στην σπηλιά

 14 07 2021 σχεδόν... ένα χρόνο αργότερα

Δεν ήθελα να γίνω περισσότερο δυνατή ήθελα να γίνω λιγότερο φοβισμένη

Πόσο ακόμα θα μείνεις κλειδωμένη;

Κραυγάζει μέσα η ανάγκη μου για αγάπη. Για αγκαλιά, για συντροφιά, για έρωτα. Η δύναμη όμως του φόβου είναι μεγαλύτερη. Ο φόβος, η δυσπιστία, η κούραση.

Κούραση;

Κούραση ναι. Δεν έχω διάθεση να περάσω εκείνα τα στάδια. Ξέρεις που πρωτογνωρίζεις κάποιον και πρέπει να τον μάθεις και να μάθει εκείνος εσένα. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει προσπάθεια και υπομονή, και ψυχικό σθένος. Και δεν ξέρω αν τα έχω ποια όλα αυτά.  Κουράστηκα να βάζω λευκό φόρεμα κάθε φορά και μετά από λίγο να βλέπω το μαύρο μέσα τους.

Λευκό φόρεμα;

Δεν εννοώ βέβαια νυφικό. Εννοώ την αθωότητα που νιώθεις κάθε φορά που γνωρίζεις πρώτη φορά ένα άνθρωπο, τον ενθουσιασμό, εκείνη την λαχτάρα να ενωθείς να ξαναρχίσεις από την αρχή.  Κάθε φορά που τελειώνει μια ιστορία άδοξα, κάνεις ακόμα ένα βήμα πίσω.  Το θέμα είναι ότι ίσως έρθει εκείνη η εποχή που δεν θα ξανακάνεις το βήμα μπροστά.  Το θέμα είναι ότι ίσως έρθει εκείνη εποχή που θα λειτουργείς ανθρώπινα θα βγαίνεις στον έξω κόσμο, θα συναναστρέφεσαι κόσμο, θα δουλεύεις θα μεγαλώνεις παιδιά θα βλέπεις τους φίλους σου, αλλά θα διαγράψεις μέσα σου την πιθανότητα ότι θα είσαι με  ένα σύντροφο όπως τον ονειρεύεσαι και όπως σου αξίζει.  Το παλεύεις για χρόνια αλλά σιγά σιγά και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες πλέον σου γίνεται πεποίθηση, πεποίθηση βίωμα.

Εδώ βρισκόμαστε;

Εδώ βρισκόμαστε. Οκτώ χρόνια μετά το διαζύγιο και ένα χρόνο πριν να φύγει και η μικρή μου κόρη για σπουδές.  Η επόμενη σημαντική ημερομηνία της ζωής μου. Σεπτέμβρης 2022.  Ένα χρόνο έμεινα μόνη μου. Κάτι που περίμενα να αλλάξει κάτι με εκείνον που ήθελα να είμαι, έδινα παράταση. Κάτι με το κολλέγιο και το νέο μου αντικείμενο. Έδινα παράταση στην μοναξιά. Κάτι που είπα ότι θέλω το μυαλό μου καθαρό μέχρι να τακτοποιηθούν τα πράγματα. Έδινα παράταση στην μοναξιά. Μετά έκανα τις νέες μου δηλώσεις, πρώτα στη μάνα μου μετά στις κόρες μου και την ίδια ώρα το έλεγα στον εαυτό μου. Δεν θα κάνω κάποια κίνηση για να κάνω νέα σχέση για τον επόμενο χρόνο. Είναι ο τελευταίος χρόνος που θα είμαστε με την μικρή, θέλει όλη την ενέργεια μου και την αφοσίωση μου. Και επιβάλλεται να είμαι καλά για κείνην. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν μπει ένας άντρας στη ζωή μου, ειδικά τον πρώτο καιρό, αναστατώνομαι, και ειδικότερα αν χωρίσουμε μετά, με πιάνει η κατάθλιψη. Άρα τι να μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες, ένας χρόνος που έμεινε;

Τέτοια είπες στον εαυτό σου;

Και στους δικούς μου.  Και τους έπεισα όλους και τον εαυτό μου μαζί ότι είναι βάσιμα τα επιχειρήματα μου. Με ένα παιδί στην εφηβεία και τρίτη λυκείου πρέπει να είμαι δίπλα της.

Και η αλήθεια;

Η αλήθεια είναι περίπλοκη. Υποκειμενική. Αλλάζει με τις εποχές.  Μπορώ να σου δώσω τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αλήθειας. Θα μπορούσα να σου πω ότι φταίει ο φόβος.

Αλλά;

Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι και ο φόβος αλλά δεν είναι αυτή η κύρια αιτία.

Τότε;

Είναι εκείνος. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω ούτε εγκεφαλικά ούτε συναισθηματικά. Μόνο ψυχικά, ίσως, δεν ξέρω καν αν μπορώ να το βάλω στα σωστά πλαίσια.  Ας πούμε ότι δυο άνθρωποι γνωρίζονται και ξεκινούν μια σχέση.  Και μέσα από αυτή τη σχέση επικοινωνούν. Επικοινωνούν σε διάφορα επίπεδα, σε πνευματικό επίπεδο, σε συναισθηματικό, σε σωματικό. Και μετά χωρίζουν. Χωρίζουν σωματικά βέβαια και πνευματικά αφού δεν βρίσκονται πια ούτε και μιλούν. Ίσως όμως, να υπάρχει μια άλλη σύνδεση σε κάποιο άλλο επίπεδο που να διατηρείται για καιρό μετά τον χωρισμό.  Και δεν το εννοώ σαν εμμονή να μην τον ξεπερνάς ή να είσαι δυστυχισμένος γιατί δεν είσαστε μαζί. Καμία σχέση. Εννοώ ότι συμβαίνει κάτι παράξενο να το εξηγήσεις.  Είναι σαν να σου χόρτασε ένα κομμάτι της ύπαρξης σου και αυτό το χόρτασμα σε κρατά πλήρη με αποτέλεσμα να μην έχεις την ανάγκη να ψάξεις ακόμα κάτι άλλο. Το λέω απλά μια μακροχρόνια παύση. Ξανά έτυχε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, και απλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από το να περιμένω.

Ε ναι δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να πεινάσει ότι δεν πεινάς ακόμα.

Πολύ σωστά.

Άρα ίσως, λέω ίσως, αν περάσει το χόρτασμα που νιώθεις τώρα και ξαναπεινάσεις αφήσεις στην άκρη τον φόβο και βγεις και πάλι έξω για κυνήγι;

Είπαμε η αλήθεια είναι υποκειμενική. Ϊσως και καμιά φορά να μεταμφιέζεται σε μια άλλη αλήθεια για να την αντέχουμε. Και εκείνη την παύση που θεωρούμε μια τιμή για την μνήμη μιας προηγούμενης σχέσης στην ουσία να είναι φοβία. Ίσως οι ανώτεροι μας σκοποί, οι νέοι στόχοι της χρονιάς, οι δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να πετάξεις λίγα κιλά, πρέπει να εκείνο, και πρέπει το άλλο, όλα εκείνα που θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουμε πριν βγούμε από τη σπηλιά να είναι φοβία.

Εσύ πόσο θα κάτσεις στην σπηλιά σου;

Θα κάτσω λίγο ακόμα… η ανάγκη μου δεν έγινε ακόμα μεγαλύτερη από την ανάμνηση του ή εναλλακτικά η φοβία μου ή η αίσθηση αυτοπροστασίας μου είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ανάγκη

Μ