19 06 2023

Μου λείπει η συνοχή στις ανθρώπινες σχέσεις. Μου λείπει η βεβαιότητα. Εκείνη η βεβαιότητα που έχω ευτυχώς στην ζωή μου από λίγα κοντινά μου άτομα. Εκείνη η βεβαιότητα που με καθησυχάζει. Ξέρω ας πούμε ότι η μάνα μου θα κάνει ένα φαΐ την Κυριακή και θα πάω, θα κάτσω να φάμε και μετά θα ξαπλώσουμε δίπλα δίπλα στο μονό κρεβάτι που έχει στο σαλόνι και θα δούμε τηλεόραση.  Το ξέρω, το περιμένω. Ξέρω ότι κάθε Δευτέρα πρωί ο πατέρας μου θα μου στείλει ένα μήνυμα. «καλημέρα, καλή βδομάδα» Έρχεται η Δευτέρα πρωί, έρχεται και το μήνυμα, το βλέπω και καθησυχάζομαι. Είναι ο πατέρας μου ακόμα εδώ. Ξέρω ότι θα μιλήσω με τα παιδιά μου, με μηνύματα, με τηλέφωνο θα μου πουν τα νέα τους, θα βεβαιωθώ ότι είναι καλά.

Και μετά υπάρχουν οι σχέσεις με ασυνέχεια, με ασυνέπεια. Οι σχέσεις που θα βρεθείς με κάποιον, θα περάσεις λίγες ώρες και μετά θα επιστρέψεις στο σπίτι και δεν ξέρεις ούτε πότε θα τον ξαναδείς, ούτε πότε θα του ξαναμιλήσεις, ούτε επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει ποτέ κάτι, γιατί δεν έχεις το κίνητρο για οποιανδήποτε συναισθηματική επένδυση.  Εσύ δεν μπορείς να επενδύσεις, αλλά ούτε και ξέρεις τι σκέφτεται και τι νιώθεις εκείνος για σένα. Κάτι εικασίες κάνεις και οι εικασίες είναι απλά χάσιμο χρόνου. Δεκανίκια, αυτό είμαστε, ο ένας για τον άλλο, γιατί κάτι άλλο δεν μας έκατσε, γιατί κάτι άλλο δεν μας προέκυψε και είμαστε μια ασφαλής επιλογή, μια στοργική αγκαλιά,  μια μικρή γεύση από επιβεβαίωση, για τις μέρες που καθόμαστε στον πάγκο. 

Αυτό είμαι και εγώ για σένα, κι ας λές πως με αγαπάς και ας λες πως με θαυμάζεις. Από τους δυο μας όμως η πιο ψεύτρα είμαι εγώ. Εγώ που απευθύνομαι σε σένα, που πάντα σε μένα δίνεις ένα ελάχιστο και εκ του ασφαλούς, απλά και μόνο γιατί δεν βρήκα εκείνον που θα μου τα δώσει αν όχι όλα, τουλάχιστον εκείνα που προδιαθέτουν μια σχέση αγάπης και σεβασμού.  Τελοσπάντων ένα δόσιμο με αρχή, συνέπεια, εξέλιξη, χτίσιμο, δύο τρία βασικά.

Δεν είμαι θυμωμένη, μπα. Ούτε με εμένα, ούτε με εσένα. Απλά μου λείπει εκείνη η φλόγα και νιώθω ότι σβήνω μέρα με την ημέρα και εκμηδενίζεται ο κάθε λόγος ύπαρξης μου.  Ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά, γι’ αυτά ζω και χωρίς την φλόγα.

