may it be

Πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ του ζω και υπάρχω
πόσο εύθραυστη η ισορροπία μεταξύ του χαμογελά η ψυχή μου και του απλά τα χείλη μου σχηματίζουν μια καμπύλη που κλείνει προς τα άνω
πόση διαφορά έχει το μηδέν από το λίγο, το λίγο από το πολύ, το πολύ από το μηδέν
η κορφή από τη χαράδρα
η πτήση από τη πτώση
θυμήθηκα για λίγο σαν υποψία σαν όνειρο μιας προηγούμενης ζωής
το χαμόγελο, το όνειρο, τη χαρά την προσδοκία
θυμήθηκα ήταν όλα πάντα εκεί, είναι πάντα εύκολα προσβάσιμη η ανάμνηση της ευτυχίας
και έυκολα ο άνθρωπος αφήνεται όταν οι συνθήκες είναι ασφαλείς
ρωτάει το παιδί γιατί κλαίεις και εγώ της είπα ότι οι άνθρωποι σαν κορσέδες κρατούν τα σώματα μας και τα αισθήματα μας να μη διαλυθούν
σαν λευκά πανιά κλείνουν τις ανοιχτές πληγές μας να μην αιμορραγούν
οι καλημέρες τους οι καληνύχτες τους το ενδιαφέρον τους το νοιάξιμο τα χαμογελαστά μάτια τα χαμογελαστά χείλη οι χαμογελαστές ελπίδες η φλόγα που ξαναζωντανεύει στις ψυχές τους
με ρώτησε το παιδί γιατί κλαίω και εγώ της είπα ότι κλαίω για τη αδικία της πουτάνας της ζωής μας
ανάσα δάκρυ σιωπή να μιλώ λίγο πριν κλάψω
ανάσα δάκρυ σιωπή να κλάψω λίγο πριν μιλήσω
ανάσα να κατέβω στον ωκεανό μου  στην μαύρη σπηλιά των φόβων μου και εκεί θα σε βρω
λύπη ανάσα δάκρυ σιωπή
λύπη ανάσα ενοχή