Ανάπνευσε

18 05 2021

Για να ξεκινήσουμε μια ιστορία θέλουμε το ποιος, το που, το πότε

Τα ημερολόγια μου είναι μια προσωπική μεν, κοινωνική δε καταγραφή. Καταγράφω την δική μου ιστορία όπως εξελίσσεται στις συνθήκες στις οποίες ζω, στον τόπο που ζω στην εποχή που ζω.

Γυναίκα, 21^ος αιώνας, νήσος Κύπρος, 44 ετών, μητέρα δύο κοριτσιών, μονογονιός

Το τι εξυπηρετεί εμένα είναι ότι η γραφή είναι ο δικός μου τρόπος να επεξεργαστώ τις εμπειρίες μου και τα συναισθήματα μου,  και παρακολουθώ και η ίδια, διαβάζοντας κείμενα του παρελθόντος την δική μου εξέλιξη

Το τι εξυπηρετεί τον αναγνώστη ίσως να διαφέρει από αναγνώστη σε αναγνώστη. Για παράδειγμα αν η αναγνώστρια είναι μια γυναίκα που ζει παρόμοιες εμπειρίες και καταστάσεις ίσως μέσα από τις δικές μου καταγραφές εντοπίσει κάποιες ομοιότητες Αν ο αναγνώστης είναι άντρας, πιθανόν να τον βοηθήσω να καταλάβει όχι βέβαια όλες τις γυναίκες αλλά τη συγκεκριμένη γυναίκα,  η οποία προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο γύρω της και τον εαυτό της.

Θεωρώ ότι η ζωή γενικότερα είναι δύσκολη. Δεν δίνω απαντήσεις αλλά θέτω στον εαυτό μου τα ερωτήματα που θέτει ο καθένας.  Πάνω από φύλα και ρόλους ο κάθε ένας είναι ο ίδιος υπεύθυνος να βρει το νόημα για τον εαυτό του, με ειλικρίνεια και να κάνει μια σκληρή διαδρομή  προς την αυτογνωσία.  Το νόημα δεν είναι ένα και κοινό για όλους.  Υπάρχει ένα ταξίδι που διαφοροποιεί το νόημα του καθενός κάθε φορά που ο κάθε ένας διαφοροποιείται ο ίδιος. Μεγαλώσαμε και μας δίδαξαν δουλειά, οικογένεια, παιδιά, καθήκον. Μετά ανακαλύπτεις ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Νιώθεις κενός, ψάχνεις το κάτι περισσότερο. Ίσως να θέλεις να φτιάξεις έναν νέο εαυτό, ίσως να θέλεις έναν νέο έρωτα, ίσως να κάνεις καλύτερο τον κόσμο.  Μετά βαριέσαι και θέλεις κάτι άλλο, ένα νέο νόημα.  Και μετά καταλαβαίνεις ότι είναι τέτοια η φύση σου, η φύση του ανθρώπου να ψάχνει πάντα ένα νέο νόημα.

Και μετά από το ασταμάτητο κυνήγι ετών και ετών θέλεις να γευτείς και μια άλλη εμπειρία. Του να ζεις χωρίς το κυνήγι. Απλά να ζεις, απλά να υπάρχεις, απλά να αναπνέεις. Είναι η μακαριότητα της σιωπής, της αβίαστης ανάσας, της αταραξίας. Η επιστροφή στο τίποτα. Όταν ανησυχείς και αγχώνεσαι για το Α και μετά καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικό, όταν αγωνιάς για το Β και συνειδητοποιείς ότι ούτε αυτό ήταν και τόσο σημαντικό, όταν άνθρωποι φεύγουν και επιβιώνεις, όταν οι συνθήκες αλλάζουν και εσύ αναπροσαρμόζεσαι, όταν μένεις ζωντανός μετά από πόνο που νόμιζες ότι θα σε τελειώσει. Όταν μετά από μεγάλη θλίψη βρίσκεις λόγους ακόμα να χαμογελάς.  Χωρίς να τρέχεις τα γεγονότα και τα γεγονότα εσένα.  Ο χρόνος έτσι κι αλλιώς τρέχει, ανάπνευσε..