το μπλε ποδήλατο

 Όταν ήμουν μικρή μου πήρε ένα μπλε ποδήλατο bmx μπλε ναι, αν και ήμουν κορίτσι ήμουν μπλε κορίτσι, δεν ήμουν ποτέ ροζ, ίσως να μην σκεφτόμουν και να ένιωθα ποτέ ροζ κορίτσι. Πήγαμε στον ποδηλατά, μου είπε διάλεξε ποιο σου αρέσει και εγώ διάλεξα το μπλε.

Μου είπε θα είσαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου, του είπα δε θυμάμαι ποιο είναι το δεξιά και ποιο το αριστερά. Και για να θυμάμαι μου έδεσε πάνω στο τιμόνι ένα κομμάτι ρούχο στην αριστερή πλευρά. Απ’ εδώ είναι το αριστερά. Δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ χωρίς να κρατώ σφικτά το τιμόνι. Δεν είχα τόση πολλή ισορροπία. Έβλεπα τα αγόρια και ζήλευα.

Χθες το πρωί με πήρε να μου πει. Ψες έβλεπα τον Ιντιάνα Τζόουνς και ήταν η σκηνή που πήγαν στην Ινδία, ξέρεις. -Ξέρω (δεκάδες φορές την έχουμε δει) On the way to Delhi you must stop at Pankot palace. Και ήθελα να σε πάρω να σου το πω την ώρα που έδειχνε τη σκηνή αυτή και μετά είδα την ώρα και ήταν 11,30 και σκέφτηκα ότι είναι αργά και θα κοιμάσαι.

Η χριστουγενιάτικη κάρτα ήρθε και φέτος με το ταχυδρομείο, την βρήκα πριν λίγες μέρες στο κουτί. Να σε ρωτήσω κάτι, πες μου όταν γράφεις την αφιέρωση στην κάρτα κρατάς ριγοούδα και τραβάς γραμμή με το μολύβι για να είναι ίσια τα γράμματα σου; E, ναι μου λέει θέλω να είναι ίσια. Τόσα χρόνια τώρα πρόσεξα αυτήν την σχεδόν αόρατη μολυβένια γραμμή.

Θέλω να γυρίσει ο χρόνος και να είμαστε στον παραλιακό, να με κρατάει από το χέρι να παραγγέλει σάντουιτς και να παίζουμε μετά φλίππερ στις Φοινικούδες. Και μετά να πάμε για μια ακόμα μια διπλή παράσταση στο Αττικό με τρία διαλείμματα. Να μη με νοιάζει τι λέει η ταινία, να με νοιάζει τι θα πάμε να μου πάρεις από την καντίνα στο διάλειμμα. Να μην έχω να διαλέξω που θα πάμε, τι θα κάνουμε, τι θα δούμε, να κοιμούμαι ότι ώρα θέλω στην πίσω μαξιλάρα του αυτοκινήτου.

Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε καν μας κάνει τη χάρη να επιβραδύνει λίγο, απλά τρέχει τρέχει. Όπως έπιανε ταχύτητα το μπλε ποδήλατο στην κατηφόρα και πατούσα τα στόπερ και έπρεπε να θυμάμαι να πατώ τα πισινά τα στόπερ γιατί μου είχε πει όταν πατάς τα μπροστινά είναι επικίνδυνο να πέσεις από το ποδήλατο. Έχει κάτι μήνες που με κρατάει τούτη η θλίψη, έχει κάτι μήνες που δεν ξέρω, αν και ξέρω, τι μου φταίει, είναι ο χρόνος που περνά, είναι το σκυλί μου που γέρασε και τρέμουνε τα πόδια του, αλλά όταν έρθει η ώρα του περιπάτου η ουρίτσα του κουνάει χαρούμενα, και να ναι καλά που δεν ξέρει πώς γέρασε και ξεκινάει με τρεμάμενα πόδια να κάνει την βόλτα του μέσα στην μακαριότητα της άγνοιας του.

Και εμείς το ξέραμε αλλά ποτέ δεν το πιστέψαμε λες και ήταν ένα ψέμα ή ένα κακόγουστο αστείο. Κοιτάς την ώρα που πέρασε και λες αποκλείεται, δεν γίνεται κάτι λάθος έχει γίνει. Αυτό ναι, κάτι λάθος γίνεται, ήθελα κι άλλο χρόνο για μας και εκείνος μας ξεγέλασε. Και ούτε καν μας ρώτησε.

βιβλιοπωλείο Ευρώπη

Αν είσαι ένα από αυτά τα παιδιά που ο γονιός σου σε έπαιρνε μαζί του στην δουλειά, τότε ξέρεις το συναίσθημα του να νιώθεις ότι εκείνος ο “κόσμος” γινόταν για σένα παιχνιδότοπος και πεδίο εξερεύνησης.  Τα μισό μου χρόνο το λοιπόν τον περνούσα εκεί. Στο βιβλιοπωλείο του παπά μου.

Το πρώτο βιβλιοπωλείο ήταν στην Λάρνακα, κοντά στο δημοτικό που πήγαινα τότε, στην Μικτή.  Αν θυμάσαι τότε εκεί κοντά στην πυροσβεστική ήταν ένα καφενείο του Αντωνάκη και ο κύριος Αντωνάκης είχε τες πιο ωραίες κούπες. Ο παπάς ερχόταν το διάλειμμα και μου έφερνε κούπα, της έβαζε και λεμόνι και εγώ έτρωγα. Μετά όταν σχόλανα πηγαίναμε περπατητοί στο βιβλιοπωλείο. Είχε και έναν υπάλληλο ας τον πούμε κύριο Κ. Αυτός είχε πολύ χοντρά φρύδια και ήταν πολύ μελαχροινός και είχε και μια παράξενη δυνατή φωνή και εγώ μικρό παιδάκι τότε τον φοβόμουν.  Ο παπάς με άφηνε να πιάσω βιβλια από τ βιβλιοπωλείο και να τα πάρω σπίτι, και μου είχε βάλει κανόνα να διαβάζω τριάντα σελίδες την ημέρα και μετά να του λέω τι διάβασα. Εμένα τα μάτια μου έκλειναν το βράδυ και θυμάμαι μετρούσα πότε θα τελειώσουν αυτές οι τριάντα σελίδες.

Μετά ο παπάς μετακόμισε Παραλίμνι και εγώ πήγαινα να μείνω τα Σαββατοκυριακα και τις διακοπές. Μαζί μετακόμισε και το βιβλιοπωλείο και άνοιξε άλλο, το όνομα του ήταν Ευρώπη. Το πρωί πηγαίναμε μαζί και τον βοηθούσα να ανοίξει το βιβλιοπωλείο. Βρίσκαμε έξω από την κλειστή πόρτα ένα δέμα με τις εφημερίδες της ημέρας και έπρεπε να βγάλουμε έξω το σταντ και να της βάλουμε πάνω με τη σειρά. Μετά συγυρίζαμε, ξεσκονίζαμε και ο παπάς έφτιαχνε καφέ στο μικρό κουζινάκι. Μερικές φορές με άφηνε να πάει δίπλα στον κουρέα να κουρευτεί και εγώ ένιωθα τρομερό άγχος και ευθύνη.

Είχε το γραφείο του με την ταμιακή και εγώ είχα ένα μικρό σκαμνάκι δίπλα του. Εκεί καθόμουν και διάβαζα με τις ώρες γιατί εκεί μέσα όλα ήταν δικά μου για λίγο, δεν είχα να αγοράσω κάτι, τα διάβαζα και τα έβαζα πίσω στα ράφια τους.  Μικυ μάους, μικροί εξερευνητές, μπλέικ, περιοδικά, βιβλία με ανέκδοτα, και ότι άλλο θέλεις.  Εκανα ένα γύρο στα ράφια, έβλεπα τα σβηστήρια, τα μύριζα, τις ξύστρες, τα μολύβια, τις μολυβοθήκες. Είχε πάντα μια ωραία μυρωδιά αυτή η απεριόριστη ποσότητα χαρτιού.

Και μετά ερχόταν η εποχή που θα άνοιγαν τα σχολεία. Ο παπάς μου έλεγε κάνε τη λίστα σου. Και εγώ έκανα τη λίστα μου. Και διαλέγαμε μαζί, βαλίτσα, ρίγα, μολύβια, χρωματιστά. Και όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που μπορούσα να πάρω σπίτι να διαβάσω και να φέρω πίσω. Με μια προυπόθεση. Να τα προσέχω, γιατί μετά θα πάνε σε κάποιο άλλο παιδάκι. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα βιβλία του Ιούλιου Βερν και κάποια στιγμή όταν έκλεισε και το δεύτερο βιβλιοπωλείο, κληρονόμησα τα βιβλία αυτά, του Ιούλιου Βερν και τα έχω στο σπίτι. Παλιές εκδόσεις, σκληρό εξώφυλλο και στην πρώτη σελίδα γράφει την τιμή, με τα γράμματα του παπά μου, σε μιλς. Τα διάβασα, τα διάβασαν τα παιδιά μου, ίσως κάποια μέρα και οι επόμενες γενιές.

Το πιο ωραίο πράγμα με τις ιστορίες, είναι ότι αυτό που γεννά το μυαλό ενός ανθρώπου, οι ήρωες, η πλοκή, αυτό το παράλληλο σύμπαν, δεν θα μπορούσε να το γεννήσει ακριβώς το ίδιο το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτή είναι η μαγεία, ότι ποτέ δεν θα στερέψει η φαντασία, ποτέ δε θα στερέψουν οι ιστορίες. Κληρονόμησα που λες τα βιβλία του Ιούλιου Βερν. Κληρονόμησα την αγάπη για την μουσική, την αγάπη για τον κινηματογράφο, και την παραξενιά του καλλιτέχνη. Αυτή την ανάγκη να φεύγω από την καθημερινότητα, να παράξω κάτι άλλο, μια μαγεία που πάντα αναζητώ, αυτό το δικό μου σύμπαν, να το δημιουργώ και να μπαίνω μέσα και εγώ, ίσως κάποτε και εσύ..

 

 

το φίδι

 

Κάποτε μου θυμίζει η ζωή εκείνο το παιχνίδι με τις σκάλες και τα φιδάκια, το θυμάσαι; Που ανέβαινες ζάρι το ζάρι και νούμερο το νούμερο και έφτανες σε μια σειρά ψηλά και μετά σε έτρωγε το φίδι και πάλι τρεις τέσσερις σειρά πιο κάτω. Έτσι και η ζωή, νομίζεις πως ξεπέρασες πράγματα, νομίζεις ότι δυνάμωσες και μετά σου δίνει μια, και πάλι πίσω και όλα εκείνα που πάλεψες να νικήσεις να τα και πάλι μπροστά σου. Νόμιζα ό,τι είχα γίνει πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή, δεν είχα τάσεις για τα ίδια, τα προ δεκαετίας, εκείνα που με μείωναν σαν άνθρωπο, εκείνα που μου αφαιρούσαν από αξία. Και όμως, ένα δάγκωμα είναι αρκετό, άνθρωπος, άνθρωπος και η τάση είναι πάντα εκεί για να γίνεις και πάλι κάτι άλλο. Και για τον αλκοολικό ένα ποτήρι λέει είναι αρκετό για να γίνει και πάλι αλκοολικός. Δεν ξέρω γιατί ήρθε και πάλι αυτή η συγκυρία, να όμως που ήρθε και μου έδειξε πόσο λάθος είχα που νόμιζα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο. Τα είχα όλα εκτός από ένα. Να παρασύρομαι από τις φωνές των «γοργόνων» όταν μου λένε όμορφα λόγια και μου δίνουν σημασία.  Να πιστεύω στα ψέματα. Να πιστεύω ότι θα κτίσω κάτι γερό όταν από κάτω έχει βάλτο. Να πιστεύω ότι υπάρχει λίγο λευκό σε ανθρώπους που μου δείχνουν χωρίς καμιά ενοχή το μαύρο της ψυχής τους. Να είμαι αφελής. Να είμαι ευκολόπιστη. Να είμαι βλάκας. Εγώ είμαι η σκάλα που ανυψώνει την ψυχή μου και εγώ είμαι το φίδι που με τρώει !

