ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ: Σεπτεμβρίου 2018

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

η αλήθεια που θέλω να ζήσω

29 Σεπτέμβρη 2018 στο δωμάτιο μου στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια Κύπρος Γη Milky way

(Επήρε μου λίγα χρόνια να ανακαλύψω ότι οι σοκολάτες Milky way είχαν την ονομασία του “γαλαξία” μας και τωρα που το σκέφτομαι και οι GALAXY το ίδιο τελικά μεγάλη η σύνδεση μεταξύ ονομασίας σοκολάτας και διαστήματος)

30 Σεπτέμβρη 2018 καφέ νέρο με ελιωτή και φρέντο εσπρέσσο

Τα γενέθλια της Κατερίνας σήμερα, κλείνει τα δεκατέσσερα και πιάνει τα δεκαπέντε. Όμορφη ηλικία για ένα κορίτσι και ελπίζω το κορίτσι μου, αν και βαθιά σκεπτόμενη και συχνά προβληματιζόμενη ίσως λίγο περισσότερο από το κανονικό για την ηλικία της, να ζήσει τα χρόνια αυτά της με την ανεμελιά και κέφι που τους αρμόζει. Θέλει το χώρο της και το χρόνο της και εγώ πρέπει να της τον αφήνω, έχει φορές που μοιάζει σχεδόν να μένω μόνη μου στο σπίτι, είμαστε η μια κλειδωμένη στο δωμάτιο της και η άλλη κλειδωμένη στο δωμάτιο της λες και ζούμε η κάθε μια στον κόσμο της. Προσπαθώ να το σπάσω λίγο, και να κάνουμε πράγματα μαζί, να πάμε σινεμά και περίπατο αν και αρκετές φορές την τραβώ σχεδόν με το ζόρι, όταν πάμε κάπου περνάμε καλά.

Μπήκα σε σκατοφάση πάλι εκεί περιμένεις να ανασάνεις συμβαίνει κάτι και σε βγάζει πάλι εκτός προγράμματος, εκτός προυπολογισμού και εκτός διάθεσης. Την παρασκευή έσπασε το αυτοκίνητο και έπρεπε να το πάρω αμέσως μηχανικό, έχασα το ραντεβού μου για λέιζερ, το πήρα στη Δρομολαξιά και με έφερε πίσω ο πρώην μου με το μαύρο τογιότα διπλοκάμπινο του που είναι κλειστό από πίσω και πάντα μου θύμιζε νεκροφόρα. Στην επιστροφή σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο να βάλει πεζίνα και την ώρα που έβγαλε το πορτοφόλι του να δώσει τα λευτά στον πεζινάρι μου έδωσε και εμένα τα λευτά της διατροφής και την ώρα που μου τα μετρούσε του είπα εγώ “θα πει ο πεζινάρης, μα εν πολλά ακριβή τούτη τζαι πόσες ώρες την είσιεν” ο πρώην μου εγέλασε αλλά εψιλοαντράπηκε άμπα τζιαι παρεξηγήσει ο πεζινάρης ότι εβάσταν γκόμενα τζιαι την επιέρωνε τζιαι εγώ έκαμα χάζι με την αμηχανία του.

Εφερε με σπίτι τζιαι ύστερα που καμιά θκυο ώρες επιασε με τηλέφωνο ο μηχανικός να μου πει τι έσιει το αυτοκίνητο τζιαι ότι έθελε θκιακόσια ευρώ να σαστεί τζαι εγώ εσικκίρτησα γιατί εν εκαρτέρουν να θέλει τόσα πολλά τζιαι επιασαν με τα νεύρα όπως με πιάνουν κάθε φορά που μου τυχαίνουν τούτες οι μαλακίες. Έφερεν μου το έδωκα του τα θκιακόσια ευρώ αλλά τζιαμέ αρκέψαν τα σιειρόττερα, είπε μου ότι το αυτοκίνητο έσιει τζαι άλλα προβλήματα τζιαι καλά κάμνω να το σάσω για να μεν πάω να σκοτωθώ αλλά δεν μου είπε τι ακριβώς έσιει ούτε πόσα θέλει να σαστεί, είναι σαν να σου λαλούν με λλία λόγια είσαι άρρωστος μπορεί να πεθανεις αλλά εν ξέρουμε αν γιανίσκεις ούτε πότε θα πεθάνεις, δηλαδή, που ήσουν, πούποτε. Ενευρίασα τέλεια, τζιαι εθώρουν τους τοίχους τζιαι εσκέφτουμουν σε ποιον που ούλλους να τη δώκω. Εσιει που την Παρασκευή που έκατσα τζιαι ξαναμετρώ τι έχω να δώσω τζιαι που τζιαι σκέφτουμαι τζιαι διάφορες λύσεις για να βρω τα έξτρα λευτά που θα θέλω, όπως να πουλήσω κανένα νεφρό στην μαύρη αγορά κλπ

