27 3 25

 

Ειναι μακρύτερος ο δρόμος της συγχώρεσης και της ίασης ότι ο φταίχτης είσαι ο ίδιος. Όταν δεν είσαι ο αποδέχτης του πόνου αλλά είσαι εσύ που προκάλεσες τον πόνο σε κάποιον άλλο. Και η φαντασία οργιάζει, και ο πόνος που νιώθεις ότι προκάλεσες σου μοιάζει δέκα φορές μεγαλύτερος και αν ο άλλος πονάει μία πονάς δέκα εσύ που τον πόνεσες.  Δεν ήταν θέμα καλοσύνης ή κακίας, το ζητούμενο ήταν η επάρκεια ή η ανεπάρκεια. Η δυνατότητα, η ικανότητα, ο τρόπος. Δεν ξέρω αν κάτι έσπασε τελευταίως μέσα μου, αν είναι μια παραλλαγή της αλήθειας, αν τα καράβια φύγαν τότε που ακόμα φτιάχνονταν από ξύλο και μέχρι να τα αποχαιρετίσουμε γίνονταν μεταλλικά. Βλέπω παντού γύρω μου κλουβιά. Σαν το κλουβί

Εγωιστές στην αγάπη, εγωιστές στην απώλεια, εγωιστές στην θλίψη. Τόσες ψυχές μέσα στα κλουβιά και εμένα μου λείπει το δικό μου, που δεν ήταν καν δικό μου. Απλά να το κράτησα για λίγο μέσα στα χέρια μου, το μυρίστηκα, και γεννήθηκε μέσα μου εκείνη η αγάπη να την πω αίσθηση οικειότητας να την πω. Δεν ξέρω. Ποια είναι αυτά τα κουμπιά που πατιούνται μέσα στον εγκέφαλο μας, τι ορμόνες εκκρίνονται και αναπτύσσεται εκείνο το αίσθημα για το «δικό» σου, άνθρωπο ή ζώο, που σε κάνει να αγαπάς εκείνο και για τα άλλα να μην πονάς.

Αχ ψυχούλα μου τι πλάνη κι αυτή.  Κι η μάνα που αγαπάει του κόσμου όλου τα παιδιά, το δικό της παιδί θα ψάξει να βρει πρώτο, να το φέρει πίσω στην αγκαλιά της, να το προστατέψει. Κι η άλλη ας μαζέψει το δικό της. Το δικό σου παιδί, το δικό σου σκυλί, το δικό σου σπίτι, τα κεκτημένα σου. Και εκείνο το καημένο το μαυρούλι,  που να χωρέσει, όταν τα άλλα κάνουν κουμάντο, και εκείνο το άλλο το γερασμένο δεν θέλει πολλά πολλά και η άλλη η μη μου άπτου δεν θέλει ούτε εκείνη και εκείνο είναι ένας μικρός σε ηλικία, γίγαντας σε μέγεθος και ζωηρός. Και για τούτα του τα αμαρτήματα πήγε πάλι στο κλουβί.

Το ρεζουμέ είναι ότι δεν θα υποκύψω στο αίσθημα της οδύνης και δεν θα πράξω ενόσω αισθάνομαι έτσι, μια πράξη που θα έφερνε τα πράγματα στην πρότερη τους κατάσταση και θα ανακούφιζε τυχόν αυτό το αίσθημα. Μετά από λίγο καιρό θα αναθεωρούσα και πάλι την απόφαση μου, πιθανόν να δυσανασχετούσα και πάλι και να μετάνιωνα που το έφερα πίσω. Το μονο που θα με ανακούφιζε πραγματικά είναι να μάθαινα ότι το υιοθέτησε  κάποιος που το αγαπά και το φροντίζει και δεν θα ζει τη ζωή του σε εκείνο το κλουβί. Εδώ όμως τίθεται και πάλι το ηθικό ερώτημα. Γιατί για εκείνο το συγκεκριμένο θα ανακουφιστώ αν ξέρω ότι υιοθετήθηκε και είναι και αλλά και για τα άλλα που τα βλέπω μόνο από τις φωτογραφίες δεν καίγομαι και τόσο; Ποια είναι εκείνη η ορμονο εγκεφαλική διεργασία που κάμνει τη διαφορά στο δικό μου από το ξένο;

Ποιο είναι το μάθημα εδώ; Ότι η αγάπη είναι ιδιοκτησιακή συναλλαγή που προκύπτει από ορμονική συναλλαγή και εξαρτητικές τάσεις ;