ΜΑΣΚΕΣ
Στον γυάλινο καθρέφτη το πρόσωπο μου βλέπω
Θυμωμένα κοιτάζουν τα μάτια, με τρομάζουν
Ζαλίστηκα και πέταξε για λίγο η ψυχή μου
Σ΄ωκεανούς και θάλασσες ταξίδεψε για λίγο
Στα μακρινά τα πέλαγα, κι’ άλλες ψυχές συνάντησε
Ανθρώπων που δεν μπόρεσαν να μείνουνε στο λίγο
και δυο φτερούγες έβγαλαν πετώντας πιο ψηλά
Γιατί στη γη δεν άντεξαν το χώμα να τους καίει
Θαρρείς ψηλά στα ουράνια, όλοι αγγέλοι μοιάζουνε
Ποτέ δε σ΄ ακουμπάει, ο πόνος κι΄η ασχήμια
Και πίσω δεν γυρίζεις πια, μα πιο ψηλά πετάς
Γιατί τη γη ρημάξανε, άνθρωποι αγρίμια
Δε θα μπορέσω στη σκιά, ποτέ μου εγώ να ζήσω
Γιατί η καρδιά χρόννια ζητά, στο φως να λυτρωθεί
Στο έργο αυτό δεν παίζω πια, φτασμένοι ηθοποιοί
Μα εσείς το ρόλο σας καλά , φροντίσατε να παίξετε
Το πρόσωπο μου τώρα, κοιτάζω και μ΄αρέσει
Γιατί από πάνω η μάσκα για πάντα έχει πέσει
Δυστυχισμένοι θά στε στην όμορφη σας πλάνη
Κορώνες στολισμένες φορώντας στο κεφάλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου