τα τρία Π

Τα τρία Π

Η αγάπη συχνά συγχέεται με την εξάρτηση.  Όμως το γεγονός είναι, ότι μπορείς μόνο να αγαπήσεις μόνο σε αναλογία της ικανότητας σου για ανεξαρτησία. 

Ρόλλο Μέι

Ξανάρχεται συχνά πυκνά στο νου μου η τηλεφωνική συζήτηση που είχαμε πριν καιρό όπου εκείνος επέμενε ότι τα συναισθήματα γεννιούνται από τις σκέψεις και εγώ ήμουν κάθετα αντίθετη και επέμενα γι αυτό.   Επιμένω και εμμένω και ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι άποψη αλλά γεγονός αν λάβουμε υπόψη ότι το συναίσθημα γεννήθηκε την ώρα που γεννήθηκε και ο άνθρωπος, ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε συναισθήματα τα οποία βέβαια δεν είχε λέξεις να τα εκφράσει, όπως το παιδί τους πρώτους μήνες της ζωής του έχει συναισθήματα και τα βιώνει και πολύ αργότερα έρχεται η ικανότητα της ομιλίας και της έκφρασης τους.

Με τον ίδιο τρόπο νιώθουμε πρώτα και μετά έρχεται μια άλλη διεργασία η οποία ονομάζεται σκέψη, ανάλυση, λογική,  η οποία θα προσπαθήσει να βάλει το συναίσθημα σε ένα κανάλι, θα το τιθασεύσει, θα το εκλογικεύσει, θα επιλέξει  από ένα αρχείο τις λέξεις που ταιριάζουν για να μπορέσει να το φορμάρει και να το εκφράσει, να μπορέσει να το παρουσιάσει με τρόπο κατανοητό, να το συμπτύξει στα μέτρα του άλλου, για να μπορέσει ο άλλος να το αφομοιώσει, να το ανεχτεί, να το κατανοήσει, να μην τον πνίξει.

Οι λέξεις είναι τα κανάλια που συνδέουν δύο ωκεανούς και εγώ παίρνω ένα μέρος από τον δικό μου ωκεανό συναισθημάτων, το βάζω σε ένα μικρό κανάλι να έρθει να σε βρει και να χυθεί στον δικό σου ωκεανό συναισθημάτων.  Ναι καταλαβαίνω αυτό που ήθελες να πεις, το πώς η σκέψη, η εσωτερική μας φωνή, ειδικά η φωνή αρνητικότητας μέσα μας παράγει το αρνητικό συναίσθημα, αλλά αυτό που ήθελα να καταλάβεις και να συνειδητοποιήσεις είναι τα εξής :  πρώτον το συναίσθημα, είτε αρνητικό είτε θετικό, γεννήθηκε μέσα μας πριν γεννηθούν οι λέξεις που μπορούσαν να το εκφράσουν.  Δεύτερο υπάρχουν συναισθήματα που δεν βρήκαμε ακόμα λέξεις που θα τα εκφράσουν γιατί οι λέξεις δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο και ενώ οι εξελίξεις αλλάζουν δημιουργούνται νέες λέξεις και πιθανόν οι εξελίξεις και τα γεγονότα να μην μπορούν πλέον  να συμβαδίζουν πάντα με το μέσο που μπορεί να τα εκφράσει.  Τρίτο  μπορεί να νιώθεις συναισθήματα που να μην μπορείς να τα εκφράσεις γιατί οι λέξεις μας εκφράζουν σαν κοινωνικά όντα και βάση μιας ταμπέλας που μας χρέωσαν και αν εσύ είσαι άντρας και η κοινωνία σου έχει περάσει μέσα σου ότι δεν πρέπει να νιώθεις αυτό και εκείνο και εσύ τα νιώσεις ίσως να μην τα δεχτείς, να τα καταπιέσεις και να μην συνειδητοποιήσεις ποτέ τι είναι αυτό που νιώθεις.

