Υπήρξαν στιγμές που υπήρξα πράγματι εγώ
Στιγμές που πήρα το αυτοκίνητο και σταμάτησα σε μια ερημική παραλία και αγνάντεψα για λίγο το γαλάζιο.
Το μόνο που ήθελα για μια μόνο στιγμή ήταν να είμαι εγώ
Όχι η κόρη του πατέρα
Όχι η μάνα των παιδιών
Όχι η ευσυνείδητη υπάλληλος
σκέφτηκα ότι για να βρω τη δική μου ταυτότητα έπρεπε να αποποιηθώ τις υπόλοιπες μου ταυτότητες
Και εκεί, παρέα με τη θάλασσα, προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα να βρω ποια είμαι εγώ
Γιατί όσο πίσω και αν πήγα με το μυαλό πάντα με θυμόμουν να είμαι κόρη κάποιου, μητέρα, υπάλληλος, μαθήτρια, σύζυγος, ερωμένη, προσκολλημένη στις ταμπέλες και στους ρόλους μου
Αν δεν ήμουν εγώ θα ήμουν εγώ; ή κάποια άλλη
Εκεί στη μέση του πουθενά και ενώ αναλογιζόμουν αυτά βρέθηκε να κάθεται δίπλα μου μια αντρική φιγούρα, χωρίς όνομα , χωρίς ταυτότητα
Εσύ ποιος είσαι; ρώτησα
Εγώ
Ποιος εσύ;
έχω όνομα, διεύθυνση, επάγγελμα και ταυτότητα και ανήκω σε ανθρώπους. Εσύ;
Καμιά .Τώρα, αυτή τη στιγμή, εδώ, δεν έχω όνομα, διεύθυνση, ούτε επάγγελμα, ούτε ταυτότητα και δεν ανήκω σε κανέναν. Θέλω να πιστεύω ότι η ψυχή μου τουλάχιστον είναι ελεύθερη. Εσένα;
Εμένα όχι. Η ψυχή μου είναι φυλακισμένη και είναι τρομερά δύσκολο να βγω από τη φυλακή.
Και τότε του εξήγησα ότι από μια φυλακή ούτε βγαίνεις, ούτε μπαίνεις, την φυλακή του ο καθένας την χτίζει ο ίδιος γύρω του όταν την έχει ανάγκη και όταν την έχει ανάγκη ακόμα και όταν καταρρεύσει η φυλακή, ή ανοίξουν διάπλατα οι πύλες και πάλι θα χτίσει άλλη να μπει μέσα.
Δεν κατάλαβε τι ήθελα να πω.  Για κείνον οι δεσμοφύλακες είχαν πάντα ονόματα και ισχυρή θέση.
Κοίτα τι όμορφη που είναι η θάλασσα, είπα. Απ εδώ μπορείς να ταξιδέψεις και να πας όπου θες.
Ποια θάλασσα; Τρελλάθηκες νομίζω. Εγώ δεν βλέπω παρά μόνο ένα βουνό.
Κι αυτό είναι το παράξενο, Καθόμασταν στο ίδιο ακριβώς σημείο στη μέση του πουθενά , αλλά δεν βλέπαμε το ίδιο θέαμα.
Εγώ κοίταζα το απέραντο γαλάζιο , και εκείνος κοίταζε ένα βουνό.
Είναι δύσκολο να μιλάς σε ανθρώπους για ανοιχτούς ορίζοντες, για μεγάλα ταξίδια όταν αυτό που βλέπουν μπροστά τους είναι μόνο ένα βουνό.
Έφυγε και εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να τον κάνω να καταλάβει τι σημαίνει προοπτική και ορίζοντας.
Ανέπνευσα βαθιά , κοίταξα το απέραντο γαλάζιο. θυμήθηκα τις εποχές που ερχόμουν εδώ στη μέση του πουθενά και αντίκριζα κι εγώ αυτό το θεόρατο βουνό. Θυμήθηκα ότι έκλαιγα απελπισμένα γιατί πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να κοιτάξω παρά κάτω. Και εκείνο το βουνό μια όψη απειλητική και τελεσίδικη, που προδιέγραφε την κάθε μέρα της ζωής μου μέχρι το τέλος. Τι θάνατος η έλλειψη ορίζοντα. Και όμως, πίστεψα ότι υπάρχει κάτι άλλο και το πίστεψα τόσο μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια.
Εκεί στη μέση του πουθενά θα σταματήσουμε κάποτε όλοι και θα δούμε αυτό που πιστεύουμε.
Ξαφνικά ένοιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα ελευθερίας,
Ίσως τώρα που βλέπω με άλλα μάτια, ίσως αυτό που βλέπω τελικά να είμαι εγώ
ΜΣ 24/1/2016