Όταν πήρα την απόφαση να τερματίσω τον 2ο μου γάμο ήμουν 37 με δύο παιδιά, μια κόρη 16 χρονών και ένα κορίτσι 9 χρονών από τον 2ο γάμο. Έντεκα χρόνια μετά μετρώ ευλογίες.
Μια πρωτότοκη που πήρε το πτυχίο της στην ανθρωπολογία και ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της. Που λατρεύει τα ταξίδια και γύρισε τον κόσμο μόνη της και μέσα από την ζωή της και τις περιπέτειες της μας διδάσκει το θάρρος, την δύναμη, την δύναμη να ζεις τη ζωή σου έξω από τις νόρμες και τα στεγανά. ¨Ενα πλάσμα γενναιόδωρο που πάντα νοιάζεται τι θα δώσει και όχι τι θα πάρει. (Χθες πέντε το πρωί ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε προς το αεροδρόμιο και μιλούσαμε και γελούσαμε και όσες φορές και αν τους πάρεις αεροδρόμιο τίποτε δεν αλλάζει.)
Μια δεύτερη κόρη, που από το καλοαναθρεμμένο και προσκολλημένο στη μάνα του παιδί που ήταν κατάφερε να κάνει τα άλματα της, να ζει και να σπουδάζει σε μια ξένη χώρα, να είναι τριτοετής σπουδάστρια θεάτρου, να είναι δημιουργική και άριστη, φιλομαθής και ταλαντούχα, να ταξιδεύει και αυτή μόνη της, να έχει παρρησία και το θάρρος της άποψης της και να μας έχει σε αναμονή για ότι νέο ετοιμάζει.
Όλα τα μετράω σαν ευλογίες και τις λύπες και τις χαρές, και τις δυσκολίες και τα ανηφόρια και το σημαντικότερο. Τον τρόπο που βρήκα να καταγράφω το κάθε τι μικρό και μεγάλο που ζω μέσα από την πένα μου. Μετρώ ιστορίες και ποιήματα, διηγήματα και θέατρα και ότι κατέβαζε ο νους μου τόσα χρόνια. Το λέω τρόπο επιβίωσης επειδή την ώρα που περνούσα κάτι επώδυνο και χτυπιόμουν στα πατώματα, μερικά λεπτά μετά ένα πουλάκι κελαηδόυσε και με έκαμνε να πιάσω ένα τετράδιο και μια πένα και να γράψω. Μέσα από αυτές τις στιγμές πόνου βγήκαν τα πιο ωραία μου έργα.
Το λέω τρόπο επιβίωσης γιατί η ζωή είναι επώδυνη και χρειάζεται τρόπους επιβίωσης γιατί δεν μπορούμε να μένουμε στα πατώματα κάθε φορά που γίνεται κάτι επώδυνο και δύσκολο. Τούτη η επιλογή εμένα προσωπικά μου είχε αφαιρεθεί εξ αρχής. Όταν είσαι μονογονιός κανένας δεν θα δουλέψει για σένα, κανένας δεν θα σου πληρώσει τους λογαριασμούς σου και κανένας δεν θα σε αντικαταστήσει στα παιδιά σου. Απέναντι τους είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη και δεν υπάρχει άλλη εσωτερική διαπραγμάτευση.
Ένα μεγάλο μάθημα που θα μάθει ο κάθε γονιός εκεί έξω είναι ότι όταν τα παιδιά πλέον φύγουν, τελειώνει και ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μας ευθύνης. Κοίτα δεν λέω της αγάπης ή του νοιάζομαι, αλλά της ευθύνης. Τι θέλω να πω, ότι τα παιδιά θα ζήσουν τη δική τους ζωή και αυτή η ζωή αναπόφευκτα θα έχει, όπως η ζωή του κάθε ανθρώπου, τον πόνο της. Θα έχει έρωτες και απογοητεύσεις, απόρριψη, αποτυχία και θυμό και όλα τα στάδια που θα περάσει ένα παιδί μέχρι να δυναμώσει και να έρθει στον κόσμο των ενηλίκων. Μας παίρνουν τηλέφωνο και κλαίνε, απογοητευμένα και εμείς είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, μα τίποτε, εκτός από το να είμαστε στωική και να τα συμβουλεύουμε, όπως συμβούλευαν οι γονείς μας και εμάς, θα περάσει αγάπη μου, θα περάσει.
Και όλα περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Θυμόμαστε τα δικά μας κλάματα και απογοητεύσεις και θυμόμαστε πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, μέσα από τόσες επώδυνες εμπειρίες και μάχες, αλώβητοι. Τα τραύματα επουλώνονται όταν καταφέρουμε και δεν μείνει μέσα μας πίκρα, θυμός, και κατάκριση. Και εμένα δεν έμεινε μέσα μου τίποτα από αυτά. Το λέω και είναι το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα του κόσμου. Να αγαπώ όλα, τον κάθε άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου, την κάθε εμπειρία, το κάθε δάκρυ που έκλαψα, το κάθε χάδι που πήρα, το κάθε φιλί, την κάθε μια στιγμή.
Τα βιβλία μου είναι τα μωρά μου και αυτά και όταν γεννιούνται νιώθω την ίδια συγκίνηση. Την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στις παρουσιάσεις του Memento Amare ήταν μια από αυτές τις εμπειρίες, όταν ήρθαν άνθρωποι εκεί, που με ήξεραν μόνο από το φατσοβιβλίο και σηκώθηκαν και ήρθαν να με δουν, να με ακούσουν, να πάρουν το βιβλίο μου, να θέλουν υπογραφή.
Αγαπημένε μου κύριε, ξέρεις ποιος είσαι, που σηκώθηκες και ήρθες, να ξέρεις με συγκίνησε πολύ η αγάπη σου τζιαι το ότι έκαμες τον κόπο και αυτήν την φορά να έρθεις. Τούτη η αγάπη, από άγνωστους αποστολείς είναι εκείνη που φορτίζει τις μπαταρίες μας και συνεχίζουμε αυτόν τον όχι και τόσο εύκολο δρόμο. Και εσύ και εγώ και όλοι μας.
Όταν πάω στις παρουσιάσεις νιώθω πάντα μια συγκίνηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Άνθρωποι απλοί, ταπεινοί, του μόχθου όπως ο αγαπημένος μου Κύριος Παντελής που έκδοσε το 1ο του βιβλίο στα 72, στην ηλικία του παπά μου. Ένα νεαρό κορίτσι που δίνει κι αυτή την μάχη της να βάλει όμορφα χρώματα στην μαυρίλα που την κέρασε πολύ νωρίς τούτη η κοινωνία. Εκείνους που έγραψαν φέτος τόσο όμορφα παραμύθια με τον στόχο να βάλουν όμορφα χρώματα στα μυαλουδάκια των παιδιών, τι όμορφο έργο.
Και εσύ Μαρίνα τι ήθελες να πεις;
Σου απαντώ με ένα απόσπασμα από το memento Amare (θυμήσου να αγαπήσεις)
Ξέραμε ότι είναι εντάξει να τραβήξει ο κάθε ένας τον δρόμο του. Είναι εντάξει να θέλεις και να μην μπορείς. Αν αγαπάς, συγχωράς και προχωρείς.
Προχωρούμε λοιπόν με Ταπεινότητα, αγάπη, αποδοχή συνεχίζουμε κυρίως με ταπεινότητα και είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο χωρίς καλούπια και με τους πρώην και με τους νυν γιατί αγαπιόμαστε πολύ κι ας μην είμαστε μαζί, όπως γράφουν στα σενάρια του Αμέρικαν dream. η αγάπη είναι αυτό που έχουμε γίνει ! Η αγάπη δεν είναι ούτε τα χαρτιά ιδιοκτησίας ούτε τα στέφανα. Είναι εκείνος που θα τρέξει κοντά σου την ώρα της ανάγκης. Απλά !
Μαρίνα Σαβεριάδου
2014 - 2024
τούτες οι σκέψεις γεννήθηκαν όταν μου έβγαλε σήμερα στις αναμνήσεις το φατσοβιβλια αυτήν την φωτό. Στην φωτό του 2014 λοιπόν είμαι όμορφη νέα αλλά νιωθω μελαγχολική. Κοιτάζω την ζωή με ένα παρακλητικό βλέμμα και της λέω δώσε μου αυτά που περιμένω, αυτά που αξίζω.
στην δεύτερη φωτό είμαι σε ένα πάρκο στην Θεσσαλονίκη λίγο πριν τα 50 μου μόνη μου , πλήρως ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Ο διάλογος μου πλέον με τη ζωή είναι, κάνε τα δικά σου και εγώ θα γράφω... δώσε