επιστροφή

την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Αθήνα η μεγάλη μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι του b&b και με αγκάλιασε. Την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Θεσσαλονίκη η μικρή μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Το μεσημέρι ήθελε να της κάμω μουτζιέντρα. Μισή ώρα έψηνα τα κρεμμύδια σε χαμηλή φωτιά να είναι καλά ψημένα να γίνει ωραία η μουτζιέντρα. 5.30 το πρωί ξύπνησα να ετοιμαστώ για το αεροδρόμιο, η Κατερίνα σηκώθηκε και ξεκίνησε να τρώει μουτζιέντρα παγωμένη. Ηταν η πιο ωραία που έκαμα ποτέ, είπε, κάθε φορά λένε το ίδιο.

Συνήθισε στο νέο της διαμέρισμα και το έχει φτιάξει με αγάπη και γούστο. Αγόρασε λάμπες με χρωματιστό γυαλί και έβαλε γλάστρες με φυτά έξω στο μικρό της μπαλκόνι. Παρόλα αυτά είναι πολύ μικρό το διαμέρισμα, ένιωθα ότι είμαι μέσα στα πόδια της. Πέντε νύχτες μου παραχώρησε το κρεβάτι της και κοιμόταν στον καναπέ και κάθε πρωί μου έφτιαχνε καφέ εσπρέσο στο μικρό ειδικό μπρίκι που έχει αγοράσει. Μετά με ρωτούσε τι θέλω να κάνουμε, όλες οι μέρες είναι δικές σου, μου είπε. τρεις μέρες στην Αθήνα , περίπατο στα Εξάρχεια και στην Ακρόπολη και μετά περίπατο στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης. Τους είπα δεν με νοιάζει αν δεν κάνω κάτι άλλο, ας περπατώ πάνω κάτω σε αυτόν τον παραλιακό και μου είναι αρκετό. Χτες στις 6,20 το πρωί ήμουν στο λεωφορείο στον δρόμο για το αεροδρόμιο και να δεις που και τόσο νωρίς είχε και πάλι κόσμο και περπατούσε, τέτοια ώρα χαράματα, στον παραλιακό. Διερωτήθηκα, λες να ξυπνάνε τόσο νωρίς, ή να μην είχαν πάει ακόμα για ύπνο. Και δεν είχε και τόση σημασία στο τέλος. Κάναμε κι άλλα πράγματα, πήγαμε θέατρο, πήγαμε σινεμά, πήγαμε βόλτες και μίνι κρουαζιέρα με το Αργώ. Κάναμε αγκαλιές, πολλές αγκαλιές και περπατάμε κρατώντας χεράκια. Η κόρη μου ξέρει ότι δεν θέλω να μου σφίγγουν το χέρι και μου λέει έμαθα το μυστικό, απλώνω το χέρι μου προς το δικό σου και αν θέλεις μου το δίνεις και εσύ.

Εκείνη η πόλη που ήταν άγνωστη έχει γίνει λίγο πιο «πατρίδα» και φτιάχνουμε συνήθειες και μοτίβα και παίρνουμε πάντα κρέπα από την Ναβαρίνου, και ένα κομμάτι πίτσα από την Δραγούμη, θα πάμε τουλάχιστον μια φορά θέατρο και μια φορά σινεμά, και τρίγωνα από τον Στράτο. Και ακόμα μια φορά τα κατάφερε και πήγε και έφερε κρυφά ένα κομμάτι red velvet απο΄τον Σωτηρόπουλλο άναψε ένα κεράκι και μου τραγούδησαν Happy birthday, όπως έκαναν το 2021 την πρώτη φορά που πήγαμε Θεσσαλονίκη.

Δεν ξέρω που είναι η πατρίδα τελικά, εκεί που ζούμε ή εκεί που είναι η καρδιά μας ; η είμαστε απλά διασπασμένοι, εδώ το σώμα, αλλού η καρδιά, λίγη καρδιά εδώ, λίγη εκεί, λίγο μυαλό εδώ, λίγο εκεί. Συνηθίζουμε και προσαρμοζόμαστε και εμείς και τα παιδιά και αυτό είναι από τα πιο αξιοθαύμαστα στην ανθρώπινη φύση και εφευρίσκουμε νέους ρόλους και νοήματα. Και οι εικόνες αλλάζουν μπροστά από τα μάτια μας αστραπιαία, οι αποχαιρετισμοί δεν είναι πια δακρύβρεχτοι και τα αντίο γίνονται στο επανιδείν.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Ο γατούλης

Στον γατούλη

Καλημέρα

Τι Παράξενο

Της λείπεις

Κι ας μην σε έχει δει ποτέ

Μάλλον θα είναι το μέλλον που δεν ήρθε

Μας λείπει πάντα ότι έμεινε για τόσο

Έτσι ώστε όταν φύγει

Να αφήνει εκεί που καθόταν ένα κενό

Ο γάτος στην αυλή σαν σηκωθεί

Από την σπασμένη καρέκλα

Αφήνει το αποτύπωμα του

Το τρίχωμα του

Και την ζεστασιά από την κοιλίτσα του

Πάνω στο μισοδιαλυμένο κάθισμα της

Η μάνα μου είπε

Ότι ο γάτος επέλεγε την σπασμένη καρέκλα

Γιατί εκεί που είχε ξηλωθεί το κάθισμα

Είχε ακριβώς το σχήμα της κοιλιάς του

Και μπορούσε να κουλουρωθεί άνετα

Γατούλη από εσένα τι της λείπει

Μήπως που την έκανες να νιώσει

Την έκανες να χαμογελάσει

Την έκανες να νευριάσει

την έκανες να νιώσω διέγερση

την έκανες να νιώσει προσμονή

την έκανες να νιώσει λύπη

ίσως να έκλαιγε τώρα που έχεις φύγει

αν δεν ήταν απλά

μια σπασμένη άχρηστη καρέκλα

της λείπεις και ήσουν η απόδειξη

ότι δεν θέλει και πολύ να αναπτύξεις

μια εξάρτηση και πάλι

δεν χρειαζόταν ούτε να ακούσεις ούτε να δεις

το μόνο που χρειάστηκε ήταν να νιώσεις

Μαρινα Σαβεριάδου

πειθαρχία

 

19 10 2023

Μέρα παράξενη, μουντή, συννεφιασμένη. Ο πόλεμος μαίνεται δίπλα και εγώ σε δυο μέρες φεύγω για ταξίδι.  Όπως πάντα τελευταία στιγμή θα ετοιμάσω τα πράγματα μου, τελευταία στιγμή θα φτιάξω βαλίτσα. Μου λείπει ο γάτος μου, μου λείπει και η ουρά μου.

Θέλεις να πάμε στο ντιβάνι

Θέλω

Πώς νιώθεις

Πονώ το σώμα μου. Μου λείπει ο γάτος μου. Πώς γίνεται να σου λείπει κάποιος που δεν είδες ποτέ;

Όπως δείχνουν τα πράγματα, γίνεται.  Υπήρξε μια σταθερή επικοινωνία, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκείνο σου λείπει. Σου λείπει επίσης εκείνο που προσδοκούσες να ζήσεις μαζί του.

Ηθελα να του στείλω ένα άλλο, αποχαιρετιστήριο μήνυμα μετά από εκείνο το απότομο κλείσιμο.

Αλλά δε θα το κάνεις. Είπαμε θα σκέφτεσαι τα κίνητρα σου πριν πράξεις κάτι. Δε θα πρόσφερε κάτι σε εκείνον, εκείνο το επιπλέον μήνυμα, εσένα θα εξυπηρετούσε, βασικά τον ναρκισσισμό σου.

Φτάσαμε εκεί λοιπόν;

Σιγά σιγά ναι φτάσαμε εκεί, να είμαστε σε θέση να λέμε αλήθειες.

Κάθε φορά τα ίδια κάνεις,  για να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο, το κλείσιμο που θέλεις, να διαβεβαιώσεις τον άλλο που έσφαλε απέναντι σου ότι και καλά δεν είσαι θυμωμένη, και τον συγχώρεσες και ότι μπορείς να δεις τα πράγματα από την δική του πλευρά κλπ. Γιατί;

Είναι και αυτό ένας τρόπος ελέγχου

Ναι. Και η δική σου ανάγκη να είσαι στα μάτια του άλλου μεγαλόψυχη και καλοσυνάτη και ένα πλάσμα με αγάπη και κάτι άλλες μαλακίες, ενώ στην ουσία, αυτό που θέλεις, είναι να αφήνεις την πόρτα λίγο ανοιχτή, μπας και συμμορφωθεί ο άλλος και δει την αξία σου και έρθει πίσω.

Μα θέλω να έρθει πίσω

Αν είναι να έρθει θα έρθει, δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο, κλείσε το ! τι είναι τώρα αυτό κατάλαβες;  

Φυσικά, μια επανάληψη ενός παλαιότερου μαθήματος !

Και όχι μόνο αυτό.

Είναι ένας άνθρωπος που ήρθε στην ζωή σου, σε μια φάση που χρειαζόσουν να έρθει κάποιος στη ζωή σου, να σου αποσπάσει για λίγο την προσοχή, για να ξεχάσεις κάτι άλλο

Σωστά, έτσι και έγινε, μέσα σε δύο εβδομάδες και ως διά μαγείας, ξέχασα τον άλλο

Επειδή σκέφτεσαι τον γάτο

Ε ναι ήρθε ο γάτος και εκτόπισε τον άλλο

Ώραια, άρα ο γάτος μπορεί να ήρθε όχι μόνο για την δική του μοναξιά, γιατί ήθελε από κάπου να πιαστεί, αλλά ίσως και γιατί εσύ ήθελες από κάπου να πιαστείς.

Ισχύει

Και τώρα θα συνεχίσει ο κάθε ένας τον δρόμο του.

Με ρώτησε αν μπορεί τουλάχιστον να μου γράφει

Και εσύ είπες όχι

Είπα όχι. Μπορείς να συνδεθείς με κάποιον ακόμα και αν το μόνο που κάνετε είναι να ανταλλάζετε μηνύματα, μπορεί να σου γίνει συνήθεια, να γεμίζει τα κενά σου, μπορεί να σου γίνει παυσιπονο, βάλσαμο, μια επικοινωνία που μπορεί να γίνει αλληλοεξάρτηση.

Ή μπορείς να πεις μετά από καιρό. Ας πάω τελικά γι αυτόν τον καφέ, έστω φιλικά. Ανώδυνα.

Και να είναι και των δυο σας η σάρκα πεινασμένη.

Και ο καφές να γίνει μια άλλου είδους συνάντηση, δυο ανθρώπων που επικοινωνούν για καιρό και αναπτύσσει μια ακατάσχετη πείνα ο ένας για τον άλλο.

Και να σκεφτείς, ας τον αγγίξω, μια φορά, μόνο μια φορά.

Και του δίνεις το σώμα σου, σου δίνει το δικό του και τον ερωτεύεσαι παθιασμένα και σε θέλει σαν τρελός γιατί το άγγιγμα του ξυπνά το κάθε κύτταρο σου και εσύ για εκείνον είσαι εκείνη που περίμενε για χρόνια.

Αλλά έχετε συμφωνήσει ότι θα είναι μια μόνο φορά

Και εκείνος πρέπει να φύγει και εσένα διαλύουν τα πάντα μέσα σου

Και εκείνος νιώθει ενοχές και γίνεται ακόμα πιο δυστυχισμένος

Μπορείς να μου εγγυηθείς ότι δεν θα γίνει το πιο πάνω σενάριο;

Όχι, ξέρω ότι αν τον δω και αν νιώθω για εκείνον έλξη, θα αφεθώ. Και νιώθω ήδη έλξη για εκείνον

Άρα ούτε μηνυμα. Πειθαρχία. 

Ούτε μήνυμα ούτε κουδούνι, στης μονιαξιάς μου το μπουντρούμι (τραγούδι)

Δεν χαίρεσαι τουλάχιστον που εξαιτίας του γάτου ξεπέρασες τον άλλο

Αυτό σίγουρα, εννοείται.

Τουλάχιστον όταν θα θυμάμαι τον γάτο, θα τον θυμάμαι με χαμόγελο

Είδες;

Και είπαμε να δείχνεις εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Θα σου δώσω ακόμα ένα κινητρο

Για πες

Ότι ίσως του γάτου του λείπεις και εσύ και ίσως ξεμπερδέψει και έρθει να σε βρει

Σωστά

Αλλά εσύ στο μεταξύ δεν περιμένεις, είσαι ανοιχτή σε όλες τις πιθανότητες σε όλες τις εμπειρίες

Πολύ σωστά

Πότε θα ετοιμάσεις τη βαλίτσα;

 

 

 

 

 

 

O Γάτος

 

Ήταν ένας γάτος λοιπόν που δεν τον είδα ποτέ, δεν τον μυρίστηκα ποτέ, ούτε και άκουσα το νιαούρισμα του.  Ναι πολύ καλά κατάλαβες, δεν μιλάω για έναν γάτο, για έναν άντρα μιλώ, αλλά τον παρομοιάζω με γάτο, γιατί έχει τα πιο γατίσια μάτια που είδες ποτέ που σε συνδιασμό με τα ροζ χείλη του που όταν χαμογελά τα σφίγγει λίγο σε ένα παράξενο χαμόγελο,  αινιγματικό, δεν είναι χαρά αλλά ούτε και μελαγχολία, είναι ένας παράξενος συνδιασμός. Όμορφος άντρας, όμορφο σχήμα προσώπου, ωραίο πηγούνι, ωραία αυτάκια, όμορφα χείλη και μετά εκείνα τα παράξενα γατίσια ματάκια που όταν χαμογελά κλείνουν λίγο περισσότερο και σου θυμίζουν πραγματικά έναν γάτο.

Με τον γάτο λοιπόν επικοινωνούσαμε μόνο με μηνύματα. Ξεκινήσαμε με τυπικά μηνύματα, ποιοι είμαστε και αν έχουμε παιδιά, και τι κάνουμε και όλα αυτά τα τυπικά που γράφεις στις αρχές. Μετά ο γάτος μου είπε «αρέσκεις μου κόρη μιτσιά»  και ήταν πολύ διεγερτικό να μου έρχεται αυτή η ατάκα τόσο απότομα, από το πουθενά, και στα Κυπριακά. 

Είπαμε να βρεθούμε για καφέ την επόμενη Δευτέρα.  Μεσολάβησε το Σαββατοκυριακο και δεν μου έστειλε μήνυμα ούτε το Σάββατο ούτε την Κυριακή. Εγώ νευρίασα. Γιατί; αφού λέει του αρέσω, αφού κανονίσαμε να βρεθούμε για δύο μέρες δεν υπάρχω; Η υπάρχει κάτι άλλο;  Δευτέρα πρωί ακύρωσα τον καφέ. το βράδυ πήγα κανονικά στο μάθημα χορού, μετά πήγα για περπάτημα με τις φίλες μου, και εκείνος μου έστειλε μήνυμα το ίδιο βράδυ, δεν απάντησα, το επόμενο πρωί ξαναέστειλε, μου πέρασε, απάντησα.

Αυτή η επικοινωνία ήταν σαν χορός που τα μισά βήματα τα κάνεις προς το μέρος του παρτενέρ σου και τα άλλο μισά τον σπρώχνεις πίσω. Εγώ έσπρωχνα πίσω, εκείνος ερχόταν προς το μέρος μου και μετά χανόταν εκείνος και τον έψαχνα εγώ. Δεν πήγαμε για εκείνον τον καφέ. Η επικοινωνία ήταν κάτι μεταξύ αστείου και σέξι και πάλι πίσω στο αστείο και λίγο πιο πικάντικο, μέχρι που θύμωσα και του είπα φτάνει δεν θα μιλώ άλλο με σεξουαλικά υπονοούμενα γιατί είναι σαν να μην έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε και απλά ποσκολιούμαστε.   Και πάλι έκανα βήματα πίσω… και πάλι εκείνος επέμενε, και πάλι μέχρι το επόμενο πρωί μου πέρασε. Και μετά από αυτό άλλαξε η επικοινωνία του μαζί μου. Δεν μου ξαναέστειλε μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα.

Επικοινώνησε μαζί μου επιτέλους χωρίς τις μάσκες του. Η μια μάσκα του κοίτα πόσο αστείος είμαι και η άλλη μάσκα κοίτα τι καλός εραστής είμαι. Και τα δύο μάσκες που κρύβουν τα άλλα, τα συναισθήματα, τις ευαισθησίες του, ίσως και τα κενά. Όμως άλλαξε απέναντι μου και ένιωσα την διαφορά. Είδα κάποιον άλλο, εκείνον που περίμενα να δω και να νιώσω. Εκείνον που με ρωτούσε πως νιώθω, αν είμαι  έτοιμη για την παρουσίαση, που έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον για μένα και τα συναισθήματα μου, άνοιξε ένας δρόμος για μια πιο ανθρώπινη επικοινωνία, που θα μπορούσε να μας φέρει πιο κοντά συναισθηματικά.

Ναι είχε και το χιούμορ την θέση του ακόμα και το λίγο φλερτ και το υπονοούμενο αλλά ήθελα και εκείνο το παραπάνω, δεν ήθελα να περιοριζόμαστε στην επιφανειακή συζήτηση και να μην γίνει ποτέ η άλλη συζήτηση που θα έφερνε την άλλη σύνδεση.  Μου αρέσει αυτός ο άντρας και το πόσο προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτόν τον τοίχο με προκαλεί να θέλω να σπάσω αυτήν τον τοίχο και να πάω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να του χαϊδέψω  την πλάτη και το κεφάλι και να τον μάθω να μην χτίζει τοίχους ανάμεσα μας.

Κάποια στιγμή έσπασε ο ηλίθιος τοίχος και μου είπε την αλήθεια. Δε θα πάμε τελικά για εκείνον τον καφέ και δεν θα τον δω, δεν θα τον μυριστώ και δεν θα ακούσω το νιαούρισμα του.  Ούτε θα δω τα γατίσια μάτια του από κοντά.  Λυπήθηκα ναι ! γιατί ήδη η φαντασία μου έφτιαξε σενάρια για τα δυο μας,  μου έβγαλε κάτι ζαβολιάρικο αυτό το γατί και ήθελα να δω πώς θα πίνει το γάλα από το μπολάκι του και πώς θα γουργουρίζει όταν το χαϊδεύω. Το γατί ήταν πρόστυχο και ήθελε μια γυναίκα να τον κάνει να νιώσει την αργή και βασανιστική ηδονή που θέλει να νιώσει ένας άντρας, που είναι τόσο άντρας που δεν φοβάται να αφεθεί  σε μια γυναίκα. 

Γιν και γιανγκ ή νιάου και νιάου, το δίπολο, Ταύρος – Σκορπιός, γη και νερό, η άνυδρη  γη που διψά για νερό. Αυτό το ηδονικό παιχνίδι της παράδοσης και της αντίστασης. Ξέρεις πολύ καλά, ξέρεις από πριν. Ξέρεις τις πιθανότητες και τις δυνατότητες. Ίσως και να είναι αυτό το πιο ηδονικό με τις σχέσεις που τελειώνουν τόσο νωρίς και μένουν στην σφαίρα του απραγματοποίητου και του φανταστικού. Ότι θα μείνεις με την υποψία του τι θα μπορούσε να συμβεί μετά, τι θα του έκανες, πώς θα βογγούσε όταν τον δάγκωνες, (ναι οι σκορπίνες δαγκώνουν γατούλη) και το ήξερε, ότι εκείνος θα ήταν μια γη που θα διψούσε και θα ήθελε κι άλλο και εσύ θα του το έδινες.. γιατί υπάρχει μεγάλη ηδονή στο να είσαι η ιδιοκτήτρια των κλειδιών της ηδονής κάποιου και να έχεις τον απόλυτο έλεγχο. 

Η ηδονή του εκείνου είναι να φαντασιώνεται τι θα μπορούσες να του κάνει

Η ηδονή εκείνης είναι να παίζει το παιχνίδι με τους όρους της  και να φεύγει

Η ηδονή και των δύο είναι το αν ….

Και η αγάπη; μιλήσαμε γι αυτήν μια δυο φορές, πώς φτάνεις στην αγάπη; όταν σπάζεις τους τοίχους έναν ένα και συνδέεσαι. Όπως και όταν φεύγει εκείνη που θα ήθελε να σε αγαπήσει, γιατί η αγάπη θέλει λευκό καμβά !

Πριν φύγω μου είπε σε νοιάζομαι, είσαι ότι πιο όμορφο έχει συμβεί στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό και συγνώμη.

Όμορφα λόγια από κάποιον άντρα που δε σε έχει δει ποτέ. Όμορφα λόγια για να σου πει την ώρα που φεύγεις.  Λόγια που σου αφήνουν μια γλυκάδα στην ψυχή, νιώθεις ότι κάπου κάτι έδωσα όμορφο, ίσως κάποιο κουμπί πάτησα και αυτός ο άνθρωπος κάτι ένιωσε. Και εκείνος έκανε καλό σε μένα, και εκείνος ήρθε την στιγμή που τον χρειαζόμουν όπως έρχεται κάθε συνάντηση με ανθρώπους την στιγμή που τους έχουμε ανάγκη. Και εμένα με βοήθησε η παρουσία του και η επικοινωνία μας και ας είχε τα πάνω κάτω της, είχαν και αυτά τη νοστιμιά τους. Αυτός ο κύκλος, δεν ξέρω αν έκλεισε διά παντός, υπάρχει μια πείνα μέσα μου για το ανεξερεύνητο αυτό κεφάλαιο. 

Αλλά συνεχίζω να ζω, και με ανεξερεύνητα κεφάλαια και με μισόκλειστους κύκλους, χαμογελώντας και ξέροντας ό,τι αν είναι να βρεθούμε κάποτε και να πιούμε εκείνον τον καφέ, θα γίνει, όταν έρθει η ώρα.

αποχαιρετώ λοιπόν

Γατούλη θα μου λείψεις

Αν ποτέ ξεμπερδέψεις αυτό το κουβάρι

Έλα να με βρεις

Με αγάπη

Η ουρίτσα σου

 

 

 

 

 

 

 

Ζώντας την εποχή του ναρκισσισμού

 

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα. Πάρα πολύ δύσκολο. Και δεν εννοώ όλη αυτήν την ασφάλεια που νιώθουμε ζώντας σε ένα τόπο που πάντα γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος. Και δεν εννοώ την ίδια την πολιτική κατάσταση που ζούμε από την μέρα που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο. Δεν εννοώ τον φασισμό, τον ρατσισμό και την οικονομική ανασφάλεια. Όλα αυτά τα υπομένεις, τα παίρνεις απόφαση, ζεις αποδεχόμενος ότι μπορεί μια καλή μέρα να έρθει και μια βόμβα να πέσει πάνω σου ή μια καλή μέρα αποφασίζεις να φύγεις και να πάς να ζήσεις αλλού.   Αυτά λέω, ήταν η συνθήκη μας από πάντα

Εκείνο που δεν αντέχεται πλέον σε αυτόν τον αιώνα είναι το πόσο μαύρη έχει γίνει η ψυχή των ανθρώπων, το πόσο χάθηκε ανεπιστρεπτεί η αθωότητα, το πόσο δεν έχουν την αίσθηση του πόνου που μπορεί να προκαλέσει το ψέμα, η μάσκα, η υποκρισία, το παραμύθι. Η πορνεία που μας περιβάλλει, εντός και εκτός. 

Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, ο κάθε ένας είναι θύμα του χαραχτήρα του και της εποχής που διάλυσε τα πάντα.  Της σάρκας που έγινε θέαμα, της ηδονής που έγινε προιόν, του συναισθήματος που έγινε αλλεργία, της αλήθειας που έγινε είδος προς εξαφάνιση. Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, κι αν ένιωθα ίσως αντιδρούσα κάπως, γιατί ο θυμός παράγει κάτι, εγώ όμως νιώθω πίκρα και η πίκρα γίνεται ένας βάλτος.

Είδες καμιά φορά την σκηνή με το φοβισμένο σκυλί που συναντά έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος του μιλά γλυκά και του λέει έλα έλα και απλώνει το χέρι. Και το σκυλί αναθαρρεύει λίγο και πλησιάζει, και λίγο ακόμα και μόλις πλησιάζει σε κοντινή απόσταση ο άνθρωπος που του ξεγέλασε για να έρθει, του τραβάει μια κλωτσιά και το ρίχνει ένα μέτρο πιο εκεί. Και εκείνο κάθεται φοβισμένο στην γωνιά του και δεν καταλαβαίνει ποτέ τι έκαμε.

Μέσα σε αυτήν την τρομοκρατία υπάρχουμε.  Όμορφα λόγια και όμορφες προθέσεις που γίνονται πισώπλατα μαχαιρώματα και εσύ δεν καταλαβαίνεις ποτέ το γιατί κάποιος συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί εσύ δεν θα συμπεριφερόσουν έτσι, δεν ξέρεις, δεν έμαθες, δεν σου περνά… Ψιλά γράμματα. Μετράς τις σταθερές αξίες σου, είναι η μάνα μου, ο παπάς μου, τα παιδιά μου, φίλοι καλοί και έμπιστοι που μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, έστω.  Είναι οι σταθερές αξίες σου. Και μετά μετράς τις προσωπικές αξίες σου. Να είσαι ειλικρινής, να είσαι αληθινός, να είσαι αυθεντικός, να έχεις καλοσύνη, να δείχνεις αγάπη.  Να μένεις αναλλοίωτος.

Και μετά έρχεται ένας άνθρωπος που βρίσκει τον τρόπο και σε βρίσκει ευάλωτο και εισχωρεί.  Η επαφή σου μαζί του σε αρρωστά, σαν μικρόβιο εισχωρεί στην ύπαρξη σου και στο μυαλό σου και γίνεσαι  έναν χτικιάρικο ον,  που πρέπει ξανά από την αρχή να αναρρώσει, να αποβάλει από μέσα του κάθε τοξικό και δηλητήριο σου έβαλε ο άλλος, να πάρει μέρες και εβδομάδες και να ξαναέρθεις στα ίσια σου και να αποκαταστήσει και πάλι την συναισθηματική σου ισορροπία και να κάνεις μια ολόκληρη μάχη, ξανά, ακόμα μια φορά, για να μην χάσεις και την τελευταία σου ρανίδα ελπίδας σε αυτήν την ανθρωπότητα. Να μην χάσεις τη χαρά σου , την αισιοδοξία σου, το χιούμορ σου, την δημιουργικότητα σου.

Ναι είναι δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα του παραλογισμού. Είναι μια ψυχική πάλη.  

 

ένας μήνας

Πώς είσαι σήμερα

Είναι το τελευταίο ορόσημο, 22 Σεπτέμβρη, ένας μήνας μετά.  Ο κύκλος κλείνει.  Πριν ένα μήνα, έτσι ώρα τον περίμενα να έρθει.  Περίμενα να προσγειωθεί το αεροπλάνο, να μου πει ότι ήρθε πίσω. Να τον δω.  Ήταν πολύ σημαντική, όμορφη μέρα.  Ετοιμάστηκα. Έβαλα το όμορφο μου φόρεμα, πήγαμε στο ωραίο μας δείπνο.  Και μετά, λίγες ώρες μετά, έφυγε και φιληθήκαμε για καληνύχτα, και ήταν όλα καλά, και δεν ήξερα καν ότι ήταν  τελευταία φορά που τον έβλεπα.

Πέρασε κιόλας ένα μήνας και τι μεγάλη μαλακία να φεύγει κάποιος και να μην τον ξαναβλέπεις και να μην τον έχεις αποχαιρετίσει ποτέ, να τσακώνεσαι και να χωρίζεις από μηνύματα, Τι παιδιάστικο, βλακίστικο και απάνθρωπο

Το ροζ φόρεμα το έπλυνα και είναι κρεμασμένο στο ντουλάπι. Θα το βάλω την νύχτα της παρουσίασης του βιβλίου, έτσι σκέφτομαι, προς τιμήν. Είναι παράξενη η μέρα, έχει μια μελαγχολία, έχω πονοκέφαλο από το πρωί, περιμένω και να αδιαθετήσω, είναι οι ορμόνες μου και τα συναισθήματα μου ένα μπάχαλο.

Μου λείπει.  Επέτρεψα στον εαυτό μου να μου λείπει και σήμερα, θα πάω σπίτι να ρίξω ένα κλάμα να αποφορτιστώ και θα γυρίσει η μέρα, θα προχωρήσει η ζωή, και θα τον ξεχάσω όπως θα με ξεχάσει και εκείνος. Αλλά σήμερα έχω μια ανάγκη να έχω μια αφορμή να κλάψω. Θα κλάψω για κάτι τιποτένιες λεπτομέρειες όπως τις πέτρες που δε βάψαμε ποτέ Οι Mr and Mrs Stone εμειναν εκεί μέσα στο κουτί.  Σαν ένα μωρό που του πιάνουν τα παιχνίδια του πριν προλάβει να παίξει.

Έχει πολλές μέρες που προσπαθώ να σκεφτώ αρνητικά μόνο και μόνο για να χω τη δύναμη να αντέξω αυτήν την περίοδο, βλέπω βιντεάκια στο youtube για τις πρώτες μέρες μετά το χωρισμό, για το No contact και περνάνε οι μέρες και αντέχω.  Και όμως μου λείπει.  Πήρε ένα μαχαίρι και μας έκοψε και πάλι δεν θα χω κάτι να μια θυμωμένη ούτε να του καταλογίσω.  Τελοσπάντων.. θα μου περάσει όπως πέρασαν και τα άλλα, και οι άλλοι, οι μεγάλοι οι έρωτες.

Αρχές του Οκτώβρη ξεκινάμε μαθήματα και τέλος του Οκτώβρη πάμε ταξίδι.. η ζωή προχωρά και σχέδια κάνουμε και με τα μάτια δακρυσμένα και με πόνο και ότι και αν συμβαίνει.  Ψες πήγα με την μάμα στο πάρκο στο Παττίχειο και κάναμε Τσι Γκογκ και περάσαμε τέλεια και απόψε θα πάω στον Ψευδά, για δείπνο στον κήπο της Umay και θα γνωρίσω κόσμο και θα κάνω νέους φίλους και ίσως ποιος ξέρει, κάπου εκεί, κάποιος βρίσκεται

Η αγάπη…  

η αρχή

Πώς είσαι σήμερα?

Καλύτερα. Τον σκέφτομαι ακόμα, αλλά με λιγότερο πόνο.  Μούδιασε κάπως.

Τι σου λείπει από εκείνον

Το ότι έθρεφε τον  ναρκισσισμό μου. Το ότι έμοιαζε ο τρόπος που θέλαμε να δείχνουμε την «αγάπη» μας. Το ότι ήμασταν ικανοί, να κλειστούμε στον μικρόκοσμο μας και να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στο να χαϊδεύει ο ένας το εγώ του άλλου.  Μου λείπει πολύ. Δε θέλω να με κρίνεις γι’ αυτά που νιώθω, είπαμε θα είμαστε πάντα ειλικρινείς μεταξύ μας. Κι ας νιώθω πράγματα τιποτένια και άθλια και είμαι ένα έρμαιο των παθών μου. Στο χαρτί δικαιούμαι να ξεγυμνώνομαι. Μαζί σου, όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο αληθινά, όσο πιο ωμά, τόσο πιο ηδονικά.

Προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθω. Είναι λες και βρήκε μια χαραμάδα στο μυαλό μου και τρύπωσε μέσα και πήγε και βρήκε όλο το μαύρο μου που είχα κρυμμένο για χρόνια. Δεν μου το έχει ξανακάνει άνθρωπος ποτέ αυτό. Να με ανοίξει και να μπει μέσα μου. Με άνοιξε και πήρε την ύπαρξη του και την έχυσε μέσα μου.  Εθίστηκα! Σε ότι και αν ήταν. Τι παράξενο πραγματικά συναίσθημα να υπάρχει ένας άνθρωπος, να έχει τέτοια καταλυτική επίδραση πάνω σου. 

Τι νιώθεις για εκείνον;

Πάθος, μια πείνα, μια λύσσα, θέλω να γλύψω κάθε εκατοστό του σώματος του, θέλω να γίνω εγώ η κυρίαρχη, να ακούσω εκείνον να βογγά, να τον νιώσω να παραδίνεται, να κλαίει από την ηδονή, να πάρω εγώ την εξουσία που εκείνος θέλει με τόση μαεστρία να κρατά στα χέρια του. Θέλω την εξουσία μου πίσω

Τι άλλο;

Θυμό και παράπονο. Όσο και αν λέω ότι δεν τα νιώθω, όσο και αν προσποιούμαι ότι δεν τα νιώθω.

Για τις βλακείες που είπε;

Για τις βλακείες που είπε. Και όχι γιατί τις πίστεψα ή ότι είχαν καμιά βάση. Αλλά γιατί λέγοντας αυτές τις βλακείες γκρέμισε και την τελευταία γέφυρα μεταξύ μας. Σκέψου και να ήθελα να πάω πίσω, να ψάξω ένα τρόπο μέσα μου να πάω σε εκείνον, να πάω πώς; Όταν μου λέει ότι πρέπει να συμμορφωθώ με την δική του αλήθεια, και η δική του αλήθεια διαφέρει από την δική μου, πώς να βρω δικαιολογία να πάω να πάρω τη δόση μου;  Το έκανε πολύ δύσκολο για μένα ακόμα και να ήθελα να πάω πίσω. 

Τον συγκρίνεις λοιπόν με ναρκωτικό;

Ξεκάθαρα και χωρίς καμιά ντροπή.

Και τώρα περνάς απεξάρτηση;

Όπως το είπες, όχι από εκείνον ! Από την πείνα που μου άνοιξε να εξερευνήσω το μαύρο μέσα μου.  Εκείνο που πάντα ήξερα ότι υπάρχει. Εκείνος θα με βοηθούσε να το εξερευνήσω.

Τι σου λείπει άλλο από εκείνον;

Μου λείπει ο «προστάτης» ο «φροντιστής» ο «ιππότης» Όλα αυτά που έκανε για να έχω ότι θέλω, για να φάω αυτό που θέλω, η περιποίηση, το βλέμμα του θαυμασμού.  Εκείνα όλα που θα έδινε μόνο σε μένα και θα έκανε μόνο για μένα και μόνο με εμένα. 

Είσαι κακομαθημένη;

Με εκείνον θα ήμουν ! είναι αυτά που λέγαμε πάντα, ότι πέρασα ολόκληρη μου τη ζωή να φροντίζω τους άλλους και να αφήνω τον εαυτό μου πίσω και ήθελα για μια φορά στη ζωή μου να αφεθώ και εγώ, να με φροντίσω κάποιος άλλος και απλά να κάτσω πίσω να απολαύσω την διαδρομή. ( Ποτέ δεν ήμουν με κάποιον «άντρα» Πάντα ήμουν περισσότερο άντρας από εκείνους. )

Αυτό δεν ήθελε και εκείνος; Στην ουσία ναι ! αυτό ήθελε! Αλλά το έθεσε με τέτοιους όρους και σε τέτοια πλαίσια που δεν ονομαζόταν φροντίδα, ονομαζόταν κάτι άλλο. Και δεν μπορώ να προσυπογράψω σε κάτι που δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει στην πνευματική μου ακεραιότητα.

