27 3 25

 

Ειναι μακρύτερος ο δρόμος της συγχώρεσης και της ίασης ότι ο φταίχτης είσαι ο ίδιος. Όταν δεν είσαι ο αποδέχτης του πόνου αλλά είσαι εσύ που προκάλεσες τον πόνο σε κάποιον άλλο. Και η φαντασία οργιάζει, και ο πόνος που νιώθεις ότι προκάλεσες σου μοιάζει δέκα φορές μεγαλύτερος και αν ο άλλος πονάει μία πονάς δέκα εσύ που τον πόνεσες.  Δεν ήταν θέμα καλοσύνης ή κακίας, το ζητούμενο ήταν η επάρκεια ή η ανεπάρκεια. Η δυνατότητα, η ικανότητα, ο τρόπος. Δεν ξέρω αν κάτι έσπασε τελευταίως μέσα μου, αν είναι μια παραλλαγή της αλήθειας, αν τα καράβια φύγαν τότε που ακόμα φτιάχνονταν από ξύλο και μέχρι να τα αποχαιρετίσουμε γίνονταν μεταλλικά. Βλέπω παντού γύρω μου κλουβιά. Σαν το κλουβί

Εγωιστές στην αγάπη, εγωιστές στην απώλεια, εγωιστές στην θλίψη. Τόσες ψυχές μέσα στα κλουβιά και εμένα μου λείπει το δικό μου, που δεν ήταν καν δικό μου. Απλά να το κράτησα για λίγο μέσα στα χέρια μου, το μυρίστηκα, και γεννήθηκε μέσα μου εκείνη η αγάπη να την πω αίσθηση οικειότητας να την πω. Δεν ξέρω. Ποια είναι αυτά τα κουμπιά που πατιούνται μέσα στον εγκέφαλο μας, τι ορμόνες εκκρίνονται και αναπτύσσεται εκείνο το αίσθημα για το «δικό» σου, άνθρωπο ή ζώο, που σε κάνει να αγαπάς εκείνο και για τα άλλα να μην πονάς.

Αχ ψυχούλα μου τι πλάνη κι αυτή.  Κι η μάνα που αγαπάει του κόσμου όλου τα παιδιά, το δικό της παιδί θα ψάξει να βρει πρώτο, να το φέρει πίσω στην αγκαλιά της, να το προστατέψει. Κι η άλλη ας μαζέψει το δικό της. Το δικό σου παιδί, το δικό σου σκυλί, το δικό σου σπίτι, τα κεκτημένα σου. Και εκείνο το καημένο το μαυρούλι,  που να χωρέσει, όταν τα άλλα κάνουν κουμάντο, και εκείνο το άλλο το γερασμένο δεν θέλει πολλά πολλά και η άλλη η μη μου άπτου δεν θέλει ούτε εκείνη και εκείνο είναι ένας μικρός σε ηλικία, γίγαντας σε μέγεθος και ζωηρός. Και για τούτα του τα αμαρτήματα πήγε πάλι στο κλουβί.

Το ρεζουμέ είναι ότι δεν θα υποκύψω στο αίσθημα της οδύνης και δεν θα πράξω ενόσω αισθάνομαι έτσι, μια πράξη που θα έφερνε τα πράγματα στην πρότερη τους κατάσταση και θα ανακούφιζε τυχόν αυτό το αίσθημα. Μετά από λίγο καιρό θα αναθεωρούσα και πάλι την απόφαση μου, πιθανόν να δυσανασχετούσα και πάλι και να μετάνιωνα που το έφερα πίσω. Το μονο που θα με ανακούφιζε πραγματικά είναι να μάθαινα ότι το υιοθέτησε  κάποιος που το αγαπά και το φροντίζει και δεν θα ζει τη ζωή του σε εκείνο το κλουβί. Εδώ όμως τίθεται και πάλι το ηθικό ερώτημα. Γιατί για εκείνο το συγκεκριμένο θα ανακουφιστώ αν ξέρω ότι υιοθετήθηκε και είναι και αλλά και για τα άλλα που τα βλέπω μόνο από τις φωτογραφίες δεν καίγομαι και τόσο; Ποια είναι εκείνη η ορμονο εγκεφαλική διεργασία που κάμνει τη διαφορά στο δικό μου από το ξένο;

Ποιο είναι το μάθημα εδώ; Ότι η αγάπη είναι ιδιοκτησιακή συναλλαγή που προκύπτει από ορμονική συναλλαγή και εξαρτητικές τάσεις ;

 

 

26 3 25

 Ειμαι σχεδόν πενήντα. Δε θέλω φασαρία δεν θέλω πολυκοσμία δεν θέλω πολλές κουβέντες και συζητήσεις. Δεν θέλω συναισθηματικές εξάρσεις, ούτε μεγάλους έρωτες ούτε σκαμπανεβάσματα. Θέλω την ασφάλεια μου, ότι κι αν σημαίνει αυτό για άλλους, για μένα σημαίνει η μια μέρα να είναι λίγο πολύ η ίδια με την προηγούμενη. Ένα σταθερό μοτίβο χωρίς απρόβλεπτα. 8 ώρες δουλειάς και οι υπόλοιπες δικές μου. Στον κήπο μου να κόβω αγριόχορτα και να ακούω βιντεάκια ή audio books στο YouTube, τα σκυλιά να γυροφέρνουν. Να πλένω πιάτα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο αυτό το πράσινο, το χωράφι, τους καλαμιώνες αριστερά και να ξέρω ότι απέναντι, ακόμα κι αν δεν την βλέπω απευθείας είναι η θάλασσα, σε απόσταση λίγων λεπτών περπάτημα. Να περπατάμε τα απογεύματα μετά τη δουελειά, δύο εκείνα, μια εγώ την ίδια πάντα σταθερή διαδρομή, μέχρι την θάλασσα και πίσω. Βγήκα πριν δυο βδομάδες, συναναστράφηκα. Άντε και να δούμε πάλι πότε θα μου ξανάρθει η όρεξη. Η Εγγλέζα διοργανώνει πάλι singles dating. Μου έστειλε μήνυμα χτες να με ρωτήσει αν θέλω να πάω. Μπα! δεν θέλω ακόμα ένα γύρο με πεντάλεπτες συνομιλίες με αγνώστους, μια φορά ήταν αρκετή. Θα συνεχίσω να κλαδεύω αυτές τις γιγάντιες μολόχες στον κήπο να καθαρίσει ο κήπος πριν σφίξουνε οι ζέστες και βρούμε πάλι κανά φίδι να κάνει περιπάτους μέρα μεσημέρι. Θα φυτέψω λουλούδια και ζαρζαβατικά, μαϊντανό και δυόσμο. Πήραμε τον φιλοξενούμενο μας σκύλο πίσω στο καταφύγιο, έκλαψα Σάββατο βράδυ με μαύρο δάκρυ, έκλαψα Κυριακή πρωί. Τον αγάπησα τον μούργο αλλά μάλωνε με τα άλλα. Μετά σταμάτησα. Είχα να βάλω ακόμα δύο πλυντήρια, να κάνω μεσημεριανό, να καθαρίσω την μπροστινή βεράντα. Τους είχα πει, μην μου φέρνετε ζωντανά για λίγο, δεν κάνω εγώ για λίγο, δεν κάνω για προσωρινά, συνδέομαι, τ αγαπάω και μετά να τα. Τα φιλοσοφώ και σκέφτομαι πώς αναπτύσσω άμυνες μα κατά βάθος είμαι εκείνο το εξάχρονο που λυπάται με το παραμικρό. Λες να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν ήμουν να μια δόση πιο αναίσθητη; Θα έρθει η μικρή. Κόψαμε το εισητήριο χθες. Θα ‘ρθει το παιδί, τι όμορφο να ‘χεις κάτι να περιμένεις. Ένα ακόμα κίνητρο να φτιάξω όμορφο τον κήπο και θα φτιάξουμε τον καφέ μας και θα κάτσουμε στις λευκές καρέκλες και γύρω θα μυρίζουν οι ανθοί της πορτοκαλιάς και θα χαχανίζουμε εγώ και τα κορίτσια μου. Κόψαμε το εισητήριο για τη μικρή και έφυγε η μεγάλη για ταξίδι. μου λέει θα πάμε για ένα καφέ πριν φύγω; Εννοείται θα πάμε. Και βρεθήκαμε στο συντριβάνι. Εκεί μου λέει θα σε βγάλω για φαί, πες μου τι θέλεις, θέλεις Κινέζικο, θέλεις Ινδικό, διάλεξε. Τελικά πήγαμε στην Χρυσάνθη πήραμε σαλάτα και μετά cheese cake. Η αγάπη των παιδιών είναι μια δύναμη που δεν υπάρχει άλλη στον σύμπαν.

Μην μου τον πειράξεις τον κόσμο μου, αυτό σου λέω. Την ησυχία μου, την γαλήνη μου, το όμορφο ήρεμο μου ατάραχο νερό. Δεν έχω χρόνο να ‘χω διαφωνίες, να με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, και ποιος ο λόγος άλλωστε. Ο κάθε ένας προσεχτικά χτίζει το τείχος του, ο κάθε ένας προσεχτικά στήνει μέσα το βασίλειο του και προσεχτικά επιλέγει σε ποιον θα ανοίξει την πόρτα και σε ποιον όχι. Και αν κάποτε βγαίναμε και κανά γύρο έξω να πάμε σε κανά ξένο παζάρι και καμιά ξένη πολιτεία, τώρα πάμε έξω να πάρουμε τα απαραίτητα και να τους πίσω πάλι. Και ξέρεις τι; Είναι εντάξει. Άμα αυτό χρειάζομαι στη ζωή μου είναι εντάξει. Και το κυριότερο. Σε εκείνο το ον που μετατρέπομαι μέρα με την μέρα, δεν αντιστέκομαι. Αφήνω την βαθύτερη μου ανάγκη να με καθοδηγήσει και απλά υπακούω. Ούτε καν το ψάχνω πια.

Τα Σαββατοκύριακα τα πρωινά κάθομαι πίσω στην αυλή ο ήλιος ανατέλλει πάνω από τη θάλασσα και τα απογεύματα κάθομαι στο σαλόνι που είναι δυτικά και κάθομαι στον καναπέ να διαβάσω το βιβλίο μου και μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου και χτυπάνε πάνω στις περσίδες και σχηματίζονται γραμμές από ήλιο και σκιές πάνω στις σελίδες και τότε σταματώ να διαβάζω και απλά κοιτάζω τις γραμμές. Τις καθημερινές είναι αυτό το μαράζι μου, όχι πως με πειράζει να δουλεύω αλλά δεν βλέπω τον ήλιο όλες αυτές τις ώρες και η πρώτη μου δουλειά με το που πάω σπίτι να κάτσω στον καναπέ να προλάβω εκείνη την μια ώρα της δύσης, λες και θα φορτιστώ, έστω μια ώρα. Αν μου πεις να έρθω και δεν έρχομαι δεν είναι γιατί δεν σ αγαπώ πια. Απλά τις ανθρώπινες επαφές πλέον τις «αντέχω» σε μικρές δόσεις. Έχω πάθει δυσαπορρόφηση ανθρώπινης ενέργειας. Θέλω πλέον να το ρεουλάρω λίγο. Λίγοι άνθρωποι, ουσιαστικές επαφές, και κυρίως αληθινές. Οι γονείς μου τα παιδιά μου, τα σκυλιά μου και το σπίτι μου και οι φίλοι μου, εκείνοι οι λίγοι και καλοί και τον ήλιο μου, όποτε τον πετύχω και δεχτεί να με χαιδέψει.

13 Μαρτη

 Λογοτεχνία και κινηματογράφος

Αρχές του Γενάρη άρχισα να διαβάζω το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο στα αγγλικά. Ήταν το Do androids dream of electric sheep του Philip K. Dick. (Αμερικανός) Μου το έκανε δώρο η δεύτερη κόρη μου πριν χρόνια αλλά δεν το είχα διαβάσει. Πολλές άγνωστες λέξεις, σελίδες γεμάτες από αυτές και δίπλα η μετάφραση στα ελληνικά ή η επεξήγηση στα Αγγλικά. Είχα βάλει στόχο να διαβάζω τουλάχιστον ένα κεφάλαιο την μέρα και πειθάρχησα χωρίς κόπο. Θυμήθηκα πώς είναι να διαβάζεις, να μπαίνουν νέες πληροφορίες στον εγκέφαλο και το να διαβάζεις σε μια ξένη γλώσσα όσο να ναι αναπτύσσεις νέες ικανότητες. Το βιβλίο με συνόδεψε μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Το ολοκλήρωσα και μετά έκατσα να δω την ταινία που γυρίστηκε βασισμένη στο βιβλίο αυτό, την οποία είχα δει ξανά πριν χρόνια, το Blade Runner (1982). Ξενέρωμα και απογοήτευση, καμία σχέση η υπόθεση με το βιβλίο.

Επόμενο βιβλίο του 2025. Δανεικό και προτεινόμενο από την μεγάλη μου κόρη. Looking for Alaska του John Green. (επίσης Αμερικανός) . Υπέροχο βιβλίο, υπέροχη ιστορία, περίμενα πως και πως να σχολάσω και να πάω σπίτι να κάτσω στο σαλόνι με τα σκυλάκια παρέα να ανάψουμε την σόμπα και να διαβάσω το βιβλίο. Τα τελευταία 4-5 κεφάλαια τα διάβασα σε ένα απόγευμα και αμέσως εννοείται έψαξα να δω αν το είχαν κάνει τηλεοπτική σειρά και χάρηκα όταν ανακάλυψα ότι την είχαν κάνει και χάρηκα ακόμα περισσότερο όταν την παρακολούθησα και διαπίστωσα ότι το σενάριο ήταν πιστό στο βιβλίο μέχρι και στην τελευταία λέξη.

Τα δύο επόμενα βιβλία δεν μου άρεσαν και τα άφησα πολύ γρήγορα.

Και με βρήκε ο Μάρτης του 2025 με το επόμενο βιβλίο που είναι το Dracula του Bram Stoker. Μια ψιλοεμμονή την έπαθα γιατί διαβάζω ένα κεφάλαιο την ημέρα, ανακάλυψα στο You tube το ίδιο σε audio book και το ίδιο κεφάλαιο το ακούω και στο audiobook, και καλά να ακούω πώς διαβάζονται οι λέξεις, σε θυμίζω ότι όλη αυτήν την διαδικασία την κάνω για να μάθω να διαβάζω καλά αγγλικά, αλλά πέραν τούτου είδα και ένα σωρό ντοκιμαντέρ για τον Δράκουλα, τις ταινίες και τον Stoker.

Το 1922 κυκλοφορεί η πρώτη ταινία η οποία βασίζεται τον θρύλο του Δράκουλα. Ο τίτλος της είναι Nosferatou.

Ενώ ο χαρακτήρας του Νοσφεράτου βασίζεται άμεσα στον Δράκουλα, το όνομα αυτό δεν αναφέρεται πουθενά στην ταινία επειδή η χήρα του Μπραμ Στόκερ αρνήθηκε να δώσει τα δικαιώματα στον Μουρνάου. Κατόπιν αυτός απλά άλλαξε το όνομα του βρικόλακα, έκανε κάποιες αλλαγές στην ιστορία και γύρισε την ταινία δίχως την άδεια των κληρονόμων του Στόκερ. Έτσι π.χ. ο φόβος των βρικολάκων από το φως της ημέρας εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ταινία του Μουρνάου, ενώ δεν αναφέρεται στο πρότυπο του Στόκερ. Η Φλόρενς Στόκερ στράφηκε δικαστικώς κατά του σκηνοθέτη και η απόφαση διέταξε να κατασχεθεί το αρνητικό και όλα τα αντίγραφα να καταστραφούν. Ωστόσο, διατηρήθηκαν μερικά αντίγραφα και η ταινία σώζεται μέχρι σήμερα.

Περίπου 200 ταινίες γυρίστηκαν τα τελευταία 100 χρόνια. Η πιο πιστή εκδοχή στο βιβλίο είναι μια παραγωγή του BBC του 1977 μέρος των γυρισμάτων έγιναν στο Whitby περιοχή στην οποία γίνεται αναφορά στο βιβλίο και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις σκηνές να διαδραματίζονται εκεί όπου περιγράφει ο συγγραφέας.

Η πιο αγαπημένη και διάσημη εκδοχή όμως είναι η ταινία του 1992 σε σκηνοθεσία του Francis Ford Coppola και τον Gary Oldman στον ρόλο του Δράκουλα και την ταινία και τα πράγματα δείχνουν ότι οι δημιουργοί ταινιών δεν παύουν να εμπνέονται από αυτόν τον μύθο. Ο Δράκουλας επανέρχεται στις μεγάλες οθόνες το 2025 με τον Κιάνου Ριβς ο οποίος πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1992 στον ρόλο του νεαρού δικηγόρου Τζόναθαν Χάρκερ, 33 χρόνια μετά να πρωταγωνιστεί αυτή την φορά ως ο ίδιος ο Δράκουλας.

Και χαριτωμένα προσθέτουμε ότι ο συγγραφέας του Δράκουλα, ενός βιβλίου που καταπιάνεται με τον θάνατο και την αθανασία, το σκοτάδι και το φως, την αμαρτία και τον έρωτα, ήταν σκορπιός

 εν είναι παράξενο που αυτήν την διαδικασία πρέπει να την κάνεις όχι μία αλλά δύο και περισσότερες φορές;

Νιώθω να έχω πάθει relapse πώς είναι τώρα στα Ελληνικά. (google) Μάλιστα υποτροπή. Υποτροπίασα λοιπόν. Και φαίνεται λες και όλη η δουλειά που έκανα τα προηγούμενα χρόνια να πήγε χαμένη. Και πρέπει να το ξαναπιάσω από το μηδέν.

Λες και υπάρχει πάντα ένα κοιμώμενο τέρας μέσα μας και όσες προσπάθειες και αν κάνουμε να το σκοτώσουμε πάντα εκείνο απλά κοιμάται και ξυπνά με τον παραμικρό θόρυβο λες και είναι βρέφος που κοιμάται γλυκά μέσα στην αγκαλιά μας αλλά ξυπνά μόλις το αποθέσουμε στην κούνια του.

Το τέρας το δικό μου ονομάζεται φοβία. Και ήθελα να σου πω πώς ξαναξύπνησε και ή που θα το ξανακοιμήσω ή που θα περνώ τις μέρες μου μαζί του. Όταν ξυπνά το τέρας μου επισκιάζεται όλη η ζωή μου από μια απειλή και καμιά μου χαρά δεν μπορώ να την ζήσω. Κάτι κακό θα γίνει, κάτι κακό με περιμένει στην επόμενη στροφή, και κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά συναγερμό.

Είναι πολύ κουραστικό πίστεψε με να ζεις συνέχεια σε κατάσταση συναγερμού. Είναι πολύ κουραστικό, εξαντλητικό να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να μην μπορείς να απολαύσεις έστω μια μικρή χαρά γιατί εκείνο το άλλο το απειλητικό πάντα επισκιάζει τα πάντα. Όχι δεν σου ζήτησα να με κάμεις κι άλλο δυνατή, να νικήσω κι άλλες μάχες. Να σταματήσεις τον πόλεμο σου ζητώ. Να μη ζω πια με αυτήν την αγωνία.

Δε θα σταματήσει λες; Πρέπει να αλλάξω εγώ λες. Να μάθω να ζω με αυτό λες. Σε βομβαρδισμένα τοπία, με ανθρώπους να πεθαίνουν δεξιά και αριστερά, να μην ξέρω τι θα μου φέρει το αύριο, να μην έχω τον έλεγχο, ότι κι αν κάνω πάντα κάτι να μένει ατέλειωτο, να μην ξέρω τι μου ξημερώνει, να μην μένει πλεόνασμα, να μην μένει ελπίδα, να μην μένει ενέργεια. Και κυρίως να μην περισσεύει ένας άνθρωπος να έρθει να κάτσει από την μια πλευρά της ζυγαριάς και να πεις εντάξει ρε γαμώτο, ήρθε αυτός, θα αγωνιστούμε παρέα.

Αυτά μου λες. Εδώ και χρόνια μου τα λες. Και δεν παρεκτρέπομαι παρόλα αυτά από τους κανόνες. Περπατάω ευθεία. Και την έκανα την δουλειά, έκανα τον διαλογισμό, έκανα τις θετικές δηλώσεις, να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου, να αναπνέω βαθιά,

Δεν ξέρω είναι που αλλάζει η δεκαετία, είναι που λιγοστεύουν οι αντοχές, είναι που κουράζεται η ψυχή, πιο εύκολα ξυπνά πια το τέρας και θέλει πιο πολλή δουλειά να το ξανακοιμίσεις. Υποτροπιάζει η ψυχολογία, οι καλές συνήθειες καταργούνται και βρίσκεις τον εαυτό σου στον βάλτο της άρνησης, εκείνον που τόσο κόπο έκανες να βγεις. Αυτό μου λες. Ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή.

Ωραία ξαναρχίζουμε από την αρχή. Θα διαβάσουμε τα ίδια βιβλία, θα δούμε τι σωστό κάναμε τότε, θα ζούμε λες και δεν υπάρχει μέχρι που να ξεχνάμε όλο και περισσότερο ότι υπάρχει, μέχρι να μείνει μόνο μια μικρή σκιά, μέχρι να αναπνέουμε με παραπάνω ηρεμία, μέχρι να μην βλέπουμε άλλα αγχωτικά όνειρα, να κάνουμε τους ίδιους εσωτερικούς διαλόγους, να διαβάσουμε τα ίδια θεραπευτικά βιβλία, να ξαναθυμηθούμε την αλήθεια, να ξανακοιμήσουμε το τέρας.

Κουράστηκα.

Το ξέρω αλλά αυτό δεν σε απαλλάσει. Σήκω. Σήκω είπα.

Που θα πάμε

Εδώ στον κήπο να βγάλουμε τα αγριόχορτα. Αλλά με μια διαφορα

Τι διαφορά

Αυτή τη φορά θα ψεκάσουμε μετά να μην ξαναβλαστήσουν.

Φεβράρης 2025

 Φεβράρης 2025

Με διάθεση μελαγχολική σκέψου σκούρο μπλε, βαθύ μωβ και την γεύση που έχουν τα δάκρυα των εραστών όταν αποχαιρετίζονται. Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Όπως μετράμε προ Χριστού και Μετά Χριστό. Τούτες οι σημαδιακές ημερομηνίες, που πριν από εκείνες ήσουν έτσι και μετά όλα έγιναν αλλιώς. Μια μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Και μετά όλα τα προηγούμενα χρόνια επί τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες επί τα τόσα χρόνια, μπαίνουν στο αρχείο. Η νέα ζωή ξεκινά από εκείνη την ημέρα. Ούτε καν την ημερομηνία που γράφει επάνω το διαζύγιο, ποιος την θυμάται αυτή. Κανένας. Η τελευταία ανάμνηση είναι εκείνη η μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Μη με ρωτήσεις γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι, έχει εξηγήσεις πολλές, πνευματικές, ψυχολογικές, πρακτικές, μαθηματικές ότι είδους εξηγήσεις θες. Στο τέλος ούτε αυτό έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι εκείνοι οι δύο, εκείνος που θα μείνει πίσω και εκείνος που θα μαζέψει τα πράγματα του και θα φύγει, κάποτε ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν, ονειρεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το μέλλον. Και πονάει λένε οι ψυχολόγοι, το διαζύγιο, ακόμα κι αν αποφασιστεί από κοινού, ακόμα και αν γίνει κάτω από ήρεμες συνθήκες. Δεν παύει, λένε, να είναι ένας μικρός θάνατος.

Εκείνο που δεν μας είπαν όμως είναι ότι στην ζωή μας, στην πορεία μας, στην εξέλιξη, στο πέρασμα του χρόνου, θα ζούμε αυτούς τους μικρούς και μεγάλους θανάτους πολλές φορές. Η αγάπη δεν πεθαίνει. Λυπούμαι που θα σου το πω, αλλά δεν πεθαίνει. Απλά στοιβάζουμε άλλα συναισθήματα από πάνω της για να αντέξουμε τις ματαιώσεις μας και την επιτακτική ανάγκη της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Την κάνουμε θυμό, την κάνουμε φόβο, βαφτίζουμε τον άλλο εχθρό, του κρατούμε μούτρα και κακία και κρατάμε απόσταση ασφαλείας να μην τρώμε τα χτυπήματα της μάχης, τον κοιτάζουμε έτσι για κάτι δευτερόλεπτα και από χιλιόμετρα μακριά, να μην ξεχωρίζουν τα χαραχτηριστικά του. Αλλά η αγάπη δεν πεθαίνει. Είναι θαμμένη, κάτω από στοίβες εγωισμού και ανασφάλειας και κατηγοριών. Και από πάνω, σαν ταφόπλακα ο φόβος. Ο φόβος, ο φόβος που διαβρώνει την συνείδηση, το υποσυνείδητο, γίνεται εφιάλτης, διακεκομμένη αναπνοή, αγχώδης διαταραχή και μια συνεχής ανάγκη να κοιτάζεις πάντα πίσω σου.

Η δική μας αγάπη άραγε που να ήταν θαμμένη; Μεταξύ μας δεν την έθαψα. Την φύλαξα σε ένα μικρό τετράγωνο μπλε βαλιτσάκι, θυμόμουν ότι κάπου υπήρχε αλλά πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε που είχα να το ανοίξω που ξέχασα τι ακριβώς είχε μέσα. Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον πόσο πολύ αγάπησες κάποιον, από τον οποίον μετά χώρισες, πήρες διαζύγιο, θα σε βγάλει τρελό. Καλά και γιατί χωρίσατε. Χωρίζουν οι άνθρωποι φίλε, παρανοούν, λένε τρέλες, κάνουν παράξενα, βγάζουν νύχια και δόντια και αλληλοσπαράζονται. Αυτά κάνουν. Ναι όμως, παρόλα αυτά, πριν αναδυθούν από μέσα τους τα νεογέννητα τέρατα, ήταν κάτι άλλα πλάσματα, αθώα και αμέριμνα, που περνούσαν καλά, γελούσαν, πήγαιναν εκδρομές και ερωτεύονταν. Μεγάλος παραλογισμός θα έλεγε κάποιος. Ο μεγαλύτερος από όλους θα έλεγα εγώ, γιατί πάνω σε εκείνους που αγαπήσαμε πολύ, πάνω σε εκείνους θα αμολήσουμε με την μεγαλύτερη άνεση τα τέρατα μας.

Επίσης θα σου πω κάτι που ίσως να μην το ξέρεις. Εκείνος ο μικρός θάνατος του διαζυγίου, που μπορεί να πάρει από έξι μήνες μέχρι 2-3 χρόνια είναι ο πρώτος θάνατος. Μην χαίρεσαι , δεν την γλυτώνεις εδώ. Θα ‘ρθει και ο άλλος. Κάποια στιγμή θα σου εξηγήσω πότε. Ο δεύτερος θάνατος είναι ο τελειωτικός, ο ανεπίστρεπτος, ο τελεσίδικος. Έρχεται απρόσκλητος πάντα. Είναι εκείνος που θα σηκώσει μια-μια τις πέτρες που έβαλες πάνω από τον τάφο της αγάπης που ένιωσες κάποτε. Μια-μια θα της σηκώνεις. Θα φύγει ο πόνος. Θα απομακρυνθεί, θα φύγει ο φόβος. Θα φύγει ο θυμός. Και τότε θα μείνει εκείνη η αρχή. Έστω και αν ήταν πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Θα πιάσεις το φάντασμα σου από το χέρι και θα περπατήσετε όλα τα μέρη που περπατήσατε τότε. Θα ζητήσεις συγνώμη. Ναι εσύ, κι ας ορκιζόσουν για τόσα χρόνια μέσα σου ότι έφταιγε ο άλλος. Στην τελική δίκη αθώος ανακηρύττεται όποιος προλάβει να φύγει πρώτος. Και ο άλλος μένει πίσω με μεταχρονολογημένες ενοχές, να ζητά συγνώμη.

