ΤΟ ΡΟΖ ΦΟΡΕΜΑ

ΤΟ ΡΟΖ ΦΟΡΕΜΑ

- Πολύ όμορφο το ροζ σου φόρεμα. 
- Κοίτα, στο αριστερό μέρος πάνω ακριβώς από το στήθος έχει ένα λεκέ και όχι μην πάει ο νους σου σε λεκέδες αλά Μόνικα Λεβίνσκι στυλ, καμία σχέση, αυτός είναι από Pina Colada.  Το έπλυνα βέβαια το φόρεμα αλλά για κάποιο λόγο η Pina Colada άφησε το στίγμα της ανεξίτηλο. 
-Και ο λεκές; 
-Το φόρεμα το είχα φορέσει ένα Σάββατο βράδυ που μου είπε να βγούμε εκείνος.
- Εκείνος;
-Εκείνος. Πάει ένας χρόνος που χωρίσαμε αν και πολύ λίγο καιρό ήμασταν ζευγάρι.  Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε να βρεθούμε για τόσες πολλές μέρες, εννιά μέρες σύνολο και ναι εννέα μέρες ήταν πάρα πολλές. Ήταν η πρώτη φορά που ζήτησε ή μάλλον τον είχα εξαναγκάσει να μην βλεπόμαστε 
-Γιατί τον είχες εξαναγκάσει να μην βλέπεστε; 
-Γιατί δεν ήξερε τι ήθελε, δεν ήξερε αν με ήθελε και εμένα η τραμπάλα με σκοτώνει. Του είπα να μείνει μακριά μέχρι να σκεφτεί τι θέλει. Και κάπως κύλησαν οι εννιά μέρες, είχαμε κάνει αυτό που λέμε "διακοπή". Επικοινωνούσαμe μέσω διχτύου και μεσσεντζερ δεν μιλούσαμε όμως καθόλου τηλεφωνικώς. Μέχρι που ένα Σάββατο απόγευμα, ήρθε το μήνυμα του στο μέσσεντζερ

«μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο;»

και εγώ του απάντησα

«εντάξει αλλά όχι τώρα

πάρε με σε λίγο

το κινητό μου δεν έχει μπαταρία πρέπει να το φορτίσω λίγο»

και εκείνος έστειλε κάτι μότο-εκνευρισμένα με κάτι σκυλάκια που χτυπιούνται στο πάτωμα

Πέρασε περίπου μισή ώρα μέχρι να μιλήσουμε, μου ζήτησε να πάνε για καφέ, είπα εντάξει.. έκπληκτη, γιατί δεν πίστευα ότι η "διακοπή" θα κρατούσε τόσο λίγο.

- Δηλαδη για να καταλάβω καλά , του λες να μείνει μακριά μέχρι να καταλάβει τι θέλει και στις ενιά μέρες έρχεται επιστρέφει πίσω και ζητά να σε δει;

Ναι, ακριβώς . Ετοιμάστηκα ! όπως ετοιμαζόμουν κάθε φορά που έβγαινα έξω μαζί του. Ήταν ο πρώτος άντρας μετά το διαζύγιο, που ερχόταν έξω από το σπίτι, στάθμευε το αυτοκίνητο, κατέβαινε, μου άνοιγε την πόρτα, με συνόδευε στην θέση μου και έκλεινε την πόρτα της και μετά καθόταν στο τιμόνι και οδηγούσε.  

- Ιππότης ! 

- Ναι, ιππότης. Και αυτό ήταν για μένα ένα από τα αγαπημένα στοιχεία της σχέσης μας Αυτό που ετοιμαζόμουν και περίμενα, άκουγα το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι και έμπαινα μέσα, εκείνος στο τιμόνι μιλούσε για το ένα και το άλλο και εγώ απλά ακουμπούσα το κεφάλι στο κάθισμα χωρίς έγνοια καμιά.

Ξέρεις, για κάποια άλλη γυναίκα αυτό που περιγράφω μπορεί να είναι ασήμαντο, αλλά για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Είχα χρόνια να νιώσω αυτήν την ας την πούμε "περιποίηση¨ δεν ξέρω, όμορφη μεταχείριση, επί χρόνια όπου πήγαινα οδηγούσα εγώ και με φίλους αν έβγαινα συνήθως συναντιόμασταν στον τόπο εξόδου και μου έλειπε πολύ όλο αυτό. 

-Σε καταλαβαίνω απόλυτα! 

- Αυτή η αναμονή, να ετοιμαστώ, αυτό το βλέμμα θαυμασμού μαζί με το χαμόγελο από έναν άντρα, την ώρα που μια γυναίκα βγαίνει έξω από την πόρτα της, όμορφα ντυμένη και μπαίνει, μαντάμ και απαστράπτουσα στο αυτοκίνητο και εκείνος λέει «αγάπη μου τι όμορφη που είσαι». 

