ένας μήνας

Πώς είσαι σήμερα

Είναι το τελευταίο ορόσημο, 22 Σεπτέμβρη, ένας μήνας μετά.  Ο κύκλος κλείνει.  Πριν ένα μήνα, έτσι ώρα τον περίμενα να έρθει.  Περίμενα να προσγειωθεί το αεροπλάνο, να μου πει ότι ήρθε πίσω. Να τον δω.  Ήταν πολύ σημαντική, όμορφη μέρα.  Ετοιμάστηκα. Έβαλα το όμορφο μου φόρεμα, πήγαμε στο ωραίο μας δείπνο.  Και μετά, λίγες ώρες μετά, έφυγε και φιληθήκαμε για καληνύχτα, και ήταν όλα καλά, και δεν ήξερα καν ότι ήταν  τελευταία φορά που τον έβλεπα.

Πέρασε κιόλας ένα μήνας και τι μεγάλη μαλακία να φεύγει κάποιος και να μην τον ξαναβλέπεις και να μην τον έχεις αποχαιρετίσει ποτέ, να τσακώνεσαι και να χωρίζεις από μηνύματα, Τι παιδιάστικο, βλακίστικο και απάνθρωπο

Το ροζ φόρεμα το έπλυνα και είναι κρεμασμένο στο ντουλάπι. Θα το βάλω την νύχτα της παρουσίασης του βιβλίου, έτσι σκέφτομαι, προς τιμήν. Είναι παράξενη η μέρα, έχει μια μελαγχολία, έχω πονοκέφαλο από το πρωί, περιμένω και να αδιαθετήσω, είναι οι ορμόνες μου και τα συναισθήματα μου ένα μπάχαλο.

Μου λείπει.  Επέτρεψα στον εαυτό μου να μου λείπει και σήμερα, θα πάω σπίτι να ρίξω ένα κλάμα να αποφορτιστώ και θα γυρίσει η μέρα, θα προχωρήσει η ζωή, και θα τον ξεχάσω όπως θα με ξεχάσει και εκείνος. Αλλά σήμερα έχω μια ανάγκη να έχω μια αφορμή να κλάψω. Θα κλάψω για κάτι τιποτένιες λεπτομέρειες όπως τις πέτρες που δε βάψαμε ποτέ Οι Mr and Mrs Stone εμειναν εκεί μέσα στο κουτί.  Σαν ένα μωρό που του πιάνουν τα παιχνίδια του πριν προλάβει να παίξει.

Έχει πολλές μέρες που προσπαθώ να σκεφτώ αρνητικά μόνο και μόνο για να χω τη δύναμη να αντέξω αυτήν την περίοδο, βλέπω βιντεάκια στο youtube για τις πρώτες μέρες μετά το χωρισμό, για το No contact και περνάνε οι μέρες και αντέχω.  Και όμως μου λείπει.  Πήρε ένα μαχαίρι και μας έκοψε και πάλι δεν θα χω κάτι να μια θυμωμένη ούτε να του καταλογίσω.  Τελοσπάντων.. θα μου περάσει όπως πέρασαν και τα άλλα, και οι άλλοι, οι μεγάλοι οι έρωτες.

Αρχές του Οκτώβρη ξεκινάμε μαθήματα και τέλος του Οκτώβρη πάμε ταξίδι.. η ζωή προχωρά και σχέδια κάνουμε και με τα μάτια δακρυσμένα και με πόνο και ότι και αν συμβαίνει.  Ψες πήγα με την μάμα στο πάρκο στο Παττίχειο και κάναμε Τσι Γκογκ και περάσαμε τέλεια και απόψε θα πάω στον Ψευδά, για δείπνο στον κήπο της Umay και θα γνωρίσω κόσμο και θα κάνω νέους φίλους και ίσως ποιος ξέρει, κάπου εκεί, κάποιος βρίσκεται

Η αγάπη…  

η αρχή

Πώς είσαι σήμερα?

Καλύτερα. Τον σκέφτομαι ακόμα, αλλά με λιγότερο πόνο.  Μούδιασε κάπως.

Τι σου λείπει από εκείνον

Το ότι έθρεφε τον  ναρκισσισμό μου. Το ότι έμοιαζε ο τρόπος που θέλαμε να δείχνουμε την «αγάπη» μας. Το ότι ήμασταν ικανοί, να κλειστούμε στον μικρόκοσμο μας και να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στο να χαϊδεύει ο ένας το εγώ του άλλου.  Μου λείπει πολύ. Δε θέλω να με κρίνεις γι’ αυτά που νιώθω, είπαμε θα είμαστε πάντα ειλικρινείς μεταξύ μας. Κι ας νιώθω πράγματα τιποτένια και άθλια και είμαι ένα έρμαιο των παθών μου. Στο χαρτί δικαιούμαι να ξεγυμνώνομαι. Μαζί σου, όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο αληθινά, όσο πιο ωμά, τόσο πιο ηδονικά.

Προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθω. Είναι λες και βρήκε μια χαραμάδα στο μυαλό μου και τρύπωσε μέσα και πήγε και βρήκε όλο το μαύρο μου που είχα κρυμμένο για χρόνια. Δεν μου το έχει ξανακάνει άνθρωπος ποτέ αυτό. Να με ανοίξει και να μπει μέσα μου. Με άνοιξε και πήρε την ύπαρξη του και την έχυσε μέσα μου.  Εθίστηκα! Σε ότι και αν ήταν. Τι παράξενο πραγματικά συναίσθημα να υπάρχει ένας άνθρωπος, να έχει τέτοια καταλυτική επίδραση πάνω σου. 

Τι νιώθεις για εκείνον;

Πάθος, μια πείνα, μια λύσσα, θέλω να γλύψω κάθε εκατοστό του σώματος του, θέλω να γίνω εγώ η κυρίαρχη, να ακούσω εκείνον να βογγά, να τον νιώσω να παραδίνεται, να κλαίει από την ηδονή, να πάρω εγώ την εξουσία που εκείνος θέλει με τόση μαεστρία να κρατά στα χέρια του. Θέλω την εξουσία μου πίσω

Τι άλλο;

Θυμό και παράπονο. Όσο και αν λέω ότι δεν τα νιώθω, όσο και αν προσποιούμαι ότι δεν τα νιώθω.

Για τις βλακείες που είπε;

Για τις βλακείες που είπε. Και όχι γιατί τις πίστεψα ή ότι είχαν καμιά βάση. Αλλά γιατί λέγοντας αυτές τις βλακείες γκρέμισε και την τελευταία γέφυρα μεταξύ μας. Σκέψου και να ήθελα να πάω πίσω, να ψάξω ένα τρόπο μέσα μου να πάω σε εκείνον, να πάω πώς; Όταν μου λέει ότι πρέπει να συμμορφωθώ με την δική του αλήθεια, και η δική του αλήθεια διαφέρει από την δική μου, πώς να βρω δικαιολογία να πάω να πάρω τη δόση μου;  Το έκανε πολύ δύσκολο για μένα ακόμα και να ήθελα να πάω πίσω. 

Τον συγκρίνεις λοιπόν με ναρκωτικό;

Ξεκάθαρα και χωρίς καμιά ντροπή.

Και τώρα περνάς απεξάρτηση;

Όπως το είπες, όχι από εκείνον ! Από την πείνα που μου άνοιξε να εξερευνήσω το μαύρο μέσα μου.  Εκείνο που πάντα ήξερα ότι υπάρχει. Εκείνος θα με βοηθούσε να το εξερευνήσω.

Τι σου λείπει άλλο από εκείνον;

Μου λείπει ο «προστάτης» ο «φροντιστής» ο «ιππότης» Όλα αυτά που έκανε για να έχω ότι θέλω, για να φάω αυτό που θέλω, η περιποίηση, το βλέμμα του θαυμασμού.  Εκείνα όλα που θα έδινε μόνο σε μένα και θα έκανε μόνο για μένα και μόνο με εμένα. 

Είσαι κακομαθημένη;

Με εκείνον θα ήμουν ! είναι αυτά που λέγαμε πάντα, ότι πέρασα ολόκληρη μου τη ζωή να φροντίζω τους άλλους και να αφήνω τον εαυτό μου πίσω και ήθελα για μια φορά στη ζωή μου να αφεθώ και εγώ, να με φροντίσω κάποιος άλλος και απλά να κάτσω πίσω να απολαύσω την διαδρομή. ( Ποτέ δεν ήμουν με κάποιον «άντρα» Πάντα ήμουν περισσότερο άντρας από εκείνους. )

Αυτό δεν ήθελε και εκείνος; Στην ουσία ναι ! αυτό ήθελε! Αλλά το έθεσε με τέτοιους όρους και σε τέτοια πλαίσια που δεν ονομαζόταν φροντίδα, ονομαζόταν κάτι άλλο. Και δεν μπορώ να προσυπογράψω σε κάτι που δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει στην πνευματική μου ακεραιότητα.

Για την πνευματική ανησυχείς, όχι για την σωματική;

Ουδέποτε ανησύχησα για την σωματική, ουδέποτε ένιωσα ότι θα με βλάψει, ακόμα και αν πονούσαν τα δαγκώματα του.  Ήταν αυτές οι τρύπες που προσπαθούσε να ανοίξει πάνω μου για να τον νιώσω καλύτερα.  Ένιωσα πολλά πράγματα όμως και αυτά που προσπαθούσε να μην δείξει, ακόμα και αυτά που ο ίδιος έκρυβε επιμελώς από τον εαυτό του.  Τα μηνύματα που πήρα από το σώμα του, ήταν κρυστάλλινα, ξεκάθαρα, λες και έκανα έρωτα με ένα νεαρό αγόρι γεμάτο ανασφάλεια και έναν δυναμικό άντρα γεμάτο σιγουριά και αυτοπεποίθηση.  Δε με άφησε ποτέ να τον διδάξω ότι είναι εντάξει να αφεθεί.

Για την πνευματική γιατί ανησυχείς;

Δεν ανησυχώ, όπως πολύ καλά ξέρεις αρνήθηκα και αρνήθηκε. Αυτό που σου έλεγα είναι ότι μου ξύπνησε ένα κομμάτι του εαυτού μου, που έχει μια τάση σε μια υπερβατική σεξουαλικότητα, και ένιωθα ότι μαζί του θα είχα την ευκαιρία να γευτώ αυτήν την εμπειρία. Αν περιοριζόταν η πρόταση μόνο στο σεξουαλικό κομμάτι και αφήναμε απ’ έξω το υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης τότε ναι.

Τι άλλο σου λείπει από εκείνον

Το ότι ένιωθα ότι μιλώ και συναναστρέφομαι με έναν άνθρωπο πολύ μοναδικό και πολύ ξεχωριστό. Δεν ήταν ο συνηθισμένος άνθρωπος που σε λίγες μέρες δε θα είχαμε κάτι πια να πούμε, πάντα βρίσκαμε κάτι να πούμε, πάντα κάτι δημιουργούσαμε με την φαντασία μας, είχε και αυτός αυτήν την φαντασία και αυτήν την παιδικότητα, τον ενθουσιασμό. Και την βαθιά ευαισθησία του. Και όλη αυτή η μανία του να ελέγχει, όταν έβλεπες λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο μέσα, ήταν η προσπάθεια να κρύψει αυτήν την τεράστια ευαισθησία και το πόσο ευάλωτος ήταν.

Τον αγάπησες λοιπόν;

Φυσικά! Τον αγάπησα, τον λάτρεψα, τον θαύμασα, τον πίστεψα. Εκείνο το τεράστιο κομμάτι του ανθρώπου αυτού, που νοιάζεται για τους δικούς του και τους φροντίζει, που θέλει να είναι όλα στην θέση τους, να μη λείψει τίποτα από κανένα, εκείνος που σε ρωτάει πώς νιώθεις και ακούει, μου λείπουν πολλά πράγματα από εκείνον, ακόμα και τα πιο εκνευριστικά,  όπως όταν του έλεγα ότι έχω δουλειά και δεν θα μπορώ να απαντώ στα μηνύματα του και εκείνος συνέχιζε ακάθεκτος να στέλνει, ήθελε πάντα σημασία.

Και εσύ καταβάθος σου άρεσε που ήθελε

Ναι καταβάθος μου άρεσε που ήθελε, αν και μου έσπαζε κάποτε τα νεύρα. Μου άρεσε που ήθελε την σημασία μου, γιατί και εγώ ήθελα τη σημασία του, συνέχεια.

Και τι άλλο σου λείπει από εκείνον

Μου λείπει το σώμα του.  Το ύψος του, τα μπράτσα του, η αγκαλιά του, όταν με έπαιρνε από το χέρι και περπατούσαμε. Το σώμα μου ταίριαζε με το σώμα του, ένιωθα όπως πρέπει να νιώθει μια γυναίκα δίπλα από έναν άντρα, ότι το σώμα του άντρα έχει πιο πολύ εκτόπισμα, ότι με κρατά και νιώθω ασφάλεια, ότι με κρατά από το χέρι και είναι όλα εντάξει.  Το σωματικό μας ταίριασμα μου λείπει πολύ.

Τι σου λείπει άλλο

Δεν είναι ότι μου λείπει αλλά δεν νιώθω ότι μου έδωσε αγάπη στον αποχαιρετισμό του.  νιώθω ότι δεν κατάλαβε την προσπάθεια μου να παλέψω με τους φόβους μου και να τολμήσω να κάνω την μισή απόσταση να πάω να τον βρω. Έστω την μισή. Χρειάστηκε δουλειά εκ μέρους μου.  Και δεν το εκτίμησε, ή μπορεί να μην το αντιλήφθηκε, να έβλεπε μόνο την άρνηση να κάνω ολόκληρο τον δρόμο, αφού εκείνος δεν έκανε καμιά παραχώρηση.

Και αφού ήταν ανυποχώρητος και εσύ δεν έκανες ολόκληρο το δρόμο, πήγες ως τη μέση και γύρισες πίσω;

Έτσι, έκανα την μισή απόσταση, και μετά που αρνήθηκε εκείνος να κάνει την άλλη μισή, επέστρεψα και εγώ πίσω στη βάση μου.

Και τι ήθελες να σου πει για να νιώθεις καλύτερα;

Ήθελα να μου πει. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που σου ζητώ είναι κάτι εντελώς άγνωστο και πρωτόγνωρο για σένα. Ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να καταλάβεις λίγο τι είναι. Ευχαριστώ που προσπάθησες να ξεπεράσεις την αρχική σου αρνητική αντίδραση και να είσαι λίγο πιο δεκτική και να δεις την πιθανότητα να εξερευνήσεις το πεδίο αυτό. Ο τρόπος που θέλεις εσύ για να νιώσεις άνετα, δεν είναι αυτός που χρειάζομαι εγώ.  Παρόλα αυτά σε ευχαριστώ που προσπάθησες. Και σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες με ειλικρίνεια.

Αν σου τα έλεγε αυτά θα ένιωθες καλύτερα;

Ναι, η υστεροφημία που λέμε. Αναζητώ την συμφιλίωση όταν τελειώνει μια σχέση. Δεν μου αρέσει να υπάρχουν αρνητικά κατάλοιπα. Και είχα ανάγκη να καταλάβει ότι προσπάθησα. Και να ένιωθε τι ένιωσα για εκείνον και πόσο με πονάει αυτή η αγεφύρωτη διαφορά.

Το ξέρεις όμως ότι ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται διαφορετικά, νιώθει διαφορετικά και αντιδρά διαφορετικά. Και εκείνος που εισπράττει την άρνηση, όποιο και αν ήταν οι λόγοι οι δικοί σου, ο άλλος απλά εισπράττει μια άρνηση, σε εκείνο που θέλει με τον τρόπο που το ήθελε, με τον τρόπο που εκείνος σκέφτεται ότι είναι σωστός, με την δική του λογική.

Ναι

Άρα εισπράττει απόρριψη στο να ζήσει κάτι μαζί σου με τον τρόπο που εκείνος σκέφτεται

Ναι

Άρα και εκείνος πληγώνεται και θυμώνει με βάση την λογική των δικών του συναισθημάτων.

Ναι

Και ίσως να έχει την ανάγκη να μένει θυμωμένος μαζί σου

Ναι

Γιατί είναι ο δικός του τρόπος να αντέξει την δική σου απώλεια

Ναι

Γιατί ίσως να ένιωσε και εκείνος όμορφα με εσένα

Ναι

Και τώρα σε χάνει

Ναι

Επειδή εσύ είσαι διατεθειμένη να κάνεις την μισή απόσταση

Ναι

Και εκείνος ήταν πέρα για πέρα σίγουρος γι’ αυτό που ήθελε να σου δείξει αλλά στάθηκε αδύνατο να σε πείσει

Ναι

Πώς νιώθεις?

Λύπη

Γιατί

Γιατί είναι παράξενη η ζωή, οι άνθρωποι και τα γεγονότα. Γιατί ασχέτως τι νιώθουμε πρέπει πάντα να καταλήγουμε να κάνουμε εκείνη την λογιστική πράξη, τι έχεις να πάρεις και τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις ή σε πόσο βαθμό μπορείς να συμβιβαστείς.

