21 10

 

21 Οκτώβρη 2021

Στην πόλη μου, στο νησί μου, στην καρέκλα μου.  Γενικά διαβάζοντας τα περσινά ημερολόγια πνευματικά ήμουν σε ανώτερο επίπεδο πέρσι. Φέτος με απορρόφησε η δουλειά,  η επιχείρηση, οι στόχοι, έγινα πιο business mind και λιγότερο spiritual.

Θα ήθελα γράφοντας τις σκέψεις και τα ποιήματα μου διατηρώντας το δικαίωμα της αποταύτισης από την προσωρινή μου διάθεση, σκέψη. Ακόμα και αυτά που γράφω στα ημερολόγια μου είναι τόσο προσωρινά όσο η στιγμή που τα γράφω.  Δεν είναι τελεσίδικα συμπεράσματα, είναι σκέψεις, αυτοανάλυση, μια φωτογραφία ενός επιβάτη πάνω σε ένα καράβι που φωτογραφίζει ένα λιμάνι από το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί.   Δεν μπορούμε να νιώσουμε καν λύπη χωρίς ενοχές.  Πολιτική ορθότητα και στην λύπη μας και φρένο.  Ξέρω ότι περνώ κάτι σοβαρό, και την ώρα που στήνω την επιχείρηση μου, την ώρα που κάνω ακόμα ένα ισολογισμό, την ώρα που χαίρομαι για το ένα και το άλλο κάτι άλλο λυπάται μέσα μου.

Απλά κουράστηκα να γράφω τα ίδια ποιήματα για ένα πόνο απαράλλαχτο εδώ και τόσα χρόνια.

Μου θυμίζει η ζωή μας ένα γυμνό σώμα μπροστά σε έναν καθρέφτη

Που όσα ρούχα και αν δοκιμάσει για να δει ποια του πάνε και ποια όχι

Στο τέλος της ημέρας θα βγάλει όλα τα ρούχα και θα μείνει πάλι γυμνό

Σήμερα λογίστρια, αύριο κάτι άλλο, πάντα μάνα, πάντα κόρη

Ερωμένη του ενός, φίλη του άλλου,  δαγκώνω τα χέρια που πλησιάζουν να με αγγίξουν

Θλίψη και επιφύλαξη

Και στον Θεό έγραψα ένα γράμμα τελευταίο και του μίλησα σαν γυναίκα προς γυναίκα

Ξέρεις ποια είμαι, ξέρεις τι αξίζω και ξέρεις τι μου αξίζει

Αν έχει εκεί έξω μια πατρίδα για μένα στείλε μου εισιτήριο

Εγώ δεν πρόκειται για τα αυτονόητα ούτε να προσευχηθώ ούτε να παρακαλέσω

Αν δεν υπάρχει  σ΄ευχαριστώ  που με κρατάς μακριά από γκρεμούς

Δεν είναι ημερολόγια αυτά, είναι  κίτρινα ηλιοτρόπια ενός τρελού πάνω στους τοίχους της

φυλακής του

η μεγαλύτερη δυστυχία ενός γονιού είναι να βλέπει το παιδί του να κλαίει πικρά να ξέρει ότι θα ζήσει τις ίδιες ανησυχίες τους ίδιους καημούς και να μην μπορεί να κάνει τίποτα

έτσι για να ξέρεις γιατί δεν δημοσιεύω πια είναι γιατί η αλήθεια μου είναι πολύ σκληρή και είμαι πολύ ειλικρινής για να την αποκρύψω

μου λείπει ο ψηλός κάκτος απέναντι από την μεγάλη σου μπαλκονόπορτα, όχι γιατί σε αγάπησα πολύ περισσότερο από τους άλλους, αλλά ίσως γιατί είσαι το τελευταίο όμορφο που θυμάμαι

 

 

 

 

Αγαπημένη μου κόρη

 αγαπημένη μου κόρη

Μου είπες  χτες ό,τι φοβάσαι.

Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, σε μια φάση μεγάλων αλλαγών στην ζωή σου, να φοβάσαι το αύριο, το άγνωστο, εκείνο που δεν έχεις ζήσει ακόμα.  Είναι πράγματι μια συγκλονιστική στιγμή, μια μέρα απλά να φεύγεις. Να βάζεις τα πράγματα σου σε μια βαλίτσα, και να πηγαίνεις σε ξένο τόπο, μακριά από το σπίτι σου, το παιδικό υπνοδωμάτιο σου, από την γειτονιά σου, μακριά από όσα ήξερες μέχρι σήμερα.