Θυμάμαι τη συζήτηση που κάναμε με ένα φίλο τέλη Δεκέμβρη στην Αθήνα για τα παιδιά μας. Και τον άλλο γονιό, των συν-γονιό που ίσως το παιδί να έχει σύγκρουση μαζί του. Αν λοιπόν είσαι ο άλλος γονιός, που ίσως μαζί σου να έχει λιγότερη σύγκρουση το παιδί, ίσως επικοινωνείς λίγο καλύτερα μαζί του, κάνε μου μια χάρη λοιπόν. Γίνε ειρηνευτική δύναμη, γίνε βάλσαμο, μίλα όμορφα και γλυκά και βοήθα το παιδί σου να κατανοήσει τον άλλο, τον όχι τόσο εύκολο γονιό, και να συγχωρέσει και να μάθει να τον ανέχεται ακόμα και αν έχει δύσκολο χαρακτήρα ακόμα και είναι στραβός και ανάποδος και δεν ξέρει να δείξει την αγάπη του. Αν ο πρώην σου, μάνα ή πατέρας του παιδιού σου, δεν ξέρει να επικοινωνήσει την αγάπη του, κάνε την δική σου αγάπη μεταφραστή και γίνε κανάλι επικοινωνίας και κάνε το σώμα σου γέφυρα και την ύπαρξη σου φλόγα να διατηρηθεί αυτή η αγάπη ζωντανή. Το παιδί έχει ανάγκη να θυμάται τον γονιό του με όμορφα χρώματα και αν χρειαστεί πιάσε πινέλα και βάψε τα όμορφα. Εκείνον που εσύ κάποτε διάλεξες για γονιό του παιδιού σου, μην κάνεις τώρα πισινή και μην απαρνιέσαι την ευθύνη σου. Θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε αγάπησες και θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε κάτι όμορφο είδες πάνω του και τον επέλεξες.

Κάποτε θα τους κληρονομήσουμε νυφικά, εκείνες τις αρχικές φωτογραφίες από τις εκδρομές και την ανεμελιά, τα άλμπουμ από τον γάμο , τα γράμματα με τα φιλιά και τα ημερολόγια. κι ας υπάρχουν κάπου καταγραμμένες ημερομηνίες που εκδόθηκαν τα διαζύγια. Εκείνοι οι άνθρωποι υπήρξαμε κάποτε και μέσα από εκείνα τα παράξενα σμιξίματα γεννήθηκαν αυτά τα πανέμορφα μας παιδιά. Που τα πληγώσαμε, τα τσακίσαμε, τα καταρρακώσαμε με τις πράξεις μας. Και εκείνα, ναι εκείνα, είχαν το μεγαλείο της ψυχής να μας συγχωρέσουν και να μας αποδεχτούν. που έχουν ανάγκη να ξέρουν , να το νιώσουν, ότι κάποτε αυτοί οι άνθρωποι αγαπήθηκαν, ότι μέσα από αγάπη γεννήθηκαν και δεν προέκυψαν μέσα από μια τυχαία συγκυρία. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα τους και ας συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας και τον άλλο.

Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Για να είμαι ειλικρινής όλα μοιάζουν πλέον λίγο ψέμα. Έτσι είναι οι άνθρωποι ψυχούλα μου, σαν τις φυσούνες του ακκορτεόν, παράγουν μελαγχολικούς ήχους και την ώρα που προσεγγίζουν όσο και την ώρα που απομακρύνονται.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια 10/02/2025

12 12

 Το σημερινό μου άρθρο απευθύνεται στους μονογονιούς τζιαι στους ανθρώπους που εδεχτήκαν βία

Μετά από τον ντόρο και την φασαρία στα μίντια για της δηλώσεις του ενός και του άλλου και τα σεξιστικά σχόλια οι δικές μου σκέψεις είναι οι εξής

Τα σχόλια του ενός και του άλλου είναι η μικρή κορυφή του παγόβουνου. Τα ουσιαστικά προβλήματα ξεκινούν από μια νομοθεσία που δεν προστατεύει πρωτίστως τα παιδιά, ούτε τις γυναίκες και τις αστείες ποινές σε περιπτώσεις καταδίκης ατόμων που ασκούν έμφυλη και σεξουαλική βία. Από μια κοινωνία που αφήνει τον βιαστή και τον κακοποιητή ατιμώρητο και ναι και εκείνον που με τα σχόλια του δίνει το μήνυμα συνεχίστε την κακοποίηση είναι ένδειξη ανδρισμού και δύναμης.

Η κοινωνία αυτή στην νήσο των Αγίων που το ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας είναι άνω του 35 % πάνω από τον Ευρωπαικό μέσο όρο, όπου η γραμμή βοήθειας δέχτηκε 570 κλήσεις σε 15 μέρες.

Τα παιδιά είναι απροστάτευτα από αυτήν την νομοθεσία. Γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάει μια υπηρεσία να αφαιρέσει την κηδεμονία από γονείς αλκοολικούς, ναρκωμανείς, γονείς που σκοτώνονται μεταξύ τους , που καυγαδίζουν, που είναι ρατσιστές, που είναι παλιοχαραχτήρες, που δεν θα δώσουν καμιά γαλούχηση και καμιά παιδεία στα παιδιά τους, παρά μόνον θα τους κληρονομήσουν το τοξικό τους dna και τον βίαιο χαραχτήρα τους, παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τα κορίτσια διδάσκονται ότι είναι ο παπάς να δέρνει την μάμα και τα αγόρια διδάσκονται ότι θα δέρνουν θα βρίζουν και θα υποτιμούν τα κορίτσια. Όλα αυτά διδάσκονται. Καμιά γυναίκα δεν ξύπνησε μια καλή ημέρα και έγινε θύμα και κανένας άντρας δεν ξύπνησε μια καλή μέρα και έγινε βίαιος, όλοι αυτοί ήταν παιδιά που σαν σφουγγάρια απορρόφησαν όσα βίωναν στις οικογένειες τους.

Την βία την παράγει η κοινωνία, τελεία.

Και συνεχίζω απευθυνόμενη στους μονογονιούς και τούτη τη ρετσινιά των χωρισμένων και των παιδιών των χωρισμένων. Ούτε οι μονογονιοί εξυπνήσαν μια καλή μέρα και αποφασίσαν να ανοίξουν την παντιέρα της ελευθερίας. Ανήκαν σε μια από τις πιο πάνω ομάδες εμαλλώναν για χρόνια πολλά με τον πρώην τους και μια μέρα είπαν δεν πάει άλλο. Ξαναξεκινούν από το μηδέν. Έχουν να διαχειριστούν την απώλεια ενός γάμου που απέτυχε. Έχουν να διαχειριστούν τα ψυχολογικά τους τραύματα που τους άφησε η πολύχρονη παραμονή σε μια τοξική σχέση. Έχουν να διαχειριστούν τα τραύματα των παιδιών τους και τα ψυχολογικά των παιδιών τους και έχουν να διαχειριστούν την ενοχή που τους τρώει μέρα νύχτα γιατί οι ίδιοι προκάλεσαν το τραύμα στα παιδιά τους. Έχουν να διαχειριστούν τα οικονομικά τους προβλήματα, γονείς και περίγυρο που μπορεί να μην τους στηρίζουν γιατί είναι της παλιάς κκελλές. Και την μοναξιά τους και τις φοβίες τους ειδικά αν είσαι μάνα κι αν ο άλλος που θα γνωρίσεις θα είναι της εμπιστοσύνης. Αποτέλεσμα μινίσκεις μόνος σου.

Οι μονογονιοί στην τελική αν κάμουν έγκαιρα τις διορθωτικές τους κινήσεις και αν ηρεμήσουν και αποκτήσουν μεταξύ τους μια καλή συνεννόηση και μια καλή συνεργασία μπορεί μετά την πάροδο κάποιων μηνών να γίνουν και πιο καλοί γονείς για τα παιδιά τους. Αυτοί οι μονογονιοί απαλλάξαν και τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους από κάτι τοξικό. Δεν είναι οι μονογονιοί προβληματικοί ούτε τα παιδιά των μονογονιών καταδικασμένα.

Καταδικασμένα δυστυχώς είναι άλλα παιδιά. Εκείνα που θα βλέπουν την μάνα τους να τρώει ξύλο μέχρι το τέλος της ζωής της και να μην βρίσκει τη δύναμη να φύγει να χωρίσει και να τους προσφέρει προστασία. Παιδιά που θα βλέπουν δύο ανθρώπους ακόμα και όταν τα ίδια έχουν ενηλικιωθεί και φύγει από το σπίτι να τσακώνονται σαν τα κοκόρια, να πετούν δηλητήριο ο ένας για τον άλλο σε οικογενειακές συνάξεις και τραπέζια και να περιμένει η μια να γεράσει και να πεθάνει πρώτος ο άλλος μπας και ζήσει μόνη της λίγα χρόνια με ηρεμία.

Το πιο πάνω άρθρο το γράφω ως μάνα μονογονιός εδώ και παιδί χωρισμένων γονιών που πήραν διαζύγιο το 1980 και τα έζησα και τα είδα από όλες τις πλευρές. Τζιαι ένα μπράβο στην μάνα μου και ένα ευχαριστώ γιατί ξέρω δεν ήταν εύκολο να χωρίζει το 1980 έξι χρόνια μετά την εισβολή να ζεις σε ένα προσφυγικό συνοικισμό και να παίρνεις έτσι απόφαση. Τζαι η μάνα μου δεν ήταν η τέλεια μάνα πίστεψε με τζιαι ούτε εγώ ήμουν η τέλεια μάνα πίστεψε με αλλά με έμαθε η μάνα μου να μεν έχω «αρχηγό», να ζω με αξιοπρέπεια, να μην εκτελώ διαταγές, να μην είμαι δούλα κανενός, να έχω οικονομική ανεξαρτησία έτσι ώστε να έχω την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή και οτιδήποτε συμβεί να μπορώ να συντηρήσω και τον εαυτό μου και τα παιδιά μου.

Και ναι μιλώ σε εσένα που είσαι μονογονιός τζιαι τραβάς τούτο την γολγοθά τζιαι επειδή ξέρω ότι κάθεσαι την νύχτα τζιαι νιώθεις ενοχές που τους στερείς πράματα τζιαι έχουν παράπονα να ξέρεις ότι όπως ήρταν μια μέρα εμάς τζιαι μας είπαν τα παράπονα τους τζαι έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη με τον ίδιο τρόπο θα πάνε κάποια μέρα τα παιδιά εκείνων που αρνηθήκαν να χωρίσουν τζιαι τους εμάθαν ότι «οικογένεια» είναι κάτι τοξικό τζαι θα τους ρωτήσουν

Γιατί εμείνετε μαζί, αφού εσκοτώνεστουν τζιαι αφού δεν αγαπιέστε γιατί εμείνετε μαζί;

Για εσάς, απαντούν οι γονείς

Εμάς ερωτήσετε μας; απαντούν τα παιδιά

Εν πολλά μακρύς ο δρόμος της θεραπείας τζιαι της συγχώρεσης πολλά μεγάλος, πολλά επώδυνος τζιαι εν να έρτει η ώρα που ο κάθε ένας θα θερίσει ότι έσπειρε. Ποιος γονιός θα έσει την ταπείνωση να ακούσει τζιαι να ζητήσει συγνώμη τζιαι να διορθωθεί., Τζαι ποιο παιδί θα κάμει την υπέρβαση τζιαι θα συγχωρέσει τον κακοποιητικό γονιό του, ποιο θα κάμει ψυχοθεραπεία τζιαι ποιο θα ισορροπήσει μετά από χρόνια τζιαι χρόνια βίας, τζιαι ποιο παιδί θα τον κουβαλά μέσα του παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τζιαι κάποια στιγμή αν κάμεις ειρήνη με τα παιθκιά σου κάμε μου μια χάρη βρες τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι εσύ τον γονιό σου, ίσως έτσι βρεις τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι τον εαυτό σου. Αγαπώ σε να θυμάσαι

11 12

 11 Δεκέμβρη 2024

Τρεις μέρες πριν το ταξίδι στην Αθήνα. Το δεύτερο ταξίδι στην Αθήνα για φέτος. Το προηγούμενο ήταν τον Μάη για την παρουσίαση του θεατρικού μου. Είχα τον παπά μαζί μου, το λες τζιαι τούτο μια πρόκληση, είχα και την κόρη μου που εκατέβηκε με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και ήμασταν όπως την Αγία Τριάδα.

Όταν της είπα ότι έκοψα τα εισητήρια για την Αθήνα μου λαλεί α τέλεια θα ρτω και εγώ τζιαι εχάρηκα τζαι εκουρτίστηκα ότι θα έρτει τζιαι θα καθούμαστε να πίνουμε ζεστή σοκολάτα στο καφέ στην Αθήνα τζιαι θα γυρίζουμε αγκαλίτσα να θωρούμε τες βιτρίνες τζιαι θα τρώμε σε κανά ταβερνάκι μεζούθκια. Τελικά αποφάσισε ότι δεν θα έρτει το μωρό μου έχει πολλά μαθήματα έχει πρόβες έχει παραστάσεις, θα την δούμε τα Χριστούγεννα.

Αθήνα λοιπόν. Δεν θυμάμαι αν εξαναπήα Δεκέμβρη στην Αθήνα. Νομίζω εν επήα. Την προηγούμενη φορά που επήα κάπου μόνη μου, τέλεια μόνη μου ήταν τον Οκτώβρη του 2020 που επήα τζιαι έμεινα δύο μέρες στην Πάφο. Τώρα θα είναι η δεύτερη φορά. Θα πάρω μαζί μου την ομιλία τζιαι το βιβλίο τζιαι πρέπει σήμερα αύριο να αποφασίσω τι θα φορίσω στην παρουσίαση. Βαρκούμαι τα τούτα αλλά άτε εν γίνεται διαφορετικά.

Πέρσι έτσι μέρες εκάμαμε μια ανεπίσημη σύναξη με τους φίλους μου στο σπίτι μου, ανάψαμε το τζάκι τζιαι εμαείρεψα σούπα τζιαι μετά εκάτσαμε στο σαλόνι τζιαι ελαλούσαμεν για τους στόχους μας του επόμενου χρόνου, του 2024 δηλαδή. Εγώ είπα τους θα γράψω δύο βιβλία τζιαι θα πάω τρία ταξίθκια. Τζιαι έγραψα δύο βιβλία τζιαι επήα τρία ταξίθκια τζιαι για να κάμω τζιαι την υπέρβαση τούτο θα είναι το τέταρτο. Πριν λλίες μέρες εξαναβρεθήκαμε τούτοι οι τέσσερις, εκάτσαμε στο νέρο επαραγγείλαμε ποτά τζαι εκάμαμεν την ίδια συζήτηση. Τι θέλουμε που τον επόμενο χρόνο.

Την περασμένη Παρασκευή ήμουν άρρωστη ποτζείνη την αδιαθεσία που παθαίνει η γυναίκα μια φορά τον μήνα. Μια φορά τον μήνα το λοιπόν για μια θκυο μέρες γίνουμε ένα χάλι μαύρο πρέπει να χαπώνουμε κάθε 4-6 ώρες παυσίπονα τζιαι να κλαίω την μοίρα μου με μια πουγιώττα τσιλλιμένη πάνω στην τζοιλιά μου. Το ευχάριστο με το τάιμινγκ ήταν ότι εν θα είμαι ένα χάλι μαύρο που θα είμαι στην Αθήνα γιατί στο ωρολόγιο μηνιαίο πρόγραμμα κάθε γυναίκας τούτα έχουν σημασία. Πότε θα δει πότε θα τελειώσει, αν θα είναι η πρώτη μέρα η δεύτερη, μέρα ωορρηξίας γιατί τζιαι τζείνες τες ημέρες πιάνουν με κάτι εκκεντροσίνες τζιαι ούτο κάθ εξής. Τελοσπάντων ήταν Παρασκευή δείλις ήμουν διαλυμένη μετά που οκτώ ώρες στο γραφείο, πάνω στον καναπέ, καρτερώντας το νουροφέν εξπρές να με πιάσει, με την πουγιώττα αγκαλιά τζιαι το τσάι δίπλα. Η ώρα εφτά όμως έπρεπε να πάω στην συνάντηση των Interrnations. Μάλιστα με τούτο το χάλι είχα να οδηγήσω τζιαι να πάω στην συνάντηση των Internations.

Τι είναι το Internations. Είναι μια οργάνωση, μια ομάδα ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες τζιαι μινίσκουν στη δική μας τζιαι επειδή μινίσκουν σε μια ξένη χώρα τζιαι θέλουν να κάμουν νέους φίλους τζιαι να κοινωνικοποιηθούν διοργανώνουν εκδηλώσεις μεταξύ τους. Τζιαι εγώ τι γυρέυκω μαζί τους αφού είμαι Κυπραία; Επειδή τζιαι εγώ νιώθω ξένη μέσα στον τόπο μου, λόγω τρόπου σκέψης τζιαι γιατί εμεγάλωσα με ξένους νιώθω ότι τα βρίσκω παραπάνω με τους ξένους παρά με τους Κυπραίους. Τζιαι επίσης αρέσκει μου να γνωρίζω ποθεν ήρταν, ποια εν η ιστορία τους, γιατί ήρταν Κύπρο κλπ

Ήμουν χάλια το λοιπόν αλλά δεν εμπορούσα να μεν πάω γιατί έφτασα τζιαι είπα τζιαι κάποιου άλλου τζιαι εν επήαιννε να του πω τελευταία στιγμή ξέρεις εκάλεσα σε να έρτεις αλλά αν θα πάω εγώ. Οπότε αφού εδούλεψε τζιαι το νουροφέν τζαι επόκατσε ο πόνος, εντύθηκα εσηκώστηκα τζιαι επήα. Εκατσα θκυο ώρες εμιλήσαμε, εγνωρίσαμε κόσμο, τζιαι ο τι θαύμα εξίασα ότι ήμουν χάλια τζιαι ότι επόνουν τζιαι ότι πριν θκυο ώρες ήμουν πάνω στο καναπέ τζαι έκλαια τη μοίρα μου. Ήμουν όπως την αππάρα εγέλουν τζιαι ελάλουν ιστορίες τζιαι μετά που ετέλειωσε η συνάντηση επήαμεν τζιαι περπάτημα στον παραλιακό με τον γνωστό μου τζαι μετά έφυα.

Τζιαι γιατί σου τα λαλώ τούτα ούλλα. Τρεις μέρες πριν την Αθήνα. Γιατί ξέρω με εν έχω πάντα όρεξη να πάω κάπου ή να κάμω κάτι. Τζείνες οι οκτώ ώρες πίσω που το γραφείο εν μου αφήνουν πολλή όρεξη για κάτι άλλο. Τζαι όι μόνο τζείνες, τζιαι τα άλλα όλα που δεν θέλω τωρά να τα αναμασώ. Έσιει περιόδους που πάεις τέλεια κάτω, πιάνεις πάτο τζιαι η αρνητικότητα κάμνει κουμάντο μέσα στον εγκέφαλο σου. Έσιει ένα μήνα νιώθω θυμό, νεύρα, λύπη, άρνηση, τζιαι εκουράστηκα να ζω με τον εαυτό μου. Τι να κάμω όμως για να απαλλαγώ;

Πρέπει να μου βρίσκω πράματα να κάμνω, όπως το κακομαθημένο το μωρό που το επιάσαν τα νεύρα γιατί εν του έπιασες το παιχνίδι που έθελε τζιαι φακκά την τζεφαλή του χαμέ.

«Αφηστην να φακκά» είπε μου η μάνα μου μια φορά που το έκαμεν η κόρη μου που ήταν μιτσιά τζιαι έθελε μια κούκλα που το μετρό τζιαι δεν είχα λεφτά να της την πιάσω. Έκλαιε τζιαι εφάκκαν τα πόθκια της τζαι έππεσεν χαμέ τζιαι δεν εσηκώνετουν τζιαι εθώρεν μας ο κόσμος τζιαι τα εξαπόλυσα ούλλα γιατί εν ήταν να με αφήκει να ψουμνίσω με τζεινη ούλλη την υστερία. Ένα βασανιστήριο να μπει στο αυτοκίνητο, ένα βάσανο να την κατεβάσω που το αυτοκίνητο τζιαι με το που εμπήκαμε σπίτι έππεσε χαμέ τζιαι εξεκίνησε να φακκά την τζεφαλή της πάνω στα μαρμαράκια. Τζιαι αθθυμήθηκα τα λόγια της μάνας μου. «Άφηστην να φακκά, απλά βάλε της ένα μαξιλάρι χαμέ να φακκά πάνω του να γλυτώσει την κρανιοεγκεφαλική κάκωση.»

