26 3 25

 Ειμαι σχεδόν πενήντα. Δε θέλω φασαρία δεν θέλω πολυκοσμία δεν θέλω πολλές κουβέντες και συζητήσεις. Δεν θέλω συναισθηματικές εξάρσεις, ούτε μεγάλους έρωτες ούτε σκαμπανεβάσματα. Θέλω την ασφάλεια μου, ότι κι αν σημαίνει αυτό για άλλους, για μένα σημαίνει η μια μέρα να είναι λίγο πολύ η ίδια με την προηγούμενη. Ένα σταθερό μοτίβο χωρίς απρόβλεπτα. 8 ώρες δουλειάς και οι υπόλοιπες δικές μου. Στον κήπο μου να κόβω αγριόχορτα και να ακούω βιντεάκια ή audio books στο YouTube, τα σκυλιά να γυροφέρνουν. Να πλένω πιάτα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο αυτό το πράσινο, το χωράφι, τους καλαμιώνες αριστερά και να ξέρω ότι απέναντι, ακόμα κι αν δεν την βλέπω απευθείας είναι η θάλασσα, σε απόσταση λίγων λεπτών περπάτημα. Να περπατάμε τα απογεύματα μετά τη δουελειά, δύο εκείνα, μια εγώ την ίδια πάντα σταθερή διαδρομή, μέχρι την θάλασσα και πίσω. Βγήκα πριν δυο βδομάδες, συναναστράφηκα. Άντε και να δούμε πάλι πότε θα μου ξανάρθει η όρεξη. Η Εγγλέζα διοργανώνει πάλι singles dating. Μου έστειλε μήνυμα χτες να με ρωτήσει αν θέλω να πάω. Μπα! δεν θέλω ακόμα ένα γύρο με πεντάλεπτες συνομιλίες με αγνώστους, μια φορά ήταν αρκετή. Θα συνεχίσω να κλαδεύω αυτές τις γιγάντιες μολόχες στον κήπο να καθαρίσει ο κήπος πριν σφίξουνε οι ζέστες και βρούμε πάλι κανά φίδι να κάνει περιπάτους μέρα μεσημέρι. Θα φυτέψω λουλούδια και ζαρζαβατικά, μαϊντανό και δυόσμο. Πήραμε τον φιλοξενούμενο μας σκύλο πίσω στο καταφύγιο, έκλαψα Σάββατο βράδυ με μαύρο δάκρυ, έκλαψα Κυριακή πρωί. Τον αγάπησα τον μούργο αλλά μάλωνε με τα άλλα. Μετά σταμάτησα. Είχα να βάλω ακόμα δύο πλυντήρια, να κάνω μεσημεριανό, να καθαρίσω την μπροστινή βεράντα. Τους είχα πει, μην μου φέρνετε ζωντανά για λίγο, δεν κάνω εγώ για λίγο, δεν κάνω για προσωρινά, συνδέομαι, τ αγαπάω και μετά να τα. Τα φιλοσοφώ και σκέφτομαι πώς αναπτύσσω άμυνες μα κατά βάθος είμαι εκείνο το εξάχρονο που λυπάται με το παραμικρό. Λες να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν ήμουν να μια δόση πιο αναίσθητη; Θα έρθει η μικρή. Κόψαμε το εισητήριο χθες. Θα ‘ρθει το παιδί, τι όμορφο να ‘χεις κάτι να περιμένεις. Ένα ακόμα κίνητρο να φτιάξω όμορφο τον κήπο και θα φτιάξουμε τον καφέ μας και θα κάτσουμε στις λευκές καρέκλες και γύρω θα μυρίζουν οι ανθοί της πορτοκαλιάς και θα χαχανίζουμε εγώ και τα κορίτσια μου. Κόψαμε το εισητήριο για τη μικρή και έφυγε η μεγάλη για ταξίδι. μου λέει θα πάμε για ένα καφέ πριν φύγω; Εννοείται θα πάμε. Και βρεθήκαμε στο συντριβάνι. Εκεί μου λέει θα σε βγάλω για φαί, πες μου τι θέλεις, θέλεις Κινέζικο, θέλεις Ινδικό, διάλεξε. Τελικά πήγαμε στην Χρυσάνθη πήραμε σαλάτα και μετά cheese cake. Η αγάπη των παιδιών είναι μια δύναμη που δεν υπάρχει άλλη στον σύμπαν.

Μην μου τον πειράξεις τον κόσμο μου, αυτό σου λέω. Την ησυχία μου, την γαλήνη μου, το όμορφο ήρεμο μου ατάραχο νερό. Δεν έχω χρόνο να ‘χω διαφωνίες, να με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, και ποιος ο λόγος άλλωστε. Ο κάθε ένας προσεχτικά χτίζει το τείχος του, ο κάθε ένας προσεχτικά στήνει μέσα το βασίλειο του και προσεχτικά επιλέγει σε ποιον θα ανοίξει την πόρτα και σε ποιον όχι. Και αν κάποτε βγαίναμε και κανά γύρο έξω να πάμε σε κανά ξένο παζάρι και καμιά ξένη πολιτεία, τώρα πάμε έξω να πάρουμε τα απαραίτητα και να τους πίσω πάλι. Και ξέρεις τι; Είναι εντάξει. Άμα αυτό χρειάζομαι στη ζωή μου είναι εντάξει. Και το κυριότερο. Σε εκείνο το ον που μετατρέπομαι μέρα με την μέρα, δεν αντιστέκομαι. Αφήνω την βαθύτερη μου ανάγκη να με καθοδηγήσει και απλά υπακούω. Ούτε καν το ψάχνω πια.

Τα Σαββατοκύριακα τα πρωινά κάθομαι πίσω στην αυλή ο ήλιος ανατέλλει πάνω από τη θάλασσα και τα απογεύματα κάθομαι στο σαλόνι που είναι δυτικά και κάθομαι στον καναπέ να διαβάσω το βιβλίο μου και μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου και χτυπάνε πάνω στις περσίδες και σχηματίζονται γραμμές από ήλιο και σκιές πάνω στις σελίδες και τότε σταματώ να διαβάζω και απλά κοιτάζω τις γραμμές. Τις καθημερινές είναι αυτό το μαράζι μου, όχι πως με πειράζει να δουλεύω αλλά δεν βλέπω τον ήλιο όλες αυτές τις ώρες και η πρώτη μου δουλειά με το που πάω σπίτι να κάτσω στον καναπέ να προλάβω εκείνη την μια ώρα της δύσης, λες και θα φορτιστώ, έστω μια ώρα. Αν μου πεις να έρθω και δεν έρχομαι δεν είναι γιατί δεν σ αγαπώ πια. Απλά τις ανθρώπινες επαφές πλέον τις «αντέχω» σε μικρές δόσεις. Έχω πάθει δυσαπορρόφηση ανθρώπινης ενέργειας. Θέλω πλέον να το ρεουλάρω λίγο. Λίγοι άνθρωποι, ουσιαστικές επαφές, και κυρίως αληθινές. Οι γονείς μου τα παιδιά μου, τα σκυλιά μου και το σπίτι μου και οι φίλοι μου, εκείνοι οι λίγοι και καλοί και τον ήλιο μου, όποτε τον πετύχω και δεχτεί να με χαιδέψει.