Θα μου πεις τώρα τι κάμνεις τόση φασαρία για τούτο το απλό, οκ ούτε η πρώτη είσαι ουτε η τελευταία που της σπάζει το αυτοκίνητο τζιαι έσιει απρόβλεπτα έξοδα. Οκ συμφωνώ απλά είναι τζείνο που ήδη είσιες μια στενή θηλιά γύρω που το λαιμό σου τζιαι απλά σφίγγει ακόμα παραπάνω τζιαι στο τέλος μινίσκεις χωρίς ανάσα τζιαι με τα μάθκια στυλλωμένα. Λαλείς κανεί σιόρ, κανεί ! Συν το ότι κάθε φορά που μου συμβαίνει οτιδήποτε έσιει να κάμει με το αυτοκίνητο πάντα νευριάζω γιατί φακκά μου κέντρο γιατι είναι τζιαμέ που ήθελα να έχω έναν άντρα να μου πει έλα αγάπη μου θα το αναλάβω εγώ, έλα να σε πάρω σπίτι τζιαι μεν έσιεις έννοια καμιά για τούτα. Τούτη η μαλακία να πρέπει να τα έχω έννοια ούλλα εγώ, σπάζει με. Τζιαι σημείωσε ότι ουδέποτε, σε καμια περίοδο της ζωής μου δεν ένιωσα τούτο το πράμα, να μου πει κάποιος, εσύ ανάλαβε τα τούτα τα πέντε πράγματα, τα άλλα πέντε θα τα αναλάβω εγώ. Οι ρε μαλάκα, πάντα εγώ τα αναλάμβανα ούλλα, τζιαι τα μωρά, τζιαι τους γιατρούς, τζιαι τα σέρβις του αυτοκινήτου, τζιαι να γιάνω, τζιαι να με πάρω γιατρό, τζιαι γαμώτο κέρατο μου μέσα. Τζιαι πως μουρμουρώ τι καταλάβω, πάλε μόνη μου θα τα βρω, πάλε μόνη μου θα τα λύσω, πάλε μόνη μου θα επιβιώσω.

Τζαι μετά λαλούν σου μερικοί, ου μα ήντα δυνατός είσαι τζιαι βάλλουν σου κάτι ταμπέλες λες τζιαι είσιες καμιάν επιλογή. Ε το λοιπόν άμαν εν έσιεις επιλογή, νομίζω αναγκάζεσαι τζιαι γίνεσαι τζιαι δυνατός τζιαι βρίσκεις λύσεις, τζιαι σπάζεις την τζεφαλή σου πώς θα τα φκάλεις πέρα, παρόλο που είναι πολλά ευκνευριστικό.

Γύρω μου άνθρωποι που λλίο πολλά ούλλοι αγωνίζουνται για κάτι, παρόμοιες ζωές με τη δική μου, άλλοι λλίο πιο εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα. Έχω θκυο μωρά να μεγαλώσω τζιαι πέντε φίλες, φίλοι πλέον για μένα είναι αυτοί που θα με γυρέψουν, που θα με πιάσουν ένα τηλέφωνο να δουν τι κάμνω, που θα μου πουν έχω ώρα τζιαι θέλω να την περάσω μαζί σου, έλα να σε δω, έλα να πάμε για καφέ ή να φάμε, υπάρχουν τζιαι τζείνοι που αν δεν τους γυρέψεις δε θα σε γυρέψουν ποτέ τζιαι είμαι στη φάση που θα σταματήσω να κάμνω πάντα την εκκίνηση εγώ γιατί εν το θεωρώ μια σχέση οποιαδήποτε σχέση, να διατηρείται ζωντανή μόνο γιατί προσπαθεί ο ένας. Λυπούμαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ τζιαι θα ήθελα στη ζωή μου αλλά εν τόσο χαμένοι στον κόσμο τους, στα προβλήματα τους ή στον πόνο τους που εν έχουν ώρα για μια απλή φιλική επικοινωνία ή απλά εμάθαν στο τέξτινγκ ή στο μεσσεντζιγκ που εχάσαν το νόημα της πραγματικής επαφής. Λυπούμαι γιατί εγινε η φιλία πολυτέλεια πλέον τζαι οι άνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο πίσω από τους τοίχους τους, πίσω από τις οθόνες τους, πίσω από τη δειλία τους, σχέσεις με άντρες που δεν έγιναν ποτέ φιλία γιατί εμπήκεν η έλξη στη μέση τζιαι τα εδιάλυσεν, τζιαι στο τέλος ούτε σχέση έγινε, ούτε η φιλία κρατήθηκε γιατί δεν εμάθαμεν να ξεχωριζουμε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να μη μας κάμνει για σχέση τζιαι να κρατούμε τη φιλία, πάντα καταλήγουμε στο μηδέν, μηδέν του μηδενός με ανθρώπους που καταβάθος αγαπάς, έχετε κοινά αλλά είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι τζιαι ανεκπαίδευτοι. Θέλουμεν τα ούλλα τζιαι επειδή εν μπορούμε να τα έχουμεν ούλλα από έναν άνθρωπο λαλούμεν του δε θελω τίποτε..Μαλακίες

Λείπει μου να έχω μια σχέση ναι αλλά λείπει μου τζιαι η αγνή όμορφη φιλία που θα μπορούσα να έχω με πολλούς άλλους ανθρώπους... ζηλεύκω τα μωρά στην ηλικία της κόρης μου στα εικοσι ένα που έχουν φίλους τζιαι φίλες τζιαι βγαίνουν παρέες τζιαι είναι άνετοι τζιαι χαλαροί μεταξύ τους

για μας την προηγούμενη γενιά καταντά μια αρρωστημένη κατάσταση τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σεξ τζιαι δυσκολεύεσαι να βρεις έναν άντρα είτε για να κάνεις σχέση ή έστω να κάμεις κάποια άλλα πράγματα να έχεις μια απλη φιλία.. κρίμα.. κρίμα για τούτη τη γενιά την διαλυμένη, με τους διαλυμένους γάμους μας, τις διαλυμένες μας αξίες, κρίμα να είσαι σαράντα ή πενήντα τζιαι να βλέπεις τον άνθρωπο απέναντι σου σαν ένα από τους πολλούς και απλά....επόμενος, επόμενος !

εκλείστηκα όσο περισσότερο εμπορούσα για να μη βλέπω και να μην ακούω πια.. είναι πολλά λεπτή η κλωστή που με κρατά, πολλά λεπτή, τζιαι όσα λιγότερα βλέπω και ακούω τόσο το καλύτερο. Ότι έκαμα δεν μου εστοιχησε τίποτε περισσότερο από την ψευδαίσθηση, κατάργησα την ψευδαίσθηση, αυτό έκανα και έμεινα με την αλήθεια, που είναι απλή, λιτή και μοναχική και πολύτιμη !

ναι λείπει μου εκείνη η αλήθεια που θέλω να ζήσω, αλλά δε μου λείπει τίποτε από το ψέμα που ζούσα

Θα περάσει κ ο Οκτώβρης και ο Νιόμβρης και θα ζήσουμε αγάπη. Εγώ τον κόσμο μου τον έκοψα και τον έραψα στα μέτρα μου και τίποτε πια δε θα με αγγίξει ! Ξέρω ότι προχωρώ σωστά ..

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

η Αφρικάνικη κούκλα Κριτική Από τoν Χρίστο Τσιαήλη

Θεατρικός συγγραφέας: Μαρίνα Σαβεριάδου.
Κριτική:
Παρακολουθήσαμε το Σάββατο 1η Ιουλίου στο Θέατρο Σκάλα το εφηβικό θεατρικό ‘Η Αφρικάνικη Κούκλα’ της Μαρίνας Σαβεριάδου.
Πολύ όμορφη σκηνοθεσία, και γλυκιά ηθοποιία από πολλούς νεαρούς φίλους.
Η ιστορία που εμπνεύστηκε η θεατρική συγγραφέας ήταν πάνω από όλα διδακτική. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ήταν και έξυπνη, καθώς έδωσε με τον πιο σωστό τρόπο ένα χωροχρονικό αδιέξοδο σε ένα δωμάτιο με ένα τσούρμο συμπαθέστατες κούκλες και έναν αξιαγάπητο ‘Κούκο’ που ήξερε να δίνει το χρονικό πλαίσιο για την εξέλιξη της ιστορίας όσο λίγοι ήρωες παραμυθιών έχουν κάνει ως τώρα. Μοντέρνα προσέγγιση, πετυχημένος ο ρόλος του ‘Φαρφάλλο’, της Ιταλίδας κούκλας-μάγειρα, και του ερωτευμένου με την κακιά βασίλισσα υπολοχαγού, αλλά και του Σκύλ ου-nerd, μια σύγχρονη εφεύρεση των παραμυθιών για τον ρόλο του καταλύτη.

Οι δολοπλοκίες και η εξέλιξη της ιστορίας πολύ καλές, ωραία μουσική επένδυση με μελωδίες από τη Μελωδία της Ευτυχίας “Do – Re -Mi” και “A few of my favourite things” καθώς και τον «Φίγκαρο» με στίχους γραμμένους υπέροχα προσαρμοσμένους στο εν λόγω παραμύθι από τη συγγραφέα του έργου.

Και όλα αυτά για να καταλάβουμε πώς έφτιαχνε ο Φαρφάλλο την περιβόητη πίτσα αυτή που τρώγανε πάντα οι κούκλες, σε αυτό το παράδοξο συνεχές ξύπνημα-κοίμισμα, το οποίο η Χουζούρα, η υπναρού γάτα, αμφισβητεί συνεχώς, και που τελικά σπάζει μόνο για να μας ξυπνήσει εμάς τους θεατές από την άφεση. Και που τελικά ανακαλύπτουμε ότι τόσο η άμεσα ενδιαφερόμενη για τις κούκλες, η Αννούλα, όσο και η μαμά της, ο ‘μεγαλύτερος θεός’ του δυστοπικού αυτού παραμυθόκοσμου, πάντα γνώριζαν το ‘ξύπνημα’. Μια αποκάλυψη που λέει πολλά για τη σύγχρονη ζωή.
Μια ιστορία που κτυπάει κατάμουτρα τον ρατσισμό, και που αξίζει να την βάλει το Υπουργείο Παιδείας στο πρόγραμμά του για την επόμενη χρονιά, είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ άλλοτε να καταλάβουμε εδώ στην Κύπρο ότι το ξένο, το άλλο, το διαφορετικό δεν μπορεί να είναι παρά ίδιο, ίσο και αγαπητό. Και ποια καλύτερη ηλικία για να γίνει η ζύμωση αυτή παρά η παιδική, κάπου εκεί στα πρώτα στάδια μάθησης του Δημοτικού, πριν προλάβει να κτιστεί η ‘άλλη’ ταυτότητα;
Ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα. Μια καλή ιστορία, όπου και όπως κι αν την αφηγηθεί κανείς, θα είναι πάντα μια καλή ιστορία”.
Την Κριτική υπογράφει ο Χρίστος Τσιαήλης, συγγραφέας

https://dialogos.com.cy/i-afrikaniki-koukla/

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Αγάπη σε περιμένω

Σεπτέμβρης 26 Καφέ Νέρο με καπουτσίνο γκράντε έξτρα χοτ

Μετά από ένα μήνα σχεδόν αφοσιωμένης εργασίας τελείωσε το θεατρικό. Το τέλειωσα προψές γύρω στις 10 το βράδυ και από την πολλή ένταση, συγκίνηση κλπ έκλαια μόλις τέλειωσα. Οκ ήταν και λίγο συγκινητικό το τέλος και άλλο να το σκέφτεσαι, άλλο να το γράφεις και άλλο να το ολοκληρώνεις. Πάλι θυμίζει λίγο τη διαδικασία μιας εγκυμοσύνης και μιας γέννας και της συγκίνησης που νιώθεις την πρώτη φορά που κρατάς το μωρό σου στα χέρια σου.