Για την πνευματική ανησυχείς, όχι για την σωματική;

Ουδέποτε ανησύχησα για την σωματική, ουδέποτε ένιωσα ότι θα με βλάψει, ακόμα και αν πονούσαν τα δαγκώματα του.  Ήταν αυτές οι τρύπες που προσπαθούσε να ανοίξει πάνω μου για να τον νιώσω καλύτερα.  Ένιωσα πολλά πράγματα όμως και αυτά που προσπαθούσε να μην δείξει, ακόμα και αυτά που ο ίδιος έκρυβε επιμελώς από τον εαυτό του.  Τα μηνύματα που πήρα από το σώμα του, ήταν κρυστάλλινα, ξεκάθαρα, λες και έκανα έρωτα με ένα νεαρό αγόρι γεμάτο ανασφάλεια και έναν δυναμικό άντρα γεμάτο σιγουριά και αυτοπεποίθηση.  Δε με άφησε ποτέ να τον διδάξω ότι είναι εντάξει να αφεθεί.

Για την πνευματική γιατί ανησυχείς;

Δεν ανησυχώ, όπως πολύ καλά ξέρεις αρνήθηκα και αρνήθηκε. Αυτό που σου έλεγα είναι ότι μου ξύπνησε ένα κομμάτι του εαυτού μου, που έχει μια τάση σε μια υπερβατική σεξουαλικότητα, και ένιωθα ότι μαζί του θα είχα την ευκαιρία να γευτώ αυτήν την εμπειρία. Αν περιοριζόταν η πρόταση μόνο στο σεξουαλικό κομμάτι και αφήναμε απ’ έξω το υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης τότε ναι.

Τι άλλο σου λείπει από εκείνον

Το ότι ένιωθα ότι μιλώ και συναναστρέφομαι με έναν άνθρωπο πολύ μοναδικό και πολύ ξεχωριστό. Δεν ήταν ο συνηθισμένος άνθρωπος που σε λίγες μέρες δε θα είχαμε κάτι πια να πούμε, πάντα βρίσκαμε κάτι να πούμε, πάντα κάτι δημιουργούσαμε με την φαντασία μας, είχε και αυτός αυτήν την φαντασία και αυτήν την παιδικότητα, τον ενθουσιασμό. Και την βαθιά ευαισθησία του. Και όλη αυτή η μανία του να ελέγχει, όταν έβλεπες λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο μέσα, ήταν η προσπάθεια να κρύψει αυτήν την τεράστια ευαισθησία και το πόσο ευάλωτος ήταν.

Τον αγάπησες λοιπόν;

Φυσικά! Τον αγάπησα, τον λάτρεψα, τον θαύμασα, τον πίστεψα. Εκείνο το τεράστιο κομμάτι του ανθρώπου αυτού, που νοιάζεται για τους δικούς του και τους φροντίζει, που θέλει να είναι όλα στην θέση τους, να μη λείψει τίποτα από κανένα, εκείνος που σε ρωτάει πώς νιώθεις και ακούει, μου λείπουν πολλά πράγματα από εκείνον, ακόμα και τα πιο εκνευριστικά,  όπως όταν του έλεγα ότι έχω δουλειά και δεν θα μπορώ να απαντώ στα μηνύματα του και εκείνος συνέχιζε ακάθεκτος να στέλνει, ήθελε πάντα σημασία.

Και εσύ καταβάθος σου άρεσε που ήθελε

Ναι καταβάθος μου άρεσε που ήθελε, αν και μου έσπαζε κάποτε τα νεύρα. Μου άρεσε που ήθελε την σημασία μου, γιατί και εγώ ήθελα τη σημασία του, συνέχεια.

Και τι άλλο σου λείπει από εκείνον

Μου λείπει το σώμα του.  Το ύψος του, τα μπράτσα του, η αγκαλιά του, όταν με έπαιρνε από το χέρι και περπατούσαμε. Το σώμα μου ταίριαζε με το σώμα του, ένιωθα όπως πρέπει να νιώθει μια γυναίκα δίπλα από έναν άντρα, ότι το σώμα του άντρα έχει πιο πολύ εκτόπισμα, ότι με κρατά και νιώθω ασφάλεια, ότι με κρατά από το χέρι και είναι όλα εντάξει.  Το σωματικό μας ταίριασμα μου λείπει πολύ.

Τι σου λείπει άλλο

Δεν είναι ότι μου λείπει αλλά δεν νιώθω ότι μου έδωσε αγάπη στον αποχαιρετισμό του.  νιώθω ότι δεν κατάλαβε την προσπάθεια μου να παλέψω με τους φόβους μου και να τολμήσω να κάνω την μισή απόσταση να πάω να τον βρω. Έστω την μισή. Χρειάστηκε δουλειά εκ μέρους μου.  Και δεν το εκτίμησε, ή μπορεί να μην το αντιλήφθηκε, να έβλεπε μόνο την άρνηση να κάνω ολόκληρο τον δρόμο, αφού εκείνος δεν έκανε καμιά παραχώρηση.

Και αφού ήταν ανυποχώρητος και εσύ δεν έκανες ολόκληρο το δρόμο, πήγες ως τη μέση και γύρισες πίσω;

Έτσι, έκανα την μισή απόσταση, και μετά που αρνήθηκε εκείνος να κάνει την άλλη μισή, επέστρεψα και εγώ πίσω στη βάση μου.

Και τι ήθελες να σου πει για να νιώθεις καλύτερα;

Ήθελα να μου πει. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που σου ζητώ είναι κάτι εντελώς άγνωστο και πρωτόγνωρο για σένα. Ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να καταλάβεις λίγο τι είναι. Ευχαριστώ που προσπάθησες να ξεπεράσεις την αρχική σου αρνητική αντίδραση και να είσαι λίγο πιο δεκτική και να δεις την πιθανότητα να εξερευνήσεις το πεδίο αυτό. Ο τρόπος που θέλεις εσύ για να νιώσεις άνετα, δεν είναι αυτός που χρειάζομαι εγώ.  Παρόλα αυτά σε ευχαριστώ που προσπάθησες. Και σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες με ειλικρίνεια.

Αν σου τα έλεγε αυτά θα ένιωθες καλύτερα;

Ναι, η υστεροφημία που λέμε. Αναζητώ την συμφιλίωση όταν τελειώνει μια σχέση. Δεν μου αρέσει να υπάρχουν αρνητικά κατάλοιπα. Και είχα ανάγκη να καταλάβει ότι προσπάθησα. Και να ένιωθε τι ένιωσα για εκείνον και πόσο με πονάει αυτή η αγεφύρωτη διαφορά.

Το ξέρεις όμως ότι ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται διαφορετικά, νιώθει διαφορετικά και αντιδρά διαφορετικά. Και εκείνος που εισπράττει την άρνηση, όποιο και αν ήταν οι λόγοι οι δικοί σου, ο άλλος απλά εισπράττει μια άρνηση, σε εκείνο που θέλει με τον τρόπο που το ήθελε, με τον τρόπο που εκείνος σκέφτεται ότι είναι σωστός, με την δική του λογική.

Ναι

Άρα εισπράττει απόρριψη στο να ζήσει κάτι μαζί σου με τον τρόπο που εκείνος σκέφτεται

Ναι

Άρα και εκείνος πληγώνεται και θυμώνει με βάση την λογική των δικών του συναισθημάτων.

Ναι

Και ίσως να έχει την ανάγκη να μένει θυμωμένος μαζί σου

Ναι

Γιατί είναι ο δικός του τρόπος να αντέξει την δική σου απώλεια

Ναι

Γιατί ίσως να ένιωσε και εκείνος όμορφα με εσένα

Ναι

Και τώρα σε χάνει

Ναι

Επειδή εσύ είσαι διατεθειμένη να κάνεις την μισή απόσταση

Ναι

Και εκείνος ήταν πέρα για πέρα σίγουρος γι’ αυτό που ήθελε να σου δείξει αλλά στάθηκε αδύνατο να σε πείσει

Ναι

Πώς νιώθεις?

Λύπη

Γιατί

Γιατί είναι παράξενη η ζωή, οι άνθρωποι και τα γεγονότα. Γιατί ασχέτως τι νιώθουμε πρέπει πάντα να καταλήγουμε να κάνουμε εκείνη την λογιστική πράξη, τι έχεις να πάρεις και τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις ή σε πόσο βαθμό μπορείς να συμβιβαστείς.

Μου φαίνεται λίγο σουρεαλιστικό και λίγο δύσκολο να το χωνέψει η λογική μου πώς ό ίδιος άνθρωπος την μια νύχτα μου έγραφε “ονειρα γλυκά αγάπη μου, καληνύχτα” και λίγες μέρες μετά γνώρισα μια εντελώς άλλη εκδοχή του ίδιου ανθρώπου που μου μιλά για πόνο, για τιμωρία και με ειρωνεύεται.

Επέλεξε ποια εκδοχή του ανθρώπου θέλεις να κρατήσεις

Επέλεξα ήδη. Εκείνον που αγάπησα. Εκείνον που λατρεύει την οικογένεια του, εκείνον που πάει μαζί τους στα καταστήματα, εκείνον που βοηθά να στηθούν τα τραπέζια και να ετοιμάσει τα φαγητά, εκείνον που βλέπει με τα μωρά για εκατοστή φορά το ίδιο κινούμενο σχέδιο, εκείνον που τραγουδά για δέκατη φορά το ίδιο τραγούδι, εκείνον που δε χαλά χατήρι στα μωρά, κάθεται και του βάφουν τα νύχια του ροζ, εκείνος που ζυμώνει ψωμί και κάνει μαρμελάδες. Εκείνον αγάπησα λοιπόν, τον χαρούμενο, τον υπομονετικό, εκείνον που λατρεύει τα παιδιά. Ήθελα να είμαι και εγώ ένα από αυτά, να φροντίζει και εμένα και να βλέπουμε κινούμενα σχέδια, να μου φέρνει παιχνίδια και να μη μου χαλά χατίρι. 

-Τι παιχνίδια θα σου φέρνει

- Σκάσε. Ξέχασα κάτι πολύ σημαντικό και δεν θέλω να το ξεχάσω.

Γράψε το

Την πρώτη μέρα που μου έστειλε μήνυμα και πήγα στο σπίτι, είχαμε συμφωνήσει ήδη ότι θα συναντηθούμε το ίδιο βράδυ. Και όταν πήγα σπίτι με έπιασε το άγχος, είχα πάρα πολύ καιρό να βρεθώ με κάποιον. Και, σκεφτόμουν να του στείλω μήνυμα να το ακυρώσω.

Και

Λες και διάβασα την σκέψη μου, μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό από εκείνον. Μου έστειλε ένα βίντεο που κάθεται σε έναν καναπέ με τα ανιψάκια του και τραγουδούν ξανά και ξανά το happy birthday. Και μόλις το είδα χαμογέλασα, ηρέμησα, ένιωσα μια γαλήνη και μια οικειότητα για εκείνον και αποφάσισα να πάω.

Ωραία, αυτόν θα συνεχίσεις να αγαπάς. Την καλύτερη εκδοχή του. Εκείνον τον χαμογελαστό άνθρωπο που τραγουδά και παίζει με τα παιδιά. Αυτόν θα θυμάσαι. Την πρώτη του εικόνα.

Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την μια εκδοχή από την άλλη, μπορείς απλά να επιλέξεις ποια εκδοχή θα θυμάσαι. Ξέρεις τι άλλο θα κάνουμε;

Τι

Θα σε αφήσω να γράψεις το τέλος που θέλεις. Πέρασε μέσα στο δωμάτιο. Γράψε τη σκηνή, γράψε τους διαλόγους και παίξε την ταινία μπροστά σου.

 

 

Είναι πρωί και μόλις έχω ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω το κινητό μου και να το κοιτάξω. Έχω μήνυμα. Είναι από αυτόν.

