το λευκό μου καπέλο

Το λευκό καπέλο

Φέτος το καπέλο της το ήθελε κίτρινο, μα εκείνος κίτρινο δεν έβρισκε και της έφερε λευκό.  Ήρθε και την βρήκε στην παραλία, ξάπλωσε δίπλα της, της φόρεσε το καπέλο και της είπε «ψυχή μου, σου πάει»  Εκείνη χαμογέλασε. Πρόσεξες ποτέ, πώς αλλάζουν τα χαραχτηριστικά των προσώπων όταν τους κοιτάζει κάποιος με αγάπη;  Τι τρομερή μεταμορφωτική δύναμη έχουν τα μάτια, τα  μάτια που κοιτάζουν με αγάπη. 

Η μνήμη λέει,  φωτογραφίζει τις στιγμές που είμαστε παρόντες ψυχή τε και σώματι και προσπερνά τις ασήμαντες, η μνήμη έχει δική της κρίση και επιλέγει τι θα κρατήσει μέσα της πολύτιμο. Και εκείνη, η ίδια επιλέγει και τι θα σου δώσει μετά για να αντέξεις. Αν θέλεις να απαλλαγείς από κάποιον θα σου πετά τις άσχημες στιγμές, τους καυγάδες, τις φωνές, σαν μια επιβεβαίωση ότι καλά έκανες που έφυγες.  Αν όμως, δεν υπήρχαν καυγάδες και φωνές, παίζουν οι όμορφες στιγμές σαν ταινία από παλιό κινηματογράφο, άλλοτε ασπρόμαυρες και άλλοτε με έντονα χρώματα.  Και εσύ που υπήρξες αρκετά σοφός, στη βαθιά σου γνώση να αποτυπώνεις μέσα σου τα χαραχτηριστικά του, σαν κλέφτρα γάτα που αρπάζει το φαί απ το παράθυρο, εσύ άρπαζες κρυφά και ανύποπτα, μικρά αποτυπώματα μνήμης.

Θα σε φυλάει, θα σε κρατά, μη φοβάσαι, δίπλα στο λευκό της καπέλο. Το περήφανο βάδισμα σου, τις μικρές και μεγάλες σου παύσεις. Τις κινήσεις των χεριών σου όταν εξηγούσες κάτι πολύ σημαντικό και εκείνη την αλλαγή στο βλέμμα σου όταν έβγαινες από την σκέψη σου, κοίταζες πάλι εκείνην και χαμογελούσες. Τα αυλάκια δεξιά και αριστερά στα μάγουλα σου, τα πανέμορφα σου χείλη, τις μικρές καμπύλες που σχηματίζουν τα βλέφαρα σου, την αθώα παιδικότητα στο χαμόγελο σου, το μπ.. την δροσιά που της χάριζε η σκιά σου από εκείνη, την πρώτη φορά που τη φίλησες.  Τον τρόπο που άπλωσες το χέρι σου, την ώρα που φεύγατε εκείνη την πρώτη φορά στην παραλία, εκείνον τον τρόπο που δήλωνε «περπάτα άφοβα δίπλα μου». Και πάντα άφοβα και περήφανα βάδιζε δίπλα σου.

Και ξέρω ότι και εσύ θα την φυλάς, θα την κρατάς και δε φοβάται. Τις μικρές δικές της μνήμες, τις χαζές της θεωρίες, την γκριμάτσα αηδίας της  όταν γεύτηκε το μπλε τυρί.  Όταν μετακινούσες το μαύρο σου σακίδιο από τον αριστερό ώμο στον δεξί, όταν μετακινούσε την τσάντα της από τον δεξί ώμο στον αριστερό, για να της δώσεις το αριστερό χέρι και να σου δώσει το δεξί της, να μην υπάρχουν εμπόδια, να βρείτε τρόπο να κρατηθείτε, να ενωθείτε, να συνδεθείτε, να αφομοιωθείτε σε μια κοινή πορεία. Τι είναι κοινή πορεία, να κρατιούνται τα χέρια, να συγχρονίζονται τα πόδια και να συμφωνούμε ότι θέλουμε να πάμε στην ίδια κατεύθυνση… το μικρό μας παγκάκι.

Φέτος το καπέλο της το ήθελε κίτρινο, μα εκείνος κίτρινο δεν έβρισκε και της έφερε λευκό.  Ήρθε και την βρήκε στην παραλία, ξάπλωσε δίπλα της, της φόρεσε το καπέλο και της είπε «ψυχή μου, σου πάει»

Εκείνη χαμογέλασε…  

Μετά πέρασε η ώρα και πέρασαν οι μέρες και εκείνη στάθηκε ακίνητη κοιτώντας το φεγγάρι, και όλα προμηνούσαν ότι θα ερχόταν μια τρομερή καταιγίδα  και μέσα της παρακαλούσε να μη της μιλήσει, απλά να την αγκαλιάσει.. και εκείνος πλησίασε, έκλεισε τα χέρια του γύρω της, και βύθισε το πρόσωπο του στα μαλλιά της, ανέπνευσε βαθιά, και εκείνο το κράτημα διέλυσε και το τελευταίο μαύρο σύννεφο και έλαμψαν πάλι τα άστρα και το φεγγάρι.

Πρόσεξες ποτέ, πώς ηρεμούν οι ψυχές των ανθρώπων όταν αγκαλιάζονται με αγάπη; 

Τι τρομερή καταπραϋντική δύναμη  έχει το άγγιγμα, όταν τα χέρια ξεχειλίζουν από αγάπη;

Η μνήμη λέει, φωτογραφίζει στις στιγμές που όσο τις ζούμε δεν τις υπολογίζουμε ως σημαντικές, γιατί το παρόν απλά το ζούμε και οι άνθρωποι  ποτέ δεν είναι τόσο πολύτιμοι όσο η ανάμνηση τους. Το παρόν, ως ασήμαντο, αναγάγεται σε πολυσήμαντο όταν πλέον  γίνει παρελθόν, και η βιωμένη στιγμή πολλαπλασιάζει την αξία της όταν πια γίνει ανάμνηση. …Εκτός αν έχεις ήδη συνειδητοποιήσει πόσο πολύτιμο είναι το παρόν και οι στιγμές βιώνονται ως τέτοιες, πολύτιμες, την ώρα που βιώνονται, και οι άνθρωποι πολύτιμοι την ώρα που βρίσκονται δίπλα σου και γι΄αυτό θησαυρίζεις βαθιά μέσα την κάθε όμορφη στιγμή που σου χάρισαν.

ΜΣ  (Ιούνης 2018)