59/111 * αγάπη εις εαυτόν * once upon a time

 

21 Οκτώβρη 2020  * αγάπη εις εαυτόν *  59/111 * New Play

Αγαπημένοι φρένς και φρέντισσες

Πίσω στη δουλειά σήμερα μετά από την πλήρη ανάρρωση μου και λίγες μέρες που ξεκουράστηκα στο σπίτι. 

Λοιπόν φρεντ μου σου έχω πει πολλές φορές ότι η ζωή είναι γεμάτη από όμορφα απρόβλεπτα γεγονότα και αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της. Τα νέα μου λοιπόν είναι τα εξής. 17 Οκτώβρη μου έβγαλε ανάμνηση στο ινσταγκραμ μια φωτογραφία από την βράβευση ενός θεατρικού μου έργου του MODUS OPERANDI το 2017. Την μοιράστηκα ξανά φέτος σαν ανάμνηση και αμέσως μου έστειλε μήνυμα μια γνωστή μου και μέλος της ένωσης θεταρικών συγγραφέων Κύπρου να μου πει συγχαρητήρια. Τα συγχαρητήρια ήταν γιατί το memento mori η συλλογή διηγημάτων μου που εκδόθηκε πέρσι μπήκε στην βραχεία λίστα των κρατικών βραβείων Κύπρου του 2019.  Και επειδή εγώ ήμουν και είμαι εκτός facebook και άλλων μέσων φυσικά δεν είχα ιδέα για την διάκριση του βιβλίου μου.  

Αυτό που μου είπαν λοιπόν οι γνωστοί μου συγγραφείς που κατέχουν, είναι ότι το να μπεις στην λίστα των καλύτερων 5 στο είδος σου είναι μια σημαντική διάκριση για έναν συγγραφέα ακόμα και αν  δεν έχεις πάρει το πρώτο βραβείο. H διάκριση αυτή λοιπόν ήταν ένα καμπανάκι που το σύμπαν που ήταν σαν να μου έλεγε, κοίτα έχεις ένα ταλέντο και ξεκίνα να γράφεις γιατί αρκετά έκατσες τον μύλο.

Ο μύλος λοιπόν πρέπει να ξαναξεκινήσει δουλειά και αυτή τη φορά έβαλα ίσως την μεγαλύτερη μέχρι τώρα, συγγραφική πρόκληση στον εαυτό μου.  

Ευχηθείτε μου λοιπόν καλή τύχη, καλή έμπνευση και θα τα πούμε σύντομα. Περισσότερα για το πρότζεκτ λίαν συντόμως ... πάω να γράψω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία .. 

Μ.

 

 

56/111 * αγάπη εις εαυτόν * another blessed day

 

18 Οκτώβρη 2020

56/111 * αγάπη εις εαυτόν

Κυριακή πρωί στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια

Δεν σκόπευα να γράψω πολλές λεπτομέρειες για την επέμβαση αλλά το κάνω για έναν μόνο λόγο.

Γιατί υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που ίσως μπουν στη διαδικασία να κάνουν μια παρόμοια επέμβαση κάποια στιγμή και ίσως αυτό τις φοβίζει και ίσως η δική μου εμπειρία τις βοηθήσει να φοβούνται λιγότερο. ¨Οπως σου έγραψα την προηγούμενη φορά το μόνο που με φόβιζε ήταν η στιγμή που θα μου έκαναν την ολική αναισθησία.

Όμως σου έγραψα και κάτι άλλο. Δεν ήταν τυχαίο το ότι εδώ δύο περίπου μήνες ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια που είχε σκοπό στην σωματική , ψυχολογική και πνευματική μου αλλαγή. Και θεωρώ ότι μετά από διάφορες μικρές αναποδιές αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το μεγάλο τεστ.

Και ειδού αναλυτικά πώς πήγε το τεστ. 

Αν  δε θες περισσότερες λεπτομέρειες σταματάς το διάβασμα εδώ.

μια εβδομάδα πριν έκανα προεγχειρητικές αναλύσεις αίματος σε χημείο. Σϊδηρος, αιμοσφαιρίνη, αιματοκρίτης κλπ όλα πιο χαμηλά από το όριο, όχι όμως τόσο πιο χαμηλά ώστε να επηρεάζει το χειρουργείο.

Τρεις μέρες πριν την επέμβαση κληθηκα στο Γ.Ν Λάρνακας για τεστ κορονοιού. Το αποτέλεσμα ήρθε σε δύο μέρες και ήταν αρνητικό

Και έτσι ήταν ολα οκ για να γίνει η επέμβαση

Οι οδηγίες ήταν να μείνω νηστική από το προηγούμενο βράδυ. Γύρω στα μεσάνυχτα με έπιασε μια απίστευτη δίψα και μου μπήκε και η ιδέα ότι θα διψώ και δε θα μπορώ να πιω νερό και έκανα μια παρανομία και στις 12.30 πήγα τελικά και ήπια δύο μεγάλα ποτήρια νερό μόνο και μόνο για να μου περάσει η ιδέα. Κοιμήθηκα γύρω στις 1 και κοιμήθηκα πολύ καλά όλο το βράδυ.

Το πρωί ξύπνησα κανονικά στις 6. Κατέβηκα κάτω και έβαλα την Μισιέλ την Αυστραλή στο youtube και έκανα το δεκαπεντάλεπτο πρόγραμμα στρέτσιγκ. Είχα συνέχεια στο νου μου ότι δεν πρέπει να φάω, δεν πρέπει να πιω. Μετά την Μισέλ έβαλα το άλλο βίντεο που ακούω κάθε πρωί ένα υπέροχο βίντεο με θετικές δηλώσεις. Κάπου εδώ σημειώνω την σημαντικότητα του εξακολουθούμενου μοτίβου νέων συμπεριφορών. Την 20η 30η φορά που κάνεις την ίδια γυμναστική το πρωί και ακούεις τις ίδιες θετικές δηλώσεις από την ίδια φωνή, εκείνο που κάνεις στην ουσία είναι να χακάρεις τον εγκέφαλο σου που ήταν προγραμματισμένος να σκέφτεται αρνητικά και να τον επαναπρογραμματίζεις στην θετικότητα. Σημειώνω το γιατί έχει σημασία αυτό να γίνεται βίωμα και συνήθεια και κάτι βραχυπρόθεσμο. Είχε σημασία λοιπόν ότι ήδη αυτό γινόταν για 50 και πλέον ημέρες και ήδη είχα εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στις αναπνοές και την ηρεμία. Προχώρησα λοιπόν κανονικά με το πρόγραμμα μου σαν να ήταν μια κανονική μέρα, άκουσα τις θετικές δηλώσεις, έκανα το ντους μου, ντύθηκα, πήρα την κόρη μου σχολείο και επέστρεψα σπίτι.

Στις 8.40 ήρθε ο bmf να με πάρει στην κλινική και έκατσε μαζί μου μέχρι που η νοσοκόμα μου είπε να πάμε πάνω. Ο bmf απαγορευόταν να έρθει και του είπα να φύγει. Ήξερα ότι από ένα σημείο και μετά θα προχωρούσα μόνη μου και ήμουν προετοιμασμένη. Η νοσοκόμα με πήρε σε ένα δωμάτιο, εβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα. Μου έκανε αυτό το μαγικό πραγματάκι που σε ετοιμάζει για την επέμβαση και μου έβαλε έναν ορό. Τον ορό σου τον βάζουν για να τρέφεται ο οργανισμός αφού απαγορεύεται να φάεις και να πιεις και να μην αφυδατωθείς. Μετά έμεινα στην αναμονή για περίπου τρεις και κάτι ώρες. Εβαλα στο youtube μια θιβετιανη μουσική και έβαλα και τα ακουστικά μου και με εκείνα και με τα άλλα πήρα και έναν υπνάκο γιατί ψιλονύσταζα.

Ήρθε η γιατρός μου και με είδε με ρώτησε αν είναι όλα καλά και έφυγε.

Κάποια στιγμή έφεραν μια κοπέλα στο δωμάτιο μαζί μου που είχαμε έρθει την ίδια ώρα το πρώι στην κλινική και την πήραν πρώτη στο χειρουργείο και γέννησε με καισαρική με επισκληρίδιο. Την έφεραν στο δωμάτιο και την έβαλαν στο κρεβάτι της και είχε μια ηρεμία και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και σκέφτηκα και εγώ οκ άμα η κοπέλα αυτή έκανε καισαρική και χαμογελά τότε μάλλον πρέπει να μαι και εγώ δυνατή και να ακολουθήσω το παράδειγμα της. Η νοσοκόμα μου είπε σε λίγο πάεις και εσύ και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά, βαθιές αναπνοές, βαθιές αναπνοές, και ξανά βαθιές αναπνοές.

Δωδεκα και μισή 'ηρθε η νοσοκόμα και με συνόδευσε στο χειρουργείο. Ηρθε η στιγμή που νόμιζα ότι θα έτρεμα. Μόνο που τώρα δεν έτρεμα. Ηταν σαν να μου είχαν κάνει ένεση χαλαρωτική αλλά εκείνο που είχε γίνει ήταν ότι είχα κάνει εγώ ένεση χαλαρωτική στον εαυτό μου, με τις αναπνοές, με την χαλαρωτική μουσική, με το ότι κατόρθωσα να υποτάξω με την θέληση μου την σκέψη μου. Αν μπορούσα να σου το κάνω εικόνα θα σου το περιέγραφα ως εξής. Σκέψου ότι οι φοβικές σκέψεις είναι σαν μαύρα κύματα που παράγονται μέσα στο μυαλό ως εικόνες και από το μυαλό διαχέονται στο σώμα και αναστατώνουν τις λειτουργίες, Παράγουν ταχυπαλμία, σου κόβονται τα πόδια, η αναπνοή κλπ. Αυτά τα μαύρα κύματα, μπορείς να φτιάξεις ένα χώρο σε μια περιοχή του εγκεφάλου σου και να τα περιορίσεις εκεί, όπως περιορίζουν τις τεράστιες ποσότητες νερού μέσα σε ένα φράγμα. Δεν είναι ότι παύουν να υπάρχουν, δεν μπορείς να τις διαγράψεις, θα υπάρχουν, απλά τους αποκλείεις στο μέγιστο δυνατό, την πρόσβαση, τις κλειδώνεις. Το κλειδί είναι να μάθεις να αναπνέεις βαθιά, δέκα μεγάλες βαθιές αναπνοές, εκατόν, όσες χρειαστεί. 

Στο χειρουργείο με περίμενε η γιατρός μου, η αναισθησιολόγος, και δύο νοσοκόμες. Οι ίδιες δύο νοσοκόμες που βρίσκονταν στο χειρουργείο μαζί μου το 2004 όταν γέννησα με καισαρική την Κατερίνα μου. Το ότι ήταν όλο γυναίκες στο χειρουργείο είχε σημασία για μένα, αλλά δεν μπορώ τώρα να σου εξηγήσω τον λόγο. Δεν μπορώ να τον εκφράσω ακόμα με λογικές εξηγήσεις. Απλά η γυναίκα γυναικολόγος, που έχει και η ίδια ένα γυναικείο σώμα, θεωρώ ότι ίσως, αγγίζει διαφορετικά ένα γυναικείο σώμα, ξέρει πώς είναι, πώς λειτουργεί, από εμπειρία, δεν το έχει διαβάσει απλά σε ένα ιατρικό εγχειρίδιο.

Ήμουν ήρεμη αν όχι 100% τότε ένα 95% ηρεμίας το είχα. Και το πιστοποιώ για το πόσο ήρεμη ήμουν επειδή βρισκόταν σε πλήρη εγρήγορση η συνείδηση μου παρατηρητικότητα μου. Που αν δεν ήμουν ήρεμη δεν θα κοίταζα γύρω μου, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Θυμάμαι όμως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Από το χρώμα των ματιών της αναισθησιολόγου μέχτι τα κινούμενα σχέδια πάνω στο σκουφάκι που φορούσε στο κεφάλι της, το όμορφο ροζ χρώμα στις στολές των νοσοκόμων. Την γιατρό, τα εργαλεία, την λάμπα που άναψε πάνω από το κεφάλι μου, την Φαίδρα στα δεξιά μου να μου λέει είμαστε εδώ δίπλα σου, την αναισθησιολόγο να μου βάζει κλιπ στον δείχτη του δεξιού χεριού,να μου μιλά, να μου λέει θα σου βάλω αυτήν την μάσκα με οξυγόνο και ανάπνεε βαθιά (εγώ να σκέφτομαι ώπα στις αναπνοές είμαι μάστορας κοίτα τις βαθιές αναπνοές παίρνω) έτσι μπράβο και θα σου βάλω στον ορό κάτι και τώρα θα κοιμηθείς λίγο...την στιγμή εκείνη, με απόλυτη ηρεμία, γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και σκεφτόμουν “σ ευχαριστώ, σ ευχαριστώ άγγελε μου που είσαι εδω, σ ευχαριστώ που μου δίνεις δύναμη”

και ξύπνησα με την νοσοκόμα να στέκει μπροστά στα πόδια μου και να της λέω την θρυλική ατάκα  (από αυτές τις μαλακίες που λες όταν είσαι υπό την επήρρεια του αναισθητικού)

-γιατί μου δένεις με λάστιχο τα πόδια; και εκείνη να μου απαντά προσπαθώ να σου φορέσω το εσώρουχο σου. Μου φόρεσε λοιπόν το εσώρουχο μου να μην με πάρουν πίσω στο δωμάτιο μου ανιβράκωτη και εγώ ξανά μανά κοιμήθηκα και ξύπνησα αυτή τη φορά στη φάση του να με βάλουν από το φορείο στο κρεβάτι μου και έκανα ένα ελαφρό τζύλημα προς τα αριστερά για να βοηθήσω την κατάσταση.

Η πρώτη μου έγνοια μόλις συνήλθα, εμ διορθώνω, ενόμιζα ότι συνήλθα, ήταν να στείλω μηνυμα στους φίλους μου ότι τέλειωσε η επέμβαση και πήγαν όλα καλά, μετά είδα τι μαλακίες εστειλα και έν με κανούσαν οι μαλακίες έφκαλα και μια σέλφι όπου είμαι θολωμένη και κάμνω το σήμα της νίκης και την έστειλα του bmf μου και μοιάζει λες και ήρθα πίσω από σαράντα μέρες κρατούμενη σε κελί όμηρος τρομοκρατικής οργάνωσης. Είδα την μετά τζιαι εξιππάστηκα εγώ.

Ενιγουει για να τελειώνουμε με το ιατρικό κομμάτι, έκαμα δύο με τρεις ώρες να ξεζαλιστώ μου έφεραν πρόγευμα και τσάι και μετά ήρθε η νοσοκόμα και με σήκωσε για να πάω στο καλό.

Και επειδή με ρώτησαν και επειδή αυτό το κείμενο μπορεί να το διαβάσει κάποια κοπέλλα που θα έχει παρόμοιο θέμα, η αφαίρεση του πολύποδα έγινε με υστεροσκόπηση. Η υστεροσκόπηση γίνεται όπως γίνεται το Παπ απλά γίνεται με ολική αναισθησία για ευνόητους λόγους. Δεν έχει πόνο, δεν έχει τομές, δεν έχει ραφές. Προσωπικά δεν είχα καθόλου πόνο μετά την επέμβαση, δεν πήρα ούτε και μισό παυσίπονο, είχα μόνο μια ελαφριά αιμορραγία που διήρκησε μια μέρα μόνο. Η ζάλη λόγω του υπνωτικού χρειάζεται περισσότερες ώρες, χρειάζεται μετά ύπνος και ξεκούραση. Αυτά !

Όσον αφορά το πρακτικό μέρος κάπου εδώ σημειώνω για όλους μας κάτι πολύ σημανικό. Το πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθουμε που ζούμε στον 21ο πρώτο αιώνα και η ιατρική έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό όπου πρώτον υπάρχει η δυνατότητα της εξέτασης και του υπέρηχου που μπορούν τέτοιοιο όγκοι να εντοπιστούν και να αφαιρεθούν έγκαιρα και δεύτερον η αφαίρεση γίνεται τόσο ανώδυνα που τέτοιες επεμβάσεις ονομάζονται πλέον ρουτίνας και μπορείς την ίδια μέρα να επιστρέψεις σπίτι σου. Πάντα λέμε πάνω από όλα η υγεία αλλά αντιλαμβανόμαστε άραγε το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε τώρα και όχι πριν εκατό χρόνια; Ότι αν ζούσαμε πριν από εκατό χρόνια ίσως κάποιες από εμάς να πέθαιναν την ώρα της γέννας, ή από κάτι απλό όπως ένα χαλασμένο δόντι. Ευγνωμοσύνη λοιπόν για την εποχή που ζούμε, που τουλάχιστον παρόλα τα άλλα άσχημα της, μας προσφέρει στην υγεία μας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη αλλά έχουμε και μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, εφόσον υπάρχει η ιατρική δυνατότητα, να είμαστε και εμείς τυπικοί και να κάνουμε τις εξετάσεις μας, είτε αφορά το Παπ είτε αφορά γενικές αναλύσεις και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται να κάνουμε στην ηλικία που βρισκόμαστε. Ότι πρόβλημα υγείας παρουσιαστεί, όσο πιο νωρίς το ανακαλύψεις τόσο πιο νωρίς μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Σημειώνω και κάτι άλλο. Ότι εγχειρίστηκα μέσω του ΓΕΣΥ σε λιγότερο από ένα μήνα από την ημέρα που ανακάλυψε η γιατρος τον πολύποδα, στην γιατρό της επιλογής μου, στην κλινικής της επιλογής μου και με μηδέν κόστος. Δεν είχα ανησυχώ για το χρηματικό μέρος, ούτε έπρεπε να αναβάλω την επέμβαση μου γιατί έπρεπε να μαζέψω ένα υψηλό ποσό για να εγχειριστώ. Για έναν άνθρωπο που μαθαίνει απότομα ότι πρέπει να κάνει μια επέμβαση το να ξέρει ότι τουλάχιστον πρώτον δεν έχει να περιμένει στην αναμονή και δευτερον τα έξοδα είναι καλυμμενα είναι μια μεγάλη ανακούφιση.

Όσον αφορά το πνευματικό μέρος, είναι φυσιολογικό να βλέπω αυτήν την εμπειρία ως ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, τόσο την προετοιμασία που έκανα, την μέρα που ήταν η επέμβαση τις μέρες που διαβαίνω τώρα περιμένοντας τα αποτελέσματα της βιοψίας που είναι μια παράταση στην οποία απαντώ με ηρεμία, αισιοδοξία και στωικισμό. Ηταν μια ακόμα μάχη που είχα να δώσω και το τεστ το πέρασα με άριστα. Οχι μόνο γιατί παρέμεινα ήρεμη πριν κατά και μετά την επέμβαση. Όχι μονο αυτό αλλά και κυρίως γιατί δεν μπήκα σε διαδικασίες στις οποίες καταφεύγω όταν δεν είμαι ψυχολογικά καλά.  Ήμουν τσάρος με τον εαυτό μου και δεν μου έδωσα κανένα άλλοθι για  έλλειψη πειθαρχίας

Μια ασθένεια είναι ένα καμπανάκι που μας χτυπά υπενθυμίζοντας μας την θνητότητα μας

Είναι κάποια βήματα που κάνεις σε ένα στενό μονοπάτι δίπλα σε ένα γκρεμό. Θα τα περπατήσεις κρατώντας το αόρατο χέρι του φύλακα αγγέλου σου που ούτε αυτή τη φορά δε θα σε αφήσει να πέσεις. Ένα βήμα τη φορά, μέχρι να εξαφανιστεί ο γκρεμός από τα αριστερά σου, να πλατύνει και πάλι το μονοπάτι και να συνεχίσεις το δρόμο σου, να επανέλθεις στην ζωή σου. Τούτα τα ξυστά περάσματα από τον γκρεμό να τα θυμάσαι να τα κρατάς στην μνήμη σου. Όχι για να φοβάσαι Αντιθέτως για να θυμάσαι πόσο πολύτιμες είναι οι μέρες, εκείνες που δεν έχει οτιδήποτε για να ανησυχείς, οι μέρες τις μακαριότητας, εκείνες που με τόση αχαριστία αφηνουμε να περάσουν λες και δεν είχαν καμιά αξία, καμιά ουσία, απλά γιατί δεν συνέβη κάτι σημαντικό. Μέχρι που μάθαμε ότι το σημαντικό ήταν που ανοιξαμε τα μάτια μας και σήμερα το σημαντικό είναι που αναπνέουμε και σήμερα, το σημαντικό είναι ότι μας χαρίστηκε ακόμα μια μέρα πάνω σε αυτήν τη γη. 

ομορφη Κυριακή να χουμε 

Μ.

memento mori

 

53 /111 * αγάπη εις εαυτόν * Ready for my new me

 53 /111 * αγάπη εις εαυτόν *

Νέα σελήνη στον ζυγό

Εκεί όπου χρειαζόμαστε να βρούμε τις ισορροπίες είναι στον οίκο μας, με την οικογένεια μας, με την αγάπη και την φροντίδα προς τον εαυτό μας και να βρούμε μια στιγμή όπου θα κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω, εντός του κέντρου μας

Αγαπημένοι μου φίλοι

Πέρασαν με ταχύτητα φωτός οι μέρες και είμαι μια μέρα πριν την επέμβαση μου.  Έχω κάνει όλες τις εξετάσεις που χρειάζονταν και είναι όλα έτοιμα.  Μικρή επέμβαση, ρουτίνας αλλά υπάρχει το θέμα του υπνωτικού, που με άγχωνε περισσότερο από την ίδια την επέμβαση.  Γενικά δεν είμαι δειλή, και έχω αρκετά μεγάλη ανεκτικότητα στον πόνο. Όμως εκείνο που με χαλά, είναι η απώλεια ελέγχου, η απώλεια συνείδησης.  Εκείνο το πέρασμα μέσα από το παράξενο τούνελ που κλείνεις τα μάτια σου και κάποιοι άλλοι σε αγγίζουν χωρίς να έχεις την αίσθηση. Την Δευτέρα που πέρασε, ένιωσα ότι πλησίαζε η μέρα και με έπιασε απίστευτο άγχος. Πανικοβλήθηκα. Όλη τη Δευτέρα ήμουν πεσμένη, αγχωμένη, σχεδόν άρρωστη από το στρες. Μετά κάτι άλλαξε.  Δεν ξέρω τι και γιατί. Η μάλλον ξέρω. Κάποιος και κάποιοι προσεύχονται για μένα. Και οι ενέργεια τους έκανε μια προστατευτική ασπίδα γύρω μου που κρατά το μαύρο συναίσθημα το φόβου μακριά. Μοιάζει σαν ένας άγγελος ήρθε δίπλα μου και βρίσκεται συνέχεια δίπλα μου και κάθε φορά που πάει να με πιάσει ο φόβος, αμέσως παίρνω βαθιά ανάσα και αμέσως ηρεμώ. Δεν με ξανάπιασε πανικός από την Δευτέρα και μετά.  Είμαι πάρα πολύ καλά, είμαι πάρα πολύ ήρεμη σε σημείο που ξαφνιάζομαι και εγώ η ίδια από το ποσο ήρεμα νιώθω. Ξέρω ότι αύριο θα πάω και όλα θα είναι μια χαρά.

