπορώ τώρα να σου εξηγήσω τον λόγο. Δεν μπορώ να τον εκφράσω ακόμα με λογικές εξηγήσεις. Απλά η γυναίκα γυναικολόγος, που έχει και η ίδια ένα γυναικείο σώμα, θεωρώ ότι ίσως, αγγίζει διαφορετικά ένα γυναικείο σώμα, ξέρει πώς είναι, πώς λειτουργεί, από εμπειρία, δεν το έχει διαβάσει απλά σε ένα ιατρικό εγχειρίδιο.
Ήμουν ήρεμη αν όχι 100% τότε ένα 95% ηρεμίας το είχα. Και το πιστοποιώ για το πόσο ήρεμη ήμουν επειδή βρισκόταν σε πλήρη εγρήγορση η συνείδηση μου παρατηρητικότητα μου. Που αν δεν ήμουν ήρεμη δεν θα κοίταζα γύρω μου, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Θυμάμαι όμως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Από το χρώμα των ματιών της αναισθησιολόγου μέχτι τα κινούμενα σχέδια πάνω στο σκουφάκι που φορούσε στο κεφάλι της, το όμορφο ροζ χρώμα στις στολές των νοσοκόμων. Την γιατρό, τα εργαλεία, την λάμπα που άναψε πάνω από το κεφάλι μου, την Φαίδρα στα δεξιά μου να μου λέει είμαστε εδώ δίπλα σου, την αναισθησιολόγο να μου βάζει κλιπ στον δείχτη του δεξιού χεριού,να μου μιλά, να μου λέει θα σου βάλω αυτήν την μάσκα με οξυγόνο και ανάπνεε βαθιά (εγώ να σκέφτομαι ώπα στις αναπνοές είμαι μάστορας κοίτα τις βαθιές αναπνοές παίρνω) έτσι μπράβο και θα σου βάλω στον ορό κάτι και τώρα θα κοιμηθείς λίγο...την στιγμή εκείνη, με απόλυτη ηρεμία, γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και σκεφτόμουν “σ ευχαριστώ, σ ευχαριστώ άγγελε μου που είσαι εδω, σ ευχαριστώ που μου δίνεις δύναμη”
και ξύπνησα με την νοσοκόμα να στέκει μπροστά στα πόδια μου και να της λέω την θρυλική ατάκα (από αυτές τις μαλακίες που λες όταν είσαι υπό την επήρρεια του αναισθητικού)
-γιατί μου δένεις με λάστιχο τα πόδια; και εκείνη να μου απαντά προσπαθώ να σου φορέσω το εσώρουχο σου. Μου φόρεσε λοιπόν το εσώρουχο μου να μην με πάρουν πίσω στο δωμάτιο μου ανιβράκωτη και εγώ ξανά μανά κοιμήθηκα και ξύπνησα αυτή τη φορά στη φάση του να με βάλουν από το φορείο στο κρεβάτι μου και έκανα ένα ελαφρό τζύλημα προς τα αριστερά για να βοηθήσω την κατάσταση.
Η πρώτη μου έγνοια μόλις συνήλθα, εμ διορθώνω, ενόμιζα ότι συνήλθα, ήταν να στείλω μηνυμα στους φίλους μου ότι τέλειωσε η επέμβαση και πήγαν όλα καλά, μετά είδα τι μαλακίες εστειλα και έν με κανούσαν οι μαλακίες έφκαλα και μια σέλφι όπου είμαι θολωμένη και κάμνω το σήμα της νίκης και την έστειλα του bmf μου και μοιάζει λες και ήρθα πίσω από σαράντα μέρες κρατούμενη σε κελί όμηρος τρομοκρατικής οργάνωσης. Είδα την μετά τζιαι εξιππάστηκα εγώ.
Ενιγουει για να τελειώνουμε με το ιατρικό κομμάτι, έκαμα δύο με τρεις ώρες να ξεζαλιστώ μου έφεραν πρόγευμα και τσάι και μετά ήρθε η νοσοκόμα και με σήκωσε για να πάω στο καλό.
Και επειδή με ρώτησαν και επειδή αυτό το κείμενο μπορεί να το διαβάσει κάποια κοπέλλα που θα έχει παρόμοιο θέμα, η αφαίρεση του πολύποδα έγινε με υστεροσκόπηση. Η υστεροσκόπηση γίνεται όπως γίνεται το Παπ απλά γίνεται με ολική αναισθησία για ευνόητους λόγους. Δεν έχει πόνο, δεν έχει τομές, δεν έχει ραφές. Προσωπικά δεν είχα καθόλου πόνο μετά την επέμβαση, δεν πήρα ούτε και μισό παυσίπονο, είχα μόνο μια ελαφριά αιμορραγία που διήρκησε μια μέρα μόνο. Η ζάλη λόγω του υπνωτικού χρειάζεται περισσότερες ώρες, χρειάζεται μετά ύπνος και ξεκούραση. Αυτά !
