Όταν ήμουν μικρή μου πήρε ένα μπλε ποδήλατο bmx μπλε ναι, αν και ήμουν κορίτσι ήμουν μπλε κορίτσι, δεν ήμουν ποτέ ροζ, ίσως να μην σκεφτόμουν και να ένιωθα ποτέ ροζ κορίτσι. Πήγαμε στον ποδηλατά, μου είπε διάλεξε ποιο σου αρέσει και εγώ διάλεξα το μπλε.
Μου είπε θα είσαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου, του είπα δε θυμάμαι ποιο είναι το δεξιά και ποιο το αριστερά. Και για να θυμάμαι μου έδεσε πάνω στο τιμόνι ένα κομμάτι ρούχο στην αριστερή πλευρά. Απ’ εδώ είναι το αριστερά. Δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ χωρίς να κρατώ σφικτά το τιμόνι. Δεν είχα τόση πολλή ισορροπία. Έβλεπα τα αγόρια και ζήλευα.
Χθες το πρωί με πήρε να μου πει. Ψες έβλεπα τον Ιντιάνα Τζόουνς και ήταν η σκηνή που πήγαν στην Ινδία, ξέρεις. -Ξέρω (δεκάδες φορές την έχουμε δει) On the way to Delhi you must stop at Pankot palace. Και ήθελα να σε πάρω να σου το πω την ώρα που έδειχνε τη σκηνή αυτή και μετά είδα την ώρα και ήταν 11,30 και σκέφτηκα ότι είναι αργά και θα κοιμάσαι.
Η χριστουγενιάτικη κάρτα ήρθε και φέτος με το ταχυδρομείο, την βρήκα πριν λίγες μέρες στο κουτί. Να σε ρωτήσω κάτι, πες μου όταν γράφεις την αφιέρωση στην κάρτα κρατάς ριγοούδα και τραβάς γραμμή με το μολύβι για να είναι ίσια τα γράμματα σου; E, ναι μου λέει θέλω να είναι ίσια. Τόσα χρόνια τώρα πρόσεξα αυτήν την σχεδόν αόρατη μολυβένια γραμμή.
Θέλω να γυρίσει ο χρόνος και να είμαστε στον παραλιακό, να με κρατάει από το χέρι να παραγγέλει σάντουιτς και να παίζουμε μετά φλίππερ στις Φοινικούδες. Και μετά να πάμε για μια ακόμα μια διπλή παράσταση στο Αττικό με τρία διαλείμματα. Να μη με νοιάζει τι λέει η ταινία, να με νοιάζει τι θα πάμε να μου πάρεις από την καντίνα στο διάλειμμα. Να μην έχω να διαλέξω που θα πάμε, τι θα κάνουμε, τι θα δούμε, να κοιμούμαι ότι ώρα θέλω στην πίσω μαξιλάρα του αυτοκινήτου.
Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε καν μας κάνει τη χάρη να επιβραδύνει λίγο, απλά τρέχει τρέχει. Όπως έπιανε ταχύτητα το μπλε ποδήλατο στην κατηφόρα και πατούσα τα στόπερ και έπρεπε να θυμάμαι να πατώ τα πισινά τα στόπερ γιατί μου είχε πει όταν πατάς τα μπροστινά είναι επικίνδυνο να πέσεις από το ποδήλατο. Έχει κάτι μήνες που με κρατάει τούτη η θλίψη, έχει κάτι μήνες που δεν ξέρω, αν και ξέρω, τι μου φταίει, είναι ο χρόνος που περνά, είναι το σκυλί μου που γέρασε και τρέμουνε τα πόδια του, αλλά όταν έρθει η ώρα του περιπάτου η ουρίτσα του κουνάει χαρούμενα, και να ναι καλά που δεν ξέρει πώς γέρασε και ξεκινάει με τρεμάμενα πόδια να κάνει την βόλτα του μέσα στην μακαριότητα της άγνοιας του.
Και εμείς το ξέραμε αλλά ποτέ δεν το πιστέψαμε λες και ήταν ένα ψέμα ή ένα κακόγουστο αστείο. Κοιτάς την ώρα που πέρασε και λες αποκλείεται, δεν γίνεται κάτι λάθος έχει γίνει. Αυτό ναι, κάτι λάθος γίνεται, ήθελα κι άλλο χρόνο για μας και εκείνος μας ξεγέλασε. Και ούτε καν μας ρώτησε.