Χτες ένιωσα έτοιμη και έκανα αυτό που έλεγα ότι θα έκανα την πρώτη του μηνός. Μπήκα για εικοσιτέσσερις ώρες στο φέισμπουκ, έκανα μια υπενθύμιση στους φίλους μου γιατί αρκετοί με έψαχναν και δεν ήξεραν τι γίνεται, και τους είπα ότι είμαι καλα, ζω γράφω εδώ είναι οι διεύθυνση του μπλογκ και μπήκαν αρκετοί και χτες και σήμερα γιατί το αγαπητό μας μπλγκ σαιτ μετρά πόσοι μπαίνουν σε αντίθεση με το φέισμπουκ που πολλοί βλέπουν και διαβάζουν αλλά αν δεν σου κάνουν λάικ εσύ δεν παίρνεις είδηση. Μπήκα λοιπόν για ένα εικοσιτετράωρο και ήταν ένα τεστ για μένα, για το πώς θα νιώσω και τι ένιωσα, ένιωσα σαν πρώην καπνιστής που ανάβει ένα τσιγάρο μετά από χρόνια για να δει τι του λέει η γεύση αλλά η γεύση δεν του αρέσει πια, ο οργανισμός του δεν τη θέλει. Το χάρηκα που ένιωσα έτσι, γιατί αυτό σημαίνει ότι έξω ξεπεράσει τον εθισμό μου στα κόκκινα φωτάκια και στα λάικ και είμαι πλέον συνειδητά σε άλλο επίπεδο.

Το θέατρο, το θέατρο νιώθω ότι ήταν το καλύτερο που έγραψα μέχρι σήμερα. Έσκαψα μέσα μου και έγραψα, συνέπεσε με την έξοδο μου από το δίχτυο και ήταν η πιο σωστή και συνειδητή θα έλεγα δουλειά μου μέχρι σήμερα, δούλεψα και το απόλαυσα και το χάρηκα. Ήταν σαν μια ερωτική σχέση σε μια αποκλεισμένη τοποθεία, όπου δύο ανθρωποι πάνε κάπου οι δυο τους, ζούν κάτι αποκλειστικά δικό τους, χωρίς περισπασμούς και μετά αφού το ζήσουν και χορτάσουν επιστρέφουν στην καθημερινότητα τους. Κάπως έτσι έγινε τώρα, ήμουν εγώ και το θέατρο, οι ήρωες μου, η ιστορία, την οποία ξεκίνησα να γράφω εγώ αλλά από ένα σημείο και μετά γραφόταν μόνη της, οι ήρωες άρχισαν από αλλού και πήγαν αλλού και γενικά η ανατροπή ήταν συνεχής μέχρι το τέλος και για μένα που το έγραφα. ¨Εϊμαι ευχαριστημένη, πάρα πολύ ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα.

Είναι η πολλοστή φορά που ο σκοπός γίνεται αυτοσκοπός και στο τέλος της ημέρας λέω άξιζε τον κόπο. Τι εννοώ ; Εννοώ ότι είναι πολλές οι φορές που ξεκινώ να γράφω κάτι γιατί έχω κάτι προσωπικό που με βασανίζει, υπάρχει κάτι που με πονάει κλπ και το κάνω για να απασχολήσω με κάτι τον εαυτό μου για να ξεπεράσω ή να ξεχάσω εκείνο που με βασανίζει. Στην πορεία όμως και την ώρα που δουλεύω ξεχνώ αυτό που με βασάνιζε, προβλημάτιζε και αφοσιώνομαι πλήρως στο κείμενο μου, με καταπίνει εκείνος ο κόσμος και χάνομαι σε μιαν άλλη ιστορία στο σημείο που όταν επανέλθω πίσω καταλαβαίνω πόσο καλό μου έκανε.

Ίσως αυτή είναι η μαγεία της μυθοπλασίας, ίσως αυτή είναι η ευεργετική της δύναμη. Δεν είναι ποίηση όπου θα κάτσεις να αναλωθείς με τον προσωπικό σου πόνο και θα τον κεντήσεις και θα τον ομορφήσεις με λέξεις για να τον αντέξεις. Εδώ είναι κάτι άλλο, είναι μια νέα ιστορία που θα την πλάσεις από την αρχή, ήρωες που ο κάθε ένας έχει τον χαραχτήρα και την προσωπικότητα του, λόγια που θα πουν εκείνοι, που όλοι εκείνοι είσαι εσύ αλλά πρέπει να είναι και ο εαυτός τους !

Ίσως το πιο αληθινό σενάριο που έγραψα ποτέ, ίσως το πιο βιωματικό, εκείνοι που θα το ακούσουν και θα το διαβάσουν ίσως δουν κάτι από τον εαυτό τους μέσα ή κάτι από κάποιον γνωστό τους, η ζωή μας έτσι κι αλλιώς και οι ιστορίες μας μοιάζουν λίγο πολύ.

Όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε

σήμερα είμαι καλά ! αγάπη, σε περιμένω ..

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Ιστοριες για Κυπραιους Η εκδρομη

Η εκδρομή ή αλλιώς Ιστορίες για Κυπραίους (του 2017)

Όπως σας υποσχέθηκα θα σας πω τα καθέκαστα της χθεσινής μας εκδρομής, τωρά που τα θυμούμαι τζιόλας γιατί εν τζεν αρκιμός να τα ξιάσω. Γιατί τζιαι που λαλείς αφού με κουκκουφισεν η Σκεύη η Μαρία τζιαι η Αντζελω εκαίλισα να πάω στην εκδρομή. Την προηγούμενη νύχτα όμως είχαμε την τραγική ιδέα να πάμε σε ταβέρνα να πιούμε που κανένα θκυο ποτηρούθκια κρασί τζιαι με πολλά λλίον ύπνο πάνω μας.
Τελοσπάντων εξύπνησα εφτά παρά δέκα τζαι εφτάμιση ήμασταν στο σημείο συνάντησης για να πιάμε το μίνι μπας το οποίο είναι το πάρκινγκ πόξω που το νεκροταφείο του Άη Γιώρκη, και κάπου εδώ θα κάνω μια εισήγηση στην υπεύθυνη των εκδρομών να κάμει reconsider το σημείο συνάντησης γιατί δεν ξέρω πόσο καλή ιδέα είναι να ξεκινάς μιαν ομαδική εκδρομή πόξω που ένα νεκροταφείο.
Στην εκδρομή τη συγκεκριμένη πήγαμε με μίνι μπας αντί κανονικό λεωφορείο πράμα που σήμαινε ότι μπήκαμε είκοσι περίπου άτομα σε ένα περιορισμένο χώρο ή αλλιώς κούλλουμακκα. Μπήκαμε όλοι στο λεωφορείο και πήραμε τις θέσεις μας και το ταξίδι ξεκίνησε με την κυρία Ν. (πρώτη θέση δεξιά) να λέει με ύφος και κατάνυξη την καθιερωμένη προσευχή ( η οποία ήταν ασυνάρτητα κομμάτια από διάφορες προσευχές ) μέχρι που κάποια κυρία από το πίσω μέρος του λεωφορείου (προφανώς όχι τόσο θρήσκα) είπε της άτε πε το Κύριε Ελέησον τζιαι κλείσε την. Ο κύριος Α. δε εισηγήθηκε να πούμε και τον Εθνικό ύμνο αλλά δεν του εκρόστηκε κανένας.
Πρώτη στάση η μονή του Αγίου Μηνά, όπου ένα μεγάλο μέρος της ομάδας μπήκε μέσα για να λειτουργηθεί και οι υπόλοιποι (συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης) πήραμε τες στράτες για να παρπατήσουμε. Η Παναγιώτα αθθυμάτουν ότι κάπου κοντά είσιε μια μοσφιλιά τζιαι επήεν για να συνάξει μόσφιλα. Η ξεναγός, η Γ. κι εγώ επιάσαμεν την κατηφόρα τζαι ανακαλύψαμε μια συτζιά τζιαι ένα κλήμα τζιαι επίσης ότι η φωνή της μοναχής μοιάζει με της Βούλλα Πάλα που τραγουδούσε το «συγχώρα με παρθένα μου» Μετά εκάτσαμεν πουκάτω που ένα δεντρό τζαι εταίσαμεν τον κάττο και κάπου εκεί εστράφηκεν και η Παναγιώτα με μια φούχτα μόσφιλα στο σιέρι τζιαι θκυο κιλά στη τσέντα. Εκεί μας είπε αρκετές φορές ότι δεν τους θέλει τους κάττους, προτιμά τους σιήλλους αλλά στο τέλος μας εξήγησε και το λόγο. Όταν ήταν μικρή είσιεν ένα καττούι το οποίο αγαπούσε πολλά αλλά τη νύχτα που τζοιμάτουν η μικρή Π. το καττούι ετρύπωσεν μέσα στο κρεβάτι τζιαι η μικρή Π. το εσπούρτισεν..έτσι από τότε η Π. έπαθεν έναν άλφα ψυχολογικό με τους κάττους
