12 12

 Το σημερινό μου άρθρο απευθύνεται στους μονογονιούς τζιαι στους ανθρώπους που εδεχτήκαν βία

Μετά από τον ντόρο και την φασαρία στα μίντια για της δηλώσεις του ενός και του άλλου και τα σεξιστικά σχόλια οι δικές μου σκέψεις είναι οι εξής

Τα σχόλια του ενός και του άλλου είναι η μικρή κορυφή του παγόβουνου. Τα ουσιαστικά προβλήματα ξεκινούν από μια νομοθεσία που δεν προστατεύει πρωτίστως τα παιδιά, ούτε τις γυναίκες και τις αστείες ποινές σε περιπτώσεις καταδίκης ατόμων που ασκούν έμφυλη και σεξουαλική βία. Από μια κοινωνία που αφήνει τον βιαστή και τον κακοποιητή ατιμώρητο και ναι και εκείνον που με τα σχόλια του δίνει το μήνυμα συνεχίστε την κακοποίηση είναι ένδειξη ανδρισμού και δύναμης.

Η κοινωνία αυτή στην νήσο των Αγίων που το ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας είναι άνω του 35 % πάνω από τον Ευρωπαικό μέσο όρο, όπου η γραμμή βοήθειας δέχτηκε 570 κλήσεις σε 15 μέρες.

Τα παιδιά είναι απροστάτευτα από αυτήν την νομοθεσία. Γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάει μια υπηρεσία να αφαιρέσει την κηδεμονία από γονείς αλκοολικούς, ναρκωμανείς, γονείς που σκοτώνονται μεταξύ τους , που καυγαδίζουν, που είναι ρατσιστές, που είναι παλιοχαραχτήρες, που δεν θα δώσουν καμιά γαλούχηση και καμιά παιδεία στα παιδιά τους, παρά μόνον θα τους κληρονομήσουν το τοξικό τους dna και τον βίαιο χαραχτήρα τους, παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τα κορίτσια διδάσκονται ότι είναι ο παπάς να δέρνει την μάμα και τα αγόρια διδάσκονται ότι θα δέρνουν θα βρίζουν και θα υποτιμούν τα κορίτσια. Όλα αυτά διδάσκονται. Καμιά γυναίκα δεν ξύπνησε μια καλή ημέρα και έγινε θύμα και κανένας άντρας δεν ξύπνησε μια καλή μέρα και έγινε βίαιος, όλοι αυτοί ήταν παιδιά που σαν σφουγγάρια απορρόφησαν όσα βίωναν στις οικογένειες τους.

Την βία την παράγει η κοινωνία, τελεία.

Και συνεχίζω απευθυνόμενη στους μονογονιούς και τούτη τη ρετσινιά των χωρισμένων και των παιδιών των χωρισμένων. Ούτε οι μονογονιοί εξυπνήσαν μια καλή μέρα και αποφασίσαν να ανοίξουν την παντιέρα της ελευθερίας. Ανήκαν σε μια από τις πιο πάνω ομάδες εμαλλώναν για χρόνια πολλά με τον πρώην τους και μια μέρα είπαν δεν πάει άλλο. Ξαναξεκινούν από το μηδέν. Έχουν να διαχειριστούν την απώλεια ενός γάμου που απέτυχε. Έχουν να διαχειριστούν τα ψυχολογικά τους τραύματα που τους άφησε η πολύχρονη παραμονή σε μια τοξική σχέση. Έχουν να διαχειριστούν τα τραύματα των παιδιών τους και τα ψυχολογικά των παιδιών τους και έχουν να διαχειριστούν την ενοχή που τους τρώει μέρα νύχτα γιατί οι ίδιοι προκάλεσαν το τραύμα στα παιδιά τους. Έχουν να διαχειριστούν τα οικονομικά τους προβλήματα, γονείς και περίγυρο που μπορεί να μην τους στηρίζουν γιατί είναι της παλιάς κκελλές. Και την μοναξιά τους και τις φοβίες τους ειδικά αν είσαι μάνα κι αν ο άλλος που θα γνωρίσεις θα είναι της εμπιστοσύνης. Αποτέλεσμα μινίσκεις μόνος σου.

