lets act

26 Απρίλη 2019 στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια

Σήμερα θα μιλήσουμε για την αρνητική σκέψη και τον εσωτερικό μας μονόλογο ή διάλογο γιατί κάποτε ρωτούμε και απαντούμε κιόλας για όλα αυτά που μας βασανίζουν. Στην ουσία δεν είναι πολλά αυτά που μας βασανίζουν, ο κάθε ένας μας έχει περίπου τρία με πέντε πράγματα που τον βασανίζουν ή τον ρίχνουν και που διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όμως σε αριθμό είναι πάνω κάτω ο ίδιος. Και ασχέτως από το τι συμβαίνει στη ζωή μας, ασχέτως πόσα επιτυχάνουμε επί καθημερινής βάσεως εκείνα τα τρία με πέντε πράγματα μας αφαιρούν τη χαρά. Σκέψου μια ζυγαριά όπου από τη μια βρίσκονται οι επιτυχίες μας από την άλλη αυτά που μας βασανίζουν και η ζυγαριά γέρνει πάντα προς την πλευρά του αρνητικού εξαιτίας αυτών.

Το θέμα δεν είναι να μην υπάρχουν αρνητικά, πάντα θα υπάρχουν αρνητικά, είναι η φύση της ζωής τέτοια, είναι και η ίδια η φύση του ανθρώπου να θέλει πάντα κάτι περισσότερο ή να είναι ανικανοποίητος. Ίσως αυτό στο τέλος της ημέρας να είναι και η κινητήριος δύναμη που τον βγάζει από την αδράνεια και τον κινητοποιεί για αλλαγές. Αν είναι αρκετή δύναμη και αν κινητοποιηθεί σε αλλαγές. Γιατί δεν γίνεται πάντα αυτό. Τις περισσότερες φορές αυτό που γίνεται είναι να εγκλωβίζεσαι στη δίνη της αρνητικής σκέψης, η οποία γίνεται ένας αδιέξοδος κύκλος και ενώ ξέρεις τι δε σου αρέσει και τι σου φταίει δεν προχωράς ποτέ στο επόμενο στάδιο, αυτό της αλλαγής.

Οκ ! Για σήμερα ο στόχος είναι αυτός. Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν το πόσο στείρο και άσκοπο είναι να κάνεις κάθε φοράς την ίδια αρνητική σκέψη, όποια και αν είναι αυτή, όταν δεν θα προχωρήσεις σε διορθωτικά μέτρα. Πόση ενέργεια σπαταλάς να σκέφτεσαι το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, να χαλάς τη διάθεση σου, τη μέρα σου, την διάθεση των γύρω σου, να αυτοσαμποτάρεις τον χρόνο που σου δίνεται σε αυτό το περιορισμένο χρονικό διάστημα που ονομάζεται ζωή και να τον μειώνεις κάνοντας κάτι στείρο όπως το να σκέφτεσαι για χιλιοστή φορά την ίδια αρνητική σκέψη.

Και για να σε κάνω να αντιληφθείς τον παραλογισμό θα προχωρήσω σε έναν παραλληλισμό. Έστω ότι η ζωή μας είναι μια επιχείρηση και οι σκέψεις μας είναι η επιτροπή που συνεδριάζει κάθε μέρα και παίρνει αποφάσεις για το πως θα δουλέψει αυτή η επιχείρηση η οποία έχει δύο σκοπούς, πρώτος την επιβίωση της (φαί νερό κατοικία κλπ) και μετά το κέρδος (ευτυχία ). Αυτή η επιτροπή λοιπόν συνεδριάζει, ζυγίζει καταστάσεις, βλέπει και μετρά δεδομένα και βγάζει αποφάσεις. Επίσης βλέπει τα εσωτερικά προβλήματα και προβαίνει σε διορθωτικά μέτρα. Έτσι θα έπρεπε να γίνεται τουλάχιστον. Η επιτροπή λοιπόν συνεδριάζει και εντοπίζει ότι έχει το κτίριο δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση και αυτό δημιουργεί τρομερό πρόβλημα, (πρόβλημα βάρους) ή ότι δύο μέλη της δεν αφήνουν τα υπόλοιπα να δουλέψουν όπως πρέπει (προβλήματα εθισμού) ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα, οικονομικό, αυτοπεποίθησης, και οτιδήποτε άλλο βασανίζει τον μέσο άνθρωπο.

Το θέμα είναι ότι ότι το πρόβλημα, το οποιοδήποτε πρόβλημα έχει τη λύση του. Η μια λύση είναι να προβείς σε διορθωτικά μέτρα, βρίσκεις άλλη δουλεια, βρίσκεις δεύτερη δουλειά, κάνεις δίαιτα, αρχίζεις γυμναστική, ή περπάτημα, εντάσσεσαι σε ομάδες για να κοινωνικοποιηθείς . Την επόμενη φορά που θα συνεδριάσει η επιτροπή σου μυαλό σου θα αποφασίσεις καταρχάς αν θα πάρεις ή όχι διορθωτικά μέτρα. Αν αποφασίσεις να πάρεις διορθωτικά μέτρα να καθορίσεις τους στόχους σου και το χρονοδιάγραμμα σου και την επόμενη φορά που θα συνδριάσει η επιτροπή να έρθεις πίσω με αποτελέσματα βάση αυτών που αποφάσισες.

Εάν πάλι δε θέλεις να πάρεις διορθωτικά μέτρα γιατί βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε για να αλλάξεις αυτό που δε σου αρέσει, να είσαι συνειδητοποιημένος για την απόφαση σου, να την αποδεχτείς, να αποδεχτείς ότι θα ζήσεις με αυτό που δε σου αρέσει γιατί δεν κάνεις τον κόπο ή δεν έχεις τον τρόπο να το αλλάξεις και προχωράς, χωρίς να σπαταλήσεις χρόνο αναμασώντας το ίδιο θέμα στην επόμενη συνεδρία. Ζεις με αυτό ή απαλλάσσεσαι από αυτό, αλλά δεν το αφήνεις να σε κυριαρχεί !

Social media destroys intimacy

Καλημέρα φρεντς μου πέρασαν οι 24 ώρες και την κάνω σιγά σιγά. Ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας.

Σας υπενθυμίζω ότι με βρίσκετε στο μπλογκ μου και στο εμαιλ moctober1976@gmail.com

Ανακάλυψα έναν σπουδαίο τύπο πριν κάτι μήνες στο Youtube τον Sam Vaknin . Ο Σάμ μιλά στις ομιλίες του για την επίδραση των κοινωνικών διχτύων στην σύγχρονη ζωή. Δε θα σας αραδιάσω όλα όσα λέει απλά εκείνο που κράτησα ως σημαντικότερο

Social media destroys intimacy

(μετάφραση) τα κοινωνικά δίχτυα καταστρέφουν την οικεικότητα
και ένας άνθρωπος που έχει γευτεί το βαθύ συναίσθημα της πληρότητας που προσφέρουν οι στιγμές οικειότητας με έναν άλλο άνθρωπο δε θα ικανοποιηθεί ποτέ με την ψευδαίσθηση της οθόνης.

φίλοι μου δώστε αξία στις στιγμές σας με τους οικείους σας και εύχομαι να ζήσετε την οικειότητα στις μικρές καθημερινές στιγμές, την αγκαλιά το χάδι, το φιλί, να περπατάτε κρατώντας χέρια και να κάθεστε σε ένα καναπέ και οι δύο με τα κινητά απενεργοποιημένα και να μην έχετε ανάγκη να το μοιραστείτε με κανένα κοινωνικό μέσο

μας έχει πηδήξει τον εγκέφαλο η αίσθηση της ποικιλίας και της αίσθησης ότι υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί εκεί έξω, σε αυτό το μπουρδέλλο που ο κάθε ένας πλασάρει τον εαυτό του μέρα νύχτα, περιμένοντας στη σειρά αν θα τον διαλέξει κάποιος. Και όλοι είναι στις οθόνες μας και αμέτρητοι. 

Με μια διαφορά, όταν πάντα έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι θα βρεθεί κάτι καλύτερο δε θα σταθείς ποτέ να κοπιάσεις γι αυτό που έχεις μπροστά σου.