Τζιαι εγώ τωρά αφήννω με να φακκώ, αλλά βάλλω μου τζιαι ένα μαξιλαρούδι. Γιατί το μόνο που θέλω τζιαι η μόνη μου ευτυχία είναι να πάω να τζοιληστώ πάνω στον καναπέ, να χωστώ που τον κόσμο, να με θωρώ κανένα, να μμε μιλώ σε κανένα, να βάλω τη σοπούδα, να βάλω νέτφλιξ να κάμω τσάι τζιαι να τρώω λιξιά. Μάλιστα, αυτή είναι μια ευτυχισμένη μέρα.

Για να μου γελάσω όμως λαλώ μου κάτι σπουδαία, πέρκει με καλοπιάσω τζιαι φκω που την απάθεια τζιαι την μιζέρια, τζιαι βάλω μου χρονοδιαγράμματα τζαι ότι πρέπει να γράψω τζιαι ότι πρέπει να φκω να γνωρίσω κόσμο, να πάω ταξίθκια, να κάμω τζείνο τζιαι το άλλο, τζιαι ότι εκάλεσα κόσμο τζιαι είναι αντροπή να τους το ακυρώσω. Τζιαι για να τα κάμω τούτα ούλλα πιέζω με τζιαι πιέζουμαι δεν τα κάμνω με το κέφι τζιαι την όρεξη με πίεση τα κάμνω, αλλά πρέπει να με πιέζω να ζήσω γιατί αν δεν με πιέζω θα μείνω να λύσω πάνω στον καναπέ. Πιέζουμαι να σηκωστώ το πρωί, τζιαι πιέζουμαι να πάρω τους σκύλους περπάτημα το δείλις, αλλά την ώρα που πάω θωρώ τον γείτονα που παίρνει περίπατο τον Ρεξ που είναι άσπρος σαν το σιόνι, θωρώ τους Ινδούς με τα πολύχρωμα τουρπάνια τους θωρώ τη θάλασσα θωρώ την βάρκα στο έμπα των Λιβαθκιών που την εστολίσαν με τις χριστουγενιάτικες λαμπούδες τζιαι τις νέες τις πολυκατοικίες με τα νέα τα όμορφα τα τζιαινούρκα τα διαμερίσματα που φέτος εμετακομίσαν τα νέα τα ζευκάρκα τζιαι πρώτη φορά στολίζουν τα σπιθκια τζαι τες βεραντούδες τους.

Επερίμενα πολλά χρόνια να μπουν ούλλα στη θέση τους αλλά μετά εκατάλαβα ότι μάλλον δεν θα μπουν. Οπότε δεν μπορώ να περιμένω πότε εν να είναι ούλλα καλά για να πάω τζείνο το ταξίδι, για να φκω έξω, για να κάμω κάτι. Ούτε πότε εν να νιώθω πολλά καλά μπορώ να περιμένω γιατί μάλλον εν αντίστροφα που λειτουργεί, κουντάς τον εαυτό σου να πάει τζιαι άμα φτάσεις τζιαι πάεις ξεκινάς τζιαι νιώθεις καλά, περνάς καλά, τζιαι τα ξιάννεις ούλλα.

Θα με τραβήσω να με πάρω είμαι εν είμαι καλά τζιαι την ώρα που εν να μπαίνω στο αεροπλάλο τζιαι την ώρα που εν να φτάνω στο ξενοδοχείο τζιαι την ώρα που εν φτάνω στο μοναστηράκι τζιαι εν να πιάσω το καφέ που τζιαι εν να περπατώ πίστεψε με, μπορεί να με πειράξει λλίο γιατί εν ήρτεν η μιτσιά, αλλά είναι τζιαι τούτη η επιβολή του να μείνω μόνη μου ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου, τζιαι άμα μου περάσει το πρώτο κακοφάνισμα, τζιαι δω ότι περνώ τζιαι μόνη μου καλά, εν να είμαι η πιο ευτυχισμένη Μαρίνα στον κόσμο, εν να είμαι ο θείος Ματ που το Φραγκλ Ροκ που γυρίζει τον κόσμο τζαι στέλλεις κάρτες στην οικογένεια του γιατί ήταν ο μόνος που τα Φραγκλ Ροκ που τα κατάφερε να φκει που το υπόγειο τζιαι να γυρίζει στον έξω κόσμο. Έμαθα το μάθημα μου, όπως το παιχνίδι που το παίζεις τζιαι μινίσκεις στο ίδιο επίπεδο γιατί εν θωρείς την καταπαχτή τζιαι μετά την τρίτη τέταρτη φορά την πιάνε το μάτι σου τζιαι πάεις κοντά, αννοίει η καταπαχτή τζιαι τσουπ βρέθεσαι στο επόμενο επίπεδο.

Τζιαι χαμογελάς, χαμογελάς γιατί ξέρεις πλέον ότι το παιχνίδι είναι πολύ καλά στημένο από τον δημιουργό, τζιαι εσύ πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά την έξοδο για να περνάς στο επόμενο επίπεδο. Μετά που χρόνια θα καταλάβεις ότι εσύ ήσουν ο δημιουργός, εσύ το παιχνίδι εσύ τζιαι ο παίχτης.

χρειάζεται πάντα να γίνει ένα πρώτο βήμα τζιαι πάντα εσκέφτουμουν τζιαι έψαχνα ποιο είναι το κίνητρο. Είναι τα λεφτά, να γίνεις διάσημος, να κάνεις καλύτερο τον κόσμο, να αποκτήσεις φήμη, δόξα, πλούτη; Όι φίλε, είναι κάτι πολλά πιο απλό, είναι να βρίσκεις κάτι που ονομάζεται δημιουργικό για να σε φκάλει από την τρύπα από την οποία είσαι, δεν έχει τόση πολλη σημασία ο στόχος, ούτε και τόση το ταξίδι αλλά το να ξεκολλάς από την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βυθίζεσαι

Θα τα πούμε σύντομα στην Αθήνα.

Τα ημερολόγια

Μαρίνα Σαβεριάδου

11/12/2024

γιαγιά

 η γιαγιά ελάλε μου μάσσιαλλα σου τζ΄άφθονα σου

το μάσσιαλλα φυσικά τούρτζικο αφού εχει μέσα την λέξη Αλλάχ

το άφθονα σου όμως ρε γιαγιά κάπου δεν έκατσε

ελάλες μου ότι είμαι έχω καρκιά χρυσή τζιαι όμορφη τζιαι το κορυφαίο εν να κάψω καρκιές

θέλω να βρω μια χρονομηχανή να μπω μέσα να βρεθώ μέσα στο προσφυγικό να σαι πάνω στον καναπέ να κάμνεις σμιλί τζιαι να κάτσω δίπλα σου να σου πιάσω το σιέρι να το φιλήσω τζιαι μετά να πιάσεις το δικό μου να το φιλήσεις, έτσι, δηλώνοντας ότι μεταξύ μας η αγάπη ήταν πιο μεγάλη που τους ρόλους. Είμαι κουρασμένη γιαγιά, είμαι κουρασμένη τζιαι το σπίτι μου ποττέ δεν βράζει αρκετά, όσον έβραζε το προσφυγικό με τζείνη τη μια σοπούδα του γκαζιού. Είμαι κουρασμένη τζιαι είναι ο κόσμος των μεγάλων σκληρός τζιαι αμίληκτος. Είμασταν φτωσιοί αλλά δεν μας αφήκετε ποττέ να το καταλάβουμε. Ετηανιζες τους κεφτέδες τζιαι έβαλλες μου εμένα οκτώ όσους τζιαι της θείας της ΄Ξένιας τζ ας ήμουν εγώ μωρο τζαι τζείνη μεγάλη. Δεν αθθυμούμαι ποττέ κανένα σας να παραπονιέται, να απελπίζεται να κλαίει. Πάντα έβαλλες τον σταυρό σου τζιαι ελάλες δόξα σοι ο Θεός. Εν επεινάσαμε. Λείπετε μας όμως τζιαι ειναι οι αναμνήσεις μας κάτι πολύχρωμες ταινίες. Τζιαι άμα μιας πιάσει η κούραση τζιαι το παράπονο έτσι στα καλά του καθουμένου, τσουπ πατούμεν ένα κουμπί τζιαι πάμε τζιαμέ. Ποττέ εν θα ξεκουραστώ γιαγιά εν έχω ώρα, μόλις κλείσει μια τρύπα αννοίει άλλη τζιαι η κάττα μας καλόγενη τζιαι γκομενιάρα μια την άλλη γεννά. Θωρώ σε στο σπίτι σου τότε που έστεκες καλά τζιαι επρόσεχες με τζιαι έκαμνες το γλυκό το κυτρόμηλο. Η μάμμα είπε έκαμνες τζιαι καρυδάκι. Για να το λαλεί η μάμμα θυμάται πιο καλά. Μετά έκαμνε σου η μάμα ρυζόγαλο τζιαι επιάναμε σου παγωτό βανίλια τζιαι εκάμναμε σου καφέ τζιαι ελάλες μας το φετζάνι τζιαι εκάμναμεν.. Εν παράξενος ο Σιειμώνας πάντα παίρνει με πίσω τζιαμέ που εν πιο ζεστά, το καφέ σου το τρικούδι με τα κουμπούθκια τζιαι τες πουγκούδες, τα σιέρκα σου, τα γαλανά σου μάθκια, εν ηξέρω τι σημαίνει να γερνάς, για μένα ήσουν πάντα η γιαγιά, που απλά μια καλή ημέρα μου την έκλεψε ο χρόνος. Εγώ θωρώ σε ποδά ποτζεί μέσα στα δωμάτια , να μαειρεύκεις να κεντάς, να κάθεσαι με την καρεκλούα σου έξω στο πεζοδρόμιο μπροστά που την πολυκατοικία μαζί με τις γειτόνισσες τα δειλινά, να ποτίζεις τα δεντρά σου τζιαι να θκιαλέεις ψουμιά που το βαν του Κύριου Αντρέα. Κανένας δεν φεύκει ώσπου τον αθθυμούμαστε γιαγιά.

Νοέμβρης

 Αρέσκει μου τούτη η εποχή

Έσιει μια γλυκάδα που δεν την έσιει κανένα καλοκαίρι. Ούτε πυρώνεις ούτε κρυώνεις, είσαι άνετος εσύ μέσα στο σώμα σου τζιαι είναι τζιαι άνετο το σπίτι σου τες ώρες που περνάς μέσα του.

Επέρασα πολλά χρόνια σε τούτο το σπίτι. Τζιαι δεν ήταν η σχέση μας πάντα καλή. Μισούσα τα Σάββατα τζιαι κάποτε τζιαι τες Κυριακές τζιαι επροτιμούσα να είμαι γραφείο παρά στο σπίτι. Έφταιε μου το σπίτι γιατί ήταν η ζωή μου μέσα σε τζείνο το σπίτι ούλλο νεύρα τζιαι καυκάδες. Πρώτος έφυε ο άντρας μου. Μα δε ρε που έσιει κάτι αιώνες να πω τούτην την έκφραση, ο άντρας μου. Τελοσπάντων έζησα τζιαι εγώ τούτο που ονομάζεται συζυγική ζωή ξέρεις που έσιεις να πάεις γάμους τζιαι βαφτίσια τζιαι οικογενειακά τραπέζια τζιαι υποχρεώσεις. Μετά ήρτε μια μέρα που είπαμε κανεί. Εκάμαμεν μια καταμέτρηση τζιαι είδαμε ότι οι μέρες που εμαλλώναμεν ήταν παραπάνω που τες μέρες που επερνούσαμε καλά. Οπότε είπαμε να το λήξουμε. Τζαι έφυγε τζείνος τζιαι έμεινα εγώ στο σπίτι με τα μωρά.

Θκυό χρόνια μετά έφυεν τζιαι το πρώτο μωρό. Τζιαι έμεινα εγώ με την μιτσιά, μέσα σε τζείνο το τεράστιο το σπίτι. Εσυνέχιζα να κάμνω τα ίδια, τες δουλειές το Σάβαττο τζιαι κάποτε τζιαι Κυριακή γιατί δεν έφτανε το Σάββατο, ψουμνίσματα, πλυντήρια, ξέρεις τα, ούλλοι τα ίδια κάμνουμε. Είχα το μωρό, το τσιριπιλλί να μου κάμνει παρέα τζιαι να παίζουμε τζιαι να θωρούμε ταινίες τζια να κάμνουμε αγκαλίτσες.

Μετά ήρτεν η ώρα να φύει τζιαι η μιτσιά. Τζιαι έμεινα εγώ τζιαι το σπίτι. Α ναι τζιαι θκυό σιυλλούθκια παρέα. Επήρε μου πολλά χρόνια να νιώσω κάτι για τούτο το σπίτι. Είναι του βορκά, πολλές ώρες της ημέρας είναι σκοτεινό. Το σπίτι της μάνας μου είναι του νότου ήμουν μαθημένη το σπίτι να έσιει ήλιο. Εσιει μια κουζινα, τζιαι πόρτες τζιαι αρμάρκα ένα χρώμα του ξύλου που δεν μου αρέσκει, εμένα αρέσκουν μου να είναι ούλλα άσπρα. Τα παραπάνω έπιπλα ακόμα τζαι το κρεβάτι μου είναι τζείνα που είχα πριν. Τζείνα που έθελα να αλλάξω έν επιάσαν ακόμα προτεραιότητα. Είχαν πάντα προτεραιτότητα οι υποχρεώσεις τζαι τα μωρά. Εν τζιαμέ όμως η λίστα με ούλλα τζείνα που θέλω να κάμω τζιαι τζείνα που θέλω να αλλάξω. Που εν να ρτει τζείνη η μέρα που εν να μου ξαρκίσουν λεφτά να κάμω κάτι παραπάνω που να πιερώνω το χρέος τζιαι τους λοαρκασμούς για το σπίτι τζιαι να στέλλω λεφτά στο μωρό.

Κάποτε κάθουμαι τζιαι ρωτώ τον εαυτό μου. Αγάπησα το ποττέ τούτο το σπίτι; Αγαπάς ένα σπίτι που έσιει ακόμα πολλά πράματα που πάνω το τζιαι μέσα του θέλεις να αλλάξεις;

Μινίσκεις ώσπου να έρτει τζείνη η μέρα που εν να αρκέψεις να σάζεις ένα έναν πράματα τζιαι να αλλάσεις χρώματα στους τοιχους τζιαι να το κάμνεις σιγά σιγά δικό σου; Η διάς μια τζιαι λαλείς κανεί τζιαι πάεις τζιαι βρίσκεις ένα διαμέρισμα όφκαιρο τζιαι ξαναξεκινάς που την αρκή;

Μόλις εχώρισα τζιαι έβαλα κάτω τα κουτσιά τζιαι τα φασόλια αποφάσισα πως το καλλύτερο ήταν να το πουλήσω. Έφκαλα τζιαι φωτογραφίες τζιαι έβαλα τζιαι αγγελία τζιαι την άφησα τζιαι τρεις ολόκληρες ημέρες. Εφτασα πολλές φορές τζιαμέ στην άκρη του γκρεμού, την τελευταία φορά πέρσι που η τράπεζα εφκαλε τα επιτόκια τζιαι σε ένα εξάμηνο εδιπλασιάστηκε η δόση. Εκοίταξε με όμως η κόρη μου τζιαι λαλεί μου μάμμα εν θέλω να το πουλήσεις. Εγώ δεν γεννήθηκα Καμάρες εγώ γεννήθηκα δαμέ.

1/1/2004 μετακομίζαμε στο σπίτι μας. 30/9/2004 γεννήθηκε η Κατερίνα.

Τζιαι δεν μπορώ να παραβώ την εντολή των παιθκιών μου.

Όταν έκαμα όμως τζείνη τη λογιστική την πράξη μέσα στο νου μου, γιατί δεν έκατσα ποττέ να αποφασίσω λόγω του τι νιώθω, αποφασίζω βάση του τι είναι αποδοτικότερο εις βάθος χρόνου η λογική απόφαση ήταν να μείνουμε μαζί εγώ τζιαι το σπίτι.

Τζιαι μιας τζιαι θα μείνουμε μαζί το καλλύτερο που μπορώ να κάμω ώσπου να ρτει τζείνη η μέρα που θα του δώσω τα δώρα που του αξίζουν, να το σουβατίσω εξωτερικά τζιαι να πιάσω το καινούργιο το υπνοδωμάτιο που ονειρεύκομαι τζιαι να σάσω την αυλή τζιαι κάτι άλλα μεγάλα τζαι μιτσιά που θέλει επήρα μια απόφαση

Να το αγαπώ όπως είναι.

Εκαμα μια όμορφη γωνιά στο σαλόνι μου αρέσκει μου πολλά να κάθουμαι τζιαμέ τα δειλινά. Είναι η ώρα που αρκέφει ο ηλιος να δύει τζιαι μπαίνει τζείνο το γλυτζί το φώς που το παράθυρο τζιαι κάθουμαι πάνω στο καναπέ ακριβώς κάτω που το παράθυρο τζιαι σιαίρουμαι που είμαι ζωντανή, που είναι τζιαμέ τα σιυλούθκια τζαι πολλά πολλά βιβλια τζιαι κάμνω τσάι με κανέλες τζιαι τζίντζερ τζιαι άτε να το πω τζιαι τούτο, εν εχω κανένα πάνω στη κκελλέ μου.

Να μεν αντρέπεσαι ούτε να περιμένεις πότε θα είναι τέλειο το σπίτι για να καλέσεις κόσμο. Έμαθα ότι άμαν έρκουνται οι φίλοι μου περνούν πολλά καλά τζιαι πίννουμε το κρασί μας τζιαι παίζουμε τα επιτραπέζια μας τζιαι κανένας ποττέ δεν μου έκαμεν παράπονο ότι έσιει κάτι που δεν του άρεσε στο σπίτι. Νομίζω τζείνοι που το αγαπούν αγαπούν το γιατί μέσα μινίσκουμεν εμείς τζιαι αγαπούν εμάς.

Να μεν αντρέπεσαι τζιαι να μεν περιμένεις πότε εν να είσαι τέλειος για να καλέσεις κόσμο στην ζωή σου. Τζείνοι που έρτουν θα σε αγαπήσουν ακόμα τζιαι αν δεν φορείς ακριβά ρούχα, ακόμα τζιαι αν άσπρισε λλίο το μαλλί σου τζιαι δεν το έβαψες ακόμα, ακόμα τζιαι αν έσιεις θέματα ακόμα που προσπαθείς να λύσεις.

Τζιαι εμείς τζείνους που αγαπουμε εν είναι γιατί ετελειοποιηθήκαν είναι γιατί είναι άνθρωποι με καλοσύνη στη ψυσιή τους τζιαι εν τζιαμέ δίπλα μας σε τζείνο τον δρόμο τζιαι μαζί βοηθά ο ένας τον άλλο να αντέξουμε μέρα με την ημέρα.

