Σιωπή

Λιβάδια 9 Σεπτέμβρη ώρα 8.34

Επιτέλους δρόσισε και μπορώ να κάτσω στο δωμάτιο χωρίς κλιματιστικό. Από την άλλη έχουμε τα κουνούπια, γιατί δε γίνεται να μην υπάρχει κάτι ενοχλητικό σε αυτόν τον τόπο. Επίσης υπάρχει κάτι στο συρτάρι του έπιπλου μου που κατσιαρίζει μόλις σβήσω το φως. Έχει λίγες νύχτες που κάτι παίζει και η αλήθεια ενόμιζα ότι ήταν κάτι πίσω ή κάτω από το έπιπλο και χτες (άτε τωρα ήνταλως λέμε το επίτησα) α ψέκασα με από αυτό το κατσαριδοκτόνο και κλείδωσα το δωμάτιο για δύο ώρες αλλά δυστυχώς τη νύχτα ότι και αν ήταν, παρέμεινε ζωντανό και επανήλθε στις συνηθισμένες του δραστηριότητες. Προς το παρόν φοβάμαι να ανοίξω το συρτάρι γιατί έχω μια φοβία με τους ποντικούς, το πιο πιθανόν είναι να βάλω σιταρούδι να ψοφήσει και να βάλω κάποιον άλλο (πιθανόν τον πρώην μου) να ανοίξει το συρτάρι όταν θα αρχίζει να βρωμεί το πτώμα. Με λίγα λόγια θα κοιμηθώ και απόψε στο άλλο δωμάτιο. Κατά τα άλλα έβαλα κλασσική μουσική στο λαπτοπ (η νέα μου συνήθεια που απέχτησα εδώ και λίγες μέρες, πρώτον να ακούω κλασσική μουσική και δεύτερον να βλέπω ντοκυμαντέρ για τους Σουμέριους και όλα τα παράξενα που έγιναν πριν την μεγάλη πλημμύρα) και πιστεύω ότι ο ποντικός (αν είναι ποντικός που ζει στο συρτάρι) θα είναι ευγνώμων που θα ακούσει αυτά τα ωραία ακούσματα πριν να πεθάνει, γιατί σκέφτου τι απαίσιο θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα άκουγε να ήταν η Βανδή να τραγουδά, γιατί υπάρχει ζωή και μετά από σένα.

Στο μυαλό μου έχω πολλά πράγματα. Έχω τον Γιάλομ και τους Σουμέριους και το ότι θα ήθελα να είχα σπουδάσει ιστορία ή ψυχολογία ή και τα δύο γιατί και τα δύο αφορούν τον άνθρωπο και είναι αλληλοσυνδεόμενα αν και μερικές φορές τα μελετούμε χωριστά. Όμως το γεγονός είναι ότι για να μελετήσουμε την ιστορία ενός τόπου πρέπει να μελετήσουμε την ψυχολογία εκείνων που γράφουν την ιστορία, και το αντίθετο για να καταλάβουμε την ψυχολογία των ανθρώπων πρέπει να μελετήσουμε την περίοδο και τις συνθήκες στις οποίες ζουν.

Εκείνο που παρατηρείται στην εποχή μας είναι το ενώ υπάρχει τόσο τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη, ο άνθρωπος έχει τα πάντα από θέμα υλικών αγαθών και ποιότητας ζωής βλέπουμε την ίδια στιγμή ότι ο ίδιος αυτός άνθρωπος, ο σύγχρονος άνθρωπος του 21ου αιώνα είναι πιο φοβισμένος από ποτέ, πιο μοναξιασμένος από ποτέ, πιο κενός από ποτέ. Και αυτό γιατί μέσα στην πληθώρα αγαθών και υπηρεσιών που έχει και κατέχει και του παρέχονται έχασε τον εαυτό του

Ίσως η δυνατότητα να έχεις τα πάντα σου αφαιρεί την αξία από το ένα

Ίσως η δυνατότητα να συνομιλείς και να γνωρίζεις χιλιάδες ανθρώπους εύκολα, και άκοπα σου αφαιρεί την ικανότητα να συνάψεις μια βαθιά και ουσιαστική σχέση με έναν

Ίσως κάποια στιγμή, να χρειάζεται να κλείσουμε τα “παράθυρα” του υπολογιστή και απλά να φύγουμε

Σε ένα δάσος, ένας άντρας και μια γυναίκα γυμνοί, κρατώντας χέρια, περπατούν......

ίσως κάποτε, άμα απογυμνωθούν εντελώς οι άνθρωποι, καταφέρουν να  ενωθούν

ξέρω κάποτε αυτά που σου λέω είναι κάπως ανακατωμένα, ασύνδετα, αλλά κάπως έτσι ανακατωμένη είναι και η ζωή μας και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο ασύνδετα

πίστεψε με απλά προσπαθώ να βγάλω μια άκρη, όπως και εσύ και κάποτε υπάρχουν και φορές που δεν μπορούμε να βάλουμε σε όλες τις σκέψεις μας λόγια 

απλά κλείνεις τα μάτια και ακούς τη μουσική 

https://www.youtube.com/watch?v=YFD2PPAqNbw