Διήμερο στην Πάφο

Το διήμερο

Περίμενα αυτό το διήμερο εδώ και πολύ καιρό και για πολλούς λόγους, λες και περπατούσα μήνες στην έρημο και ήταν σαν μια όαση που θα σταματούσα να ξαποστάσω, να δροσιστώ. Το συναίσθημα που έμεινε μέσα μου από αυτό το διήμερο ήταν συγκίνηση ! και αυτά που έμαθα !

Εκείνο που έμαθα είναι όλοι εμείς είμαστε ένας και ο κάθε ένας θα μπορούσε να είναι ο διπλανός, η κυρία που κάθεται δίπλα σου θα μπορούσε να είναι η μάνα σου, η καινούρια φίλη που γελάς μαζί της στο πρόγευμα θα μπορούσε να είναι η αδερφή σου και το μικρό κορίτσι που έρχεται με τη μανούλα του, θα μπορούσε να ήταν η κόρη σου και ότι στην τελική αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Έτσι κρίνω λιγότερο, αποδέχομαι και αγαπώ περισσότερο.

Έμαθα ότι σε ένα γεμάτο λεωφορείο, όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν ένα κοινό. Είχαν ή έχουν ένα δύσκολο βίο, όλοι πάλεψαν με κάτι, ή συνέχιζαν να παλεύουν με κάτι, παρόλα αυτά όμως είχαν την θέληση και τη δύναμη να σηκωθούν, ακόμα και μόνοι τους, να μπουν σε ένα λεωφορείο, παρά τα γηρατειά, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, παρά το πένθος, παρά τη θλίψη, να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στη χαρά, στην ξεγνοιασιά, να καταπολεμήσουν την μοναξιά τους και να έρθουν με παρρησία  και να γίνουν μέρος της ομάδας, σαν μικρά παιδάκια που κάνουν ένα βήμα μπροστά και μπαίνουν μέσα στον κύκλο, δίνουν το χεράκια δεξιά και αριστερά και δηλώνουν θέλω και εγώ να είμαι μέλος σας. 

Στον κύκλο αυτά δεν έχουμε ονόματα, πεποιθήσεις, παρατάξεις και συνθήματα. Στον κύκλο αυτό, έχουμε μόνο ένα κοινό, να βγούμε από την μοναξιά μας, να αφήσουμε πίσω τα προβλήματα μας και να δώσουμε και να πάρουμε χαρά. Δεν άκουσα κανένα στο διήμερο αυτό να συζητά είτε για ποδόσφαιρο, είτε για πολιτική, είτε για οποιοδήποτε θέμα υπήρχε πιθανότητα να δημιουργήσει οποιαδήποτε ρήξη. Άκουσα ανέκδοτα, όμορφες ιστορίες γεμάτες νόημα, πειράγματα, γέλιο, μουσική.

Συχνά σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που γνώρισα τη Σκεύη, πώς μπλέχτηκε αυτό το γαϊτανάκι γεγονότων που την έφεραν δίπλα μου, ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμουν μια καλή φίλη και όχι μόνο γιατί είναι η καλύτερη φίλη, αλλά γιατί η φίλη αυτή έγινε η αφορμή να μπώ και να μπαίνω σε ένα λεωφορείο γεμάτους αγνώστους ανθρώπους, να βιώσω αυτή τη νέα εμπειρία που ονομάζεται ομαδική εκδρομή.

Πέρα από τη χαρά και τη διασκέδαση, πέρα από το χορό και τον χαβαλέ, το κύριο συναίσθημα ήταν η συγκίνηση.

Συγκίνηση όταν βλέπω την κόρη που προσέχει τη μάνα της, που την σπρώχνει μετά τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα, να βγει από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της και να ξαναβρεί το δρόμο προς τη ζωή. 

Συγκίνηση όταν βλέπω τους οδηγούς, όχι μόνο να κάνουν την δουλειά τους σωστά, με αγάπη και ευσυνειδησία με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, αλλά να κάνουν και τα πάντα για να δημιουργήσουν το κέφι στους επιβάτες και κάπως έτσι να κάνουν το έργο τους ανθρώπινο και αρεστό.

Συγκίνηση όταν βλέπω εκείνους όλους τους ανθρώπους, γέρους, μεσήλικες και νέους, να προσέρχονται μόνοι τους και να φεύγουν λιγότερο μόνοι, γνωρίζοντας ότι ναι μεν θα επιστρέψουν στο μοναχικό τους σπίτι, αλλά θα χουν να περιμένουν κάτι όμορφο, την επόμενη εκδρομή.

Νιώθω συγκίνηση όταν βλέπω τα ηλικιωμένα ζευγάρια, την αγάπη και την οικειότητα που έχουν μεταξύ τους, τις μικρές χειρονομίες αγάπης, όταν εκείνος την αφήνει να κάτσει στην μπροστινή θέση για να μη ζαλιστεί και εκείνος κάθεται πίσω με τον φίλο του, κρατώντας σφικτά το χέρι όχι μόνο στην ανηφόρα αλλά και στην κατηφόρα. 

Νιώθω συγκίνηση όταν βλέπω τα νεότερα ζευγάρια,  να φτύνουν στα μούτρα τα στατιστικά της εποχής που θέλουν τους ανθρώπους να χωρίζουν, και να μας δίνουν ένα παράδειγμα και μια ελπίδα, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα αγαπιούνται, ακόμα απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου!!

Νιώθω συγκίνηση και πλημμυρίζω αγάπη για όλους αυτούς τους ανθρώπους, την αθωότητα τους, την εμμονή τους παρά το σκοτάδι που μας περικλείει, να περιστρέφονται σαν ηλιοτρόπια γύρω από έναν λαμπερό ήλιο, ότι μπορεί να είμαστε πολλοί που είμαστε μόνοι μας, αλλά οταν είμαστε μαζί, κανείς δεν είναι μόνος. 

Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και ο άνθρωπος πάντα θα αναζητά την συντροφιά άλλων ανθρώπων, ο άνθρωπος είναι πάντα ένα παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας , σαν παιδί έχει ανάγκη να αγαπά και να αγαπιέται , να του δίνουν σημασία, ένα χάδι, μια αγκαλιά, να ακούσει ένα λόγο γλυκό, και θα υπομένει την σκληρή του καθημερινότητα σαν παιδί που περιμένει την επόμενη του εκδρομή.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Πάφος 2&3/2/2019