Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Σε απόσταση αναπνοής


Κάποτε ήταν ένα μικρό ξανθό αγοράκι...

υπήρχε μια φωτογραφία του μέσα σε ένα καροτσάκι,απ εκείνα του παλιού καιρού με τις μεγάλες μεταλλικές ρόδες. Το μικρό αγοράκι, με το  ξανθό του μαλλί, κάθεται μέσα στο καροτσάκι του και γελά με ένα τεράστιο μεγάλο χαμόγελο, γελάνε και τα μάτια του.

Χρόνια μετά μια άλλη φωτογραφία, αυτή τη φορά, ένα άλλο μικρό παιδάκι, στην ίδια ηλικία, σε ένα άλλο καροτσάκι, στην ίδια ακριβώς θέση, κάθεται και γελά με ένα τεράστιο χαμόγελο, γελάνε και τα αμυγδαλωτά μάτια του, μόνο που έχουν περάσει εικοσιτέσσερα χρόνια από την προηγούμενη φωτογραφία και αυτή τη φορά στο καροτσάκι βρίσκεται ένα κοριτσάκι..

Αν έβαζα όλες τις λέξεις του κόσμου που περιγράφουν την αγάπη σε όλους τους πιθανούς συνδιασμούς δεν θα κατάφερνα να σου περιγράψω πόσο αγαπώ τον παπά μου. Για να καταλάβεις όταν ξεκινώ να γράψω κάτι για τον παπά μου, πρώτα ξεκινώ να κλαίω και μετά να γράφω.. είναι από αυτά τα κείμενα που γράφονται κάθε λέξη με πόνο, κάθε λέξη με συγκίνηση, κάθε λέξη δέος ..

για κανέναν άλλο και ποτέ

είπα το σε κάποιους ανθρώπους δικούς μου αλλά δεν ξέρω αν στο είπα ποτέ. Όταν ήμουν μικρή και πήγαινα να μείνω σπίτι του παπά μου, γιατί ο παπάς μου σταμάτησε να μένει μαζί μας όταν ήμουν 4, όταν λοιπόν πήγαινα να μείνω με τον παπά μου σε ένα μικρό παγωμένο διαμέρισμα στους αγίους αναργύρους, το πρωί που ξυπνούσα , έβραζε νερό σε μια παλιά τσαγέρα που είχε, από αυτές που σφυρούν, έβαζε το νερό σε μια μεγάλη κούπα χρώμα λαχανί και έβαζε κ λίγο κρυό για να νιφτώ. Ζεστό νερό λοιπόν για να νιφτεί το μωρό, για να μην παγώσει το μούτρο του από το παγωμένο νερό.

Δεν ξέρω αν υπάρχει εκείνο που ονομάζεται συλλογική μνήμη και αν οι γονιοί μας, μας κληρονομούν τον εσωτερικό τους πόνο και γεννιούμαστε με τα κύτταρα μας γεμάτα από τις αναμνήσεις τους..και εκείνοι των γονιών τους και αν ο κάθε ένας από εμάς κάθε φορά που δακρύζει βάζει ακόμα μια σταγόνα μέσα στον τεράστιο ωκεανό δακρύων της ανθρωπότητας.

Από αυτόν τον άνθρωπο κληρονόμησα τον εαυτό μου. Την αγάπη μου για τη μουσική, την αγάπη μου για τον άνθρωπο, την ταπεινότητα όταν συναντώ έναν άλλο συνάνθρωπο μου να μην είμαι ποτέ αλαζονική με οποιονδήποτε έχω απέναντι μου, τον βλέπω χρόνια τώρα, βλέπω και μαθαίνω.

Σήμερα στη Λεμεσό, στο μνημόσυνο, εκείνος να στέκει, και εγώ δέκα μέτρα παρακάτω, ακουμπημένη στον τοίχο να τον κοιτάζω. Ήταν μια καλή απόσταση για να τον παρατηρήσω, να τον φωτογραφίσω στην μνήμη μου και να φυλάξω και αυτήν την φωτογραφία στο αρχείο της ζωής μου, της ζωής που μου χάρισε. Στέκει με την πλάτη ίσια αλλά το κεφάλι του είναι στην ευθεία, ούτε χαμηλά να προσδίδει δουλοπρέπεια, ούτε πολύ ψηλά να φανερώνει αλαζονεία Σε μια ευθεία, χρόνια τώρα, το ευθυτενές βλέμμα της σοφίας του “Είμαι” και επειδή είμαι δεν “δείχνω” Το κεφάλι του ολόλευκο, χρόνια τώρα και ξέρεις επειδή από τον καιρό που τον θυμάμαι, τον θυμάμαι με άσπρα μαλιά, δεν προσιόρισα ακριβώς το πότε γέρασε, δεν προσδιόρισα καν αν γέρασε.. για μένα είναι εκείνος που θυμάμαι, να περπατάμε στους βράχους του Περνέρα με το στητό κορμί και το ψαροντούφεκο στο χέρι..