-Goodmorning Marina

-goodmorning baby

- I missed you

- I missed you too

- I want you in my life

- I want you in my life more than anything else

- no rules

- no rules, no demands, no punishments

- only love

- and pleasure

Το ίδιο απόγευμα έρχεται να με πάρει από το σπίτι.  Έχω ντυθεί και τον περιμένω και η καρδιά μου καλπάζει. Σταθμεύει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι, Κατεβαίνει. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη.  Μπαίνει μέσα και κλείνω την πόρτα, με παίρνει αγκαλιά και με σφίγγει σφικτά. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Ανασαίνει με ανακούφιση, του έχω λείψει πολύ. Ανασαίνω με ανακούφιση. Κάθεται στον καναπέ και εγώ κάθομαι δίπλα του. Με φιλά και εγώ δακρύζω. (Κάποτε του είχα πει ότι όταν με φιλά μπορεί να δακρύsω και όταν κάνουμε έρωτα μπορεί να κλάψω, τόση πολλή συγκίνηση νιώθω όταν η ύπαρξη μου συναντά την ύπαρξη του. και εκείνος είπε ότι θα συνεχίσει να με φιλά και θα συνεχίσουμε να κάνουμε έρωτα  και δε θα με ρωτήσει ποτέ την βλακίστικη ερώτηση, «γιατί δακρύζω».) Δεν με ρωτά, συνεχίζει να με φιλά. Φιλί αγάπης,  ηδονής, μοίρασμα ψυχής, συγνώμη και θέλω και πείνα και σ αγαπώ.

Αυτό είναι το τέλος που θέλεις;

Αυτή θέλω να είναι η αρχή, η δεύτερη μας αρχή, και το τέλος να μας βρει πολλά χρόνια μετά αφού έχουμε μοιραστεί εμπειρίες και αγάπη και συγκίνηση και ηδονή και χαρά….

Γένοιτο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

το όνειρο

 Ψες σε ονειρεύτηκα .. Φορούσες τα ρούχα που φορούσες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Παντελόνι στο χρώμα της καραμέλας και μπλούζα λευκή. Ήμουν στο εστιατόριο που πήγαμε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Καθόμουν και έτρωγα με μια φίλη και εσύ στάθηκες λίγο πιο κει, εγώ σε είδα, σηκώθηκα και ήρθα προς το μέρος σου. Ένιωθα χαρά που σε είδα, ανυπομονησία. Άνοιξες την αγκαλιά σου και με έβαλες μέσα.

Κάπως έτσι θα σε θυμάμαι ! Μια ανοιχτή, ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά. Ούτε με πίκρα, ούτε με θυμό, ούτε με κανένα παράπονο. Με αγάπη και μόνο!

Καμιά φορά, γράφω κάτι στα ημερολόγια μου, και μετά γράφω κάτι παρόμοιο και την επόμενη ή μεθεπόμενη φορά έρχεται η συνειδητοποίηση και με χτυπά. Και αυτή τη φορά κάτι παρόμοιο έγινε. Σκεφτόμουν το πένθος και την απώλεια. Τα είδη της απώλειας.

Ίσως το ένιωσες και εσύ αλλά να μην το κατάλαβες ποτέ. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο δεν χάνεις μόνον εκείνον. Και όταν λέμε εκείνον, εννοώ αυτά που σου έδινε εκείνος, γιατί μιλώ πάντα για έναν άνθρωπο που είχες καθημερινή επαφή και είχε ενεργό ρόλο στη ζωή σου. Αυτά που σου έδινε λοιπόν, την καλημέρα του, την καληνύχτα του, την συμβουλή του, την σημασία του, τα ανέκδοτα, τα κομπλιμέντα, την σκέψη του, τον χρόνο από την μέρα του, την αγάπη, το μοίρασμα και όλα αυτά. Χάνεις όλα αυτά και περνάς μια περίοδο που θα τα περιμένεις και θα τα ζητάς, λόγω συνήθειας και εξάρτησης, και δεν θα έρχονται και θα σου λείπουν όπως λείπει σε έναν εξαρτημένο η δόση του. Έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναπτύσσουμε συνήθειες, συνδεόμαστε, ο εγκέφαλος αναμένει και μετά μαθαίνει σιγά σιγά να μην αναμένει πια.

Δεν χάνεις μόνον εκείνον όμως και όλα όσα σου έδινε. Δεν πενθείς μόνο την απουσία του. Πενθείς και κάτι άλλο. Ένα κομμάτι του εαυτού σου. Το κομμάτι που γεννήθηκε όταν γνώρισες εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο, από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Ένα μοναδικό τρόπο επικοινωνίας που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων κάθε φορά, που δεν θα την έχουν με κανέναν άλλο. Μυστικές λέξεις και λέξεις που σημαίνουν κάτι μόνο για εσένα και εκείνον, κουμπιά και συμπεριφορές και δυναμική που αναπτύσσεται μόνο με εκείνον και εσένα, μνήμες, αναμνήσεις και εμπειρίες που θα ζήσεις μόνο μια φορά, αστεία που τα καταλαβαίνουν μόνο αυτοί οι δύο, μια μυστική γλώσσα και μια άνευ λέξεων επικοινωνία.

Δεν θα μπορέσεις ποτέ να εξηγήσεις σε έναν τρίτο ή να τον κάνεις να νιώσει πώς ήταν η σχέση, αυτή η σχέση, αυτές οι εικόνες θα υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση στο μυαλό εκείνων που την έζησαν και όταν πια ο ένας από τους δύο χαθεί, τότε χάνεται και για τον άλλο ένα κομμάτι του εαυτού του, αυτό που ζωντάνευε και είχε υπόσταση όταν ήταν με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Στην ουσία λοιπόν, χάνεις δύο, εκείνον που έφυγε και εσένα, τον μοναδικό εαυτό σου, όπως ήσουν όταν ήσουν με εκείνον/ην.

Τα όνειρα μας δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε τον άλλο ζωντανό, ένα δώρο από το σύμπαν που μέσα στην μεγάλη σοφία του, αναπλάθει την εικόνα σε μορφή ονείρου για να πάρουμε μια μικρή γεύση, μια μικρή ανάσα μέχρι να βγούμε από το βυθό, μέχρι να περάσει η περίοδος του πένθους και του πόνου της απώλειας. Ο εγκέφαλος πλάθει τα παυσίπονα της ψυχής μας. Τα όνειρα και η φαντασία που κρατά αυτά που θέλουμε ζωντανά. Και οι ψυχές μας επικοινωνούν, ακόμα και με αυτούς που έφυγαν από τον κόσμο αυτό ή απλά έφυγαν από την καθημερινότητα μας με την ανάμνηση, με την αγάπη, με την εν-θύμηση.

Μαρίνα Σαβεριάδου τα ημερολόγια

αυτή η γεύση

 Πώς είσαι σήμερα ;

Μου λείπει και σήμερα

Μου λείπει και ας ήταν το τέλος τελεσίδικο σαν αιφνίδιος θάνατος. Δεν τελειώνει η αγάπη όταν έρθει ο θάνατος, για όποιον λόγο και αν έρθει.  Πενθώ και πονάω πάρα πολύ και δεν ξέρω το γιατί, ίσως να είναι που πρόλαβαν και άγγιξαν τα σώματα μας, και η αλήθεια που πήρα από το σώμα του να ήταν πιο δυνατή από το ψέμα που μου αφηγήθηκε το στόμα του. Πενθώ και για τους δυο μας.  Και οι δυο στερηθήκαμε την ένωση μας.

Μήπως έφταιε; Αν απαιτούσε να αγαπηθεί με τον τρόπο που ήθελε; Αν δεν ήξερε άλλο τρόπο; Αν μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να λειτουργήσει; Ποιος φταίει αν είναι αυτό που είναι, αν δεν έχει την επιλογή να είναι κάτι άλλο; Μήπως κάποιος επιλέγει τι θα νιώσει, πώς θα είναι, τι φοβάται. Αν η αλήθεια του  είναι δική του και δεν έχει σχέση με την δική σου;

Μήπως έφταια εγώ; Που δεν μπορούσα να γίνω εκείνη που ήθελε: Δεν έφταια ούτε εγώ. Άρα λοιπόν πενθώ και για τους δυο μας και δε θα προσπαθήσω να σβήσω την αγάπη που ένιωσα για εκείνον. Ακόμα κι αν υπάρχει η πιθανότητα να ήταν όσα μου έδειξε ψέμα και το τελευταίο η αλήθεια, εγώ θα τα αντιστρέψω και θα επιλέξω να πιστέψω ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν η αλήθεια και το τελευταίο που μας χώρισε, το απόλυτο και το αδιαπραγμάτευτο, μόνο αυτό ήταν ψέμα. Μια ασυμφωνία. Ένας ψυχαναγκασμός ενός ανθρώπου που ήθελε τον απόλυτο έλεγχο για να νιώσει ασφαλής.

Για να αντέξω την απώλεια σου όσων ζήσαμε και όσων ονειρευτήκαμε επιλέγω να σε θυμάμαι μόνο με αγάπη, μόνο με στοργή, μόνο με γαλήνη.  

Επιλέγω να σε θυμάμαι με τα πιο όμορφα χρώματα και την ψυχούλα σου την χρωματίζω ροζ. Σε συγχωρώ αγάπη μου, σημαίνει κάνω χώρο μέσα μου για τον πόνο που μου έδωσες και για τον πόνο που σου έδωσα.  Θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα, πριν έρθει ο άλλος και μας καταπιεί και τους δύο, εσένα και την ευκαιρία μας να αγαπηθούμε. Δεν ξέρω ποιος είναι εκείνος ο άγνωστος. Δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκε και ποια ανάγκη, ποιο βίωμα τον πάραξε μέσα σου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάτω από εκείνον, ήταν ο άλλος, που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να νιώσει ασφάλεια, να νιώσει οικειότητα, να εμπιστευτεί. Ο άλλος απλά σε βρήκε αδύναμο και ευάλωτο και έκανε κατάληψη. Εγκαταστάθηκε στο μυαλό σου και σου γέμισε ιδεοληψίες και ψέματα. Ότι πρέπει να είσαι πολύ δυνατός, πολύ αυστηρός, να ελέγχεις τα πάντα, να τιμωρείς τις αδυναμίες, να απαιτείς την τελειότητα.  Εκείνος που ήθελε να ελέγξει εμένα, να με διαμορφώσει σαν μια άλλη Γαλάτεια να με σμιλέψει και να με φέρει στα επίπεδα της τελειότητας.

Ας είναι και έτσι, ακόμα κι αν θεωρώ την πρόταση παράλογη ή καθόλου αταίριαστη με τα δικά μου θέλω και μέτρα, με το δικό μου ναρκισσιστικό μυαλό και διαστροφικό τρόπο σκέψης, νιώθω κάπως κολακευμένη.  Είσαι πανέξυπνος και με θεώρησες καλή παίχτρια, ικανή, ίση, με επέλεξες. Πανέξυπνος και σε θαύμασα απόλυτα. Ακόμα και τον τρόπο που με τσίγκλιζες ακόμα και τον τρόπο που με εκνεύριζες, ακόμα και τον απόλυτο τρόπο που αλληλο-απορριφθήκαμε. Ναι δεν θα έρθω πίσω ούτε και εσύ θα έρθεις. Ναι δε θα αλλάξεις. Και ναι αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις και ζητάς είναι για μένα μη αποδεχτά. Δεν αλλάζει κάτι για το πόσο γοητευτικός είσαι και τι ένιωσα για σένα.  Σταματώ την ανάμνηση εκεί που θέλω εγώ. Δε θα σε ακυρώσω, θα σε αφήσω ατόφιο, θα κρατήσω τα κομμάτια που θέλω εγώ, εκείνα που γούσταρα, εκείνα που με ιντρίγκαραν, εκείνα που με ερέθισαν και πνευματικά και σωματικά.

 Ήσουν ποιοτικά ανώτερος από τις μισά και λίγα που μου έδωσαν κάποιοι άλλοι.