Αυτή η μέρα ήρθε περίπου στην μέση της δοκιμασίας μου των 111 ημερών

Ίσως συμβολικά να κλείσει τα μάτια εκείνος ο παλιός μου εαυτός και να καλωσορίσω και επίσημα τον νέο μου εαυτό.  Με το σώμα μου απαλλαγμένο από την τοξικότητα και το πνεύμα μου ανανεωμένο και καθαρό. Ισορροπημένο με την νέα σελήνη στο ζυγό, στην ζυγαριά της θείας δικαιοσύνης. Ετοιμη !

Μ. 

 

 

12/10/2020 * 50/111 * αγάπη εις εαυτόν

 12/10/2020 * 50/111 * αγάπη εις εαυτόν

Αυτήν την βδομάδα δεν θα την περπατήσω. Θα την αφήσω να κυλήσει.  Έχω χωρίσει τον εαυτό μου σε δύο. Η μια ζει κανονικά.  Σηκώνομαι το πρωί, κάνω όλα όσα έχω να κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας μου, δουλεύω με απίστευτους ρυθμούς, πίεση και ενέργεια.  Το έχω παρατηρήσει σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου, ότι δουλεύω με πολύ εντατικούς ρυθμούς όταν ψυχολογικά δεν είμαι πολύ καλά.  Η άλλη, η άλλη έχει διακόψει την λειτουργία της.  Είμαι ξαπλωμένη σε μια βάρκα, στην μέση ενός ήρεμου ποταμού, και δεν κάνω καμιά προσπάθεια, ούτε κουπί, απλά κοιτάω τον ουρανό και η βάρκα κυλάει μόνη της με το ρεύμα του ποταμού.  Να κυλήσει η βάρκα, να κυλήσουν οι μέρες να φύγουν, να περάσει η δύσκολη μέρα, να επανέλθω στην ζωή μου !

Δεν ξέρω να σου πω ποιο πονάει περισσότερο, η δυσκολία που έχει να περάσεις ή το ότι την περνάς μόνος σου..

Υπάρχουν στιγμές αδυναμίας ναι. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ένα παράπονο, που νιώθεις αδικημένος.  Έχεις το δικαίωμα να νιώσεις ότι νιώθεις, μην νιώθεις καμιά ενοχή. Δεν θα γράψω άλλο, ότι πω και ότι γράψω θα είναι επηρεασμένο από την ανησυχία που νιώθω, από την αγωνία μου από τη θλίψη μου. Απλά, ας περάσουν σύντομα οι μέρες

47/111 * αγάπη εις εαυτόν * ο ήχος της σιωπής

 47/111 * αγάπη εις εαυτόν * ο ήχος της σιωπής 

Δύο τρεις φίλες μου έστειλαν μήνυμα μετά το τελευταίο ποστ που περιέγραφα την εμπειρία μου στο σπα και μου είπαν ότι ζήλεψαν και τους  απάντησα περίμενε να δεις και παρακάτω… το παρακάτω λοιπόν ήταν κάπως ως εξής

Εγώ όπως σου είπα ήμουν ξάπλα, λούφα χωρίς παραλλαγή στο δωμάτιο μου μετά την περιποίηση προσώπου, μετά το ρελάξ ρουμ μετά το πράσινο τσάι και μετά από το ζεστό μπάνιο.  Ήμουν σε κατάσταση νιρβανιάς λαλεί τζιαι η κόρη μου.  Με διάκοψε όμως από την νιρβανιά η κόρη μου η οποία με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει τι χρώμα έχει το ποντικοφάρμακο που είχα βάλει στη βεράντα. Της λέω μπλε. Α, ξέρεις τι, μου απαντά, η Μπίλη τρώει το ποντικοφάρμακο.  Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii;;

Και να πως ξηλώνεται σε λίγα δευτερόλεπτα η νιρβανιά και παθαίνεις το εγκεφαλικό.  Η μάνα μου πήρε την Κέιτ σπίτι να ταίσει τους σκύλους, και μιας και πήγαν σπίτι αποφάσισε να μου κάνει καμιά δουλειά, και αποφάσισε να σκουπίσει την βεράντα, και μετακίνησε την μποτίλια του  γκαζιού και ακριβώς από πίσω είχε μια πλάκα με ποντικοφάρμακο που έβαλα πριν τρεις μήνες και guess ποιος αποφάσισε ότι ήταν πολλά καλή ιδέα να το φάει. Η Μπίλη.

Τελοσπάντων  εν συντομία είπα της Κέιτ πιάσε τον παπά σου, και εκείνος επέτισεν, ήρθε έπιασε την Μπίλη, τον Σκάμπη μήπως έφαγε και ο Σκάμπη ποντικοφάρμακο και πήγαν με την Κέιτ και τους πήραν στον κτηνίατρο.  Εγώ στην Πάφο στο ξενοδοχείο να κάθουμε πάνω στα κάρβουνα, να κλαίω απελπισμένα μπας και δεν την προλάβουν και  χάσουμε την Μπίλη και να είμαι στα τηλέφωνα να μαθαίνω βήμα βήμα τι συμβαίνει. Η κτηνίατρος έκανε ενεση με αντίδοτο και στους δύο και πλύση στομάχου στην Μπίλη που έβγαλε ένα σωρό μπλε κομμάθκια αμάσητα της πλάκας του ποντικοφάρμακου.  Εγώ ετοίμασα την βαλίτσα μου και ήμουν έτοιμη να στραφώ κατάνυχτα Λάρνακα γιατί δεν άντεχα την αγωνία.  Ο πρώην μου είπε μου κάτσε εκεί που είσαι, ανάλαβα εγώ και δεν θα χαλάσεις το διήμερο σου. Η Κέιτ το ίδιο δεν ήθελαν να πάω Λάρνακα και σιγά σιγά ηρέμησε η κατάσταση, η Μπίλη επέζησε, ο Σκάμπη δεν εκατάλαβε τίποτε, τους πήραν πίσω στο σπίτι, η Κέιτ στη μάνα μου,  ο ex σπίτι του και εγώ μετά από δύο ώρες ανάπνευσα.  Μάθημα, δεν βάζουμε ποντικοφάρμακο πίσω που το γκάζι γιατί πολλά πιθανόν, την πρώτη φορά που θα αποφασίσεις να πάεις διήμερο μόνος σου, και την ώρα που βρίσκεσαι σε άλλη επαρχία, κάποιος θα έρθει να  ταράξει το γκάζι. Ο νόμος του γαμημένου του Μέρφι όχι του Έντυ Μέρφι του άλλου, του κακαουσκιάρη. Επίσης ένα μεγάλο θενκς στον πρώην μου που ανάλαβε την κατάσταση και εγλύτωσε το μικρό μου σατανούδι.

Αφού ηρεμήσαν τα πνεύματα και πήγε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, σκεφτόμουν τι θα κάνω, μιας και ήταν η τελευταία μου νύχτα στην Πάφο. Το απόγευμα είχα στο μυαλό μου να πάω μια βόλτα κάτω στο κάστρο αλλά μετά από όλα αυτά δεν είχα την ίδια διάθεση. Τελικά έπεισα τον εαυτό μου, κυριολεκτικά τον πίεσα να μην μείνει πάλι μέσα, να βγω. Και βγήκα.  Δεν είχα διάθεση να καλλωπιστώ, απλά φόρεσα παντελόνι μια μπλούζα και τα αθλητικά μου, ούτε μακιγιάζ ήθελα αλλά ούτε ήθελα να βάλω πράγματα πάνω στο πρόσωπο μου μετά από εκείνον τον ωραίο καθαρισμό δεν υπήρχε λόγος.  

Η πιο σημαντική συναισθηματικά στιγμή όλου του διημέρου ήταν η στιγμή που το βράδυ αυτό, μετά  όλη εκείνη την αναστάτωση, βγήκα από το ξενοδοχείο.  Αν ήταν σκηνή από ταινία θα είχε την πιο ωραία μουσική. Εγώ βγαίνω από την γυάλινη έξοδο του ξενοδοχείου, έξω έχει βραδιάσει, φυσά ένα δροσερό αεράκι, στέκομαι μπροστά στην έξοδο, με τα αθλητικά μου και το σακίδιο μου περασμένο στους ώμους, κοιτάζω αριστερά την μεγάλη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου φωτισμένη με τους προβολείς και ανασαίνω βαθιά, νιώθοντας όχι σαν μια 40+ αλλά σχεδόν σαν ένα νέο παιδί που ξεκινά να εξερευνήσει τον κόσμο.  Ήμουν ο θείος Ματ από το Φραγκλ Ροκ που έστελνε τις κάρτες από τον έξω κόσμο.

Φοιτητική ζωή δεν έζησα ποτέ αλλά τώρα ένιωθα σαν μια φοιτήτρια γεμάτη ενθουσιασμό.

Πήγα την βόλτα μου κάτω στο Κάστρο. Ήταν η πολλοστή φορά που θα έκανα αυτήν την διαδρομή.  Ήρθα και πέρσι, και πρόπερσι και με φίλους και με γνωστούς. Ποτέ μόνη.  Είχε άλλη γεύση αυτή η φορά.  Όταν είσαι μαζί με άλλον ή με άλλους και μοιράζεστε μαζί μια όμορφη εμπειρία ή διαδρομή, μπορεί να περπατάτε δίπλα δίπλα αλλά ενεργειακά να μην είσαστε μαζί. Μπορεί μεν να βλέπετε το ίδιο θέαμα και να απολαμβάνετε το ίδιο ηλιοβασίλεμα αλλά την ίδια στιγμή ο κάθε ένας να είναι χαμένος στον κόσμο του, στις σκέψεις του. Μπορεί αν είσαι λίγο σαν εμένα, που νοιάζομαι υπερβολικά για τους άλλους, εκείνη τη στιγμή να σκέφτεσαι, του αρέσει εδώ , περνά καλά, κρυώνει, να μιλήσω, να σωπάσω, μήπως βαριέται, πόσο θα μείνουμε και πού θα πάμε μετά; Και όλα αυτά δεν σε αφήνουν να ζήσεις και να απολαύσεις την στιγμή.. όταν ζεις την εμπειρία μόνος σου αφήνεσαι απόλυτα στην εμπειρία και δε σε νοιάζει για το μετά γιατί αυτό θα το αποφασίσεις μετά.  

Και έπρεπε να γίνω 43 χρονών για να κάνω τούτη τη διαδρομή, να αναγνωρίσω τη δική μου παρουσία μέσα σε τούτο το σύμπαν σαν οντότητα, ούτε σαν μάνα, ούτε σαν φίλη, ούτε σαν σύζυγος, ερωμένη και τίποτε κανενός, δεν ήμουν τίποτε για κανένα και σε κανένα, ήμουν εγώ, το δροσερό αεράκι στο πανέμορφο μου πρόσωπο, οι ώμοι μου που κρύωναν, τα πόδια μου που ανέβαιναν το ανηφορικό δρομάκι, τα μαλλιά μου που τα είχα δεμένα, οι πνεύμονες μου που απολάμβαναν κάθε βαθιά ανάσα.. σχεδόν έκλαια από συγκίνηση, που μου πήρε τόσα χρόνια να αποταυτιστώ από τα πάντα και να ανα-γνωρίσω τον εαυτό μου. 

Προχώρησα πιο πάνω στον πεζόδρομο, δεν ήταν φωτισμένος, ήταν θεοσκότεινα αλλά ούτε με ένοιαζε, άναψα τον φακό του κινητού και περπατούσα μέχρι να φτάσω στο σημείο που ήθελα, μια ξύλινη πλατφόρμα που προχωρά πάνω από την θάλασσα. Περπάτησα ως εκεί, και μετά πλησίασα ένα ξύλινο παγκάκι λίγο πιο κοντά στον πεζόδρομο. Άφησα το σακίδιο μου κάτω και ξάπλωσα στο ξύλινο παγκάκι με τα πόδια διπλωμένα και το κεφάλι μου να κοιτάζει τους αστερισμούς που έλαμπαν ψηλά.

Στο κινητό έβαλα να παίζει ένα τραγούδι του Αντρέα  Μποτσέλι, ο ήχος της σιωπής.  Ήταν αυτό που ήθελα, ήταν αυτό που χρειαζόμουν, το βιολί, τον ήχο των κυμάτων και τον ήχο της σιωπής.   Σιωπή, συγκίνηση και δέος.  Δεν θα γράψω άλλα, σε αφήνω με αυτήν την εικόνα και με την ευχή να ζήσεις κάποτε αυτήν την συγκίνηση και γαλήνη της απόλυτης σιωπής.

Μ.

 φωτο κάστρο Πάφου 2/10/2020

 

 

 

 

 

 

 

Memento Mori 1 year anniversary

 ενας χρόνος έκλεισε από την έκδοση του Memento Mori 

ευχαριστώ όλους που το διάβασαν και μου έστειλαν τα συγκινητικά τους σχόλια 

μέχρι το επόμενο....