Να σε αγαπάς τζιαι σήμερα ναι τζιαι γράφε τους στόχους σου ναι, γράφε τα όνειρα σου ναι, ξέρε ποια είναι τζείνα που θέλεις να σάσεις τζιαι να αλλάξεις ναι, αλλά ένα ένα σιγά σιγά, αγάπα σε τζιαι αγάπε με τζιαι μένα τζιαι σήμερα. Εν έχουμε χρόνο να μεν μας αγαπούμε.

Εγώ να ξέρεις αγαπώ σε πολλά τζιαι περιμένω ακόμα λλίες μέρες που εν να ανάψουμε το τζάκι να κάτσουμε να πιούμε το bailies να κάτσουμε χαμέ πάνω στο χαλί τζιαι να λαλούμε την μια μαλακία μετά την άλλη τζιαι να φυρνούμαστε. Να παίξουμε τάβλι, τρίβιαλ, τζιαι ένα άλλο που δεν σου εδειξα ακόμα.

Αρέσκει μου τούτη η εποχή

Έσιει μια γλυκάδα που δεν την έσιει κανένα καλοκαίρι. Νομίζω την απολαμβάνει τζιαι η Μπίλη.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

4/11/2024

2014 2024

 Όταν πήρα την απόφαση να τερματίσω τον 2ο μου γάμο ήμουν 37 με δύο παιδιά, μια κόρη 16 χρονών και ένα κορίτσι 9 χρονών από τον 2ο γάμο. Έντεκα χρόνια μετά μετρώ ευλογίες.

Μια πρωτότοκη που πήρε το πτυχίο της στην ανθρωπολογία και ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της. Που λατρεύει τα ταξίδια και γύρισε τον κόσμο μόνη της και μέσα από την ζωή της και τις περιπέτειες της μας διδάσκει το θάρρος, την δύναμη, την δύναμη να ζεις τη ζωή σου έξω από τις νόρμες και τα στεγανά. ¨Ενα πλάσμα γενναιόδωρο που πάντα νοιάζεται τι θα δώσει και όχι τι θα πάρει. (Χθες πέντε το πρωί ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε προς το αεροδρόμιο και μιλούσαμε και γελούσαμε και όσες φορές και αν τους πάρεις αεροδρόμιο τίποτε δεν αλλάζει.)

Μια δεύτερη κόρη, που από το καλοαναθρεμμένο και προσκολλημένο στη μάνα του παιδί που ήταν κατάφερε να κάνει τα άλματα της, να ζει και να σπουδάζει σε μια ξένη χώρα, να είναι τριτοετής σπουδάστρια θεάτρου, να είναι δημιουργική και άριστη, φιλομαθής και ταλαντούχα, να ταξιδεύει και αυτή μόνη της, να έχει παρρησία και το θάρρος της άποψης της και να μας έχει σε αναμονή για ότι νέο ετοιμάζει.

Όλα τα μετράω σαν ευλογίες και τις λύπες και τις χαρές, και τις δυσκολίες και τα ανηφόρια και το σημαντικότερο. Τον τρόπο που βρήκα να καταγράφω το κάθε τι μικρό και μεγάλο που ζω μέσα από την πένα μου. Μετρώ ιστορίες και ποιήματα, διηγήματα και θέατρα και ότι κατέβαζε ο νους μου τόσα χρόνια. Το λέω τρόπο επιβίωσης επειδή την ώρα που περνούσα κάτι επώδυνο και χτυπιόμουν στα πατώματα, μερικά λεπτά μετά ένα πουλάκι κελαηδόυσε και με έκαμνε να πιάσω ένα τετράδιο και μια πένα και να γράψω. Μέσα από αυτές τις στιγμές πόνου βγήκαν τα πιο ωραία μου έργα.

Το λέω τρόπο επιβίωσης γιατί η ζωή είναι επώδυνη και χρειάζεται τρόπους επιβίωσης γιατί δεν μπορούμε να μένουμε στα πατώματα κάθε φορά που γίνεται κάτι επώδυνο και δύσκολο. Τούτη η επιλογή εμένα προσωπικά μου είχε αφαιρεθεί εξ αρχής. Όταν είσαι μονογονιός κανένας δεν θα δουλέψει για σένα, κανένας δεν θα σου πληρώσει τους λογαριασμούς σου και κανένας δεν θα σε αντικαταστήσει στα παιδιά σου. Απέναντι τους είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη και δεν υπάρχει άλλη εσωτερική διαπραγμάτευση.

Ένα μεγάλο μάθημα που θα μάθει ο κάθε γονιός εκεί έξω είναι ότι όταν τα παιδιά πλέον φύγουν, τελειώνει και ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μας ευθύνης. Κοίτα δεν λέω της αγάπης ή του νοιάζομαι, αλλά της ευθύνης. Τι θέλω να πω, ότι τα παιδιά θα ζήσουν τη δική τους ζωή και αυτή η ζωή αναπόφευκτα θα έχει, όπως η ζωή του κάθε ανθρώπου, τον πόνο της. Θα έχει έρωτες και απογοητεύσεις, απόρριψη, αποτυχία και θυμό και όλα τα στάδια που θα περάσει ένα παιδί μέχρι να δυναμώσει και να έρθει στον κόσμο των ενηλίκων. Μας παίρνουν τηλέφωνο και κλαίνε, απογοητευμένα και εμείς είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, μα τίποτε, εκτός από το να είμαστε στωική και να τα συμβουλεύουμε, όπως συμβούλευαν οι γονείς μας και εμάς, θα περάσει αγάπη μου, θα περάσει.

Και όλα περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Θυμόμαστε τα δικά μας κλάματα και απογοητεύσεις και θυμόμαστε πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, μέσα από τόσες επώδυνες εμπειρίες και μάχες, αλώβητοι. Τα τραύματα επουλώνονται όταν καταφέρουμε και δεν μείνει μέσα μας πίκρα, θυμός, και κατάκριση. Και εμένα δεν έμεινε μέσα μου τίποτα από αυτά. Το λέω και είναι το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα του κόσμου. Να αγαπώ όλα, τον κάθε άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου, την κάθε εμπειρία, το κάθε δάκρυ που έκλαψα, το κάθε χάδι που πήρα, το κάθε φιλί, την κάθε μια στιγμή.

Τα βιβλία μου είναι τα μωρά μου και αυτά και όταν γεννιούνται νιώθω την ίδια συγκίνηση. Την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στις παρουσιάσεις του Memento Amare ήταν μια από αυτές τις εμπειρίες, όταν ήρθαν άνθρωποι εκεί, που με ήξεραν μόνο από το φατσοβιβλίο και σηκώθηκαν και ήρθαν να με δουν, να με ακούσουν, να πάρουν το βιβλίο μου, να θέλουν υπογραφή.

Αγαπημένε μου κύριε, ξέρεις ποιος είσαι, που σηκώθηκες και ήρθες, να ξέρεις με συγκίνησε πολύ η αγάπη σου τζιαι το ότι έκαμες τον κόπο και αυτήν την φορά να έρθεις. Τούτη η αγάπη, από άγνωστους αποστολείς είναι εκείνη που φορτίζει τις μπαταρίες μας και συνεχίζουμε αυτόν τον όχι και τόσο εύκολο δρόμο. Και εσύ και εγώ και όλοι μας.

Όταν πάω στις παρουσιάσεις νιώθω πάντα μια συγκίνηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Άνθρωποι απλοί, ταπεινοί, του μόχθου όπως ο αγαπημένος μου Κύριος Παντελής που έκδοσε το 1ο του βιβλίο στα 72, στην ηλικία του παπά μου. Ένα νεαρό κορίτσι που δίνει κι αυτή την μάχη της να βάλει όμορφα χρώματα στην μαυρίλα που την κέρασε πολύ νωρίς τούτη η κοινωνία. Εκείνους που έγραψαν φέτος τόσο όμορφα παραμύθια με τον στόχο να βάλουν όμορφα χρώματα στα μυαλουδάκια των παιδιών, τι όμορφο έργο.

Και εσύ Μαρίνα τι ήθελες να πεις;

Σου απαντώ με ένα απόσπασμα από το memento Amare (θυμήσου να αγαπήσεις)

Ξέραμε ότι είναι εντάξει να τραβήξει ο κάθε ένας τον δρόμο του. Είναι εντάξει να θέλεις και να μην μπορείς. Αν αγαπάς, συγχωράς και προχωρείς.

Προχωρούμε λοιπόν με Ταπεινότητα, αγάπη, αποδοχή συνεχίζουμε κυρίως με ταπεινότητα και είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο χωρίς καλούπια και με τους πρώην και με τους νυν γιατί αγαπιόμαστε πολύ κι ας μην είμαστε μαζί, όπως γράφουν στα σενάρια του Αμέρικαν dream. η αγάπη είναι αυτό που έχουμε γίνει ! Η αγάπη δεν είναι ούτε τα χαρτιά ιδιοκτησίας ούτε τα στέφανα. Είναι εκείνος που θα τρέξει κοντά σου την ώρα της ανάγκης. Απλά !

Μαρίνα Σαβεριάδου

2014 - 2024

τούτες οι σκέψεις γεννήθηκαν όταν μου έβγαλε σήμερα στις αναμνήσεις το φατσοβιβλια αυτήν την φωτό. Στην φωτό του 2014 λοιπόν είμαι όμορφη νέα αλλά νιωθω μελαγχολική. Κοιτάζω την ζωή με ένα παρακλητικό βλέμμα και της λέω δώσε μου αυτά που περιμένω, αυτά που αξίζω.

στην δεύτερη φωτό είμαι σε ένα πάρκο στην Θεσσαλονίκη λίγο πριν τα 50 μου μόνη μου , πλήρως ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Ο διάλογος μου πλέον με τη ζωή είναι, κάνε τα δικά σου και εγώ θα γράφω... δώσε