Όσον αφορά το πρακτικό μέρος κάπου εδώ σημειώνω για όλους μας κάτι πολύ σημανικό. Το πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθουμε που ζούμε στον 21ο πρώτο αιώνα και η ιατρική έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό όπου πρώτον υπάρχει η δυνατότητα της εξέτασης και του υπέρηχου που μπορούν τέτοιοιο όγκοι να εντοπιστούν και να αφαιρεθούν έγκαιρα και δεύτερον η αφαίρεση γίνεται τόσο ανώδυνα που τέτοιες επεμβάσεις ονομάζονται πλέον ρουτίνας και μπορείς την ίδια μέρα να επιστρέψεις σπίτι σου. Πάντα λέμε πάνω από όλα η υγεία αλλά αντιλαμβανόμαστε άραγε το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε τώρα και όχι πριν εκατό χρόνια; Ότι αν ζούσαμε πριν από εκατό χρόνια ίσως κάποιες από εμάς να πέθαιναν την ώρα της γέννας, ή από κάτι απλό όπως ένα χαλασμένο δόντι. Ευγνωμοσύνη λοιπόν για την εποχή που ζούμε, που τουλάχιστον παρόλα τα άλλα άσχημα της, μας προσφέρει στην υγεία μας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη αλλά έχουμε και μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, εφόσον υπάρχει η ιατρική δυνατότητα, να είμαστε και εμείς τυπικοί και να κάνουμε τις εξετάσεις μας, είτε αφορά το Παπ είτε αφορά γενικές αναλύσεις και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται να κάνουμε στην ηλικία που βρισκόμαστε. Ότι πρόβλημα υγείας παρουσιαστεί, όσο πιο νωρίς το ανακαλύψεις τόσο πιο νωρίς μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Σημειώνω και κάτι άλλο. Ότι εγχειρίστηκα μέσω του ΓΕΣΥ σε λιγότερο από ένα μήνα από την ημέρα που ανακάλυψε η γιατρος τον πολύποδα, στην γιατρό της επιλογής μου, στην κλινικής της επιλογής μου και με μηδέν κόστος. Δεν είχα ανησυχώ για το χρηματικό μέρος, ούτε έπρεπε να αναβάλω την επέμβαση μου γιατί έπρεπε να μαζέψω ένα υψηλό ποσό για να εγχειριστώ. Για έναν άνθρωπο που μαθαίνει απότομα ότι πρέπει να κάνει μια επέμβαση το να ξέρει ότι τουλάχιστον πρώτον δεν έχει να περιμένει στην αναμονή και δευτερον τα έξοδα είναι καλυμμενα είναι μια μεγάλη ανακούφιση.
Όσον αφορά το πνευματικό μέρος, είναι φυσιολογικό να βλέπω αυτήν την εμπειρία ως ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, τόσο την προετοιμασία που έκανα, την μέρα που ήταν η επέμβαση τις μέρες που διαβαίνω τώρα περιμένοντας τα αποτελέσματα της βιοψίας που είναι μια παράταση στην οποία απαντώ με ηρεμία, αισιοδοξία και στωικισμό. Ηταν μια ακόμα μάχη που είχα να δώσω και το τεστ το πέρασα με άριστα. Οχι μόνο γιατί παρέμεινα ήρεμη πριν κατά και μετά την επέμβαση. Όχι μονο αυτό αλλά και κυρίως γιατί δεν μπήκα σε διαδικασίες στις οποίες καταφεύγω όταν δεν είμαι ψυχολογικά καλά. Ήμουν τσάρος με τον εαυτό μου και δεν μου έδωσα κανένα άλλοθι για έλλειψη πειθαρχίας
Μια ασθένεια είναι ένα καμπανάκι που μας χτυπά υπενθυμίζοντας μας την θνητότητα μας
Είναι κάποια βήματα που κάνεις σε ένα στενό μονοπάτι δίπλα σε ένα γκρεμό. Θα τα περπατήσεις κρατώντας το αόρατο χέρι του φύλακα αγγέλου σου που ούτε αυτή τη φορά δε θα σε αφήσει να πέσεις. Ένα βήμα τη φορά, μέχρι να εξαφανιστεί ο γκρεμός από τα αριστερά σου, να πλατύνει και πάλι το μονοπάτι και να συνεχίσεις το δρόμο σου, να επανέλθεις στην ζωή σου. Τούτα τα ξυστά περάσματα από τον γκρεμό να τα θυμάσαι να τα κρατάς στην μνήμη σου. Όχι για να φοβάσαι Αντιθέτως για να θυμάσαι πόσο πολύτιμες είναι οι μέρες, εκείνες που δεν έχει οτιδήποτε για να ανησυχείς, οι μέρες τις μακαριότητας, εκείνες που με τόση αχαριστία αφηνουμε να περάσουν λες και δεν είχαν καμιά αξία, καμιά ουσία, απλά γιατί δεν συνέβη κάτι σημαντικό. Μέχρι που μάθαμε ότι το σημαντικό ήταν που ανοιξαμε τα μάτια μας και σήμερα το σημαντικό είναι που αναπνέουμε και σήμερα, το σημαντικό είναι ότι μας χαρίστηκε ακόμα μια μέρα πάνω σε αυτήν τη γη.
ομορφη Κυριακή να χουμε
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου