do androids dream of electric sheep

 

25 05 2022

Είναι χάλια η ενέργεια μου σήμερα. Πονώ το σώμα μου, τα κόκκαλα μου, τις κλειδώσεις μου. (τι βλακίστικη λέξη και αυτή) Κάνει ζέστη, δεν έχω όρεξη, έβαλα μια μουσική στο youtube enchance self love energy λέει και άντε να δούμε αν θα μεγαλώσει η αυτοαγάπη. Προς το παρόν ούτε να με βλέπω δε θέλω. Αν διαβάσει κανένας τα ημερολόγια και συγκρίνει την μια μέρα με την άλλη θα πει πως έχω διχασμένη προσωπικότητα, αλλά δεν ισχύει, πάντα με αγαπώ, απλά νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα. Είναι μέρα ωορρηξίας και καθώς γίνεται η ωορρηξία κάτι αλλάζει στις ορμόνες και σε πιάνει μια minor κατάθλιψη, το χω σημειώσει γιατί είχα την απορία γιατί το παθαίνω μέχρι που σημείωσα τις ημερομηνίες και είδα ό,τι συμβαίνει κάθε μήνα την συγκεκριμένη μέρα.

Έχει μια ειρωνία να έχεις ωορρηξία και να μην έχεις γκόμενο ή σύντροφο (όχι στον κομμουνισμό) και το σώμα σου να έχει αυτήν την αναστάτωση να εκκρίνονται οι φερομόνες και να γυαλίζει το μαλλί και να ανεβαίνει η θερμοκρασία σου και να νιώθεις διαφορετικά αλλά να έχεις να κάνεις σεξ  όπως είπε παλιά και μια άλλη φίλη από το 2^ο μνημόνιο.   Σαν θηλυκό ζωάκι μέσα στην ζούγκλα φουντώνεις τα χρώματα σου και βγάζεις στριγκλιές αλλά αρσενικό στην γύρω περίμετρο δεν έχει, είσαι είδος προς εξαφάνιση.  Υπάρχει μια ειρωνία και μια τραγωδία που το σώμα σου εκτελεί κανονικά τις προγραμματισμένες του λειτουργίες για 30-40 χρόνια και εσύ παιδί άλλο δεν θα κάνεις, σαν σίδερο που ανάβει και σβήνει αλλά ρούχο άλλο δεν έχει να σιδερώσει.  Μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα για πράγματα που μένουν αναμμένα άσκοπα και σπαταλούν ενέργεια. Και εμείς άσκοπα μένουμε αναμμένοι και θα μας έσωζε πολύ να υπήρχε ένας διακόπτης να έσβηνε τις ανάγκες και την μνήμη μας.  Θα συνεχίζαμε απρόσκοπτα την υπόλοιπη μας λειτουργία, να δουλέψουμε, να βγάλουμε λεφτά, να πληρώσουμε λογαριασμούς. Τι είναι αυτό λοιπόν που μας χωρίζει από τα ανδροειδή; Το ό,τι εκείνα μπορούμε να σβήσουμε τους διακόπτες τους αλλά τους δικούς μας δεν μπορούμε. Περιμένεις απλά να περάσει ο χρόνος και να αρχίσουν να σβήνουν ένας ένας από μόνοι τους, αφήνοντας σε όλο και πιο ρομπότ, όλο και πιο στεγνό, με λιγότερα πάθη, με λιγότερη μνήμη, με λιγότερη νοσταλγία. 

Πονάω το σώμα μου και μου λείπει εκείνη η αγκαλιά που κάνουν δύο άνθρωποι που χόρτασαν τον έρωτα και απλά ξαπλώνουν αγκαλιά και ανασαίνει ο ένας στον λαιμό του άλλου.  Μου λείπει η αγκαλιά και είμαι πεπεισμένη ότι δεν έχει Θεό. Να σου πώ όμως τι δε μου λείπει. Τα χρόνια που είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου στο κρεβάτι και μου γυρνούσε την πλάτη.  Αν έχει κάτι που με παρηγορεί κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι μπορεί να είμαι μόνη αλλά γυρισμένη πλάτη δίπλα μου δεν έχω.  Κάποιες νύχτα ξαπλώνω ανάποδα και βάζω το μαξιλάρι από την κάτω πλευρά του κρεβατιού και τα πόδια μου στο κεφαλάρι και κοιτάζω έξω από το παράθυρό.  Τώρα ανοίγω και το παράθυρο μπαίνει αυτή η δροσούλα της άνοιξης τα βράδια είναι υπέροχα. Πριν κοιμηθώ όμως το κλείνω γιατί φοβάμαι μην μπει καμιά κατσαρίδα.

  Ίσως πάω να πάρω άλατα Epsom αυτά διάβασα ότι έχουν μαγνήσιο και άμα κάνεις ένα ζεστό μπάνιο και ρίξεις μέσα από αυτά τα άλατα, τραβάνε τον πόνο και ανακουφίζεσαι. Μπας και τραβήξουν και την κακή διάθεση και ηρεμήσουμε.  Τώρα που το σκέφτηκα, λες γι αυτό να έκανε τόσο συχνά ζεστά μπάνια η μάνα μου?

Έχω ζήσει τόσον πολύ καιρό με τον εαυτό μου που είμαι πλέον προβλέψιμη, τίποτα από όσα νιώθω δεν με εκπλήσσει ούτε με τρομάζει.  Άρα δε θα με λάβω και πολύ υπόψη, θα περιμένω απλά να μου περάσει.  Να πάω να ρίξω έναν υπνάκο, το απόγευμα θα πάω να φέρω την Κ. από το alexander που θα κάνει ένα μικρό σεμινάριο και απόψε θα βγω με την Ε. και τις κόρες της για δείπνο.  Ελπίζω να νιώθω καλύτερα ως τότε.

 

Μούγκα στη στρούγκα

 24 Μάη 2022

Μεσημέρι, το μικρό πράσινο αεριστηράκι πάνω στο γραφείο αναμμένο αλλά στην χαμηλή ένταση και γυρισμένο να μην χτυπά απευθείας πάνω μου γιατί παγώνει το μπράτσο μου.  Ήταν δώρο κι αυτό το μικρό αεριστηράκι έκπληξη, παραγγελία από το άμαζον.  Να ναι καλά ο αγαπημένος φίλος που μου το χάρισε, ήταν από τα πιο χρήσιμα δώρα που μου έκανε κάποιος ποτέ.

Η Γαβριέλλα έφτασε χθες Σικελία και θα κάτσει μέχρι τις αρχές Ιουνίου, είναι σε ένα μικρό χωριό σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι με το ερασμους. Χθες λέει ξύπνησε η Έτνα και έβγαζε καπνούς και η Γαβριέλλα έκανε κάτω από το ηφαίστειο διαλογισμό. Μου περιγράφει τα τοπία και ταξιδεύω και εγώ μαζί της, περιμένω να μου στείλει και φωτογραφίες.  Μου θυμίζει τον θείο Ματ στα Φραγκλ Ροκ που ταξίδευε στον κόσμο όλο και έστελνε τις καρτ-ποστάλ πίσω στα ανιψάκια του στον κόσμο των Φραγκλ. 

Ειναι ωραία όταν κάποιος δικός σου ταξιδεύει, ζεις και εσύ μέσα από τα δικά του μάτια τις περιπέτειες του. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα μαθαίνω και τα νέα της μικρής, όταν θα κάνει και αυτή τα δικά της ταξίδια. Προς το παρόν μετράμε αντίστροφα ..

Το σχολείο έκλεισε, τα μαθήματα τέλειωσαν και σε 2-3 βδομάδες τελειώνουν και οι εξετάσεις. Μου έμειναν λίγες κούρσες στο μάθημα θεάτρου και 18/6 η τελευταία παράσταση που θα δώσει με την πρώτη της δασκάλα της δραματικής.  Τελευταία μαθήματα φωνητικής και εξετάσεις. Όλα βαδίζουν προς το τέλος τους και ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη νέα αρχή, του κόσμου των σπουδών. 

Εγώ κανονίζω τα διαδικαστικά, μαζεύω τα λεφτά και κάνω τους προϋπολογισμούς μου. Πόσα θα θέλουμε για το διαμέρισμα και αν θα είναι επιπλωμένο και που θα μένουμε πριν και πόσα θα θέλουμε για να τρώμε.  Πολλές οι μαθηματικές πράξεις.  Εκείνα τα βαριέμαι ναι αλλά θα τα βγάλουμε πέρα, είμαστε καλοί στα μαθηματικά. Το μόνο που παρακαλώ και εύχομαι είναι να αντέξει την αλλαγή, να συνηθίσει στο νέο της περιβάλλον και στο νέο της σπίτι, να κάνει φίλους και να είναι δυνατή που θα είναι μακριά από την μάνα της.  Το μόνο που παρακαλώ και εύχομαι είναι να το αντέξω και εγώ και να είμαι δυνατή όταν θα πρέπει να την αφήσω και να μπω στο αεροπλάνο και να έρθω πίσω μόνη μου.

Νιώθω αδικημένη και θα στο πώ και ας το πάρει το ποτάμι.  Που δεν μου έστειλε ο Θεός έναν άνθρωπο τουλάχιστον να ξέρω ότι θα πάρω το παιδί μου να το αφήσω εκεί αλλά θα έχω κάποιον συντροφιά όταν θα έρθω πίσω. Έστω να περιμένει κάποιος και εμένα, έστω ένας φίλος απλός, να ξέρω ότι θα βγω μια Παρασκευή βράδυ, ένα Σάββατο απόγευμα και μη με κοιτάς έτσι, έχω φίλους πολλούς, αλλά όχι εκείνον τον special someone που λένε και οι Εγγλέζοι. Αλλά οκ έτσι ήρθαν τα πράγματα, έτσι τα θέλησα κι εγώ,  έτσι θα γίνει.

Θα έρθω πίσω μόνη μου και ξυπνώ πολύ πρωί να κάνω τη γυμναστική μου και θα πηγαίνω στο γραφείο, θα έχω και την απογευματινή μου απασχόληση, και θα έρχονται οι κοπέλες και θα περνάει η ώρα, θα παίρνω περίπατο τα σκυλιά και θα παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου, και θα βλέπω τους φίλους μου μια φορά τη βδομάδα και θα πηγαίνω συχνά να τις βλέπω και ίσως έρθει και  εκείνη η άγια μέρα που θα μου στείλει ο Θεός έναν άνθρωπο και για μένα και να κάνουμε ταξίδια μαζί.  Γιατί κακά τα ψέματα θέλεις κάποιον δίπλα σου ειδικά στο αεροπλάνο.  Δε βάζω μαύρα, ευελπιστώ και είμαι θετική γιατί η ζωή με εξέπληξε πολλές φορές ευχάριστα στο παρελθόν και ευελπιστώ ότι θα με εκπλήξει ευχάριστα και στο μέλλον. 

Α ναι θα πάω και ένα διήμερο Πάφο μόνη μου όπως την προηγούμενη φορά τον Οκτώβρη του 2020 θα το βάλω και αυτό στη σίκλα – λίστα.  Ο Μ. δεν με πήρε για να βρεθούμε αλλά και εγώ δεν χαλάστηκα. Το πήρα σαν μάθημα από το σύμπαν, να είμαι ήρεμη και στωική και στα ναι και στα όχι και να προχωρώ κανονικά με το δικό μου πρόγραμμα, ούτε να κάνω παύση ούτε να περιμένω, ούτε να αναμένω ούτε να βασίζομαι. Δεν ξέρεις ποτέ ούτε τι νιώθει ο άλλος, ούτε τι σκέφτεσαι, ούτε τι περνά, ούτε τι θέλει.  Ούτε και αν σου πει κάτι μπορείς να είσαι σίγουρος. Μπορεί να το πει εκείνη τη στιγμή, πάνω στον ενθουσιασμό και μετά να βαρεθεί, να αναθεωρήσει. Οπότε μόνο αν δείξει με πράξεις. Αυτό !  το πιο μεγάλο μάθημα της ζωής. Να παραμένεις ψύχραιμος, στωικός και να συνεχίζεις χωρίς αντιπερισπασμούς τις καθημερινές σου δραστηριότητες, χωρίς καμιά συναισθηματική αναστάτωση, είτε πάρει ο άλλος είτε δεν πάρει, είτε έρθει είτε δεν έρθει και άμα το καταφέρεις αυτό, έχεις γίνει να μην σου πω εντελώς, θα σου πω σχεδόν ΖΕΝ. Γιατί υπάρχουν και οι κατσαρίδες που δεν θα μας αφήσουν να γίνουμε εντελώς ΖΕΝ.

Είμαι καλά, πολύ καλά, είμαι όμορφη, πολύ όμορφη, είμαι έξυπνη, σέξυ και με χιούμορ. Είμαι ικανή και ανεξάρτητη.  Δεν έχω ανάγκη κανένα. Εχω επιθυμίες αλλά όχι εξαρτήσεις. Εχω επιθυμίες και λίμπιντο αλλά δεν είμαι σκλάβα τους.  Η αυτοαξία μου είναι πάρα πολύ ψηλά, το ίδιο και ο πήχης. Αυτοσεβασμός ! αυτοπεποίθηση ! μια λέξη που την ξέρω αλλά δεν τη θυμάμαι , θυμήθηκα την, αξιοπρέπεια. Τα αντίο μου ήταν τελεσίδικα σε ανθρώπους που δεν άξιζαν και είπα όχι και όχι και όχι ξανά σε επιστροφές που θα με έπαιρναν στα ίδια.  Ακόμα και πριν μια βδομάδα, ξανά αίτημα φιλίας στο ίνσταγκραμ από έναν άνθρωπο που ήρθε και έφυγε χωρίς να δώσει κάτι, ακόμα έναν αυτάρεσκο νάρκισσο.  Ξανά αίτημα φιλίας σε ένα ηλεκτρονικό μέσο για να βλέπεις φωτό ενός ανθρώπου. Αιτήματα χωρίς σκοπιμότητα. Πράξεις χωρίς συνοχή, λόγια χωρίς ουσία, απλά για να διασκεδάζεις την πλήξη σου. 

Κι εγώ λοιόν Delete χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ούτε ανάγκη καμιά να σου εξηγήσω γιατί τη φαιά μου δεν τη σπαταλώ σε ενέργειες που δε θα παράξουν κάποιο όφελος για μένα. Δεν έχει πιο μεγάλη χάσιμο χρόνου από το να αφήνεις να μπαινοβγαινει στη ζωή σου κάποιος που δεν ξέρει τι θέλει από εσένα. Στο χέρι σου είναι εφόσον ωρίμασες να ξεκαθαρίσεις εσύ ή να τους θέτεις το ερώτημα τι θέλουν στη ζωή σου. Στο χέρι σου είναι αν θα τους αφήνεις ή όχι να εισέρχονται, έτσι, για να μην κάνεις λάθος υποθέσεις, να μην πλάθεις λάθος σενάρια, να μην πληγώνεσαι άδικα από τις δικές σου λανθασμένες προσδοκίες. 

Όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου φίλος assumption is the mother of all misuderstandings. Κάπως έτσι ! και γλυτώνεις και τις παρεξηγήσεις και δεν κατηγορείς κανένα για το ότι δε σου έδωσε κάτι που ποτέ δε σου έταξε. Όλα στην τελική καταλήγουν στην σωστή επικοινωνία και όχι μόνο να τα λέμε, να λέμε και αλήθειες, να τα λέμε και να τα εννοούμε, όχι πάνω στην καύλα μας και πάνω στο άππωμα... και μετά δεν μαζεύονται. Όπως το «αγάπη μου» που ρίχνεις την ώρα που πηδάς.  Τι ιστορία και αυτή, όταν πηδάνε να τους ξεχύνεται  η τρυφερότητα ρε παιδί μου, τι αγάπη μου τι μωρό μου τι σ’ αγαπώ  και μετά το τελευταίον ασπασμόν μούγκα στη στρούγκα (που πάει να πει η σιωπή των αμνών στα Βλάχικα) Νομίζω πρέπει να απαγορευτεί το σ’ αγαπώ την ώρα του σεξ γιατί είναι το πιο γελοίο πράμα που μπορείς να πεις ή να ακούσεις εκείνη τη στιγμή.  Εκτός και αν ήταν εντελώς one night stand κατάσταση (υποθέσεις κάνω τωρα) και της λέει «αγάπη μου, αγάπη μου» επειδή δεν θυμάται το όνομα της.  Και μάλλον και εκείνη σωπαίνει γιατί το βρίσκει λίγο άσκοπο να κάτσει εκείνη τη στιγμή να του πει κοίτα με λένε Στέλλα.  

Γράφοντας Στέλλα έρχεται στο μυαλό μου το Στέλλα κρατάω μαχαίρι, και όταν σκέφτομαι μαχαίρι σκέφτομαι την φέτα του ψωμιού και τον βούτυρο και κάπου εδώ θέλω να σε ενημερώσω ότι έχει ένα δίμηνο και βάλε που δεν αγοράζω πια βούτυρο για σκοπούς καλής διατροφής. Τον έκοψα μαχαίρι που λέμε. Τώρα μου έμεινε να κόψω και κάτι άλλες μαλακίες που τρώω, και το να κοιμάμαι με το κινητό δίπλα στο κεφάλι μου ακούγοντας στο youtube βιντεάκια αστρολογίας. Κομμένος ο βούτυρος, οι μαλακίες και τα άσκοπα.

Λοιπόν !  Η ενέργεια θέλει οικονομία και δεν είμαι εδώ για να αλλάξω κανέναν, είμαι εδώ για να τα βρω με τον εαυτό μου, να γίνω όσο το δυνατόν πιο compatible με τον εαυτό μου και να ζούμε το 24ωρο μας καλά και να τα βρίσκουμε.  Να σηκώνομαι να κάνω αυτά που πρέπει και όταν κουράζομαι και θέλω να την αράξω με νετφλιξ να το κάνω απενοχοποιημένα.  

φωτό από την παραλία πίσω από το American college κάποιος έφτιαξε τα πέτρινα λουλούδια και εγώ τα φωτογράφισα 

 

 

 

 

 

για ένα καφέ για ένα τσάι ή για μαξιλαροπόλεμο

 

23 / 05 /2022

Πώς νιώθεις σήμερα?

Νιώθω καλά ! πραγματικά καλά !  Είπα, όταν κάποιος με ενδιαφέρει θα κάνω την κίνηση.

Και αυτό σημαίνει, μια κίνηση και έτσι πάει, μια εσύ και αν ενδιαφέρεται και ο άλλος κάνει την επόμενη και αναλόγως του ενδιαφέροντος προχωρά το πράμα ή όχι. Όχι όπως πριν χρόνια που έκανα μια πρόταση, έπαιρνα όχι για απάντηση και έκανα και δεύτερη και Τρίτη και στο τέλος φαινόμουν και ηλίθια που έτρωγα απανωτές χυλόπιτες.  Και αυτό ισχύει όχι μόνο στις ερωτικές κλπ σχέσεις ισχύει και στις φιλίες κλπ. Δηλαδή τυχαίνει και σε μια φιλία να είσαι εσύ εκείνος που πάντα στέλνεις το μήνυμα, παίρνεις το τηλέφωνο, κάνεις την πρόταση για μια συνάντηση, και αυτό γίνεται μοτίβο και συνήθεια και ο άλλος ή η άλλη δεν κάνει μια κίνηση ποτέ, μέχρι που στο τέλος λες άσε να σταματήσω να ρωτώ και να στέλνω να δω αν θα με γυρέψει και εκείνη κάποια στιγμή και δεν σε γυρεύει και απλά τραβά ο κάθε ένας τον δρόμο του.  Δεν είναι παράξενο αυτό το πράγμα.. να λέω ναι όταν θέλεις να με δεις αλλά εγώ να μην σε ψάχνω ποτέ άμα δεν με ψάξεις εσύ; Πως ονομάζεται ακριβώς αυτό; να αφήνω μια φιλία χρόνων να διαλυθεί λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος;  ‘Ετσι, αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος διαλύει σχέσεις χρόνων ή μηνών ή δεν τις αφήνει ποτέ ούτε καν να εξελιγκτούν.

Έχω πάει στην μάμα μου χθες το απόγευμα , μου έκοψε και μου έβαψε το μαλλί νιώθω όμορφα και φέρνω μια τούφα από τα μαλλιά μου στην μύτη μου και την μυρίζομαι Είναι υπέροχα, τα νιώθω πλούσια και ανανεωμένα και μυρίζουν εκείνο το αποσμητικό που έχει στην αίθουσα του σινεμά …

Νομίζω είναι η εποχή να ξανανιώσω γυναίκα, να ξεκλειδώσω όλα εκείνα τα κομμάτια μέσα μου που είχα αδρανοποιήσει, καιρός να βγω από τη σπηλιά, ήρθε ή ώρα

Έκλεισαν όλοι οι κύκλοι ;

Νομίζω έκλεισαν εκτός ο τελευταίος.

Μου λείπει ναι αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μου λείπει γιατί ήταν εκείνος και ήμουν ακράδαντα σίγουρη ό,τι ταιριάζουμε.  Ταιριάζαμε σε ένα και αυτό έδωσε όλη τη βαρύτητα στον χρόνο στον οποίο μου πήρε να προχωρήσω. Νομίζω ό,τι αν η σχέση μας ξεκινούσε και τέλειωνε στο κρεβάτι, θα ήταν μια πολύ επιτυχημένη σχέση. Αλλά δεν ήταν , υπήρχαν και άλλα ζητούμενα.  Θέλαμε να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να συνδεθούμε και ήταν λες και μας μάτιασαν τι στο καλό,  μια λέξη λάθος και πήγαν όλα κατά διαόλου,  και  ένιωσα λες και έκατσα να δω μια όμορφη  ταινία και έπεσε το ρεύμα και έμεινα στο σκοτάδι. και έτσι όπως ήταν σκοτάδι έφαγα και ένα χαστούκι που δεν ήξερα από που ήρθε. 

Άρα έκλεισε ό κύκλος ;

Κοίτα, αν επικοινωνούσε σήμερα μαζί μου και μου έλεγε να βρεθούμε για καφέ θα πήγαινα. Και αν έτσι όπως καθόμασταν δίπλα ο ένας από τον άλλο άπλωνε το χέρι του για να χαϊδέψει το δικό μου θα τον άφηνα. Και αν μου μιλούσε θα άκουγα. Και αν μου εξηγούσε θα καταλάβαινα. Και δε θα είχα καμιά απαίτηση για καμιά συγνώμη.  Θα συνέχιζα  από εκεί που το αφήσαμε, μόνο που εγώ θα ήμουν 22 μήνες πιο ώριμη και δεν θα έλεγα τίποτα που θα τον πλήγωνε, δεν θα είχα ερωτήσεις και απαιτήσεις και θα τον άφηνα να νιώσει όταν θα νιώσει, και να δείξει ότι θέλει όπως το θέλει και δε θα ξεσπούσα σαν μωρό παιδί.  Αν..

Αλλά εμένα οι πρώην μου γυρίζουν ακριβώς μόλις εγώ αποφασίσω να είμαι με κάποιον άλλο. Τα είδαμε, τα ζήσαμε και στο παρελθόν.

Θέλω να αγοράσω ξανά το κερί που μυρίζει κανέλα και ζάχαρη.

 Δεν ξέρω πάλι αν έχω αυτήν την φοβία να ξεκινώ κάτι με κάποιον που τώρα θα γνωρίσω και προτιμώ να πάω αν έχω την δυνατότητα σε κάποιον που ήδη γνωρίζω. Ξέρω τον χαραχτήρα μου και τα μοτίβα μου. Αλλά η ζωή δεν μου κάνει τα δικά μου, πάντα με σπρώχνει στον να αναθεωρήσω, να βγω από τα τετριμμένα μου και να υπερβώ και τις φοβίες μου.

Για να κλείσουμε με αυτήν την αναφορά και τους κύκλους πρέπει να το δεις και ως εξής

 Ότι η μνήμη έχει πάντα την ανάγκη να στραφεί σε κάποιον, κάποιον να αναπαράξει, κάποιον να θυμηθεί. Και θα πάει εκεί που νιώθει πιο όμορφα, στον εραστή που σου έδωσε τον πιο ωραίο οργασμό, εκεί που θα νιώσει καλά. Όχι εκεί που υπάρχει πόνος.

Ισχύει..

Μέχρι που θα αρχίσει να ξεθωριάζει η δύναμη της και θα θέλεις να παράξεις κάτι νέο. Αντε πάμε λοιπόν να ξεκολλήσουμε και να παράξουμε κάτι νέο. Φτάνει να αναμασάς τα ίδια και τα ίδια. 

Μα και με αυτόν που άρχισες τώρα να μιλάς και αυτόν τον γνωρίζεις.

Αλήθεια ! δεν είναι πρώην όμως , τον είδα τρεις φορές, μιλήσαμε δύο, έχουμε κοινούς γνωστούς κάπως έτσι. Μου εμπνέει όμως μια αίσθηση ασφάλειας και αυτό είναι το ζητούμενο.  Αυτή η γαμημένη αίσθηση της ασφάλειας. Που ή την νιώθεις ή δεν την νιώθεις. Αυτό το να σου μιλάει και να λέει αλήθεια, να είναι ήρεμος, πράος, χωρίς εξάρσεις, να έχει σταθερές διαθέσεις και ξεκάθαρη προσωπικότητα.  Επίσης τον θαυμάζω και όπως σου είπα και προχτές, δεν γνωρίζω πλέον πολλούς που να θαυμάζω. Και αυτόν έχω πολλούς λόγους για να τον θαυμάζω. Αλλά δεν θα κάνω το λάθος αυτή τη φορά να τον κάνω μύθο, α μπα όχι, βήμα βήμα και στωικά, χωρίς εξάρσεις. 

Ας είναι.

Οπότε και εγώ είπα, αφού μου αρέσει και έχει θετική αύρα ας κάνω εγώ την πρώτη κίνηση. Και έστειλα ένα μήνυμα, γραπτό, στο μέσσεντζερ  και του είπα να πάμε για καφέ. και εκείνος απάντησε, με ένα πολύ γλυκό, φωνητικό μήνυμα ότι ήθελε πολύ να με δει και τα λοιπά.  Και περιττό να σου πω ότι ήμουν όλη μέρα μέσα χαρούμενη και με ένα χαζό χαμόγελο.  

Και θυμήθηκα πώς είναι ρε γαμώτο μου να έχεις εκείνη την χαρά και την ανυπομονησία όταν θα δεις κάποιον πόσο αλλάζει η διάθεση σου, πόσο ενέργεια γεμίζεις να κάνεις πράγματα, να κάνεις τις δουλειές σου, να φτιάξεις το μαλλί, να ανοίξεις το κουτί που ήταν καταχωνιασμένο μέσα στην αποθήκη και να βγάλεις τον εαυτό σου από μέσα.

Μαλακία να ζεις χωρίς να νιώθεις έτσι κάθε μέρα και απλά τις υπόλοιπες μέρες να πρέπει να αυτοφορτίζεσαι, με την ελπίδα ότι θα έρθει εκείνη η μέρα που θα σε ξαναφορτίσει κάποιος άλλος, με εκείνον τον υπέροχο τρόπο, τόσο θετικά. 

Δεν βρεθήκαμε τελικά χτες αλλά δεν έχει σημασία. Η μέρα μου κύλησε όμορφα. Και το βράδυ μου έστειλε ακόμα ένα φωνητικό μήνυμα λέγοντας μου πάλι, με την γλυκύτατη του φωνή ό,τι αν ισχύει η πρόταση να βρεθούμε εντός της βδομάδας και θα έρθει εκείνος Λάρνακα.  Και ναι ισχύει και ναι περιμένω να τον δω με πολλή χαρά. Χωρίς προσδοκίες ή απαιτήσεις αλλά μόνο με απλή ανθρώπινη χαρά, που θα έρθει ένας άνθρωπος να πάμε για έναν καφέ, να πούμε πέντε πράγματα για μας, να νιώσουμε όμορφα. Όμορφα και απλά. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο. Να ακούσεις τη φωνή να βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου, να έρχεται να σε αγγίζει η αύρα του σώματος του, να σε ακουμπά η άκρη από το πουκάμισο του και να χαμογελάς χαριτωμένα.  Να σου λέει αστεία και εσύ να πνίγεσαι από το γέλιο και να βάζεις το χέρι μπροστά από το στόμα.  Και να ναι τα μάτια του, όμορφα, πολύ όμορφα. Και η ψυχή του. 

Να σου πω κάτι και να μην κάτσει δεν πειράζει, ας μην βρεθούμε κι ας ήταν όλο αυτό μια εισαγωγή χωρίς κύριο θέμα. Δε με νοιάζει πραγματικά στο λέω, φτάνει που κάτι πατήθηκε, μέσα μου ξύπνησε κάτι και νιώθω όμορφα.. 

Θέλω να αγοράσω ξανά το κερί που μυρίζει κανέλα και ζάχαρη.

 

 

 

στο ντιβάνι

 

20/5/2022

-Τι άλλαξε από χτες?

-Από χτες όχι και πολλά αλλά πρόσφατα έκανα μια σημαντική διαπίστωση.

-Ακούω

-Είχα κάποτε ερωτευτεί κάποιον. Στο είχα ξαναπεί.  Ήταν μπορείς να πεις ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Ζυγίζοντας όμως από την μια πλευρά την αγάπη που ένιωσα και από την άλλη τον πόνο που ένιωσα, ο πόνος ήταν μεγαλύτερος.  Νομίζω ήταν ένας πόνος που νιώθουν οι τοξικομανείς όταν αποκόπτονται από τα ναρκωτικά, μόνο έτσι μπορώ να σου τον περιγράψω. 

Πάνε χρόνια όμως που συνέβη αυτό έτσι?

Πολλά χρόνια.

Και πώς το θυμήθηκες τώρα?

