12 12

 Το σημερινό μου άρθρο απευθύνεται στους μονογονιούς τζιαι στους ανθρώπους που εδεχτήκαν βία

Μετά από τον ντόρο και την φασαρία στα μίντια για της δηλώσεις του ενός και του άλλου και τα σεξιστικά σχόλια οι δικές μου σκέψεις είναι οι εξής

Τα σχόλια του ενός και του άλλου είναι η μικρή κορυφή του παγόβουνου. Τα ουσιαστικά προβλήματα ξεκινούν από μια νομοθεσία που δεν προστατεύει πρωτίστως τα παιδιά, ούτε τις γυναίκες και τις αστείες ποινές σε περιπτώσεις καταδίκης ατόμων που ασκούν έμφυλη και σεξουαλική βία. Από μια κοινωνία που αφήνει τον βιαστή και τον κακοποιητή ατιμώρητο και ναι και εκείνον που με τα σχόλια του δίνει το μήνυμα συνεχίστε την κακοποίηση είναι ένδειξη ανδρισμού και δύναμης.

Η κοινωνία αυτή στην νήσο των Αγίων που το ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας είναι άνω του 35 % πάνω από τον Ευρωπαικό μέσο όρο, όπου η γραμμή βοήθειας δέχτηκε 570 κλήσεις σε 15 μέρες.

Τα παιδιά είναι απροστάτευτα από αυτήν την νομοθεσία. Γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάει μια υπηρεσία να αφαιρέσει την κηδεμονία από γονείς αλκοολικούς, ναρκωμανείς, γονείς που σκοτώνονται μεταξύ τους , που καυγαδίζουν, που είναι ρατσιστές, που είναι παλιοχαραχτήρες, που δεν θα δώσουν καμιά γαλούχηση και καμιά παιδεία στα παιδιά τους, παρά μόνον θα τους κληρονομήσουν το τοξικό τους dna και τον βίαιο χαραχτήρα τους, παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τα κορίτσια διδάσκονται ότι είναι ο παπάς να δέρνει την μάμα και τα αγόρια διδάσκονται ότι θα δέρνουν θα βρίζουν και θα υποτιμούν τα κορίτσια. Όλα αυτά διδάσκονται. Καμιά γυναίκα δεν ξύπνησε μια καλή ημέρα και έγινε θύμα και κανένας άντρας δεν ξύπνησε μια καλή μέρα και έγινε βίαιος, όλοι αυτοί ήταν παιδιά που σαν σφουγγάρια απορρόφησαν όσα βίωναν στις οικογένειες τους.

Την βία την παράγει η κοινωνία, τελεία.

Και συνεχίζω απευθυνόμενη στους μονογονιούς και τούτη τη ρετσινιά των χωρισμένων και των παιδιών των χωρισμένων. Ούτε οι μονογονιοί εξυπνήσαν μια καλή μέρα και αποφασίσαν να ανοίξουν την παντιέρα της ελευθερίας. Ανήκαν σε μια από τις πιο πάνω ομάδες εμαλλώναν για χρόνια πολλά με τον πρώην τους και μια μέρα είπαν δεν πάει άλλο. Ξαναξεκινούν από το μηδέν. Έχουν να διαχειριστούν την απώλεια ενός γάμου που απέτυχε. Έχουν να διαχειριστούν τα ψυχολογικά τους τραύματα που τους άφησε η πολύχρονη παραμονή σε μια τοξική σχέση. Έχουν να διαχειριστούν τα τραύματα των παιδιών τους και τα ψυχολογικά των παιδιών τους και έχουν να διαχειριστούν την ενοχή που τους τρώει μέρα νύχτα γιατί οι ίδιοι προκάλεσαν το τραύμα στα παιδιά τους. Έχουν να διαχειριστούν τα οικονομικά τους προβλήματα, γονείς και περίγυρο που μπορεί να μην τους στηρίζουν γιατί είναι της παλιάς κκελλές. Και την μοναξιά τους και τις φοβίες τους ειδικά αν είσαι μάνα κι αν ο άλλος που θα γνωρίσεις θα είναι της εμπιστοσύνης. Αποτέλεσμα μινίσκεις μόνος σου.

Οι μονογονιοί στην τελική αν κάμουν έγκαιρα τις διορθωτικές τους κινήσεις και αν ηρεμήσουν και αποκτήσουν μεταξύ τους μια καλή συνεννόηση και μια καλή συνεργασία μπορεί μετά την πάροδο κάποιων μηνών να γίνουν και πιο καλοί γονείς για τα παιδιά τους. Αυτοί οι μονογονιοί απαλλάξαν και τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους από κάτι τοξικό. Δεν είναι οι μονογονιοί προβληματικοί ούτε τα παιδιά των μονογονιών καταδικασμένα.

Καταδικασμένα δυστυχώς είναι άλλα παιδιά. Εκείνα που θα βλέπουν την μάνα τους να τρώει ξύλο μέχρι το τέλος της ζωής της και να μην βρίσκει τη δύναμη να φύγει να χωρίσει και να τους προσφέρει προστασία. Παιδιά που θα βλέπουν δύο ανθρώπους ακόμα και όταν τα ίδια έχουν ενηλικιωθεί και φύγει από το σπίτι να τσακώνονται σαν τα κοκόρια, να πετούν δηλητήριο ο ένας για τον άλλο σε οικογενειακές συνάξεις και τραπέζια και να περιμένει η μια να γεράσει και να πεθάνει πρώτος ο άλλος μπας και ζήσει μόνη της λίγα χρόνια με ηρεμία.

Το πιο πάνω άρθρο το γράφω ως μάνα μονογονιός εδώ και παιδί χωρισμένων γονιών που πήραν διαζύγιο το 1980 και τα έζησα και τα είδα από όλες τις πλευρές. Τζιαι ένα μπράβο στην μάνα μου και ένα ευχαριστώ γιατί ξέρω δεν ήταν εύκολο να χωρίζει το 1980 έξι χρόνια μετά την εισβολή να ζεις σε ένα προσφυγικό συνοικισμό και να παίρνεις έτσι απόφαση. Τζαι η μάνα μου δεν ήταν η τέλεια μάνα πίστεψε με τζιαι ούτε εγώ ήμουν η τέλεια μάνα πίστεψε με αλλά με έμαθε η μάνα μου να μεν έχω «αρχηγό», να ζω με αξιοπρέπεια, να μην εκτελώ διαταγές, να μην είμαι δούλα κανενός, να έχω οικονομική ανεξαρτησία έτσι ώστε να έχω την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή και οτιδήποτε συμβεί να μπορώ να συντηρήσω και τον εαυτό μου και τα παιδιά μου.

Και ναι μιλώ σε εσένα που είσαι μονογονιός τζιαι τραβάς τούτο την γολγοθά τζιαι επειδή ξέρω ότι κάθεσαι την νύχτα τζιαι νιώθεις ενοχές που τους στερείς πράματα τζιαι έχουν παράπονα να ξέρεις ότι όπως ήρταν μια μέρα εμάς τζιαι μας είπαν τα παράπονα τους τζαι έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη με τον ίδιο τρόπο θα πάνε κάποια μέρα τα παιδιά εκείνων που αρνηθήκαν να χωρίσουν τζιαι τους εμάθαν ότι «οικογένεια» είναι κάτι τοξικό τζαι θα τους ρωτήσουν

Γιατί εμείνετε μαζί, αφού εσκοτώνεστουν τζιαι αφού δεν αγαπιέστε γιατί εμείνετε μαζί;

Για εσάς, απαντούν οι γονείς

Εμάς ερωτήσετε μας; απαντούν τα παιδιά

Εν πολλά μακρύς ο δρόμος της θεραπείας τζιαι της συγχώρεσης πολλά μεγάλος, πολλά επώδυνος τζιαι εν να έρτει η ώρα που ο κάθε ένας θα θερίσει ότι έσπειρε. Ποιος γονιός θα έσει την ταπείνωση να ακούσει τζιαι να ζητήσει συγνώμη τζιαι να διορθωθεί., Τζαι ποιο παιδί θα κάμει την υπέρβαση τζιαι θα συγχωρέσει τον κακοποιητικό γονιό του, ποιο θα κάμει ψυχοθεραπεία τζιαι ποιο θα ισορροπήσει μετά από χρόνια τζιαι χρόνια βίας, τζιαι ποιο παιδί θα τον κουβαλά μέσα του παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τζιαι κάποια στιγμή αν κάμεις ειρήνη με τα παιθκιά σου κάμε μου μια χάρη βρες τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι εσύ τον γονιό σου, ίσως έτσι βρεις τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι τον εαυτό σου. Αγαπώ σε να θυμάσαι

11 12

 11 Δεκέμβρη 2024

Τρεις μέρες πριν το ταξίδι στην Αθήνα. Το δεύτερο ταξίδι στην Αθήνα για φέτος. Το προηγούμενο ήταν τον Μάη για την παρουσίαση του θεατρικού μου. Είχα τον παπά μαζί μου, το λες τζιαι τούτο μια πρόκληση, είχα και την κόρη μου που εκατέβηκε με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και ήμασταν όπως την Αγία Τριάδα.