Είναι δύσκολοι οι καιροί φίλοι μου , μην ξεπουλιέστε !

κρατάτε γερά και αγαπηθείτε !!!!!!!!!!!!!

τα άλλα όλα είναι μαλακίες

βρες τα με το παιδί

Μικρό φοβισμένο μου παιδάκι, φοράς τα ρούχα του ενήλικα κάθε πρωί και το σκληρό σου προσωπείο και επιστρέφεις το βράδυ στο χρυσοστολισμένο σου κλουβί, που τόσο καμαρώνεις.
Σε δωμάτια ορθογώνια και συμμετρικά, στα διακόσια ευρύχωρα σου τετραγωνικά, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες χρήσης και σωστής συντήρησης.
Οδηγία νούμερο τρία
Πώς να βάζετε τα αισθήματα σας στην κατάψυξη, καλά τυλιγμένα στο τελευταίο συρτάρι του ψυγείου.
Οδηγία νούμερο δύο
Πώς να είστε ένας καθώς πρέπει άνθρωπος, ενταγμένος και στοιβαγμένος σε ένα κιβώτιο με άλλα σάπια φρούτα.
Οδηγία νούμερο ένα
Πώς να γίνετε αλλεργικός στην αγάπη, πίνοντας δύο σφηνάκια «συνήθεια» και ένα σφηνάκι «αποχαύνωση» την ημέρα.

Μα πρόσεξε τώρα.

Όσο πιστά και αν ακολουθείς τις πιο πάνω οδηγίες θα έρθει αναπόφευκτα αυτή η στιγμή στη ζωή σου που θα αντιδράσεις.

Γιατί όσο όμορφα και καλοραμμένα και αν είναι τα κοστούμια που φοράς, όσο καλά και να στερεώνεις το προσωπείο σου, μέσα σου θα υπάρχει πάντα ένα παιδάκι.

Θυμάσαι, τότε που ήσουν τριών και σου έλεγε η μαμά σου να μην αγγίζεις το φούρνο γιατί καίει; τι έκανες ; παρόλο που άκουγες την οδηγία, παρόλο που η μαμά έχει πάντα δίκαιο, άπλωνες διστακτικά το δαχτυλάκι σου για να καταλάβεις τι σημαίνει καίει. Και καιγόσουν. Και λερωνόσουν βουτώντας τα χέρια στις νερομπογιές γιατί ήταν διασκεδαστικό και βουτούσες στις λάσπες και τα χώματα γιατί ήταν απολαυστικό και δάγκωνες το χωνάκι του παγωτού από την κάτω πλευρά γιατί είχε χάζι και το παγωτό δεν πρέπει να τρως πάντα όπως πρέπει.
Τι έγινε λοιπόν; τι μεσολάβησε;
Βιαζόσουν να μεγαλώσεις, τώρα μετάνιωσες; Βιαζόσουν γιατί νόμιζες ότι σαν ενήλικας θα κάνεις ότι θέλεις, θα πηγαίνεις όπου θέλεις, θα έχεις όσα θέλεις. Μια παραπλάνηση που έχουν όλα τα παιδάκια βλέποντας τους μεγάλους να δίνουν συνεχώς διαταγές.