Είναι το πρώτο μεγάλο μάθημα της ζωής.. Εμάς στην ηλικία σου μας μάθαιναν άλλα .. και το μάθημα πήγαινε κάπως έτσι. Να κάνεις σπουδές, να βρεις μια καλή δουλειά, ένα καλό παιδί να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να αγοράσεις ένα όμορφο σπίτι σε μια καλή γειτονιά και ριζώσεις εκεί γερά.

Τα χρόνια όμως πέρασαν κόρη μου και τα μαθήματα αλλάζουν από γενιά σε γενιά.. Γι αυτό εγώ δε θα σου πω τα πιο πάνω.  Ζούμε στον 21^ο αιώνα είμαστε τυχεροί που η ιατρική και η τεχνολογία μας επιτρέπουν να ζούμε πολλά χρόνια. Πολλά περισσότερα από τους παππούδες και τις προγιαγιάδες μας. Αυτά τα χρόνια ζήσε τα με ουσία, ζήσε τα καλά. Ζήσε πάνω και πέρα από τις κοινωνικές παρακαταθήκες.  Η ζωή δεν είναι μια απόφαση που παίρνουμε σήμερα και μας καθορίζει μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι γεμάτη αναθεωρήσεις, μια συνεχής αλλαγή, μια ροή. Αν το καταλάβεις αυτό από την αρχή δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι.

Ότι αποφασίσεις σήμερα για τις σπουδές σου, δικαιούσαι ανά πάσα στιγμή να το αναθεωρήσεις.  Ή γεύση μιας εμπειρίας, δεν έχει πάντα την ίδια γεύση με αυτή που φαντάζεσαι. Αν λοιπόν η γεύση δεν είναι όπως την είχες φανταστείς , αν η γεύση είναι άσχημη και σε δηλητηριάζει, να μην διστάσεις να την φτύσεις. Δικαιούσαι να αλλάξεις στόχους, να κάνεις νέα όνειρα, να ξεντύνεσαι αυτά που δεν σε αντιπροσωπεύουν πλέον και να ντύνεσαι κάτι άλλο. Δικαιούσαι να βγαίνεις από σχέσεις, από γάμους, από ρόλους, να παραιτείσαι από δουλειές που δεν κάνεις με αγάπη, δικαιούσαι να φεύγεις, να αλλάζεις πατρίδα, να κάνεις νέους φίλους, να γνωρίζεις  νέα μέρη, νέους ανθρώπους, να ταξιδέψεις.  Αν σε φοβίζει το τελεσίδικο γνώριζε λοιπόν, ότι τίποτα δεν είναι τελεσίδικο.

 Όλα αναθεωρούνται, όλα αλλάζουν και όλα εξελίσσονται. Το μόνο που θα μείνει αναλλοίωτο είναι η αγάπη μου για σένα, η οποία είναι άνευ όρων και χωρίς προϋποθέσεις, είτε φέρεις ψηλό γενικό είτε χαμηλό, είτε μπεις σε σχολή είτε δεν μπεις, είτε πάρεις πτυχίο είτε δεν πάρεις, είτε παντρευτείς είτε μείνεις ελεύθερη και ωραία, είτε κάνεις παιδιά είτε δεν κάνεις, είτε έρθεις πίσω στην πατρίδα σου, είτε ζήσεις στο μέρος που εσύ θα αποκαλέσεις πατρίδα.  Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και ζώντας ανάμεσα μας κάνεις αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο.  

Είμαι μια περήφανη μάνα  δύο υπέροχων, ανεξάρτητων, πανέξυπνων  κοριτσιών που κρατούν την ζωή και το μέλλον τους στα χέρια τους και κάνουν περήφανο το γυναικείο φύλο.  Αν είχε κάτι να σας δώσει αυτός ο αιώνας ήταν το δικαίωμα σας να ζείτε ελεύθερα, ανυπότακτες, οικονομικά ανεξάρτητες, με σεβασμό, με αξιοπρέπεια, κάνοντας τις δικές σας επιλογές,  για σας, τον εαυτό σας, τη ζωή σας. 

Καλό είναι να ριζώνετε αλλά καλύτερο είναι να πετάτε.  Καλό είναι να έχεις  ένα σπίτι , μια καλή δουλειά, κλπ αλλά αυτός ο αιώνας  και τα επιπλέον χρόνια που μας δίνονται απαιτούν από εμάς  να βρούμε και ένα νόημα, ένα άλλο νόημα έξω από το Εγώ μας, ένα νόημα που δεν θα είναι μόνο ένα, θα είναι άλλο ένα νόημα ανά ηλικία, ανά πενταετία ή δεκαετία, ένα κίνητρο, μια κινητήριος δύναμη που θα μας κάνει να βάζουμε μπρος κάθε φορά.

Έξυπνος άνθρωπος κόρη μου είναι αυτός που επανα- εφευρίσκει ένα νόημα ζωής κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος στο προηγούμενο.  Σοφός άνθρωπος είναι αυτός που απολαμβάνει τις μεγάλες παύσεις  που ζεις απλά, χωρίς μεγάλους στόχους και νοήματα. Εκείνος που ξέρει ότι η ζωή είναι πολύ πιο σημαντική από το οποιοδήποτε νόημα προσπαθούμε να της δώσουμε.  Να θυμάσαι να αναπνέεις, να κοιτάς συχνά τη θάλασσα, να χαμογελάς, σ΄αγαπώ.

 

 

 

ο σπόρος

Το πιο δύσκολο ίσως πράγμα για μένα, για μας, είναι να αφήνω ή να αφήνομαι 

Υπάρχει ένα κουμπί που έχει πατηθεί εδώ και χρόνια, αυτό της αυτοσυντήρησης και του εαυτού μου και αυτών που εξαρτούνται από εμένα.  Είναι μια ζωή μάχη, ένας αγώνας επιβίωσης, όταν έχεις γεννηθεί όχι στην ανέχεια, αλλά στην μέση τάξη, αυτήν στην οποία επιβιώνεις με, αλλά πάντα με αυστηρό προυπολογισμό

Δεν τα γράφω αυτά ούτε με πόνο ούτε με μεμψιμοιρία. Αγάπησα και αγαπώ κάθε πτυχή της ζωής μου και όλα τα βλέπω από μια οπτική και μια φιλοσοφία του ό,τι ζούμε μας εξελίσσει, μας μαθαίνει, μας γαλουχεί. Ναι, ναι ξέρω σε πιάνει κάποτε το παράπονο αλλά μετά ανασκουμπώνεσαι, ξανασηκώνεσαι και βαθιά μέσα σου νιώθεις ικανοποίηση γιατί όλα καλώς πήγαν όπως πήγαν. 

Ξέρω ότι πλησιάζει το τέλος ενός μεγάλου κύκλου της ζωής μου, ξερω ότι σαν ταλαντούχος μαέστρος λίγο πριν κλείσει ο ένας, άνοιξα για μένα έναν άλλο κύκλο, έτσι για να χω κάτι να με κρατά, κάτι να μου κινεί το ενδιαφέρον, κάτι να ερωτευτώ, κάτι και όχι κάποιον, από επιλογή, ένα νέο "παιδί" να μεγαλώσω την ώρα που ετοιμάζομαι να αποχαιρετήσω το δεύτερο μου παιδί που φεύγει.. 

έχει ένα τραγούδι που λέει, γι αλλού κινήσαμε γι΄αλλου και αλλού η ζωή μας πάει .. το μάθαμε καλά

στην αρχή κλωτσάμε και μετά αφού μάθουμε το μάθημα μας, αφηνόμαστε να μας πάει εκεί που θέλει να μας πάει.. 

υπάρχει η φάση στη ζωή σου που πρέπει να ενεργήσεις και η φάση που πρέπει να αφήσεις 

υπάρχει η φάση που πρέπει να φυτέψεις τον σπόρο και μετά να αφήσεις τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Εκεί είναι που την παθαίνουμε οι περισσότεροι, δεν ξέρουμε πότε να σταματήσουμε, πότε έχει ολοκληρωθεί η εργασία, πότε να πούμε φτάνει, τέλος, έκανα ό,τι μπόρεσα, τώρα απλά πρέπει να περιμένω.  

Πες το υπερβολική ανάγκη ελέγχου, πες το έλλειψη πίστης προς τους άλλους ή προς το σύμπαν, ό,τι κι αν είναι ή έλλειψη υπομονής δρα εκιβιαστικά και στα άλλα άτομα και στα γεγονότα και στο τέλος αφαιρεί και την ουσία της ζωής 

Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα

Δεν καλώ τον εαυτό μου θρησκευόμενο άτομο αλλά κάποιες προτάσεις μπορούμε να τις δούμε πιο φιλοσοφικά 

Αφήνω τον εαυτό μου και τους άλλους σε μια άλλη ανώτερη δύναμη και εγκαταλείπω την ανάγκη ελέγχου των άλλων Που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργώ, κάνω τις ενέργειες μου αλλά ξέρω και πότε πρέπει να σταματήσω, να αναπνεύσω, να ηρεμήσω, να πω ότι απλά πλέον αφήνω και αφήνομαι. 

Ακομα και ένα σποράκι να φυτέψεις, προετοιμάζει καλά το χώμα, το φυτεύεις με αγάπη και το ποτίζεις αλλά μετά αφήνεις το σποράκι μόνο του, να πάρει το χρόνο του, να βλαστήσει και να μεγαλώσει. 

αυτό είναι το μάθημα !