Αγάπη σε περιμένω

Σεπτέμβρης 26 Καφέ Νέρο με καπουτσίνο γκράντε έξτρα χοτ

Μετά από ένα μήνα σχεδόν αφοσιωμένης εργασίας τελείωσε το θεατρικό. Το τέλειωσα προψές γύρω στις 10 το βράδυ και από την πολλή ένταση, συγκίνηση κλπ έκλαια μόλις τέλειωσα. Οκ ήταν και λίγο συγκινητικό το τέλος και άλλο να το σκέφτεσαι, άλλο να το γράφεις και άλλο να το ολοκληρώνεις. Πάλι θυμίζει λίγο τη διαδικασία μιας εγκυμοσύνης και μιας γέννας και της συγκίνησης που νιώθεις την πρώτη φορά που κρατάς το μωρό σου στα χέρια σου.

Χτες ένιωσα έτοιμη και έκανα αυτό που έλεγα ότι θα έκανα την πρώτη του μηνός. Μπήκα για εικοσιτέσσερις ώρες στο φέισμπουκ, έκανα μια υπενθύμιση στους φίλους μου γιατί αρκετοί με έψαχναν και δεν ήξεραν τι γίνεται, και τους είπα ότι είμαι καλα, ζω γράφω εδώ είναι οι διεύθυνση του μπλογκ και μπήκαν αρκετοί και χτες και σήμερα γιατί το αγαπητό μας μπλγκ σαιτ μετρά πόσοι μπαίνουν σε αντίθεση με το φέισμπουκ που πολλοί βλέπουν και διαβάζουν αλλά αν δεν σου κάνουν λάικ εσύ δεν παίρνεις είδηση. Μπήκα λοιπόν για ένα εικοσιτετράωρο και ήταν ένα τεστ για μένα, για το πώς θα νιώσω και τι ένιωσα, ένιωσα σαν πρώην καπνιστής που ανάβει ένα τσιγάρο μετά από χρόνια για να δει τι του λέει η γεύση αλλά η γεύση δεν του αρέσει πια, ο οργανισμός του δεν τη θέλει. Το χάρηκα που ένιωσα έτσι, γιατί αυτό σημαίνει ότι έξω ξεπεράσει τον εθισμό μου στα κόκκινα φωτάκια και στα λάικ και είμαι πλέον συνειδητά σε άλλο επίπεδο.

Το θέατρο, το θέατρο νιώθω ότι ήταν το καλύτερο που έγραψα μέχρι σήμερα. Έσκαψα μέσα μου και έγραψα, συνέπεσε με την έξοδο μου από το δίχτυο και ήταν η πιο σωστή και συνειδητή θα έλεγα δουλειά μου μέχρι σήμερα, δούλεψα και το απόλαυσα και το χάρηκα. Ήταν σαν μια ερωτική σχέση σε μια αποκλεισμένη τοποθεία, όπου δύο ανθρωποι πάνε κάπου οι δυο τους, ζούν κάτι αποκλειστικά δικό τους, χωρίς περισπασμούς και μετά αφού το ζήσουν και χορτάσουν επιστρέφουν στην καθημερινότητα τους. Κάπως έτσι έγινε τώρα, ήμουν εγώ και το θέατρο, οι ήρωες μου, η ιστορία, την οποία ξεκίνησα να γράφω εγώ αλλά από ένα σημείο και μετά γραφόταν μόνη της, οι ήρωες άρχισαν από αλλού και πήγαν αλλού και γενικά η ανατροπή ήταν συνεχής μέχρι το τέλος και για μένα που το έγραφα. ¨Εϊμαι ευχαριστημένη, πάρα πολύ ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα.

Είναι η πολλοστή φορά που ο σκοπός γίνεται αυτοσκοπός και στο τέλος της ημέρας λέω άξιζε τον κόπο. Τι εννοώ ; Εννοώ ότι είναι πολλές οι φορές που ξεκινώ να γράφω κάτι γιατί έχω κάτι προσωπικό που με βασανίζει, υπάρχει κάτι που με πονάει κλπ και το κάνω για να απασχολήσω με κάτι τον εαυτό μου για να ξεπεράσω ή να ξεχάσω εκείνο που με βασανίζει. Στην πορεία όμως και την ώρα που δουλεύω ξεχνώ αυτό που με βασάνιζε, προβλημάτιζε και αφοσιώνομαι πλήρως στο κείμενο μου, με καταπίνει εκείνος ο κόσμος και χάνομαι σε μιαν άλλη ιστορία στο σημείο που όταν επανέλθω πίσω καταλαβαίνω πόσο καλό μου έκανε.

Ίσως αυτή είναι η μαγεία της μυθοπλασίας, ίσως αυτή είναι η ευεργετική της δύναμη. Δεν είναι ποίηση όπου θα κάτσεις να αναλωθείς με τον προσωπικό σου πόνο και θα τον κεντήσεις και θα τον ομορφήσεις με λέξεις για να τον αντέξεις. Εδώ είναι κάτι άλλο, είναι μια νέα ιστορία που θα την πλάσεις από την αρχή, ήρωες που ο κάθε ένας έχει τον χαραχτήρα και την προσωπικότητα του, λόγια που θα πουν εκείνοι, που όλοι εκείνοι είσαι εσύ αλλά πρέπει να είναι και ο εαυτός τους !

Ίσως το πιο αληθινό σενάριο που έγραψα ποτέ, ίσως το πιο βιωματικό, εκείνοι που θα το ακούσουν και θα το διαβάσουν ίσως δουν κάτι από τον εαυτό τους μέσα ή κάτι από κάποιον γνωστό τους, η ζωή μας έτσι κι αλλιώς και οι ιστορίες μας μοιάζουν λίγο πολύ.

Όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε

σήμερα είμαι καλά !  αγάπη, σε περιμένω ..