Και τελικά κατάλαβες όπως όλοι μας άλλωστε, ότι "ενήλικας "αγαπητό μου όμως ήταν να κάνεις όσα θέλει το αφεντικό στη δουλειά, το αφεντικό στο σπίτι ή στην οικογένεια γενικότερα. Το οποιοδήποτε αφεντικό, η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, ο άντρας, ο φίλος, ο αδελφός και όποιος έχει στη ζωή σου εξουσία.
Και βρίσκεις τον εαυτό σου, ενήλικα πια, να δέχεσαι εντολές από ένα ή περισσότερα αφεντικά σε σημείο που δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς την προηγούμενη έγκριση τους.
Αυτό συνεπώς επηρεάζει και την ελευθερία του να πηγαίνεις όπου θέλεις, ή το να έχεις όσα θέλεις, γιατί οι ανάγκες των αφεντικών προηγούνται των δικών σου, ειδικά αν μπουν στο πετσί του ρόλου και τα παιδιά σου και αυτά είναι αφεντικά που δύσκολα ικανοποιούνται. Αν με το να εκτελείς τα αιτήματα τους ζητάς αγάπη και σεβασμό το μόνο που θα κάνεις είναι να τους μετατρέψεις σε μικρούς αχόρταγους τύραννους.
Και τι γίνεται τότε με το δικό σου μικρό παιδάκι; Θα το ακούσεις κάποια στιγμή να χτυπά επιτακτικά το πόδι, να ζητά και να ουρλιάζει μέσα σου ζητώντας τα δικά του.
Και αυτό δυσκόλεψε τα πράγματα γιατί είχες όλους εκείνους να ικανοποιήσεις έχεις και ένα κακομαθημένο παιδάκι μέσα σου να κάνει σαματά. Ειδικά την ώρα που πηγαίνουν όλα τα μικρά και μεγάλα αφεντικά και κάθεσαι λίγη ώρα μόνος σου να ησυχάσεις, πετάγεται αυτό μπροστά σου, σε τραβά από το χέρι και σου δείχνει το ρολόι ρωτώντας σε γιατί δεν δίνεις σημασία στους δείχτες που κινούνται ασταμάτητα. Και εσύ είναι η ώρα που θέλεις να μη μιλά κανένας, η ώρα που δούλεψες για ώρες για να φέρεις λεφτά και φαί και να κάνεις όλα όσα έπρεπε να κάνεις και ... τι έγινε ;
Κάθεσαι σε εκείνο το τεράστιο σπίτι που με τόσο κόπο ξεπληρώνεις, στις αναπαυτικές σου καρέκλες, στον βασιλικό σου θρόνο μετά από την θριαμβευτική σου νίκη που πέτυχες ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες , μα εκείνο το βασιλικό στέμμα σου φαίνεται πιο βαρύ και να σου που πετάγεται και εκείνο το μικρό άταχτο παιδάκι μπροστά σου και δοκιμάζεις να το καλοπιάσεις και προσπαθείς να φορέσεις στο κεφαλάκι του παιδιού που βρίσκεται μέσα σου το ολόχρυσο στέμμα σου, μα του πέφτει πολύ βαρύ και το βγάζει και σου τραβά και ένα φτύσιμο στα μούτρα γιατί εκείνο στέμματα δεν ήθελε. Ούτε αμαξάρες ήθελε, ούτε ακριβά διαμερίσματα, ούτε το νοιάζει.
Ήθελε γέλιο και μουσική και να τρέχει στις αλάνες και εσύ το κλείδωσες σε μια σκοτεινή αποθήκη μαζί με τα μικρά και μεγάλα όνειρα σου.
Εκείνο όμως κάθε βράδυ θα βρίσκεται μπροστά σου και θα απαιτεί να του δώσεις σημασία.
Είναι εκεί μέσα ένα μικρό παιδί που πρέπει να του δώσεις σημασία και ακούσεις τι έχει να σου πει με προσοχή !

Και το παιδί θέλει απλά πράγματα, αγάπη, γέλιο, στοργή, αγκαλιά, χάδι, σημασία, εκδρομή, παιχνίδι και να το ενθουσιάζεις όταν του ταίζεις το μυαλουδάκι του με νέα μέρη, νέους ανθρώπους, νέα πράγματα..

Αν θυμάσαι τι ήθελες όταν ήσουν παιδί θα καταλάβεις τι θέλει για να είναι ευτυχισμένος και ένας "ενήλικας"

Θυμήσου επίσης, τα αφεντικά εμείς τα διαλέγουμε και αν σου πέφτει πολύ βαρύ το ωράριο και ανθυγιεινές οι συνθήκες εργασίας, χτύπα μια αναδιαπραγμάτευση όρων. Συμβουλή μου, αφεντικά να χεις μόνο στο οκτάωρο εργασίας, στις υπόλοιπες ώρες να σαι εσύ το αφεντικό του εαυτού σου

Όσο για τον έρωτα , δε σηκώνει αφεντικά και υποταγμένους ! Ο έρωτας είναι εκείνος που θα σε κάνει, σαράντα και κάτι να περπατάς, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με τα επίσημα σου ρούχα, σε μια παραλία, και να δίνεις κρυφά, ερωτικά φιλιά, στο μισοσκόταδο, καθισμένος σε ξύλινα σκαλιά, λες και είναι πρώτη φορά ....

