εν είναι παράξενο που αυτήν την διαδικασία πρέπει να την κάνεις όχι μία αλλά δύο και περισσότερες φορές;

Νιώθω να έχω πάθει relapse πώς είναι τώρα στα Ελληνικά. (google) Μάλιστα υποτροπή. Υποτροπίασα λοιπόν. Και φαίνεται λες και όλη η δουλειά που έκανα τα προηγούμενα χρόνια να πήγε χαμένη. Και πρέπει να το ξαναπιάσω από το μηδέν.

Λες και υπάρχει πάντα ένα κοιμώμενο τέρας μέσα μας και όσες προσπάθειες και αν κάνουμε να το σκοτώσουμε πάντα εκείνο απλά κοιμάται και ξυπνά με τον παραμικρό θόρυβο λες και είναι βρέφος που κοιμάται γλυκά μέσα στην αγκαλιά μας αλλά ξυπνά μόλις το αποθέσουμε στην κούνια του.

Το τέρας το δικό μου ονομάζεται φοβία. Και ήθελα να σου πω πώς ξαναξύπνησε και ή που θα το ξανακοιμήσω ή που θα περνώ τις μέρες μου μαζί του. Όταν ξυπνά το τέρας μου επισκιάζεται όλη η ζωή μου από μια απειλή και καμιά μου χαρά δεν μπορώ να την ζήσω. Κάτι κακό θα γίνει, κάτι κακό με περιμένει στην επόμενη στροφή, και κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά συναγερμό.

Είναι πολύ κουραστικό πίστεψε με να ζεις συνέχεια σε κατάσταση συναγερμού. Είναι πολύ κουραστικό, εξαντλητικό να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να μην μπορείς να απολαύσεις έστω μια μικρή χαρά γιατί εκείνο το άλλο το απειλητικό πάντα επισκιάζει τα πάντα. Όχι δεν σου ζήτησα να με κάμεις κι άλλο δυνατή, να νικήσω κι άλλες μάχες. Να σταματήσεις τον πόλεμο σου ζητώ. Να μη ζω πια με αυτήν την αγωνία.

Δε θα σταματήσει λες; Πρέπει να αλλάξω εγώ λες. Να μάθω να ζω με αυτό λες. Σε βομβαρδισμένα τοπία, με ανθρώπους να πεθαίνουν δεξιά και αριστερά, να μην ξέρω τι θα μου φέρει το αύριο, να μην έχω τον έλεγχο, ότι κι αν κάνω πάντα κάτι να μένει ατέλειωτο, να μην ξέρω τι μου ξημερώνει, να μην μένει πλεόνασμα, να μην μένει ελπίδα, να μην μένει ενέργεια. Και κυρίως να μην περισσεύει ένας άνθρωπος να έρθει να κάτσει από την μια πλευρά της ζυγαριάς και να πεις εντάξει ρε γαμώτο, ήρθε αυτός, θα αγωνιστούμε παρέα.

Αυτά μου λες. Εδώ και χρόνια μου τα λες. Και δεν παρεκτρέπομαι παρόλα αυτά από τους κανόνες. Περπατάω ευθεία. Και την έκανα την δουλειά, έκανα τον διαλογισμό, έκανα τις θετικές δηλώσεις, να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου, να αναπνέω βαθιά,

Δεν ξέρω είναι που αλλάζει η δεκαετία, είναι που λιγοστεύουν οι αντοχές, είναι που κουράζεται η ψυχή, πιο εύκολα ξυπνά πια το τέρας και θέλει πιο πολλή δουλειά να το ξανακοιμίσεις. Υποτροπιάζει η ψυχολογία, οι καλές συνήθειες καταργούνται και βρίσκεις τον εαυτό σου στον βάλτο της άρνησης, εκείνον που τόσο κόπο έκανες να βγεις. Αυτό μου λες. Ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή.

Ωραία ξαναρχίζουμε από την αρχή. Θα διαβάσουμε τα ίδια βιβλία, θα δούμε τι σωστό κάναμε τότε, θα ζούμε λες και δεν υπάρχει μέχρι που να ξεχνάμε όλο και περισσότερο ότι υπάρχει, μέχρι να μείνει μόνο μια μικρή σκιά, μέχρι να αναπνέουμε με παραπάνω ηρεμία, μέχρι να μην βλέπουμε άλλα αγχωτικά όνειρα, να κάνουμε τους ίδιους εσωτερικούς διαλόγους, να διαβάσουμε τα ίδια θεραπευτικά βιβλία, να ξαναθυμηθούμε την αλήθεια, να ξανακοιμήσουμε το τέρας.

Κουράστηκα.

Το ξέρω αλλά αυτό δεν σε απαλλάσει. Σήκω. Σήκω είπα.

Που θα πάμε

Εδώ στον κήπο να βγάλουμε τα αγριόχορτα. Αλλά με μια διαφορα

Τι διαφορά

Αυτή τη φορά θα ψεκάσουμε μετά να μην ξαναβλαστήσουν.