Φεβράρης 2025

 Φεβράρης 2025

Με διάθεση μελαγχολική σκέψου σκούρο μπλε, βαθύ μωβ και την γεύση που έχουν τα δάκρυα των εραστών όταν αποχαιρετίζονται. Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Όπως μετράμε προ Χριστού και Μετά Χριστό. Τούτες οι σημαδιακές ημερομηνίες, που πριν από εκείνες ήσουν έτσι και μετά όλα έγιναν αλλιώς. Μια μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Και μετά όλα τα προηγούμενα χρόνια επί τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες επί τα τόσα χρόνια, μπαίνουν στο αρχείο. Η νέα ζωή ξεκινά από εκείνη την ημέρα. Ούτε καν την ημερομηνία που γράφει επάνω το διαζύγιο, ποιος την θυμάται αυτή. Κανένας. Η τελευταία ανάμνηση είναι εκείνη η μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Μη με ρωτήσεις γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι, έχει εξηγήσεις πολλές, πνευματικές, ψυχολογικές, πρακτικές, μαθηματικές ότι είδους εξηγήσεις θες. Στο τέλος ούτε αυτό έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι εκείνοι οι δύο, εκείνος που θα μείνει πίσω και εκείνος που θα μαζέψει τα πράγματα του και θα φύγει, κάποτε ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν, ονειρεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το μέλλον. Και πονάει λένε οι ψυχολόγοι, το διαζύγιο, ακόμα κι αν αποφασιστεί από κοινού, ακόμα και αν γίνει κάτω από ήρεμες συνθήκες. Δεν παύει, λένε, να είναι ένας μικρός θάνατος.

Εκείνο που δεν μας είπαν όμως είναι ότι στην ζωή μας, στην πορεία μας, στην εξέλιξη, στο πέρασμα του χρόνου, θα ζούμε αυτούς τους μικρούς και μεγάλους θανάτους πολλές φορές. Η αγάπη δεν πεθαίνει. Λυπούμαι που θα σου το πω, αλλά δεν πεθαίνει. Απλά στοιβάζουμε άλλα συναισθήματα από πάνω της για να αντέξουμε τις ματαιώσεις μας και την επιτακτική ανάγκη της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Την κάνουμε θυμό, την κάνουμε φόβο, βαφτίζουμε τον άλλο εχθρό, του κρατούμε μούτρα και κακία και κρατάμε απόσταση ασφαλείας να μην τρώμε τα χτυπήματα της μάχης, τον κοιτάζουμε έτσι για κάτι δευτερόλεπτα και από χιλιόμετρα μακριά, να μην ξεχωρίζουν τα χαραχτηριστικά του. Αλλά η αγάπη δεν πεθαίνει. Είναι θαμμένη, κάτω από στοίβες εγωισμού και ανασφάλειας και κατηγοριών. Και από πάνω, σαν ταφόπλακα ο φόβος. Ο φόβος, ο φόβος που διαβρώνει την συνείδηση, το υποσυνείδητο, γίνεται εφιάλτης, διακεκομμένη αναπνοή, αγχώδης διαταραχή και μια συνεχής ανάγκη να κοιτάζεις πάντα πίσω σου.

Η δική μας αγάπη άραγε που να ήταν θαμμένη; Μεταξύ μας δεν την έθαψα. Την φύλαξα σε ένα μικρό τετράγωνο μπλε βαλιτσάκι, θυμόμουν ότι κάπου υπήρχε αλλά πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε που είχα να το ανοίξω που ξέχασα τι ακριβώς είχε μέσα. Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον πόσο πολύ αγάπησες κάποιον, από τον οποίον μετά χώρισες, πήρες διαζύγιο, θα σε βγάλει τρελό. Καλά και γιατί χωρίσατε. Χωρίζουν οι άνθρωποι φίλε, παρανοούν, λένε τρέλες, κάνουν παράξενα, βγάζουν νύχια και δόντια και αλληλοσπαράζονται. Αυτά κάνουν. Ναι όμως, παρόλα αυτά, πριν αναδυθούν από μέσα τους τα νεογέννητα τέρατα, ήταν κάτι άλλα πλάσματα, αθώα και αμέριμνα, που περνούσαν καλά, γελούσαν, πήγαιναν εκδρομές και ερωτεύονταν. Μεγάλος παραλογισμός θα έλεγε κάποιος. Ο μεγαλύτερος από όλους θα έλεγα εγώ, γιατί πάνω σε εκείνους που αγαπήσαμε πολύ, πάνω σε εκείνους θα αμολήσουμε με την μεγαλύτερη άνεση τα τέρατα μας.

