27 3 25

 

Ειναι μακρύτερος ο δρόμος της συγχώρεσης και της ίασης ότι ο φταίχτης είσαι ο ίδιος. Όταν δεν είσαι ο αποδέχτης του πόνου αλλά είσαι εσύ που προκάλεσες τον πόνο σε κάποιον άλλο. Και η φαντασία οργιάζει, και ο πόνος που νιώθεις ότι προκάλεσες σου μοιάζει δέκα φορές μεγαλύτερος και αν ο άλλος πονάει μία πονάς δέκα εσύ που τον πόνεσες.  Δεν ήταν θέμα καλοσύνης ή κακίας, το ζητούμενο ήταν η επάρκεια ή η ανεπάρκεια. Η δυνατότητα, η ικανότητα, ο τρόπος. Δεν ξέρω αν κάτι έσπασε τελευταίως μέσα μου, αν είναι μια παραλλαγή της αλήθειας, αν τα καράβια φύγαν τότε που ακόμα φτιάχνονταν από ξύλο και μέχρι να τα αποχαιρετίσουμε γίνονταν μεταλλικά. Βλέπω παντού γύρω μου κλουβιά. Σαν το κλουβί

Εγωιστές στην αγάπη, εγωιστές στην απώλεια, εγωιστές στην θλίψη. Τόσες ψυχές μέσα στα κλουβιά και εμένα μου λείπει το δικό μου, που δεν ήταν καν δικό μου. Απλά να το κράτησα για λίγο μέσα στα χέρια μου, το μυρίστηκα, και γεννήθηκε μέσα μου εκείνη η αγάπη να την πω αίσθηση οικειότητας να την πω. Δεν ξέρω. Ποια είναι αυτά τα κουμπιά που πατιούνται μέσα στον εγκέφαλο μας, τι ορμόνες εκκρίνονται και αναπτύσσεται εκείνο το αίσθημα για το «δικό» σου, άνθρωπο ή ζώο, που σε κάνει να αγαπάς εκείνο και για τα άλλα να μην πονάς.

Αχ ψυχούλα μου τι πλάνη κι αυτή.  Κι η μάνα που αγαπάει του κόσμου όλου τα παιδιά, το δικό της παιδί θα ψάξει να βρει πρώτο, να το φέρει πίσω στην αγκαλιά της, να το προστατέψει. Κι η άλλη ας μαζέψει το δικό της. Το δικό σου παιδί, το δικό σου σκυλί, το δικό σου σπίτι, τα κεκτημένα σου. Και εκείνο το καημένο το μαυρούλι,  που να χωρέσει, όταν τα άλλα κάνουν κουμάντο, και εκείνο το άλλο το γερασμένο δεν θέλει πολλά πολλά και η άλλη η μη μου άπτου δεν θέλει ούτε εκείνη και εκείνο είναι ένας μικρός σε ηλικία, γίγαντας σε μέγεθος και ζωηρός. Και για τούτα του τα αμαρτήματα πήγε πάλι στο κλουβί.

Το ρεζουμέ είναι ότι δεν θα υποκύψω στο αίσθημα της οδύνης και δεν θα πράξω ενόσω αισθάνομαι έτσι, μια πράξη που θα έφερνε τα πράγματα στην πρότερη τους κατάσταση και θα ανακούφιζε τυχόν αυτό το αίσθημα. Μετά από λίγο καιρό θα αναθεωρούσα και πάλι την απόφαση μου, πιθανόν να δυσανασχετούσα και πάλι και να μετάνιωνα που το έφερα πίσω. Το μονο που θα με ανακούφιζε πραγματικά είναι να μάθαινα ότι το υιοθέτησε  κάποιος που το αγαπά και το φροντίζει και δεν θα ζει τη ζωή του σε εκείνο το κλουβί. Εδώ όμως τίθεται και πάλι το ηθικό ερώτημα. Γιατί για εκείνο το συγκεκριμένο θα ανακουφιστώ αν ξέρω ότι υιοθετήθηκε και είναι και αλλά και για τα άλλα που τα βλέπω μόνο από τις φωτογραφίες δεν καίγομαι και τόσο; Ποια είναι εκείνη η ορμονο εγκεφαλική διεργασία που κάμνει τη διαφορά στο δικό μου από το ξένο;