Με λίγα λόγια και το πενιχρό αυτό μέσο που ονομάζεται γραπτή επικοινωνία αυτό που θέλω να σου μεταφέρω είναι ακριβώς ότι θα ζήσεις στιγμές που θα νιώσεις το συναίσθημα να σε πλημμυρίζει, θα νιώσεις ότι αυτό που σε πλημμυρίζει είναι μια ουσία που δεν έχεις όνομα να της δώσεις,  δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσεις και το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς στην άγνωστη αυτή εμπειρία, όπως αφήνεσαι σε κάθε νέα και πρωτόγνωρη εμπειρία, με στωικότητα και υπομονή και μια περιέργεια για το ταξίδι αυτό.

Ας συγκεντρωθούμε λίγο στα συναισθήματα τα οποία εκφράζονται με εκατοντάδες λέξεις όμως χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες, τις οποίες ονόμασα τα τρία Π. έχουμε λοιπόν τις τρεις λέξεις κλειδί Πεινώ, Πονώ και Πεθαίνω.

Η λέξη ΠΕΙΝΩ αντιπροσωπεύει τις πείνες μας ή για να το ονομάσω αλλιώς τις ανάγκες μας. Τις απλές ανάγκες μας , αυτές που βρίσκονται στο κάτω μέρος του πίνακα του Μάνσλοου, όπως να φάω, να πιω, να κοιμηθώ και τις άλλες, εξίσου σημαντικές ανάγκες μας, το να δώσω και να πάρω αγάπη, να νιώσω ότι είμαι σημαντικός (καριέρα, φιλικές και άλλες σχέσεις, αίσθηση νοήματος) Όλα αυτά τα βάζω στην ίδια κατηγορία, γι αυτή είναι μια πείνα που γεννιέται μέσα μας και όταν ικανοποιηθεί ο άνθρωπος ηρεμά και ησυχάζει, κάποτε για λίγο μόνο, γιατί στην φύση του το έχει να γεννηθεί μέσα του αμέσως μια καινούρια πείνα.

Η λέξη ΠΟΝΩ τόσο μικρή, τόσο περιεχτική, τόσο δυνατή και έντονη. Πόσα συναισθήματα δεν έχουν στο βάθος τους την λέξη αυτή. Ο πόνος της ματαίωσης, ο πόνος της απόρριψης, της ζήλειας, της αμφισβήτητης και ένας ατέλειωτος κατάλογος με αίτια που προκαλούν στον άνθρωπο πόνο.

Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος με την απώλεια, γιατί όταν πονάς, είναι η στιγμή που απωλύεις κάτι (από το ρήμα απόλλυμαι (μέση-παθητική φωνή του ρήματος απόλλυμι) όπου στην αρχαία ελληνική σήμαινε καταστρέφομαι – αφανίζομαι – ερημώνω – χάνομαι). Η α-πώλεια λοιπόν είναι αυτή καθ΄αυτή το χάσιμο αλλά και ο πόνος που προκαλείται από το χάσιμο, γιατί δεν εννοείται α-πώλεια χωρίς πόνο αλλιώς θα ονομαζόταν ξεφόρτωμα ή απλά απαλλαγή.