Το θυμήθηκα τώρα γιατί τώρα είμαστε λίγους μήνες πριν φύγει η μικρή για σπουδές. Και τότε που το περνούσα όλο αυτό , τον πόνο, την θλίψη, τις κρίσεις, ήταν η περίοδος που έφευγε η μεγάλη για σπουδές.  Και εγώ αντί να είμαι δίπλα της να την στηρίζω, στην τόσο μεγάλη σημαντική και κρίσιμη περίοδο της ζωής της, εγώ ήμουν αλλού. Σωματικά ήμουν εκεί, έμενα στο σπίτι, την έπαιρνα στο προσκοπείο,  πλήρωνα τα φροντιστήρια, ήμουν στην αποφοίτηση της, την ετοίμασα για τις σπουδές, την πήρα στο αεροδρόμιο, αλλά συναισθηματικά δεν ήμουν εκεί.  Έκλαια και θρηνούσα για έναν παρολίγον παράδεισο.

Και μου το χτύπησε μου το είπε μου το έκανε παράπονο και εγώ έκατσα και άκουσα και έσκυψα το κεφάλι και πάλι δεν κατανόησα τι έλεγε το παιδί. Ντράπηκα και ένιωσα ενοχές γι αυτά τα οποία μου καταλόγιζε και ζήτησα συγνώμη αλλά μετά κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα που είμαι ήρεμη, που δεν μου λείπει κανένας, που δεν αγχώνομαι για κανέναν, που δεν κοιτάζω το κινητό αν έρθει μήνυμα, που δεν τρώγομαι από ανασφάλειες, τώρα που είμαι αφοσιωμένη στο δεύτερο παιδί μου την ώρα που φεύγει.

Αναθεώρησα λοιπόν.  Ένιωθα πάντα ότι άξιζε ο πόνος που ένιωσα για εκείνον τον άνθρωπο, σε αντιστάθμισμα όλων όσων μου έδωσε.  Αλλά δεν άξιζε γιατί με έκανε κακή μάνα.  Έβαλα την γυναικά πάνω από την μάνα και άφησα έναν έρωτα επώδυνο να μου αφαιρέσει την προσοχή από το μεγάλωμα των παιδιών μου.   Από την στιγμή που κλείνεις την πόρτα του δωματίου σου και κλείνεις τα παιδιά σου απ έξω δεν έχει σημασία αν είναι για να χτυπήσεις ένεση, αν έπεσες σε λήθαργο λόγω υπνωτικών ή αν είναι για να κλάψεις στα κρυφά έναν χαμένο έρωτα.  Έλεγα πάντα ότι δεν θα πάρω ναρκωτικά, ποτέ δεν ήπια και ποτέ δεν τα εγκατέλειψα αλλά να που βρέθηκε κάποιος να με βυθίσει στην εξάρτηση.  Ήταν σιχαμερό.  Και πόσο μάλλον όταν είχα περάσει και εγώ τα ίδια ακριβώς σαν παιδί.

Να λέμε ευτυχώς που μας συγχωρούν, να λέμε ευτυχώς που μας δίνουν μια ακόμα ευκαιρία, να λέμε ευτυχώς που ξυπνάμε κάποτε από τον λήθαργο και βλέπουμε τις πράξεις μας. 

-θα της ζητήσεις ξανά συγνώμη?

-το έκανα ήδη πάρα πολλές φορές αλλά άμα προκύψει να γίνει η συζήτηση ίσως να γίνει. Αλλά η κυρία μεταβολή ήταν στην πλάστιγγα όπως σου είπα της ζυγαριάς. Του ότι πάντα ένιωθα ότι, όσο και αν πόνεσα ήταν κάτι που άξιζε και τώρα λέω όχι δεν άξιζε. Αφού ήταν η αιτία να στερήσω το παιδί μου από την μάνα του γιατί η μάνα του ήταν μαραζωμένη και έκλαιε δεν άξιζε.  Δεν έχει περιθώριο για παιχνίδια , για δήθεν απωθημένα, άμα κάτι είναι λάθος δεν θα το κάνεις λίγο γιατί το λίγο είναι ασφαλές.  Δεν μπορείς να βουτήξεις το δάχτυλο του ποδιού σου λίγο στην ρουφήχτρα. Θα σε τραβήξει ολόκληρο και θα σε πνίξει και άντε μετά να βγεις από μέσα ζωντανός.

-Ανθρώπινα λάθη

-Όπως το είπες, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, το παιδί σου φεύγει και ο χρόνος που θα έπρεπε να περνούσατε μαζί έχει πάει χαμένος.

-Το παιδί σου σε έχει συγχωρέσει?

- Νομίζω ναι !

- Εσύ συγχώρεσες τον εαυτό σου?

- Όχι για όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέσα μας η δυνατότητα να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους για όλα. 

-τι εννοείς;

- Είναι μια μνήμη, μια εικόνα που υπάρχει εκεί, που με έχει τραυματίσει για κάτι που έγινε σαν παιδί. Κάτι που είδα, κάτι που έζησα, κάποιος το προκάλεσε.  Και ναι έχω μεγαλώσει, ναι είμαι 45 ναι δεν έχω θυμό για πίκρα μέσα μου για κανέναν, ναι έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν το χαραχτήρα τους και δεν κανένας δεν είναι τέλειος και τους δέχομαι ατελείς αλλά

- ¨Όταν έρχεται εκείνη η εικόνα που είναι  σαν μικρού μήκους ταινία στην μνήμη μου και παίξει ξανά για λίγα δευτερόλεπτα πάλι μπροστά μου, μαζί της έρχονται και εκείνα που ένιωσα εκείνη την μέρα εκείνη τη στιγμή. Είναι αποθηκευμένα και τα συναισθήματα που ένιωσα και παίζουν μαζί και τα συναισθήματα.

-Κατάλαβα. Όπως θυμάσαι την φαγούρα που ένιωθες όταν έπαθες ανεμοβλογιά, όπως θυμάσαι τον πόνο στο λαιμό σου όταν αφαίρεσες τις αμυγδαλές σου.  Αυτή είναι η μνήμη μια μεγάλη αποθήκη με πληροφορίες από όλα όσα ζήσαμε.

-Και τα παιδιά μου ίσως να έχουν καλές και άσχημες εικόνες.

-Σίγουρα θα έχουν και καλές και άσχημες εικόνες. Αλλά θα μεγαλώσουν και θα μάθουν όπως μάθαμε και εμείς ότι ακόμα και η μνήμη είναι υποκειμενική και σαν προβολέας άλλοτε ενισχύει τις όμορφες εικόνες και άλλοτε τις άσχημες.  Ίσως , αφού μας συγχώρεσαν τα παιδιά μας και μας αγαπάνε ακόμα και αν έχουν κάποιες άσχημες εικόνες, ίσως λέω, κάποια στιγμή να κάτσουμε να τα βρούμε και με το άλλο παιδί που είναι μέσα μας.  Ίσως να κάτσουμε να κάνουμε μια λίστα, πόσα όμορφα έζησα και έχω μέσα στην μνήμη μου και πόσα άσχημα έζησα και ίσως αν κάνω τη λίστα διαπιστώσω ότι τα όμορφα είναι περισσότερα αλλά η μνήμη επιμένει να επαναφέρει συχνότερα τα άσχημα ίσως να έχει κολλήσει ίσως να τα μεγαλοποιεί, ίσως να θέλει να μας κρατάς δέσμιους σε μια υποκειμενική αναπαράσταση που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

-Ισχύει

- Για να βγεις από το ρόλο του θύματος πρέπει να μην γίνεσαι δούλος και δέσμιος ούτε μιας υποκειμενικής μνήμης ούτε υποκειμενικών συναισθημάτων.  Γιατί δεν τα θυμάσαι όπως τα έζησες εσύ αλλά τα θυμάσαι όπως τα έζησε ένα παιδί που συγκατοικεί μέσα σου.

- Βοηθά το να λιγοστεύεις το δράμα επίσης. Αντί να πιάνεις τον πόνο και να τον συντηρείς για να παράξεις ποιήματα που θα τα γράφεις κλαίγοντας και θα τα διαβάζουν και οι άλλοι κλαίγοντας …. δεν θέλω ούτε στο δράμα θέλω να είμαι δούλα.  Ορθολογισμός όπως λέει και η Κέιτ ..

 

 

 

 

 

 

 

 

Σ αυτό το στάδιο

 

17 05 2022 

Χθες η Κ. έδωσε το πρώτο μάθημα για παγκύπριες. Είμαστε στην τελική ευθεία για τις σπουδές. Μου φαίνεται λίγο σαν ψέμα. Κάποιες στιγμές το σκέφτομαι λίγο πιο έντονα και βουρκώνουν λίγο τα μάτια μου και μετά το προσπερνώ και συνεχίζω με τις δουλειές μου.

Το απόγευμα είχα 2 ραντεβού αλλά στο 2^ο πόνεσα το χέρι μου. Αυτό με φοβίζει.. Θέλω να είμαι υγιής για να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ αλλά για να κάνω αυτό που αγαπώ θέλει καλή φυσική κατάσταση. Η 2^η μου πελάτισσα που είναι δασκάλα χορού μου είπε κάτι πολύ σημαντικό. Το σώμα μου είναι ο ναός μου.. Εγώ μάλλον το σώμα μου δεν το χειρίζομαι σαν ναός. Μάλλον σαν σκουπιδότοπο. Απαίτησα πολλά από το σώμα μου αλλά δεν του ανταποδίδω. Πρέπει να αρχίσω από την αρχή σε αυτό το θέμα. Και με τη διατροφή και με την άσκηση και με το πρωινό ξύπνημα. Πρέπει να ξαναμπώ σε μια σειρά. Να αντιμετωπίσω τα τελευταία θανάσιμα αμαρτήματα μου.

Αφού τελειώσαμε με την Α.Μ. κάτσαμε και τα είπαμε και κανά μισάωρο και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν με την ασχολία αυτή. Το ότι με κάποιες από τις κοπέλες αποχτήσαμε μια άλλη σχέση και μια πιο μεγάλη οικειότητα και αυτό με παρηγορεί κάπως γιατί όταν θα φύγει η Κ. για σπουδές για έχω αυτές τις κοπέλες να έρχονται και να μιλούμε και κάπως θα περνάει η ώρα.

Όταν έφυγε και η Α.Μ πήρα τα σκυλιά περπάτημα. Είχα μέρες να τους πάρω αφού κάθε βράδυ είμαι διαλυμένη από την κούραση και δεν είχα την ενέργεια να τους πάρω ένα απλό περπάτημα στην γειτονιά. Αλλά ψές κάπου κάπως βρήκα το κουράγιο.  Περπάτησα από το σπίτι προς την θάλασσα και απέναντι στον ουρανό ήταν μια τεράστια βαθύ πορτοκαλί πανσέληνος, η πιο μεγάλη πανσέληνος που έχω δει ποτέ, μου θύμιζε στρογγυλή φέτα από παπάγια. Φυσούσε λίγο και ήταν ψύχρα και φόρεσα την μπλε μου φόρμα από πάνω και ήμουν χαρούμενη που ήταν λίγο ψύχρα και δεν μας έπιασε ο καύσωνας από νωρίς όπως γίνεται συνήθως. Ήμουν χαρούμενη και γιατί μου έστειλε ο Μο ένα μήνυμα ρωτώντας με αν είμαι καλή στο μασάζ και αν έκλεινε ραντεβού αν θα του περνούσαν οι πονοκεφάλοι. Του απάντησα πώς  είναι και αυτό μια τέχνη και όταν αγαπάς την τέχνη σου είσαι και καλός και κάτι άλλες εξυπνάδες που σκέφτηκα να γράψω με καλογραμμένο τρόπο. Δεν του είπα ότι δεν κάνω μασάζ σε άντρες. Έτσι και αλλιώς ήταν υποθετική η συζήτηση και όχι επίσημο αίτημα για ραντεβού. 

Μου λείπει ακόμα ο Γ. μου λείπει ο τρόπος που νοιαζόταν χωρίς να λέει πολλά. Εκείνη η under cover τρυφερότητα.  Όταν είδε το ερεθισμένο μου δέρμα και με ρώτησε τι είναι αυτό και του είπα το παθαίνω από την ζέστη και μου είπε «θυμίσου πριν φύγεις να σου δώσω να πάρεις μαζί σου την Bebanthol» και φυσικά την ξέχασα. Το γάλα μπλε που πήρε για να μου χτυπά τον αφρό του καπουτσίνο γιατί εκείνος γάλα δεν έπινε. Και μιλώντας χτες για αποστάσεις και για εκείνον που η απόσταση γι αυτόν ήταν μεγάλη για να έχει επαφές μαζί μου θυμήθηκα τον Γ. Και την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, εν καιρώ πανδημίας, εν καιρώ λοκ ντάουν. Με ένα μήνυμα, εκείνος δήθεν για να πάει θάλασσα και εγώ δήθεν για ψώνια και ήρθε από την πόλη του στην πόλη μου για να με δει πρώτη φορά και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τον χώρο στάθμευσης της υπεραγοράς. Στάθμευσα δίπλα του και κατέβηκα από το αυτοκίνητο μου και έκατσα στο δικό του στην θέση του συνοδηγού και τον κοίταξα για πρώτη φορά.  Φορούσε μια μπλούζα λιλά και μπλε τζιν  και τα μάτια του ήταν μελισσιά.   Έχω πολλά να θυμάμαι από αυτόν τον άνθρωπο και μόνο χαμόγελο. Ήταν μια σύντομη σχέση, τρεις μήνες κράτησε και γεμάτη ον και οφ και διαλείμματα όμως μόνο όμορφα έχω να θυμηθώ και τίποτα άσχημο.  Όμορφες εικόνες, όμορφες μυρωδιές, όμορφες στιγμές, κάτι πολύ γνήσιο και καθαρό. Αυτήν την λέξη έψαχνα που να τον περιγράφει όταν τον σκέφτομαι.

Καθαρό, αυτό. Καθαρή ψυχή, καθαρό μυαλό, καθαρή ενέργεια. Τίποτα μαύρο.  Αν νιώσω κάτι θα στο πω και αν δεν νιώσω δεν θα στο πω και αυτή είναι μια συμπεριφορά που εκ των υστέρων εκτιμάς.

Πολλές φορές σκέφτομαι τους x και αναρωτιέμαι αν γνώριζα κάποιον από αυτούς τώρα αν θα ξαναέμπαινα στην διαδικασία. Η απάντηση είναι όχι. Όχι σε όλους εκτός από έναν. Αυτόν αν τον ξαναγνώριζα θα ξαναέβγαινα μαζί του και αν ήμουν λιγότερο φοβισμένη, περισσότερο ώριμη και πνιγόμουν στην αυτοανάλυση και στην υπερβολική σκέψη, ίσως να άφηνα τα πράγματα να εξελιχτούν μόνα τους να εξελίσσονταν καλύτερα.  Αλλά πνίγηκα.

Το άσχημο με τις σχέσεις που σου διδάσκουν πράγματα και σε κάνουν καλύτερο είναι ότι γίνεσαι καλύτερος αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου και τα αναγνωρίζεις αφού σκάσεις τον άλλο και τον κάνεις να φύγει. Και με τον επόμενο πώς θα είσαι ούτε ξέρεις γιατί ο επόμενος μπορεί να σου κάνει trigger κάποια άλλα πράγματα και να έχεις εσύ διορθώσει κάποια κομμάτια του χαραχτήρα σου αλλά να σε ενοχλούν κάποια άλλα και πάει λέγοντας. Γιατί στο τέλος με όποιον και να κάνεις σχέση κάτι θα σου αρέσει και κάτι όχι και σε εκείνον κάτι θα αρέσει και κάτι όχι και ο μόνος τρόπος να δουλέψει η σχέση και να διατηρηθεί είναι να μάθετε να επικοινωνείτε . Να μάθουμε να μιλάμε, να μάθουμε να ακούμε, να μάθουμε να δεχόμαστε κριτική, να μάθουμε ό,τι χρειάζεται χρόνος να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο. 

Και κάποιοι έχουν τη διάθεση να κάνουν την απόσταση για να έρθουν να σε δούν αλλά δεν έχουν τη διάθεση να βάλουν τον κόπο για να σε καταλάβουν. Ή σε φοβούνται, όταν αντιδράς υπερβολικά, όταν κλαις, όταν είσαι φορτισμένος συναισθηματικά.  Και εκείνοι  που ίσως σε καταλαβαίνουν περισσότερο, με εκείνους με τους οποίους έχεις λίγες περισσότερες ομοιότητες στον τρόπο έκφρασης να απομακρύνονται ακριβώς επειδή είναι πολλές οι ομοιότητες.

Ψες που μου έστειλε το μνμ ο Μ. σκέφτηκα παναγία μου ελπίζω να μη θέλει να μου στείλει άλλα μηνύματα και ήμουν προετοιμασμένη να του πω κοίτα αν θες να μιλήσουμε να βρεθούμε από κοντά. Προτιμώ να κάνω τη διαδρομή και να έρθω να βρεθούμε να περπατήσουμε να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε. Είμαι 45 πλέον. Δεν κάνω ούτε για μέσσεντζερ ούτε για βιντεοκλήσεις, ούτε για πολλές κουβέντες από το τηλέφωνο. Είμαι πολύ κουρασμένη πια για τέτοια.  Αν θες να με γνωρίσεις πρόσωπο με πρόσωπο να σε βλέπω και να με βλέπεις και ότι έχουμε να πούμε να το πούμε από κοντά. Αυτό θα του έλεγα. Με λίγο πιο ευγενικό τρόπο.

 Ευτυχώς δε μου έστειλε άλλο μήνυμα. Δε θέλω να μιλώ από μηνύματα. 

Μου έχει λείψει το να καθόμαστε με έναν άνθρωπο αγκαλιά και να μην έχουμε ανάγκη να λέμε τίποτα. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό κουμπί να το πατούσαμε και να περνούσαμε απευθείας σε αυτό το στάδιο.