επιστροφή

την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Αθήνα η μεγάλη μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι του b&b και με αγκάλιασε. Την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Θεσσαλονίκη η μικρή μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Το μεσημέρι ήθελε να της κάμω μουτζιέντρα. Μισή ώρα έψηνα τα κρεμμύδια σε χαμηλή φωτιά να είναι καλά ψημένα να γίνει ωραία η μουτζιέντρα. 5.30 το πρωί ξύπνησα να ετοιμαστώ για το αεροδρόμιο, η Κατερίνα σηκώθηκε και ξεκίνησε να τρώει μουτζιέντρα παγωμένη. Ηταν η πιο ωραία που έκαμα ποτέ, είπε, κάθε φορά λένε το ίδιο.

Συνήθισε στο νέο της διαμέρισμα και το έχει φτιάξει με αγάπη και γούστο. Αγόρασε λάμπες με χρωματιστό γυαλί και έβαλε γλάστρες με φυτά έξω στο μικρό της μπαλκόνι. Παρόλα αυτά είναι πολύ μικρό το διαμέρισμα, ένιωθα ότι είμαι μέσα στα πόδια της. Πέντε νύχτες μου παραχώρησε το κρεβάτι της και κοιμόταν στον καναπέ και κάθε πρωί μου έφτιαχνε καφέ εσπρέσο στο μικρό ειδικό μπρίκι που έχει αγοράσει. Μετά με ρωτούσε τι θέλω να κάνουμε, όλες οι μέρες είναι δικές σου, μου είπε. τρεις μέρες στην Αθήνα , περίπατο στα Εξάρχεια και στην Ακρόπολη και μετά περίπατο στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης. Τους είπα δεν με νοιάζει αν δεν κάνω κάτι άλλο, ας περπατώ πάνω κάτω σε αυτόν τον παραλιακό και μου είναι αρκετό. Χτες στις 6,20 το πρωί ήμουν στο λεωφορείο στον δρόμο για το αεροδρόμιο και να δεις που και τόσο νωρίς είχε και πάλι κόσμο και περπατούσε, τέτοια ώρα χαράματα, στον παραλιακό. Διερωτήθηκα, λες να ξυπνάνε τόσο νωρίς, ή να μην είχαν πάει ακόμα για ύπνο. Και δεν είχε και τόση σημασία στο τέλος. Κάναμε κι άλλα πράγματα, πήγαμε θέατρο, πήγαμε σινεμά, πήγαμε βόλτες και μίνι κρουαζιέρα με το Αργώ. Κάναμε αγκαλιές, πολλές αγκαλιές και περπατάμε κρατώντας χεράκια. Η κόρη μου ξέρει ότι δεν θέλω να μου σφίγγουν το χέρι και μου λέει έμαθα το μυστικό, απλώνω το χέρι μου προς το δικό σου και αν θέλεις μου το δίνεις και εσύ.

Εκείνη η πόλη που ήταν άγνωστη έχει γίνει λίγο πιο «πατρίδα» και φτιάχνουμε συνήθειες και μοτίβα και παίρνουμε πάντα κρέπα από την Ναβαρίνου, και ένα κομμάτι πίτσα από την Δραγούμη, θα πάμε τουλάχιστον μια φορά θέατρο και μια φορά σινεμά, και τρίγωνα από τον Στράτο. Και ακόμα μια φορά τα κατάφερε και πήγε και έφερε κρυφά ένα κομμάτι red velvet απο΄τον Σωτηρόπουλλο άναψε ένα κεράκι και μου τραγούδησαν Happy birthday, όπως έκαναν το 2021 την πρώτη φορά που πήγαμε Θεσσαλονίκη.

Δεν ξέρω που είναι η πατρίδα τελικά, εκεί που ζούμε ή εκεί που είναι η καρδιά μας ; η είμαστε απλά διασπασμένοι, εδώ το σώμα, αλλού η καρδιά, λίγη καρδιά εδώ, λίγη εκεί, λίγο μυαλό εδώ, λίγο εκεί. Συνηθίζουμε και προσαρμοζόμαστε και εμείς και τα παιδιά και αυτό είναι από τα πιο αξιοθαύμαστα στην ανθρώπινη φύση και εφευρίσκουμε νέους ρόλους και νοήματα. Και οι εικόνες αλλάζουν μπροστά από τα μάτια μας αστραπιαία, οι αποχαιρετισμοί δεν είναι πια δακρύβρεχτοι και τα αντίο γίνονται στο επανιδείν.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Ο γατούλης

Στον γατούλη

Καλημέρα

Τι Παράξενο

Της λείπεις

Κι ας μην σε έχει δει ποτέ

Μάλλον θα είναι το μέλλον που δεν ήρθε

Μας λείπει πάντα ότι έμεινε για τόσο

Έτσι ώστε όταν φύγει

Να αφήνει εκεί που καθόταν ένα κενό

Ο γάτος στην αυλή σαν σηκωθεί

Από την σπασμένη καρέκλα

Αφήνει το αποτύπωμα του

Το τρίχωμα του

Και την ζεστασιά από την κοιλίτσα του

Πάνω στο μισοδιαλυμένο κάθισμα της

Η μάνα μου είπε

Ότι ο γάτος επέλεγε την σπασμένη καρέκλα

Γιατί εκεί που είχε ξηλωθεί το κάθισμα

Είχε ακριβώς το σχήμα της κοιλιάς του

Και μπορούσε να κουλουρωθεί άνετα

Γατούλη από εσένα τι της λείπει

Μήπως που την έκανες να νιώσει

Την έκανες να χαμογελάσει

Την έκανες να νευριάσει

την έκανες να νιώσω διέγερση

την έκανες να νιώσει προσμονή

την έκανες να νιώσει λύπη

ίσως να έκλαιγε τώρα που έχεις φύγει

αν δεν ήταν απλά

μια σπασμένη άχρηστη καρέκλα

της λείπεις και ήσουν η απόδειξη

ότι δεν θέλει και πολύ να αναπτύξεις

μια εξάρτηση και πάλι

δεν χρειαζόταν ούτε να ακούσεις ούτε να δεις

το μόνο που χρειάστηκε ήταν να νιώσεις

Μαρινα Σαβεριάδου

πειθαρχία

 

19 10 2023

Μέρα παράξενη, μουντή, συννεφιασμένη. Ο πόλεμος μαίνεται δίπλα και εγώ σε δυο μέρες φεύγω για ταξίδι.  Όπως πάντα τελευταία στιγμή θα ετοιμάσω τα πράγματα μου, τελευταία στιγμή θα φτιάξω βαλίτσα. Μου λείπει ο γάτος μου, μου λείπει και η ουρά μου.

Θέλεις να πάμε στο ντιβάνι

Θέλω

Πώς νιώθεις

Πονώ το σώμα μου. Μου λείπει ο γάτος μου. Πώς γίνεται να σου λείπει κάποιος που δεν είδες ποτέ;

Όπως δείχνουν τα πράγματα, γίνεται.  Υπήρξε μια σταθερή επικοινωνία, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκείνο σου λείπει. Σου λείπει επίσης εκείνο που προσδοκούσες να ζήσεις μαζί του.

Ηθελα να του στείλω ένα άλλο, αποχαιρετιστήριο μήνυμα μετά από εκείνο το απότομο κλείσιμο.

Αλλά δε θα το κάνεις. Είπαμε θα σκέφτεσαι τα κίνητρα σου πριν πράξεις κάτι. Δε θα πρόσφερε κάτι σε εκείνον, εκείνο το επιπλέον μήνυμα, εσένα θα εξυπηρετούσε, βασικά τον ναρκισσισμό σου.

Φτάσαμε εκεί λοιπόν;

Σιγά σιγά ναι φτάσαμε εκεί, να είμαστε σε θέση να λέμε αλήθειες.

Κάθε φορά τα ίδια κάνεις,  για να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο, το κλείσιμο που θέλεις, να διαβεβαιώσεις τον άλλο που έσφαλε απέναντι σου ότι και καλά δεν είσαι θυμωμένη, και τον συγχώρεσες και ότι μπορείς να δεις τα πράγματα από την δική του πλευρά κλπ. Γιατί;

Είναι και αυτό ένας τρόπος ελέγχου

Ναι. Και η δική σου ανάγκη να είσαι στα μάτια του άλλου μεγαλόψυχη και καλοσυνάτη και ένα πλάσμα με αγάπη και κάτι άλλες μαλακίες, ενώ στην ουσία, αυτό που θέλεις, είναι να αφήνεις την πόρτα λίγο ανοιχτή, μπας και συμμορφωθεί ο άλλος και δει την αξία σου και έρθει πίσω.

Μα θέλω να έρθει πίσω

Αν είναι να έρθει θα έρθει, δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο, κλείσε το ! τι είναι τώρα αυτό κατάλαβες;  

Φυσικά, μια επανάληψη ενός παλαιότερου μαθήματος !

Και όχι μόνο αυτό.

Είναι ένας άνθρωπος που ήρθε στην ζωή σου, σε μια φάση που χρειαζόσουν να έρθει κάποιος στη ζωή σου, να σου αποσπάσει για λίγο την προσοχή, για να ξεχάσεις κάτι άλλο

Σωστά, έτσι και έγινε, μέσα σε δύο εβδομάδες και ως διά μαγείας, ξέχασα τον άλλο

Επειδή σκέφτεσαι τον γάτο

Ε ναι ήρθε ο γάτος και εκτόπισε τον άλλο

Ώραια, άρα ο γάτος μπορεί να ήρθε όχι μόνο για την δική του μοναξιά, γιατί ήθελε από κάπου να πιαστεί, αλλά ίσως και γιατί εσύ ήθελες από κάπου να πιαστείς.

Ισχύει

Και τώρα θα συνεχίσει ο κάθε ένας τον δρόμο του.

Με ρώτησε αν μπορεί τουλάχιστον να μου γράφει

Και εσύ είπες όχι

Είπα όχι. Μπορείς να συνδεθείς με κάποιον ακόμα και αν το μόνο που κάνετε είναι να ανταλλάζετε μηνύματα, μπορεί να σου γίνει συνήθεια, να γεμίζει τα κενά σου, μπορεί να σου γίνει παυσιπονο, βάλσαμο, μια επικοινωνία που μπορεί να γίνει αλληλοεξάρτηση.

Ή μπορείς να πεις μετά από καιρό. Ας πάω τελικά γι αυτόν τον καφέ, έστω φιλικά. Ανώδυνα.

Και να είναι και των δυο σας η σάρκα πεινασμένη.

Και ο καφές να γίνει μια άλλου είδους συνάντηση, δυο ανθρώπων που επικοινωνούν για καιρό και αναπτύσσει μια ακατάσχετη πείνα ο ένας για τον άλλο.

Και να σκεφτείς, ας τον αγγίξω, μια φορά, μόνο μια φορά.

Και του δίνεις το σώμα σου, σου δίνει το δικό του και τον ερωτεύεσαι παθιασμένα και σε θέλει σαν τρελός γιατί το άγγιγμα του ξυπνά το κάθε κύτταρο σου και εσύ για εκείνον είσαι εκείνη που περίμενε για χρόνια.

Αλλά έχετε συμφωνήσει ότι θα είναι μια μόνο φορά

Και εκείνος πρέπει να φύγει και εσένα διαλύουν τα πάντα μέσα σου

Και εκείνος νιώθει ενοχές και γίνεται ακόμα πιο δυστυχισμένος

Μπορείς να μου εγγυηθείς ότι δεν θα γίνει το πιο πάνω σενάριο;

Όχι, ξέρω ότι αν τον δω και αν νιώθω για εκείνον έλξη, θα αφεθώ. Και νιώθω ήδη έλξη για εκείνον

Άρα ούτε μηνυμα. Πειθαρχία. 

Ούτε μήνυμα ούτε κουδούνι, στης μονιαξιάς μου το μπουντρούμι (τραγούδι)

Δεν χαίρεσαι τουλάχιστον που εξαιτίας του γάτου ξεπέρασες τον άλλο

Αυτό σίγουρα, εννοείται.

Τουλάχιστον όταν θα θυμάμαι τον γάτο, θα τον θυμάμαι με χαμόγελο

Είδες;

Και είπαμε να δείχνεις εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Θα σου δώσω ακόμα ένα κινητρο

Για πες

Ότι ίσως του γάτου του λείπεις και εσύ και ίσως ξεμπερδέψει και έρθει να σε βρει

Σωστά

Αλλά εσύ στο μεταξύ δεν περιμένεις, είσαι ανοιχτή σε όλες τις πιθανότητες σε όλες τις εμπειρίες

Πολύ σωστά

Πότε θα ετοιμάσεις τη βαλίτσα;

 

 

 

 

 

 

O Γάτος

 

Ήταν ένας γάτος λοιπόν που δεν τον είδα ποτέ, δεν τον μυρίστηκα ποτέ, ούτε και άκουσα το νιαούρισμα του.  Ναι πολύ καλά κατάλαβες, δεν μιλάω για έναν γάτο, για έναν άντρα μιλώ, αλλά τον παρομοιάζω με γάτο, γιατί έχει τα πιο γατίσια μάτια που είδες ποτέ που σε συνδιασμό με τα ροζ χείλη του που όταν χαμογελά τα σφίγγει λίγο σε ένα παράξενο χαμόγελο,  αινιγματικό, δεν είναι χαρά αλλά ούτε και μελαγχολία, είναι ένας παράξενος συνδιασμός. Όμορφος άντρας, όμορφο σχήμα προσώπου, ωραίο πηγούνι, ωραία αυτάκια, όμορφα χείλη και μετά εκείνα τα παράξενα γατίσια ματάκια που όταν χαμογελά κλείνουν λίγο περισσότερο και σου θυμίζουν πραγματικά έναν γάτο.

Με τον γάτο λοιπόν επικοινωνούσαμε μόνο με μηνύματα. Ξεκινήσαμε με τυπικά μηνύματα, ποιοι είμαστε και αν έχουμε παιδιά, και τι κάνουμε και όλα αυτά τα τυπικά που γράφεις στις αρχές. Μετά ο γάτος μου είπε «αρέσκεις μου κόρη μιτσιά»  και ήταν πολύ διεγερτικό να μου έρχεται αυτή η ατάκα τόσο απότομα, από το πουθενά, και στα Κυπριακά. 

Είπαμε να βρεθούμε για καφέ την επόμενη Δευτέρα.  Μεσολάβησε το Σαββατοκυριακο και δεν μου έστειλε μήνυμα ούτε το Σάββατο ούτε την Κυριακή. Εγώ νευρίασα. Γιατί; αφού λέει του αρέσω, αφού κανονίσαμε να βρεθούμε για δύο μέρες δεν υπάρχω; Η υπάρχει κάτι άλλο;  Δευτέρα πρωί ακύρωσα τον καφέ. το βράδυ πήγα κανονικά στο μάθημα χορού, μετά πήγα για περπάτημα με τις φίλες μου, και εκείνος μου έστειλε μήνυμα το ίδιο βράδυ, δεν απάντησα, το επόμενο πρωί ξαναέστειλε, μου πέρασε, απάντησα.

Αυτή η επικοινωνία ήταν σαν χορός που τα μισά βήματα τα κάνεις προς το μέρος του παρτενέρ σου και τα άλλο μισά τον σπρώχνεις πίσω. Εγώ έσπρωχνα πίσω, εκείνος ερχόταν προς το μέρος μου και μετά χανόταν εκείνος και τον έψαχνα εγώ. Δεν πήγαμε για εκείνον τον καφέ. Η επικοινωνία ήταν κάτι μεταξύ αστείου και σέξι και πάλι πίσω στο αστείο και λίγο πιο πικάντικο, μέχρι που θύμωσα και του είπα φτάνει δεν θα μιλώ άλλο με σεξουαλικά υπονοούμενα γιατί είναι σαν να μην έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε και απλά ποσκολιούμαστε.   Και πάλι έκανα βήματα πίσω… και πάλι εκείνος επέμενε, και πάλι μέχρι το επόμενο πρωί μου πέρασε. Και μετά από αυτό άλλαξε η επικοινωνία του μαζί μου. Δεν μου ξαναέστειλε μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα.

Επικοινώνησε μαζί μου επιτέλους χωρίς τις μάσκες του. Η μια μάσκα του κοίτα πόσο αστείος είμαι και η άλλη μάσκα κοίτα τι καλός εραστής είμαι. Και τα δύο μάσκες που κρύβουν τα άλλα, τα συναισθήματα, τις ευαισθησίες του, ίσως και τα κενά. Όμως άλλαξε απέναντι μου και ένιωσα την διαφορά. Είδα κάποιον άλλο, εκείνον που περίμενα να δω και να νιώσω. Εκείνον που με ρωτούσε πως νιώθω, αν είμαι  έτοιμη για την παρουσίαση, που έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον για μένα και τα συναισθήματα μου, άνοιξε ένας δρόμος για μια πιο ανθρώπινη επικοινωνία, που θα μπορούσε να μας φέρει πιο κοντά συναισθηματικά.

Ναι είχε και το χιούμορ την θέση του ακόμα και το λίγο φλερτ και το υπονοούμενο αλλά ήθελα και εκείνο το παραπάνω, δεν ήθελα να περιοριζόμαστε στην επιφανειακή συζήτηση και να μην γίνει ποτέ η άλλη συζήτηση που θα έφερνε την άλλη σύνδεση.  Μου αρέσει αυτός ο άντρας και το πόσο προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτόν τον τοίχο με προκαλεί να θέλω να σπάσω αυτήν τον τοίχο και να πάω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να του χαϊδέψω  την πλάτη και το κεφάλι και να τον μάθω να μην χτίζει τοίχους ανάμεσα μας.

Κάποια στιγμή έσπασε ο ηλίθιος τοίχος και μου είπε την αλήθεια. Δε θα πάμε τελικά για εκείνον τον καφέ και δεν θα τον δω, δεν θα τον μυριστώ και δεν θα ακούσω το νιαούρισμα του.  Ούτε θα δω τα γατίσια μάτια του από κοντά.  Λυπήθηκα ναι ! γιατί ήδη η φαντασία μου έφτιαξε σενάρια για τα δυο μας,  μου έβγαλε κάτι ζαβολιάρικο αυτό το γατί και ήθελα να δω πώς θα πίνει το γάλα από το μπολάκι του και πώς θα γουργουρίζει όταν το χαϊδεύω. Το γατί ήταν πρόστυχο και ήθελε μια γυναίκα να τον κάνει να νιώσει την αργή και βασανιστική ηδονή που θέλει να νιώσει ένας άντρας, που είναι τόσο άντρας που δεν φοβάται να αφεθεί  σε μια γυναίκα. 

Γιν και γιανγκ ή νιάου και νιάου, το δίπολο, Ταύρος – Σκορπιός, γη και νερό, η άνυδρη  γη που διψά για νερό. Αυτό το ηδονικό παιχνίδι της παράδοσης και της αντίστασης. Ξέρεις πολύ καλά, ξέρεις από πριν. Ξέρεις τις πιθανότητες και τις δυνατότητες. Ίσως και να είναι αυτό το πιο ηδονικό με τις σχέσεις που τελειώνουν τόσο νωρίς και μένουν στην σφαίρα του απραγματοποίητου και του φανταστικού. Ότι θα μείνεις με την υποψία του τι θα μπορούσε να συμβεί μετά, τι θα του έκανες, πώς θα βογγούσε όταν τον δάγκωνες, (ναι οι σκορπίνες δαγκώνουν γατούλη) και το ήξερε, ότι εκείνος θα ήταν μια γη που θα διψούσε και θα ήθελε κι άλλο και εσύ θα του το έδινες.. γιατί υπάρχει μεγάλη ηδονή στο να είσαι η ιδιοκτήτρια των κλειδιών της ηδονής κάποιου και να έχεις τον απόλυτο έλεγχο. 

Η ηδονή του εκείνου είναι να φαντασιώνεται τι θα μπορούσες να του κάνει

Η ηδονή εκείνης είναι να παίζει το παιχνίδι με τους όρους της  και να φεύγει

Η ηδονή και των δύο είναι το αν ….

Και η αγάπη; μιλήσαμε γι αυτήν μια δυο φορές, πώς φτάνεις στην αγάπη; όταν σπάζεις τους τοίχους έναν ένα και συνδέεσαι. Όπως και όταν φεύγει εκείνη που θα ήθελε να σε αγαπήσει, γιατί η αγάπη θέλει λευκό καμβά !

Πριν φύγω μου είπε σε νοιάζομαι, είσαι ότι πιο όμορφο έχει συμβεί στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό και συγνώμη.

Όμορφα λόγια από κάποιον άντρα που δε σε έχει δει ποτέ. Όμορφα λόγια για να σου πει την ώρα που φεύγεις.  Λόγια που σου αφήνουν μια γλυκάδα στην ψυχή, νιώθεις ότι κάπου κάτι έδωσα όμορφο, ίσως κάποιο κουμπί πάτησα και αυτός ο άνθρωπος κάτι ένιωσε. Και εκείνος έκανε καλό σε μένα, και εκείνος ήρθε την στιγμή που τον χρειαζόμουν όπως έρχεται κάθε συνάντηση με ανθρώπους την στιγμή που τους έχουμε ανάγκη. Και εμένα με βοήθησε η παρουσία του και η επικοινωνία μας και ας είχε τα πάνω κάτω της, είχαν και αυτά τη νοστιμιά τους. Αυτός ο κύκλος, δεν ξέρω αν έκλεισε διά παντός, υπάρχει μια πείνα μέσα μου για το ανεξερεύνητο αυτό κεφάλαιο. 

Αλλά συνεχίζω να ζω, και με ανεξερεύνητα κεφάλαια και με μισόκλειστους κύκλους, χαμογελώντας και ξέροντας ό,τι αν είναι να βρεθούμε κάποτε και να πιούμε εκείνον τον καφέ, θα γίνει, όταν έρθει η ώρα.

αποχαιρετώ λοιπόν

Γατούλη θα μου λείψεις

Αν ποτέ ξεμπερδέψεις αυτό το κουβάρι

Έλα να με βρεις

Με αγάπη

Η ουρίτσα σου

 

 

 

 

 

 

 

Ζώντας την εποχή του ναρκισσισμού

 

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα. Πάρα πολύ δύσκολο. Και δεν εννοώ όλη αυτήν την ασφάλεια που νιώθουμε ζώντας σε ένα τόπο που πάντα γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος. Και δεν εννοώ την ίδια την πολιτική κατάσταση που ζούμε από την μέρα που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο. Δεν εννοώ τον φασισμό, τον ρατσισμό και την οικονομική ανασφάλεια. Όλα αυτά τα υπομένεις, τα παίρνεις απόφαση, ζεις αποδεχόμενος ότι μπορεί μια καλή μέρα να έρθει και μια βόμβα να πέσει πάνω σου ή μια καλή μέρα αποφασίζεις να φύγεις και να πάς να ζήσεις αλλού.   Αυτά λέω, ήταν η συνθήκη μας από πάντα

Εκείνο που δεν αντέχεται πλέον σε αυτόν τον αιώνα είναι το πόσο μαύρη έχει γίνει η ψυχή των ανθρώπων, το πόσο χάθηκε ανεπιστρεπτεί η αθωότητα, το πόσο δεν έχουν την αίσθηση του πόνου που μπορεί να προκαλέσει το ψέμα, η μάσκα, η υποκρισία, το παραμύθι. Η πορνεία που μας περιβάλλει, εντός και εκτός. 

Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, ο κάθε ένας είναι θύμα του χαραχτήρα του και της εποχής που διάλυσε τα πάντα.  Της σάρκας που έγινε θέαμα, της ηδονής που έγινε προιόν, του συναισθήματος που έγινε αλλεργία, της αλήθειας που έγινε είδος προς εξαφάνιση. Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, κι αν ένιωθα ίσως αντιδρούσα κάπως, γιατί ο θυμός παράγει κάτι, εγώ όμως νιώθω πίκρα και η πίκρα γίνεται ένας βάλτος.

Είδες καμιά φορά την σκηνή με το φοβισμένο σκυλί που συναντά έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος του μιλά γλυκά και του λέει έλα έλα και απλώνει το χέρι. Και το σκυλί αναθαρρεύει λίγο και πλησιάζει, και λίγο ακόμα και μόλις πλησιάζει σε κοντινή απόσταση ο άνθρωπος που του ξεγέλασε για να έρθει, του τραβάει μια κλωτσιά και το ρίχνει ένα μέτρο πιο εκεί. Και εκείνο κάθεται φοβισμένο στην γωνιά του και δεν καταλαβαίνει ποτέ τι έκαμε.

Μέσα σε αυτήν την τρομοκρατία υπάρχουμε.  Όμορφα λόγια και όμορφες προθέσεις που γίνονται πισώπλατα μαχαιρώματα και εσύ δεν καταλαβαίνεις ποτέ το γιατί κάποιος συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί εσύ δεν θα συμπεριφερόσουν έτσι, δεν ξέρεις, δεν έμαθες, δεν σου περνά… Ψιλά γράμματα. Μετράς τις σταθερές αξίες σου, είναι η μάνα μου, ο παπάς μου, τα παιδιά μου, φίλοι καλοί και έμπιστοι που μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, έστω.  Είναι οι σταθερές αξίες σου. Και μετά μετράς τις προσωπικές αξίες σου. Να είσαι ειλικρινής, να είσαι αληθινός, να είσαι αυθεντικός, να έχεις καλοσύνη, να δείχνεις αγάπη.  Να μένεις αναλλοίωτος.

Και μετά έρχεται ένας άνθρωπος που βρίσκει τον τρόπο και σε βρίσκει ευάλωτο και εισχωρεί.  Η επαφή σου μαζί του σε αρρωστά, σαν μικρόβιο εισχωρεί στην ύπαρξη σου και στο μυαλό σου και γίνεσαι  έναν χτικιάρικο ον,  που πρέπει ξανά από την αρχή να αναρρώσει, να αποβάλει από μέσα του κάθε τοξικό και δηλητήριο σου έβαλε ο άλλος, να πάρει μέρες και εβδομάδες και να ξαναέρθεις στα ίσια σου και να αποκαταστήσει και πάλι την συναισθηματική σου ισορροπία και να κάνεις μια ολόκληρη μάχη, ξανά, ακόμα μια φορά, για να μην χάσεις και την τελευταία σου ρανίδα ελπίδας σε αυτήν την ανθρωπότητα. Να μην χάσεις τη χαρά σου , την αισιοδοξία σου, το χιούμορ σου, την δημιουργικότητα σου.

Ναι είναι δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα του παραλογισμού. Είναι μια ψυχική πάλη.