Ποιο είναι το μάθημα εδώ; Ότι η αγάπη είναι ιδιοκτησιακή συναλλαγή που προκύπτει από ορμονική συναλλαγή και εξαρτητικές τάσεις ;

 

 

26 3 25

 Ειμαι σχεδόν πενήντα. Δε θέλω φασαρία δεν θέλω πολυκοσμία δεν θέλω πολλές κουβέντες και συζητήσεις. Δεν θέλω συναισθηματικές εξάρσεις, ούτε μεγάλους έρωτες ούτε σκαμπανεβάσματα. Θέλω την ασφάλεια μου, ότι κι αν σημαίνει αυτό για άλλους, για μένα σημαίνει η μια μέρα να είναι λίγο πολύ η ίδια με την προηγούμενη. Ένα σταθερό μοτίβο χωρίς απρόβλεπτα. 8 ώρες δουλειάς και οι υπόλοιπες δικές μου. Στον κήπο μου να κόβω αγριόχορτα και να ακούω βιντεάκια ή audio books στο YouTube, τα σκυλιά να γυροφέρνουν. Να πλένω πιάτα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο αυτό το πράσινο, το χωράφι, τους καλαμιώνες αριστερά και να ξέρω ότι απέναντι, ακόμα κι αν δεν την βλέπω απευθείας είναι η θάλασσα, σε απόσταση λίγων λεπτών περπάτημα. Να περπατάμε τα απογεύματα μετά τη δουελειά, δύο εκείνα, μια εγώ την ίδια πάντα σταθερή διαδρομή, μέχρι την θάλασσα και πίσω. Βγήκα πριν δυο βδομάδες, συναναστράφηκα. Άντε και να δούμε πάλι πότε θα μου ξανάρθει η όρεξη. Η Εγγλέζα διοργανώνει πάλι singles dating. Μου έστειλε μήνυμα χτες να με ρωτήσει αν θέλω να πάω. Μπα! δεν θέλω ακόμα ένα γύρο με πεντάλεπτες συνομιλίες με αγνώστους, μια φορά ήταν αρκετή. Θα συνεχίσω να κλαδεύω αυτές τις γιγάντιες μολόχες στον κήπο να καθαρίσει ο κήπος πριν σφίξουνε οι ζέστες και βρούμε πάλι κανά φίδι να κάνει περιπάτους μέρα μεσημέρι. Θα φυτέψω λουλούδια και ζαρζαβατικά, μαϊντανό και δυόσμο. Πήραμε τον φιλοξενούμενο μας σκύλο πίσω στο καταφύγιο, έκλαψα Σάββατο βράδυ με μαύρο δάκρυ, έκλαψα Κυριακή πρωί. Τον αγάπησα τον μούργο αλλά μάλωνε με τα άλλα. Μετά σταμάτησα. Είχα να βάλω ακόμα δύο πλυντήρια, να κάνω μεσημεριανό, να καθαρίσω την μπροστινή βεράντα. Τους είχα πει, μην μου φέρνετε ζωντανά για λίγο, δεν κάνω εγώ για λίγο, δεν κάνω για προσωρινά, συνδέομαι, τ αγαπάω και μετά να τα. Τα φιλοσοφώ και σκέφτομαι πώς αναπτύσσω άμυνες μα κατά βάθος είμαι εκείνο το εξάχρονο που λυπάται με το παραμικρό. Λες να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν ήμουν να μια δόση πιο αναίσθητη; Θα έρθει η μικρή. Κόψαμε το εισητήριο χθες. Θα ‘ρθει το παιδί, τι όμορφο να ‘χεις κάτι να περιμένεις. Ένα ακόμα κίνητρο να φτιάξω όμορφο τον κήπο και θα φτιάξουμε τον καφέ μας και θα κάτσουμε στις λευκές καρέκλες και γύρω θα μυρίζουν οι ανθοί της πορτοκαλιάς και θα χαχανίζουμε εγώ και τα κορίτσια μου. Κόψαμε το εισητήριο για τη μικρή και έφυγε η μεγάλη για ταξίδι. μου λέει θα πάμε για ένα καφέ πριν φύγω; Εννοείται θα πάμε. Και βρεθήκαμε στο συντριβάνι. Εκεί μου λέει θα σε βγάλω για φαί, πες μου τι θέλεις, θέλεις Κινέζικο, θέλεις Ινδικό, διάλεξε. Τελικά πήγαμε στην Χρυσάνθη πήραμε σαλάτα και μετά cheese cake. Η αγάπη των παιδιών είναι μια δύναμη που δεν υπάρχει άλλη στον σύμπαν.

