ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ

Και ξαφνικά, ενώ όλα βαίνουν καλώς και "εντός ελέγχου" κάτι συμβαίνει και απειλεί να διαταράξει την τόσο ήρεμη σου καθημερινότητα.
Ένας δικός σου άνθρωπος θα χαθεί σύντομα, μια μάνα, ένας πατέρας, ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Και τότε σοκάρεσαι, ξυπνάς στη διαπίστωση του θανάτου.
Ενός θανάτου που ο άνθρωπος αρνείται να δεχτεί.
Κανείς δε θα ζήσει για πάντα, και όμως όταν βλέπω τα παιδιά μου δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Νοιώθω το παρόν να είναι η αιωνιότητα μου. Δεν θέλω να το σκεφτώ διαφορετικά, όμως αυτό που θέλω εγώ δεν έχει καμιά σημασία.
Δε θα το φιλοσοφήσω περισσότερο ούτε θα πω τα τετριμμένα, ζήσε τη στιγμή και μαλακίες.
Λίγους μήνες πριν η κόρη μου έκλαιε λίγο πριν κοιμηθεί. "δε θέλω να πεθάνω μου είπε" και τότε κατάλαβα πόσο απογοητευτικό είναι για ένα παιδί  να διαπιστώνει μεγαλώνοντας ότι κάποια μέρα δε θα υπάρχει πια. Και τι θα πεις σε αυτό το παιδί, και τι θα πεις στον γονιό σου όταν έρθει η ώρα να φύγει και του κρατάς το χέρι, και βλέπει στα μάτια του το φόβο, ακριβώς τον ίδιο φόβο που ένοιωσε και το παιδί σου γιατί έρχεται το τέλος. Τι θα πεις σε αυτόν τον άνθρωπο; Τι;