ΠΟΝΩ λοιπόν λόγω α-πώλειας ανθρώπων και όταν μου λείπει κάποιος τον έχω α-πωλέσει και δεν μπορεί να μου λείπει αν δεν έχει προηγηθεί η μιια περίοδος κατά την οποία υπήρξε ένα μοτίβο σχέσης με το άτομο ή το αντικείμενο το οποίο ο ανθρώπινος εγκέφαλος είχε συνηθίσει σε σημείο που να του προκαλεί δυσανασχέτηση η διακοπή του μοτίβου αυτού. (προηγήθηκε όμως η χαρά / η ηδονή που μου έδωσε ο άνθρωπος, η συνήθεια, εκείνο που έζησα)    Πονώ με κάθε ματαίωση, κάθε φορά που κάνω ένα μικρό ή μεγάλο όνειρο, το χτίζω και το πλάθω στην φαντασία μου και μετά αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι πραγματοποιήσιμο (προηγήθηκε όμως η χαρά της γεύσης του ονείρου που έζησα για λίγο έστω στο μυαλό μου) Πονώ όταν πεθάνει κάποιος που αγάπησα πολύ (προηγήθηκε όμως η χαρά της παρουσίας του στη ζωή μου, προηγήθηκε η αγάπη και η φροντίδα που μου έδωσε) Πονώ όταν πουλήσω το σπίτι μου (προηγήθηκε όμως η χαρά των ετών που έζησα στο σπίτι μου) Πονώ όταν μεγαλώνω (επειδή ακριβώς προηγήθηκε η χαρά και η ανεμελιά των παιδικών μου χρόνων) πονώ όταν γερνώ (επειδή προηγείται η ηδονή και η ελευθερία της ζωής του ενήλικα) πονώ όταν βλέπω κάτι να τελειώνει (επειδή με έκανε χαρούμενο όσο διαρκούσε) καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο πόνος είναι απλά η σήμανση λήξης της χαράς που δεν μπορεί να διαρκεί αιώνια.

Και το τρίτο Π είναι το ΠΕΘΑΙΝΩ. ΠΕΘΑΙΝΩ λοιπόν, πεθαίνω από τη στιγμή που συνειδητοποιώ την θνητότητα μου, γύρω στην εφηβεία μου ή ακόμα και πιο πριν και από τη στιγμή εκείνη, η σκέψη αυτή επανέρχεται στο μυαλό μου ξανά και ξανά, άλλες φορές την διώχνω και άλλες φορές με παραλύει για λίγο, δεν παύει όμως να υπάρχει σαν ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο στο βάθος της συνείδησης μου. Θα πεθάνω λοιπόν, οι γονείς μου θα πεθάνουν, όλοι όσοι γνώρισα ποτέ θα πεθάνουν, όλοι όσοι αγάπησα ποτέ θα πεθάνουν και όλα όσα έζησα θα χαθούν για πάντα. Γιατί ζω λοιπόν. Και αυτό το γιατί έχει γεννηθεί από τη στιγμή που συνειδητοποίησα την θνητότητα μου και με αυτό το γιατί παλεύω και έχω μπροστά μου μια ζυγαριά που άλλοτε γέρνει προς την πλευρά του είσαι ένας ασήμαντος που απλά θα περάσει και θα φύγει και άλλοτε γέρνει προς την άλλη πλευρά που λέει «ναι ρε μαλάκα, υπάρχει λόγος που ζεις» (με φωνή ενός νεαρού γιόγκι με ράστα μαλλιά) και κοίτα ένας καλός λόγος είναι να τα αναλύσεις με τον δικό σου τρόπο και να γράφεις άρθρα.

Τα τρία  Π λοιπόν είναι τα μπαγκάζια μας σε αυτή τη ζωή και χωρίς τα τρία Π ήμασταν νοήμονα όταν, δεν θα ήμασταν καν ζωντανοί θα ήμασταν αμοιβάδες και θα πολλαπλασιαζόμασταν με διαίρεση. Έχουμε όμως το πλεονέκτημα να είμαστε άνθρωποι και να είμαστε ένα από τα τρία είδη που έχουν οργασμό, αυτό και μόνο είναι ένας αρκετά καλός λόγος να αντέξεις την εξυπνάδα και την βλακεία του είδους.   

Ζω σημαίνω ότι συνεχώς θα πεινώ, θα πονώ και θα πεθαίνω στο μεταξύ όμως μάντεψε τι, εκείνο που έχω να κάνω , είναι να επιλέξω αν στο ενδιάμεσο θα ζω !!