αντίο

 13 06 2023

Λάρνακα

Παράξενη μέρα, συννεφιασμένη

Σήμερα το πρωί πέθανε ο Α.  Ποιο κάρμα είναι αυτό που χρεώνει έναν άνθρωπο με μια ασθένεια επώδυνη, μακροχρόνια και βασανιστική. Μια ασθένεια που δεν τον εξοντώνει άμεσα αλλά την παλεύει για χρόνια.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα που σε χρεώνει με μια ζωή που δεν μπορείς να χαρείς την οικογένεια σου, τα παιδιά σου, δεν μπορείς να είσαι λειτουργικός και παραγωγικός.  Όπου καταντάς να νιώθεις κατάθλιψη, γιατί νιώθεις ότι είσαι ένα βάρος στη ζωή των ανθρώπων σου.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα που σε χρεώνει με μια οικογενειακή κατάσταση τέτοια όπου ο σύντροφος σου παλεύει με μια δύσκολη ασθένεια, ενώ έχεις μικρά παιδιά, και εσύ, η σύντροφος καλείσαι, να είσαι δίπλα στον άνθρωπο σου, να του συμπαραστέκεσαι ενώ τον χτυπά αλύπητα η ασθένεια, να αντέχεις να  τον βλέπεις  να πονά και να βασανίζεται ενώ παράλληλα πρέπει να μεγαλώσεις τα δύο παιδιά μόνη σου.

Ποιο είναι αυτό το κάρμα και ποια είναι αυτή η δύναμη

Να είσαι άνθρωπος νοσοκόμος, άνθρωπος σύντροφος, μάνα και πατέρας και τα πάντα. Να καταργείς τις δικές σου ανάγκες για να αφιερώσεις κάθε μέρα και λεπτό σε αυτούς. Χωρίς καμιά επιλογή.  Δεν σου έκανε κάτι αυτός ο άνθρωπος και θα πάρεις διαζύγιο και θα ελευθερωθείς. Αυτός απλά αρρώστησε και αυτόν πώς θα τον εγκαταλείψεις, δεν εγκαταλείπεις. Μένεις και δίνεις τον αγώνα σου μέχρι την τελευταία στιγμή.

Αγαπημένη μου φίλη τον έδωσες τον αγώνα σου, για πολλά χρόνια, με δύναμη και αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ ούτε καν να διανοηθώ πόσα πέρασες και πού βρήκες όλη αυτήν την δύναμη να αντέξεις την δύσκολη πορεία τόσων χρόνων.  Ξέρω ότι πέρασες μια τεράστια μοναξιά. Όχι την μοναξιά την δική μου, που χώρισα επίσημα και με διαζύγιο. Ενός άλλου είδους μοναξιάς, πιο προσωπικής, πιο δύσκολης, πιο περιοριστικής, ίσως ασφυκτικής.  Αγαπημένη μου φίλη, έδωσες τον αγώνα σου και στάθηκες και δίπλα του και δίπλα στα παιδιά σου, βράχος, αφιερώνοντας την ζωή σου όλη γι αυτούς. Δεν λιποψύχησες, δεν παραπονέθηκες, δεν έκανες πίσω.  Και μέσα σε όλα αυτά να δουλεύεις για να φέρεις ένα εισόδημα στο σπίτι και μέσα σε όλα αυτά να έχεις και το κουράγιο να βάζεις όλα όσα δεν μπορείς να κραυγάσεις στην τέχνη σου, και να δημιουργείς όλα αυτά τα υπέροχα σου έργα.

Αγαπημένη μου φίλη νιώθω απέραντο δέος για τον πόνο που έζησες. Σήμερα έκλεισε τα μάτια ο αγαπημένος σου σύζυγος και επιτέλους μπορεί να ξεκουραστεί από τον πόνο που τον βασάνιζε τόσα πολλά χρόνια. Ξέρω θα είναι δύσκολοι οι μήνες που θα έρθουν, εύχομαι όμως μετά από αυτά , να χαράξει και για σένα μια πιο ήρεμη εποχή, να προλάβεις να ζήσεις και εσύ όμορφα χρόνια, να χαμογελάσεις και πάλι, να πάρεις μια ανάσα, να χαρείς τα παιδιά σου και πλέον όλα να είναι μόνο χαρά.

Σ αγαπώ πολύ

 

??

