Χωρίς κορμί παγώνει το κορμί

Στη γωνίτσα του καναπέ
στην καρέκλα του γραφείου
ξαπλωμένη στο κρεβάτι
περπατώντας στο δρόμο
οι μέρες περνάνε ανεπιστρεπτί
πάντα και παντού μόνη
και εσύ
είσαι μόνο μια φωνή
Που μου λέει σ αγαπώ πολύ
σ αγαπάω κάθε μέρα πιο πολύ
μα είναι η ώρα που φεύγεις για δουλειά
κι ας είναι η ώρα που σε έχω τόσο ανάγκη
και όλο σε γυροφέρνω
και πίσω σου τρέχω σαν σκυλί
γυρεύοντας ένα σου χάδι κι ένα γλυκό φιλί
μα είναι η ώρα που βιάζεσαι πολύ
μα είναι η ώρα που κάπου αλλού επείγεσαι πας
κι ας είναι η ώρα που σε έχω τόσο αφόρητα ανάγκη
μόνη
χωρίς κορμί να παγώνει το κορμί
χωρίς μια αγκαλιά, να ορφανεύει το παιδί
και να δεις που λίγο λίγο
θα ξεχάσω πως μοιάζεις
θα κάθομαι σε εκείνη τη γωνίτσα του καναπέ
προσπαθώντας να θυμηθώ εκείνη τη φωνή
να μου λέει από χρόνια περασμένα σ’ αγαπώ πολύ

ΜΣ