Επίσης θα σου πω κάτι που ίσως να μην το ξέρεις. Εκείνος ο μικρός θάνατος του διαζυγίου, που μπορεί να πάρει από έξι μήνες μέχρι 2-3 χρόνια είναι ο πρώτος θάνατος. Μην χαίρεσαι , δεν την γλυτώνεις εδώ. Θα ‘ρθει και ο άλλος. Κάποια στιγμή θα σου εξηγήσω πότε. Ο δεύτερος θάνατος είναι ο τελειωτικός, ο ανεπίστρεπτος, ο τελεσίδικος. Έρχεται απρόσκλητος πάντα. Είναι εκείνος που θα σηκώσει μια-μια τις πέτρες που έβαλες πάνω από τον τάφο της αγάπης που ένιωσες κάποτε. Μια-μια θα της σηκώνεις. Θα φύγει ο πόνος. Θα απομακρυνθεί, θα φύγει ο φόβος. Θα φύγει ο θυμός. Και τότε θα μείνει εκείνη η αρχή. Έστω και αν ήταν πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Θα πιάσεις το φάντασμα σου από το χέρι και θα περπατήσετε όλα τα μέρη που περπατήσατε τότε. Θα ζητήσεις συγνώμη. Ναι εσύ, κι ας ορκιζόσουν για τόσα χρόνια μέσα σου ότι έφταιγε ο άλλος. Στην τελική δίκη αθώος ανακηρύττεται όποιος προλάβει να φύγει πρώτος. Και ο άλλος μένει πίσω με μεταχρονολογημένες ενοχές, να ζητά συγνώμη.

Θυμάμαι τη συζήτηση που κάναμε με ένα φίλο τέλη Δεκέμβρη στην Αθήνα για τα παιδιά μας. Και τον άλλο γονιό, των συν-γονιό που ίσως το παιδί να έχει σύγκρουση μαζί του. Αν λοιπόν είσαι ο άλλος γονιός, που ίσως μαζί σου να έχει λιγότερη σύγκρουση το παιδί, ίσως επικοινωνείς λίγο καλύτερα μαζί του, κάνε μου μια χάρη λοιπόν. Γίνε ειρηνευτική δύναμη, γίνε βάλσαμο, μίλα όμορφα και γλυκά και βοήθα το παιδί σου να κατανοήσει τον άλλο, τον όχι τόσο εύκολο γονιό, και να συγχωρέσει και να μάθει να τον ανέχεται ακόμα και αν έχει δύσκολο χαρακτήρα ακόμα και είναι στραβός και ανάποδος και δεν ξέρει να δείξει την αγάπη του. Αν ο πρώην σου, μάνα ή πατέρας του παιδιού σου, δεν ξέρει να επικοινωνήσει την αγάπη του, κάνε την δική σου αγάπη μεταφραστή και γίνε κανάλι επικοινωνίας και κάνε το σώμα σου γέφυρα και την ύπαρξη σου φλόγα να διατηρηθεί αυτή η αγάπη ζωντανή. Το παιδί έχει ανάγκη να θυμάται τον γονιό του με όμορφα χρώματα και αν χρειαστεί πιάσε πινέλα και βάψε τα όμορφα. Εκείνον που εσύ κάποτε διάλεξες για γονιό του παιδιού σου, μην κάνεις τώρα πισινή και μην απαρνιέσαι την ευθύνη σου. Θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε αγάπησες και θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε κάτι όμορφο είδες πάνω του και τον επέλεξες.

Κάποτε θα τους κληρονομήσουμε νυφικά, εκείνες τις αρχικές φωτογραφίες από τις εκδρομές και την ανεμελιά, τα άλμπουμ από τον γάμο , τα γράμματα με τα φιλιά και τα ημερολόγια. κι ας υπάρχουν κάπου καταγραμμένες ημερομηνίες που εκδόθηκαν τα διαζύγια. Εκείνοι οι άνθρωποι υπήρξαμε κάποτε και μέσα από εκείνα τα παράξενα σμιξίματα γεννήθηκαν αυτά τα πανέμορφα μας παιδιά. Που τα πληγώσαμε, τα τσακίσαμε, τα καταρρακώσαμε με τις πράξεις μας. Και εκείνα, ναι εκείνα, είχαν το μεγαλείο της ψυχής να μας συγχωρέσουν και να μας αποδεχτούν. που έχουν ανάγκη να ξέρουν , να το νιώσουν, ότι κάποτε αυτοί οι άνθρωποι αγαπήθηκαν, ότι μέσα από αγάπη γεννήθηκαν και δεν προέκυψαν μέσα από μια τυχαία συγκυρία. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα τους και ας συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας και τον άλλο.

Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Για να είμαι ειλικρινής όλα μοιάζουν πλέον λίγο ψέμα. Έτσι είναι οι άνθρωποι ψυχούλα μου, σαν τις φυσούνες του ακκορτεόν, παράγουν μελαγχολικούς ήχους και την ώρα που προσεγγίζουν όσο και την ώρα που απομακρύνονται.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια 10/02/2025