Μην μου τον πειράξεις τον κόσμο μου, αυτό σου λέω. Την ησυχία μου, την γαλήνη μου, το όμορφο ήρεμο μου ατάραχο νερό. Δεν έχω χρόνο να ‘χω διαφωνίες, να με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, και ποιος ο λόγος άλλωστε. Ο κάθε ένας προσεχτικά χτίζει το τείχος του, ο κάθε ένας προσεχτικά στήνει μέσα το βασίλειο του και προσεχτικά επιλέγει σε ποιον θα ανοίξει την πόρτα και σε ποιον όχι. Και αν κάποτε βγαίναμε και κανά γύρο έξω να πάμε σε κανά ξένο παζάρι και καμιά ξένη πολιτεία, τώρα πάμε έξω να πάρουμε τα απαραίτητα και να τους πίσω πάλι. Και ξέρεις τι; Είναι εντάξει. Άμα αυτό χρειάζομαι στη ζωή μου είναι εντάξει. Και το κυριότερο. Σε εκείνο το ον που μετατρέπομαι μέρα με την μέρα, δεν αντιστέκομαι. Αφήνω την βαθύτερη μου ανάγκη να με καθοδηγήσει και απλά υπακούω. Ούτε καν το ψάχνω πια.

Τα Σαββατοκύριακα τα πρωινά κάθομαι πίσω στην αυλή ο ήλιος ανατέλλει πάνω από τη θάλασσα και τα απογεύματα κάθομαι στο σαλόνι που είναι δυτικά και κάθομαι στον καναπέ να διαβάσω το βιβλίο μου και μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου και χτυπάνε πάνω στις περσίδες και σχηματίζονται γραμμές από ήλιο και σκιές πάνω στις σελίδες και τότε σταματώ να διαβάζω και απλά κοιτάζω τις γραμμές. Τις καθημερινές είναι αυτό το μαράζι μου, όχι πως με πειράζει να δουλεύω αλλά δεν βλέπω τον ήλιο όλες αυτές τις ώρες και η πρώτη μου δουλειά με το που πάω σπίτι να κάτσω στον καναπέ να προλάβω εκείνη την μια ώρα της δύσης, λες και θα φορτιστώ, έστω μια ώρα. Αν μου πεις να έρθω και δεν έρχομαι δεν είναι γιατί δεν σ αγαπώ πια. Απλά τις ανθρώπινες επαφές πλέον τις «αντέχω» σε μικρές δόσεις. Έχω πάθει δυσαπορρόφηση ανθρώπινης ενέργειας. Θέλω πλέον να το ρεουλάρω λίγο. Λίγοι άνθρωποι, ουσιαστικές επαφές, και κυρίως αληθινές. Οι γονείς μου τα παιδιά μου, τα σκυλιά μου και το σπίτι μου και οι φίλοι μου, εκείνοι οι λίγοι και καλοί και τον ήλιο μου, όποτε τον πετύχω και δεχτεί να με χαιδέψει.