Όταν της είπα ότι έκοψα τα εισητήρια για την Αθήνα μου λαλεί α τέλεια θα ρτω και εγώ τζιαι εχάρηκα τζαι εκουρτίστηκα ότι θα έρτει τζιαι θα καθούμαστε να πίνουμε ζεστή σοκολάτα στο καφέ στην Αθήνα τζιαι θα γυρίζουμε αγκαλίτσα να θωρούμε τες βιτρίνες τζιαι θα τρώμε σε κανά ταβερνάκι μεζούθκια. Τελικά αποφάσισε ότι δεν θα έρτει το μωρό μου έχει πολλά μαθήματα έχει πρόβες έχει παραστάσεις, θα την δούμε τα Χριστούγεννα.

Αθήνα λοιπόν. Δεν θυμάμαι αν εξαναπήα Δεκέμβρη στην Αθήνα. Νομίζω εν επήα. Την προηγούμενη φορά που επήα κάπου μόνη μου, τέλεια μόνη μου ήταν τον Οκτώβρη του 2020 που επήα τζιαι έμεινα δύο μέρες στην Πάφο. Τώρα θα είναι η δεύτερη φορά. Θα πάρω μαζί μου την ομιλία τζιαι το βιβλίο τζιαι πρέπει σήμερα αύριο να αποφασίσω τι θα φορίσω στην παρουσίαση. Βαρκούμαι τα τούτα αλλά άτε εν γίνεται διαφορετικά.

Πέρσι έτσι μέρες εκάμαμε μια ανεπίσημη σύναξη με τους φίλους μου στο σπίτι μου, ανάψαμε το τζάκι τζιαι εμαείρεψα σούπα τζιαι μετά εκάτσαμε στο σαλόνι τζιαι ελαλούσαμεν για τους στόχους μας του επόμενου χρόνου, του 2024 δηλαδή. Εγώ είπα τους θα γράψω δύο βιβλία τζιαι θα πάω τρία ταξίθκια. Τζιαι έγραψα δύο βιβλία τζιαι επήα τρία ταξίθκια τζιαι για να κάμω τζιαι την υπέρβαση τούτο θα είναι το τέταρτο. Πριν λλίες μέρες εξαναβρεθήκαμε τούτοι οι τέσσερις, εκάτσαμε στο νέρο επαραγγείλαμε ποτά τζαι εκάμαμεν την ίδια συζήτηση. Τι θέλουμε που τον επόμενο χρόνο.

Την περασμένη Παρασκευή ήμουν άρρωστη ποτζείνη την αδιαθεσία που παθαίνει η γυναίκα μια φορά τον μήνα. Μια φορά τον μήνα το λοιπόν για μια θκυο μέρες γίνουμε ένα χάλι μαύρο πρέπει να χαπώνουμε κάθε 4-6 ώρες παυσίπονα τζιαι να κλαίω την μοίρα μου με μια πουγιώττα τσιλλιμένη πάνω στην τζοιλιά μου. Το ευχάριστο με το τάιμινγκ ήταν ότι εν θα είμαι ένα χάλι μαύρο που θα είμαι στην Αθήνα γιατί στο ωρολόγιο μηνιαίο πρόγραμμα κάθε γυναίκας τούτα έχουν σημασία. Πότε θα δει πότε θα τελειώσει, αν θα είναι η πρώτη μέρα η δεύτερη, μέρα ωορρηξίας γιατί τζιαι τζείνες τες ημέρες πιάνουν με κάτι εκκεντροσίνες τζιαι ούτο κάθ εξής. Τελοσπάντων ήταν Παρασκευή δείλις ήμουν διαλυμένη μετά που οκτώ ώρες στο γραφείο, πάνω στον καναπέ, καρτερώντας το νουροφέν εξπρές να με πιάσει, με την πουγιώττα αγκαλιά τζιαι το τσάι δίπλα. Η ώρα εφτά όμως έπρεπε να πάω στην συνάντηση των Interrnations. Μάλιστα με τούτο το χάλι είχα να οδηγήσω τζιαι να πάω στην συνάντηση των Internations.

Τι είναι το Internations. Είναι μια οργάνωση, μια ομάδα ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες τζιαι μινίσκουν στη δική μας τζιαι επειδή μινίσκουν σε μια ξένη χώρα τζιαι θέλουν να κάμουν νέους φίλους τζιαι να κοινωνικοποιηθούν διοργανώνουν εκδηλώσεις μεταξύ τους. Τζιαι εγώ τι γυρέυκω μαζί τους αφού είμαι Κυπραία; Επειδή τζιαι εγώ νιώθω ξένη μέσα στον τόπο μου, λόγω τρόπου σκέψης τζιαι γιατί εμεγάλωσα με ξένους νιώθω ότι τα βρίσκω παραπάνω με τους ξένους παρά με τους Κυπραίους. Τζιαι επίσης αρέσκει μου να γνωρίζω ποθεν ήρταν, ποια εν η ιστορία τους, γιατί ήρταν Κύπρο κλπ

Ήμουν χάλια το λοιπόν αλλά δεν εμπορούσα να μεν πάω γιατί έφτασα τζιαι είπα τζιαι κάποιου άλλου τζιαι εν επήαιννε να του πω τελευταία στιγμή ξέρεις εκάλεσα σε να έρτεις αλλά αν θα πάω εγώ. Οπότε αφού εδούλεψε τζιαι το νουροφέν τζαι επόκατσε ο πόνος, εντύθηκα εσηκώστηκα τζιαι επήα. Εκατσα θκυο ώρες εμιλήσαμε, εγνωρίσαμε κόσμο, τζιαι ο τι θαύμα εξίασα ότι ήμουν χάλια τζιαι ότι επόνουν τζιαι ότι πριν θκυο ώρες ήμουν πάνω στο καναπέ τζαι έκλαια τη μοίρα μου. Ήμουν όπως την αππάρα εγέλουν τζιαι ελάλουν ιστορίες τζιαι μετά που ετέλειωσε η συνάντηση επήαμεν τζιαι περπάτημα στον παραλιακό με τον γνωστό μου τζαι μετά έφυα.

Τζιαι γιατί σου τα λαλώ τούτα ούλλα. Τρεις μέρες πριν την Αθήνα. Γιατί ξέρω με εν έχω πάντα όρεξη να πάω κάπου ή να κάμω κάτι. Τζείνες οι οκτώ ώρες πίσω που το γραφείο εν μου αφήνουν πολλή όρεξη για κάτι άλλο. Τζαι όι μόνο τζείνες, τζιαι τα άλλα όλα που δεν θέλω τωρά να τα αναμασώ. Έσιει περιόδους που πάεις τέλεια κάτω, πιάνεις πάτο τζιαι η αρνητικότητα κάμνει κουμάντο μέσα στον εγκέφαλο σου. Έσιει ένα μήνα νιώθω θυμό, νεύρα, λύπη, άρνηση, τζιαι εκουράστηκα να ζω με τον εαυτό μου. Τι να κάμω όμως για να απαλλαγώ;

Πρέπει να μου βρίσκω πράματα να κάμνω, όπως το κακομαθημένο το μωρό που το επιάσαν τα νεύρα γιατί εν του έπιασες το παιχνίδι που έθελε τζιαι φακκά την τζεφαλή του χαμέ.

«Αφηστην να φακκά» είπε μου η μάνα μου μια φορά που το έκαμεν η κόρη μου που ήταν μιτσιά τζιαι έθελε μια κούκλα που το μετρό τζιαι δεν είχα λεφτά να της την πιάσω. Έκλαιε τζιαι εφάκκαν τα πόθκια της τζαι έππεσεν χαμέ τζιαι δεν εσηκώνετουν τζιαι εθώρεν μας ο κόσμος τζιαι τα εξαπόλυσα ούλλα γιατί εν ήταν να με αφήκει να ψουμνίσω με τζεινη ούλλη την υστερία. Ένα βασανιστήριο να μπει στο αυτοκίνητο, ένα βάσανο να την κατεβάσω που το αυτοκίνητο τζιαι με το που εμπήκαμε σπίτι έππεσε χαμέ τζιαι εξεκίνησε να φακκά την τζεφαλή της πάνω στα μαρμαράκια. Τζιαι αθθυμήθηκα τα λόγια της μάνας μου. «Άφηστην να φακκά, απλά βάλε της ένα μαξιλάρι χαμέ να φακκά πάνω του να γλυτώσει την κρανιοεγκεφαλική κάκωση.»

Τζιαι εγώ τωρά αφήννω με να φακκώ, αλλά βάλλω μου τζιαι ένα μαξιλαρούδι. Γιατί το μόνο που θέλω τζιαι η μόνη μου ευτυχία είναι να πάω να τζοιληστώ πάνω στον καναπέ, να χωστώ που τον κόσμο, να με θωρώ κανένα, να μμε μιλώ σε κανένα, να βάλω τη σοπούδα, να βάλω νέτφλιξ να κάμω τσάι τζιαι να τρώω λιξιά. Μάλιστα, αυτή είναι μια ευτυχισμένη μέρα.

Για να μου γελάσω όμως λαλώ μου κάτι σπουδαία, πέρκει με καλοπιάσω τζιαι φκω που την απάθεια τζιαι την μιζέρια, τζιαι βάλω μου χρονοδιαγράμματα τζαι ότι πρέπει να γράψω τζιαι ότι πρέπει να φκω να γνωρίσω κόσμο, να πάω ταξίθκια, να κάμω τζείνο τζιαι το άλλο, τζιαι ότι εκάλεσα κόσμο τζιαι είναι αντροπή να τους το ακυρώσω. Τζιαι για να τα κάμω τούτα ούλλα πιέζω με τζιαι πιέζουμαι δεν τα κάμνω με το κέφι τζιαι την όρεξη με πίεση τα κάμνω, αλλά πρέπει να με πιέζω να ζήσω γιατί αν δεν με πιέζω θα μείνω να λύσω πάνω στον καναπέ. Πιέζουμαι να σηκωστώ το πρωί, τζιαι πιέζουμαι να πάρω τους σκύλους περπάτημα το δείλις, αλλά την ώρα που πάω θωρώ τον γείτονα που παίρνει περίπατο τον Ρεξ που είναι άσπρος σαν το σιόνι, θωρώ τους Ινδούς με τα πολύχρωμα τουρπάνια τους θωρώ τη θάλασσα θωρώ την βάρκα στο έμπα των Λιβαθκιών που την εστολίσαν με τις χριστουγενιάτικες λαμπούδες τζιαι τις νέες τις πολυκατοικίες με τα νέα τα όμορφα τα τζιαινούρκα τα διαμερίσματα που φέτος εμετακομίσαν τα νέα τα ζευκάρκα τζιαι πρώτη φορά στολίζουν τα σπιθκια τζαι τες βεραντούδες τους.

Επερίμενα πολλά χρόνια να μπουν ούλλα στη θέση τους αλλά μετά εκατάλαβα ότι μάλλον δεν θα μπουν. Οπότε δεν μπορώ να περιμένω πότε εν να είναι ούλλα καλά για να πάω τζείνο το ταξίδι, για να φκω έξω, για να κάμω κάτι. Ούτε πότε εν να νιώθω πολλά καλά μπορώ να περιμένω γιατί μάλλον εν αντίστροφα που λειτουργεί, κουντάς τον εαυτό σου να πάει τζιαι άμα φτάσεις τζιαι πάεις ξεκινάς τζιαι νιώθεις καλά, περνάς καλά, τζιαι τα ξιάννεις ούλλα.

Θα με τραβήσω να με πάρω είμαι εν είμαι καλά τζιαι την ώρα που εν να μπαίνω στο αεροπλάλο τζιαι την ώρα που εν να φτάνω στο ξενοδοχείο τζιαι την ώρα που εν φτάνω στο μοναστηράκι τζιαι εν να πιάσω το καφέ που τζιαι εν να περπατώ πίστεψε με, μπορεί να με πειράξει λλίο γιατί εν ήρτεν η μιτσιά, αλλά είναι τζιαι τούτη η επιβολή του να μείνω μόνη μου ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου, τζιαι άμα μου περάσει το πρώτο κακοφάνισμα, τζιαι δω ότι περνώ τζιαι μόνη μου καλά, εν να είμαι η πιο ευτυχισμένη Μαρίνα στον κόσμο, εν να είμαι ο θείος Ματ που το Φραγκλ Ροκ που γυρίζει τον κόσμο τζαι στέλλεις κάρτες στην οικογένεια του γιατί ήταν ο μόνος που τα Φραγκλ Ροκ που τα κατάφερε να φκει που το υπόγειο τζιαι να γυρίζει στον έξω κόσμο. Έμαθα το μάθημα μου, όπως το παιχνίδι που το παίζεις τζιαι μινίσκεις στο ίδιο επίπεδο γιατί εν θωρείς την καταπαχτή τζιαι μετά την τρίτη τέταρτη φορά την πιάνε το μάτι σου τζιαι πάεις κοντά, αννοίει η καταπαχτή τζιαι τσουπ βρέθεσαι στο επόμενο επίπεδο.

Τζιαι χαμογελάς, χαμογελάς γιατί ξέρεις πλέον ότι το παιχνίδι είναι πολύ καλά στημένο από τον δημιουργό, τζιαι εσύ πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά την έξοδο για να περνάς στο επόμενο επίπεδο. Μετά που χρόνια θα καταλάβεις ότι εσύ ήσουν ο δημιουργός, εσύ το παιχνίδι εσύ τζιαι ο παίχτης.

χρειάζεται πάντα να γίνει ένα πρώτο βήμα τζιαι πάντα εσκέφτουμουν τζιαι έψαχνα ποιο είναι το κίνητρο. Είναι τα λεφτά, να γίνεις διάσημος, να κάνεις καλύτερο τον κόσμο, να αποκτήσεις φήμη, δόξα, πλούτη; Όι φίλε, είναι κάτι πολλά πιο απλό, είναι να βρίσκεις κάτι που ονομάζεται δημιουργικό για να σε φκάλει από την τρύπα από την οποία είσαι, δεν έχει τόση πολλη σημασία ο στόχος, ούτε και τόση το ταξίδι αλλά το να ξεκολλάς από την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βυθίζεσαι

Θα τα πούμε σύντομα στην Αθήνα.

Τα ημερολόγια

Μαρίνα Σαβεριάδου

11/12/2024

γιαγιά

 η γιαγιά ελάλε μου μάσσιαλλα σου τζ΄άφθονα σου

το μάσσιαλλα φυσικά τούρτζικο αφού εχει μέσα την λέξη Αλλάχ

το άφθονα σου όμως ρε γιαγιά κάπου δεν έκατσε

ελάλες μου ότι είμαι έχω καρκιά χρυσή τζιαι όμορφη τζιαι το κορυφαίο εν να κάψω καρκιές

θέλω να βρω μια χρονομηχανή να μπω μέσα να βρεθώ μέσα στο προσφυγικό να σαι πάνω στον καναπέ να κάμνεις σμιλί τζιαι να κάτσω δίπλα σου να σου πιάσω το σιέρι να το φιλήσω τζιαι μετά να πιάσεις το δικό μου να το φιλήσεις, έτσι, δηλώνοντας ότι μεταξύ μας η αγάπη ήταν πιο μεγάλη που τους ρόλους. Είμαι κουρασμένη γιαγιά, είμαι κουρασμένη τζιαι το σπίτι μου ποττέ δεν βράζει αρκετά, όσον έβραζε το προσφυγικό με τζείνη τη μια σοπούδα του γκαζιού. Είμαι κουρασμένη τζιαι είναι ο κόσμος των μεγάλων σκληρός τζιαι αμίληκτος. Είμασταν φτωσιοί αλλά δεν μας αφήκετε ποττέ να το καταλάβουμε. Ετηανιζες τους κεφτέδες τζιαι έβαλλες μου εμένα οκτώ όσους τζιαι της θείας της ΄Ξένιας τζ ας ήμουν εγώ μωρο τζαι τζείνη μεγάλη. Δεν αθθυμούμαι ποττέ κανένα σας να παραπονιέται, να απελπίζεται να κλαίει. Πάντα έβαλλες τον σταυρό σου τζιαι ελάλες δόξα σοι ο Θεός. Εν επεινάσαμε. Λείπετε μας όμως τζιαι ειναι οι αναμνήσεις μας κάτι πολύχρωμες ταινίες. Τζιαι άμα μιας πιάσει η κούραση τζιαι το παράπονο έτσι στα καλά του καθουμένου, τσουπ πατούμεν ένα κουμπί τζιαι πάμε τζιαμέ. Ποττέ εν θα ξεκουραστώ γιαγιά εν έχω ώρα, μόλις κλείσει μια τρύπα αννοίει άλλη τζιαι η κάττα μας καλόγενη τζιαι γκομενιάρα μια την άλλη γεννά. Θωρώ σε στο σπίτι σου τότε που έστεκες καλά τζιαι επρόσεχες με τζιαι έκαμνες το γλυκό το κυτρόμηλο. Η μάμμα είπε έκαμνες τζιαι καρυδάκι. Για να το λαλεί η μάμμα θυμάται πιο καλά. Μετά έκαμνε σου η μάμα ρυζόγαλο τζιαι επιάναμε σου παγωτό βανίλια τζιαι εκάμναμε σου καφέ τζιαι ελάλες μας το φετζάνι τζιαι εκάμναμεν.. Εν παράξενος ο Σιειμώνας πάντα παίρνει με πίσω τζιαμέ που εν πιο ζεστά, το καφέ σου το τρικούδι με τα κουμπούθκια τζιαι τες πουγκούδες, τα σιέρκα σου, τα γαλανά σου μάθκια, εν ηξέρω τι σημαίνει να γερνάς, για μένα ήσουν πάντα η γιαγιά, που απλά μια καλή ημέρα μου την έκλεψε ο χρόνος. Εγώ θωρώ σε ποδά ποτζεί μέσα στα δωμάτια , να μαειρεύκεις να κεντάς, να κάθεσαι με την καρεκλούα σου έξω στο πεζοδρόμιο μπροστά που την πολυκατοικία μαζί με τις γειτόνισσες τα δειλινά, να ποτίζεις τα δεντρά σου τζιαι να θκιαλέεις ψουμιά που το βαν του Κύριου Αντρέα. Κανένας δεν φεύκει ώσπου τον αθθυμούμαστε γιαγιά.

Νοέμβρης

 Αρέσκει μου τούτη η εποχή

Έσιει μια γλυκάδα που δεν την έσιει κανένα καλοκαίρι. Ούτε πυρώνεις ούτε κρυώνεις, είσαι άνετος εσύ μέσα στο σώμα σου τζιαι είναι τζιαι άνετο το σπίτι σου τες ώρες που περνάς μέσα του.

Επέρασα πολλά χρόνια σε τούτο το σπίτι. Τζιαι δεν ήταν η σχέση μας πάντα καλή. Μισούσα τα Σάββατα τζιαι κάποτε τζιαι τες Κυριακές τζιαι επροτιμούσα να είμαι γραφείο παρά στο σπίτι. Έφταιε μου το σπίτι γιατί ήταν η ζωή μου μέσα σε τζείνο το σπίτι ούλλο νεύρα τζιαι καυκάδες. Πρώτος έφυε ο άντρας μου. Μα δε ρε που έσιει κάτι αιώνες να πω τούτην την έκφραση, ο άντρας μου. Τελοσπάντων έζησα τζιαι εγώ τούτο που ονομάζεται συζυγική ζωή ξέρεις που έσιεις να πάεις γάμους τζιαι βαφτίσια τζιαι οικογενειακά τραπέζια τζιαι υποχρεώσεις. Μετά ήρτε μια μέρα που είπαμε κανεί. Εκάμαμεν μια καταμέτρηση τζιαι είδαμε ότι οι μέρες που εμαλλώναμεν ήταν παραπάνω που τες μέρες που επερνούσαμε καλά. Οπότε είπαμε να το λήξουμε. Τζαι έφυγε τζείνος τζιαι έμεινα εγώ στο σπίτι με τα μωρά.

Θκυό χρόνια μετά έφυεν τζιαι το πρώτο μωρό. Τζιαι έμεινα εγώ με την μιτσιά, μέσα σε τζείνο το τεράστιο το σπίτι. Εσυνέχιζα να κάμνω τα ίδια, τες δουλειές το Σάβαττο τζιαι κάποτε τζιαι Κυριακή γιατί δεν έφτανε το Σάββατο, ψουμνίσματα, πλυντήρια, ξέρεις τα, ούλλοι τα ίδια κάμνουμε. Είχα το μωρό, το τσιριπιλλί να μου κάμνει παρέα τζιαι να παίζουμε τζιαι να θωρούμε ταινίες τζια να κάμνουμε αγκαλίτσες.

Μετά ήρτεν η ώρα να φύει τζιαι η μιτσιά. Τζιαι έμεινα εγώ τζιαι το σπίτι. Α ναι τζιαι θκυό σιυλλούθκια παρέα. Επήρε μου πολλά χρόνια να νιώσω κάτι για τούτο το σπίτι. Είναι του βορκά, πολλές ώρες της ημέρας είναι σκοτεινό. Το σπίτι της μάνας μου είναι του νότου ήμουν μαθημένη το σπίτι να έσιει ήλιο. Εσιει μια κουζινα, τζιαι πόρτες τζιαι αρμάρκα ένα χρώμα του ξύλου που δεν μου αρέσκει, εμένα αρέσκουν μου να είναι ούλλα άσπρα. Τα παραπάνω έπιπλα ακόμα τζαι το κρεβάτι μου είναι τζείνα που είχα πριν. Τζείνα που έθελα να αλλάξω έν επιάσαν ακόμα προτεραιότητα. Είχαν πάντα προτεραιτότητα οι υποχρεώσεις τζαι τα μωρά. Εν τζιαμέ όμως η λίστα με ούλλα τζείνα που θέλω να κάμω τζιαι τζείνα που θέλω να αλλάξω. Που εν να ρτει τζείνη η μέρα που εν να μου ξαρκίσουν λεφτά να κάμω κάτι παραπάνω που να πιερώνω το χρέος τζιαι τους λοαρκασμούς για το σπίτι τζιαι να στέλλω λεφτά στο μωρό.

Κάποτε κάθουμαι τζιαι ρωτώ τον εαυτό μου. Αγάπησα το ποττέ τούτο το σπίτι; Αγαπάς ένα σπίτι που έσιει ακόμα πολλά πράματα που πάνω το τζιαι μέσα του θέλεις να αλλάξεις;

Μινίσκεις ώσπου να έρτει τζείνη η μέρα που εν να αρκέψεις να σάζεις ένα έναν πράματα τζιαι να αλλάσεις χρώματα στους τοιχους τζιαι να το κάμνεις σιγά σιγά δικό σου; Η διάς μια τζιαι λαλείς κανεί τζιαι πάεις τζιαι βρίσκεις ένα διαμέρισμα όφκαιρο τζιαι ξαναξεκινάς που την αρκή;

Μόλις εχώρισα τζιαι έβαλα κάτω τα κουτσιά τζιαι τα φασόλια αποφάσισα πως το καλλύτερο ήταν να το πουλήσω. Έφκαλα τζιαι φωτογραφίες τζιαι έβαλα τζιαι αγγελία τζιαι την άφησα τζιαι τρεις ολόκληρες ημέρες. Εφτασα πολλές φορές τζιαμέ στην άκρη του γκρεμού, την τελευταία φορά πέρσι που η τράπεζα εφκαλε τα επιτόκια τζιαι σε ένα εξάμηνο εδιπλασιάστηκε η δόση. Εκοίταξε με όμως η κόρη μου τζιαι λαλεί μου μάμμα εν θέλω να το πουλήσεις. Εγώ δεν γεννήθηκα Καμάρες εγώ γεννήθηκα δαμέ.

1/1/2004 μετακομίζαμε στο σπίτι μας. 30/9/2004 γεννήθηκε η Κατερίνα.

Τζιαι δεν μπορώ να παραβώ την εντολή των παιθκιών μου.

Όταν έκαμα όμως τζείνη τη λογιστική την πράξη μέσα στο νου μου, γιατί δεν έκατσα ποττέ να αποφασίσω λόγω του τι νιώθω, αποφασίζω βάση του τι είναι αποδοτικότερο εις βάθος χρόνου η λογική απόφαση ήταν να μείνουμε μαζί εγώ τζιαι το σπίτι.

Τζιαι μιας τζιαι θα μείνουμε μαζί το καλλύτερο που μπορώ να κάμω ώσπου να ρτει τζείνη η μέρα που θα του δώσω τα δώρα που του αξίζουν, να το σουβατίσω εξωτερικά τζιαι να πιάσω το καινούργιο το υπνοδωμάτιο που ονειρεύκομαι τζιαι να σάσω την αυλή τζιαι κάτι άλλα μεγάλα τζαι μιτσιά που θέλει επήρα μια απόφαση

Να το αγαπώ όπως είναι.

Εκαμα μια όμορφη γωνιά στο σαλόνι μου αρέσκει μου πολλά να κάθουμαι τζιαμέ τα δειλινά. Είναι η ώρα που αρκέφει ο ηλιος να δύει τζιαι μπαίνει τζείνο το γλυτζί το φώς που το παράθυρο τζιαι κάθουμαι πάνω στο καναπέ ακριβώς κάτω που το παράθυρο τζιαι σιαίρουμαι που είμαι ζωντανή, που είναι τζιαμέ τα σιυλούθκια τζαι πολλά πολλά βιβλια τζιαι κάμνω τσάι με κανέλες τζιαι τζίντζερ τζιαι άτε να το πω τζιαι τούτο, εν εχω κανένα πάνω στη κκελλέ μου.

Να μεν αντρέπεσαι ούτε να περιμένεις πότε θα είναι τέλειο το σπίτι για να καλέσεις κόσμο. Έμαθα ότι άμαν έρκουνται οι φίλοι μου περνούν πολλά καλά τζιαι πίννουμε το κρασί μας τζιαι παίζουμε τα επιτραπέζια μας τζιαι κανένας ποττέ δεν μου έκαμεν παράπονο ότι έσιει κάτι που δεν του άρεσε στο σπίτι. Νομίζω τζείνοι που το αγαπούν αγαπούν το γιατί μέσα μινίσκουμεν εμείς τζιαι αγαπούν εμάς.

Να μεν αντρέπεσαι τζιαι να μεν περιμένεις πότε εν να είσαι τέλειος για να καλέσεις κόσμο στην ζωή σου. Τζείνοι που έρτουν θα σε αγαπήσουν ακόμα τζιαι αν δεν φορείς ακριβά ρούχα, ακόμα τζιαι αν άσπρισε λλίο το μαλλί σου τζιαι δεν το έβαψες ακόμα, ακόμα τζιαι αν έσιεις θέματα ακόμα που προσπαθείς να λύσεις.

Τζιαι εμείς τζείνους που αγαπουμε εν είναι γιατί ετελειοποιηθήκαν είναι γιατί είναι άνθρωποι με καλοσύνη στη ψυσιή τους τζιαι εν τζιαμέ δίπλα μας σε τζείνο τον δρόμο τζιαι μαζί βοηθά ο ένας τον άλλο να αντέξουμε μέρα με την ημέρα.

Να σε αγαπάς τζιαι σήμερα ναι τζιαι γράφε τους στόχους σου ναι, γράφε τα όνειρα σου ναι, ξέρε ποια είναι τζείνα που θέλεις να σάσεις τζιαι να αλλάξεις ναι, αλλά ένα ένα σιγά σιγά, αγάπα σε τζιαι αγάπε με τζιαι μένα τζιαι σήμερα. Εν έχουμε χρόνο να μεν μας αγαπούμε.

Εγώ να ξέρεις αγαπώ σε πολλά τζιαι περιμένω ακόμα λλίες μέρες που εν να ανάψουμε το τζάκι να κάτσουμε να πιούμε το bailies να κάτσουμε χαμέ πάνω στο χαλί τζιαι να λαλούμε την μια μαλακία μετά την άλλη τζιαι να φυρνούμαστε. Να παίξουμε τάβλι, τρίβιαλ, τζιαι ένα άλλο που δεν σου εδειξα ακόμα.

Αρέσκει μου τούτη η εποχή

Έσιει μια γλυκάδα που δεν την έσιει κανένα καλοκαίρι. Νομίζω την απολαμβάνει τζιαι η Μπίλη.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

4/11/2024

2014 2024

 Όταν πήρα την απόφαση να τερματίσω τον 2ο μου γάμο ήμουν 37 με δύο παιδιά, μια κόρη 16 χρονών και ένα κορίτσι 9 χρονών από τον 2ο γάμο. Έντεκα χρόνια μετά μετρώ ευλογίες.

Μια πρωτότοκη που πήρε το πτυχίο της στην ανθρωπολογία και ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της. Που λατρεύει τα ταξίδια και γύρισε τον κόσμο μόνη της και μέσα από την ζωή της και τις περιπέτειες της μας διδάσκει το θάρρος, την δύναμη, την δύναμη να ζεις τη ζωή σου έξω από τις νόρμες και τα στεγανά. ¨Ενα πλάσμα γενναιόδωρο που πάντα νοιάζεται τι θα δώσει και όχι τι θα πάρει. (Χθες πέντε το πρωί ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε προς το αεροδρόμιο και μιλούσαμε και γελούσαμε και όσες φορές και αν τους πάρεις αεροδρόμιο τίποτε δεν αλλάζει.)

Μια δεύτερη κόρη, που από το καλοαναθρεμμένο και προσκολλημένο στη μάνα του παιδί που ήταν κατάφερε να κάνει τα άλματα της, να ζει και να σπουδάζει σε μια ξένη χώρα, να είναι τριτοετής σπουδάστρια θεάτρου, να είναι δημιουργική και άριστη, φιλομαθής και ταλαντούχα, να ταξιδεύει και αυτή μόνη της, να έχει παρρησία και το θάρρος της άποψης της και να μας έχει σε αναμονή για ότι νέο ετοιμάζει.

Όλα τα μετράω σαν ευλογίες και τις λύπες και τις χαρές, και τις δυσκολίες και τα ανηφόρια και το σημαντικότερο. Τον τρόπο που βρήκα να καταγράφω το κάθε τι μικρό και μεγάλο που ζω μέσα από την πένα μου. Μετρώ ιστορίες και ποιήματα, διηγήματα και θέατρα και ότι κατέβαζε ο νους μου τόσα χρόνια. Το λέω τρόπο επιβίωσης επειδή την ώρα που περνούσα κάτι επώδυνο και χτυπιόμουν στα πατώματα, μερικά λεπτά μετά ένα πουλάκι κελαηδόυσε και με έκαμνε να πιάσω ένα τετράδιο και μια πένα και να γράψω. Μέσα από αυτές τις στιγμές πόνου βγήκαν τα πιο ωραία μου έργα.

Το λέω τρόπο επιβίωσης γιατί η ζωή είναι επώδυνη και χρειάζεται τρόπους επιβίωσης γιατί δεν μπορούμε να μένουμε στα πατώματα κάθε φορά που γίνεται κάτι επώδυνο και δύσκολο. Τούτη η επιλογή εμένα προσωπικά μου είχε αφαιρεθεί εξ αρχής. Όταν είσαι μονογονιός κανένας δεν θα δουλέψει για σένα, κανένας δεν θα σου πληρώσει τους λογαριασμούς σου και κανένας δεν θα σε αντικαταστήσει στα παιδιά σου. Απέναντι τους είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη και δεν υπάρχει άλλη εσωτερική διαπραγμάτευση.

Ένα μεγάλο μάθημα που θα μάθει ο κάθε γονιός εκεί έξω είναι ότι όταν τα παιδιά πλέον φύγουν, τελειώνει και ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μας ευθύνης. Κοίτα δεν λέω της αγάπης ή του νοιάζομαι, αλλά της ευθύνης. Τι θέλω να πω, ότι τα παιδιά θα ζήσουν τη δική τους ζωή και αυτή η ζωή αναπόφευκτα θα έχει, όπως η ζωή του κάθε ανθρώπου, τον πόνο της. Θα έχει έρωτες και απογοητεύσεις, απόρριψη, αποτυχία και θυμό και όλα τα στάδια που θα περάσει ένα παιδί μέχρι να δυναμώσει και να έρθει στον κόσμο των ενηλίκων. Μας παίρνουν τηλέφωνο και κλαίνε, απογοητευμένα και εμείς είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, μα τίποτε, εκτός από το να είμαστε στωική και να τα συμβουλεύουμε, όπως συμβούλευαν οι γονείς μας και εμάς, θα περάσει αγάπη μου, θα περάσει.

Και όλα περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Θυμόμαστε τα δικά μας κλάματα και απογοητεύσεις και θυμόμαστε πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, μέσα από τόσες επώδυνες εμπειρίες και μάχες, αλώβητοι. Τα τραύματα επουλώνονται όταν καταφέρουμε και δεν μείνει μέσα μας πίκρα, θυμός, και κατάκριση. Και εμένα δεν έμεινε μέσα μου τίποτα από αυτά. Το λέω και είναι το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα του κόσμου. Να αγαπώ όλα, τον κάθε άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου, την κάθε εμπειρία, το κάθε δάκρυ που έκλαψα, το κάθε χάδι που πήρα, το κάθε φιλί, την κάθε μια στιγμή.

Τα βιβλία μου είναι τα μωρά μου και αυτά και όταν γεννιούνται νιώθω την ίδια συγκίνηση. Την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στις παρουσιάσεις του Memento Amare ήταν μια από αυτές τις εμπειρίες, όταν ήρθαν άνθρωποι εκεί, που με ήξεραν μόνο από το φατσοβιβλίο και σηκώθηκαν και ήρθαν να με δουν, να με ακούσουν, να πάρουν το βιβλίο μου, να θέλουν υπογραφή.

Αγαπημένε μου κύριε, ξέρεις ποιος είσαι, που σηκώθηκες και ήρθες, να ξέρεις με συγκίνησε πολύ η αγάπη σου τζιαι το ότι έκαμες τον κόπο και αυτήν την φορά να έρθεις. Τούτη η αγάπη, από άγνωστους αποστολείς είναι εκείνη που φορτίζει τις μπαταρίες μας και συνεχίζουμε αυτόν τον όχι και τόσο εύκολο δρόμο. Και εσύ και εγώ και όλοι μας.

Όταν πάω στις παρουσιάσεις νιώθω πάντα μια συγκίνηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Άνθρωποι απλοί, ταπεινοί, του μόχθου όπως ο αγαπημένος μου Κύριος Παντελής που έκδοσε το 1ο του βιβλίο στα 72, στην ηλικία του παπά μου. Ένα νεαρό κορίτσι που δίνει κι αυτή την μάχη της να βάλει όμορφα χρώματα στην μαυρίλα που την κέρασε πολύ νωρίς τούτη η κοινωνία. Εκείνους που έγραψαν φέτος τόσο όμορφα παραμύθια με τον στόχο να βάλουν όμορφα χρώματα στα μυαλουδάκια των παιδιών, τι όμορφο έργο.

Και εσύ Μαρίνα τι ήθελες να πεις;

Σου απαντώ με ένα απόσπασμα από το memento Amare (θυμήσου να αγαπήσεις)

Ξέραμε ότι είναι εντάξει να τραβήξει ο κάθε ένας τον δρόμο του. Είναι εντάξει να θέλεις και να μην μπορείς. Αν αγαπάς, συγχωράς και προχωρείς.

Προχωρούμε λοιπόν με Ταπεινότητα, αγάπη, αποδοχή συνεχίζουμε κυρίως με ταπεινότητα και είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο χωρίς καλούπια και με τους πρώην και με τους νυν γιατί αγαπιόμαστε πολύ κι ας μην είμαστε μαζί, όπως γράφουν στα σενάρια του Αμέρικαν dream. η αγάπη είναι αυτό που έχουμε γίνει ! Η αγάπη δεν είναι ούτε τα χαρτιά ιδιοκτησίας ούτε τα στέφανα. Είναι εκείνος που θα τρέξει κοντά σου την ώρα της ανάγκης. Απλά !

Μαρίνα Σαβεριάδου

2014 - 2024

τούτες οι σκέψεις γεννήθηκαν όταν μου έβγαλε σήμερα στις αναμνήσεις το φατσοβιβλια αυτήν την φωτό. Στην φωτό του 2014 λοιπόν είμαι όμορφη νέα αλλά νιωθω μελαγχολική. Κοιτάζω την ζωή με ένα παρακλητικό βλέμμα και της λέω δώσε μου αυτά που περιμένω, αυτά που αξίζω.

στην δεύτερη φωτό είμαι σε ένα πάρκο στην Θεσσαλονίκη λίγο πριν τα 50 μου μόνη μου , πλήρως ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Ο διάλογος μου πλέον με τη ζωή είναι, κάνε τα δικά σου και εγώ θα γράφω... δώσε

111 day 17

 Awakenings

Τα "Ξυπνήματα", κλασικό πλέον βιβλίο του Όλιβερ Σακς, που ενέπνευσε μια κινηματογραφική ταινία, διασκευάστηκε για το θέατρο και το ραδιόφωνο και αποτέλεσε θέμα για πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, είναι ο συγκλονιστικός απολογισμός της κατάστασης μιας ομάδας είκοσι ασθενών που έγιναν κατατονικοί από την επιδημία ύπνωσης που σάρωσε τον κόσμο αμέσως μετά τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι είκοσι ασθενείς πέρασαν σαράντα χρόνια σε νοσοκομεία και ιδρύματα, ακίνητοι και άλαλοι. Και ενώ δεν τους έλειπε η συνείδηση του κόσμου γύρω τους, δεν εκδήλωναν κανένα ενδιαφέρον για ό,τι συνέβαινε σε αυτόν. Μέχρι που ο δρ Σακς το 1969 τους χορήγησε το τότε νέο φάρμακο L-DOPA, το οποίο τους έβγαλε –προσωρινά– από τον επί δεκαετίες λήθαργό τους.

σκέφτηκες εμείς, ενώ είμαστε ξύπνιοι, αν για μεγάλο μέρος της ζωής μας είμαστε στον αυτοματο ή ληθαργικοί ; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζουμε μαζικά μια επιδημία ύπνωσης ;

111 day challenge day 17/111 του ξυπνήματος

Και γιατί τώρα θα με ρωτήσεις ? Και θα σου πω και το γιατί !

Ξύπνησα 1η του Ιούνη και κάτι παράξενο ένιωθα. Ξύπνησα αλλαγμένη και την αλλαγή που ένιωθα μέσα μου έπρεπε να την μετουσιώσω και σε αλλαγές στη ζωή μου. Αποφάσισα ότι θα σταματήσω να είμαι ο παθητικός θεατής της ζωής μου. Θα προκαλέσω την αλλαγή. Θα γίνω εγώ η αλλαγή. Άλλαξα ήδη.

Αλλά τι ήταν τούτο που προκάλεσε την αλλαγή; Οι συμπαντικές συγκυρίες αγάπη μου όπως κάτι μικρό και μεγάλο που συμβαίνει στην ζωή μου.

Είμαι τόσο ιδιότροπη στα θέλω μου, που είμαι σαν μια καλομαθημένη γάτα, που τρώει μόνο την συγκεκριμένη μάρκα κονσέρβας και άμα της βάλει ο άνθρωπος της κάτι υποδιαίστερο όχι μόνο δεν την τρώει αλλά νιώθει και αηδία και κοιτάζει και με το μισό της εκείνον που τόλμησε να της βάλει σκάρτη (για την αφεντιά της) τροφή.

Μια φορά στα τόσα χρόνια όμως ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και βλέπω κάποιον που μου αρέσει. Πρόσεξε, όχι αρέσω εγώ σε εκείνον. Αρέσει εκείνος σε μένα. Και όταν τον είδα πρώτη φορά και φώναξε το όνομα μου και γύρισα πίσω και τον είδα, με έπιασε ταχυπαλμία και ένιωθα πεταλούδες ή κανένα άλλο πετούμενο στο στομάχι, και ίδρωσα παρόλο ότι ήταν Φεβράρης και ήταν παγωνιά. Τι στο διάολο είναι αυτό που έχει κάποιος και νιώθεις έτσι που δεν το νιώθεις για άλλους;

Ρητορική είναι η ερώτηση γιατί απάντηση δεν υπάρχει. Δεν έχει να κάνει ούτε με την εμφάνιση ούτε με την ομορφιά ούτε δεν ξέρω με τι άλλο. Κάποια κοινή αναγνώριση θα είναι σε κάποιο βαθύτερο κυτταρικό ή ενεργειακό επίπεδο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλή λογική. Θα το ψάξω, θα το γράψω, μπας και το κάνω και ιστορία. Τι είναι αυτό το κάτι;

Ποιο είναι το θέμα όμως.

Η διαφορά στο να αρέσεις εσύ σε κάποιον από το να νιώθεις εκείνο το δεύτερο που σου περιέγραψα πιο πάνω. Όταν λοιπόν αρέσεις εσύ σε κάποιον και εκείνος δε σου αρέσει, δεν πατιούνται οι διακόπτες σου. Όχι μόνο δεν αλλά νιώθεις και ενόχληση, γιατί ποιος είναι αυτός τωρά και με ενοχλά ; Που τολμά και μου στέλνει και μηνύματα και μου γράφει και greeglish αν ειναι δυνατόν; Έτσι ενοχλείται η αυτού μεγαλειότης.

Όταν όμως σου αρέσει εσένα κάποιος ή κάποια τότε πατιούνται ένας ένας και ξυπνά όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση ο τίγρης μέσα σου. Στην περίπτωση μου ξύπνησε η λιονταρίνα, η σκορπίνα, η μπουμπουλίνα και το βαρύ πυροβολικό.

Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου Δίδυμες Φλόγες κάποιοι περνούν από τη ζωή μας για να σου κάνουν εκείνο το τσίμπημα που θα σου προκαλέσει το ξύπνημα που θα σε βγάλει από τον λήθαργο. Έναν λήθαργο που δεν πολυκαταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μέχρι την ώρα που θα ξυπνήσεις.

Και ο άλλος; Ο άλλος δεν έχει καμιά σημασία, μπορεί να μην το ξέρει καν, μπορεί να μην το μάθει ποτέ, μπορεί να μην μιλήσετε ποτέ, ή μπορεί να φάεις και μια ωραία χυλόπιτα αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Η συνάντηση αυτή η ενεργειακή δεν έχει να κάνει με το αν εσύ και εκείνος ή εσύ και εκείνη θα είσαστε μαζί. Αν θα βγείτε, αν θα φάτε, να θα πιείτε, αν ταιριάζετε, αν, αν, αν, αν.

Τότε γιατί;

Γιατί το σύμπαν βλέπει ό,τι κάπου κόλλησες, κάπου τεμπέλιασες, κάπου αφέθηκες και σου στέλνει μια μελισσούλα έτσι να σε τσιμπήσει λιγάκι να ενεργοποιηθείς. Και δεν είναι απαραίτητα η μελισσούλα εκείνο το σκίρτημα που νιώθεις όταν δεις κάποιον που σε «φτιάχνει» Ναι ωραία λέξη. Όχι λοιπόν, μπορεί να είναι πολλά άλλα γεγονότα ή συγκυρίες που θα σε ξυπνήσουν, για να μπεις πάλι σε ενεργή κατάσταση και να νιώθεις αυτήν την μόνιμη διέγερση που νιώθει κάποιος ερωτευμένος ή κάποιος που έχει βάλει στο μυαλό του κάτι σημαντικό να κάνει. Να ζεις σε κατάσταση εγκεφαλικής διέγερσης, να νιώθεις ζωντανός, να ξυπνάς και να θέλεις να παράξεις, να δημιουργήσεις, να δημιουργήσεις ένα καλύτερο εαυτό και να νιώθεις αυτήν την όμορφη διάθεση, γιατί βελτιώνεσαι, γιατί έκοψες τα λιπαρά, έκοψες τα γλυκά, έκοψες τα αναψυκτικά και προσφέρεις στον εαυτό σου καλή ποιότητα ζωής, καλή ποιότητα σκέψης και καλή ποιότητα οργασμών. Το πρώτο σημάδι ότι ξυπνάς είναι ότι πάει στα ύψη η λίμπιντο. Και όχι δε σημαινει ότι γκομενιάζεις και πηδιέσαι με τον πρώτο τυχόντα, επανέρχομαι στην γάτα και την μια συγκεκριμένη τροφή που της αρέσει. Μπορείς όμως να πάρεις την ενέργεια που σου δίνει η ανεβασμένη λίμπιντος και να γεμίσεις με αυτήν τις μπαταρίες σου και να την μεταφορτίσεις σε κάθε τομέα της ζωής και του είναι σου.

Ένα τόσο δα μικρό τσίμπημα λοιπόν μια επικονίαση, σου προκαλεί ανθοφορία, σου γεννά μια τεράστια όρεξη για ζωή. Κι ας φύγει η μελισσούλα μετά κι ας πετάξει μακριά, την ζημιά την έκανε. Τούτη την καλύτερη εκδοχή σου θα την απολαύσει κάποια στιγμή κάποιος άλλος, όταν ευθυγραμμιστούν και πάλι οι πλανήτες και έρθει εκείνη η σύναψη που θα δεις κάποιον που σου αρέσει και θα σε δει και εκείνος και θα του αρέσεις και θα τσιμπήσετε, θα ξυπνήσετε και θα αλληλο-δημιουργήσετε αλλήλους.

Καλημέρα και καλή βδομάδα με αγάπη και γλυκό γλυκό τσίμπημα να ξυπνήσουμε

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

ενα χρόνο μετά

 Κάποτε έγραψα ένα θέατρο που ονομάζεται Ισόβια. Μιλά για έναν νεαρό άντρα που καταδικάζεται σε ισόβια. Στην αρχή προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτήν την ποινή αλλά και από τις ενοχές τους. Πώς; Κάνοντας μια απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν τα καταφέρνει και ζει. Το ζητούμενο είναι πώς θα ζήσει κλεισμένος για το υπόλοιπο της ζωής του σε μια φυλακή.

Κάποτε ένιωσα και εγώ αυτήν την ασφυξία του να νιώθω ό,τι είμαι σε μια φυλακή. Όπως και πολλοί άνθρωποι νιώθουν ό,τι ζουν σε μια φυλακή.

Αν μιλάμε για μια δουλειά που βαρέθηκες, που δεν σε εμπνέει πλέον, αν μιλάμε για μια σχέση, έναν γάμο που νιώθεις ότι είσαι δυστυχισμένος, κάποτε, περνάνε τα χρόνια και ίσως βρίσκεις τη δύναμη, ή έρχεται η κατάλληλη στιγμή που φεύγεις. Και αναπνέεις ελεύθερα.

Υπάρχουν όμως και άλλες καταστάσεις. Ισόβιες. Όπου δε θα φύγεις ποτέ. Είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή σου και την αποκλειστική φροντίδα τους έχεις εσύ, είτε είναι γονιός, είτε παιδί σου που από την ημέρα που γεννιέται ξέρεις ότι ποτέ δε θα γίνει αυτοσυντήρητο και ποτέ δε θα φύγει, είτε σύζυγος που όταν τον γνώρισες ήταν υγιής και μετά αρρώστησε και τον φροντίζεις πέντε, δέκα και βάλε χρόνια.

Σε έτσι περιπτώσεις, στις περισσότερες δηλαδή, γίνεσαι ο ισόβιος τους φροντιστής. Και όχι δεν είναι εύκολη λύση να απαλλαγείς παίρνοντας τους σε ένα ίδρυμα και μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια πριν καταλήξεις στην απόφαση αυτή που θα φτάσεις εκεί με πολλές ενοχές, γιατί εκείνοι θα νιώθουν ότι τους εγκατέλειψες.

Όταν πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι οι γύρω λένε, ότι θα ησυχάσει και ο ίδιος αλλά και εκείνος που τον φρόντιζε για τόσα χρόνια. Ακούγεται λίγο κυνικό αλλά ίσως να ισχύει. Ο πόνος είναι πόνος, το κενό είναι κενό και η περίοδος ίασης μεγαλύτερη για τον άνθρωπο που μένει πίσω που πρέπει ανάμεσα σε όλα τα άλλα να θυμηθεί πώς είναι να ζεις χωρίς να είσαι συνέχεια σε συναγερμό.

Ξέρω θα είναι δύσκολοι οι μήνες που θα έρθουν, εύχομαι όμως μετά από αυτά , να χαράξει και για σένα μια πιο ήρεμη εποχή, να προλάβεις να ζήσεις και εσύ όμορφα χρόνια, να χαμογελάσεις και πάλι, να πάρεις μια ανάσα, να χαρείς τα παιδιά σου και πλέον όλα να είναι μόνο χαρά.

Κλείνω με τον Βίκτορ Φρανκλ, τρανό παράδειγμα ανθρώπου με δύναμη θέλησης

Ποια είναι η ελευθερία λοιπόν ; στην αναζήτηση για το νόημα της ζωής

πρώτον λέει ο Βίκτορ όταν έχεις ένα "λόγο" για να ζεις θα αντέξεις και το "πώς"

δεύτερον

μπορεί να επιλέξεις την στάση σου απέναντι στις συνθήκες

Μαρίνα Σαβεριάδου

εις μνήμη

111 days challenge 2024

 111 days chalenge / 2nd round

Όσοι είναι μαζί μου στα μίντια, και τα τρία και πλέον χρόνια που έκανα εκτός του φατσοβιβλίου με διάβαζαν στο μπλογκ μου, θυμούνται το 111 ημέρες challenge του 2020

Το ξεκίνησα τότε, το κατέγραφα στα ημερολόγια καθώς και κάθε σκέψη μου και ό,τι σημαντικό συνέβαινε την περίοδο εκείνη. Τότε, κάπου την μέση του challenge αυτού, προέκυψε ένα θέμα υγείας που ήταν θα έλεγα και η μεγαλύτερη πρόκληση το να παραμείνω στον δρόμο αυτό η αν θα τα παρατούσα. Η επιλογή μου ήταν να μεινω στον δρόμο του challenge και με απόλυτη ηρεμία και ψυχική δύναμη αντιμετώπισα το χειρουργείο τότε και ό,τι άλλο προέκυψε από τότε και είμαι σήμερα εδώ και έχω την υγεία μου.

Η μεγαλύτερη πρόκληση μου από τότε ήταν όταν πλησίαζε η στιγμή που θα έφευγε και η δεύτερη μου κόρη για σπουδές. Με τρομοκρατούσε που θα έμενα σε ένα σπίτι μόνη μου. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια. Έμαθα να ζω σε αυτό το σπίτι και να απολαμβάνω τον χώρο μου και να ζω τις ώρες μου στην απόλυτη ησυχία που τόσο απολαμβάνω.

Η άλλη πρόκληση μου ήταν να βρω πράγματα να κάνω για μένα. Και βρήκα, γράφτηκα στην σχολή χορού, βρήκα ανθρώπους που αγαπάνε και εκείνοι τον χορό όσο και εγώ και έμαθα να πηγαίνω παντελώς μόνη μου και χωρίς κανένα φίλο και γνωστό στα social party που διοργανώνει η σχολή χωρίς να νιώθω κόμπλεξ, γιατί ξέρω ότι εκεί θα γνωρίσω κόσμο και θα χορέψω! Ανακάλυψα ότι είναι οκ να πηγαίνω μόνη μου για φαί, στο σινεμά και όπου αλλού γουσταρω. Αν βρω παρέα καλώς, αν δεν βρω πάω μονη μου.

Η άλλη επιθυμία μου ήταν να βρω νέους φίλους. Και κάπως, κάπου, συνομώτησε και πάλι το σύμπαν και βρήκα φίλους που μπορώ μαζί τους να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζομαι. Είναι η Μις Ληθουανία η μις Λευκορωσια ο Μίστερ Uk και οι παλιοί καλοί μου φίλοι οι Κυπραίοι.

Η άλλη μου επιθυμία ήταν να ταξιδέψω. Και ταξίδεψα τα τελευταία δύο χρόνια, έκανα πραγματικότητα ένα από τα τρία πράγματα που είχα στο bucket list μου που ήταν να πάω την συναυλία της Loreena Mc Kenith και μου μένει να εκπληρώσω εκείνο το άλλο ταξίδι, που θα πάω εκεί μόνη μου και θα ζήσω την εμπειρία αυτή. Επήρα την μεγάλη απόφαση πριν λίγες μέρες και μπήκα το ιντερνετ και έκοψα τα εισητήρια αλλά τα είχα κόψει λάθος, με έπιασαν τα νεύρα και τα ακύρωσα και λέω άστο δεν ήρθε η ώρα του ακόμα. Επίσης μεν κόφκεις εισητήρια πριν να πιεις τον δεύτερο καφέ !

Τα τελευταία μου ταξίδια τα έκανα παίρνοντας μαζί μου ένα μικρό σακίδιο μέσα στο οποίο βάζω πολύ λίγα βασικά πράγματα. Και με μικρό σακίδιο είναι πιο φτηνό το εισητήριο και πάεις και πιο συχνά ταξίδια παρά άμα κουβαλάς εικοσάκιλη.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αφού θέλω να πάω πολλά ταξίδια καλά κάνω να ελαφρύνω αυτό το άλλο σακίδιο που ονομάζεται ύπαρξη από τα περιττά γιατί αυτό το συγκεκριμένο τελευταίο είναι αυτό που θα με κουβαλά. Και το challenge δεν αφορά μόνο τις αλλαγές στο σώμα αλλά και αλλαγές που ξεκινούν από την σκέψη. Περιττά είναι η αρνητική σκέψη, οι προσκολλήσεις, οι εξαρτήσεις, οι φοβίες οι μεγάλες προσδοκίες, τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα. Οτιδήποτε τρυπώνει κρυφά μέσα στην βαλίτσα μας και δεν μας αφήνουμε να απολαύσουμε αυτο το ταξίδι.

Φοράω γυαλιά πρεσβυωπίας όταν είναι να δω από κοντά αλλά τα βγάζω όταν είναι η ώρα να δω μακριά. Και αυτήν την στιγμή το βλέμμα μου ατενίζει τον απέραντο ορίζοντα και εκείνα που θα φέρει η ζωή μου, που δεν χωράει η φαντασία μου.

Πάμε για τον δεύτερο γύρο του 111 days challenge λοιπόν και τα επόμενα ταξίδια. 1η Ιούνη ήταν η ανεπίσημη εγκεφαλική αναλαμπή και επισήμως αύριο ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Επειδή αύριο είναι 13 του μήνα και το 13 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός.

Time for the next upgrade !!

Marina Saveriadou τα ημερολόγια

12/06/2024

πριν το ταξίδι

 Δύο μέρες πριν το ταξίδι

Κάθομαι γράφω και προσπαθώ να είμαι συγκρατημένη γιατί πολύ εύκολα πλέον ξεσπώ σε κλάματα. Ήμουν που ήμουν που πάντα ευαίσθητη, όσον περνούν τα χρόνια, γίνομαι μια κινητή βρύση που ξεκινά να τρέχει με την πρώτη ευκαιρία. Και να δεις πώς κάποιοι δεν με ξέρουν και βλέπουν μια γυναίκα αυστηρή, απότομη και "άτεγκτη" όπως με είπε αποκάλεσε κάποτε κάποιος. Δεν έμαθα πώς να αποφεύγω ευγενικά εκείνους που με ενοχλούν, εκτός από το να τους συντρίβω με αλήθειες που πονάνε για την διεστραμμένη φύση τους και να κόβω για πάντα την πρόσβαση τους σε εμένα και κατ’ επέκταση στα παιδιά μου και την οικογένεια μου.

Πριν προχωρήσουμε όμως να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Κάποτε μου είπε κάποιος, ήταν μάλιστα το πρώτο μήνυμα που μου έστειλε. Α, είσαι συγγραφέας, άρα είσαι θαρραλέα, κάπως έτσι. Τι εννοείς; του έγραψα. Εννοώ, είσαι συγγραφέας, και αυτό θέλει κουράγιο γιατί θα (εκτεθείς) εννοώντας θα εκθέσεις προσωπικές πληροφορίες για τον βίο σου. Και έκατσα και το σκέφτηκα και λέω ναι, έχει δίκαιο, αυτό γίνεται, γιατί ένας συγγραφέας εκτίθεται, γράφει για την ζωή του, για τα συναισθήματα του, για τα βιώματα του κλπ.

Ισχύει ναι αλλά το θέμα είναι γιατί αποφασίζει να το κάνει, που ίσως για τον κάθε ένα είναι διαφορετικός ο λόγος. Για μένα η γραφή ήταν και είναι η οδός προς την αυτογνωσία, πρώτον. Δεύτερο, πήρα την απόφαση, την οδό αυτή να την μοιραστώ με τους συνταξιδιώτες μου που ζουν τώρα στην ίδια εποχή μαζί μου και μοιράζονται είτε έμπρακτα είτε από την οθόνη είτε μέσα από τα βιβλία μου αυτό το ταξίδι. Τρίτον, αφήνω αυτά τα γραπτά ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, όπως άφησαν τα κτερίσματα οι αρχαίοι στους τάφους τους και τα βρίσκουμε τώρα εμείς. Κάποιοι στο μέλλον θα διαβάζουν πώς ήταν η ζωή, στον 21ο αιώνα, σε ένα μικρό μεσογειακό νησί, μιας γυναίκας, μάνας, συγγραφέα, και ότι άλλο αποτελεί εμένα. Τη ζωή μου μόνο εγώ μπορώ να την ζήσω αλλά και μόνο εγώ μπορώ να την περιγράψω. Και ο τέταρτος λόγος είναι γιατί καταγράφοντας αυτό το ταξίδι το θυμάμαι και εγώ καλύτερα και αποθανατίζονται, μέσα στις σελίδες και τις λέξεις όλοι και όλα όσα έζησα.

Κατάφερα, έφτασα στον στόχο μου, μετά από δέκα και πλέον χρόνια δουλειάς, διάβασμα βιβλίων και ακούγοντας ώρες και ώρες εκπομπών στο youtube με διαλογισμό και αυτό το εργαλείο που ονομάζεται γραφή, τα κατάφερα λοιπόν να είμαι αυτή.

Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι

ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα,

ο ονειρευτής και όχι το όνειρο,

ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα,

ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου.

Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!...

Αλλά ξεφύγαμε πάλι. Το θέμα ήταν το ταξίδι και οι δυο μέρες πριν. Αυτό που ζω είναι λίγο σουρεαλιστικό θα έλεγα αφού αυτό που θα ζήσουμε τώρα ήταν κάτι που κανένας μας ποτέ δεν περίμενε, δεν σχεδίασε και μας ήρθε έτσι σαν Θείο δώρο και μάννα εξ ουρανού. Πάμε για την παρουσίαση του βιβλίου και είναι η πρώτη παρουσίαση εκτός του μικρού μας νησιού και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός αλλά εκείνο που έχω στο μυαλό μου είναι κάτι άλλο. Ό,τι το σύμπαν συνομώτησε και πάλι, έτσι ώστε να γραφτεί το βιβλίο, έτσι ώστε να πάω στην παρουσίαση στην Αθήνα, έτσι ώστε να σε ρωτήσω αν θες να έρθεις μαζί μου, και εσύ να πεις ναι, και να κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, τόσα χρόνια μετά, και τούτο είναι πιο σημαντικό από όλα τα βιβλία του κόσμου μαζί. Οι άλλοι σκέφτονται τη διασημότητα τους και την ώρα που θα υπογράφουν τα βιβλία όταν θα έρχονται οι φαν τους και εγώ σκέφτομαι την ώρα που θα μπούμε στο αεροπλάνο να σου βάλω στο κινητό τη σκηνή από το Χρυσό Παιδί με τον Έντι Μέρφι που ταξιδεύει στο Θιβέτ να πάρει το μαχαίρι που θα σώσει το παιδί, να στο δείξω να γελάσουμε. Σκέφτομαι να βρω ένα σινεμά εκεί κοντά στην Ομόνοια που θα μένουμε να πάμε την Παρασκευή το βράδυ να δούμε μια παράσταση, ξανά, όπως τότε . Σκέφτομαι ό,τι θα έρθει και η εγγονή σου, ναι, θα πάρει τα Κτελ, θα κάνει έξι ώρες δρόμος να έρθει από την Θεσσαλονίκη να είναι με την μάνα της και τον παππού της, γιατί η οικογένεια μας δεν κοιτάζει αποστάσεις. Ευτυχώς που θα έρθει να με βάψει τζείνη τη νύχτα της παρουσίασης γιατί εμένα τούτα δεν μου περνούν τζια μόνη μου θα φκάλω κανένα μάτι. Θα έρθει να φέρει άρωμα που την κυρία την οδό Γούναρη που μας κάμνει απομίμηση το Escada summer με οκτώ ευρώ τζιαι φκάλλουμε το φόο μας. Σκέφτομαι το άλλο μου παιδί, που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης και ζει την δική της περιπέτεια. Σκέφτομαι πώς περνούν οι μέρες και τα χρόνια και κάποτε η ζωή μας κερνάει απώλειες αλλά μετά άμα τις αντέξουμε μας κερνά και κάτι δώρα που έρχονται από το πουθενά. Σκέφτομαι με πόση μαεστρία μας δίνει η ζωή ακόμα μια παράταση. Σκέφτομαι με πόση αγάπη σε περιμένουν όλοι εκείνοι που σε περιμένουν στην Αθήνα, να σε υποδεχτούν και να αγκαλιάσουν και να σε καλωσορίσουν και πάλι σαν ο υπέροχος άνθρωπος που είσαι. Σκέφτουμαι να με ξεχάσω να πάρω διπολικό φορτιστή τα χάπια της πίεσης τζιαι νουροφέν έξτρα, τη χτενιά.

Τίποτε δεν είμαστε παπά, ούτε συγγραφείς, ούτε διάσημοι, ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα. Το μόνο που μας νοιάζει είναι η αγάπη σας, η αγάπη τους..

Μου έστειλε μια συνέντευξη ο εκδότης να του την απαντήσω και να του την στείλω πίσω

Γιατί έγινες συγγραφέας ;

Γιατί είχαμε πολύ αγάπη μέσα μας. Οι άνθρωποι νομίζουν ό,τι αυτό που έχουν μέσα τους είναι πόνος, τραύμα, μοναξιά και γι’ αυτό γράφουν. Τίποτα από αυτά δεν είναι, αγάπη είναι όλα μας τα συναισθήματα. Αγάπη που άμα δεν έχουμε που να την δώσουμε, την πνίγουν οι τέσσερις τοίχοι και την μαυρίζουν και της αλλάζουν μορφή. Άμα δεν έχουμε λοιπόν κοντά μας αρκετούς να τους την δώσουμε, αντί να την αφήνουμε να πνίγεται και να μαυρίζει την κάνουμε λέξεις, ροζ, γαλάζιες και πολύχρωμες και την αφήνουμε να πετάξει και να πάει να μπει στις καρδιές όσων έχουν έλλειμμα.

Σ αγαπώ πολύ μην το ξεχνάς

Κι αν βρω τρόπο να στο πω κι αν μη βρω εσύ να το θυμάσαι

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

22/05/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

14Christina Agapiou, Constantina Constantinou και 12 ακόμη