Ήσουν δικός μου και μαζί μου και με έκανες να νιώσω και σε έκανα να νιώσεις και μπήκα μέσα σου κι εγώ με τον δικό μου τρόπο. Κι ας με αποχαιρέτησες σκληρά κι ας μου είπες δε σε θέλω αν δεν είσαι όπως σε θέλω.  Ήμουν εγώ ! εμένα ήθελες ! όπως ήθελα εγώ εσένα !

Δεν μπορώ να είμαι θυμωμένη μαζί σου, όχι κι ας μου είπες λόγια σκληρά και άσχημα. Εκείνα ήταν εκείνα που μας χώρισαν και εκείνα που θα μας κρατούν για πάντα σε απόσταση.

Εκείνα όπως δεν καταργούν αυτά που νιώσαμε. Δε με απασχολούν. Είμαι μεροληπτική ! τα αφήνω στην άκρη ! θα σε θυμάμαι όπως θέλω εγώ ! Αυτή θα είναι η δικαίωση μου,  οι επιλεγμένες μου αναμνήσεις. Εκείνες που επιλέγω εγώ να κρατήσω. Ίσως κάποτε καταλάβω κάτι καλύτερα για σένα ή για μένα, όμως αυτό που νιώθω τώρα είναι ότι ήσουν μια απίστευτα ερεθιστική πνευματική και συναισθηματική πρόκληση, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Κι ας έκανα μεταβολή κι ας έφυγα γιατί ζητούσες εκείνο που δεν μπορούσα να δώσω, κι ας έφυγα πριν μου γίνεις εξάρτηση, ήταν απίστευτη η γεύση σου διάολε.

 η ζωή είναι λίγο πιο πλητκική χωρίς εσένα 

 

 

 

 

 

Blue moon

 Στο ντιβάνι της εγω-ανάλυσης

- η σχέση άντρα - γυναίκας συχνά μου θυμίζει παρτίδα σκάκι

- Θυμίζει ναι αλλά δεν είναι. Το σκάκι έχει καλά προμελετημένες κινήσεις όπου θα αναδείξουν τον πιο καλό ως νικητή. Οι σχέσεις δεν έχουν νικητή.

-Τότε τι έχουν ;

-Δύο χαμένους

-Δύο χαμένους;

-Δύο χαμένους, λέω χαμένους όχι ηττημένους, αλλά χαμένους, ενσωματωμένους, αφομοιωμένους ο ένας μέσα στον άλλο. Εκεί που καταλύεται το Εγώ για να παραχθεί ένα εμείς για να παραχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα.

-Το οποίο είναι;

-Παραγωγή ηδονής!

- Σεξ δηλαδή;

- Οχι αγαπητή μου. Το σεξ είναι μια υπεραπλούστευση. Ηδονή δεν παράγεται μόνον από το σεξ. Ας δώσουμε μια άλλη πιο γενικευμένη ονομασία. Ας την πούμε ότι είναι παραγωγή ενδορφινών. Αςτην πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας. Ας την πούμε υπαρξιακή τεκμηρίωση.

- Υπαρξιακή τεκμηρίωση;

- Μια υπαρξιακή πράξη. Ένα συν Ένα που γίνονται πάλι και πάντα ένα καταρρίπτοντας κάθε άλλη μαθηματική πράξη. Ένα χαιδεμα του υπαρξιακού Εγώ μας. Το να υπάρχει ένας που ανάμεσα στις χιλιάδες και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους επιλέγει συνειδητά εσένα. Κι αυτό είναι η δική σου βαθύτερη ανάγκη, να έχεις επιλεγεί, να γνωρίζεις πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ενώ υπάρχουν γύρω πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πλούσιοι, πιο οτιδήποτε, σε έχει κάποιος ξεχωρίσει από το πλήθος για τους δικούς του λόγους. Εκείνον που θα σε επιλέξει λοιπόν, αν αυτά που έχει να σου δώσει, σε ικανοποιούν και σε επαρκούν, θα τον ανταμείψεις με μια αντ-επιλογή, θα στρέψεις και εσύ την ενέργεια σου προς το μέρος του και θα αρχίσει ένας πολύ καλοστημένος χορός.

- προσχεδιασμένος

- Προσεχτικά ενορχηστρωμένος

- πώς επιλέγεις λοιπόν κάποιον που έχει επιλέξει εσένα;

- O άντρας επιλέγει την γυναίκα, αλλά η γυναίκα έχει επιλέξει από ποιον θα επιλεγεί. Η γυναίκα επιλέγει και από ποιον θα αποπλανηθεί, και σε ποιο παραμύθι θα πιστέψει. Η γυναίκα πάντα επιλέγει ακόμα και αν αφήνει τον άντρα να νομίζει ότι είναι εκείνος ο κυνηγός.

- Για ποιο λόγο;

- Πάντα υπάρχουν οι λόγοι και δεν είναι καθόλου αλτρουιστικοί. Είναι καθαρά εγωιστικοί και ναρκισσιστικοί. Επιλέγεις εκείνον που θεωρείς αντάξιο παίχτη, επιλέγεις εκείνον που είναι στο επίπεδο του παιχνιδιού που θέλεις να παίξεις, την ενέργειας που θέλεις να ανταλλάξεις, της πρόκλησης που θέλεις να βάλεις στον εαυτό σου.

- Είμαστε επιλεκτικοί λοιπόν ;

- ή είμαστε επιλεκτικοί ή ψοφάμει από την πείνα και τρώμε ότι βρούμε. Γιατί η ανάγκη πάντα υπάρχει αλλά από εμάς εξαρτάται αν θα παραδοθούμε στην πείνα ή αν θα περιμένουμε για έναν καλό παίχτη.

- Και ποιο είναι το κίνητρο της εγκράτειας;

- η ικανοποίηση της αυτοπειθαρχείας, το να μή δίνομαι στον πρώτο τυχόντα και στον κάθε μουσοσυλλέκτη. Να αναγάγω εαυτόν εις κάτι απρόσιτο, για εκείνον που θα βάλει τον κόπο.

- Εμπεριέχει και και αυτό ηδονή;

- Φυσικά. Γιατί δεν είσαι έρμαιο των αναγών σου, εσύ έχεις τον έλεγχο.

- Οπότε φτάνει εκείνη η συγκυρία.

-Κάποια στιγμή φτάνει.

- Επιλέγεις εσύ εκείνον και εκείνος εσένα και οι δύο καλούνται να αναθεωρούν και να περνούν από ψήφο κάθε τέλος της κάθε μέρας από την επιτροπή που συνεδριάζει μέσα τους για την επόμενη μέρα. Στην ουσία η σχέση διαρκεί μόνο μια μέρα.

- Και εσύ είσαι μια κυνική λογιστής

- Απλά λέω τα πράγματα με το όνομα τους. Η παραγωγή ηδονής είναι η πρώτη ανάγκη.

- Και όλοι φεύγουν όταν πάψει η παραγωγή ηδονής.

- Όχι φυσικά, δεν φεύγουν. Θα μείνουν, αλλά για άλλους λόγους. Ονομάζονται οικογένεια , υποχρεώσεις, δάνεια, ανασφάλειες, φόβος κλπ. Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν περισσότερες από μία έννοιες για την ηδονή. Εγω την έχω περιγράψει όπως την περίγραψα πιο πάνω, μια επιβεβαίωση του Εγω, είτε μέσω θαυμασμού, είτε μέσω ερωτικής πράξης, αλλά πάντα μέσω μιας συνειδητής επιλογής του συντρόφου μου, να πάρει χρόνο από την μέρα του για να χαρίσει σε μένα, την σκέψη του, την ενέργεια του, το βλέμμα του, το δόσιμο του. Για άλλους το να είναι κάποιος δίπλα τους σωματικά, το να τον βλέπουν να επιστρέφει στο σπίτι το βράδυ και να νιώθουν οικονομική ασφάλεια, είναι και αυτό μια κάποια επάρκεια. Εγώ δε θέλω τα λεφτά του, δε θέλω μια κενή παρουσία, ένα σώμα που θα καμαρώνω να στέκομαι δίπλα του στις δημόσιες εκδηλώσεις, να λέω ένα άντρα μου και να του στέλνω την λίστα με τα ψώνια. Με ενδιαφέρουν άλλα.

- Ποια

- Να είμαι στην σκέψη του, στην ψυχή του, μα είμαι ο πόθος του και να είμαι η κινητήριος δύναμη που τον κάνει καλύτερο κάθε μέρα και θα παράγει και εκείνος μέσα μου την ίδια ενέργεια, να υπάρχω, να ζω, να γίνομαι καλύτερη, ομορφότερη.

- Είσαι απαιτητική

- Ειμαι κάτι περισσότερο από απαιτητική, είμαι ασυμβίβαστη και απόλυτη σκορπιός

- Και τι σημαίνει αυτό

- Σημαίνει όλα ή τίποτε. Και δεν με φοβίζει καθόλου το τίποτε. Το απολαμβάνω εξίσου.

- Δεν το φοβάσαι;

- Όλοι κάτι φοβόμαστε . Ο κάθε άνθρωπος επιλέγει εκείνο που τον φοβίζει λιγότερο. Αν η μοναξιά είναι η μεγαλύτερη σου φοβία θα είσαι με κάποιον, πάση θυσία, γιατί δε θα έχει σημασία ποιος είναι αυτός, απλά το ότι θα γεμίζει το κενό δίπλα σου. Για μένα αυτό είναι ο μεγαλύτερος ηθικός ξεπεσμός, χίλιες φορές να είμαι μόνη μου παρά να είμαι με κάποιον που δε με αγαπά, δεν με σέβεται, δεν με θαυμάζει, δεν δίνει την ψυχή του για την ευτυχία μου.

- Και οι άλλοι που μένουν:

- Αν λοιπόν το να αφήσεις τον σύντροφο σου να φύγει θα σε πονέσει περισσότερο από το να μείνει, τότε θα τον κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να μείνει

- Δηλαδή

- Θα του δώσεις ότι ζητήσει , θα γίνεις η επιτομή της χειριστικότητας, θα μπεις στα καλούπια και στα μέτρα του, θα λες σε όλα ναι, διαπραγματεύομενη λίγα ψίχουλα που θα δώσει για αντάλλαγμα. Ακόμα χειρότερα θα τον απειλήσεις για να μείνει, θα τον πείσεις ότι δεν ζεις χωρίς εκείνον.

- Ποιος είναι αυτός που είναι τόσο σημαντικός ώστε να μην ζεις χωρίς εκείνον.

- Κανένας, δεν μιλάμε πλέον για σχέση, μιλάμε για εξάρτηση. Και ότι γίνεται εξάρτηση, παύει να εμπεριέχει την ηδονή.

. Εγώ όχι δε θέλω, σιχαίνομαι τα ημίμετρα. Και αποποιούμαι την πλήξη που διαβρώνει αυτούς που παραδίνονται στο δεδομένο.

- Αν ένας από τους δυο δεν είναι ευτυχισμένος τότε έχει αποτύχει ο συνδιασμός στην ολότητα του. Είναι το μόνο παιχνίδι που θέλουμε να είναι και οι δύο νικητές γι’ αυτό δεν μπορεί να παρομοιωθεί ποτέ με το σκάκι ούτε και με κανένα άλλο ανταγωνιστικό παιχνίδι. Ας την πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας ή συν-παραγωγή πίκρας, δυστυχίας, καταπίεσης και μιζέριας. Η καταργούνται όλα τα συναισθήματα και σαπίζει ο κάθε ένας στην δική του γωνιά του καναπέ χωρίς να ενοχλεί καθόλου τον άλλο. Συχνό φαινόμενο της εποχής.

Δεν κάνουμε εμείς τις επιλογές μας, οι φόβοι κάνουν τις επιλογές και οι επιλογές εμάς.

ΜΣ τα ημερολόγια

19 06 2023

Μου λείπει η συνοχή στις ανθρώπινες σχέσεις. Μου λείπει η βεβαιότητα. Εκείνη η βεβαιότητα που έχω ευτυχώς στην ζωή μου από λίγα κοντινά μου άτομα. Εκείνη η βεβαιότητα που με καθησυχάζει. Ξέρω ας πούμε ότι η μάνα μου θα κάνει ένα φαΐ την Κυριακή και θα πάω, θα κάτσω να φάμε και μετά θα ξαπλώσουμε δίπλα δίπλα στο μονό κρεβάτι που έχει στο σαλόνι και θα δούμε τηλεόραση.  Το ξέρω, το περιμένω. Ξέρω ότι κάθε Δευτέρα πρωί ο πατέρας μου θα μου στείλει ένα μήνυμα. «καλημέρα, καλή βδομάδα» Έρχεται η Δευτέρα πρωί, έρχεται και το μήνυμα, το βλέπω και καθησυχάζομαι. Είναι ο πατέρας μου ακόμα εδώ. Ξέρω ότι θα μιλήσω με τα παιδιά μου, με μηνύματα, με τηλέφωνο θα μου πουν τα νέα τους, θα βεβαιωθώ ότι είναι καλά.

Και μετά υπάρχουν οι σχέσεις με ασυνέχεια, με ασυνέπεια. Οι σχέσεις που θα βρεθείς με κάποιον, θα περάσεις λίγες ώρες και μετά θα επιστρέψεις στο σπίτι και δεν ξέρεις ούτε πότε θα τον ξαναδείς, ούτε πότε θα του ξαναμιλήσεις, ούτε επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει ποτέ κάτι, γιατί δεν έχεις το κίνητρο για οποιανδήποτε συναισθηματική επένδυση.  Εσύ δεν μπορείς να επενδύσεις, αλλά ούτε και ξέρεις τι σκέφτεται και τι νιώθεις εκείνος για σένα. Κάτι εικασίες κάνεις και οι εικασίες είναι απλά χάσιμο χρόνου. Δεκανίκια, αυτό είμαστε, ο ένας για τον άλλο, γιατί κάτι άλλο δεν μας έκατσε, γιατί κάτι άλλο δεν μας προέκυψε και είμαστε μια ασφαλής επιλογή, μια στοργική αγκαλιά,  μια μικρή γεύση από επιβεβαίωση, για τις μέρες που καθόμαστε στον πάγκο. 

Αυτό είμαι και εγώ για σένα, κι ας λές πως με αγαπάς και ας λες πως με θαυμάζεις. Από τους δυο μας όμως η πιο ψεύτρα είμαι εγώ. Εγώ που απευθύνομαι σε σένα, που πάντα σε μένα δίνεις ένα ελάχιστο και εκ του ασφαλούς, απλά και μόνο γιατί δεν βρήκα εκείνον που θα μου τα δώσει αν όχι όλα, τουλάχιστον εκείνα που προδιαθέτουν μια σχέση αγάπης και σεβασμού.  Τελοσπάντων ένα δόσιμο με αρχή, συνέπεια, εξέλιξη, χτίσιμο, δύο τρία βασικά.

Δεν είμαι θυμωμένη, μπα. Ούτε με εμένα, ούτε με εσένα. Απλά μου λείπει εκείνη η φλόγα και νιώθω ότι σβήνω μέρα με την ημέρα και εκμηδενίζεται ο κάθε λόγος ύπαρξης μου.  Ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά, γι’ αυτά ζω και χωρίς την φλόγα.

αντίο

 13 06 2023

Λάρνακα

Παράξενη μέρα, συννεφιασμένη

Σήμερα το πρωί πέθανε ο Α.  Ποιο κάρμα είναι αυτό που χρεώνει έναν άνθρωπο με μια ασθένεια επώδυνη, μακροχρόνια και βασανιστική. Μια ασθένεια που δεν τον εξοντώνει άμεσα αλλά την παλεύει για χρόνια.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα που σε χρεώνει με μια ζωή που δεν μπορείς να χαρείς την οικογένεια σου, τα παιδιά σου, δεν μπορείς να είσαι λειτουργικός και παραγωγικός.  Όπου καταντάς να νιώθεις κατάθλιψη, γιατί νιώθεις ότι είσαι ένα βάρος στη ζωή των ανθρώπων σου.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα που σε χρεώνει με μια οικογενειακή κατάσταση τέτοια όπου ο σύντροφος σου παλεύει με μια δύσκολη ασθένεια, ενώ έχεις μικρά παιδιά, και εσύ, η σύντροφος καλείσαι, να είσαι δίπλα στον άνθρωπο σου, να του συμπαραστέκεσαι ενώ τον χτυπά αλύπητα η ασθένεια, να αντέχεις να  τον βλέπεις  να πονά και να βασανίζεται ενώ παράλληλα πρέπει να μεγαλώσεις τα δύο παιδιά μόνη σου.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα και ποια είναι αυτή η δύναμη

Να είσαι άνθρωπος νοσοκόμος, άνθρωπος σύντροφος, μάνα και πατέρας και τα πάντα. Να καταργείς τις δικές σου ανάγκες για να αφιερώσεις κάθε μέρα και λεπτό σε αυτούς. Χωρίς καμιά επιλογή.  Δεν σου έκανε κάτι αυτός ο άνθρωπος και θα πάρεις διαζύγιο και θα ελευθερωθείς. Αυτός απλά αρρώστησε και αυτόν πώς θα τον εγκαταλείψεις, δεν εγκαταλείπεις. Μένεις και δίνεις τον αγώνα σου μέχρι την τελευταία στιγμή.

Αγαπημένη μου φίλη τον έδωσες τον αγώνα σου, για πολλά χρόνια, με δύναμη και αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ ούτε καν να διανοηθώ πόσα πέρασες και πού βρήκες όλη αυτήν την δύναμη να αντέξεις την δύσκολη πορεία τόσων χρόνων.  Ξέρω ότι πέρασες μια τεράστια μοναξιά. Όχι την μοναξιά την δική μου, που χώρισα επίσημα και με διαζύγιο. Ενός άλλου είδους μοναξιάς, πιο προσωπικής, πιο δύσκολης, πιο περιοριστικής, ίσως ασφυκτικής.  Αγαπημένη μου φίλη, έδωσες τον αγώνα σου και στάθηκες και δίπλα του και δίπλα στα παιδιά σου, βράχος, αφιερώνοντας την ζωή σου όλη γι αυτούς. Δεν λιποψύχησες, δεν παραπονέθηκες, δεν έκανες πίσω.  Και μέσα σε όλα αυτά να δουλεύεις για να φέρεις ένα εισόδημα στο σπίτι και μέσα σε όλα αυτά να έχεις και το κουράγιο να βάζεις όλα όσα δεν μπορείς να κραυγάσεις στην τέχνη σου, και να δημιουργείς όλα αυτά τα υπέροχα σου έργα.

Αγαπημένη μου φίλη νιώθω απέραντο δέος για τον πόνο που έζησες. Σήμερα έκλεισε τα μάτια ο αγαπημένος σου σύζυγος και επιτέλους μπορεί να ξεκουραστεί από τον πόνο που τον βασάνιζε τόσα πολλά χρόνια. Ξέρω θα είναι δύσκολοι οι μήνες που θα έρθουν, εύχομαι όμως μετά από αυτά , να χαράξει και για σένα μια πιο ήρεμη εποχή, να προλάβεις να ζήσεις και εσύ όμορφα χρόνια, να χαμογελάσεις και πάλι, να πάρεις μια ανάσα, να χαρείς τα παιδιά σου και πλέον όλα να είναι μόνο χαρά.

Σ αγαπώ πολύ

 

??

Θέλεις να έρθεις

Για να ξανασυναντηθούμε

μα όταν γυρίσεις δε θα είσαι πια εκείνος

Άλλος θα είσαι και μία άλλη θα ‘μαι εγώ

 

Το σώμα σου θα είναι καμένο από τα ταξίδια

το δέρμα σου θα’  χει μια γεύση από αλμύρα

Και όλες οι ώρες του κόσμου δεν θα φτάσουν

να  δώσουν νόημα στα χρόνια που περάσαν

 

Μια άλλη γεύση έχει το στόμα

Που έχει χρόνια να φιλήσεις

Παράκληση μοιάζει και μια απολογία

μοιάζει το καλωσόρισμα αντίο που δεν είπες

 

Έχει ένα άλλο κράτημα το χέρι

Που έχει χρόνια να αγγίξεις

Που μέσα του η παλάμη σου ποτέ δεν θα ιδρώσει

Που ξέρεις πώς ποτέ δε θα σε φυλακίσει

 

Κάθε φορά που πας σ άλλα ταξίδια

Κάθε φορά που σ' άλλες δίνεις το κορμί σου

μέσα τους ψάχνεις τον εαυτό σου που δεν βρίσκεις  

Ούτε στις λέξεις ούτε στην σκοτεινή ψυχή σου

 

 

 

 

12 06 2023

Λάρνακα αρχές καλοκαιριού

‘Εχει καιρό  να έρθεις

Ήμουν απασχολημένη.  Αυτό πολύ απασχολημένη. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η υπερπροσπάθεια να είμαι συνεχώς απασχολημένη, ίσως από τότε που έφυγε η μικρή για σπουδές, ίσως πιο πριν. Βλέποντας τον εαυτό μου και την ζωή μου μήνες μετά διαπίστωσα ότι είχα καταργήσει δύο κομμάτια του εαυτού μου, το συναισθηματικό- ερωτικό κομμάτι και το συγγραφικό κομμάτι. Δεν ήταν εσκεμμένο, τουλάχιστον όσον αφορά το συγγραφικό. Το άλλο απλά το αναβάλλω και κρύβομαι πίσω από τις φοβίες μου, τις δικαιολογίες μου και τις χωρίς αντίκρισμα προσπάθειες να συνδεθώ ή επανασυνδεθώ με άτομα του παρελθόντος.

Γιατί αυτή η εμμονή με τα άτομα του παρελθόντος ;

Γιατί όσο εμμένεις στο παρελθόν δεν προχωράς στο μέλλον. Είναι θέμα προσωπικής ανασφάλειας. Ας πούμε πρώην που έμειναν φίλοι. Δεν θέλω γράψω όμως άλλο τώρα γι’  αυτό.

Έχω πολλά κεφάλαια που πέρασαν χωρίς συναισθηματική επεξεργασία, χωρίς ανάλυση, πολλά βράδια, πολλοί μήνες που πέρασαν όπου εγώ το μόνο που έκανα ήταν να δουλεύω, να πληρώνω λογαριασμούς και χρέη, να κάνω και να τηρώ αυστηρά τον προϋπολογισμό μου και η μια μέρα ήταν  μια ακριβής αντιγραφή της προηγούμενης.

Η σκέψη μου είναι σκορπισμένη και οι σκέψεις μου τόσες πολλές και περίπλοκες που προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη. Έμειναν πολλά άγραφα, ανείπωτα και ανεπεξέργαστα. 

Έβλεπα ότι έφτανα στο τέρμα όταν τα κατάφερα μετά από μήνες αυτο-βασανισμού και ανεξέλεγκτου άγχους να αρρωστήσω. Ταχυπαλμίες και πίεση στα ύψη.

Δύσκολο να τα βρεις με τον εαυτό σου όταν ο εαυτός σου είτε μένει πάντα στάσιμος είτε αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς και δεν τον προλαβαίνεις.

Χρειάζεται να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου στις απλές καθημερινές μου δραστηριότητες. Έδωσα πολλή βαρύτητα στην δουλειά, εξ ανάγκης κιόλας λόγω οικονομικών, αλλά στο τέλος της ημέρας η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Ξέχασα τον εαυτό μου. Την ξεκούραση μου, την διατροφή μου, την ψυχαγωγία μου, τα συναισθήματα μου. Με άφησα στην άκρη.

Και μετά σκέφτηκα και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να το ξαναπάρω από την αρχή, ξανά. Είπα τέρμα και πάω ταξίδι, και ας μην μου περισσεύουν τα λεφτά, δεν θα μου περισσέψουν και ποτέ, ή τώρα ή ποτέ.