Μου φαίνεται λίγο σουρεαλιστικό και λίγο δύσκολο να το χωνέψει η λογική μου πώς ό ίδιος άνθρωπος την μια νύχτα μου έγραφε “ονειρα γλυκά αγάπη μου, καληνύχτα” και λίγες μέρες μετά γνώρισα μια εντελώς άλλη εκδοχή του ίδιου ανθρώπου που μου μιλά για πόνο, για τιμωρία και με ειρωνεύεται.

Επέλεξε ποια εκδοχή του ανθρώπου θέλεις να κρατήσεις

Επέλεξα ήδη. Εκείνον που αγάπησα. Εκείνον που λατρεύει την οικογένεια του, εκείνον που πάει μαζί τους στα καταστήματα, εκείνον που βοηθά να στηθούν τα τραπέζια και να ετοιμάσει τα φαγητά, εκείνον που βλέπει με τα μωρά για εκατοστή φορά το ίδιο κινούμενο σχέδιο, εκείνον που τραγουδά για δέκατη φορά το ίδιο τραγούδι, εκείνον που δε χαλά χατήρι στα μωρά, κάθεται και του βάφουν τα νύχια του ροζ, εκείνος που ζυμώνει ψωμί και κάνει μαρμελάδες. Εκείνον αγάπησα λοιπόν, τον χαρούμενο, τον υπομονετικό, εκείνον που λατρεύει τα παιδιά. Ήθελα να είμαι και εγώ ένα από αυτά, να φροντίζει και εμένα και να βλέπουμε κινούμενα σχέδια, να μου φέρνει παιχνίδια και να μη μου χαλά χατίρι. 

-Τι παιχνίδια θα σου φέρνει

- Σκάσε. Ξέχασα κάτι πολύ σημαντικό και δεν θέλω να το ξεχάσω.

Γράψε το

Την πρώτη μέρα που μου έστειλε μήνυμα και πήγα στο σπίτι, είχαμε συμφωνήσει ήδη ότι θα συναντηθούμε το ίδιο βράδυ. Και όταν πήγα σπίτι με έπιασε το άγχος, είχα πάρα πολύ καιρό να βρεθώ με κάποιον. Και, σκεφτόμουν να του στείλω μήνυμα να το ακυρώσω.

Και

Λες και διάβασα την σκέψη μου, μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό από εκείνον. Μου έστειλε ένα βίντεο που κάθεται σε έναν καναπέ με τα ανιψάκια του και τραγουδούν ξανά και ξανά το happy birthday. Και μόλις το είδα χαμογέλασα, ηρέμησα, ένιωσα μια γαλήνη και μια οικειότητα για εκείνον και αποφάσισα να πάω.

Ωραία, αυτόν θα συνεχίσεις να αγαπάς. Την καλύτερη εκδοχή του. Εκείνον τον χαμογελαστό άνθρωπο που τραγουδά και παίζει με τα παιδιά. Αυτόν θα θυμάσαι. Την πρώτη του εικόνα.

Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την μια εκδοχή από την άλλη, μπορείς απλά να επιλέξεις ποια εκδοχή θα θυμάσαι. Ξέρεις τι άλλο θα κάνουμε;

Τι

Θα σε αφήσω να γράψεις το τέλος που θέλεις. Πέρασε μέσα στο δωμάτιο. Γράψε τη σκηνή, γράψε τους διαλόγους και παίξε την ταινία μπροστά σου.

 

 

Είναι πρωί και μόλις έχω ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω το κινητό μου και να το κοιτάξω. Έχω μήνυμα. Είναι από αυτόν.

-Goodmorning Marina

-goodmorning baby

- I missed you

- I missed you too

- I want you in my life

- I want you in my life more than anything else

- no rules

- no rules, no demands, no punishments

- only love

- and pleasure

Το ίδιο απόγευμα έρχεται να με πάρει από το σπίτι.  Έχω ντυθεί και τον περιμένω και η καρδιά μου καλπάζει. Σταθμεύει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι, Κατεβαίνει. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη.  Μπαίνει μέσα και κλείνω την πόρτα, με παίρνει αγκαλιά και με σφίγγει σφικτά. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Ανασαίνει με ανακούφιση, του έχω λείψει πολύ. Ανασαίνω με ανακούφιση. Κάθεται στον καναπέ και εγώ κάθομαι δίπλα του. Με φιλά και εγώ δακρύζω. (Κάποτε του είχα πει ότι όταν με φιλά μπορεί να δακρύsω και όταν κάνουμε έρωτα μπορεί να κλάψω, τόση πολλή συγκίνηση νιώθω όταν η ύπαρξη μου συναντά την ύπαρξη του. και εκείνος είπε ότι θα συνεχίσει να με φιλά και θα συνεχίσουμε να κάνουμε έρωτα  και δε θα με ρωτήσει ποτέ την βλακίστικη ερώτηση, «γιατί δακρύζω».) Δεν με ρωτά, συνεχίζει να με φιλά. Φιλί αγάπης,  ηδονής, μοίρασμα ψυχής, συγνώμη και θέλω και πείνα και σ αγαπώ.

Αυτό είναι το τέλος που θέλεις;

Αυτή θέλω να είναι η αρχή, η δεύτερη μας αρχή, και το τέλος να μας βρει πολλά χρόνια μετά αφού έχουμε μοιραστεί εμπειρίες και αγάπη και συγκίνηση και ηδονή και χαρά….

Γένοιτο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

το όνειρο

 Ψες σε ονειρεύτηκα .. Φορούσες τα ρούχα που φορούσες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Παντελόνι στο χρώμα της καραμέλας και μπλούζα λευκή. Ήμουν στο εστιατόριο που πήγαμε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Καθόμουν και έτρωγα με μια φίλη και εσύ στάθηκες λίγο πιο κει, εγώ σε είδα, σηκώθηκα και ήρθα προς το μέρος σου. Ένιωθα χαρά που σε είδα, ανυπομονησία. Άνοιξες την αγκαλιά σου και με έβαλες μέσα.

Κάπως έτσι θα σε θυμάμαι ! Μια ανοιχτή, ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά. Ούτε με πίκρα, ούτε με θυμό, ούτε με κανένα παράπονο. Με αγάπη και μόνο!

Καμιά φορά, γράφω κάτι στα ημερολόγια μου, και μετά γράφω κάτι παρόμοιο και την επόμενη ή μεθεπόμενη φορά έρχεται η συνειδητοποίηση και με χτυπά. Και αυτή τη φορά κάτι παρόμοιο έγινε. Σκεφτόμουν το πένθος και την απώλεια. Τα είδη της απώλειας.

Ίσως το ένιωσες και εσύ αλλά να μην το κατάλαβες ποτέ. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο δεν χάνεις μόνον εκείνον. Και όταν λέμε εκείνον, εννοώ αυτά που σου έδινε εκείνος, γιατί μιλώ πάντα για έναν άνθρωπο που είχες καθημερινή επαφή και είχε ενεργό ρόλο στη ζωή σου. Αυτά που σου έδινε λοιπόν, την καλημέρα του, την καληνύχτα του, την συμβουλή του, την σημασία του, τα ανέκδοτα, τα κομπλιμέντα, την σκέψη του, τον χρόνο από την μέρα του, την αγάπη, το μοίρασμα και όλα αυτά. Χάνεις όλα αυτά και περνάς μια περίοδο που θα τα περιμένεις και θα τα ζητάς, λόγω συνήθειας και εξάρτησης, και δεν θα έρχονται και θα σου λείπουν όπως λείπει σε έναν εξαρτημένο η δόση του. Έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναπτύσσουμε συνήθειες, συνδεόμαστε, ο εγκέφαλος αναμένει και μετά μαθαίνει σιγά σιγά να μην αναμένει πια.

Δεν χάνεις μόνον εκείνον όμως και όλα όσα σου έδινε. Δεν πενθείς μόνο την απουσία του. Πενθείς και κάτι άλλο. Ένα κομμάτι του εαυτού σου. Το κομμάτι που γεννήθηκε όταν γνώρισες εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο, από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Ένα μοναδικό τρόπο επικοινωνίας που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων κάθε φορά, που δεν θα την έχουν με κανέναν άλλο. Μυστικές λέξεις και λέξεις που σημαίνουν κάτι μόνο για εσένα και εκείνον, κουμπιά και συμπεριφορές και δυναμική που αναπτύσσεται μόνο με εκείνον και εσένα, μνήμες, αναμνήσεις και εμπειρίες που θα ζήσεις μόνο μια φορά, αστεία που τα καταλαβαίνουν μόνο αυτοί οι δύο, μια μυστική γλώσσα και μια άνευ λέξεων επικοινωνία.

Δεν θα μπορέσεις ποτέ να εξηγήσεις σε έναν τρίτο ή να τον κάνεις να νιώσει πώς ήταν η σχέση, αυτή η σχέση, αυτές οι εικόνες θα υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση στο μυαλό εκείνων που την έζησαν και όταν πια ο ένας από τους δύο χαθεί, τότε χάνεται και για τον άλλο ένα κομμάτι του εαυτού του, αυτό που ζωντάνευε και είχε υπόσταση όταν ήταν με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Στην ουσία λοιπόν, χάνεις δύο, εκείνον που έφυγε και εσένα, τον μοναδικό εαυτό σου, όπως ήσουν όταν ήσουν με εκείνον/ην.

Τα όνειρα μας δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε τον άλλο ζωντανό, ένα δώρο από το σύμπαν που μέσα στην μεγάλη σοφία του, αναπλάθει την εικόνα σε μορφή ονείρου για να πάρουμε μια μικρή γεύση, μια μικρή ανάσα μέχρι να βγούμε από το βυθό, μέχρι να περάσει η περίοδος του πένθους και του πόνου της απώλειας. Ο εγκέφαλος πλάθει τα παυσίπονα της ψυχής μας. Τα όνειρα και η φαντασία που κρατά αυτά που θέλουμε ζωντανά. Και οι ψυχές μας επικοινωνούν, ακόμα και με αυτούς που έφυγαν από τον κόσμο αυτό ή απλά έφυγαν από την καθημερινότητα μας με την ανάμνηση, με την αγάπη, με την εν-θύμηση.

Μαρίνα Σαβεριάδου τα ημερολόγια

αυτή η γεύση

 Πώς είσαι σήμερα ;

Μου λείπει και σήμερα

Μου λείπει και ας ήταν το τέλος τελεσίδικο σαν αιφνίδιος θάνατος. Δεν τελειώνει η αγάπη όταν έρθει ο θάνατος, για όποιον λόγο και αν έρθει.  Πενθώ και πονάω πάρα πολύ και δεν ξέρω το γιατί, ίσως να είναι που πρόλαβαν και άγγιξαν τα σώματα μας, και η αλήθεια που πήρα από το σώμα του να ήταν πιο δυνατή από το ψέμα που μου αφηγήθηκε το στόμα του. Πενθώ και για τους δυο μας.  Και οι δυο στερηθήκαμε την ένωση μας.

Μήπως έφταιε; Αν απαιτούσε να αγαπηθεί με τον τρόπο που ήθελε; Αν δεν ήξερε άλλο τρόπο; Αν μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να λειτουργήσει; Ποιος φταίει αν είναι αυτό που είναι, αν δεν έχει την επιλογή να είναι κάτι άλλο; Μήπως κάποιος επιλέγει τι θα νιώσει, πώς θα είναι, τι φοβάται. Αν η αλήθεια του  είναι δική του και δεν έχει σχέση με την δική σου;

Μήπως έφταια εγώ; Που δεν μπορούσα να γίνω εκείνη που ήθελε: Δεν έφταια ούτε εγώ. Άρα λοιπόν πενθώ και για τους δυο μας και δε θα προσπαθήσω να σβήσω την αγάπη που ένιωσα για εκείνον. Ακόμα κι αν υπάρχει η πιθανότητα να ήταν όσα μου έδειξε ψέμα και το τελευταίο η αλήθεια, εγώ θα τα αντιστρέψω και θα επιλέξω να πιστέψω ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν η αλήθεια και το τελευταίο που μας χώρισε, το απόλυτο και το αδιαπραγμάτευτο, μόνο αυτό ήταν ψέμα. Μια ασυμφωνία. Ένας ψυχαναγκασμός ενός ανθρώπου που ήθελε τον απόλυτο έλεγχο για να νιώσει ασφαλής.

Για να αντέξω την απώλεια σου όσων ζήσαμε και όσων ονειρευτήκαμε επιλέγω να σε θυμάμαι μόνο με αγάπη, μόνο με στοργή, μόνο με γαλήνη.  

Επιλέγω να σε θυμάμαι με τα πιο όμορφα χρώματα και την ψυχούλα σου την χρωματίζω ροζ. Σε συγχωρώ αγάπη μου, σημαίνει κάνω χώρο μέσα μου για τον πόνο που μου έδωσες και για τον πόνο που σου έδωσα.  Θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα, πριν έρθει ο άλλος και μας καταπιεί και τους δύο, εσένα και την ευκαιρία μας να αγαπηθούμε. Δεν ξέρω ποιος είναι εκείνος ο άγνωστος. Δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκε και ποια ανάγκη, ποιο βίωμα τον πάραξε μέσα σου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάτω από εκείνον, ήταν ο άλλος, που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να νιώσει ασφάλεια, να νιώσει οικειότητα, να εμπιστευτεί. Ο άλλος απλά σε βρήκε αδύναμο και ευάλωτο και έκανε κατάληψη. Εγκαταστάθηκε στο μυαλό σου και σου γέμισε ιδεοληψίες και ψέματα. Ότι πρέπει να είσαι πολύ δυνατός, πολύ αυστηρός, να ελέγχεις τα πάντα, να τιμωρείς τις αδυναμίες, να απαιτείς την τελειότητα.  Εκείνος που ήθελε να ελέγξει εμένα, να με διαμορφώσει σαν μια άλλη Γαλάτεια να με σμιλέψει και να με φέρει στα επίπεδα της τελειότητας.

Ας είναι και έτσι, ακόμα κι αν θεωρώ την πρόταση παράλογη ή καθόλου αταίριαστη με τα δικά μου θέλω και μέτρα, με το δικό μου ναρκισσιστικό μυαλό και διαστροφικό τρόπο σκέψης, νιώθω κάπως κολακευμένη.  Είσαι πανέξυπνος και με θεώρησες καλή παίχτρια, ικανή, ίση, με επέλεξες. Πανέξυπνος και σε θαύμασα απόλυτα. Ακόμα και τον τρόπο που με τσίγκλιζες ακόμα και τον τρόπο που με εκνεύριζες, ακόμα και τον απόλυτο τρόπο που αλληλο-απορριφθήκαμε. Ναι δεν θα έρθω πίσω ούτε και εσύ θα έρθεις. Ναι δε θα αλλάξεις. Και ναι αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις και ζητάς είναι για μένα μη αποδεχτά. Δεν αλλάζει κάτι για το πόσο γοητευτικός είσαι και τι ένιωσα για σένα.  Σταματώ την ανάμνηση εκεί που θέλω εγώ. Δε θα σε ακυρώσω, θα σε αφήσω ατόφιο, θα κρατήσω τα κομμάτια που θέλω εγώ, εκείνα που γούσταρα, εκείνα που με ιντρίγκαραν, εκείνα που με ερέθισαν και πνευματικά και σωματικά.

 Ήσουν ποιοτικά ανώτερος από τις μισά και λίγα που μου έδωσαν κάποιοι άλλοι.

Ήσουν δικός μου και μαζί μου και με έκανες να νιώσω και σε έκανα να νιώσεις και μπήκα μέσα σου κι εγώ με τον δικό μου τρόπο. Κι ας με αποχαιρέτησες σκληρά κι ας μου είπες δε σε θέλω αν δεν είσαι όπως σε θέλω.  Ήμουν εγώ ! εμένα ήθελες ! όπως ήθελα εγώ εσένα !

Δεν μπορώ να είμαι θυμωμένη μαζί σου, όχι κι ας μου είπες λόγια σκληρά και άσχημα. Εκείνα ήταν εκείνα που μας χώρισαν και εκείνα που θα μας κρατούν για πάντα σε απόσταση.

Εκείνα όπως δεν καταργούν αυτά που νιώσαμε. Δε με απασχολούν. Είμαι μεροληπτική ! τα αφήνω στην άκρη ! θα σε θυμάμαι όπως θέλω εγώ ! Αυτή θα είναι η δικαίωση μου,  οι επιλεγμένες μου αναμνήσεις. Εκείνες που επιλέγω εγώ να κρατήσω. Ίσως κάποτε καταλάβω κάτι καλύτερα για σένα ή για μένα, όμως αυτό που νιώθω τώρα είναι ότι ήσουν μια απίστευτα ερεθιστική πνευματική και συναισθηματική πρόκληση, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Κι ας έκανα μεταβολή κι ας έφυγα γιατί ζητούσες εκείνο που δεν μπορούσα να δώσω, κι ας έφυγα πριν μου γίνεις εξάρτηση, ήταν απίστευτη η γεύση σου διάολε.

 η ζωή είναι λίγο πιο πλητκική χωρίς εσένα