12 06 2023

Λάρνακα αρχές καλοκαιριού

‘Εχει καιρό  να έρθεις

Ήμουν απασχολημένη.  Αυτό πολύ απασχολημένη. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η υπερπροσπάθεια να είμαι συνεχώς απασχολημένη, ίσως από τότε που έφυγε η μικρή για σπουδές, ίσως πιο πριν. Βλέποντας τον εαυτό μου και την ζωή μου μήνες μετά διαπίστωσα ότι είχα καταργήσει δύο κομμάτια του εαυτού μου, το συναισθηματικό- ερωτικό κομμάτι και το συγγραφικό κομμάτι. Δεν ήταν εσκεμμένο, τουλάχιστον όσον αφορά το συγγραφικό. Το άλλο απλά το αναβάλλω και κρύβομαι πίσω από τις φοβίες μου, τις δικαιολογίες μου και τις χωρίς αντίκρισμα προσπάθειες να συνδεθώ ή επανασυνδεθώ με άτομα του παρελθόντος.

Γιατί αυτή η εμμονή με τα άτομα του παρελθόντος ;

Γιατί όσο εμμένεις στο παρελθόν δεν προχωράς στο μέλλον. Είναι θέμα προσωπικής ανασφάλειας. Ας πούμε πρώην που έμειναν φίλοι. Δεν θέλω γράψω όμως άλλο τώρα γι’  αυτό.

Έχω πολλά κεφάλαια που πέρασαν χωρίς συναισθηματική επεξεργασία, χωρίς ανάλυση, πολλά βράδια, πολλοί μήνες που πέρασαν όπου εγώ το μόνο που έκανα ήταν να δουλεύω, να πληρώνω λογαριασμούς και χρέη, να κάνω και να τηρώ αυστηρά τον προϋπολογισμό μου και η μια μέρα ήταν  μια ακριβής αντιγραφή της προηγούμενης.

Η σκέψη μου είναι σκορπισμένη και οι σκέψεις μου τόσες πολλές και περίπλοκες που προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη. Έμειναν πολλά άγραφα, ανείπωτα και ανεπεξέργαστα. 

Έβλεπα ότι έφτανα στο τέρμα όταν τα κατάφερα μετά από μήνες αυτο-βασανισμού και ανεξέλεγκτου άγχους να αρρωστήσω. Ταχυπαλμίες και πίεση στα ύψη.

Δύσκολο να τα βρεις με τον εαυτό σου όταν ο εαυτός σου είτε μένει πάντα στάσιμος είτε αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς και δεν τον προλαβαίνεις.

Χρειάζεται να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου στις απλές καθημερινές μου δραστηριότητες. Έδωσα πολλή βαρύτητα στην δουλειά, εξ ανάγκης κιόλας λόγω οικονομικών, αλλά στο τέλος της ημέρας η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Ξέχασα τον εαυτό μου. Την ξεκούραση μου, την διατροφή μου, την ψυχαγωγία μου, τα συναισθήματα μου. Με άφησα στην άκρη.

Και μετά σκέφτηκα και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να το ξαναπάρω από την αρχή, ξανά. Είπα τέρμα και πάω ταξίδι, και ας μην μου περισσεύουν τα λεφτά, δεν θα μου περισσέψουν και ποτέ, ή τώρα ή ποτέ.