Δεύτερη στάση ακριβώς απέναντι από τη Μονή το οινοποιείο Χριστούδια (σημ. λίγο ύποπτο μου φαίνεται ένα οινοποιείο σε τόσο μικρή απόσταση από μια μονή) Εκεί η κ. Ν παρόλον ότι υπήρχε ανελκυστήρας, αποφάσισε να κατεβεί με τις σκάλες και για τα επόμενα πέντε λεπτά η εικόνα ήταν η κυρία Ν. να προσπαθεί να κατεβεί τις σκάλες και πίσω ουρά είκοσι άτομα συμπεριλαμβανομένου του κ. Χριστούδια να περιμένουν την κ. Ν. να κατεβεί για να κατεβούν και οι υπόλοιποι. Κάποια στιγμή την ίδια ημέρα εκατεβήκαν και συνεχίστηκε η ξενάγηση στο οινοποιείο. Ο κ. Χριστούδιας μας έδειξε πώς γίνεται το κρασί, πώς γίνεται ο σιουσιούκκος και πως φυλάσσονται τα κρασιά στην κάβα. Ανεβήκαμε πάνω τζιαι οι δικοί μας εκάτσαν σε έναν τραπέζε τζιαι δώστου αρκέψαν τα κρασιά λες τζιαι εβρίσκουνταν σε κανένα γάμο. Σε λίγο ήρθαν ακόμα δύο ομάδες με τουρίστες και με πολλή ευγένεια ο ξεναγός των Ολλανδών εζήτησε που τους δικούς μας να κάμνουν λίγη ησυχία για να εξηγήσει στους Ολλανδούς τουρίστες (που εκάτσαν φρόνιμα γύρω που ένα στρογγυλό τραπέζι) διά τον Κυπριακόν οίνον, αλλά οι δικοί μας δεν εφακκούσαν πένα, εσυνεχίσαν κανονικά να πίνουν, να ψουμνίζουν σιουσιούκκο τζιαι κρασιά τζιαι να φωνάσκουν ασυστόλως.
Μετά το οινοποιείο η κατάσταση στο λεωφορείο άλλαξε δραματικά. Οι μισοί ήταν κεφάτοι, εμπήκαν πάνω οι μουσικές , η Ελένη έπιασε το ντέφι, αρκέψαν οι χοροί , η Α. αρρώστησε, εγώ αρρώστησα που την ώρα που μου έδωσεν η μυρωθκιά των κρασιών στο οινοποιείο τζιαι εδοκίμασα τζιαι ένα ποτηρούδιν γλυκό κρασί (σαν κουμανταρία) αλλά το λεωφορείο εσυνέχισε κανονικά ώσπου τζ εφτάσαμεν στο Μασιαιρά, όπου η ξεναγός αποφάσισε να κάμουμεν μια μικρή στάση γιατί έπρεπε να ανάψει ένα τζερί. Εγώ απλά έκατσα χαμέ πόξω που το λεωφορείο τζιαι επροσπαθούσα να με φκάλλω τα άντερα μου. Ήρτεν η ώρα να φύουμε τζιαι ο κύριος Κ. αρκούσεν να στραφεί τζ εφοηθήκαμεν μήπως τον εκρατήσαν για καλόηρο.
Επόμενη στάση τα Λεύκαρα όπου εσιωνοστήκαν ούλλοι μέσα στη στράτα εκτός την κυρία Ν. η οποία ήρθε με μια φίλη της που την εξαπόλυσεν τζιαι επροσπούσε να φκει μόνη της την ανηφόρα τζιαι έκοψε πίσω, σαν να τζ έπαιζε σε άλλη ταινία.
Τζιαι την φάκκα έφαεν την η Αγγέλω τζιαι η υποφαινόμενη, οι οποίες επήραμεν την κυρία Ν. υπό την προστασία μας (δηλαδή εκρατούσεν η μια το Πι που τα δεξιά τζαι η άλλη που τα αριστερά τζιαι στην ανηφόρα εκουντούσαμεν, όπως κουντάς το αυτοκίνητο άμαν εν ξεκινά)
Κούντα ποτζεί τζιαι κούντα ποδά τζιαι με τη βοήθεια των βοηθητικών, η κυρία Ν. επροσκύνησεν στον Αγιο Μάμα, στον τίμιο σταυρό τζιαι στην επιστροφή εκάτσαμεν για καφέ τζιαι μας είπε την ιστορία της ζωής της. Πως εγεννήθηκεν στη Γιαλούσα τζιαι έθελεν να σπουδάσει φυσικομαθηματικός αλλά άλλωσπως τα έφερεν η ζωή, τζιαι έμεινεν ασπούδαστη τζιαι ανύπαντρη γιατί έπρεπε να δουλέψει. Είναι που τους ανθρώπους όμως που δεν τα βάλλουν κάτω γιατί με το τσακισμένο της κορμί και τα πόδια γεμάτα κάλλους, το Πι, τες βοηθητικές, τζιαι την μωβ της τσεντούδα, εγύριζεν μαζί μας χτες ούλλη μέρα και δεν έκαμεν μισό παράπονο.
Μετά τον καφέ και στην επιστροφή όμως μας εγέλασεν τζιαι αντί να πάει δεξιά που ήταν το λεωφορείο, ίσιωσε προς τα πάνω, εξαπόλυσε το Πι στη μέση του δρόμου τζιαι επήεν σε παρακαλώ να παίξει καζαντί. Ποιος μας το επαραλάλησε ότι η κυρία Ν. θα μας έφκαινεν εκτός που αντάρτισσα τζιαι κουμαρόφατσα.

Επόμενη στάση Φικάρδου και παραδοσιακό φεστιβάλ. Τα αυτοκίνητα ουρά παρκαρισμένα (όπως άμαν πάεις στα σιόνια στο Τρόοδος) Συμπέρασμα αμαν έσιει μούχτι ππαλουζέ τζιαι εδέσματα ο Κυπραίος είναι πρώτος.
Εσυνεχίσαμε την περιπατική υποστήριξη στην κυρία Ν. την οποία εφκάλαμεν με το ζόρι πάνω σε ένα βουνό για να φάει (εφάκκαν μας ο καπνός των σουβλακιών) τζιαι μετά που έναν τέταρτο τζιαι έναν πήχυ γλώσσα που εκάμαμεν να την φκάλουμεν πάνω τελικά μας είπε ότι δε θα φάει τίποτε γιατί δε μπορεί να μασήσει αν τζιαι πιστεύκω ότι ο λόγος ήταν ότι έφαεν τα λευτά στο καζαντί ) Έτσι επήεν τζιαι έκατσεν σε άλλο τραπέζι μόνη της γιατί στο δικό μας της εφακκούσαν οι καπνοί των σουβλακιών.

Μόλις εκαταφέραμεν να πιάσουμε που μια πίττα σουβλάκια τζιαι πριν την πρώτη μπουκιά, η κυρία Ν. αποφάσισε να σηκωστεί και επροχωρούσεν με ταχύ βήμα προς μια χαράδρα τζ επεταχτήκαμεν ίσια πάνω να την αρπάξουμεν να μεν γκρεμμοτσακιστεί. Τελικά εγύρευκεν τόπο να κατουρήσει τζιαι ήβρεν μια παλλούρα κάτω που τη φουκού που εψήναν τες πίττες τζιαι εμείς επέξαμεν πελλό τζιαι εσυνεχίσαμεν να τρώμε με τα μούτρα μας χωσμένα μέσα στην τασιή, αφού δεν εμπορούσεν να ανοιξει η γη να μας καταπιεί.

Στην κάθοδο εκρατούσα το μπαστούνι της κυρίας Ν. πάνω στους ώμους τζιαι της τραγούδησα το ένας Αιτός καθότανε , το ιτιά ιτιά τζιαι της έκαμα τζαι τη διαφήμηση με τον Τάσο τζιαι την Γκόλφω (βλεπε σερενάτα) τζιαι έτσι εκατεβήκαμεν με παραπάνω στυλ τζιαι χορευτικά.

Για το υπόλοιπο της ημέρας τζιαι αφού εκάμαμεν στο έπακρον το καθήκον μας , την εππαρκάραμεν δίπλα που τους λοκματζήες, τζιαι εγυρίσαμεν το χωρκό με την ησυχία μας. Είδαμε το παραδοσικό οινοποιείο, εφάμεν παλουζέ, τραχανά τζιαι αναρή βραστή τζιαι εξεκινήσαμεν το ταξίδι της επιστροφής μείον ένας αφού ήρτεν το ασθενοφόρο τζιαι εσύναξεν μια επιβάτισσα (όχι η Κυρία Ν. που είναι μια αππάρα τζιαι θα μας θάψει ούλλους ) που στο έφκα του μασιαιρά αρρώστησε..γιατί ελασκάραν οι βαλβίδες της λόγω του υψόμετρου.

Η εκδρομή έκλεισε λίγο πριν το έμπα της Λάρνακας με την Π να μας τραγουδά Ρίτα Σακελλαρίου και «αυτός ο άνθρωπος αυτός» και την συγγραφέα σκέφτεται σοβαρά ότι τούτες οι γυναίκες βάλλουν μας γυαλιά... χαράς την ενέργεια τους αφού ακόμα εν εστραφήκαμεν εσυζητούσαν για το επόμενο τους ταξίδι στα Χανιά. Ο Θεός να μας διά την όρεξη τους..

Μέχρι την επόμενη φορά….

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018

η φοινιτζιά

Σεπτέβρης 15

Στο δωμάτιο μου, στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάθκια

αγαπημένη μου

ερώτησε με σήμερα ένας καλός φρεντ γιατί έσιει μέρες να γράψω ...

η αλήθκεια είναι ότι έκοψα λίγο πίσω τζιαι επίσης δεν ήθελα να γράφω για να γράφω, ήθελα να γράψω όταν έχω κάτι σημαντικό να γράψω

επίσης οι μέρες τούτες ήταν παράξενες και ήμουν παγωμένη. Μπήκα στη διαδιακασία που μπαίνω όταν μου συμβαίνουν πολλά και δεν ξέρω που θα τα βάλω, έτσι τα αφήνω σε μια κατάσταση αναμονής .. και εγώ παγώνω συναισθηματικά, σβήνω ένα πράμα και απλά αφήνω σε λειτουργία το μέρος του εαυτού μου που εκτελεί τις βασικές λειτουργίες, ξέρεις, να σηκωθώ, να πάρω το μωρό σχολείο, να πάω δουλειά

είμαι καταπληκτικά καλή στις βασικές μου λειτουργίες μπορώ να πω, εμπήκα σε φόρμα και τάξη και όλα πήγαιναν ρολόι, όλα μηχανικά όμως

κατά τα άλλα .. πέρασα ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ..

πήγα να δω το θείο μου, αναγκαστικά γιατί απέφευγα να πάω, αν και είχε καιρό που μου ελάλεν η μάνα μου ότι δεν ήταν καλά, αλλά βλέπεις έκανα την ίδια μαλακία που έκανα και όταν μπήκε η γιαγιά μου στο γηροκομείο. Μέσα σε ένα χρόνο πήγα δύο με τρεις φορές απλά και μόνον γιατί λυπόμουν να την βλέπω στο γηροκομείο, και έκανα τούτη την ηλιθιότητα, να μην πηγαίνω, Πήγαινα στη Λευκωσία δουλειά και κάθε μέρα περνούσα από το γηροκομείο και το έβλεπα και έλεγα θα πάω αύριο και αύριο έλεγα θα πάω αύριο μέχρι που η γιαγιά μου ήταν ετοιμοθάνατη και αναγκαστικά πήγα να την αποχαιρετίσω..

και τώρα έκανα την ίδια μαλακία, δεν επήγαινα να δω το θείο μου αν και πριν πήγαινα, πήγαινα και παίζαμε κάποτε σκάκι και πήγα πέρσι και μου έδωσε δέντρα και έφερα στην αυλή μου να φυτέψω, μια συτζιά μια μεσπιλιά

τώρα όμως ήρθε η κόρη του να τον δει από Καναδά και έπρεπε να πάω να δω και την ξάδερφη μου να μη φανώ τέλεια γαιδούρα και πήγα, στο σπίτι του θείου μου και ..

τον βρήκα στον καναπέ να κάθεται, του εβάλαν από κάτω ένα κουιλτ να είναι μαλακά και τα πόδια του ήταν διπλωμένα και ακουμπημένα στο τραπεζάκι, τα χείλη του έτρεμαν, τα πόδια του έτρεμαν και ήταν ο μισός από την τελευταία φορά που το είδα. Και εγώ ένιωσα η πιο ηλίθια ηλιθια στον κόσμο που έκαμα τόσο καιρό να πάω να τον δω..

ερώτησε με πώς πάνε τα δέντρα

έχει ακόμα τα μυαλά του και έχει εκείνο το χιούμορ του και εκείνο το χαμογελάκι του ...

είναι ο αγαπημένος μου θείος και τσακώθηκα μαζί του πριν χρόνια γιατί εγώ έκοφκα τις πατάτες με έναν τρόπο και εκείνος μου είπε ότι της έκοφκε με άλλο τρόπο, ενευρίασα τζιαι έφυγα ..

τωρά άλλαξα , επεράσαν το χρόνια, δεν νευριάζω για το σχήμα των πατατών ούτε για τίποτα, σπάνια νευριάζω πια

επί πέντε λεπτά επροσπαθούσε να βάλει το πόδι του μέσα στην δερμάτινη του καφέ παντόφλα

εκορακούσε το μεγάλο του δάχτυλο πουπάνω και δεν έμπαινε το πόδι του μέσα

και εγώ έβλεπα και δεν ελάλουν τίποτε να μεν τον προσβάλω, η κόρη του εθώρεν τζιαι δεν ελάλεν τίποτε να μεν τον πληγώσει, εσιωπήσαμε τζιαι εκαρτερούσαμεν να το βάλει μόνος του να μεν νιώσει άχρηστος τζιαι ανήμπορος

το πρωί ήρτεν ένας νεαρούλης τζιαι μου εκλάδεψεν την φοινιτζιά, είσιε κάτι εργαλεία τζιαι εσκαρφάλωσεν τζει πάνω, έκαμεν θκυο ώρες να κατεβεί

έδωσα του πενήντα ευρώ, εζήτησε νερό, ερώησα τον αν θέλει φαί, σάντουιτς, είπε όι μόνο νερό, μετά εζήτησε μπύρα είχα μια που τα πέρσι το καλοτζαίρι έληξε εν την έθελε, έδωσα του σιοκολάτα, είναι που το Μπαγκλατές λαλεί τζιαι είπε μου θέλει τζιαι το κατζέλι βάψιμο, ξέρω το είπα του αλλά εν έχω άλλα λευτά, άλλη φορά....

η φοινιτζιά μου εν η πιο ψηλή του δρόμου, θωρώ την τζιαι καμαρώνω

που ήμουν μιτσιά, έππεφτα τη νύχτα τζιαι έκλαια άμπα τζιαι πάθει τίποτε ο παπάς μου
γιατί ο παπάς μου δεν ήταν τζιαμέ να πάω να του πω είδα άσιημο όνειρο ή να του πω καληνύχτα ούτε τηλέφωνα είχαμε να πιάνουμε ότι ώρα θέλουμε
έπρεπε να καρτερώ που τη μια Κυριακή ως την άλλη για να τον ξαναδώ ζωντανό για να ξέρω ότι εν έπαθε τίποτε

(εν ηξέρω τι είναι σιειρότερο να μεν έσιεις κανένα ή να έσιεις τζιαι να φοάσαι να μεν πάθει τίποτε)

ξέρω ότι ο φόος εν ο ίδιος ότι ηλικία τζαι αν είσαι, ότι ηλικία τζιαι να είναι ο γονιός σου

η φοινιτζιά είναι πόξω που το παράθυρο της κάμαρης μου τζιαι τη θωρώ τζιαι τωρά έτσι ψιλοκλαδεμένη που είναι εν πολλά όμορφη

ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

η αλήθεια που θέλω να ζήσω

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

η Αφρικάνικη κούκλα Κριτική Από τoν Χρίστο Τσιαήλη

Δημοφιλή

Απαγωγή – Συνεχής ενημέρωση: Ο τρόπος που προσέγγισε τα παιδιά ο...

Έτσι στόχευσαν τον εκπαιδευτικό. Επόμενος στόχος; ΕΣΥ!

«Ψήνεται» και η αποφυλάκιση παιδεραστή µεγαλοεπιχειρηµατία

Συνεργατισμός: Αγράμματοι τον έστησαν, μορφωμένοι τον διέλυσαν

Τελευταίες Αναρτήσεις

Χαμπιαούρης: Ισχύουν φέτος οι εξετάσεις ανα τετράμηνο

Δωρεάν παραχώρηση μετρητών γλυκόζης αίματος

Θυμός, αγανάκτηση, κραυγή απόγνωσης για το Νοσοκομείο Λεμεσού

Τσαβούσογλου: Νέα διαδικασία που να εστιάζει σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Αγάπη σε περιμένω

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Ιστοριες για Κυπραιους Η εκδρομη

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018

η φοινιτζιά

12 12

Πληροφορίες

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΧΩΡΟ ΜΟΥ