λευκά κύματα

Πώς περιμένεις να βρω τη θέση μου στον κόσμο
όταν δεν έχω βρει τη θέση μου σε μια δική μου αγκαλιά;
είναι η θλίψη του αιώνα, η αβάσταχτη ορφάνια του ανθρώπου χωρίς αφετηρία
είναι πολλά τα χρόνια της σιωπής
και τα φοβισμένα παιδιά αργούν να μεγαλώσουν

Σήμερα σ' αγαπώ
και θα σ' αγαπώ σαν γονιός που πάντα συγχωράει
κάποτε έχουμε να πάρουμε
κάποτε έχουμε να δώσουμε
και κάποτε απλά σωπαίνουμε κι αφήνουμε την σιωπή να γιατρέψει τις πληγές

αγάπη μου είναι πολλά τα χρόνια της υπομονής
και όλοι πληγωμένα τέρατα παραμορφωμένα.. χαρακωμένα..περιχαρακωμένα
στα μικρά, μοναχικά, μελαγχολικά μας φρούρια

Σήμερα σ΄αγαπώ
για το χέρι σου που κρατάει σφικτά το δικό μου
για την αγκαλιά σου που δεν ένιωσα ποτέ μου ξένη
για το χέρι σου που χαιδεύει τα μαλιά μου

Σήμερα σ' αγαπώ
για τον προσεχτικό τρόπο που μου γυρνάς κάθε φορά την πλάτη
για τον προσεχτικό τρόπο που μετράς τα βήματα σου
για την απόσταση.. την διάσπαση..
τα χιλιάδες μικρά πληγωμένα σου κομμάτια ..
που λευκά γίνονται κύματα και ναυαγούν την αγάπη μεταξύ μας ..

σ αγαπώ μα στα σκοτάδια τα δάχτυλα μου βυθίζονται στις ανοιχτές πληγές σου
την πιο δική μας ώρα μικρά λευκά φέρετρα θάβουν την ανάγκη στο κορμί μας ..
και οι κοσμοθεωρίες,  γκρεμίζουν τα λευκά μετέωρα αισθήματα

.. σ αγαπούσε και είχε φύγει από καιρό ..
και εσύ ακόμα ψάχνεις να βρεις τη θέση σου στον κόσμο