- Κάπου είχες χάσει το ρόλο σου όλο αυτά τα χρόνια και κάπου τώρα ένιωθες να τον ξαναβρίσκεις.

Τελικά τη συγκεκριμένη βραδιά είχε βλάβη το αυτοκίνητο του και αναγκαστικά πήγαμε με το δικό μου και οδήγησα για πρώτη φορά εγώ.  Πήραμε το δρόμο  προς τον παραλιακό και εκείνος γυρνούσε συνέχεια το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοιτούσε μέχρι που δεν άντεξε άλλο και είπε

"ομόρφυνες"

και τι απάντησες; 

"μάλλον είναι επειδή σου έλειψα"

και εκείνος τι είπε

"ναι, μου έλειψες "

- Όντως ήσουν πιο όμορφη εκείνο το βράδυ, όντως ένιωθες πιο όμορφη εκείνο το βράδυ, σε κάνει πιο όμορφη το αίσθημα της ικανοποίησης όταν εξαναγκάζεις κάποιον σε απόσταση και εκείνος τσακίζει και δεν αντέχει και ζητά να σε ξαναδεί. Και μετά;

Μετά άπλωσα το χέρι μου στο δικό του και τον κοίταξα κι εγώ. Ήταν όμορφος. 

-Ήταν όμορφος;

- Ναι, διάολε, ήταν ! Λοιπόν εγώ κρατούσα το τιμόνι απόψε και εγώ αποφάσισα που θα πηγαίναμε. Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο στον παραλιακό και κάτσαμε στην βεράντα του ξενοδοχείου, βλέποντας από κάτω την πισίνα. Ξέρεις ποιο λέω. 

-Ξέρω ! 

-Πριν χρόνια  είχα πάει εκεί ένα απόγευμα και ενώ καθόμουν στη βεράντα διαβάζοντας ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Μπουκάι πρόσεξα ένα ζευγάρι που καθόντουσαν δίπλα δίπλα με τα χέρια τους δεμένα και με είχε συγκινήσει πολύ τότε αυτή η εικόνα. Απλά καθόντουσαν εκεί, δίπλα δίπλα,  εκείνη είχε το χέρι της στο δικό του και κοίταζαν μπροστά, ούτε μιλούσαν, ούτε τίποτα. Απλά χαλάρωναν και απολάμβαναν τη σιωπή.. και μου είχε κάνει εντύπωση τότε θυμάμαι.. αυτή η απλή έκφραση αγάπης.

-Και επειδή τότε ήσουν μόνη και παρακολουθούσες το άλλο ζευγάρι και σε πλήγωνε η μοναξιά σου, τον πήρες εκεί , επίτηδες, για να δημιουργήσεις αυτή τη φορά τη δική σου ανάμνηση, να νιώσεις ότι ήσουν εσύ αυτή που ήσουν με κάποιον!

-Ακριβώς, απόψε καθόμασταν εμείς, εμείς ήμασταν το ζευγάρι. Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι, παραγγείλαμε ποτά και μια κοπέλα στο σαλόνι του ξενοδοχείου έπαιζε πιάνο. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφα και ρομαντικά, αλλά στο διπλανό ξενοδοχείο άρχισε να παίζει μουσική μια ροκ μπάντα δημιουργώντας ηχορύπανση και μας την έσπασε. Σηκωθήκαμε και αλλάξαμε θέσεις και κάτσαμε πιο κοντά στην κοπέλα με το πιάνο, σε δύο λευκές καρέκλες τοποθετημένες η μια διαγωνίως της άλλης.

-Και εκείνος:

-Και πάλι δε τον βόλευε και σηκώθηκε, τράβηξε την καρέκλα του και την έφερε δίπλα στη δική μου και έτσι απολαύσαμε την υπόλοιπη νύχτα καθισμένοι δίπλα δίπλα.  Είπαμε πολλά, όπως πάντα είχαμε πολλά να πούμε, αυτό το βράδυ μιλούσα κυρίως εγώ. Του είπα πολλά και του είπα και για τα παιδικά μου χρόνια που τα πέρασα σε τέτοια ξενοδοχεία.  Ήπιε την μπύρα του εγώ την Pina Colada μου, η οποία ήταν η πιο ωραία που είχα πιει ποτέ και με έκανε να βγάζω κάτι ήχους και..

-Και ;

-Και εκείνος γέλασε λέγοντας «η Pina Colada που σου προκαλεί οργασμό»

-Και λεκέδες στο φόρεμα 

- Κι αυτό !

- Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι χόρευαν αγκαλιά δίπλα στο πιάνο και εκείνος  τους κοίταξε και είπε

"αυτό θέλω και εγώ, με την σύντροφο μου να χορεύω έτσι, μέχρι τα βαθιά γεράματα"

Και εσύ τι είπες;

Εγώ είπα «είμαι εδώ, είσαι εδώ, γιατί δεν σηκωνόμαστε να χορέψουμε τώρα;»

Και εκείνος τι απάντησε; 

-άσε κάποια άλλη φορά

Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα έστω και αν ήρθε πίσω γιατί του έλειψα, δεν θα γινόμουν ποτέ αυτή, απλά ήμουν το κορίτσι που του κρατούσε παρέα στη μοναξιά του, μέχρι να έρθει αυτή, η τέλεια όπως την ονειρευόταν  και την είχε πλάσει στο μυαλό του.

-         Σε πείραξε αυτό η συνειδητοποίηση;

-         Το να συνειδητοποιείς κάτι που αισθάνεται κάποιος δεν μπορεί να σε πειράζει από τη στιγμή που κανένας δεν έχει έλεγχο στο πώς αισθάνεται. Νιώθεις βέβαια την πικρή γεύση της απόρριψης, θα ήθελες βέβαια να είσαι εσύ, αλλά δεν φταίει εκείνος αν δεν νιώθει ότι δεν είσαι εσύ η μία, όπως δεν φταίς εσύ αν δεν νιώσεις για κάποιον ότι είναι ο ένας. Γι’ αυτό και δεν είπα και τίποτα και τον άφησα να απολαύσει το θέαμα με ζευγαράκι αυτό. Παίρνει κάτι χιλιοστά του δευτερολέπτου να το καταπιείς και να ξαναχαμογελάσεις, έστω ψεύτικα. 

Μεγαλώσαμε πια, δεν μας παίρνει να κάνουμε σκηνές και να ζητάμε εξηγήσεις, ούτε να χαλάμε τη διάθεση κανενός, ούτε να του τη σπάμε.  Συνειδητοποιούμε, ναι, ακόμα και πριν συνειδητοποιήσει ο άλλος, και τον αποχαιρετάμε από μέσα μας ενώ εκείνος νομίζει ότι ακόμα βρίσκεται δίπλα μας. 

- δεν χορέψατε λοιπόν. 

Όχι, αλλά απολαμβάναμε και οι δύο αυτό το ζευγαράκι και σχολιάζαμε τα ρούχα τους που είχαν παρόμοια χρώματα και το πώς δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ και για πολύ αρχίζουν και μοιάζουν ο ένας στον άλλο.

Έτσι γίνεται, όταν σχετίζεσαι με έναν άνθρωπο στενά, αρχίζουν στοιχεία του να επιδρούν πάνω σου και κάποια στιγμή, έτσι ανύποπτα πιάνεις τον εαυτό σου να μιλά κάνοντας μεγαλύτερες παύσεις και κάνοντας διαφορετικές κινήσεις με τα χέρια, όπως έκανε εκείνος. Είναι το κομμάτι εκείνου του ανθρώπου που μένει πάνω σου, μαζί με τις κοινές αναμνήσεις. Καμιά φορά οι άνθρωποι νιώθουν ότι έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων είναι οι ξέφρενες νύχτες πάθους και τα ιδρωμένα σώματα τους, ίσως να είναι και αυτό, αλλά από την άλλη, έρωτας είναι και κάτι πιο απλό, όπως το να κάτσεις δίπλα σε δύο λευκές καρέκλες και να ακούς μια κοπέλα να παίζει πιάνο. Ίσως και να μην είναι όλα έρωτας όμως .. ίσως να είναι μια μικρή όαση για ένα μεγάλο ταξίδι που έχει άλλο προορισμό.

Όπως όταν δύο άνθρωποι κάθονται μπροστά σε έναν λευκό καμβά και  ζωγραφίζουν κάτι κοινό. Ο ένας ζωγραφίζει το γρασίδι ο άλλος ένα μικρό λόφο, ο άντρας το σπιτάκι και η γυναίκα την καπνοδόχο και τα παράθυρα, ο άντρας το δέντρο και η γυναίκα έναν ήλιο.. και έστω και αν δεν υπάρχει κάπου εκείνος ο λόφος, έστω και αν δεν χτιστεί ποτέ εκείνο το σπίτι και δεν θα το κατοικήσουν ποτέ, υπάρχει η ανάμνηση της κοινής πρόθεσης, του κοινού οράματος, ότι εκείνοι οι δύο, ένα βράδυ, ζωγράφισαν κάτι μαζί.

- με το φόρεμα τι έγινε, καθάρισε ο λεκές; 

- όχι εντελώς, αλλά όπως βλέπεις, εγώ το φοράω.