13 Μαρτη

 Λογοτεχνία και κινηματογράφος

Αρχές του Γενάρη άρχισα να διαβάζω το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο στα αγγλικά. Ήταν το Do androids dream of electric sheep του Philip K. Dick. (Αμερικανός) Μου το έκανε δώρο η δεύτερη κόρη μου πριν χρόνια αλλά δεν το είχα διαβάσει. Πολλές άγνωστες λέξεις, σελίδες γεμάτες από αυτές και δίπλα η μετάφραση στα ελληνικά ή η επεξήγηση στα Αγγλικά. Είχα βάλει στόχο να διαβάζω τουλάχιστον ένα κεφάλαιο την μέρα και πειθάρχησα χωρίς κόπο. Θυμήθηκα πώς είναι να διαβάζεις, να μπαίνουν νέες πληροφορίες στον εγκέφαλο και το να διαβάζεις σε μια ξένη γλώσσα όσο να ναι αναπτύσσεις νέες ικανότητες. Το βιβλίο με συνόδεψε μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Το ολοκλήρωσα και μετά έκατσα να δω την ταινία που γυρίστηκε βασισμένη στο βιβλίο αυτό, την οποία είχα δει ξανά πριν χρόνια, το Blade Runner (1982). Ξενέρωμα και απογοήτευση, καμία σχέση η υπόθεση με το βιβλίο.

Επόμενο βιβλίο του 2025. Δανεικό και προτεινόμενο από την μεγάλη μου κόρη. Looking for Alaska του John Green. (επίσης Αμερικανός) . Υπέροχο βιβλίο, υπέροχη ιστορία, περίμενα πως και πως να σχολάσω και να πάω σπίτι να κάτσω στο σαλόνι με τα σκυλάκια παρέα να ανάψουμε την σόμπα και να διαβάσω το βιβλίο. Τα τελευταία 4-5 κεφάλαια τα διάβασα σε ένα απόγευμα και αμέσως εννοείται έψαξα να δω αν το είχαν κάνει τηλεοπτική σειρά και χάρηκα όταν ανακάλυψα ότι την είχαν κάνει και χάρηκα ακόμα περισσότερο όταν την παρακολούθησα και διαπίστωσα ότι το σενάριο ήταν πιστό στο βιβλίο μέχρι και στην τελευταία λέξη.

Τα δύο επόμενα βιβλία δεν μου άρεσαν και τα άφησα πολύ γρήγορα.

Και με βρήκε ο Μάρτης του 2025 με το επόμενο βιβλίο που είναι το Dracula του Bram Stoker. Μια ψιλοεμμονή την έπαθα γιατί διαβάζω ένα κεφάλαιο την ημέρα, ανακάλυψα στο You tube το ίδιο σε audio book και το ίδιο κεφάλαιο το ακούω και στο audiobook, και καλά να ακούω πώς διαβάζονται οι λέξεις, σε θυμίζω ότι όλη αυτήν την διαδικασία την κάνω για να μάθω να διαβάζω καλά αγγλικά, αλλά πέραν τούτου είδα και ένα σωρό ντοκιμαντέρ για τον Δράκουλα, τις ταινίες και τον Stoker.

Το 1922 κυκλοφορεί η πρώτη ταινία η οποία βασίζεται τον θρύλο του Δράκουλα. Ο τίτλος της είναι Nosferatou.

Ενώ ο χαρακτήρας του Νοσφεράτου βασίζεται άμεσα στον Δράκουλα, το όνομα αυτό δεν αναφέρεται πουθενά στην ταινία επειδή η χήρα του Μπραμ Στόκερ αρνήθηκε να δώσει τα δικαιώματα στον Μουρνάου. Κατόπιν αυτός απλά άλλαξε το όνομα του βρικόλακα, έκανε κάποιες αλλαγές στην ιστορία και γύρισε την ταινία δίχως την άδεια των κληρονόμων του Στόκερ. Έτσι π.χ. ο φόβος των βρικολάκων από το φως της ημέρας εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ταινία του Μουρνάου, ενώ δεν αναφέρεται στο πρότυπο του Στόκερ. Η Φλόρενς Στόκερ στράφηκε δικαστικώς κατά του σκηνοθέτη και η απόφαση διέταξε να κατασχεθεί το αρνητικό και όλα τα αντίγραφα να καταστραφούν. Ωστόσο, διατηρήθηκαν μερικά αντίγραφα και η ταινία σώζεται μέχρι σήμερα.