Οι μονογονιοί στην τελική αν κάμουν έγκαιρα τις διορθωτικές τους κινήσεις και αν ηρεμήσουν και αποκτήσουν μεταξύ τους μια καλή συνεννόηση και μια καλή συνεργασία μπορεί μετά την πάροδο κάποιων μηνών να γίνουν και πιο καλοί γονείς για τα παιδιά τους. Αυτοί οι μονογονιοί απαλλάξαν και τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους από κάτι τοξικό. Δεν είναι οι μονογονιοί προβληματικοί ούτε τα παιδιά των μονογονιών καταδικασμένα.

Καταδικασμένα δυστυχώς είναι άλλα παιδιά. Εκείνα που θα βλέπουν την μάνα τους να τρώει ξύλο μέχρι το τέλος της ζωής της και να μην βρίσκει τη δύναμη να φύγει να χωρίσει και να τους προσφέρει προστασία. Παιδιά που θα βλέπουν δύο ανθρώπους ακόμα και όταν τα ίδια έχουν ενηλικιωθεί και φύγει από το σπίτι να τσακώνονται σαν τα κοκόρια, να πετούν δηλητήριο ο ένας για τον άλλο σε οικογενειακές συνάξεις και τραπέζια και να περιμένει η μια να γεράσει και να πεθάνει πρώτος ο άλλος μπας και ζήσει μόνη της λίγα χρόνια με ηρεμία.

Το πιο πάνω άρθρο το γράφω ως μάνα μονογονιός εδώ και παιδί χωρισμένων γονιών που πήραν διαζύγιο το 1980 και τα έζησα και τα είδα από όλες τις πλευρές. Τζιαι ένα μπράβο στην μάνα μου και ένα ευχαριστώ γιατί ξέρω δεν ήταν εύκολο να χωρίζει το 1980 έξι χρόνια μετά την εισβολή να ζεις σε ένα προσφυγικό συνοικισμό και να παίρνεις έτσι απόφαση. Τζαι η μάνα μου δεν ήταν η τέλεια μάνα πίστεψε με τζιαι ούτε εγώ ήμουν η τέλεια μάνα πίστεψε με αλλά με έμαθε η μάνα μου να μεν έχω «αρχηγό», να ζω με αξιοπρέπεια, να μην εκτελώ διαταγές, να μην είμαι δούλα κανενός, να έχω οικονομική ανεξαρτησία έτσι ώστε να έχω την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή και οτιδήποτε συμβεί να μπορώ να συντηρήσω και τον εαυτό μου και τα παιδιά μου.

Και ναι μιλώ σε εσένα που είσαι μονογονιός τζιαι τραβάς τούτο την γολγοθά τζιαι επειδή ξέρω ότι κάθεσαι την νύχτα τζιαι νιώθεις ενοχές που τους στερείς πράματα τζιαι έχουν παράπονα να ξέρεις ότι όπως ήρταν μια μέρα εμάς τζιαι μας είπαν τα παράπονα τους τζαι έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη με τον ίδιο τρόπο θα πάνε κάποια μέρα τα παιδιά εκείνων που αρνηθήκαν να χωρίσουν τζιαι τους εμάθαν ότι «οικογένεια» είναι κάτι τοξικό τζαι θα τους ρωτήσουν

Γιατί εμείνετε μαζί, αφού εσκοτώνεστουν τζιαι αφού δεν αγαπιέστε γιατί εμείνετε μαζί;

Για εσάς, απαντούν οι γονείς

Εμάς ερωτήσετε μας; απαντούν τα παιδιά

Εν πολλά μακρύς ο δρόμος της θεραπείας τζιαι της συγχώρεσης πολλά μεγάλος, πολλά επώδυνος τζιαι εν να έρτει η ώρα που ο κάθε ένας θα θερίσει ότι έσπειρε. Ποιος γονιός θα έσει την ταπείνωση να ακούσει τζιαι να ζητήσει συγνώμη τζιαι να διορθωθεί., Τζαι ποιο παιδί θα κάμει την υπέρβαση τζιαι θα συγχωρέσει τον κακοποιητικό γονιό του, ποιο θα κάμει ψυχοθεραπεία τζιαι ποιο θα ισορροπήσει μετά από χρόνια τζιαι χρόνια βίας, τζιαι ποιο παιδί θα τον κουβαλά μέσα του παράγοντας την επόμενη γενιά κακοποιητών και θυμάτων.

Τζιαι κάποια στιγμή αν κάμεις ειρήνη με τα παιθκιά σου κάμε μου μια χάρη βρες τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι εσύ τον γονιό σου, ίσως έτσι βρεις τη δύναμη να συγχωρέσεις τζιαι τον εαυτό σου. Αγαπώ σε να θυμάσαι

11 12

 11 Δεκέμβρη 2024

Τρεις μέρες πριν το ταξίδι στην Αθήνα. Το δεύτερο ταξίδι στην Αθήνα για φέτος. Το προηγούμενο ήταν τον Μάη για την παρουσίαση του θεατρικού μου. Είχα τον παπά μαζί μου, το λες τζιαι τούτο μια πρόκληση, είχα και την κόρη μου που εκατέβηκε με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και ήμασταν όπως την Αγία Τριάδα.

Όταν της είπα ότι έκοψα τα εισητήρια για την Αθήνα μου λαλεί α τέλεια θα ρτω και εγώ τζιαι εχάρηκα τζαι εκουρτίστηκα ότι θα έρτει τζιαι θα καθούμαστε να πίνουμε ζεστή σοκολάτα στο καφέ στην Αθήνα τζιαι θα γυρίζουμε αγκαλίτσα να θωρούμε τες βιτρίνες τζιαι θα τρώμε σε κανά ταβερνάκι μεζούθκια. Τελικά αποφάσισε ότι δεν θα έρτει το μωρό μου έχει πολλά μαθήματα έχει πρόβες έχει παραστάσεις, θα την δούμε τα Χριστούγεννα.

Αθήνα λοιπόν. Δεν θυμάμαι αν εξαναπήα Δεκέμβρη στην Αθήνα. Νομίζω εν επήα. Την προηγούμενη φορά που επήα κάπου μόνη μου, τέλεια μόνη μου ήταν τον Οκτώβρη του 2020 που επήα τζιαι έμεινα δύο μέρες στην Πάφο. Τώρα θα είναι η δεύτερη φορά. Θα πάρω μαζί μου την ομιλία τζιαι το βιβλίο τζιαι πρέπει σήμερα αύριο να αποφασίσω τι θα φορίσω στην παρουσίαση. Βαρκούμαι τα τούτα αλλά άτε εν γίνεται διαφορετικά.

Πέρσι έτσι μέρες εκάμαμε μια ανεπίσημη σύναξη με τους φίλους μου στο σπίτι μου, ανάψαμε το τζάκι τζιαι εμαείρεψα σούπα τζιαι μετά εκάτσαμε στο σαλόνι τζιαι ελαλούσαμεν για τους στόχους μας του επόμενου χρόνου, του 2024 δηλαδή. Εγώ είπα τους θα γράψω δύο βιβλία τζιαι θα πάω τρία ταξίθκια. Τζιαι έγραψα δύο βιβλία τζιαι επήα τρία ταξίθκια τζιαι για να κάμω τζιαι την υπέρβαση τούτο θα είναι το τέταρτο. Πριν λλίες μέρες εξαναβρεθήκαμε τούτοι οι τέσσερις, εκάτσαμε στο νέρο επαραγγείλαμε ποτά τζαι εκάμαμεν την ίδια συζήτηση. Τι θέλουμε που τον επόμενο χρόνο.

Την περασμένη Παρασκευή ήμουν άρρωστη ποτζείνη την αδιαθεσία που παθαίνει η γυναίκα μια φορά τον μήνα. Μια φορά τον μήνα το λοιπόν για μια θκυο μέρες γίνουμε ένα χάλι μαύρο πρέπει να χαπώνουμε κάθε 4-6 ώρες παυσίπονα τζιαι να κλαίω την μοίρα μου με μια πουγιώττα τσιλλιμένη πάνω στην τζοιλιά μου. Το ευχάριστο με το τάιμινγκ ήταν ότι εν θα είμαι ένα χάλι μαύρο που θα είμαι στην Αθήνα γιατί στο ωρολόγιο μηνιαίο πρόγραμμα κάθε γυναίκας τούτα έχουν σημασία. Πότε θα δει πότε θα τελειώσει, αν θα είναι η πρώτη μέρα η δεύτερη, μέρα ωορρηξίας γιατί τζιαι τζείνες τες ημέρες πιάνουν με κάτι εκκεντροσίνες τζιαι ούτο κάθ εξής. Τελοσπάντων ήταν Παρασκευή δείλις ήμουν διαλυμένη μετά που οκτώ ώρες στο γραφείο, πάνω στον καναπέ, καρτερώντας το νουροφέν εξπρές να με πιάσει, με την πουγιώττα αγκαλιά τζιαι το τσάι δίπλα. Η ώρα εφτά όμως έπρεπε να πάω στην συνάντηση των Interrnations. Μάλιστα με τούτο το χάλι είχα να οδηγήσω τζιαι να πάω στην συνάντηση των Internations.

Τι είναι το Internations. Είναι μια οργάνωση, μια ομάδα ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες τζιαι μινίσκουν στη δική μας τζιαι επειδή μινίσκουν σε μια ξένη χώρα τζιαι θέλουν να κάμουν νέους φίλους τζιαι να κοινωνικοποιηθούν διοργανώνουν εκδηλώσεις μεταξύ τους. Τζιαι εγώ τι γυρέυκω μαζί τους αφού είμαι Κυπραία; Επειδή τζιαι εγώ νιώθω ξένη μέσα στον τόπο μου, λόγω τρόπου σκέψης τζιαι γιατί εμεγάλωσα με ξένους νιώθω ότι τα βρίσκω παραπάνω με τους ξένους παρά με τους Κυπραίους. Τζιαι επίσης αρέσκει μου να γνωρίζω ποθεν ήρταν, ποια εν η ιστορία τους, γιατί ήρταν Κύπρο κλπ

Ήμουν χάλια το λοιπόν αλλά δεν εμπορούσα να μεν πάω γιατί έφτασα τζιαι είπα τζιαι κάποιου άλλου τζιαι εν επήαιννε να του πω τελευταία στιγμή ξέρεις εκάλεσα σε να έρτεις αλλά αν θα πάω εγώ. Οπότε αφού εδούλεψε τζιαι το νουροφέν τζαι επόκατσε ο πόνος, εντύθηκα εσηκώστηκα τζιαι επήα. Εκατσα θκυο ώρες εμιλήσαμε, εγνωρίσαμε κόσμο, τζιαι ο τι θαύμα εξίασα ότι ήμουν χάλια τζιαι ότι επόνουν τζιαι ότι πριν θκυο ώρες ήμουν πάνω στο καναπέ τζαι έκλαια τη μοίρα μου. Ήμουν όπως την αππάρα εγέλουν τζιαι ελάλουν ιστορίες τζιαι μετά που ετέλειωσε η συνάντηση επήαμεν τζιαι περπάτημα στον παραλιακό με τον γνωστό μου τζαι μετά έφυα.

Τζιαι γιατί σου τα λαλώ τούτα ούλλα. Τρεις μέρες πριν την Αθήνα. Γιατί ξέρω με εν έχω πάντα όρεξη να πάω κάπου ή να κάμω κάτι. Τζείνες οι οκτώ ώρες πίσω που το γραφείο εν μου αφήνουν πολλή όρεξη για κάτι άλλο. Τζαι όι μόνο τζείνες, τζιαι τα άλλα όλα που δεν θέλω τωρά να τα αναμασώ. Έσιει περιόδους που πάεις τέλεια κάτω, πιάνεις πάτο τζιαι η αρνητικότητα κάμνει κουμάντο μέσα στον εγκέφαλο σου. Έσιει ένα μήνα νιώθω θυμό, νεύρα, λύπη, άρνηση, τζιαι εκουράστηκα να ζω με τον εαυτό μου. Τι να κάμω όμως για να απαλλαγώ;

Πρέπει να μου βρίσκω πράματα να κάμνω, όπως το κακομαθημένο το μωρό που το επιάσαν τα νεύρα γιατί εν του έπιασες το παιχνίδι που έθελε τζιαι φακκά την τζεφαλή του χαμέ.

«Αφηστην να φακκά» είπε μου η μάνα μου μια φορά που το έκαμεν η κόρη μου που ήταν μιτσιά τζιαι έθελε μια κούκλα που το μετρό τζιαι δεν είχα λεφτά να της την πιάσω. Έκλαιε τζιαι εφάκκαν τα πόθκια της τζαι έππεσεν χαμέ τζιαι δεν εσηκώνετουν τζιαι εθώρεν μας ο κόσμος τζιαι τα εξαπόλυσα ούλλα γιατί εν ήταν να με αφήκει να ψουμνίσω με τζεινη ούλλη την υστερία. Ένα βασανιστήριο να μπει στο αυτοκίνητο, ένα βάσανο να την κατεβάσω που το αυτοκίνητο τζιαι με το που εμπήκαμε σπίτι έππεσε χαμέ τζιαι εξεκίνησε να φακκά την τζεφαλή της πάνω στα μαρμαράκια. Τζιαι αθθυμήθηκα τα λόγια της μάνας μου. «Άφηστην να φακκά, απλά βάλε της ένα μαξιλάρι χαμέ να φακκά πάνω του να γλυτώσει την κρανιοεγκεφαλική κάκωση.»

Τζιαι εγώ τωρά αφήννω με να φακκώ, αλλά βάλλω μου τζιαι ένα μαξιλαρούδι. Γιατί το μόνο που θέλω τζιαι η μόνη μου ευτυχία είναι να πάω να τζοιληστώ πάνω στον καναπέ, να χωστώ που τον κόσμο, να με θωρώ κανένα, να μμε μιλώ σε κανένα, να βάλω τη σοπούδα, να βάλω νέτφλιξ να κάμω τσάι τζιαι να τρώω λιξιά. Μάλιστα, αυτή είναι μια ευτυχισμένη μέρα.

Για να μου γελάσω όμως λαλώ μου κάτι σπουδαία, πέρκει με καλοπιάσω τζιαι φκω που την απάθεια τζιαι την μιζέρια, τζιαι βάλω μου χρονοδιαγράμματα τζαι ότι πρέπει να γράψω τζιαι ότι πρέπει να φκω να γνωρίσω κόσμο, να πάω ταξίθκια, να κάμω τζείνο τζιαι το άλλο, τζιαι ότι εκάλεσα κόσμο τζιαι είναι αντροπή να τους το ακυρώσω. Τζιαι για να τα κάμω τούτα ούλλα πιέζω με τζιαι πιέζουμαι δεν τα κάμνω με το κέφι τζιαι την όρεξη με πίεση τα κάμνω, αλλά πρέπει να με πιέζω να ζήσω γιατί αν δεν με πιέζω θα μείνω να λύσω πάνω στον καναπέ. Πιέζουμαι να σηκωστώ το πρωί, τζιαι πιέζουμαι να πάρω τους σκύλους περπάτημα το δείλις, αλλά την ώρα που πάω θωρώ τον γείτονα που παίρνει περίπατο τον Ρεξ που είναι άσπρος σαν το σιόνι, θωρώ τους Ινδούς με τα πολύχρωμα τουρπάνια τους θωρώ τη θάλασσα θωρώ την βάρκα στο έμπα των Λιβαθκιών που την εστολίσαν με τις χριστουγενιάτικες λαμπούδες τζιαι τις νέες τις πολυκατοικίες με τα νέα τα όμορφα τα τζιαινούρκα τα διαμερίσματα που φέτος εμετακομίσαν τα νέα τα ζευκάρκα τζιαι πρώτη φορά στολίζουν τα σπιθκια τζαι τες βεραντούδες τους.

Επερίμενα πολλά χρόνια να μπουν ούλλα στη θέση τους αλλά μετά εκατάλαβα ότι μάλλον δεν θα μπουν. Οπότε δεν μπορώ να περιμένω πότε εν να είναι ούλλα καλά για να πάω τζείνο το ταξίδι, για να φκω έξω, για να κάμω κάτι. Ούτε πότε εν να νιώθω πολλά καλά μπορώ να περιμένω γιατί μάλλον εν αντίστροφα που λειτουργεί, κουντάς τον εαυτό σου να πάει τζιαι άμα φτάσεις τζιαι πάεις ξεκινάς τζιαι νιώθεις καλά, περνάς καλά, τζιαι τα ξιάννεις ούλλα.

Θα με τραβήσω να με πάρω είμαι εν είμαι καλά τζιαι την ώρα που εν να μπαίνω στο αεροπλάλο τζιαι την ώρα που εν να φτάνω στο ξενοδοχείο τζιαι την ώρα που εν φτάνω στο μοναστηράκι τζιαι εν να πιάσω το καφέ που τζιαι εν να περπατώ πίστεψε με, μπορεί να με πειράξει λλίο γιατί εν ήρτεν η μιτσιά, αλλά είναι τζιαι τούτη η επιβολή του να μείνω μόνη μου ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου, τζιαι άμα μου περάσει το πρώτο κακοφάνισμα, τζιαι δω ότι περνώ τζιαι μόνη μου καλά, εν να είμαι η πιο ευτυχισμένη Μαρίνα στον κόσμο, εν να είμαι ο θείος Ματ που το Φραγκλ Ροκ που γυρίζει τον κόσμο τζαι στέλλεις κάρτες στην οικογένεια του γιατί ήταν ο μόνος που τα Φραγκλ Ροκ που τα κατάφερε να φκει που το υπόγειο τζιαι να γυρίζει στον έξω κόσμο. Έμαθα το μάθημα μου, όπως το παιχνίδι που το παίζεις τζιαι μινίσκεις στο ίδιο επίπεδο γιατί εν θωρείς την καταπαχτή τζιαι μετά την τρίτη τέταρτη φορά την πιάνε το μάτι σου τζιαι πάεις κοντά, αννοίει η καταπαχτή τζιαι τσουπ βρέθεσαι στο επόμενο επίπεδο.

Τζιαι χαμογελάς, χαμογελάς γιατί ξέρεις πλέον ότι το παιχνίδι είναι πολύ καλά στημένο από τον δημιουργό, τζιαι εσύ πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά την έξοδο για να περνάς στο επόμενο επίπεδο. Μετά που χρόνια θα καταλάβεις ότι εσύ ήσουν ο δημιουργός, εσύ το παιχνίδι εσύ τζιαι ο παίχτης.

χρειάζεται πάντα να γίνει ένα πρώτο βήμα τζιαι πάντα εσκέφτουμουν τζιαι έψαχνα ποιο είναι το κίνητρο. Είναι τα λεφτά, να γίνεις διάσημος, να κάνεις καλύτερο τον κόσμο, να αποκτήσεις φήμη, δόξα, πλούτη; Όι φίλε, είναι κάτι πολλά πιο απλό, είναι να βρίσκεις κάτι που ονομάζεται δημιουργικό για να σε φκάλει από την τρύπα από την οποία είσαι, δεν έχει τόση πολλη σημασία ο στόχος, ούτε και τόση το ταξίδι αλλά το να ξεκολλάς από την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βυθίζεσαι

Θα τα πούμε σύντομα στην Αθήνα.

Τα ημερολόγια

Μαρίνα Σαβεριάδου

11/12/2024