Ο έρωτας ψυχή μου είναι εκείνος που θα σου ξυπνήσει και πάλι το παιδί, και θα γελάς και θα παίζεις και θα κάνεις τρελά χωρίς να σε νοιάζει για τίποτα.

Το σώμα μεγαλώνει μόνο.. η ψυχή δεν έχει ηλικία.. βρες τα με το παιδί

Ms μικρες e-στορίες 2014

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ οι 35 χρησμοί του πεπρωμένου

Η δημιουργική εκδοτική ομάδα του iWrite.gr, θέλοντας να στηρίξει έμπρακτα την ελληνική συγγραφική κοινότητα, επενδύει (ενάντια στα σημάδια των καιρών) σε συλλογικές εκδόσεις νέων και πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε πλήθος Ελλήνων δημιουργών να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.

Κάθε χρησμός είναι μια ψηφίδα που αποκαλύπτεται από το σκοτεινό, αχανές ψηφιδωτό του πεπρωμένου. 35 τέτοιες ψηφίδες αναμένουν να βγουν στο φως, στις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Λίγοι έχουν το θάρρος να μάθουν αν το μέλλον τούς επιφυλάσσει χαρές ή οδύνες, καταξίωση ή αποτυχία, σωτηρία ή καταδίκη. Ποιος δεν νιώθει δέος στο άκουσμα ενός χρησμού που ρίχνει ένα πέπλο μυστηρίου πάνω μας…

Εσύ; Είσαι έτοιμος να σηκώσεις αυτό το πέπλο;

Στην συλλεκτική αυτή έκδοση συμμετέχουν με διηγήματα τους οι:

Γιώτα Αναγνώστου, Χαράλαμπος Καραμάνης, Βασίλειος Ησαϊάδης, Ισίδωρος Μαυρογεώργης, Πάκος Βασιλείου, Στυλιανός Μαρμελούδης, Ματίνα Μαντά, Αγαμέμνων Μπάνος, Αφροδίτη Καριοφύλλη, Ευτυχία Κοσμαδοπούλου, Ζωή Παππά, Χρήστος Καρούλης, Πέτρος Τσαλιαγκός, Παύλος Κομνηνός, Γιάννης Πολυβώτης, Μαρία Δανιήλ, Σταυρούλα Πράνταλου, Χρήστος Πασσαλίδης, Γρηγόρης Φωτιάδης, Βασίλης Κυριλλίδης, Βασίλειος Γιαννάκης, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Χριστίνα Παλαβούζη, Ιωάννης-Πέτρος Καπερναράκος, Χρήστος Κούτσιανος, Φανή Οιχαλιώτη, Παναγιώτης-Αναστάσιος Κομνηνός, Μιχάλης Δημητράκης-Τερζάκης,Μαρίνα Σαβεριάδου, Κωνσταντίνος Πάτρας, Λίζα Καρακατσάνη, Βάκη Κοκκινάκη, Αθηνά Αναστασοπούλου, Βασιλική Σιαφάκα, Χρύσα Αναστασίου, Χρήστος Κεσκίνης

Πηγή: εκδ. Πηγή

https://www.protoporia.gr/to-epos-tis-fantasias-oi-35-chrismoi-toy-pepromenoy-p-497938.html

https://www.youtube.com/watch?v=T8etysIu_qo

Υπηρξαν στιγμές

Υπήρξαν στιγμές που υπήρξα πράγματι εγώ
Στιγμές που πήρα το αυτοκίνητο και σταμάτησα σε μια ερημική παραλία και αγνάντεψα για λίγο το γαλάζιο.
Το μόνο που ήθελα για μια μόνο στιγμή ήταν να είμαι εγώ
Όχι η κόρη του πατέρα
Όχι η μάνα των παιδιών
Όχι η ευσυνείδητη υπάλληλος
σκέφτηκα ότι για να βρω τη δική μου ταυτότητα έπρεπε να αποποιηθώ τις υπόλοιπες μου ταυτότητες
Και εκεί, παρέα με τη θάλασσα, προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα να βρω ποια είμαι εγώ
Γιατί όσο πίσω και αν πήγα με το μυαλό πάντα με θυμόμουν να είμαι κόρη κάποιου, μητέρα, υπάλληλος, μαθήτρια, σύζυγος, ερωμένη, προσκολλημένη στις ταμπέλες και στους ρόλους μου
Αν δεν ήμουν εγώ θα ήμουν εγώ; ή κάποια άλλη
Εκεί στη μέση του πουθενά και ενώ αναλογιζόμουν αυτά βρέθηκε να κάθεται δίπλα μου μια αντρική φιγούρα, χωρίς όνομα , χωρίς ταυτότητα
Εσύ ποιος είσαι; ρώτησα
Εγώ
Ποιος εσύ;
έχω όνομα, διεύθυνση, επάγγελμα και ταυτότητα και ανήκω σε ανθρώπους. Εσύ;
Καμιά .Τώρα, αυτή τη στιγμή, εδώ, δεν έχω όνομα, διεύθυνση, ούτε επάγγελμα, ούτε ταυτότητα και δεν ανήκω σε κανέναν. Θέλω να πιστεύω ότι η ψυχή μου τουλάχιστον είναι ελεύθερη. Εσένα;
Εμένα όχι. Η ψυχή μου είναι φυλακισμένη και είναι τρομερά δύσκολο να βγω από τη φυλακή.
Και τότε του εξήγησα ότι από μια φυλακή ούτε βγαίνεις, ούτε μπαίνεις, την φυλακή του ο καθένας την χτίζει ο ίδιος γύρω του όταν την έχει ανάγκη και όταν την έχει ανάγκη ακόμα και όταν καταρρεύσει η φυλακή, ή ανοίξουν διάπλατα οι πύλες και πάλι θα χτίσει άλλη να μπει μέσα.
Δεν κατάλαβε τι ήθελα να πω.  Για κείνον οι δεσμοφύλακες είχαν πάντα ονόματα και ισχυρή θέση.
Κοίτα τι όμορφη που είναι η θάλασσα, είπα. Απ εδώ μπορείς να ταξιδέψεις και να πας όπου θες.
Ποια θάλασσα; Τρελλάθηκες νομίζω. Εγώ δεν βλέπω παρά μόνο ένα βουνό.
Κι αυτό είναι το παράξενο, Καθόμασταν στο ίδιο ακριβώς σημείο στη μέση του πουθενά , αλλά δεν βλέπαμε το ίδιο θέαμα.
Εγώ κοίταζα το απέραντο γαλάζιο , και εκείνος κοίταζε ένα βουνό.
Είναι δύσκολο να μιλάς σε ανθρώπους για ανοιχτούς ορίζοντες, για μεγάλα ταξίδια όταν αυτό που βλέπουν μπροστά τους είναι μόνο ένα βουνό.
Έφυγε και εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να τον κάνω να καταλάβει τι σημαίνει προοπτική και ορίζοντας.
Ανέπνευσα βαθιά , κοίταξα το απέραντο γαλάζιο. θυμήθηκα τις εποχές που ερχόμουν εδώ στη μέση του πουθενά και αντίκριζα κι εγώ αυτό το θεόρατο βουνό. Θυμήθηκα ότι έκλαιγα απελπισμένα γιατί πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να κοιτάξω παρά κάτω. Και εκείνο το βουνό μια όψη απειλητική και τελεσίδικη, που προδιέγραφε την κάθε μέρα της ζωής μου μέχρι το τέλος. Τι θάνατος η έλλειψη ορίζοντα. Και όμως, πίστεψα ότι υπάρχει κάτι άλλο και το πίστεψα τόσο μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια.
Εκεί στη μέση του πουθενά θα σταματήσουμε κάποτε όλοι και θα δούμε αυτό που πιστεύουμε.
Ξαφνικά ένοιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα ελευθερίας,
Ίσως τώρα που βλέπω με άλλα μάτια, ίσως αυτό που βλέπω τελικά να είμαι εγώ


ΜΣ 24/1/2016