Ψες σε ονειρεύτηκα .. Φορούσες τα ρούχα που φορούσες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Παντελόνι στο χρώμα της καραμέλας και μπλούζα λευκή. Ήμουν στο εστιατόριο που πήγαμε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Καθόμουν και έτρωγα με μια φίλη και εσύ στάθηκες λίγο πιο κει, εγώ σε είδα, σηκώθηκα και ήρθα προς το μέρος σου. Ένιωθα χαρά που σε είδα, ανυπομονησία. Άνοιξες την αγκαλιά σου και με έβαλες μέσα.
Κάπως έτσι θα σε θυμάμαι ! Μια ανοιχτή, ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά. Ούτε με πίκρα, ούτε με θυμό, ούτε με κανένα παράπονο. Με αγάπη και μόνο!
Καμιά φορά, γράφω κάτι στα ημερολόγια μου, και μετά γράφω κάτι παρόμοιο και την επόμενη ή μεθεπόμενη φορά έρχεται η συνειδητοποίηση και με χτυπά. Και αυτή τη φορά κάτι παρόμοιο έγινε. Σκεφτόμουν το πένθος και την απώλεια. Τα είδη της απώλειας.
Ίσως το ένιωσες και εσύ αλλά να μην το κατάλαβες ποτέ. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο δεν χάνεις μόνον εκείνον. Και όταν λέμε εκείνον, εννοώ αυτά που σου έδινε εκείνος, γιατί μιλώ πάντα για έναν άνθρωπο που είχες καθημερινή επαφή και είχε ενεργό ρόλο στη ζωή σου. Αυτά που σου έδινε λοιπόν, την καλημέρα του, την καληνύχτα του, την συμβουλή του, την σημασία του, τα ανέκδοτα, τα κομπλιμέντα, την σκέψη του, τον χρόνο από την μέρα του, την αγάπη, το μοίρασμα και όλα αυτά. Χάνεις όλα αυτά και περνάς μια περίοδο που θα τα περιμένεις και θα τα ζητάς, λόγω συνήθειας και εξάρτησης, και δεν θα έρχονται και θα σου λείπουν όπως λείπει σε έναν εξαρτημένο η δόση του. Έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναπτύσσουμε συνήθειες, συνδεόμαστε, ο εγκέφαλος αναμένει και μετά μαθαίνει σιγά σιγά να μην αναμένει πια.
Δεν χάνεις μόνον εκείνον όμως και όλα όσα σου έδινε. Δεν πενθείς μόνο την απουσία του. Πενθείς και κάτι άλλο. Ένα κομμάτι του εαυτού σου. Το κομμάτι που γεννήθηκε όταν γνώρισες εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο, από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Ένα μοναδικό τρόπο επικοινωνίας που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων κάθε φορά, που δεν θα την έχουν με κανέναν άλλο. Μυστικές λέξεις και λέξεις που σημαίνουν κάτι μόνο για εσένα και εκείνον, κουμπιά και συμπεριφορές και δυναμική που αναπτύσσεται μόνο με εκείνον και εσένα, μνήμες, αναμνήσεις και εμπειρίες που θα ζήσεις μόνο μια φορά, αστεία που τα καταλαβαίνουν μόνο αυτοί οι δύο, μια μυστική γλώσσα και μια άνευ λέξεων επικοινωνία.
Δεν θα μπορέσεις ποτέ να εξηγήσεις σε έναν τρίτο ή να τον κάνεις να νιώσει πώς ήταν η σχέση, αυτή η σχέση, αυτές οι εικόνες θα υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση στο μυαλό εκείνων που την έζησαν και όταν πια ο ένας από τους δύο χαθεί, τότε χάνεται και για τον άλλο ένα κομμάτι του εαυτού του, αυτό που ζωντάνευε και είχε υπόσταση όταν ήταν με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Στην ουσία λοιπόν, χάνεις δύο, εκείνον που έφυγε και εσένα, τον μοναδικό εαυτό σου, όπως ήσουν όταν ήσουν με εκείνον/ην.
Τα όνειρα μας δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε τον άλλο ζωντανό, ένα δώρο από το σύμπαν που μέσα στην μεγάλη σοφία του, αναπλάθει την εικόνα σε μορφή ονείρου για να πάρουμε μια μικρή γεύση, μια μικρή ανάσα μέχρι να βγούμε από το βυθό, μέχρι να περάσει η περίοδος του πένθους και του πόνου της απώλειας. Ο εγκέφαλος πλάθει τα παυσίπονα της ψυχής μας. Τα όνειρα και η φαντασία που κρατά αυτά που θέλουμε ζωντανά. Και οι ψυχές μας επικοινωνούν, ακόμα και με αυτούς που έφυγαν από τον κόσμο αυτό ή απλά έφυγαν από την καθημερινότητα μας με την ανάμνηση, με την αγάπη, με την εν-θύμηση.
Μαρίνα Σαβεριάδου τα ημερολόγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου