21 10

 

21 Οκτώβρη 2021

Στην πόλη μου, στο νησί μου, στην καρέκλα μου.  Γενικά διαβάζοντας τα περσινά ημερολόγια πνευματικά ήμουν σε ανώτερο επίπεδο πέρσι. Φέτος με απορρόφησε η δουλειά,  η επιχείρηση, οι στόχοι, έγινα πιο business mind και λιγότερο spiritual.

Θα ήθελα γράφοντας τις σκέψεις και τα ποιήματα μου διατηρώντας το δικαίωμα της αποταύτισης από την προσωρινή μου διάθεση, σκέψη. Ακόμα και αυτά που γράφω στα ημερολόγια μου είναι τόσο προσωρινά όσο η στιγμή που τα γράφω.  Δεν είναι τελεσίδικα συμπεράσματα, είναι σκέψεις, αυτοανάλυση, μια φωτογραφία ενός επιβάτη πάνω σε ένα καράβι που φωτογραφίζει ένα λιμάνι από το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί.   Δεν μπορούμε να νιώσουμε καν λύπη χωρίς ενοχές.  Πολιτική ορθότητα και στην λύπη μας και φρένο.  Ξέρω ότι περνώ κάτι σοβαρό, και την ώρα που στήνω την επιχείρηση μου, την ώρα που κάνω ακόμα ένα ισολογισμό, την ώρα που χαίρομαι για το ένα και το άλλο κάτι άλλο λυπάται μέσα μου.

Απλά κουράστηκα να γράφω τα ίδια ποιήματα για ένα πόνο απαράλλαχτο εδώ και τόσα χρόνια.

Μου θυμίζει η ζωή μας ένα γυμνό σώμα μπροστά σε έναν καθρέφτη

Που όσα ρούχα και αν δοκιμάσει για να δει ποια του πάνε και ποια όχι

Στο τέλος της ημέρας θα βγάλει όλα τα ρούχα και θα μείνει πάλι γυμνό

Σήμερα λογίστρια, αύριο κάτι άλλο, πάντα μάνα, πάντα κόρη

Ερωμένη του ενός, φίλη του άλλου,  δαγκώνω τα χέρια που πλησιάζουν να με αγγίξουν

Θλίψη και επιφύλαξη

Και στον Θεό έγραψα ένα γράμμα τελευταίο και του μίλησα σαν γυναίκα προς γυναίκα

Ξέρεις ποια είμαι, ξέρεις τι αξίζω και ξέρεις τι μου αξίζει

Αν έχει εκεί έξω μια πατρίδα για μένα στείλε μου εισιτήριο

Εγώ δεν πρόκειται για τα αυτονόητα ούτε να προσευχηθώ ούτε να παρακαλέσω

Αν δεν υπάρχει  σ΄ευχαριστώ  που με κρατάς μακριά από γκρεμούς

Δεν είναι ημερολόγια αυτά, είναι  κίτρινα ηλιοτρόπια ενός τρελού πάνω στους τοίχους της

φυλακής του

η μεγαλύτερη δυστυχία ενός γονιού είναι να βλέπει το παιδί του να κλαίει πικρά να ξέρει ότι θα ζήσει τις ίδιες ανησυχίες τους ίδιους καημούς και να μην μπορεί να κάνει τίποτα

έτσι για να ξέρεις γιατί δεν δημοσιεύω πια είναι γιατί η αλήθεια μου είναι πολύ σκληρή και είμαι πολύ ειλικρινής για να την αποκρύψω

μου λείπει ο ψηλός κάκτος απέναντι από την μεγάλη σου μπαλκονόπορτα, όχι γιατί σε αγάπησα πολύ περισσότερο από τους άλλους, αλλά ίσως γιατί είσαι το τελευταίο όμορφο που θυμάμαι

 

 

 

 

Αγαπημένη μου κόρη

 αγαπημένη μου κόρη

Μου είπες  χτες ό,τι φοβάσαι.

Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, σε μια φάση μεγάλων αλλαγών στην ζωή σου, να φοβάσαι το αύριο, το άγνωστο, εκείνο που δεν έχεις ζήσει ακόμα.  Είναι πράγματι μια συγκλονιστική στιγμή, μια μέρα απλά να φεύγεις. Να βάζεις τα πράγματα σου σε μια βαλίτσα, και να πηγαίνεις σε ξένο τόπο, μακριά από το σπίτι σου, το παιδικό υπνοδωμάτιο σου, από την γειτονιά σου, μακριά από όσα ήξερες μέχρι σήμερα.

Είναι το πρώτο μεγάλο μάθημα της ζωής.. Εμάς στην ηλικία σου μας μάθαιναν άλλα .. και το μάθημα πήγαινε κάπως έτσι. Να κάνεις σπουδές, να βρεις μια καλή δουλειά, ένα καλό παιδί να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να αγοράσεις ένα όμορφο σπίτι σε μια καλή γειτονιά και ριζώσεις εκεί γερά.

Τα χρόνια όμως πέρασαν κόρη μου και τα μαθήματα αλλάζουν από γενιά σε γενιά.. Γι αυτό εγώ δε θα σου πω τα πιο πάνω.  Ζούμε στον 21^ο αιώνα είμαστε τυχεροί που η ιατρική και η τεχνολογία μας επιτρέπουν να ζούμε πολλά χρόνια. Πολλά περισσότερα από τους παππούδες και τις προγιαγιάδες μας. Αυτά τα χρόνια ζήσε τα με ουσία, ζήσε τα καλά. Ζήσε πάνω και πέρα από τις κοινωνικές παρακαταθήκες.  Η ζωή δεν είναι μια απόφαση που παίρνουμε σήμερα και μας καθορίζει μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι γεμάτη αναθεωρήσεις, μια συνεχής αλλαγή, μια ροή. Αν το καταλάβεις αυτό από την αρχή δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι.

Ότι αποφασίσεις σήμερα για τις σπουδές σου, δικαιούσαι ανά πάσα στιγμή να το αναθεωρήσεις.  Ή γεύση μιας εμπειρίας, δεν έχει πάντα την ίδια γεύση με αυτή που φαντάζεσαι. Αν λοιπόν η γεύση δεν είναι όπως την είχες φανταστείς , αν η γεύση είναι άσχημη και σε δηλητηριάζει, να μην διστάσεις να την φτύσεις. Δικαιούσαι να αλλάξεις στόχους, να κάνεις νέα όνειρα, να ξεντύνεσαι αυτά που δεν σε αντιπροσωπεύουν πλέον και να ντύνεσαι κάτι άλλο. Δικαιούσαι να βγαίνεις από σχέσεις, από γάμους, από ρόλους, να παραιτείσαι από δουλειές που δεν κάνεις με αγάπη, δικαιούσαι να φεύγεις, να αλλάζεις πατρίδα, να κάνεις νέους φίλους, να γνωρίζεις  νέα μέρη, νέους ανθρώπους, να ταξιδέψεις.  Αν σε φοβίζει το τελεσίδικο γνώριζε λοιπόν, ότι τίποτα δεν είναι τελεσίδικο.

 Όλα αναθεωρούνται, όλα αλλάζουν και όλα εξελίσσονται. Το μόνο που θα μείνει αναλλοίωτο είναι η αγάπη μου για σένα, η οποία είναι άνευ όρων και χωρίς προϋποθέσεις, είτε φέρεις ψηλό γενικό είτε χαμηλό, είτε μπεις σε σχολή είτε δεν μπεις, είτε πάρεις πτυχίο είτε δεν πάρεις, είτε παντρευτείς είτε μείνεις ελεύθερη και ωραία, είτε κάνεις παιδιά είτε δεν κάνεις, είτε έρθεις πίσω στην πατρίδα σου, είτε ζήσεις στο μέρος που εσύ θα αποκαλέσεις πατρίδα.  Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και ζώντας ανάμεσα μας κάνεις αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο.  

Είμαι μια περήφανη μάνα  δύο υπέροχων, ανεξάρτητων, πανέξυπνων  κοριτσιών που κρατούν την ζωή και το μέλλον τους στα χέρια τους και κάνουν περήφανο το γυναικείο φύλο.  Αν είχε κάτι να σας δώσει αυτός ο αιώνας ήταν το δικαίωμα σας να ζείτε ελεύθερα, ανυπότακτες, οικονομικά ανεξάρτητες, με σεβασμό, με αξιοπρέπεια, κάνοντας τις δικές σας επιλογές,  για σας, τον εαυτό σας, τη ζωή σας. 

Καλό είναι να ριζώνετε αλλά καλύτερο είναι να πετάτε.  Καλό είναι να έχεις  ένα σπίτι , μια καλή δουλειά, κλπ αλλά αυτός ο αιώνας  και τα επιπλέον χρόνια που μας δίνονται απαιτούν από εμάς  να βρούμε και ένα νόημα, ένα άλλο νόημα έξω από το Εγώ μας, ένα νόημα που δεν θα είναι μόνο ένα, θα είναι άλλο ένα νόημα ανά ηλικία, ανά πενταετία ή δεκαετία, ένα κίνητρο, μια κινητήριος δύναμη που θα μας κάνει να βάζουμε μπρος κάθε φορά.

Έξυπνος άνθρωπος κόρη μου είναι αυτός που επανα- εφευρίσκει ένα νόημα ζωής κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος στο προηγούμενο.  Σοφός άνθρωπος είναι αυτός που απολαμβάνει τις μεγάλες παύσεις  που ζεις απλά, χωρίς μεγάλους στόχους και νοήματα. Εκείνος που ξέρει ότι η ζωή είναι πολύ πιο σημαντική από το οποιοδήποτε νόημα προσπαθούμε να της δώσουμε.  Να θυμάσαι να αναπνέεις, να κοιτάς συχνά τη θάλασσα, να χαμογελάς, σ΄αγαπώ.

 

 

 

ο σπόρος

Το πιο δύσκολο ίσως πράγμα για μένα, για μας, είναι να αφήνω ή να αφήνομαι 

Υπάρχει ένα κουμπί που έχει πατηθεί εδώ και χρόνια, αυτό της αυτοσυντήρησης και του εαυτού μου και αυτών που εξαρτούνται από εμένα.  Είναι μια ζωή μάχη, ένας αγώνας επιβίωσης, όταν έχεις γεννηθεί όχι στην ανέχεια, αλλά στην μέση τάξη, αυτήν στην οποία επιβιώνεις με, αλλά πάντα με αυστηρό προυπολογισμό

Δεν τα γράφω αυτά ούτε με πόνο ούτε με μεμψιμοιρία. Αγάπησα και αγαπώ κάθε πτυχή της ζωής μου και όλα τα βλέπω από μια οπτική και μια φιλοσοφία του ό,τι ζούμε μας εξελίσσει, μας μαθαίνει, μας γαλουχεί. Ναι, ναι ξέρω σε πιάνει κάποτε το παράπονο αλλά μετά ανασκουμπώνεσαι, ξανασηκώνεσαι και βαθιά μέσα σου νιώθεις ικανοποίηση γιατί όλα καλώς πήγαν όπως πήγαν. 

Ξέρω ότι πλησιάζει το τέλος ενός μεγάλου κύκλου της ζωής μου, ξερω ότι σαν ταλαντούχος μαέστρος λίγο πριν κλείσει ο ένας, άνοιξα για μένα έναν άλλο κύκλο, έτσι για να χω κάτι να με κρατά, κάτι να μου κινεί το ενδιαφέρον, κάτι να ερωτευτώ, κάτι και όχι κάποιον, από επιλογή, ένα νέο "παιδί" να μεγαλώσω την ώρα που ετοιμάζομαι να αποχαιρετήσω το δεύτερο μου παιδί που φεύγει.. 

έχει ένα τραγούδι που λέει, γι αλλού κινήσαμε γι΄αλλου και αλλού η ζωή μας πάει .. το μάθαμε καλά

στην αρχή κλωτσάμε και μετά αφού μάθουμε το μάθημα μας, αφηνόμαστε να μας πάει εκεί που θέλει να μας πάει.. 

υπάρχει η φάση στη ζωή σου που πρέπει να ενεργήσεις και η φάση που πρέπει να αφήσεις 

υπάρχει η φάση που πρέπει να φυτέψεις τον σπόρο και μετά να αφήσεις τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Εκεί είναι που την παθαίνουμε οι περισσότεροι, δεν ξέρουμε πότε να σταματήσουμε, πότε έχει ολοκληρωθεί η εργασία, πότε να πούμε φτάνει, τέλος, έκανα ό,τι μπόρεσα, τώρα απλά πρέπει να περιμένω.  

Πες το υπερβολική ανάγκη ελέγχου, πες το έλλειψη πίστης προς τους άλλους ή προς το σύμπαν, ό,τι κι αν είναι ή έλλειψη υπομονής δρα εκιβιαστικά και στα άλλα άτομα και στα γεγονότα και στο τέλος αφαιρεί και την ουσία της ζωής 

Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα

Δεν καλώ τον εαυτό μου θρησκευόμενο άτομο αλλά κάποιες προτάσεις μπορούμε να τις δούμε πιο φιλοσοφικά 

Αφήνω τον εαυτό μου και τους άλλους σε μια άλλη ανώτερη δύναμη και εγκαταλείπω την ανάγκη ελέγχου των άλλων Που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργώ, κάνω τις ενέργειες μου αλλά ξέρω και πότε πρέπει να σταματήσω, να αναπνεύσω, να ηρεμήσω, να πω ότι απλά πλέον αφήνω και αφήνομαι. 

Ακομα και ένα σποράκι να φυτέψεις, προετοιμάζει καλά το χώμα, το φυτεύεις με αγάπη και το ποτίζεις αλλά μετά αφήνεις το σποράκι μόνο του, να πάρει το χρόνο του, να βλαστήσει και να μεγαλώσει. 

αυτό είναι το μάθημα ! 

Το μασάζ ως θεραπευτική ολιστική προσέγγιση

Ο σωματικός πόνος δεν εκδηλώνεται πάντα ως συνέπεια της εντατικής δραστηριότητας ή κούρασης. Πολλές φορές είναι παρουσιάζεται ως σύμπτωμα μια ψυχοσωματικής ασθένειας.  Οι περισσότεροι άνθρωποι ενεργούν κατά τη διάρκεια της ημέρας σαν κουρδισμένες μηχανές και τους βρίσκει το τέλος της ημέρας εξαντλημένους αλλά και θλιμμένους.   Θλίψη νιώθεις όταν κάνεις μόνο όσα πρέπει και δεν βρίσκεις χρόνο να κάνεις κάτι για σένα, κάτι που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, δεν βρίσκεις χρόνο να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις να αναπνεύσεις.

Το μασάζ είναι ίσως η μόνη ανθρώπινη δραστηριότητα στην οποία  ο θεραπευόμενος θα εξ-αναγκαστεί να χαλαρώσει, να αναπνεύσει, να χαμηλώσει τους καρδιακούς του παλμούς και να μείνει αμίλητος, ακίνητος για μια ώρα.  Για πολλούς ακόμα και αυτό είναι δύσκολο. Έχουν συνηθίσει να δρουν σε τόσο έντονους ρυθμούς που πραγματικά τους είναι αδύνατον να μείνουν ακίνητοι, αμίλητοι και χαλαροί για μια ώρα. 

Είμαστε πολίτες του 21^ου πρώτου αιώνα και ζούμε σε έντονους και γρήγορους ρυθμούς. H τεχνολογία μας επιτρέπει να κάνουμε τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ, να επικοινωνούμε με εμαιλ, με sms, να κάνουμε συναντήσεις με zoom και να βλέπουμε σε μια οθόνη ανθρώπους που ζουν χιλιόμετρα μακριά.  Ίσως γι αυτό ακριβώς τον λόγο να χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, να απομακρύνεσαι για λίγο, να βρίσκεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, για μια αποτοξίνωση από όλη αυτήν την τοξική έντονη δραστηριότητα και να επανέρχεσαι στη βάση σου, στον πυρήνα σου, αυτό που ονομάζεται γαλήνη και ηρεμία της ψυχής.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι. Υπάρχει η γιόγκα, το πιλάτες, ο διαλογισμός, υπάρχουν και πιο απλοί τρόποι όπως να κολυμπήσεις ήρεμα, να πάς για ένα περίπατο στη φύση, να κλείσεις τα μάτια και να ακούσεις μουσική. Υπάρχει και το μασάζ. Η διαφορά με το μασάζ όσον αφορά την θεραπευτική προσέγγιση είναι στην ευθύνη που έχει ο / η μασέρ απέναντι στον θεραπευόμενο. Η ευθύνη του / της είναι να έχει ο / η ίδια φτάνει σε ένα ψυχικό /ενεργειακό επίπεδο γαλήνης και ψυχικής ηρεμίας.  Η ευθύνη του είναι την μία ώρα που θα βρίσκεται υπό την φροντίδα του ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ο ίδιος να μπορέσει να του μεταδώσει μέσω του αγγίγματος θετική ενέργεια, αγάπη, φροντίδα και θαλπωρή.

Για να είσαι καλός μασέρ προϋποθέτει όχι μόνο να κατέχεις την τεχνική του μασάζ όπως την διδάχτηκες αλλά κυρίως να είσαι άνθρωπος ψυχικά ώριμος και συναισθηματικά συνειδητοποιημένος. Να αντιληφθείς τον λόγο για τον οποίο έρχεται κοντά σου ένας άνθρωπος. Να είναι προετοιμασμένος σωστά, και ο χώρος σου αλλά και το σώμα σου έτσι ώστε να μπορείς να προσφέρεις στον  φιλοξενούμενο σου τα μέγιστα αποτελέσματα στην ώρα που θα σου χαρίσει από τη ζωή του για να δουλέψεις εσύ πάνω στο σώμα του.

Για να γίνεις καλός μασέρ πρέπει όχι μόνο να αγαπάς τον άνθρωπο αλλά πρέπει να έχεις ήδη αποβάλει εσύ από μέσα σου οποιαδήποτε αρνητικά ή τοξικά συναισθήματα, πρέπει να είσαι ενεργειακά καθαρός, ήρεμος , και  ισορροπημένος.  Τα χέρια σου να είναι καθαρά και δεν εννοώ μόνο να τα έχεις αποστειρώσει από πριν. Εννοώ ότι τα καθαρά χέρια είναι η επέκταση μιας καθαρής ύπαρξης που θα μεταφέρει μια καθαρή ενέργεια από το ένα σώμα στο άλλο.  

 

 

 

 

 

 

 

στην σπηλιά

 14 07 2021 σχεδόν... ένα χρόνο αργότερα

Δεν ήθελα να γίνω περισσότερο δυνατή ήθελα να γίνω λιγότερο φοβισμένη

Πόσο ακόμα θα μείνεις κλειδωμένη;

Κραυγάζει μέσα η ανάγκη μου για αγάπη. Για αγκαλιά, για συντροφιά, για έρωτα. Η δύναμη όμως του φόβου είναι μεγαλύτερη. Ο φόβος, η δυσπιστία, η κούραση.

Κούραση;

Κούραση ναι. Δεν έχω διάθεση να περάσω εκείνα τα στάδια. Ξέρεις που πρωτογνωρίζεις κάποιον και πρέπει να τον μάθεις και να μάθει εκείνος εσένα. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει προσπάθεια και υπομονή, και ψυχικό σθένος. Και δεν ξέρω αν τα έχω ποια όλα αυτά.  Κουράστηκα να βάζω λευκό φόρεμα κάθε φορά και μετά από λίγο να βλέπω το μαύρο μέσα τους.

Λευκό φόρεμα;

Δεν εννοώ βέβαια νυφικό. Εννοώ την αθωότητα που νιώθεις κάθε φορά που γνωρίζεις πρώτη φορά ένα άνθρωπο, τον ενθουσιασμό, εκείνη την λαχτάρα να ενωθείς να ξαναρχίσεις από την αρχή.  Κάθε φορά που τελειώνει μια ιστορία άδοξα, κάνεις ακόμα ένα βήμα πίσω.  Το θέμα είναι ότι ίσως έρθει εκείνη η εποχή που δεν θα ξανακάνεις το βήμα μπροστά.  Το θέμα είναι ότι ίσως έρθει εκείνη εποχή που θα λειτουργείς ανθρώπινα θα βγαίνεις στον έξω κόσμο, θα συναναστρέφεσαι κόσμο, θα δουλεύεις θα μεγαλώνεις παιδιά θα βλέπεις τους φίλους σου, αλλά θα διαγράψεις μέσα σου την πιθανότητα ότι θα είσαι με  ένα σύντροφο όπως τον ονειρεύεσαι και όπως σου αξίζει.  Το παλεύεις για χρόνια αλλά σιγά σιγά και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες πλέον σου γίνεται πεποίθηση, πεποίθηση βίωμα.

Εδώ βρισκόμαστε;

Εδώ βρισκόμαστε. Οκτώ χρόνια μετά το διαζύγιο και ένα χρόνο πριν να φύγει και η μικρή μου κόρη για σπουδές.  Η επόμενη σημαντική ημερομηνία της ζωής μου. Σεπτέμβρης 2022.  Ένα χρόνο έμεινα μόνη μου. Κάτι που περίμενα να αλλάξει κάτι με εκείνον που ήθελα να είμαι, έδινα παράταση. Κάτι με το κολλέγιο και το νέο μου αντικείμενο. Έδινα παράταση στην μοναξιά. Κάτι που είπα ότι θέλω το μυαλό μου καθαρό μέχρι να τακτοποιηθούν τα πράγματα. Έδινα παράταση στην μοναξιά. Μετά έκανα τις νέες μου δηλώσεις, πρώτα στη μάνα μου μετά στις κόρες μου και την ίδια ώρα το έλεγα στον εαυτό μου. Δεν θα κάνω κάποια κίνηση για να κάνω νέα σχέση για τον επόμενο χρόνο. Είναι ο τελευταίος χρόνος που θα είμαστε με την μικρή, θέλει όλη την ενέργεια μου και την αφοσίωση μου. Και επιβάλλεται να είμαι καλά για κείνην. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν μπει ένας άντρας στη ζωή μου, ειδικά τον πρώτο καιρό, αναστατώνομαι, και ειδικότερα αν χωρίσουμε μετά, με πιάνει η κατάθλιψη. Άρα τι να μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες, ένας χρόνος που έμεινε;

Τέτοια είπες στον εαυτό σου;

Και στους δικούς μου.  Και τους έπεισα όλους και τον εαυτό μου μαζί ότι είναι βάσιμα τα επιχειρήματα μου. Με ένα παιδί στην εφηβεία και τρίτη λυκείου πρέπει να είμαι δίπλα της.

Και η αλήθεια;

Η αλήθεια είναι περίπλοκη. Υποκειμενική. Αλλάζει με τις εποχές.  Μπορώ να σου δώσω τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αλήθειας. Θα μπορούσα να σου πω ότι φταίει ο φόβος.

Αλλά;

Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι και ο φόβος αλλά δεν είναι αυτή η κύρια αιτία.

Τότε;

Είναι εκείνος. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω ούτε εγκεφαλικά ούτε συναισθηματικά. Μόνο ψυχικά, ίσως, δεν ξέρω καν αν μπορώ να το βάλω στα σωστά πλαίσια.  Ας πούμε ότι δυο άνθρωποι γνωρίζονται και ξεκινούν μια σχέση.  Και μέσα από αυτή τη σχέση επικοινωνούν. Επικοινωνούν σε διάφορα επίπεδα, σε πνευματικό επίπεδο, σε συναισθηματικό, σε σωματικό. Και μετά χωρίζουν. Χωρίζουν σωματικά βέβαια και πνευματικά αφού δεν βρίσκονται πια ούτε και μιλούν. Ίσως όμως, να υπάρχει μια άλλη σύνδεση σε κάποιο άλλο επίπεδο που να διατηρείται για καιρό μετά τον χωρισμό.  Και δεν το εννοώ σαν εμμονή να μην τον ξεπερνάς ή να είσαι δυστυχισμένος γιατί δεν είσαστε μαζί. Καμία σχέση. Εννοώ ότι συμβαίνει κάτι παράξενο να το εξηγήσεις.  Είναι σαν να σου χόρτασε ένα κομμάτι της ύπαρξης σου και αυτό το χόρτασμα σε κρατά πλήρη με αποτέλεσμα να μην έχεις την ανάγκη να ψάξεις ακόμα κάτι άλλο. Το λέω απλά μια μακροχρόνια παύση. Ξανά έτυχε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, και απλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από το να περιμένω.

Ε ναι δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να πεινάσει ότι δεν πεινάς ακόμα.

Πολύ σωστά.

Άρα ίσως, λέω ίσως, αν περάσει το χόρτασμα που νιώθεις τώρα και ξαναπεινάσεις αφήσεις στην άκρη τον φόβο και βγεις και πάλι έξω για κυνήγι;

Είπαμε η αλήθεια είναι υποκειμενική. Ϊσως και καμιά φορά να μεταμφιέζεται σε μια άλλη αλήθεια για να την αντέχουμε. Και εκείνη την παύση που θεωρούμε μια τιμή για την μνήμη μιας προηγούμενης σχέσης στην ουσία να είναι φοβία. Ίσως οι ανώτεροι μας σκοποί, οι νέοι στόχοι της χρονιάς, οι δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να πετάξεις λίγα κιλά, πρέπει να εκείνο, και πρέπει το άλλο, όλα εκείνα που θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουμε πριν βγούμε από τη σπηλιά να είναι φοβία.

Εσύ πόσο θα κάτσεις στην σπηλιά σου;

Θα κάτσω λίγο ακόμα… η ανάγκη μου δεν έγινε ακόμα μεγαλύτερη από την ανάμνηση του ή εναλλακτικά η φοβία μου ή η αίσθηση αυτοπροστασίας μου είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ανάγκη

Μ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γονιός κάθε μέρα

Το καλοκαίρι του 2021 με βρίσκει σε βαθιά περισυλλογή αλλά ήρεμη 

Είναι η πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου που έχω απαλλαγεί από το ενοχλητικό συναίσθημα της μοναξιάς. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητά άφησα πίσω το θέμα «σχέσεις» Και όχι γιατί πάτησα ένα κουμπί και διέγραψα τις ανάγκες μου έστω σωματικές έστω συναισθηματικές, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και συντροφιά είναι πάντα υπαρκτή. Όμως άλλο  να υπάρχει μια ανάγκη και να την αναγνωρίζεις και άλλο η ανάγκη αυτή να σου γίνεται έμμονη ιδέα που όχι μόνο να μη σε αφήνει να χαρείς όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου αλλά σου αφαιρεί και την ενέργεια από το να εκτελείς σωστά τον πιο βασικό σου ρόλο.

Ο γονικός ρόλος.  Αν έχω ένα ρόλο που με αντιστοιχεί στη ζωή μου από το 1996 μέχρι και το τέλος της ζωής μου είναι αυτός της μάνας. Και αν όλα τα άλλα σταματήσω κάποτε να είμαι, μάνα θα είμαι πάντα.  Αυτός είναι ένας ρόλος που διάλεξα για μένα και για τη ζωή μου, αλλά είμαι και η μάνα που διάλεξα για να έχουν τα δύο μου παιδιά. Το να είσαι γονιός δεν έχει εκπτώσεις, δεν έχει μέρες που θα βάλεις άδεια, δεν έχει να παραιτηθείς, είναι η πιο δύσκολη δουλειά στη ζωή ενός ανθρώπου και η μόνη δουλειά για την οποία δεν εκπαιδεύτηκες, δε σε δίδαξε κανένας και δεν έχεις προηγούμενη κατάρτιση.  Είναι ένα πεδίο στο οποίο μαθαίνεις όσο προχωράς.

Σκέψου λοιπόν να φέρνεις αυτά τα παιδιά στον κόσμο και να τα χρεώνεις με ένα γονιό που ο ίδιος δεν είναι καλά.  Ότι και αν σημαίνει να μην είσαι καλά. Πίνεις πολύ; Καπνίζεις; μαζοχίζεσαι σε ένα γάμο που σε κάνει δυστυχισμένο; Χωρίζεις και μετά μαζοχίζεσαι μέσα σε  σχέσεις και πάλι είσαι δυστυχισμένος; Με λίγα λόγια αναλώνεσαι ;  Έχασες την αίσθηση της προτεραιότητας; Έφερες παιδιά στον κόσμο, εσύ τα πάραξες, δεν σου τα χάρισε κανένας ούτε σου τα φόρτωσε με το ζόρι. Εσύ όμως κατά καιρούς τα φορτώνεις με την στενοχώρια σου, το άγχος σου, τα ξεσπάσματα σου , την θλίψη σου.  Τα κλείνεις έξω από την κλειστή σου πόρτα για να μείνεις μόνος με τη λύπη σου και τα αναπάντητα σου γιατί. Και επειδή να είσαι σίγουρος/η ότι κάποια μέρα θα λογοδοτήσεις για όλα, και να ξέρεις ότι τα παιδιά μας είναι οι αυστηρότεροι κριτές φρόντισε, όσο το νωρίτερο, να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητες σου.  Και η προτεραιότητα σου είναι το παιδί που έφερες στον κόσμο, να το παραδώσεις στον κόσμο με τα περισσότερα εφόδια. Η αγάπη που θα του δώσεις, η αίσθηση ασφάλειας, η ανάπτυξη της προσωπικότητας του.

Εσύ είσαι εκείνος που θα διδάξεις τα παιδιά σου τι σημαίνει ζωή. Όχι με ημερήσια κηρύγματα αλλά με το παράδειγμα σου. Εκείνο που θα βλέπουν στο πρόσωπο σου, στην διάθεση σου, στην ρουτίνα σου, εκείνο θα διδάσκονται. Αν βλέπουν ένα άνθρωπο που ξυπνά με όρεξη για ζωή, που χαμογελά, που έχει προγραμματίζει μια όμορφη και ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, έναν άνθρωπο που θέλει να μαθαίνει, να εξερευνά, που έχει φίλους και κοινωνική ζωή. Έναν άνθρωπο που δεν τα βάζει κάτω, που δεν παύει να ελπίζει όσα προβλήματα και αν αντιμετωπίζει, όχι έναν άνθρωπο που χτίζει γύρω τους μια ψεύτικη προστατευτική φούσκα τελειότητας, αλλά έναν άνθρωπο που θα τους μιλήσει με ειλικρίνεια, με αλήθεια, σαν ίσους προς ίσο. Πρώτα όμως είναι ευθύνη σου και καθήκον να είσαι ο ίδιος καλά. Ότι και αν σημαίνει αυτό για εκείνα. Ότι και αν σημαίνει αυτό για σένα.

Τα παιδιά θα σου συγχωρέσουν πολλά πράγματα αλλά δεν θα συγχωρέσουν ποτέ το να κάνεις εν συνείδηση κακό στον εαυτό σου. Είναι προσβολή προς την ίδια την ύπαρξη των παιδιών σου τα οποία έχουν μόνο εσένα για να τα φροντίσεις.  Είναι συνειδητή εγκατάλειψη. Άκουσα και εγώ από το στόμα των παιδιών μου μάμα να φροντίζεις τον εαυτό σου, που στην πραγματικότητα σήμαινε, μάμα σε θέλουμε καλά και κοντά μας.

Τα παιδιά μας είναι στην πρώτη θέση ευθύνης και οι γονιοί στην δεύτερη θέση καθήκοντος. Η ευθύνη του να έχεις καλή σχέση με τους γονιούς σου εξαρτάται και από τους δύο αλλά το να έχεις καλή σχέση με τα παιδιά σου εξαρτάται κυρίως από εσένα σαν γονιός. Θα έρθει η στιγμή που θα ακούσεις σκληρή κριτική, θα έρθει  η στιγμή που θα έρθει η αλήθεια να σε χτυπήσει σαν χαστούκι. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να δεις την άλλη πλευρά της ζωής που έζησες, από τα μάτια του παιδιού σου. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να σταματήσεις να κηρύττεις και απλά να ακούσεις. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να κατέβεις από το βάθρο του «είμαι η μάνα/πατέρας σου και εγώ ξέρω καλύτερα» και να αντιληφθείς ότι δεν τα ξέρεις όλα και υπάρχουν πράγματα που θα σε διδάξουν τα παιδιά σου.

Και μένα ήρθαν τα παιδιά μου να με διδάξουν κάτι πολύ σημαντικό για μένα.. ήμουν και ίσως είμαι υπερευαίσθητη και υπερβολικά ευαίσθητη στην κριτική.  Πέρασα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να είμαι όσο πιο τέλεια μπορώ, στις υποχρεώσεις μου απέναντι στα παιδιά μου, στα ρούχα τους, στις ανάγκες τους , στα σχολεία τους, στα χόμπι τους. Όμως δεν δεχόμουν ποτέ να μου πουν ότι «δεν είναι καλά» και δεν δεχόμουν να μου πουν ότι έκανα λάθος. Χρειάστηκε πολλή δουλειά από την πλευρά μου και ακόμα το δουλεύω, γιατί εντός μου υπήρχε ένα υπερευαίσθητο μοναχοπαίδι που είχε ανάγκη να νιώθει τέλειο, και αναστατωνόταν υπερβολικά με μια μικρή  παρατήρηση.  Χρειάστηκε δουλειά  για να φτάσουμε στο σημείο να μπορούν να μου μιλήσουν τα παιδιά μου, να μπορέσουμε να κάνουμε ένα διάλογο και να μην ανταποκριθώ με το να νιώθω ότι προσβλήθηκα, ότι πληγώθηκα και να κάνω πισινή.. να τα αφήσω να μου μιλήσουν και να εκφραστούν όπως έχουν ανάγκη να εκφραστούν, χωρίς να δράματα, χωρίς κλάματα, χωρίς να νιώθω κακή μάνα.

Ίσως είμαστε και εμείς μεγάλα παιδιά που έτυχε και έφεραν στον κόσμο άλλα παιδιά. Και ίσως αυτά τα παιδιά έρχονται για να μας μάθουν ένα δυο πράγματα πέραν αυτών που θα τα μάθουμε εμείς. Εμείς θα τους μάθουμε να δένουν τα κορδόνια τους και να χρησιμοποιούν το πιρούνι σωστά, τις πρώτες τους λέξεις και τα πρώτα τους βήματα. Και εκείνα μας μαθαίνουν το πιο σημαντικό, ότι οι σχέσεις που μας κάνουν καλύτερους είναι εκείνες που πρέπει να κάτσουμε όλοι εκεί και να το παλέψουμε, εκείνες οι σχέσεις από τις οποίες δεν μπορείς να δραπετεύσεις.

Τα γεγονότα που έζησα από τον Αύγουστο του 2020 και μετά ήταν το ίδιο νόμισα από όλες του τις όψεις.  Η ίδια σκηνή με διάφορους ηθοποιούς σε άλλο ρόλο κάθε φορά. Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στην μάνα μου, οι κόρες μου να προσπαθούν να μιλήσουν σε μένα. Τα παιδιά μου εκπαιδεύουν εμένα και εγώ βλέπω μέσα από την σχέση μου με τις κόρες μου, το πώς συμπεριφέρθηκα και εγώ σαν κόρη στην δική μου μάνα, μαλακώνω και εγώ την κριτική μου, δείχνω περισσότερη κατανόηση όταν εκείνη στενοχωριέται και πληγώνεται ίσως ακούοντας τα παιδιά γίνω όχι μόνο καλύτερη μάνα αλλά και καλύτερη κόρη και κατ επέκταση ίσως γίνω καλύτερη στις σχέσεις μου και με τους ανθρώπους που δεν είναι μέλη της οικογένειας μου. Το σίγουρο είναι ότι οι σχέσεις θέλουν δουλειά, συντροφικές σχέσεις, φιλίες κλπ. Χρειάζεται δυνατότητα, ικανότητα και πρόθεση και ταπεινότητα. Γιατί χωρίς πρόθεση δεν γίνεται τίποτε. 

Και ξέρεις τι άλλο και τώρα απευθύνομαι σε σένα που άφησες ανθρώπους  πίσω λόγω τελειομανίας και γιατί δεν σήκωνε ο οργανισμός σου να σου πουν ότι είχες το παραμικρό λάθος. Θα σου πω κάτι που μου είπαν και εμένα τα παιδιά μου. Χρειάζεται δύναμη και κουράγιο για να έρθει ένας άνθρωπος να σου μιλήσει.  Εκείνος ο άνθρωπος που έρχεται να σου μιλήσει, με κίνδυνο και κόστος να σε κακοφανίσει, να σε πληγώσει και να σε χάσει, το κάνει γιατί θεωρεί ότι η βάση μιας σωστής σχέσης είναι η ειλικρίνεια και θέλει να ανοίξει εκείνη την δίοδο επικοινωνίας που θα σας φέρει πιο κοντά. Τη στιγμή που αποφασίζει να σου μιλήσει είναι γιατί επιλέγει μια σκληρή αλήθεια παρά ένα ωραίο ψέμα.  Όχι γιατί θέλει να σου ασκήσει κριτική, ότι είσαι ατελής και αδιόρθωτος. Αν ήσουν χάλια, απλά δεν θα έμπαινε στον κόπο να μιλήσει. Αποφασίζει να σου μιλήσει ακριβώς επειδή έχεις  ένα πλεόνασμα θετικών στοιχείων και ακριβώς επειδή θέλει να μείνει και  παίρνει την απόφαση να φέρει στην επιφάνεια στοιχεία τα οποία θεωρεί ότι εμποδίζουν στην μεταξύ σας σχέση. Θέλει να σου μιλήσει ίσως απλά για να δει αν του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να σου μιλήσει. Ίσως μερικές φορές στην προσπάθεια μας να επι-κοινωνήσουμε την αλήθεια μας να γίνεται λίγο άγαρμπα, ίσως σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο, ίσως να κουβαλά η αλήθεια μας το στοιχείο της υπερβολής, ίσως να φορτίζεται υπερβολικά εκείνη η στιγμή με υπερβολικό συναίσθημα και η αλήθεια να μην εκφράζεται όπως θα θέλαμε να φτάσει στον άλλο.

Ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ. Ο άνθρωπος είναι ένα ον σε μια διαρκή διαδικασία αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης. Βλέπει, ακούει, αναγνωρίζει, παραδέχεται και μετά αλλάζει. Προσπαθεί. Δεν παύει όμως η ίδια η προσπάθεια να είναι άξια εκτίμησης. Η προσπάθεια να μιλήσεις , να πεις την αλήθεια σου, με κίνδυνο ακόμα και να σε μηδενίσουν και να πάρεις διαγραφή. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, θέλει ακόμα περισσότερη τόλμην να μιλάς και θέλει ταπεινότητα και ωριμότητα να ακούεις. Και ίσως αυτό να είναι η αγάπη.  όταν ο άλλος βρει την δύναμη να έρθει να μου μιλήσει να βρω και εγώ την δύναμη να ακούσω και να πω και ένα ευχαριστώ, γιατί αν δεν έβρισκες τη δύναμη να μου μιλήσεις ίσως να μην αναγνώριζα ποτέ αυτό το χαραχτηριστικό στην προσωπικότητα μου. Ευχαριστώ που με βοηθάς να γίνω καλύτερος. 

Και η σχέση, οποιαδήποτε σχέση, γονική, φιλική η συντροφική θέλει δύο να θέλουν να παραμείνουν στην σχέση και να προσπαθούν και οι δύο.  Θα προσπαθήσω λοιπόν περισσότερο, θα είμαι καλύτερος, θα ακούω με προσοχή με στωικότητα, θα είμαι δίκαιος και απέναντι σου και απέναντι στον εαυτό μου, χωρίς να κουβαλώ ενοχές του παρελθόντος, χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς και απαιτήσεις, θα αγαπώ εσένα όσο και εμένα.

8 Ιούνη και αφήνω πίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος και αφήνω τις πόρτες που έκλεισαν κλειστές 

ακόμα ένα μάθημα του τελευταίου ενάμισι χρόνου είναι να κοιτάζω μόνο μπροστά. Να μην κλαίω χαμένες Ιθάκες και να μην γυρίζω πίσω να κοιτάζω τα μήπως και τα γιατί. ότι τέλειωσε καλώς τέλειωσε. Ο χρόνος που σπαταλάς να σκέφτεσαι ανθρώπους που έφυγαν είναι ο χρόνος που στερείς από τους ανθρώπους που είναι ακόμα εδώ  και οι άνθρωποι που είναι εδώ αξίζουν  όλο το χρόνο, την ενέργεια και την αγάπη σου.  τα παιδιά σου αξίζουν έναν χαρούμενο γονιό. Είσαι η βάση τους, η ασπίδα τους, η ασφάλεια τους, η πυξίδα τους, η αγκαλιά , το κάστρο τους. Βεβαιώσου ότι θα είσαι ! Και το τελευταίο είναι ίσως και το σημαντικότερο. Τα παιδιά μας είναι ξεχωριστές οντότητες που ναι μεν προήλθαν απο΄το σωμα μας αλλά έχει μέρες που δεν θα είναι καλά και αυτό δεν είναι προσωπική μας ευθύνη και λόγος για ενοχές και ταμπέλωμα. Υπάρχουν μέρες που δεν θα θέλουν να μας μιλήσουν και αυτό είναι εντάξει. Κάθε παιδί έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και για κάθε ξεχωριστιή προσωπικότητα πρέπει να κάνουμε και διαφορετικό δρόμο για το κάθε παιδί για να γνωριστούμε, να επικοινωνήσουμε και να συνυπάρξουμε. Κάθε ηλικία είναι διαφορετική και κάθε παιδί διαφορετικό και διαφορετικά πρέπει να εξελισσόμαστε και εμείς μαζί τους για να συμβαδίζουμε. Υπάρχουν εκατό πράγματα που κάναμε σωστά αλλά και δέκα που ίσως καναμε λάθος και αυτό είναι εντάξει.  Τα παιδιά θα μας συγχωρέσουν αν τα ακούσουμε με ταπεινότητα και ζητήσουμε συγνώμη, κατόπιν όμως πρέπει και εμείς κυρίως να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι πράξαμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, στις συνθήκες που ζήσαμε, με τα θέματα που και οι ίδιοι κουβαλούσαμε, και καλύτεροι και ωριμότεροι προχωρούμε. 

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Είναι δύσκολο να ζεις κάθε μέρα για 18 χρόνια με ένα παιδί και μετά μια μέρα ανοίγεις την πόρτα για να φύγει. Είναι δύσκολο και δεν αντέχεται η απουσία, αλλά ξέρεις ότι πρέπει να ανοίξει τα φτερά του. Είναι δύσκολο μετά το ξανακαλωσόρισμα. Είναι δύσκολο γιατί λείπει για μήνες και εσύ προσπαθείς να προσασμοστείς σε ένα σπίτι όπου ένα παιδί λείπει, και όταν γυρίζει πίσω για μια ή δύο βδομάδες δεν είναι πια το δεκαοχτάχρονο που έφυγε τότε, είναι ένας άλλος άνθρωπος που έχει αλλάξει με ραγδαίους ρυθμούς, που κομμάτια του ξέρεις και άλλα τώρα πρέπει να γνωρίσεις .. Είναι δύσκολο και μερικές φορες επώδυνο γιατί για τον ενήλικα που επιστρέφει πρέπει να αποχαιρετήσεις το παιδί που ήξερες  και μεγάλωνες.. εκείνο το μικρό αθώο, ανυπεράσπιστο πλάσμα σου μετατρέπεται σε άνθρωπο με λόγο, θέση και άποψη που έχει ανάγκη την ανθρώπινη του αξία να αποδείξει πρώτα σε εσένα. Πλέον πρέπει να σωπαίνεις και να ακούεις περισσότερο, αλλά και αυτό είναι εντάξει !! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Love in Rome

Και τότε εκείνος είπε, άσε με να σε πάρω αγκαλιά, ο φωτογράφος περιμένει

Εκείνη συναίνεσε

Συναίνεση δεν είναι πάντα το ναι, το κούνημα το κεφαλιού, η θετική ανταπόκριση

Συναίνεση είναι όταν, τη στιγμή που εκείνος θέλει να σε αγκαλιάσει, γιατί κάποιος τρίτος ζήτησε να σας βγάλει μια φωτογραφία, δεν αρνείσαι, δεν μετακινείσαι, δεν κάνεις εκείνο το ένα βήμα πίσω

Έτσι, εκείνος την αγκάλιασε με την απελπισία του ανθρώπου που κρατάει κάτι που δεν του ανήκει πια

Και εκείνη, πολύ αργά, γύρισε το κεφάλι ελαφρώς αριστερά, να απομακρύνει τα χείλη της από τα χείλη του, με μια ελαφριά αποστροφή στο βλέμμα

 Έμοιαζαν, έμοιαζαν πολύ, τα ξανθά τους μαλλιά, τα πέτσινα τους σακάκια, το πάθος που ξεχείλιζε από τα σώματα τους

Έμοιαζαν σε όλα εκτός από ένα. Εκείνος ήταν ακόμα εκεί ενώ εκείνη είχε φύγει

 Ένα κορίτσι καθισμένο στα σκαλιά της πλατείας κοίταζε το αγκαλιασμένο ζευγάρι

 Η έκφραση της θύμιζε παιδάκι που περιμένει γεμάτο συγκίνηση και στωικά να αδειάσει το αλογάκι στο λούνα παρκ για να έρθει και η δική του σειρά

 Φαινόταν να είναι η πιο ευτυχισμένη από τους τρεις τους

 Μαρίνα Σαβεριάδου 12/05/2020 Inspired by a streetphoto by Y. S.

Ανάπνευσε

18 05 2021

Για να ξεκινήσουμε μια ιστορία θέλουμε το ποιος, το που, το πότε

Τα ημερολόγια μου είναι μια προσωπική μεν, κοινωνική δε καταγραφή. Καταγράφω την δική μου ιστορία όπως εξελίσσεται στις συνθήκες στις οποίες ζω, στον τόπο που ζω στην εποχή που ζω.

Γυναίκα, 21^ος αιώνας, νήσος Κύπρος, 44 ετών, μητέρα δύο κοριτσιών, μονογονιός

Το τι εξυπηρετεί εμένα είναι ότι η γραφή είναι ο δικός μου τρόπος να επεξεργαστώ τις εμπειρίες μου και τα συναισθήματα μου,  και παρακολουθώ και η ίδια, διαβάζοντας κείμενα του παρελθόντος την δική μου εξέλιξη

Το τι εξυπηρετεί τον αναγνώστη ίσως να διαφέρει από αναγνώστη σε αναγνώστη. Για παράδειγμα αν η αναγνώστρια είναι μια γυναίκα που ζει παρόμοιες εμπειρίες και καταστάσεις ίσως μέσα από τις δικές μου καταγραφές εντοπίσει κάποιες ομοιότητες Αν ο αναγνώστης είναι άντρας, πιθανόν να τον βοηθήσω να καταλάβει όχι βέβαια όλες τις γυναίκες αλλά τη συγκεκριμένη γυναίκα,  η οποία προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο γύρω της και τον εαυτό της.

Θεωρώ ότι η ζωή γενικότερα είναι δύσκολη. Δεν δίνω απαντήσεις αλλά θέτω στον εαυτό μου τα ερωτήματα που θέτει ο καθένας.  Πάνω από φύλα και ρόλους ο κάθε ένας είναι ο ίδιος υπεύθυνος να βρει το νόημα για τον εαυτό του, με ειλικρίνεια και να κάνει μια σκληρή διαδρομή  προς την αυτογνωσία.  Το νόημα δεν είναι ένα και κοινό για όλους.  Υπάρχει ένα ταξίδι που διαφοροποιεί το νόημα του καθενός κάθε φορά που ο κάθε ένας διαφοροποιείται ο ίδιος. Μεγαλώσαμε και μας δίδαξαν δουλειά, οικογένεια, παιδιά, καθήκον. Μετά ανακαλύπτεις ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Νιώθεις κενός, ψάχνεις το κάτι περισσότερο. Ίσως να θέλεις να φτιάξεις έναν νέο εαυτό, ίσως να θέλεις έναν νέο έρωτα, ίσως να κάνεις καλύτερο τον κόσμο.  Μετά βαριέσαι και θέλεις κάτι άλλο, ένα νέο νόημα.  Και μετά καταλαβαίνεις ότι είναι τέτοια η φύση σου, η φύση του ανθρώπου να ψάχνει πάντα ένα νέο νόημα.

Και μετά από το ασταμάτητο κυνήγι ετών και ετών θέλεις να γευτείς και μια άλλη εμπειρία. Του να ζεις χωρίς το κυνήγι. Απλά να ζεις, απλά να υπάρχεις, απλά να αναπνέεις. Είναι η μακαριότητα της σιωπής, της αβίαστης ανάσας, της αταραξίας. Η επιστροφή στο τίποτα. Όταν ανησυχείς και αγχώνεσαι για το Α και μετά καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικό, όταν αγωνιάς για το Β και συνειδητοποιείς ότι ούτε αυτό ήταν και τόσο σημαντικό, όταν άνθρωποι φεύγουν και επιβιώνεις, όταν οι συνθήκες αλλάζουν και εσύ αναπροσαρμόζεσαι, όταν μένεις ζωντανός μετά από πόνο που νόμιζες ότι θα σε τελειώσει. Όταν μετά από μεγάλη θλίψη βρίσκεις λόγους ακόμα να χαμογελάς.  Χωρίς να τρέχεις τα γεγονότα και τα γεγονότα εσένα.  Ο χρόνος έτσι κι αλλιώς τρέχει, ανάπνευσε..

 

 

 

 

ανυπαρξία

 

Sunrise and sunset

Είδα ένα παράξενο όνειρο.. το θυμάμαι γιατί ξύπνησα ενώ βρισκόμουν στην μέση του ονείρου

Βρισκόμουν σε ένα ξενοδοχείο, και περπατούσα στον διάδρομο ενός ορόφου.. κοίταζα τις πόρτες των δωματίων ψάχνοντας για το νούμερο του δικού μου δωματίου.  Οι πόρτες των δωματίων του συγκεκριμένου ορόφου είχαν όλες το ίδιο νούμερο αλλά δίπλα είχαν ένα γράμμα και έτσι διαφοροποιούνταν τα νούμερα  Ήταν 201a, 201b, 201c.. Το δικό μου δωμάτιο ήταν 201e ή 201d. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα. Ήταν λευκή και ήταν καμπύλη σχεδόν σαν φουτουριστική , όχι η ίσια σκούρα ξύλινη συνηθισμένη πόρτα ενός ξενοδοχείου.  Ήταν μια παράξενη πόρτα, πολύ στενή, σαν καψούλα διαστημοπλοίου. Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι πάνω στην πόρτα είχε μια μικρή ταμπέλα, που έγραφε το όνομα της σουίτας αυτής, του ξενοδοχείου. Το όνομα της σουίτας του ξενοδοχείου ήταν «Μαρίνα» 

Δεν είχα επιλέξει εγώ το ξενοδοχείο αυτό, δεν είχα επιλέξει εγώ το δωμάτιο αυτό, την επιλογή την είχε κάνει εκείνος. Εγώ απλά είχα πάρει την οδηγία να έρθω εδώ, στον συγκεκριμένο όροφο, στο συγκεκριμένο δωμάτιο.  Και είδα το όνομα μου στην πόρτα! 'Hταν η έκπληξη από εκείνον προς εμένα, να μου δείξει ότι είχε βρει ένα ξενοδοχείο , που είχε ένα δωμάτιο, που είχε στην πόρτα γραμμένο το όνομα μου. Και εγώ χάρηκα με την έκπληξη αυτή. Χάρηκα αλλά και παραδέχτηκα και την διαολεμένη του εξυπνάδα γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. 

Στο χέρι μου κρατούσα την πλαστική κάρτα που ανοίγει τα δωμάτια των ξενοδοχείων. Την έβαλα μπροστά στην κλειδαριά και η πόρτα άνοιξε. Υπήρχαν δύο παράξενα διαχωριστικά που μου έκλειναν την είσοδο μόλις μπήκα. Υπήρχαν επίσης δύο  μαύρες καρέκλες μπροστά από δύο arcade οθόνες.  

-Δηλαδή μου λες ότι η σουίτα αυτή είχε τον δικό της χώρο με ηλεκτρονικά παιχνίδια;

- Αυτό ακριβώς. Αν ήθελες καθόσουν στο δωμάτιο και έπαιζες ηλεκτρονικά παιχνίδια με τον συγκάτοκο σου δίπλα σου να κάθεται και να παίζει το δικό του. 

Αν όμως ήθελες να προχωρήσεις στο δωμάτιο έπρεπε να παραμερίσεις τα διαχωριστικά παραβάν που εξυπηρετούσαν τις ηλεκτρονικές οθόνες και τα παιχνίδια και να κάνεις χώρο για να περάσεις. 

Οπότε; 

- Οπότε με το που μπήκα στο δωμάτιο μου έκλειναν την είσοδο εκείνα τα διαχωριστικά. Εκείνος όμως βρισκόταν ήδη στο δωμάτιο και με περίμενε.  Ήρθε προς το μέρος μου και έσπρωξε τα διαχωριστικά και άνοιξε η είσοδος. Πολύ εύκολα, χωρίς κόπο. Απλά τα έσπρωξε στο πλάι και μετακινήθηκαν και κάπως έπαψαν να υπάρχουν πλέον. Υπήρχε εκείνος ! Μπορούσα τώρα να δω το δωμάτιο, τις πολυθρόνες, το μπαλκόνι, τις μεγάλες γυάλινες πόρτες, την θέα, το ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα.  Το δωμάτιο έβλεπε δυτικά.  Μπορούσαμε να δούμε τον ήλιο που έδυε μέσα στη θάλασσα.

Υπήρχε ένα τραπέζι και πάνω πιάτα γεμάτα φαγητό και ποτήρια. Δε θυμάμαι να έδειξα κανένα ενδιαφέρον για το φαγητό. Ένιωσα όμως την ικανοποίηση ότι εκείνος τα είχε όλα έτοιμα για μένα και περίμενε να φτάσω στο δωμάτιο για να δειπνήσουμε μαζί.  Δεν φάγαμε όμως. Απλά φιληθήκαμε. Βασικά εκείνος ήταν καθισμένος πάνω σε μια γκρίζα πολυθρόνα και εγώ τον καβάλλησα και τον φίλησα. Ήμουν, μπορείς να το πεις και λίγο υπερβολικά παθιασμένη στον τρόπο που τον φιλούσα. 

Εκείνος; 

Εκείνος απόλαυσε ιδιαίτερα την παθιασμένη μου επιθετικότητα. Είχε εκείνο την ανάσα της απόλαυσης όταν παραδίνεσαι σε ένα βάσανο που απολαμβάνεις να σου κάνουν. 

οπότε πιστεύεις ό,τι οι άντρες απολαμβάνουν την γυναικεία ερωτική "επίθετικότητα" 

αυτό που ξέρω είναι ότι οι άντρες δεν απολαμβάνουν την γυναικεία "παθητικότητα" 

Ο άντρας θέλει εξίσου να νιώσει ότι είναι ποθητός, ότι μια γυναίκα τον διεκδικεί, μια γυναίκα τον σκέφτεται, τον φαντασιώνεται ίσως, ότι πεθαίνει για την στιγμή που θα τον δει, που θα τον νιώσει ξανά..  Η ανάγκη του να είσαι επιθυμητός, ποθητός, του να ξυπνάς την ερωτική επιθυμία δεν έχει φύλο.  Ή για να το θέσω καλύτερα, μέσα σε κάθε άντρα και κάθε γυναίκα υπάρχει και η αρσενική και η θηλυκή ενέργεια, το γιν και το γιανγκ, το άσπρο και το μαύρο, η ανάγκη και να κατακτήσω αλλά και να παραδοθώ.  

γι αυτό η ερωτική πράξη όπως και οποιαδήποτε άλλη ενεργειακή ανταλλαγή είναι σαν ένας χορός. ¨Οταν κάνει ο ένας ένα βήμα μπροστά ο άλλος κάνει ένα βήμα πίσω και μετά αλλάζει η ενέργεια το μοτίβο, αλλά πάντα βρισκόμαστε σε μια κίνηση, εγώ βλέπω τα βήματα σου και δρω αναλόγως, εσύ βλέπεις τις κινήσεις μου και δρας αναλόγως. 

μου θυμίζει παρτίδα σκάκι

Θυμίζει ναι αλλά δεν είναι. Το σκάκι έχει καλά προμελετημένες κινήσεις όπου θα αναδείξουν τον πιο καλό ως νικητή. Οι σχέσεις δεν έχουν νικητή. 

τότε τι έχουν ;

To αποτέλεσμα 

Το οποίο είναι; 

Παραγωγή ηδονής!

Σεξ δηλαδή; 

Οχι αγαπητή μου. Ηδονή δεν παράγεται μόνον από το σεξ. Ας δώσουμε μια άλλη πιο γενικευμένη ονομασία. Ας την πούμε ότι είναι παραγωγή ενδορφινών. Αςτην πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας. 

-Ας την πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας.  Αν ένας από τους δυο δεν είναι ευτυχισμένος τότε έχει αποτύχει ο συνδιασμός στην ολότητα του. Είναι το μόνο παιχνίδι που θέλουμε να είναι και οι δύο νικητές γι αυτό δεν μπορεί να παρομοιωθεί ποτέ με το σκάκι. 

Λοιπόν τον φιλούσες και μετά ; 

Μετά βρεθήκαμε στον κήπο του ξενοδοχείου και θαυμάζαμε τον ωραίο κήπο και απολαμβάναμε την βραδιά.  Και πάλι συνέβη κάτι παράξενο. Από την μια πλευρά του ορίζοντα ο ήλιος ανέτελλε και μπορούσαμε να δούμε την ανατολή που έδινε μαγικά χρώματα στον ουρανό και από την άλλη πλευρά ο ήλιος έδυε στη θάλασσα και  δημιουργούσε άλλα χρώματα στην θάλασσα. 

Ένας παράξενος τεράστιος ήλιος που νόμιζες ότι έδυε δίπλα μας. «Πρέπει να βιαστούμε, ο ήλιος σε λίγο θα βυθιστεί εντελώς στη θάλασσα».  Βρεθήκαμε σε ένα ηλεκτρονικό αυτοκίνητο απ εκείνα που σε μεταφέρουν σε μικρές αποστάσεις μέσα στους κήπους των ξενοδοχείων και στα γήπεδα του γκολφ. Οδηγούσε μια όμορφη κοπέλα και εμείς καθόμασταν στο πίσω κάθισμα. Το αυτοκινητάκι άρχισε κάνει μια διαδρομή σε έναν χωματόδρομο πάνω σε ένα μικρό λόφο και γύριζε τις στροφές . Φοβόμουν λίγο αλλά η κοπέλα φαινόταν να χειρίζεται καλά το αυτοκίνητο και να ήξερε ακριβώς πώς θα κατεβεί αυτόν τον παράξενο δρόμο έτσι αφεθήκαμε με εμπιστοσύνη στα έμπειρα χέρια της που κρατούσαν το τιμόνι.. εκείνος χαμογελούσε. Ξύπνησα πριν προλάβουμε να κατεβούμε εντελώς τον κατηφορικό δρόμο και πριν δούμε το ηλιοβασίλεμα.  Ήταν ένα ηλιοβασίλεμα που δεν το έχω δει από κάποιο σημείο που ταξίδεψα στη ζωή μου, ήταν ένα σημείο που το πάραξε η φαντασία μου, ένα ηλιοβασίλεμα σκοτεινό, σε μια θάλασσα πιο σκοτεινή και έναν ήλιο πιο μεγάλο από το κανονικό.

τι άλλο θέλεις να κρατήσεις από αυτό το όνειρο; 

το ότι βρισκόμουν σε ένα σημείο πάνω στην γη, όπου μπορούσα ταυτόχρονα να δω την ανατολή και την δύση του ήλιου ταυτόχρονα, κάτι που μόνο σε ένα όνειρο θα μπορούσε να συμβεί

Ναι και αυτό είναι το υπέροχο με τα όνειρα. Μας αποκαλύπτουν πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ξύπνιοι. Μπορούμε να πετάξουμε στα όνειρα, σου έτυχε ποτέ; 

Μου έτυχε και είναι υπέροχο συναίσθημα. Όπως υπέροχο είναι ότι παρόλον ότι είναι απόκρημνος ο δρόμος και είσαι σε ένα μικρό εύθραυστο όχημα, νιώθεις ηρεμία γιατί δεν κρατάς εσύ το τιμόνι αλλά μια άγνωστη όμορφη κοπέλα και εκείνη μας οδηγούσε και εμείς απλά απολαμβάναμε τη διαδρομή. 

Συγκινήθηκες; 

Ναι !! 

Γιατί; 

Γιατί ξέρεις ότι το πιο συχνό και πιο βασανιστικό μου όνειρο είναι ότι οδηγώ εγώ και πάντα κάτι συμβαίνει και ή σπάει το τιμόνι ή σπάνε τα φρένα και πάντα νιώθω ότι θα συγκρουστεί το αυτοκίνητο. 

Ναι ! αλλά αυτή τη φορά δεν οδηγούσες εσύ. 

Ετσι

Οδηγούσε μια άγνωστη

Έτσι

Και στην αρχή ανησύχησες αλλά μετά ηρέμησες, αφέθηκες. 

Έτσι 

και μετά αφού αφέθηκες και άφησες σε κάποιαν άλλη το τιμόνι τι έκανες; 

Κοίταξα εκείνον που ήταν δίπλα μου. Έδωσα την προσοχή μου σε εκείνον. 

Και; 

Το ίδιο και εκείνος. Η κοπέλα που οδηγούσε ήταν πανέμορφη αλλά εκείνος κοίταζε μόνον εμένα. 

Και πώς ένιωσες που ξύπνησες πριν φτάσεις στο τέρμα της διαδρομής, πριν φτάσετε στο σημείο που ήταν η θάλασσα και θα βλέπατε από κοντά το ηλιοβασίλεμα. 

Δεν μου έκανε καμιά διαφορά. 

 

                                                                    

 

 

 

 

Sessions

 

Sessions

Ενεργοποιώντας τον παρατηρητή

Καταγράφω λοιπόν ως μέρος της ζωής το εξής φαινόμενο

Ο εγκέφαλος ο οποίος να παράγει μια σκέψη ως επί το πλείστον θετική.  Και έτσι σήμερα ονομάζω τον εαυτό μου δυνατή, παραγωγική, νιώθω ευδιάθετη, σκέφτομαι τα σχέδια μου και νιώθω ότι μπορώ να ολοκληρώσω τους στόχους μου και όλες αυτές οι όμορφες σκέψεις μου γεννούν όμορφα συναισθήματα,  ακόμα και αν δεν έχω κάποιον να μοιραστώ την συγκεκριμένη στιγμή εκείνες τις σκέψεις, χαμογελώ μόνος μου, αν είναι η ώρα που κάνω τον περίπατο μου, βαδίζω με πιο παιχνιδιάρικο βήμα, απολαμβάνω την θέα γύρω μου και τον αέρα στο πρόσωπο μου κλπ

Κάποια άλλη μέρα ή ώρα ο ίδιος εγκέφαλος παράγει άλλες σκέψεις ως επί το πλείστον αρνητικές.  Και τα πάντα φαίνονται δύσκολα. Χωρίς νόημα. Ότι έκανα και ότι κάνω είναι χωρίς αξία. Ο εγκέφαλος μου εκείνη τη στιγμή, μηδενίζει ότι σημαντικό έκανα μέχρι σήμερα, και επιλεκτικά επαναφέρει στην μνήμη μου τις αποτυχίες.

Ο Αλαν Γουωτς, που τον ακούω πολύ τελευταίως και τα λέει με έναν υπέροχο τρόπο, λέει ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό και γι αυτό δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχή όταν νιώθουμε κάτι. Για τον απλό λόγο ότι δεν επιλέγουμε τι θα νιώσουμε. Εκείνο που νιώθω την συγκεκριμένη στιγμή που το νιώθω γεννήθηκε αυτόβουλα μέσα μου, για λόγους που ίσως να μην γνωρίζω. Μπορεί να συνέβη κάτι που να μου πάτησε ένα κουμπί, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι ορμονικό, μπορεί να είναι μια απλή κούραση, μπορεί να είναι μια συσσωρευμένη ενέργεια που δεν έχει τρόπο να εκτονωθεί και μετατρέπεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα.

Έχει πραγματικά σημασία να εντοπίζω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα; Ίσως  να έχει σημασία αν το αρνητικό συναίσθημα έχει αποδέχτη κάποιον άλλο ή πηγή την σχέση μου με κάποιον άλλο και θα πρέπει να δω πώς θα το λύσω. Όμως αν η πηγή του αρνητικού συναισθήματος δεν έχει πηγή κανέναν άλλο ούτε στρέφεται σε κάποιον άλλο, και η πηγή είμαι εγώ και νιώθω άσχημα με εμένα τότε έχει πραγματική σημασία να εντοπίσω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα;

Ίσως να έχει περισσότερη σημασία να αναγνωρίσω τα πιο κάτω

Ότι όσο καλά και αν έχω στρωμένη τη ζωή μου κάποιες φορές θα νιώσω συναισθήματα όπως λύπη, θυμό, αισθήματα ανεπάρκειας, Και είναι εντάξει να τα νιώσω, επιτρέπεται.

Ότι ότι αυτά τα συναισθήματα παράχθηκαν από τον ίδιο εγκέφαλο που χθες πάραξε τα θετικά συναισθήματα. Ότι δεν επιλέγω εγώ τι θα παράξει εκείνος.

Εγώ είμαι εκείνη που παρατηρώ εκείνο που σκέφτομαι, εκείνο που νιώθω. Εγώ είμαι εκείνη που όταν ο εγκέφαλος μου παράξει τα αρνητικά συναισθήματα, έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή ο οποίος εντοπίζει τη διαφορά, του ποια σκέψη με κάνει και νιώθω καλά και ποια σκέψη με κάνει και νιώθω άσχημα. Είμαι εκείνη που θα επιλέξω αν την ώρα που θα αρχίσει η νοητική μάχη θα παραδοθώ στην αρνητική σκέψη ή αν θα αντισταθώ.

Πρώτη πράξη αντίστασης. Το ότι έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή μέσα μου ο οποίος έχει διαχωρίσει την οντότητα μου από την αρνητική σκέψη. Εγώ δεν είμαι η σκέψη μου ούτε το συναίσθημα που έχει παραχθεί από την σκέψη αυτή. Δεν θα με καταβάλει.

Δεύτερη πράξη αντίστασης.  Αναγνωρίζω ότι αυτό που νιώθω είναι προσωρινό και θα περάσει. Σαν μια γρίπη που την πέρασα πολλές φορές και κάθε φορά περνάει και με λιγότερες συνέπειες.  Το να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι θα περάσει, πραγματικά βοηθά.  Αν το σκεφτείς  είναι μια ασθένεια κι αυτή, ένα βραχυκύκλωμα του μυαλού που διαταράζει την φυσιολογική δραστηριότητα.  Και ίσως να είναι εκείνο το πιο εκνευριστικό ότι ο άνθρωπος δεν θέλει εμπόδια στην καθημερινή του δραστηριότητα. Θέλει να ξυπνά το πρωί, να είναι αποδοτικός στην εργασία του, να είναι καλός με τα παιδιά του, εντάξει στις υποχρεώσεις του κλπ κλπ. Και ίσως το ιδανικότερο θα ήταν να έβαζε την σκέψη του σε παύση για να κάνει όλα όσα έχει να κάνει χωρίς τον εσωτερικό διάολο. (διάλογο ήθελα να γράψω και έγραψα καταλάθος , ίσως όχι τόσο καταλάθος, διάολο) Αυτός ο εσωτερικός πρήχτης διάολος λοιπόν είναι σαν αλκοολικός που στο πρώτο ποτηράκι νιώθει ότι θα καταχτήσει τον κόσμο και όλα είναι ωραία και το μπαγκλαμαδάκι παίζει και στο δέκατο δεν μπορεί να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.  Δεν έχει κουμπί όμως να τον σβήσεις.  Ή θα σου τραγουδά ή θα σε βρίζει. Λοιπόν..

Τρίτη πράξη αντίστασης.  Συνεχίζω να ζω και να δραστηριοποιούμαι παρόλο ότι η κασέτα της αρνητικότητας παίζει μέσα στο μυαλό μου, είναι μια φωνή που αν τα καταφέρω την αγνοώ, αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον δεν την αφήνω να με παραλύσει.

Αναπνέω, αναπνέω, αναπνέω βαθιά.

Κάποιος μπορεί να πει ότι η φυσιολογική κατάσταση θα έπρεπε να είναι το να νιώθεις καλά και οι μέρες που νιώθεις άσχημα είναι η μέρες που «ασθενείς» κυριολεκτικά και πρέπει να περιμένεις να περάσει.

Μπορεί όμως να δοθεί και μια άλλη ερμηνεία. Ότι αν είσαι βαθιά συνειδητοποιημένος και βαθιά στην συνείδηση σου υπάρχει ο φόβος του θανάτου και η μόνη σου ας την πούμε «θεραπεία» στην βαθιά σου υπαρξιακή μοναξιά είναι μια βαθιά και ουσιαστική και λυτρωτικά σεξουαλική σχέση με ένα άλλο ανθρώπινο ον και αυτήν την σχέση δεν την έχεις, τότε είναι σαφώς δικαιολογημένο να νιώθεις ανικανοποίητος από τα όποια άλλα όλα και λογικά έχεις τάσεις μηδενισμού.  Υπό αυτήν την οπτική λοιπόν οι μέρες που νιώθεις καλά είναι οι μέρες που έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ή τον έχεις τόσο πείσει για ένα ψέμα που το έχει πιστέψει και ο ίδιος και οι μέρες που δεν νιώθεις καλά είναι εκείνες που οι ναρκωμένος – κοιμισμένος εαυτός ξυπνά και μουγκρίζει σαν θηρίο, μέχρι να του ξαναβάλεις μια ένεση και να τον κοιμίσεις και πάλι.

Γιατί μας ενοχλά τόσο όταν δεν είμαστε καλά; 

Αντιστάθηκες και αντιστέκεσαι και είναι εντάξει… Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να κάνεις.

 Αποδέξου την λύπη σου, αφουγκράσου την, εναγκάλισε την, άφησε της χώρο.  Θυμήσου όταν ένιωθαν τα παιδιά σου λύπη και εσύ νευρίαζες γιατί δεν ήξερες πώς να διαχειριστείς την λύπη τους. Η δική τους λύπη ήταν η δική σου ενοχή. Και τώρα έτσι η δική σου λύπη είναι δική σου ενοχή, λες και απέτυχες να είσαι τέλειος, ευτυχισμένος, άψογος. Αμέσως να σπεύσω να δω πού έκανα λάθος, πώς θα διορθώσω το λάθος, γιατί να μην είναι εκείνοι πάντα καλά, γιατί να νιώθουν λύπη, γιατί εγώ να νιώθω λύπη.. 

Γιατί να μην δικαιούμαι να τα νιώθω όλα ; Και εκείνοι να έχουν την κτήση των συναισθημάτων τους χωρίς να πρέπει απαραίτητα να νιώθω εγώ ενοχές; Γατί να μην δικαιούνται τα συναισθήματα απλά να υπάρχουν και να πρέπει πάντα κάποιος να τα χρεώνεται, σαν σκουπίδια που πρέπει να τα πετάξει; 

Μη…. Είσαι τέλειος και όταν είσαι λυπημένος αγάπη μου και όταν φοβάσαι και όταν είσαι μέσα στο μαύρο πυκνό σύννεφο της απελπισίας σου και της αμφιβολίας.. Θα περάσει ναι αλλά μην το εκβιάζεις, μην το βιάζεις, μην το σπρώχνεις, δώσε του χώρο και χρόνο, είναι μέρος της πορείας μας.

 

 

 

 

 

 

 

Σ αγαπώ σημαίνει ...

 11 Φεβράρη 2021

Ας μιλήσουμε λοιπόν ή καλύτερα ας γράψουμε για αγάπη

Εσύ τι εννοείς όταν λες σε κάποιον σ αγαπώ ή όταν κραυγάζει μέσα σου και όταν νιώθεις το σφίξιμο αυτό υπάρχει πάντα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά πια είναι μακριά και δεν μπορείς να το πεις; 

Και όταν λέω μακριά δεν εννοώ εκείνη είναι Παρίσι και εσύ Νέα Υόρκη. 

Εννοώ ότι έχουν επιλέξει να μην συνευρίσκονται σωματικά, να μην έχει πλέον φυσική παρουσία ο ένας στην ζωή του άλλου..

Μένει όμως κάτι , που ονομάζεται αγάπη, παραμένει η ψυχική σύνδεση (γι αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) ή ο ενεργειακός δεσμός ( για τον ένα για τον άλλο ή και για τους δύο). Υπάρχει αυτή η σκέψη που στρέφεται πάντα προς εκείνον, την ώρα που κάνεις τις συνηθισμένες σου δραστηριότητητες, όπως το να καθαρίζεις πατάτες και πιάνεις τον εαυτό σου να του μιλά, ή όταν βλέπεις ένα όμορφο ανθισμένο λουλούδι στον δρόμο και σκέφτεσαι ότι αυτό το όμορφο λουλούδι θα του τραβούσε την προσοχή, θα τον έκανε να χαμογελάσει.. 

Οι άνθρωποι που με αγάπησαν με κάποιον τρόπο, με άλλαξαν

Και οι άνθρωποι που αγάπησα και συνεχίζω να αγαπώ, ήταν εκείνοι που αναγνώρισα μέσα μου ότι με κάποιον τρόπο με άλλαξαν. 

Αυτή λοιπόν υπήρξε η διαφορά από μια σημαντική ουσιαστική σχέση από μια άλλη που ήταν απλό πάθος, σκίρτημα, ξέσπασμα, ηδονή, ψυχαγωγία. Μια άλλη που όταν έληξε ήταν σαν σαν μην υπήρξε ποτέ. Η σημαντική σχέση, η σχέση της οποίας την ανάμνηση θα διατηρήσεις στο πέρασμα του χρόνου, ήταν εκείνη μέσα στην οποία μπήκες άλλος άνθρωπος και βγήκες διαφορετικός.

Και δεν μιλώ για τις σχέσεις στις οποίες ο «σύντροφος» έρχεται ετσιθελικά και εντοπίζει τα «λάθη» σου και προσπαθεί να σε φτιάξει.  Καμία σχέση.  

Μιλώ για τις αλλαγές οι οποίες γίνονται μέσα από την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων, τις οποίες οι άνθρωποι πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται την στιγμή που γίνονται.

Ας πούμε ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου ένας άνθρωπος και είναι ο πιο καλόψυχος άνθρωπος στον κόσμο. Τόσο καλόψυχος που σου φαίνεται ψέμα, γιατί εσύ, ζεις σε έναν κόσμο και κυνικό και έχεις συνηθίζει να βλέπεις ανθρώπους ψεύτες και αδιάφορους και κυνικούς. Και όμως, μια καλή μέρα, τυχαίνει και έρχεται στον δρόμο σου ο άνθρωπος αυτός. Και  βλέπεις, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και ένα νέο είδος ανθρώπου, ο άνθρωπος ο ανιδιοτελής, αυτός που θα κάνει τα πάντα όχι μόνο για σένα αλλά για οποιονδήποτε έχει ανάγκη. Μερικές φορές σου φαίνεται λίγο αφελής, γιατί εκείνος βλέπει μόνο την καλή πλευρά των ανθρώπων, όχι γιατί είναι χαζός, αλλά γιατί έτσι το επιλέγει. Αυτός ο άνθρωπος σε αγάπησε. Και σε άλλαξε. Βλέποντας τον έγινες λιγότερο καχύποπτη, πίστεψες ότι οι άνθρωποι μπορούν και να αγαπούν, και να ελπίζουν, και να αντέχουν, και να βλέπουν το καλό. Υπήρξε ένας μεγάλος δάσκαλος.

Ας πούμε ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου ένας άνθρωπος και όταν είσαι μαζί του είναι όλα απλά. Εσύ είσαι εσύ και εκείνος είναι εκείνος και υπάρχει πλήρης αναγνώριση, κατανόηση και αποδοχή.  Και όταν πια έρθει η ώρα του ερωτικού μοιράσματος είναι μια συγκινησιακή εμπειρία που διαπερνά και ξαναγεννά όλο το είναι σου.  Η ενέργεια του ρέει πάνω σου και πλάι σου και μέσα σου και γίνεστε ένα, και καταλαβαίνεις τι εστί έρωτας , τι εστί ψυχή, τι εστί οι δύο να γίνονται ένα. 

Ίσως τα καταφέρεις μια ή δυο φορές στις ζωή σου να βιώσεις αυτήν την απόλυτη σύνδεση με έναν άλλο άνθρωπο.  Και δεν σου το κρύβω ότι είναι η πιο συγκλονιστική εμπειρία όταν το νιώσεις και η πιο επώδυνη εμπειρία όταν διαπιστώσεις όταν μια τέτοια χημεία ή σύνδεση δεν είναι αρκετή ή μόνον αρκετή για να μείνουν δύο ανθρώποι μαζί.  Αυτοί οι δύο άνθρωποι ναι μεν το ένιωσαν και οι δύο ταυτόχρονα και υπάρχει η συνειδητοποίηση και παραδοχή, ναι μεν το πάραξαν και το έζησαν μαζί αλλά μετά, ο κάθε ένας τραβά τον δρόμο του. Ο κάθε ένας για τους λόγους του.  Δεν σου το κρύβω ότι πικραίνεσαι μετά, νιώθεις αδικημένος, νιώθεις ότι γεύτηκες για λίγο ένα παράδεισο και μετά σε πέταξαν έξω. Μετά από αυτό όμως και όταν περάσει το πρώτο σοκ, καλείσαι να αξιολογήσεις την συνολική εμπειρία σου με αυτόν τον άνθρωπο, σαν κομμάτι της συνολικής σου πορείας και εξέλιξης σου και να δεις τι σου έδωσε όλη αυτή η εμπειρία.  Και μετά την αξιολόγηση θα κληθεις να δώσεις ένα τελικό συμπέρασμα . Αν εκείνο που πήρες τελικά, άξιζε τον πόνο που ένιωσες όταν το έχασες;

Το συμπέρασμα είναι το εξής. Κάθε τι που ζεις αξίζει, αν υπήρξε αληθινό, μια αληθινή αλληλεπίδραση, όταν η έκφραση των συναισθημάτων ήταν αληθινή και αυτό το ξέρει η διαίσθηση σου. Αν υπήρξε λοιπόν αληθινό, αν αληθινά και ουσιαστικά σε άγγιξε αξίζει τον πόνο που θα νιώσεις μετά. Αν μιλάμε για αλήθεια πρέπει να θυμόμαστε ότι η ίδια η λέξη σημαίνει α-λήθεια δηλαδή α-λήθη στερούμαι της λήθης δηλαδή θυμάμαι. Ξαναθυμάμαι και εν-θυμάμαι σημαίνει εν -θυμός (ψυχή) στρέφομαι και πάλι εντός της ψυχής μου, όπου μέσα στην ψυχή μου βρίσκεται ο μόνος μου εαυτός. 

Αν λοιπόν ήταν αλ-ήθεια τότε ναι θα πονάει μετά.  Απλά και μόνο το ότι υπάρχει ένας πόνος πάει να πει ότι υπήρξε μεγάλη χαρά, μεγάλη απόλαυση και μεγάλη ηδονή. Είναι λοιπόν ίσως το τίμημα που πληρώνεις ακριβώς γιατί έζησες κάτι μεγάλο και αληθινό.  

Ο πόνος δεν πρέπει να εξορκίζεται λες και είναι ένα σιχαμερό τέρας, στην πορεία μαθαίνουμε ότι είναι και αυτός μέρος της ζωής μας, ότι είναι κάτι που αναπόφευκτα θα νιώσουμε και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πορευτούμε μαζί του και να τον αφήσουμε να μας δώσει όσα έχει να μας δώσει, διαμορφώνοντας μας όπως ένας γλύπτης μετατρέπει μια άμορφη πέτρα σε ένα υπέροχο άγαλμα. 

Και αυτός είναι ο ρόλος των ανθρώπων που θα περάσουν από τη ζωή μας ως δάσκαλοι. Να αποκαλύψουν, τα δυσλειτουργικά κομμάτια του εαυτού μας που τα έχουμε βαθιά κρυμμένα.  Να τα βγάλουν στο φως και να μας αφήσουν να γιατρευτούμε.  Να μας φέρουν στην συνείδηση μας ότι για να ενωθείς με έναν άλλο άνθρωπο χρειάζονται όλα τα κομμάτια σου. Χρειάζεται να πετάξεις τη μάσκα της τελειότητας που παρουσιάζεις στους άλλους ανθρώπους. Χρειάζεται να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη και να δεις τον εαυτό σου όπως είναι, λυπημένος, θυμωμένος. Χρειάζεται να ξεθάψεις όλα όσα είχες θαμμένα. Να βγάλεις τα πάντα στο φως. Να παραμείνεις γυμνός. Να σταθείς μπροστά στην αγάπη με πρόθεση και να δηλώσεις "αυτός Είμαι" ατελής, προβληματισμένος, φοβισμένος, εκείνος που δεν έχει για όλα απαντήσεις, ένας από τους πολλούς, όχι ξεχωριστός. Και η αγάπη θα σου απαντήσει 

είσαι Εσύ και είσαι μοναδικός 

η αγάπη μας κάνει Θεούς και ο πόνος μας εξανθρωπίζει και πάλι. 

η αγάπη μας κάνει Θεούς και ο πόνος μας επαναφέρει στον μηδενισμό της ανθρώπινης μας ύπαρξης. 

η αγάπη όμως είναι η φώτιση, το θείο άγγιγμα, το δάγκωμα ενός καρπού που δεν επιστρέφεται πίσω στο δέντρο της γνώσης. 

Το πόσο με συγκλονίζει και με αλλάζει το πέρασμα ενός ανθρώπου το καταλαβαίνω από τον χρόνο ίασης. Και όταν λέω ίαση δεν σημαίνει κλαίω και χτυπιέμαι γιατί έφυγε. Όχι, αναγνωρίζω ότι οι άνθρωποι φεύγουν όποτε θέλουν ακόμα και όταν εμείς θέλουμε να μείνουν, όπως και εμείς φύγαμε από ανθρώπους που εκείνοι μας ήθελαν να μείνουν. Η ίαση είναι κάτι άλλο. 

Είναι το να μένεις μόνον με τον εαυτό σου, χωρίς να επιδιώκεις να ξαναμπείς στην διαδικασία να γνωρίσεις κάποιον άλλο. Μερικές φορές διερωτήθηκα αν είναι ένας φόβος, το να κλείνεσαι και να μην θέλεις να γνωρίσεις ακόμα κάποιον άλλο, ξέρεις, έχεις πληγωθεί πολύ και θέλεις να πληγωθείς και πάλι και μπλα μπλα μπλα. Όχι δεν είναι αυτό. Γιατί ξέρω πολύ καλά ότι ή μετά από ένα μήνα γνωρίσεις κάποιον ή μετά από ένα χρόνο οι πιθανότητες να πληγωθείς ή να μην πληγωθείς είναι το ίδιο. Όχι δεν είναι αυτό.

Όταν τελειώνει μια σχέση, αλλά εκείνος με τον οποίο σχετίστηκα με συγκλόνισε, δεν θέλω να γνωρίσω κανένα άλλο. Δεν εχω στάνταρτς για το πόσο χρονικό διάστημα ούτε το προκαθορίζω, απλά χρειάζομαι τον χρόνο μου να επεξεργαστώ. Είναι όπως όταν τρως κάτι που είχε θεσπέσια γεύση και δεν θες να φάεις κάτι άλλο για να μην χαλάσεις τι γεύση. Είναι το δέος που ένιωσες και η τιμή που θέλεις να αποδώσεις σε εκείνο που έζησες, εκείνο που ένιωσες, είναι το ένα βήμα πίσω που παίρνεις. Είναι το σώμα σου, που εκείνος το άγγιξε με έναν τόσο παράξενο και μαγικό τρόπο που δεν σου κάνει καρδιά να το αγγίξει κάποιος άλλος και να σε λερώσει. 

Είναι πολύτιμος χρόνος τα μεσοδιαστήματα, έχουν το σκοπό τους και την χρησιμότητα τους.  Υπήρξε ο χρόνος που ήσουν εσύ και ο άνθρωπος εκείνος. Και μετά υπάρχει ο χρόνος που είσαι εσύ και η εμπειρία που έζησες με εκείνον τον άνθρωπο.  Ο εαυτός σου που άλλαξε και ο εαυτός σου που προσπαθεί να καταλάβει τι και ποια κουμπιά σου πάτησε εκείνος και άλλαξες. Και το πιο όμορφο ή παράξενο; Εκείνος, ο οποίος αλλάζει κάποιον άλλο, απλά και μόνο επειδή υπάρχει, συνήθως δεν έχει ιδέα ότι υπήρξε η αιτία αλλαγής ενός άλλου ανθρώπου.

Και εγώ άλλαξα πολλούς ανθρώπους και δεν το λέω με στόμφο ή αλαζονεία, απλά το καταγράφω σαν απλή διαπίστωση.  Και ίσως , όχι ίσως, σίγουρα, πλήγωσα ανθρώπους, απλά και μόνον επειδή τους είπα την αλήθεια. Την δική μου αλήθεια φυσικά.  

Μπορείς να ισχυριστείς πέραν πάσης αμφιβολίας ότι «εκείνος» ο οποιοσδήποτε συγκριμένος άνθρωπος, ήταν ο «άνθρωπος» της ζωή σου.; Όχι δεν μπορώ, γιατί εγώ δεν είμαι και δεν θα είμαι η ίδια μέχρι το τέλος της ζωής μου, ούτε κάποιος άλλος θα είναι, εκτός αν είναι, οπότε δεν θα τον γούσταρα γιατί αν ήταν ο ίδιος από σήμερα μέχρι το τέλος της ζωής του θα έπληττα θανάσιμα. Αν όμως υπήρχε μια πιθανότητα να είμαστε μαζί και ευτυχισμένοι, αυτό θα προδιέθετε ότι θα αλλάζαμε προς την ίδια κατεύθυνση έτσι ώστε να συνέχιζε  να προκαλεί το ερωτικό και πνευματικό ενδιαφέρον ο ένας στον άλλο, έτσι ώστε να παραμένει η επιθυμία, και η διάθεση για εξερεύνηση. Αυτό όμως δεν μπορεί κανένας να το γνωρίζει εκ των προτέρων, μπορείς μόνο να το επιθυμείς, ή να το εύχεσαι, δεν μπορείς όμως ούτε να το διατάζει, ούτε να το προδικάζεις, ούτε να το προκαλείς.  Το πώς αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου ο κάθε άνθρωπος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Άρα, όχι δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι κάποιος είναι ο άνθρωπος της ζωής του. 

Δεν ξέρω αν όλα αυτά που σκέφτομαι ή νιώθω δεν θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος όταν και αν ήμασταν ποτέ ξανά μαζί. Αν όταν ήμασταν ξανά μαζί, δεν τσακωνόμασταν για λάθος λέξεις και για ασήμαντα πράγματα. Δεν μπορώ να ξέρω καν αν είμαι εγώ η κατάλληλη γυναίκα για εκείνον.  Γι αυτό και δεν επέμενα. Γιατί ίσως εκεί έξω κάποια άλλη να είναι πιο κατάλληλη για να είναι ευτυχισμένοι μαζί.  Το να αγαπώ κάποιον δεν σημαίνει απολύτως τίποτε για την δική του ζωή. Το να αγαπώ όμως κάποιον σημαίνει αυτά που σημαίνει για μένα. Ότι εκείνος, εμένα, με άλλαξε. Και η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης που μπορώ να προσδώσω σε κάποιον που νιώθω ότι αγαπώ είναι

«σ’ ευχαριστώ, η εμπειρία μου μαζί σου με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου άνοιξε τα μάτια σε πράγματα που δεν καταλάβαινα, με ευαισθητοποίησε σε θέματα για τα οποία είχα άγνοια, με έκανε να δω την ζωή με άλλη οπτική, με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερη, να θέλω να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό στη ζωή μου από το να ασχολούμαι συνέχεια με αριθμούς. Μου έδωσε τη δύναμη να πω όχι σε κάτι που ήταν λιγότερο από εκείνο που μου αξίζει. Να βάζω τα όρια μου. Να είμαι δυνατή. Να σκέφτομαι ό,τι έχω ζήσει μαζί σου αυτό που το ονειρευόμουν όπως το θέλω και έτσι, τόσο όμορφο όσο ήταν μαζί σου, το θέλω και  τίποτα λιγότερο.   Τώρα ξέρω ότι εκείνο που φανταζόμουν, υπάρχει και εφόσον υπήρξε θα ξαναυπάρξει, κάποια στιγμή, με κάποιον άλλο άνθρωπο και το ίδιο εύχομαι και για σένα.  Και όχι δεν θέλω να συμβιβάζεσαι. Να μην αρκείσαι στα ψίχουλα. Να ζητάς το απόλυτο. Το υπέροχο. Την έκσταση. Τον άνθρωπο που θα νιώσεις μαζί του Θεός. Εκείνος που θα κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν ασήμαντα. Τίποτε λιγότερο. 

Όταν λέω σ'αγαπώ σημαίνει απλά ευχαριστώ . Σ ευχαριστώ για την εμπειρία που μου έδωσες 

Μαρίνα Σαβεριάδου

τα ημερολόγια

 

 

 

 

 

 

Happy February

Δευτέρα 1^η Φεβρουαρίου 2021

Αυτός ο μήνας αν και ανήκει στους χειμωνιάτικους για μένα είναι ο προάγγελος της Άνοιξης.

Μου αρέσει ο Φεβρουάριος γιατί φεύγει ο Γενάρης που δεν μου αρέσει πρώτον και ο Φεβρουάριος είναι πιο σύντομος από τους άλλους μήνες και είναι σαν ένας τύπος που σου λέει κοίτα ήρθα αλλά δεν θα σε κουράσω πολύ, θα μπω και θα βγω και είδηση δε θα πάρεις. «μιλά ο Φεβράρης ο οποίος έχει την όψη ενός νεαρού με μπλε τζιν και γυμνό στήθος)

Μου αρέσει ο Φεβράρης γιατί είναι τα γενέθλια της κόρης μου που την γέννησα το 1997 την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για ένα απλό λόγο.  Ήθελα είμαι δεν είμαι ερωτευμένη του Αγίου Βαλεντίνου να χω  κάτι να γιορτάζω. Και έχω κάτι να γιορτάζω εδώ και 24 χρόνια.

Λοιπόν μιας και του έχω μια αδυναμία του Φεβράρη είπα να τον γνωρίζω λίγο καλύτερα και πήγα και έψαξα σαν μικρός εξερευνητής τι σημαίνει ο λέξη αυτή.

Στα λατινικά η λέξη Φεβρουάριος (februarius) προέρχεται από το ουσιαστικό februum, που σημαίνει καθαρμός, κάθαρση, λόγω των θρησκευτικών εορτών εξαγνισμού και καθαρμού (Februa ή Februatio) που τελούνταν στη Ρώμη στη διάρκεια του μήνα.

Ο Φλεβάρης προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές.

Όποια σημασία και να διαλέξουμε έχει τον σκοπό του.  

Εμένα ο μήνας με βρίσκει σε φάση υπερδιέγερσης με τον εγκέφαλο μου να στροφάρει με χίλια. Μετά από ένα εξοντωτικό μήνα στη δουλειά μετά από τον οποίο έπαθα υπερκόπωση κάπου στα τέλη του Γενάρη με έπιασε μια νέα μανία. Αυτή της γνώσης.

Και έτσι, παράλληλα με τα μαθήματα στο κολλέγιο, που τώρα βρισκόμαστε στην ανατομία και φυσιολογία, ξεκίνησα και μαθήματα ψυχολογίας, κάνοντας ον λαιν εγγραφή και όχι όπου και όπου σε παρακαλώ αλλά University of Toronto. Το είπα και στη μάνα μου και χάρηκε που εκείνη έζησε κάποια χρόνια εκεί, και ήταν φοιτήτρια εκεί και της άρεσε.

Διαβάσματα πολλά λοιπόν. Αλλά μου κάνει καλό γιατί αναγκάζω τον εγκέφαλο μου, που έτσι και αλλιώς υπερλειτουργεί, τον αναγκάζω λοιπόν να απασχολείται με θέματα που τον ενδιαφέρουν και δεν του αφήνω χρόνο να πλήττει, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αργία μήτηρ πάσις κακίας..

Τούτη η ιδέα με το μασάζ μου έφερε πολλές νέες ιδέες και για το μέλλον μου πλέον σκέφτομαι ότι ίσως κάποια στιγμή να αφήσω πίσω τη λογιστική και ίσως να κάνω ένα πτυχίο σε ένα θέμα που μου αρέσει όπως τη ψυχολογία και ίσως κάποτε αντί για ένα βιοποριστικό μεν αλλά βαρετό δε επάγγελμα όπως υπήρξε το δικό μου εδώ και 25 χρόνια, κάνω κάτι άλλο, που να ονομάζεται λειτούργημα, κάτι που θα με γεμίζει, κάτι που θα μου δίνει νόημα και ουσία, κάτι που θα με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω κάτι στην ανθρωπότητα. Ίσως λέω ίσως, τα σκέφτομαι και χαμογελώ και ξέρω ότι είναι όλα όνειρα αλλά γνωρίζοντας με λέω ναι !

Όλοι θα έπρεπε να λέμε ναι και όλοι θα έπρεπε να δίνουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας όχι μόνο να ονειρεύεται αλλά και να διαγράφει μεγάλες, τεράστιες αλλαγές στη ζωή μας. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής , να δικαιούσαι να κάνεις κάτι άλλο όταν βαρεθείς το κάτι άλλο, να δικαιούσαι να έχεις άπειρες επιλογές, να δικαιούσαι να κάνεις κάτι νέο, να γίνεσαι ξανά μαθητής, να γίνεσαι ξανά φοιτητής, να δημιουργείς νέες συνάψεις στον εγκέφαλο σου.

Γιατί ομως όλη αυτή η αλλαγή ξαφνικά; Να σου πω. Σεπτέμβρη του 2022 φεύγει και η δεύτερη μου κόρη για σπουδές και είναι πολύ πιθανό μέχρι τότε να μην έχει επιστρέψει η μεγάλη μου κόρη από το εξωτερικό. Οπότε παίζει πολύ το σενάριο να είμαι εγώ και τα δυο μου σκυλιά στο σπίτι. Όταν πριν μήνες άναψε η σκέψη, σαν την λάμπα πάνω από το κεφάλι του Κύρου Γρανάζη πάνω από το κεφάλι μου, πριν λίγους μήνες, με έπιασε ένας μικρός πανικός όταν σκέφτηκα ότι θα φύγει η Κατερίνα από το σπίτι. Ηταν διαφορετικό όταν έφυγε η Γαβριέλλα, ένα μωρό που πάντα ήμουν μαθημένη να λείπει από το σπίτι, γιατί ήταν πρόσκοπος γιατί πάντα ήταν σε κατασκηνώσεις και ταξίδια, και είναι διαφορετικό να φεύγει η Κατερίνα, ένα μωρό που είμαστε μέρα νύχτα μαζί, και τα τελευταία πέντε και πλέον χρόνια, σε ένα σπίτι, μόνες μας.

Ξέρω το θα κλάψω με μαύρο δάκρυ, κλαίω και τωρα που το σκέφτομαι. Αλλά δεν είναι θέμα αυτό. Το κάθε μωρό θα φύγει να πάει να καταχτήσει τα όνειρα του. να ανοίξει τα φτερά του. Ο ρόλος μας εμάς είναι να τους στηρίξουμε  και να βρούμε τρόπο να γεμίσουμε τα δικά μας κενά όταν ο γονεικός ρόλος διαμορφωθεί, όταν αδειάσει το σπίτι και λείψουν τα πήγαινε έλα στα ιδιαίτερα.

Αντί να κάτσω να κλαίω λοιπόν είπα καλύτερα να πάω εγώ πίσω στα θρανία, να γίνω για λίγο και πάλι φοιτήτρια.

Ίσως να το ονόμαζε κάποιος πώς να καταπολεμήσετε προκαταβολικά το σύνδρομο της άδειας φωλιάς.

Οπωσδήποτε για να μην χαλάσω την όμορφη διάθεση με την οποία ξεκίνησα την μέρα μου την εβδομάδα μου και τον μήνα μου, εμπιστεύομαι ότι όλα θα πάνε καλά και για μένα και  για την επαγγελματική μου και προσωπική μου εξέλιξη

 

Καλό μήνα , καλή αρχή σε όσους ξεκινάνε νέους στόχους and Happy Valentines