Θέλεις να έρθεις

Για να ξανασυναντηθούμε

μα όταν γυρίσεις δε θα είσαι πια εκείνος

Άλλος θα είσαι και μία άλλη θα ‘μαι εγώ

 

Το σώμα σου θα είναι καμένο από τα ταξίδια

το δέρμα σου θα’  χει μια γεύση από αλμύρα

Και όλες οι ώρες του κόσμου δεν θα φτάσουν

να  δώσουν νόημα στα χρόνια που περάσαν

 

Μια άλλη γεύση έχει το στόμα

Που έχει χρόνια να φιλήσεις

Παράκληση μοιάζει και μια απολογία

μοιάζει το καλωσόρισμα αντίο που δεν είπες

 

Έχει ένα άλλο κράτημα το χέρι

Που έχει χρόνια να αγγίξεις

Που μέσα του η παλάμη σου ποτέ δεν θα ιδρώσει

Που ξέρεις πώς ποτέ δε θα σε φυλακίσει

 

Κάθε φορά που πας σ άλλα ταξίδια

Κάθε φορά που σ' άλλες δίνεις το κορμί σου

μέσα τους ψάχνεις τον εαυτό σου που δεν βρίσκεις  

Ούτε στις λέξεις ούτε στην σκοτεινή ψυχή σου

 

 

 

 

12 06 2023

Λάρνακα αρχές καλοκαιριού

‘Εχει καιρό  να έρθεις

Ήμουν απασχολημένη.  Αυτό πολύ απασχολημένη. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η υπερπροσπάθεια να είμαι συνεχώς απασχολημένη, ίσως από τότε που έφυγε η μικρή για σπουδές, ίσως πιο πριν. Βλέποντας τον εαυτό μου και την ζωή μου μήνες μετά διαπίστωσα ότι είχα καταργήσει δύο κομμάτια του εαυτού μου, το συναισθηματικό- ερωτικό κομμάτι και το συγγραφικό κομμάτι. Δεν ήταν εσκεμμένο, τουλάχιστον όσον αφορά το συγγραφικό. Το άλλο απλά το αναβάλλω και κρύβομαι πίσω από τις φοβίες μου, τις δικαιολογίες μου και τις χωρίς αντίκρισμα προσπάθειες να συνδεθώ ή επανασυνδεθώ με άτομα του παρελθόντος.

Γιατί αυτή η εμμονή με τα άτομα του παρελθόντος ;

Γιατί όσο εμμένεις στο παρελθόν δεν προχωράς στο μέλλον. Είναι θέμα προσωπικής ανασφάλειας. Ας πούμε πρώην που έμειναν φίλοι. Δεν θέλω γράψω όμως άλλο τώρα γι’  αυτό.

Έχω πολλά κεφάλαια που πέρασαν χωρίς συναισθηματική επεξεργασία, χωρίς ανάλυση, πολλά βράδια, πολλοί μήνες που πέρασαν όπου εγώ το μόνο που έκανα ήταν να δουλεύω, να πληρώνω λογαριασμούς και χρέη, να κάνω και να τηρώ αυστηρά τον προϋπολογισμό μου και η μια μέρα ήταν  μια ακριβής αντιγραφή της προηγούμενης.

Η σκέψη μου είναι σκορπισμένη και οι σκέψεις μου τόσες πολλές και περίπλοκες που προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη. Έμειναν πολλά άγραφα, ανείπωτα και ανεπεξέργαστα. 

Έβλεπα ότι έφτανα στο τέρμα όταν τα κατάφερα μετά από μήνες αυτο-βασανισμού και ανεξέλεγκτου άγχους να αρρωστήσω. Ταχυπαλμίες και πίεση στα ύψη.

Δύσκολο να τα βρεις με τον εαυτό σου όταν ο εαυτός σου είτε μένει πάντα στάσιμος είτε αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς και δεν τον προλαβαίνεις.

Χρειάζεται να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου στις απλές καθημερινές μου δραστηριότητες. Έδωσα πολλή βαρύτητα στην δουλειά, εξ ανάγκης κιόλας λόγω οικονομικών, αλλά στο τέλος της ημέρας η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Ξέχασα τον εαυτό μου. Την ξεκούραση μου, την διατροφή μου, την ψυχαγωγία μου, τα συναισθήματα μου. Με άφησα στην άκρη.

Και μετά σκέφτηκα και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να το ξαναπάρω από την αρχή, ξανά. Είπα τέρμα και πάω ταξίδι, και ας μην μου περισσεύουν τα λεφτά, δεν θα μου περισσέψουν και ποτέ, ή τώρα ή ποτέ.

το ταξίδι

Κεφάλαιο Βαρκελώνη

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι και όχι για τους λόγους που νομίζεις, ναι ήταν πανέμορφη η πόλη αλλά δεν ήταν αυτό που γέμισε την ψυχή μου. Ούτε η γοτθική συνοικία, ούτε τα στενά ρομαντικά σοκάκια ούτε τα χρώματα που πλημμύρισαν τα μάτια μου και οι ήχοι που γέμισαν τα αυτιά μου. Ήταν το ταξίδι επανασύνδεσης με την κόρη μου που έφυγε το καλοκαίρι του 2015 για σπουδές και από τότε είχε να περάσουμε λίγες μέρες οι δυο μας, εγώ και εκείνη. Οι δυο μας.

Ναι επέστρεφε στο σπίτι και περνούσε χρόνο μαζί μας, εμένα και την αδερφή της, αλλά στο σπίτι δεν είμαι και τόσο εγώ, στο σπίτι έχω έγνοια να σηκωθώ να δουλέψω, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, στο σπίτι δεν είμαι εγώ, είμαι το άβαταρ μαμάς. Στις διακοπές έχουμε ώρα να χαλαρώσουμε, να ρίξουμε τους ρυθμούς μας, να αφήσουμε για λίγο τα νούμερα στην άκρη.  Μου έλειψε το παιδί μου, και δεν το είχα συνειδητοποιήσει πόσο μέχρι που πήγα εκεί, βγήκα από τον αυτόματο πιλότο και ήμουν εγώ και αυτή.

Μας λείπουν οι άνθρωποι μας ενώ ζούμε δίπλα δίπλα, γιατί τους εαυτούς μας έχουν αντικαταστήσει τα παραγωγικά άβαταρ μας και ξυπνάμε, ντυνόμαστε, μιλάμε και λέμε τα νέα της ημέρας αλλά ο κάθε ένας είναι στον κόσμο του.  Σκοτώνουμε την βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία θάβοντας την κάτω από ακατάπαυστη φλυαρία, λες και επειγόμαστε να καταλήξουμε επειγόντως κάπου.

Οι ουσιαστικές στιγμές εκείνες τις οποίες θα κρατήσει η μνήμη θα είναι οι άνευ διαλόγων. Θα είναι η αφή, η μυρωδιά, το παγωμένο αεράκι ένα ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα. Θα είναι το απαλό γαλάζιο της θάλασσας, το γαλήνιο πράσινο του δάσους, οι εναλλασσόμενες εικόνες που θα βλέπεις στην διαδρομή του τρένου.

Από αυτό το ταξίδι θα κρατήσω την πιο όμορφη πολύτιμη διαδρομή μέσα σε ένα μαγικό δάσος στην Τζιρόνα. Πάντα ένιωθα ότι βρίσκω τον εαυτό μου στην θάλασσα αλλά αυτήν την φορά με βρήκα σε ένα δάσος. Η μυρωδιά του χώματος, τα παράξενα δέντρα, τα χαρούμενα σκυλιά που περπατούσαν δίπλα μας.  Αν κρατούσα μια από τις στιγμές περισσότερο θα ήταν αυτή.  Και οι διαδρομές στο τρένο, όταν καθόσουν δίπλα μου και μου έδινες το ένα από τα ακουστικά και ακούγαμε την ίδια μουσική, εσύ από το ένα αυτί και εγώ από το άλλο.

Το πανέμορφο, υπέροχο μου, χαρισματικό μου παιδί. Έκλαιγα στην επιστροφή όπως έκλαιγα όταν άφησα πέρσι την αδερφή σου στην Θεσσαλονίκη και μου λείπεις και μου λείπει και ο χρόνος περνά και το σπίτι είναι παράξενα άδεια χωρίς τα παιδιά. Ίσως γι’ αυτό να απενεργοποιούμε κομμάτια του εαυτού μας όταν φεύγετε, ίσως για να αντέχεται αυτή η απουσία που μοιάζει τόσο παράλογη. Και μετά πρέπει να συνηθίσουμε χωρίς εσάς, και να είναι η καθημερινότητα μας χωρίς εσάς και να περιμένουμε κάποιες μέρες τον χρόνο, πέντε μέρες εκεί , λίγες μέρες απ’ εδώ να ξαναφτιάξουμε κοινές αναμνήσεις, να θυμόμαστε τα παλιά και να γελάμε και να περιμένουμε μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανανταμώσουμε.