Δευτέρα 17 Ιουνίου 2024

111 day 17

 Awakenings

Τα "Ξυπνήματα", κλασικό πλέον βιβλίο του Όλιβερ Σακς, που ενέπνευσε μια κινηματογραφική ταινία, διασκευάστηκε για το θέατρο και το ραδιόφωνο και αποτέλεσε θέμα για πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, είναι ο συγκλονιστικός απολογισμός της κατάστασης μιας ομάδας είκοσι ασθενών που έγιναν κατατονικοί από την επιδημία ύπνωσης που σάρωσε τον κόσμο αμέσως μετά τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι είκοσι ασθενείς πέρασαν σαράντα χρόνια σε νοσοκομεία και ιδρύματα, ακίνητοι και άλαλοι. Και ενώ δεν τους έλειπε η συνείδηση του κόσμου γύρω τους, δεν εκδήλωναν κανένα ενδιαφέρον για ό,τι συνέβαινε σε αυτόν. Μέχρι που ο δρ Σακς το 1969 τους χορήγησε το τότε νέο φάρμακο L-DOPA, το οποίο τους έβγαλε –προσωρινά– από τον επί δεκαετίες λήθαργό τους.
σκέφτηκες εμείς, ενώ είμαστε ξύπνιοι, αν για μεγάλο μέρος της ζωής μας είμαστε στον αυτοματο ή ληθαργικοί ; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζουμε μαζικά μια επιδημία ύπνωσης ;
111 day challenge day 17/111 του ξυπνήματος
Και γιατί τώρα θα με ρωτήσεις ? Και θα σου πω και το γιατί !
Ξύπνησα 1η του Ιούνη και κάτι παράξενο ένιωθα. Ξύπνησα αλλαγμένη και την αλλαγή που ένιωθα μέσα μου έπρεπε να την μετουσιώσω και σε αλλαγές στη ζωή μου. Αποφάσισα ότι θα σταματήσω να είμαι ο παθητικός θεατής της ζωής μου. Θα προκαλέσω την αλλαγή. Θα γίνω εγώ η αλλαγή. Άλλαξα ήδη.
Αλλά τι ήταν τούτο που προκάλεσε την αλλαγή; Οι συμπαντικές συγκυρίες αγάπη μου όπως κάτι μικρό και μεγάλο που συμβαίνει στην ζωή μου.
Είμαι τόσο ιδιότροπη στα θέλω μου, που είμαι σαν μια καλομαθημένη γάτα, που τρώει μόνο την συγκεκριμένη μάρκα κονσέρβας και άμα της βάλει ο άνθρωπος της κάτι υποδιαίστερο όχι μόνο δεν την τρώει αλλά νιώθει και αηδία και κοιτάζει και με το μισό της εκείνον που τόλμησε να της βάλει σκάρτη (για την αφεντιά της) τροφή.
Μια φορά στα τόσα χρόνια όμως ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και βλέπω κάποιον που μου αρέσει. Πρόσεξε, όχι αρέσω εγώ σε εκείνον. Αρέσει εκείνος σε μένα. Και όταν τον είδα πρώτη φορά και φώναξε το όνομα μου και γύρισα πίσω και τον είδα, με έπιασε ταχυπαλμία και ένιωθα πεταλούδες ή κανένα άλλο πετούμενο στο στομάχι, και ίδρωσα παρόλο ότι ήταν Φεβράρης και ήταν παγωνιά. Τι στο διάολο είναι αυτό που έχει κάποιος και νιώθεις έτσι που δεν το νιώθεις για άλλους;
Ρητορική είναι η ερώτηση γιατί απάντηση δεν υπάρχει. Δεν έχει να κάνει ούτε με την εμφάνιση ούτε με την ομορφιά ούτε δεν ξέρω με τι άλλο. Κάποια κοινή αναγνώριση θα είναι σε κάποιο βαθύτερο κυτταρικό ή ενεργειακό επίπεδο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλή λογική. Θα το ψάξω, θα το γράψω, μπας και το κάνω και ιστορία. Τι είναι αυτό το κάτι;
Ποιο είναι το θέμα όμως.
Η διαφορά στο να αρέσεις εσύ σε κάποιον από το να νιώθεις εκείνο το δεύτερο που σου περιέγραψα πιο πάνω. Όταν λοιπόν αρέσεις εσύ σε κάποιον και εκείνος δε σου αρέσει, δεν πατιούνται οι διακόπτες σου. Όχι μόνο δεν αλλά νιώθεις και ενόχληση, γιατί ποιος είναι αυτός τωρά και με ενοχλά ; Που τολμά και μου στέλνει και μηνύματα και μου γράφει και greeglish αν ειναι δυνατόν; Έτσι ενοχλείται η αυτού μεγαλειότης.
Όταν όμως σου αρέσει εσένα κάποιος ή κάποια τότε πατιούνται ένας ένας και ξυπνά όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση ο τίγρης μέσα σου. Στην περίπτωση μου ξύπνησε η λιονταρίνα, η σκορπίνα, η μπουμπουλίνα και το βαρύ πυροβολικό.
Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου Δίδυμες Φλόγες κάποιοι περνούν από τη ζωή μας για να σου κάνουν εκείνο το τσίμπημα που θα σου προκαλέσει το ξύπνημα που θα σε βγάλει από τον λήθαργο. Έναν λήθαργο που δεν πολυκαταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μέχρι την ώρα που θα ξυπνήσεις.
Και ο άλλος; Ο άλλος δεν έχει καμιά σημασία, μπορεί να μην το ξέρει καν, μπορεί να μην το μάθει ποτέ, μπορεί να μην μιλήσετε ποτέ, ή μπορεί να φάεις και μια ωραία χυλόπιτα αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Η συνάντηση αυτή η ενεργειακή δεν έχει να κάνει με το αν εσύ και εκείνος ή εσύ και εκείνη θα είσαστε μαζί. Αν θα βγείτε, αν θα φάτε, να θα πιείτε, αν ταιριάζετε, αν, αν, αν, αν.
Τότε γιατί;
Γιατί το σύμπαν βλέπει ό,τι κάπου κόλλησες, κάπου τεμπέλιασες, κάπου αφέθηκες και σου στέλνει μια μελισσούλα έτσι να σε τσιμπήσει λιγάκι να ενεργοποιηθείς. Και δεν είναι απαραίτητα η μελισσούλα εκείνο το σκίρτημα που νιώθεις όταν δεις κάποιον που σε «φτιάχνει» Ναι ωραία λέξη. Όχι λοιπόν, μπορεί να είναι πολλά άλλα γεγονότα ή συγκυρίες που θα σε ξυπνήσουν, για να μπεις πάλι σε ενεργή κατάσταση και να νιώθεις αυτήν την μόνιμη διέγερση που νιώθει κάποιος ερωτευμένος ή κάποιος που έχει βάλει στο μυαλό του κάτι σημαντικό να κάνει. Να ζεις σε κατάσταση εγκεφαλικής διέγερσης, να νιώθεις ζωντανός, να ξυπνάς και να θέλεις να παράξεις, να δημιουργήσεις, να δημιουργήσεις ένα καλύτερο εαυτό και να νιώθεις αυτήν την όμορφη διάθεση, γιατί βελτιώνεσαι, γιατί έκοψες τα λιπαρά, έκοψες τα γλυκά, έκοψες τα αναψυκτικά και προσφέρεις στον εαυτό σου καλή ποιότητα ζωής, καλή ποιότητα σκέψης και καλή ποιότητα οργασμών. Το πρώτο σημάδι ότι ξυπνάς είναι ότι πάει στα ύψη η λίμπιντο. Και όχι δε σημαινει ότι γκομενιάζεις και πηδιέσαι με τον πρώτο τυχόντα, επανέρχομαι στην γάτα και την μια συγκεκριμένη τροφή που της αρέσει. Μπορείς όμως να πάρεις την ενέργεια που σου δίνει η ανεβασμένη λίμπιντος και να γεμίσεις με αυτήν τις μπαταρίες σου και να την μεταφορτίσεις σε κάθε τομέα της ζωής και του είναι σου.
Ένα τόσο δα μικρό τσίμπημα λοιπόν μια επικονίαση, σου προκαλεί ανθοφορία, σου γεννά μια τεράστια όρεξη για ζωή. Κι ας φύγει η μελισσούλα μετά κι ας πετάξει μακριά, την ζημιά την έκανε. Τούτη την καλύτερη εκδοχή σου θα την απολαύσει κάποια στιγμή κάποιος άλλος, όταν ευθυγραμμιστούν και πάλι οι πλανήτες και έρθει εκείνη η σύναψη που θα δεις κάποιον που σου αρέσει και θα σε δει και εκείνος και θα του αρέσεις και θα τσιμπήσετε, θα ξυπνήσετε και θα αλληλο-δημιουργήσετε αλλήλους.
Καλημέρα και καλή βδομάδα με αγάπη και γλυκό γλυκό τσίμπημα να ξυπνήσουμε
Μαρίνα Σαβεριάδου
Τα ημερολόγια

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2024

ενα χρόνο μετά

 Κάποτε έγραψα ένα θέατρο που ονομάζεται Ισόβια. Μιλά για έναν νεαρό άντρα που καταδικάζεται σε ισόβια. Στην αρχή προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτήν την ποινή αλλά και από τις ενοχές τους. Πώς; Κάνοντας μια απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν τα καταφέρνει και ζει. Το ζητούμενο είναι πώς θα ζήσει κλεισμένος για το υπόλοιπο της ζωής του σε μια φυλακή.

Κάποτε ένιωσα και εγώ αυτήν την ασφυξία του να νιώθω ό,τι είμαι σε μια φυλακή. Όπως και πολλοί άνθρωποι νιώθουν ό,τι ζουν σε μια φυλακή.
Αν μιλάμε για μια δουλειά που βαρέθηκες, που δεν σε εμπνέει πλέον, αν μιλάμε για μια σχέση, έναν γάμο που νιώθεις ότι είσαι δυστυχισμένος, κάποτε, περνάνε τα χρόνια και ίσως βρίσκεις τη δύναμη, ή έρχεται η κατάλληλη στιγμή που φεύγεις. Και αναπνέεις ελεύθερα.
Υπάρχουν όμως και άλλες καταστάσεις. Ισόβιες. Όπου δε θα φύγεις ποτέ. Είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή σου και την αποκλειστική φροντίδα τους έχεις εσύ, είτε είναι γονιός, είτε παιδί σου που από την ημέρα που γεννιέται ξέρεις ότι ποτέ δε θα γίνει αυτοσυντήρητο και ποτέ δε θα φύγει, είτε σύζυγος που όταν τον γνώρισες ήταν υγιής και μετά αρρώστησε και τον φροντίζεις πέντε, δέκα και βάλε χρόνια.
Σε έτσι περιπτώσεις, στις περισσότερες δηλαδή, γίνεσαι ο ισόβιος τους φροντιστής. Και όχι δεν είναι εύκολη λύση να απαλλαγείς παίρνοντας τους σε ένα ίδρυμα και μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια πριν καταλήξεις στην απόφαση αυτή που θα φτάσεις εκεί με πολλές ενοχές, γιατί εκείνοι θα νιώθουν ότι τους εγκατέλειψες.
Όταν πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι οι γύρω λένε, ότι θα ησυχάσει και ο ίδιος αλλά και εκείνος που τον φρόντιζε για τόσα χρόνια. Ακούγεται λίγο κυνικό αλλά ίσως να ισχύει. Ο πόνος είναι πόνος, το κενό είναι κενό και η περίοδος ίασης μεγαλύτερη για τον άνθρωπο που μένει πίσω που πρέπει ανάμεσα σε όλα τα άλλα να θυμηθεί πώς είναι να ζεις χωρίς να είσαι συνέχεια σε συναγερμό.
Ξέρω θα είναι δύσκολοι οι μήνες που θα έρθουν, εύχομαι όμως μετά από αυτά , να χαράξει και για σένα μια πιο ήρεμη εποχή, να προλάβεις να ζήσεις και εσύ όμορφα χρόνια, να χαμογελάσεις και πάλι, να πάρεις μια ανάσα, να χαρείς τα παιδιά σου και πλέον όλα να είναι μόνο χαρά.
Κλείνω με τον Βίκτορ Φρανκλ, τρανό παράδειγμα ανθρώπου με δύναμη θέλησης
Ποια είναι η ελευθερία λοιπόν ; στην αναζήτηση για το νόημα της ζωής
πρώτον λέει ο Βίκτορ όταν έχεις ένα "λόγο" για να ζεις θα αντέξεις και το "πώς"
δεύτερον
μπορεί να επιλέξεις την στάση σου απέναντι στις συνθήκες
Μαρίνα Σαβεριάδου
εις μνήμη

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2024

111 days challenge 2024

 111 days chalenge / 2nd round

Όσοι είναι μαζί μου στα μίντια, και τα τρία και πλέον χρόνια που έκανα εκτός του φατσοβιβλίου με διάβαζαν στο μπλογκ μου, θυμούνται το 111 ημέρες challenge του 2020
Το ξεκίνησα τότε, το κατέγραφα στα ημερολόγια καθώς και κάθε σκέψη μου και ό,τι σημαντικό συνέβαινε την περίοδο εκείνη. Τότε, κάπου την μέση του challenge αυτού, προέκυψε ένα θέμα υγείας που ήταν θα έλεγα και η μεγαλύτερη πρόκληση το να παραμείνω στον δρόμο αυτό η αν θα τα παρατούσα. Η επιλογή μου ήταν να μεινω στον δρόμο του challenge και με απόλυτη ηρεμία και ψυχική δύναμη αντιμετώπισα το χειρουργείο τότε και ό,τι άλλο προέκυψε από τότε και είμαι σήμερα εδώ και έχω την υγεία μου.
Η μεγαλύτερη πρόκληση μου από τότε ήταν όταν πλησίαζε η στιγμή που θα έφευγε και η δεύτερη μου κόρη για σπουδές. Με τρομοκρατούσε που θα έμενα σε ένα σπίτι μόνη μου. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια. Έμαθα να ζω σε αυτό το σπίτι και να απολαμβάνω τον χώρο μου και να ζω τις ώρες μου στην απόλυτη ησυχία που τόσο απολαμβάνω.
Η άλλη πρόκληση μου ήταν να βρω πράγματα να κάνω για μένα. Και βρήκα, γράφτηκα στην σχολή χορού, βρήκα ανθρώπους που αγαπάνε και εκείνοι τον χορό όσο και εγώ και έμαθα να πηγαίνω παντελώς μόνη μου και χωρίς κανένα φίλο και γνωστό στα social party που διοργανώνει η σχολή χωρίς να νιώθω κόμπλεξ, γιατί ξέρω ότι εκεί θα γνωρίσω κόσμο και θα χορέψω! Ανακάλυψα ότι είναι οκ να πηγαίνω μόνη μου για φαί, στο σινεμά και όπου αλλού γουσταρω. Αν βρω παρέα καλώς, αν δεν βρω πάω μονη μου.
Η άλλη επιθυμία μου ήταν να βρω νέους φίλους. Και κάπως, κάπου, συνομώτησε και πάλι το σύμπαν και βρήκα φίλους που μπορώ μαζί τους να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζομαι. Είναι η Μις Ληθουανία η μις Λευκορωσια ο Μίστερ Uk και οι παλιοί καλοί μου φίλοι οι Κυπραίοι.
Η άλλη μου επιθυμία ήταν να ταξιδέψω. Και ταξίδεψα τα τελευταία δύο χρόνια, έκανα πραγματικότητα ένα από τα τρία πράγματα που είχα στο bucket list μου που ήταν να πάω την συναυλία της Loreena Mc Kenith και μου μένει να εκπληρώσω εκείνο το άλλο ταξίδι, που θα πάω εκεί μόνη μου και θα ζήσω την εμπειρία αυτή. Επήρα την μεγάλη απόφαση πριν λίγες μέρες και μπήκα το ιντερνετ και έκοψα τα εισητήρια αλλά τα είχα κόψει λάθος, με έπιασαν τα νεύρα και τα ακύρωσα και λέω άστο δεν ήρθε η ώρα του ακόμα. Επίσης μεν κόφκεις εισητήρια πριν να πιεις τον δεύτερο καφέ !
Τα τελευταία μου ταξίδια τα έκανα παίρνοντας μαζί μου ένα μικρό σακίδιο μέσα στο οποίο βάζω πολύ λίγα βασικά πράγματα. Και με μικρό σακίδιο είναι πιο φτηνό το εισητήριο και πάεις και πιο συχνά ταξίδια παρά άμα κουβαλάς εικοσάκιλη.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι αφού θέλω να πάω πολλά ταξίδια καλά κάνω να ελαφρύνω αυτό το άλλο σακίδιο που ονομάζεται ύπαρξη από τα περιττά γιατί αυτό το συγκεκριμένο τελευταίο είναι αυτό που θα με κουβαλά. Και το challenge δεν αφορά μόνο τις αλλαγές στο σώμα αλλά και αλλαγές που ξεκινούν από την σκέψη. Περιττά είναι η αρνητική σκέψη, οι προσκολλήσεις, οι εξαρτήσεις, οι φοβίες οι μεγάλες προσδοκίες, τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα. Οτιδήποτε τρυπώνει κρυφά μέσα στην βαλίτσα μας και δεν μας αφήνουμε να απολαύσουμε αυτο το ταξίδι.
Φοράω γυαλιά πρεσβυωπίας όταν είναι να δω από κοντά αλλά τα βγάζω όταν είναι η ώρα να δω μακριά. Και αυτήν την στιγμή το βλέμμα μου ατενίζει τον απέραντο ορίζοντα και εκείνα που θα φέρει η ζωή μου, που δεν χωράει η φαντασία μου.
Πάμε για τον δεύτερο γύρο του 111 days challenge λοιπόν και τα επόμενα ταξίδια. 1η Ιούνη ήταν η ανεπίσημη εγκεφαλική αναλαμπή και επισήμως αύριο ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Επειδή αύριο είναι 13 του μήνα και το 13 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός.
Time for the next upgrade !!
Marina Saveriadou τα ημερολόγια
12/06/2024

12 12

  Το σημερινό μου άρθρο απευθύνεται στους μονογονιούς τζιαι στους ανθρώπους που εδεχτήκαν βία Μετά από τον ντόρο και την φασαρία στα μίντια ...