Περίπου 200 ταινίες γυρίστηκαν τα τελευταία 100 χρόνια. Η πιο πιστή εκδοχή στο βιβλίο είναι μια παραγωγή του BBC του 1977 μέρος των γυρισμάτων έγιναν στο Whitby περιοχή στην οποία γίνεται αναφορά στο βιβλίο και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις σκηνές να διαδραματίζονται εκεί όπου περιγράφει ο συγγραφέας.

Η πιο αγαπημένη και διάσημη εκδοχή όμως είναι η ταινία του 1992 σε σκηνοθεσία του Francis Ford Coppola και τον Gary Oldman στον ρόλο του Δράκουλα και την ταινία και τα πράγματα δείχνουν ότι οι δημιουργοί ταινιών δεν παύουν να εμπνέονται από αυτόν τον μύθο. Ο Δράκουλας επανέρχεται στις μεγάλες οθόνες το 2025 με τον Κιάνου Ριβς ο οποίος πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1992 στον ρόλο του νεαρού δικηγόρου Τζόναθαν Χάρκερ, 33 χρόνια μετά να πρωταγωνιστεί αυτή την φορά ως ο ίδιος ο Δράκουλας.

Και χαριτωμένα προσθέτουμε ότι ο συγγραφέας του Δράκουλα, ενός βιβλίου που καταπιάνεται με τον θάνατο και την αθανασία, το σκοτάδι και το φως, την αμαρτία και τον έρωτα, ήταν σκορπιός

 εν είναι παράξενο που αυτήν την διαδικασία πρέπει να την κάνεις όχι μία αλλά δύο και περισσότερες φορές;

Νιώθω να έχω πάθει relapse πώς είναι τώρα στα Ελληνικά. (google) Μάλιστα υποτροπή. Υποτροπίασα λοιπόν. Και φαίνεται λες και όλη η δουλειά που έκανα τα προηγούμενα χρόνια να πήγε χαμένη. Και πρέπει να το ξαναπιάσω από το μηδέν.

Λες και υπάρχει πάντα ένα κοιμώμενο τέρας μέσα μας και όσες προσπάθειες και αν κάνουμε να το σκοτώσουμε πάντα εκείνο απλά κοιμάται και ξυπνά με τον παραμικρό θόρυβο λες και είναι βρέφος που κοιμάται γλυκά μέσα στην αγκαλιά μας αλλά ξυπνά μόλις το αποθέσουμε στην κούνια του.

Το τέρας το δικό μου ονομάζεται φοβία. Και ήθελα να σου πω πώς ξαναξύπνησε και ή που θα το ξανακοιμήσω ή που θα περνώ τις μέρες μου μαζί του. Όταν ξυπνά το τέρας μου επισκιάζεται όλη η ζωή μου από μια απειλή και καμιά μου χαρά δεν μπορώ να την ζήσω. Κάτι κακό θα γίνει, κάτι κακό με περιμένει στην επόμενη στροφή, και κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά συναγερμό.

Είναι πολύ κουραστικό πίστεψε με να ζεις συνέχεια σε κατάσταση συναγερμού. Είναι πολύ κουραστικό, εξαντλητικό να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να μην μπορείς να απολαύσεις έστω μια μικρή χαρά γιατί εκείνο το άλλο το απειλητικό πάντα επισκιάζει τα πάντα. Όχι δεν σου ζήτησα να με κάμεις κι άλλο δυνατή, να νικήσω κι άλλες μάχες. Να σταματήσεις τον πόλεμο σου ζητώ. Να μη ζω πια με αυτήν την αγωνία.

Δε θα σταματήσει λες; Πρέπει να αλλάξω εγώ λες. Να μάθω να ζω με αυτό λες. Σε βομβαρδισμένα τοπία, με ανθρώπους να πεθαίνουν δεξιά και αριστερά, να μην ξέρω τι θα μου φέρει το αύριο, να μην έχω τον έλεγχο, ότι κι αν κάνω πάντα κάτι να μένει ατέλειωτο, να μην ξέρω τι μου ξημερώνει, να μην μένει πλεόνασμα, να μην μένει ελπίδα, να μην μένει ενέργεια. Και κυρίως να μην περισσεύει ένας άνθρωπος να έρθει να κάτσει από την μια πλευρά της ζυγαριάς και να πεις εντάξει ρε γαμώτο, ήρθε αυτός, θα αγωνιστούμε παρέα.

Αυτά μου λες. Εδώ και χρόνια μου τα λες. Και δεν παρεκτρέπομαι παρόλα αυτά από τους κανόνες. Περπατάω ευθεία. Και την έκανα την δουλειά, έκανα τον διαλογισμό, έκανα τις θετικές δηλώσεις, να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου, να αναπνέω βαθιά,

Δεν ξέρω είναι που αλλάζει η δεκαετία, είναι που λιγοστεύουν οι αντοχές, είναι που κουράζεται η ψυχή, πιο εύκολα ξυπνά πια το τέρας και θέλει πιο πολλή δουλειά να το ξανακοιμίσεις. Υποτροπιάζει η ψυχολογία, οι καλές συνήθειες καταργούνται και βρίσκεις τον εαυτό σου στον βάλτο της άρνησης, εκείνον που τόσο κόπο έκανες να βγεις. Αυτό μου λες. Ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή.

Ωραία ξαναρχίζουμε από την αρχή. Θα διαβάσουμε τα ίδια βιβλία, θα δούμε τι σωστό κάναμε τότε, θα ζούμε λες και δεν υπάρχει μέχρι που να ξεχνάμε όλο και περισσότερο ότι υπάρχει, μέχρι να μείνει μόνο μια μικρή σκιά, μέχρι να αναπνέουμε με παραπάνω ηρεμία, μέχρι να μην βλέπουμε άλλα αγχωτικά όνειρα, να κάνουμε τους ίδιους εσωτερικούς διαλόγους, να διαβάσουμε τα ίδια θεραπευτικά βιβλία, να ξαναθυμηθούμε την αλήθεια, να ξανακοιμήσουμε το τέρας.

Κουράστηκα.

Το ξέρω αλλά αυτό δεν σε απαλλάσει. Σήκω. Σήκω είπα.

Που θα πάμε

Εδώ στον κήπο να βγάλουμε τα αγριόχορτα. Αλλά με μια διαφορα

Τι διαφορά

Αυτή τη φορά θα ψεκάσουμε μετά να μην ξαναβλαστήσουν.

Φεβράρης 2025

 Φεβράρης 2025

Με διάθεση μελαγχολική σκέψου σκούρο μπλε, βαθύ μωβ και την γεύση που έχουν τα δάκρυα των εραστών όταν αποχαιρετίζονται. Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Όπως μετράμε προ Χριστού και Μετά Χριστό. Τούτες οι σημαδιακές ημερομηνίες, που πριν από εκείνες ήσουν έτσι και μετά όλα έγιναν αλλιώς. Μια μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Και μετά όλα τα προηγούμενα χρόνια επί τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες επί τα τόσα χρόνια, μπαίνουν στο αρχείο. Η νέα ζωή ξεκινά από εκείνη την ημέρα. Ούτε καν την ημερομηνία που γράφει επάνω το διαζύγιο, ποιος την θυμάται αυτή. Κανένας. Η τελευταία ανάμνηση είναι εκείνη η μέρα που μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το σπίτι. Μη με ρωτήσεις γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι, έχει εξηγήσεις πολλές, πνευματικές, ψυχολογικές, πρακτικές, μαθηματικές ότι είδους εξηγήσεις θες. Στο τέλος ούτε αυτό έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι εκείνοι οι δύο, εκείνος που θα μείνει πίσω και εκείνος που θα μαζέψει τα πράγματα του και θα φύγει, κάποτε ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν, ονειρεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το μέλλον. Και πονάει λένε οι ψυχολόγοι, το διαζύγιο, ακόμα κι αν αποφασιστεί από κοινού, ακόμα και αν γίνει κάτω από ήρεμες συνθήκες. Δεν παύει, λένε, να είναι ένας μικρός θάνατος.

Εκείνο που δεν μας είπαν όμως είναι ότι στην ζωή μας, στην πορεία μας, στην εξέλιξη, στο πέρασμα του χρόνου, θα ζούμε αυτούς τους μικρούς και μεγάλους θανάτους πολλές φορές. Η αγάπη δεν πεθαίνει. Λυπούμαι που θα σου το πω, αλλά δεν πεθαίνει. Απλά στοιβάζουμε άλλα συναισθήματα από πάνω της για να αντέξουμε τις ματαιώσεις μας και την επιτακτική ανάγκη της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Την κάνουμε θυμό, την κάνουμε φόβο, βαφτίζουμε τον άλλο εχθρό, του κρατούμε μούτρα και κακία και κρατάμε απόσταση ασφαλείας να μην τρώμε τα χτυπήματα της μάχης, τον κοιτάζουμε έτσι για κάτι δευτερόλεπτα και από χιλιόμετρα μακριά, να μην ξεχωρίζουν τα χαραχτηριστικά του. Αλλά η αγάπη δεν πεθαίνει. Είναι θαμμένη, κάτω από στοίβες εγωισμού και ανασφάλειας και κατηγοριών. Και από πάνω, σαν ταφόπλακα ο φόβος. Ο φόβος, ο φόβος που διαβρώνει την συνείδηση, το υποσυνείδητο, γίνεται εφιάλτης, διακεκομμένη αναπνοή, αγχώδης διαταραχή και μια συνεχής ανάγκη να κοιτάζεις πάντα πίσω σου.

Η δική μας αγάπη άραγε που να ήταν θαμμένη; Μεταξύ μας δεν την έθαψα. Την φύλαξα σε ένα μικρό τετράγωνο μπλε βαλιτσάκι, θυμόμουν ότι κάπου υπήρχε αλλά πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε που είχα να το ανοίξω που ξέχασα τι ακριβώς είχε μέσα. Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον πόσο πολύ αγάπησες κάποιον, από τον οποίον μετά χώρισες, πήρες διαζύγιο, θα σε βγάλει τρελό. Καλά και γιατί χωρίσατε. Χωρίζουν οι άνθρωποι φίλε, παρανοούν, λένε τρέλες, κάνουν παράξενα, βγάζουν νύχια και δόντια και αλληλοσπαράζονται. Αυτά κάνουν. Ναι όμως, παρόλα αυτά, πριν αναδυθούν από μέσα τους τα νεογέννητα τέρατα, ήταν κάτι άλλα πλάσματα, αθώα και αμέριμνα, που περνούσαν καλά, γελούσαν, πήγαιναν εκδρομές και ερωτεύονταν. Μεγάλος παραλογισμός θα έλεγε κάποιος. Ο μεγαλύτερος από όλους θα έλεγα εγώ, γιατί πάνω σε εκείνους που αγαπήσαμε πολύ, πάνω σε εκείνους θα αμολήσουμε με την μεγαλύτερη άνεση τα τέρατα μας.

Επίσης θα σου πω κάτι που ίσως να μην το ξέρεις. Εκείνος ο μικρός θάνατος του διαζυγίου, που μπορεί να πάρει από έξι μήνες μέχρι 2-3 χρόνια είναι ο πρώτος θάνατος. Μην χαίρεσαι , δεν την γλυτώνεις εδώ. Θα ‘ρθει και ο άλλος. Κάποια στιγμή θα σου εξηγήσω πότε. Ο δεύτερος θάνατος είναι ο τελειωτικός, ο ανεπίστρεπτος, ο τελεσίδικος. Έρχεται απρόσκλητος πάντα. Είναι εκείνος που θα σηκώσει μια-μια τις πέτρες που έβαλες πάνω από τον τάφο της αγάπης που ένιωσες κάποτε. Μια-μια θα της σηκώνεις. Θα φύγει ο πόνος. Θα απομακρυνθεί, θα φύγει ο φόβος. Θα φύγει ο θυμός. Και τότε θα μείνει εκείνη η αρχή. Έστω και αν ήταν πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Θα πιάσεις το φάντασμα σου από το χέρι και θα περπατήσετε όλα τα μέρη που περπατήσατε τότε. Θα ζητήσεις συγνώμη. Ναι εσύ, κι ας ορκιζόσουν για τόσα χρόνια μέσα σου ότι έφταιγε ο άλλος. Στην τελική δίκη αθώος ανακηρύττεται όποιος προλάβει να φύγει πρώτος. Και ο άλλος μένει πίσω με μεταχρονολογημένες ενοχές, να ζητά συγνώμη.

Θυμάμαι τη συζήτηση που κάναμε με ένα φίλο τέλη Δεκέμβρη στην Αθήνα για τα παιδιά μας. Και τον άλλο γονιό, των συν-γονιό που ίσως το παιδί να έχει σύγκρουση μαζί του. Αν λοιπόν είσαι ο άλλος γονιός, που ίσως μαζί σου να έχει λιγότερη σύγκρουση το παιδί, ίσως επικοινωνείς λίγο καλύτερα μαζί του, κάνε μου μια χάρη λοιπόν. Γίνε ειρηνευτική δύναμη, γίνε βάλσαμο, μίλα όμορφα και γλυκά και βοήθα το παιδί σου να κατανοήσει τον άλλο, τον όχι τόσο εύκολο γονιό, και να συγχωρέσει και να μάθει να τον ανέχεται ακόμα και αν έχει δύσκολο χαρακτήρα ακόμα και είναι στραβός και ανάποδος και δεν ξέρει να δείξει την αγάπη του. Αν ο πρώην σου, μάνα ή πατέρας του παιδιού σου, δεν ξέρει να επικοινωνήσει την αγάπη του, κάνε την δική σου αγάπη μεταφραστή και γίνε κανάλι επικοινωνίας και κάνε το σώμα σου γέφυρα και την ύπαρξη σου φλόγα να διατηρηθεί αυτή η αγάπη ζωντανή. Το παιδί έχει ανάγκη να θυμάται τον γονιό του με όμορφα χρώματα και αν χρειαστεί πιάσε πινέλα και βάψε τα όμορφα. Εκείνον που εσύ κάποτε διάλεξες για γονιό του παιδιού σου, μην κάνεις τώρα πισινή και μην απαρνιέσαι την ευθύνη σου. Θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε αγάπησες και θα είναι πάντα εκείνος που κάποτε κάτι όμορφο είδες πάνω του και τον επέλεξες.

Κάποτε θα τους κληρονομήσουμε νυφικά, εκείνες τις αρχικές φωτογραφίες από τις εκδρομές και την ανεμελιά, τα άλμπουμ από τον γάμο , τα γράμματα με τα φιλιά και τα ημερολόγια. κι ας υπάρχουν κάπου καταγραμμένες ημερομηνίες που εκδόθηκαν τα διαζύγια. Εκείνοι οι άνθρωποι υπήρξαμε κάποτε και μέσα από εκείνα τα παράξενα σμιξίματα γεννήθηκαν αυτά τα πανέμορφα μας παιδιά. Που τα πληγώσαμε, τα τσακίσαμε, τα καταρρακώσαμε με τις πράξεις μας. Και εκείνα, ναι εκείνα, είχαν το μεγαλείο της ψυχής να μας συγχωρέσουν και να μας αποδεχτούν. που έχουν ανάγκη να ξέρουν , να το νιώσουν, ότι κάποτε αυτοί οι άνθρωποι αγαπήθηκαν, ότι μέσα από αγάπη γεννήθηκαν και δεν προέκυψαν μέσα από μια τυχαία συγκυρία. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα τους και ας συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας και τον άλλο.

Είναι κάτι γεγονότα που όταν συμβούν, σαν ρήγμα ο χρόνος μοιράζεται στα δύο και η ζωή πλέον σημαδεύεται από το πριν και από το μετά εκείνου του γεγονότος. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Για να είμαι ειλικρινής όλα μοιάζουν πλέον λίγο ψέμα. Έτσι είναι οι άνθρωποι ψυχούλα μου, σαν τις φυσούνες του ακκορτεόν, παράγουν μελαγχολικούς ήχους και την ώρα που προσεγγίζουν όσο και την ώρα που απομακρύνονται.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια 10/02/2025