Στον δρόμο προς τη Λεμεσό με ρωτούσε τι γίνεται με τον τύπο που βγαίναμε πριν κάτι μήνες. Την προηγούμενη Κυριακή με ρωτούσε πάλι πώς πάνε τα συναισθηματικά, τόσα χρόνια δε με ρωτούσε για τα συναισθηματικά και ξέρω ότι δεν είναι από περιέργεια που ρωτά ή για κουτσομπολιό, ρωτά γιατί βαθιά μέσα του στενοχωριέται. Του απαντώ κι εγώ πελλάρες και το ρίχνω στο αστείο και αλλάζουμε κουβέντα. Με τη μάνα μου έχω παραπάνω περιθώριο να μιλήσω και να της πω αλήθειες, αλλά η μάνα μου θα το πάρει στο φιλοσοφικό και στις πνευματικές τις θεωρίες και θα μου πει ότι, ό,τι συμβαίνει είναι για ένα σκοπό, και ότι κάτι έχουμε να μάθουμε και τις ίδιες μαλακίες που λέει και στον εαυτό της για να αντέξει τη μοναξιά της. Όμως δε μπορώ να τα πω του παπά, αν του πώ τι νιώθω θα κάτσει να μαραζώνει και να νιώθει ενοχές και είναι το τελευταίο που θέλω.

Δεν ξέρω τι τον βρήκε σήμερα και ήθελε να βγάζει φωτογραφίες, πήρε τη μικρή του κάμερα και έβγαζε τη θεία, τα ξαδέρφια του, τα μωρά. Άκου και το άλλο το παράξενο. Ψες είδα όνειρο ότι ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι και ενώ υπήρχαν πολλά άτομα γυρω εκείνη ήθελε εμένα να την πιάσω αγκαλιά. Και εγώ την έπιασα αγκαλιά. Το λοιπόν σήμερα που πήγα στην εκκλησία, κάποια στιγμή βγήκα έξω και πήγα και έκατσα σε κάτι σκαλιά, να σου μπροστά μου ένα ξανθό μωράκι, ξεκινά και περπατά προς το μέρος μου και απλώνω τα χέρια μου και έρχεται και την πιάνω αγκαλιά. Τι υπέροχο συναίσθημα, ένα μωράκι, άγνωστο, να σε εμπιστεύεται και να σε αφήνει να το αγκαλιάσεις.

Στο τραπέζι μετά το μνημόσυνο ως συνήθως ανοιχτήκαν τα ντουλάπια και βγήκαν οι σκελετοί και αρχίσαν οι συζητήσεις για διάφορα, και ήρθε και η μάππα πάνω του και πετάχτηκα και εγώ, γιατί όταν πέφτει η μάππα πάνω του γυρίζει το μάτι μου και αντιδρώ σε όλες τις αδικίες που έζησε, τον παραλογισμό, την απόρριψη.. πονώ μέσα μου, τον κοιτάζω, και νιώθω ακριβώς όπως ένιωθα όταν έκαμνε κάποιος το μωρό μου να κλάψει. Όταν πειράζουν το μωρό σου και όταν έχουν πειράξει το γονιό σου, νιώθεις ακριβώς το ίδιο μαχαίρωμα και την ίδια οργή. Σταμάτησε τη συζήτηση, όπως πάντα και δεν το άφησε να συνεχίσει. Στην επιστροφή όμως, όταν μείναμε εγώ και εκείνος στο αυτοκίνητο, μοιράστηκε μαζί μου γεγονότα που τα μοιράστηκε για πρώτη φορά και έβγαλε, ίσως για πρώτη φορά τόσο παράπονο. Ο χρόνος δε γυρίζει και εκείνοι έφυγαν και πήγαν στον άλλο κόσμο και άφησαν πίσω έναν άνθρωπο που πλησιάζει τα εβδομήντα, που κουβαλά ένα μικρό παιδί μέσα του, που δεν βρήκε ποτέ τη θέση του και την αποδοχή. Και μετά του πετάχτηκα εγώ και του είπα “και μετά γεννήθηκα εγώ” και πήραν όλα τη θέση τους και εκείνος είπε “έτσι ακριβώς” και ξέρουμε πολύ καλά ότι ένας άνθρωπος που κάνει ένα παιδί πολύ νέος, το κάνει για να δημιουργήσει το γονιό που δεν είχε. Ετσι ο παπάς μου έγινε ο παπάς που δεν είχε όταν έκανε εμένα 24 και η κόρη του έγινε μάνα στα 20 προσπαθώντας να παράξει μια μάνα. Εφτιαξε για τον εαυτό του ένα σκοπό ζωής όπως έφτιαξα και εγώ ένα σκοπό ζωής για τον εαυτό μου, και γλυτώσαμε τις ζωές μας παρά τρίχα για έναν ανώτερο σκοπό, για ένα βαθύ συναίσθημα ευθύνης να πράξουμε κάτι καλύτερο .

Οι ζωές μας και τα επαναλαμβανόμενα μας μοτίβα, η κληρονομημένη μας κατάρα και ευλογία να πετυχαίνουμε στις αποτυχίες μας. Κάποτε νιώθω τόσα πολλά μέσα μου που δεν έχω τι να τα κάνω και δεν ξέρω αν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι ή αν είναι κληρονομιά και αυτό. Μιλούμε για απεριόριστες ποσότητες ότι και αν είναι αυτό που νιώθω, αγάπη, πάθος, κάποτε θλίψη, κάποτε συγκίνηση, κάποτε πόθο. Είναι πάντα πολύ απλά αλλάζει μορφή, σαν ένας χορευτής σε μια σκηνή που απλά του αλλάζουν τη μουσική και αλλάζει το ρυθμό του ανάλογα. Αυτό το πολύ κάποτε φοβίζει τους ανθρώπους και κάποτε δεν το καταλαβαίνουν, σε βλέπουν να τραγουδάς δυνατά ή να χαχανίζεις, να χορεύεις τα πρωινά του Σαββάτου αντί να καθαρίζεις και να αρπάζεις ξαφνικά το αυτοκίνητο και να φεύγεις για να περπατήσεις στη θάλασσα αντί να σκοτίζεσαι ότι πλησιάζει μεσημέρι και θα έπρεπε να ετοιμάσεις φαί.. Για τους νόρμαλ ανθρώπους είμαστε αλλοπρόσαλλοι γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνο το πολύ είναι ένα ενεργό ηφαίστειο που πρέπει να εκτονωθεί και πρέπει να κάνεις έρωτα και αν δεν μπορείς να κάνεις έρωτα θα παίξεις μουσική και αν δεν μπορείς να παίξεις μουσική θα βγεις να περπατήσεις, να αναπνεύσεις, να δεις το γαλάζιο του ουρανού και τα κοχύλια και όλα μα όλα δεν έχουν καμιά σειρά και καμιά λογική και σκοπιμότητα.

Αυτό το πολύ ήταν κληρονομιά και από τους δύο και φαίνεται ήρθε υπερβολική η δόση μεγαλώνει όσο προχωρούν τα χρόνια, όσο μικραίνουν οι μέρες.. και είναι σχεδόν γελοίο να προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε ένα άνθρωπο του “λίγο” ή συμβατικό τι είσαι, απλά θα σε βλέπει και θα ξινίζει τα μούτρα του γιατί δεν χωράς στα τετράγωνα του τη στιγμή που είσαι ένα εναλλασόμενο άμορφο κύμα..

Δεν έχω ούτε λόγο ούτε επίλογο απόψε.. δεν έχω αλκοόλ, ούτε τσιγάρα, ούτε εθισμό κανένα, βασικά έχω κάτι λέξεις που τις αραδιάζω σε μια σειρά και γίνονται προτάσεις και μόνο να γελάσω μπορώ γιατί καλύπτουν ένα χιλιοστό των σκέψεων μου, απλά να, θα περάσουν τα χρόνια και θέλω να θυμάμαι, γιατί στη ράτσα μας επίσης το έχουμε και ξεχνάμε, θέλω να θυμάμαι, ίσως και εκείνα,  ότι εκεί που ζούσαμε χωρίς να βγάζουμε νόημα, προσπαθούσαμε να βγάλουμε κάποιο νόημα.. ότι βαθιά μέσα μας, ότι και να συνέβαινε, μέσα στο βάθος μας, μέσα στον πυρήνα μας, υπήρχε κάτι παράξενο, αρχαίγονο,  που υπερβαίνει τα πάντα και φέρνει την κάθαρση ..  εχω μουσική εντός και μια αγάπη σε απόσταση αναπνοής, έναν ωκεανό εντός και μια θάλασσα σε απόσταση αναπνοής ..









1 σχόλιο:

happy woman's day

Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας H μάνα , η ηρωίδα, η εργαζόμενη, η κόρη, η φίλη , η υποταγή οι ρόλοι της ; Που είναι ακριβώς η γυν...