11 Δεκέμβρη 2024
Τρεις μέρες πριν το ταξίδι στην Αθήνα. Το δεύτερο ταξίδι στην Αθήνα για φέτος. Το προηγούμενο ήταν τον Μάη για την παρουσίαση του θεατρικού μου. Είχα τον παπά μαζί μου, το λες τζιαι τούτο μια πρόκληση, είχα και την κόρη μου που εκατέβηκε με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και ήμασταν όπως την Αγία Τριάδα.
Όταν της είπα ότι έκοψα τα εισητήρια για την Αθήνα μου λαλεί α τέλεια θα ρτω και εγώ τζιαι εχάρηκα τζαι εκουρτίστηκα ότι θα έρτει τζιαι θα καθούμαστε να πίνουμε ζεστή σοκολάτα στο καφέ στην Αθήνα τζιαι θα γυρίζουμε αγκαλίτσα να θωρούμε τες βιτρίνες τζιαι θα τρώμε σε κανά ταβερνάκι μεζούθκια. Τελικά αποφάσισε ότι δεν θα έρτει το μωρό μου έχει πολλά μαθήματα έχει πρόβες έχει παραστάσεις, θα την δούμε τα Χριστούγεννα.
Αθήνα λοιπόν. Δεν θυμάμαι αν εξαναπήα Δεκέμβρη στην Αθήνα. Νομίζω εν επήα. Την προηγούμενη φορά που επήα κάπου μόνη μου, τέλεια μόνη μου ήταν τον Οκτώβρη του 2020 που επήα τζιαι έμεινα δύο μέρες στην Πάφο. Τώρα θα είναι η δεύτερη φορά. Θα πάρω μαζί μου την ομιλία τζιαι το βιβλίο τζιαι πρέπει σήμερα αύριο να αποφασίσω τι θα φορίσω στην παρουσίαση. Βαρκούμαι τα τούτα αλλά άτε εν γίνεται διαφορετικά.
Πέρσι έτσι μέρες εκάμαμε μια ανεπίσημη σύναξη με τους φίλους μου στο σπίτι μου, ανάψαμε το τζάκι τζιαι εμαείρεψα σούπα τζιαι μετά εκάτσαμε στο σαλόνι τζιαι ελαλούσαμεν για τους στόχους μας του επόμενου χρόνου, του 2024 δηλαδή. Εγώ είπα τους θα γράψω δύο βιβλία τζιαι θα πάω τρία ταξίθκια. Τζιαι έγραψα δύο βιβλία τζιαι επήα τρία ταξίθκια τζιαι για να κάμω τζιαι την υπέρβαση τούτο θα είναι το τέταρτο. Πριν λλίες μέρες εξαναβρεθήκαμε τούτοι οι τέσσερις, εκάτσαμε στο νέρο επαραγγείλαμε ποτά τζαι εκάμαμεν την ίδια συζήτηση. Τι θέλουμε που τον επόμενο χρόνο.
Την περασμένη Παρασκευή ήμουν άρρωστη ποτζείνη την αδιαθεσία που παθαίνει η γυναίκα μια φορά τον μήνα. Μια φορά τον μήνα το λοιπόν για μια θκυο μέρες γίνουμε ένα χάλι μαύρο πρέπει να χαπώνουμε κάθε 4-6 ώρες παυσίπονα τζιαι να κλαίω την μοίρα μου με μια πουγιώττα τσιλλιμένη πάνω στην τζοιλιά μου. Το ευχάριστο με το τάιμινγκ ήταν ότι εν θα είμαι ένα χάλι μαύρο που θα είμαι στην Αθήνα γιατί στο ωρολόγιο μηνιαίο πρόγραμμα κάθε γυναίκας τούτα έχουν σημασία. Πότε θα δει πότε θα τελειώσει, αν θα είναι η πρώτη μέρα η δεύτερη, μέρα ωορρηξίας γιατί τζιαι τζείνες τες ημέρες πιάνουν με κάτι εκκεντροσίνες τζιαι ούτο κάθ εξής. Τελοσπάντων ήταν Παρασκευή δείλις ήμουν διαλυμένη μετά που οκτώ ώρες στο γραφείο, πάνω στον καναπέ, καρτερώντας το νουροφέν εξπρές να με πιάσει, με την πουγιώττα αγκαλιά τζιαι το τσάι δίπλα. Η ώρα εφτά όμως έπρεπε να πάω στην συνάντηση των Interrnations. Μάλιστα με τούτο το χάλι είχα να οδηγήσω τζιαι να πάω στην συνάντηση των Internations.
Τι είναι το Internations. Είναι μια οργάνωση, μια ομάδα ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες τζιαι μινίσκουν στη δική μας τζιαι επειδή μινίσκουν σε μια ξένη χώρα τζιαι θέλουν να κάμουν νέους φίλους τζιαι να κοινωνικοποιηθούν διοργανώνουν εκδηλώσεις μεταξύ τους. Τζιαι εγώ τι γυρέυκω μαζί τους αφού είμαι Κυπραία; Επειδή τζιαι εγώ νιώθω ξένη μέσα στον τόπο μου, λόγω τρόπου σκέψης τζιαι γιατί εμεγάλωσα με ξένους νιώθω ότι τα βρίσκω παραπάνω με τους ξένους παρά με τους Κυπραίους. Τζιαι επίσης αρέσκει μου να γνωρίζω ποθεν ήρταν, ποια εν η ιστορία τους, γιατί ήρταν Κύπρο κλπ
Ήμουν χάλια το λοιπόν αλλά δεν εμπορούσα να μεν πάω γιατί έφτασα τζιαι είπα τζιαι κάποιου άλλου τζιαι εν επήαιννε να του πω τελευταία στιγμή ξέρεις εκάλεσα σε να έρτεις αλλά αν θα πάω εγώ. Οπότε αφού εδούλεψε τζιαι το νουροφέν τζαι επόκατσε ο πόνος, εντύθηκα εσηκώστηκα τζιαι επήα. Εκατσα θκυο ώρες εμιλήσαμε, εγνωρίσαμε κόσμο, τζιαι ο τι θαύμα εξίασα ότι ήμουν χάλια τζιαι ότι επόνουν τζιαι ότι πριν θκυο ώρες ήμουν πάνω στο καναπέ τζαι έκλαια τη μοίρα μου. Ήμουν όπως την αππάρα εγέλουν τζιαι ελάλουν ιστορίες τζιαι μετά που ετέλειωσε η συνάντηση επήαμεν τζιαι περπάτημα στον παραλιακό με τον γνωστό μου τζαι μετά έφυα.
Τζιαι γιατί σου τα λαλώ τούτα ούλλα. Τρεις μέρες πριν την Αθήνα. Γιατί ξέρω με εν έχω πάντα όρεξη να πάω κάπου ή να κάμω κάτι. Τζείνες οι οκτώ ώρες πίσω που το γραφείο εν μου αφήνουν πολλή όρεξη για κάτι άλλο. Τζαι όι μόνο τζείνες, τζιαι τα άλλα όλα που δεν θέλω τωρά να τα αναμασώ. Έσιει περιόδους που πάεις τέλεια κάτω, πιάνεις πάτο τζιαι η αρνητικότητα κάμνει κουμάντο μέσα στον εγκέφαλο σου. Έσιει ένα μήνα νιώθω θυμό, νεύρα, λύπη, άρνηση, τζιαι εκουράστηκα να ζω με τον εαυτό μου. Τι να κάμω όμως για να απαλλαγώ;
Πρέπει να μου βρίσκω πράματα να κάμνω, όπως το κακομαθημένο το μωρό που το επιάσαν τα νεύρα γιατί εν του έπιασες το παιχνίδι που έθελε τζιαι φακκά την τζεφαλή του χαμέ.
«Αφηστην να φακκά» είπε μου η μάνα μου μια φορά που το έκαμεν η κόρη μου που ήταν μιτσιά τζιαι έθελε μια κούκλα που το μετρό τζιαι δεν είχα λεφτά να της την πιάσω. Έκλαιε τζιαι εφάκκαν τα πόθκια της τζαι έππεσεν χαμέ τζιαι δεν εσηκώνετουν τζιαι εθώρεν μας ο κόσμος τζιαι τα εξαπόλυσα ούλλα γιατί εν ήταν να με αφήκει να ψουμνίσω με τζεινη ούλλη την υστερία. Ένα βασανιστήριο να μπει στο αυτοκίνητο, ένα βάσανο να την κατεβάσω που το αυτοκίνητο τζιαι με το που εμπήκαμε σπίτι έππεσε χαμέ τζιαι εξεκίνησε να φακκά την τζεφαλή της πάνω στα μαρμαράκια. Τζιαι αθθυμήθηκα τα λόγια της μάνας μου. «Άφηστην να φακκά, απλά βάλε της ένα μαξιλάρι χαμέ να φακκά πάνω του να γλυτώσει την κρανιοεγκεφαλική κάκωση.»
Τζιαι εγώ τωρά αφήννω με να φακκώ, αλλά βάλλω μου τζιαι ένα μαξιλαρούδι. Γιατί το μόνο που θέλω τζιαι η μόνη μου ευτυχία είναι να πάω να τζοιληστώ πάνω στον καναπέ, να χωστώ που τον κόσμο, να με θωρώ κανένα, να μμε μιλώ σε κανένα, να βάλω τη σοπούδα, να βάλω νέτφλιξ να κάμω τσάι τζιαι να τρώω λιξιά. Μάλιστα, αυτή είναι μια ευτυχισμένη μέρα.
Για να μου γελάσω όμως λαλώ μου κάτι σπουδαία, πέρκει με καλοπιάσω τζιαι φκω που την απάθεια τζιαι την μιζέρια, τζιαι βάλω μου χρονοδιαγράμματα τζαι ότι πρέπει να γράψω τζιαι ότι πρέπει να φκω να γνωρίσω κόσμο, να πάω ταξίθκια, να κάμω τζείνο τζιαι το άλλο, τζιαι ότι εκάλεσα κόσμο τζιαι είναι αντροπή να τους το ακυρώσω. Τζιαι για να τα κάμω τούτα ούλλα πιέζω με τζιαι πιέζουμαι δεν τα κάμνω με το κέφι τζιαι την όρεξη με πίεση τα κάμνω, αλλά πρέπει να με πιέζω να ζήσω γιατί αν δεν με πιέζω θα μείνω να λύσω πάνω στον καναπέ. Πιέζουμαι να σηκωστώ το πρωί, τζιαι πιέζουμαι να πάρω τους σκύλους περπάτημα το δείλις, αλλά την ώρα που πάω θωρώ τον γείτονα που παίρνει περίπατο τον Ρεξ που είναι άσπρος σαν το σιόνι, θωρώ τους Ινδούς με τα πολύχρωμα τουρπάνια τους θωρώ τη θάλασσα θωρώ την βάρκα στο έμπα των Λιβαθκιών που την εστολίσαν με τις χριστουγενιάτικες λαμπούδες τζιαι τις νέες τις πολυκατοικίες με τα νέα τα όμορφα τα τζιαινούρκα τα διαμερίσματα που φέτος εμετακομίσαν τα νέα τα ζευκάρκα τζιαι πρώτη φορά στολίζουν τα σπιθκια τζαι τες βεραντούδες τους.
Επερίμενα πολλά χρόνια να μπουν ούλλα στη θέση τους αλλά μετά εκατάλαβα ότι μάλλον δεν θα μπουν. Οπότε δεν μπορώ να περιμένω πότε εν να είναι ούλλα καλά για να πάω τζείνο το ταξίδι, για να φκω έξω, για να κάμω κάτι. Ούτε πότε εν να νιώθω πολλά καλά μπορώ να περιμένω γιατί μάλλον εν αντίστροφα που λειτουργεί, κουντάς τον εαυτό σου να πάει τζιαι άμα φτάσεις τζιαι πάεις ξεκινάς τζιαι νιώθεις καλά, περνάς καλά, τζιαι τα ξιάννεις ούλλα.
Θα με τραβήσω να με πάρω είμαι εν είμαι καλά τζιαι την ώρα που εν να μπαίνω στο αεροπλάλο τζιαι την ώρα που εν να φτάνω στο ξενοδοχείο τζιαι την ώρα που εν φτάνω στο μοναστηράκι τζιαι εν να πιάσω το καφέ που τζιαι εν να περπατώ πίστεψε με, μπορεί να με πειράξει λλίο γιατί εν ήρτεν η μιτσιά, αλλά είναι τζιαι τούτη η επιβολή του να μείνω μόνη μου ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου, τζιαι άμα μου περάσει το πρώτο κακοφάνισμα, τζιαι δω ότι περνώ τζιαι μόνη μου καλά, εν να είμαι η πιο ευτυχισμένη Μαρίνα στον κόσμο, εν να είμαι ο θείος Ματ που το Φραγκλ Ροκ που γυρίζει τον κόσμο τζαι στέλλεις κάρτες στην οικογένεια του γιατί ήταν ο μόνος που τα Φραγκλ Ροκ που τα κατάφερε να φκει που το υπόγειο τζιαι να γυρίζει στον έξω κόσμο. Έμαθα το μάθημα μου, όπως το παιχνίδι που το παίζεις τζιαι μινίσκεις στο ίδιο επίπεδο γιατί εν θωρείς την καταπαχτή τζιαι μετά την τρίτη τέταρτη φορά την πιάνε το μάτι σου τζιαι πάεις κοντά, αννοίει η καταπαχτή τζιαι τσουπ βρέθεσαι στο επόμενο επίπεδο.
Τζιαι χαμογελάς, χαμογελάς γιατί ξέρεις πλέον ότι το παιχνίδι είναι πολύ καλά στημένο από τον δημιουργό, τζιαι εσύ πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά την έξοδο για να περνάς στο επόμενο επίπεδο. Μετά που χρόνια θα καταλάβεις ότι εσύ ήσουν ο δημιουργός, εσύ το παιχνίδι εσύ τζιαι ο παίχτης.
χρειάζεται πάντα να γίνει ένα πρώτο βήμα τζιαι πάντα εσκέφτουμουν τζιαι έψαχνα ποιο είναι το κίνητρο. Είναι τα λεφτά, να γίνεις διάσημος, να κάνεις καλύτερο τον κόσμο, να αποκτήσεις φήμη, δόξα, πλούτη; Όι φίλε, είναι κάτι πολλά πιο απλό, είναι να βρίσκεις κάτι που ονομάζεται δημιουργικό για να σε φκάλει από την τρύπα από την οποία είσαι, δεν έχει τόση πολλη σημασία ο στόχος, ούτε και τόση το ταξίδι αλλά το να ξεκολλάς από την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βυθίζεσαι
Θα τα πούμε σύντομα στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου