Sunrise and sunset

Είδα ένα παράξενο όνειρο.. το θυμάμαι γιατί ξύπνησα ενώ βρισκόμουν στην μέση του ονείρου

Βρισκόμουν σε ένα ξενοδοχείο, και περπατούσα στον διάδρομο ενός ορόφου.. κοίταζα τις πόρτες των δωματίων ψάχνοντας για το νούμερο του δικού μου δωματίου.  Οι πόρτες των δωματίων του συγκεκριμένου ορόφου είχαν όλες το ίδιο νούμερο αλλά δίπλα είχαν ένα γράμμα και έτσι διαφοροποιούνταν τα νούμερα  Ήταν 201a, 201b, 201c.. Το δικό μου δωμάτιο ήταν 201e ή 201d. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα. Ήταν λευκή και ήταν καμπύλη σχεδόν σαν φουτουριστική , όχι η ίσια σκούρα ξύλινη συνηθισμένη πόρτα ενός ξενοδοχείου.  Ήταν μια παράξενη πόρτα, πολύ στενή, σαν καψούλα διαστημοπλοίου. Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι πάνω στην πόρτα είχε μια μικρή ταμπέλα, που έγραφε το όνομα της σουίτας αυτής, του ξενοδοχείου. Το όνομα της σουίτας του ξενοδοχείου ήταν «Μαρίνα» 

Δεν είχα επιλέξει εγώ το ξενοδοχείο αυτό, δεν είχα επιλέξει εγώ το δωμάτιο αυτό, την επιλογή την είχε κάνει εκείνος. Εγώ απλά είχα πάρει την οδηγία να έρθω εδώ, στον συγκεκριμένο όροφο, στο συγκεκριμένο δωμάτιο.  Και είδα το όνομα μου στην πόρτα! 'Hταν η έκπληξη από εκείνον προς εμένα, να μου δείξει ότι είχε βρει ένα ξενοδοχείο , που είχε ένα δωμάτιο, που είχε στην πόρτα γραμμένο το όνομα μου. Και εγώ χάρηκα με την έκπληξη αυτή. Χάρηκα αλλά και παραδέχτηκα και την διαολεμένη του εξυπνάδα γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. 

Στο χέρι μου κρατούσα την πλαστική κάρτα που ανοίγει τα δωμάτια των ξενοδοχείων. Την έβαλα μπροστά στην κλειδαριά και η πόρτα άνοιξε. Υπήρχαν δύο παράξενα διαχωριστικά που μου έκλειναν την είσοδο μόλις μπήκα. Υπήρχαν επίσης δύο  μαύρες καρέκλες μπροστά από δύο arcade οθόνες.  

-Δηλαδή μου λες ότι η σουίτα αυτή είχε τον δικό της χώρο με ηλεκτρονικά παιχνίδια;

- Αυτό ακριβώς. Αν ήθελες καθόσουν στο δωμάτιο και έπαιζες ηλεκτρονικά παιχνίδια με τον συγκάτοκο σου δίπλα σου να κάθεται και να παίζει το δικό του. 

Αν όμως ήθελες να προχωρήσεις στο δωμάτιο έπρεπε να παραμερίσεις τα διαχωριστικά παραβάν που εξυπηρετούσαν τις ηλεκτρονικές οθόνες και τα παιχνίδια και να κάνεις χώρο για να περάσεις. 

Οπότε; 

- Οπότε με το που μπήκα στο δωμάτιο μου έκλειναν την είσοδο εκείνα τα διαχωριστικά. Εκείνος όμως βρισκόταν ήδη στο δωμάτιο και με περίμενε.  Ήρθε προς το μέρος μου και έσπρωξε τα διαχωριστικά και άνοιξε η είσοδος. Πολύ εύκολα, χωρίς κόπο. Απλά τα έσπρωξε στο πλάι και μετακινήθηκαν και κάπως έπαψαν να υπάρχουν πλέον. Υπήρχε εκείνος ! Μπορούσα τώρα να δω το δωμάτιο, τις πολυθρόνες, το μπαλκόνι, τις μεγάλες γυάλινες πόρτες, την θέα, το ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα.  Το δωμάτιο έβλεπε δυτικά.  Μπορούσαμε να δούμε τον ήλιο που έδυε μέσα στη θάλασσα.

Υπήρχε ένα τραπέζι και πάνω πιάτα γεμάτα φαγητό και ποτήρια. Δε θυμάμαι να έδειξα κανένα ενδιαφέρον για το φαγητό. Ένιωσα όμως την ικανοποίηση ότι εκείνος τα είχε όλα έτοιμα για μένα και περίμενε να φτάσω στο δωμάτιο για να δειπνήσουμε μαζί.  Δεν φάγαμε όμως. Απλά φιληθήκαμε. Βασικά εκείνος ήταν καθισμένος πάνω σε μια γκρίζα πολυθρόνα και εγώ τον καβάλλησα και τον φίλησα. Ήμουν, μπορείς να το πεις και λίγο υπερβολικά παθιασμένη στον τρόπο που τον φιλούσα. 

Εκείνος; 

Εκείνος απόλαυσε ιδιαίτερα την παθιασμένη μου επιθετικότητα. Είχε εκείνο την ανάσα της απόλαυσης όταν παραδίνεσαι σε ένα βάσανο που απολαμβάνεις να σου κάνουν. 

οπότε πιστεύεις ό,τι οι άντρες απολαμβάνουν την γυναικεία ερωτική "επίθετικότητα" 

αυτό που ξέρω είναι ότι οι άντρες δεν απολαμβάνουν την γυναικεία "παθητικότητα" 

Ο άντρας θέλει εξίσου να νιώσει ότι είναι ποθητός, ότι μια γυναίκα τον διεκδικεί, μια γυναίκα τον σκέφτεται, τον φαντασιώνεται ίσως, ότι πεθαίνει για την στιγμή που θα τον δει, που θα τον νιώσει ξανά..  Η ανάγκη του να είσαι επιθυμητός, ποθητός, του να ξυπνάς την ερωτική επιθυμία δεν έχει φύλο.  Ή για να το θέσω καλύτερα, μέσα σε κάθε άντρα και κάθε γυναίκα υπάρχει και η αρσενική και η θηλυκή ενέργεια, το γιν και το γιανγκ, το άσπρο και το μαύρο, η ανάγκη και να κατακτήσω αλλά και να παραδοθώ.  

γι αυτό η ερωτική πράξη όπως και οποιαδήποτε άλλη ενεργειακή ανταλλαγή είναι σαν ένας χορός. ¨Οταν κάνει ο ένας ένα βήμα μπροστά ο άλλος κάνει ένα βήμα πίσω και μετά αλλάζει η ενέργεια το μοτίβο, αλλά πάντα βρισκόμαστε σε μια κίνηση, εγώ βλέπω τα βήματα σου και δρω αναλόγως, εσύ βλέπεις τις κινήσεις μου και δρας αναλόγως. 

μου θυμίζει παρτίδα σκάκι

Θυμίζει ναι αλλά δεν είναι. Το σκάκι έχει καλά προμελετημένες κινήσεις όπου θα αναδείξουν τον πιο καλό ως νικητή. Οι σχέσεις δεν έχουν νικητή. 

τότε τι έχουν ;

To αποτέλεσμα 

Το οποίο είναι; 

Παραγωγή ηδονής!

Σεξ δηλαδή; 

Οχι αγαπητή μου. Ηδονή δεν παράγεται μόνον από το σεξ. Ας δώσουμε μια άλλη πιο γενικευμένη ονομασία. Ας την πούμε ότι είναι παραγωγή ενδορφινών. Αςτην πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας. 

-Ας την πούμε συν-παραγωγή ευτυχίας.  Αν ένας από τους δυο δεν είναι ευτυχισμένος τότε έχει αποτύχει ο συνδιασμός στην ολότητα του. Είναι το μόνο παιχνίδι που θέλουμε να είναι και οι δύο νικητές γι αυτό δεν μπορεί να παρομοιωθεί ποτέ με το σκάκι. 

Λοιπόν τον φιλούσες και μετά ; 

Μετά βρεθήκαμε στον κήπο του ξενοδοχείου και θαυμάζαμε τον ωραίο κήπο και απολαμβάναμε την βραδιά.  Και πάλι συνέβη κάτι παράξενο. Από την μια πλευρά του ορίζοντα ο ήλιος ανέτελλε και μπορούσαμε να δούμε την ανατολή που έδινε μαγικά χρώματα στον ουρανό και από την άλλη πλευρά ο ήλιος έδυε στη θάλασσα και  δημιουργούσε άλλα χρώματα στην θάλασσα. 

Ένας παράξενος τεράστιος ήλιος που νόμιζες ότι έδυε δίπλα μας. «Πρέπει να βιαστούμε, ο ήλιος σε λίγο θα βυθιστεί εντελώς στη θάλασσα».  Βρεθήκαμε σε ένα ηλεκτρονικό αυτοκίνητο απ εκείνα που σε μεταφέρουν σε μικρές αποστάσεις μέσα στους κήπους των ξενοδοχείων και στα γήπεδα του γκολφ. Οδηγούσε μια όμορφη κοπέλα και εμείς καθόμασταν στο πίσω κάθισμα. Το αυτοκινητάκι άρχισε κάνει μια διαδρομή σε έναν χωματόδρομο πάνω σε ένα μικρό λόφο και γύριζε τις στροφές . Φοβόμουν λίγο αλλά η κοπέλα φαινόταν να χειρίζεται καλά το αυτοκίνητο και να ήξερε ακριβώς πώς θα κατεβεί αυτόν τον παράξενο δρόμο έτσι αφεθήκαμε με εμπιστοσύνη στα έμπειρα χέρια της που κρατούσαν το τιμόνι.. εκείνος χαμογελούσε. Ξύπνησα πριν προλάβουμε να κατεβούμε εντελώς τον κατηφορικό δρόμο και πριν δούμε το ηλιοβασίλεμα.  Ήταν ένα ηλιοβασίλεμα που δεν το έχω δει από κάποιο σημείο που ταξίδεψα στη ζωή μου, ήταν ένα σημείο που το πάραξε η φαντασία μου, ένα ηλιοβασίλεμα σκοτεινό, σε μια θάλασσα πιο σκοτεινή και έναν ήλιο πιο μεγάλο από το κανονικό.

τι άλλο θέλεις να κρατήσεις από αυτό το όνειρο; 

το ότι βρισκόμουν σε ένα σημείο πάνω στην γη, όπου μπορούσα ταυτόχρονα να δω την ανατολή και την δύση του ήλιου ταυτόχρονα, κάτι που μόνο σε ένα όνειρο θα μπορούσε να συμβεί

Ναι και αυτό είναι το υπέροχο με τα όνειρα. Μας αποκαλύπτουν πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ξύπνιοι. Μπορούμε να πετάξουμε στα όνειρα, σου έτυχε ποτέ; 

Μου έτυχε και είναι υπέροχο συναίσθημα. Όπως υπέροχο είναι ότι παρόλον ότι είναι απόκρημνος ο δρόμος και είσαι σε ένα μικρό εύθραυστο όχημα, νιώθεις ηρεμία γιατί δεν κρατάς εσύ το τιμόνι αλλά μια άγνωστη όμορφη κοπέλα και εκείνη μας οδηγούσε και εμείς απλά απολαμβάναμε τη διαδρομή. 

Συγκινήθηκες; 

Ναι !! 

Γιατί; 

Γιατί ξέρεις ότι το πιο συχνό και πιο βασανιστικό μου όνειρο είναι ότι οδηγώ εγώ και πάντα κάτι συμβαίνει και ή σπάει το τιμόνι ή σπάνε τα φρένα και πάντα νιώθω ότι θα συγκρουστεί το αυτοκίνητο. 

Ναι ! αλλά αυτή τη φορά δεν οδηγούσες εσύ. 

Ετσι

Οδηγούσε μια άγνωστη

Έτσι

Και στην αρχή ανησύχησες αλλά μετά ηρέμησες, αφέθηκες. 

Έτσι 

και μετά αφού αφέθηκες και άφησες σε κάποιαν άλλη το τιμόνι τι έκανες; 

Κοίταξα εκείνον που ήταν δίπλα μου. Έδωσα την προσοχή μου σε εκείνον. 

Και; 

Το ίδιο και εκείνος. Η κοπέλα που οδηγούσε ήταν πανέμορφη αλλά εκείνος κοίταζε μόνον εμένα. 

Και πώς ένιωσες που ξύπνησες πριν φτάσεις στο τέρμα της διαδρομής, πριν φτάσετε στο σημείο που ήταν η θάλασσα και θα βλέπατε από κοντά το ηλιοβασίλεμα. 

Δεν μου έκανε καμιά διαφορά. 

 

                                                                    

 

 

 

 

Sessions

 

Sessions

Ενεργοποιώντας τον παρατηρητή

Καταγράφω λοιπόν ως μέρος της ζωής το εξής φαινόμενο

Ο εγκέφαλος ο οποίος να παράγει μια σκέψη ως επί το πλείστον θετική.  Και έτσι σήμερα ονομάζω τον εαυτό μου δυνατή, παραγωγική, νιώθω ευδιάθετη, σκέφτομαι τα σχέδια μου και νιώθω ότι μπορώ να ολοκληρώσω τους στόχους μου και όλες αυτές οι όμορφες σκέψεις μου γεννούν όμορφα συναισθήματα,  ακόμα και αν δεν έχω κάποιον να μοιραστώ την συγκεκριμένη στιγμή εκείνες τις σκέψεις, χαμογελώ μόνος μου, αν είναι η ώρα που κάνω τον περίπατο μου, βαδίζω με πιο παιχνιδιάρικο βήμα, απολαμβάνω την θέα γύρω μου και τον αέρα στο πρόσωπο μου κλπ

Κάποια άλλη μέρα ή ώρα ο ίδιος εγκέφαλος παράγει άλλες σκέψεις ως επί το πλείστον αρνητικές.  Και τα πάντα φαίνονται δύσκολα. Χωρίς νόημα. Ότι έκανα και ότι κάνω είναι χωρίς αξία. Ο εγκέφαλος μου εκείνη τη στιγμή, μηδενίζει ότι σημαντικό έκανα μέχρι σήμερα, και επιλεκτικά επαναφέρει στην μνήμη μου τις αποτυχίες.

Ο Αλαν Γουωτς, που τον ακούω πολύ τελευταίως και τα λέει με έναν υπέροχο τρόπο, λέει ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό και γι αυτό δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχή όταν νιώθουμε κάτι. Για τον απλό λόγο ότι δεν επιλέγουμε τι θα νιώσουμε. Εκείνο που νιώθω την συγκεκριμένη στιγμή που το νιώθω γεννήθηκε αυτόβουλα μέσα μου, για λόγους που ίσως να μην γνωρίζω. Μπορεί να συνέβη κάτι που να μου πάτησε ένα κουμπί, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι ορμονικό, μπορεί να είναι μια απλή κούραση, μπορεί να είναι μια συσσωρευμένη ενέργεια που δεν έχει τρόπο να εκτονωθεί και μετατρέπεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα.

Έχει πραγματικά σημασία να εντοπίζω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα; Ίσως  να έχει σημασία αν το αρνητικό συναίσθημα έχει αποδέχτη κάποιον άλλο ή πηγή την σχέση μου με κάποιον άλλο και θα πρέπει να δω πώς θα το λύσω. Όμως αν η πηγή του αρνητικού συναισθήματος δεν έχει πηγή κανέναν άλλο ούτε στρέφεται σε κάποιον άλλο, και η πηγή είμαι εγώ και νιώθω άσχημα με εμένα τότε έχει πραγματική σημασία να εντοπίσω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα;

Ίσως να έχει περισσότερη σημασία να αναγνωρίσω τα πιο κάτω

Ότι όσο καλά και αν έχω στρωμένη τη ζωή μου κάποιες φορές θα νιώσω συναισθήματα όπως λύπη, θυμό, αισθήματα ανεπάρκειας, Και είναι εντάξει να τα νιώσω, επιτρέπεται.

Ότι ότι αυτά τα συναισθήματα παράχθηκαν από τον ίδιο εγκέφαλο που χθες πάραξε τα θετικά συναισθήματα. Ότι δεν επιλέγω εγώ τι θα παράξει εκείνος.

Εγώ είμαι εκείνη που παρατηρώ εκείνο που σκέφτομαι, εκείνο που νιώθω. Εγώ είμαι εκείνη που όταν ο εγκέφαλος μου παράξει τα αρνητικά συναισθήματα, έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή ο οποίος εντοπίζει τη διαφορά, του ποια σκέψη με κάνει και νιώθω καλά και ποια σκέψη με κάνει και νιώθω άσχημα. Είμαι εκείνη που θα επιλέξω αν την ώρα που θα αρχίσει η νοητική μάχη θα παραδοθώ στην αρνητική σκέψη ή αν θα αντισταθώ.

Πρώτη πράξη αντίστασης. Το ότι έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή μέσα μου ο οποίος έχει διαχωρίσει την οντότητα μου από την αρνητική σκέψη. Εγώ δεν είμαι η σκέψη μου ούτε το συναίσθημα που έχει παραχθεί από την σκέψη αυτή. Δεν θα με καταβάλει.

Δεύτερη πράξη αντίστασης.  Αναγνωρίζω ότι αυτό που νιώθω είναι προσωρινό και θα περάσει. Σαν μια γρίπη που την πέρασα πολλές φορές και κάθε φορά περνάει και με λιγότερες συνέπειες.  Το να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι θα περάσει, πραγματικά βοηθά.  Αν το σκεφτείς  είναι μια ασθένεια κι αυτή, ένα βραχυκύκλωμα του μυαλού που διαταράζει την φυσιολογική δραστηριότητα.  Και ίσως να είναι εκείνο το πιο εκνευριστικό ότι ο άνθρωπος δεν θέλει εμπόδια στην καθημερινή του δραστηριότητα. Θέλει να ξυπνά το πρωί, να είναι αποδοτικός στην εργασία του, να είναι καλός με τα παιδιά του, εντάξει στις υποχρεώσεις του κλπ κλπ. Και ίσως το ιδανικότερο θα ήταν να έβαζε την σκέψη του σε παύση για να κάνει όλα όσα έχει να κάνει χωρίς τον εσωτερικό διάολο. (διάλογο ήθελα να γράψω και έγραψα καταλάθος , ίσως όχι τόσο καταλάθος, διάολο) Αυτός ο εσωτερικός πρήχτης διάολος λοιπόν είναι σαν αλκοολικός που στο πρώτο ποτηράκι νιώθει ότι θα καταχτήσει τον κόσμο και όλα είναι ωραία και το μπαγκλαμαδάκι παίζει και στο δέκατο δεν μπορεί να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.  Δεν έχει κουμπί όμως να τον σβήσεις.  Ή θα σου τραγουδά ή θα σε βρίζει. Λοιπόν..

Τρίτη πράξη αντίστασης.  Συνεχίζω να ζω και να δραστηριοποιούμαι παρόλο ότι η κασέτα της αρνητικότητας παίζει μέσα στο μυαλό μου, είναι μια φωνή που αν τα καταφέρω την αγνοώ, αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον δεν την αφήνω να με παραλύσει.

Αναπνέω, αναπνέω, αναπνέω βαθιά.

Κάποιος μπορεί να πει ότι η φυσιολογική κατάσταση θα έπρεπε να είναι το να νιώθεις καλά και οι μέρες που νιώθεις άσχημα είναι η μέρες που «ασθενείς» κυριολεκτικά και πρέπει να περιμένεις να περάσει.

Μπορεί όμως να δοθεί και μια άλλη ερμηνεία. Ότι αν είσαι βαθιά συνειδητοποιημένος και βαθιά στην συνείδηση σου υπάρχει ο φόβος του θανάτου και η μόνη σου ας την πούμε «θεραπεία» στην βαθιά σου υπαρξιακή μοναξιά είναι μια βαθιά και ουσιαστική και λυτρωτικά σεξουαλική σχέση με ένα άλλο ανθρώπινο ον και αυτήν την σχέση δεν την έχεις, τότε είναι σαφώς δικαιολογημένο να νιώθεις ανικανοποίητος από τα όποια άλλα όλα και λογικά έχεις τάσεις μηδενισμού.  Υπό αυτήν την οπτική λοιπόν οι μέρες που νιώθεις καλά είναι οι μέρες που έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ή τον έχεις τόσο πείσει για ένα ψέμα που το έχει πιστέψει και ο ίδιος και οι μέρες που δεν νιώθεις καλά είναι εκείνες που οι ναρκωμένος – κοιμισμένος εαυτός ξυπνά και μουγκρίζει σαν θηρίο, μέχρι να του ξαναβάλεις μια ένεση και να τον κοιμίσεις και πάλι.

Γιατί μας ενοχλά τόσο όταν δεν είμαστε καλά; 

Αντιστάθηκες και αντιστέκεσαι και είναι εντάξει… Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να κάνεις.

 Αποδέξου την λύπη σου, αφουγκράσου την, εναγκάλισε την, άφησε της χώρο.  Θυμήσου όταν ένιωθαν τα παιδιά σου λύπη και εσύ νευρίαζες γιατί δεν ήξερες πώς να διαχειριστείς την λύπη τους. Η δική τους λύπη ήταν η δική σου ενοχή. Και τώρα έτσι η δική σου λύπη είναι δική σου ενοχή, λες και απέτυχες να είσαι τέλειος, ευτυχισμένος, άψογος. Αμέσως να σπεύσω να δω πού έκανα λάθος, πώς θα διορθώσω το λάθος, γιατί να μην είναι εκείνοι πάντα καλά, γιατί να νιώθουν λύπη, γιατί εγώ να νιώθω λύπη.. 

Γιατί να μην δικαιούμαι να τα νιώθω όλα ; Και εκείνοι να έχουν την κτήση των συναισθημάτων τους χωρίς να πρέπει απαραίτητα να νιώθω εγώ ενοχές; Γατί να μην δικαιούνται τα συναισθήματα απλά να υπάρχουν και να πρέπει πάντα κάποιος να τα χρεώνεται, σαν σκουπίδια που πρέπει να τα πετάξει; 

Μη…. Είσαι τέλειος και όταν είσαι λυπημένος αγάπη μου και όταν φοβάσαι και όταν είσαι μέσα στο μαύρο πυκνό σύννεφο της απελπισίας σου και της αμφιβολίας.. Θα περάσει ναι αλλά μην το εκβιάζεις, μην το βιάζεις, μην το σπρώχνεις, δώσε του χώρο και χρόνο, είναι μέρος της πορείας μας.

 

 

 

 

 

 

 

Σ αγαπώ σημαίνει ...

 11 Φεβράρη 2021

Ας μιλήσουμε λοιπόν ή καλύτερα ας γράψουμε για αγάπη

Εσύ τι εννοείς όταν λες σε κάποιον σ αγαπώ ή όταν κραυγάζει μέσα σου και όταν νιώθεις το σφίξιμο αυτό υπάρχει πάντα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά πια είναι μακριά και δεν μπορείς να το πεις; 

Και όταν λέω μακριά δεν εννοώ εκείνη είναι Παρίσι και εσύ Νέα Υόρκη. 

Εννοώ ότι έχουν επιλέξει να μην συνευρίσκονται σωματικά, να μην έχει πλέον φυσική παρουσία ο ένας στην ζωή του άλλου..

Μένει όμως κάτι , που ονομάζεται αγάπη, παραμένει η ψυχική σύνδεση (γι αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) ή ο ενεργειακός δεσμός ( για τον ένα για τον άλλο ή και για τους δύο). Υπάρχει αυτή η σκέψη που στρέφεται πάντα προς εκείνον, την ώρα που κάνεις τις συνηθισμένες σου δραστηριότητητες, όπως το να καθαρίζεις πατάτες και πιάνεις τον εαυτό σου να του μιλά, ή όταν βλέπεις ένα όμορφο ανθισμένο λουλούδι στον δρόμο και σκέφτεσαι ότι αυτό το όμορφο λουλούδι θα του τραβούσε την προσοχή, θα τον έκανε να χαμογελάσει.. 

Οι άνθρωποι που με αγάπησαν με κάποιον τρόπο, με άλλαξαν

Και οι άνθρωποι που αγάπησα και συνεχίζω να αγαπώ, ήταν εκείνοι που αναγνώρισα μέσα μου ότι με κάποιον τρόπο με άλλαξαν. 

Αυτή λοιπόν υπήρξε η διαφορά από μια σημαντική ουσιαστική σχέση από μια άλλη που ήταν απλό πάθος, σκίρτημα, ξέσπασμα, ηδονή, ψυχαγωγία. Μια άλλη που όταν έληξε ήταν σαν σαν μην υπήρξε ποτέ. Η σημαντική σχέση, η σχέση της οποίας την ανάμνηση θα διατηρήσεις στο πέρασμα του χρόνου, ήταν εκείνη μέσα στην οποία μπήκες άλλος άνθρωπος και βγήκες διαφορετικός.

Και δεν μιλώ για τις σχέσεις στις οποίες ο «σύντροφος» έρχεται ετσιθελικά και εντοπίζει τα «λάθη» σου και προσπαθεί να σε φτιάξει.  Καμία σχέση.  

Μιλώ για τις αλλαγές οι οποίες γίνονται μέσα από την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων, τις οποίες οι άνθρωποι πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται την στιγμή που γίνονται.

Ας πούμε ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου ένας άνθρωπος και είναι ο πιο καλόψυχος άνθρωπος στον κόσμο. Τόσο καλόψυχος που σου φαίνεται ψέμα, γιατί εσύ, ζεις σε έναν κόσμο και κυνικό και έχεις συνηθίζει να βλέπεις ανθρώπους ψεύτες και αδιάφορους και κυνικούς. Και όμως, μια καλή μέρα, τυχαίνει και έρχεται στον δρόμο σου ο άνθρωπος αυτός. Και  βλέπεις, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και ένα νέο είδος ανθρώπου, ο άνθρωπος ο ανιδιοτελής, αυτός που θα κάνει τα πάντα όχι μόνο για σένα αλλά για οποιονδήποτε έχει ανάγκη. Μερικές φορές σου φαίνεται λίγο αφελής, γιατί εκείνος βλέπει μόνο την καλή πλευρά των ανθρώπων, όχι γιατί είναι χαζός, αλλά γιατί έτσι το επιλέγει. Αυτός ο άνθρωπος σε αγάπησε. Και σε άλλαξε. Βλέποντας τον έγινες λιγότερο καχύποπτη, πίστεψες ότι οι άνθρωποι μπορούν και να αγαπούν, και να ελπίζουν, και να αντέχουν, και να βλέπουν το καλό. Υπήρξε ένας μεγάλος δάσκαλος.

Ας πούμε ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου ένας άνθρωπος και όταν είσαι μαζί του είναι όλα απλά. Εσύ είσαι εσύ και εκείνος είναι εκείνος και υπάρχει πλήρης αναγνώριση, κατανόηση και αποδοχή.  Και όταν πια έρθει η ώρα του ερωτικού μοιράσματος είναι μια συγκινησιακή εμπειρία που διαπερνά και ξαναγεννά όλο το είναι σου.  Η ενέργεια του ρέει πάνω σου και πλάι σου και μέσα σου και γίνεστε ένα, και καταλαβαίνεις τι εστί έρωτας , τι εστί ψυχή, τι εστί οι δύο να γίνονται ένα. 

Ίσως τα καταφέρεις μια ή δυο φορές στις ζωή σου να βιώσεις αυτήν την απόλυτη σύνδεση με έναν άλλο άνθρωπο.  Και δεν σου το κρύβω ότι είναι η πιο συγκλονιστική εμπειρία όταν το νιώσεις και η πιο επώδυνη εμπειρία όταν διαπιστώσεις όταν μια τέτοια χημεία ή σύνδεση δεν είναι αρκετή ή μόνον αρκετή για να μείνουν δύο ανθρώποι μαζί.  Αυτοί οι δύο άνθρωποι ναι μεν το ένιωσαν και οι δύο ταυτόχρονα και υπάρχει η συνειδητοποίηση και παραδοχή, ναι μεν το πάραξαν και το έζησαν μαζί αλλά μετά, ο κάθε ένας τραβά τον δρόμο του. Ο κάθε ένας για τους λόγους του.  Δεν σου το κρύβω ότι πικραίνεσαι μετά, νιώθεις αδικημένος, νιώθεις ότι γεύτηκες για λίγο ένα παράδεισο και μετά σε πέταξαν έξω. Μετά από αυτό όμως και όταν περάσει το πρώτο σοκ, καλείσαι να αξιολογήσεις την συνολική εμπειρία σου με αυτόν τον άνθρωπο, σαν κομμάτι της συνολικής σου πορείας και εξέλιξης σου και να δεις τι σου έδωσε όλη αυτή η εμπειρία.  Και μετά την αξιολόγηση θα κληθεις να δώσεις ένα τελικό συμπέρασμα . Αν εκείνο που πήρες τελικά, άξιζε τον πόνο που ένιωσες όταν το έχασες;

Το συμπέρασμα είναι το εξής. Κάθε τι που ζεις αξίζει, αν υπήρξε αληθινό, μια αληθινή αλληλεπίδραση, όταν η έκφραση των συναισθημάτων ήταν αληθινή και αυτό το ξέρει η διαίσθηση σου. Αν υπήρξε λοιπόν αληθινό, αν αληθινά και ουσιαστικά σε άγγιξε αξίζει τον πόνο που θα νιώσεις μετά. Αν μιλάμε για αλήθεια πρέπει να θυμόμαστε ότι η ίδια η λέξη σημαίνει α-λήθεια δηλαδή α-λήθη στερούμαι της λήθης δηλαδή θυμάμαι. Ξαναθυμάμαι και εν-θυμάμαι σημαίνει εν -θυμός (ψυχή) στρέφομαι και πάλι εντός της ψυχής μου, όπου μέσα στην ψυχή μου βρίσκεται ο μόνος μου εαυτός. 

Αν λοιπόν ήταν αλ-ήθεια τότε ναι θα πονάει μετά.  Απλά και μόνο το ότι υπάρχει ένας πόνος πάει να πει ότι υπήρξε μεγάλη χαρά, μεγάλη απόλαυση και μεγάλη ηδονή. Είναι λοιπόν ίσως το τίμημα που πληρώνεις ακριβώς γιατί έζησες κάτι μεγάλο και αληθινό.  

Ο πόνος δεν πρέπει να εξορκίζεται λες και είναι ένα σιχαμερό τέρας, στην πορεία μαθαίνουμε ότι είναι και αυτός μέρος της ζωής μας, ότι είναι κάτι που αναπόφευκτα θα νιώσουμε και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πορευτούμε μαζί του και να τον αφήσουμε να μας δώσει όσα έχει να μας δώσει, διαμορφώνοντας μας όπως ένας γλύπτης μετατρέπει μια άμορφη πέτρα σε ένα υπέροχο άγαλμα. 

Και αυτός είναι ο ρόλος των ανθρώπων που θα περάσουν από τη ζωή μας ως δάσκαλοι. Να αποκαλύψουν, τα δυσλειτουργικά κομμάτια του εαυτού μας που τα έχουμε βαθιά κρυμμένα.  Να τα βγάλουν στο φως και να μας αφήσουν να γιατρευτούμε.  Να μας φέρουν στην συνείδηση μας ότι για να ενωθείς με έναν άλλο άνθρωπο χρειάζονται όλα τα κομμάτια σου. Χρειάζεται να πετάξεις τη μάσκα της τελειότητας που παρουσιάζεις στους άλλους ανθρώπους. Χρειάζεται να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη και να δεις τον εαυτό σου όπως είναι, λυπημένος, θυμωμένος. Χρειάζεται να ξεθάψεις όλα όσα είχες θαμμένα. Να βγάλεις τα πάντα στο φως. Να παραμείνεις γυμνός. Να σταθείς μπροστά στην αγάπη με πρόθεση και να δηλώσεις "αυτός Είμαι" ατελής, προβληματισμένος, φοβισμένος, εκείνος που δεν έχει για όλα απαντήσεις, ένας από τους πολλούς, όχι ξεχωριστός. Και η αγάπη θα σου απαντήσει 

είσαι Εσύ και είσαι μοναδικός 

η αγάπη μας κάνει Θεούς και ο πόνος μας εξανθρωπίζει και πάλι. 

η αγάπη μας κάνει Θεούς και ο πόνος μας επαναφέρει στον μηδενισμό της ανθρώπινης μας ύπαρξης. 

η αγάπη όμως είναι η φώτιση, το θείο άγγιγμα, το δάγκωμα ενός καρπού που δεν επιστρέφεται πίσω στο δέντρο της γνώσης. 

Το πόσο με συγκλονίζει και με αλλάζει το πέρασμα ενός ανθρώπου το καταλαβαίνω από τον χρόνο ίασης. Και όταν λέω ίαση δεν σημαίνει κλαίω και χτυπιέμαι γιατί έφυγε. Όχι, αναγνωρίζω ότι οι άνθρωποι φεύγουν όποτε θέλουν ακόμα και όταν εμείς θέλουμε να μείνουν, όπως και εμείς φύγαμε από ανθρώπους που εκείνοι μας ήθελαν να μείνουν. Η ίαση είναι κάτι άλλο. 

Είναι το να μένεις μόνον με τον εαυτό σου, χωρίς να επιδιώκεις να ξαναμπείς στην διαδικασία να γνωρίσεις κάποιον άλλο. Μερικές φορές διερωτήθηκα αν είναι ένας φόβος, το να κλείνεσαι και να μην θέλεις να γνωρίσεις ακόμα κάποιον άλλο, ξέρεις, έχεις πληγωθεί πολύ και θέλεις να πληγωθείς και πάλι και μπλα μπλα μπλα. Όχι δεν είναι αυτό. Γιατί ξέρω πολύ καλά ότι ή μετά από ένα μήνα γνωρίσεις κάποιον ή μετά από ένα χρόνο οι πιθανότητες να πληγωθείς ή να μην πληγωθείς είναι το ίδιο. Όχι δεν είναι αυτό.

Όταν τελειώνει μια σχέση, αλλά εκείνος με τον οποίο σχετίστηκα με συγκλόνισε, δεν θέλω να γνωρίσω κανένα άλλο. Δεν εχω στάνταρτς για το πόσο χρονικό διάστημα ούτε το προκαθορίζω, απλά χρειάζομαι τον χρόνο μου να επεξεργαστώ. Είναι όπως όταν τρως κάτι που είχε θεσπέσια γεύση και δεν θες να φάεις κάτι άλλο για να μην χαλάσεις τι γεύση. Είναι το δέος που ένιωσες και η τιμή που θέλεις να αποδώσεις σε εκείνο που έζησες, εκείνο που ένιωσες, είναι το ένα βήμα πίσω που παίρνεις. Είναι το σώμα σου, που εκείνος το άγγιξε με έναν τόσο παράξενο και μαγικό τρόπο που δεν σου κάνει καρδιά να το αγγίξει κάποιος άλλος και να σε λερώσει. 

Είναι πολύτιμος χρόνος τα μεσοδιαστήματα, έχουν το σκοπό τους και την χρησιμότητα τους.  Υπήρξε ο χρόνος που ήσουν εσύ και ο άνθρωπος εκείνος. Και μετά υπάρχει ο χρόνος που είσαι εσύ και η εμπειρία που έζησες με εκείνον τον άνθρωπο.  Ο εαυτός σου που άλλαξε και ο εαυτός σου που προσπαθεί να καταλάβει τι και ποια κουμπιά σου πάτησε εκείνος και άλλαξες. Και το πιο όμορφο ή παράξενο; Εκείνος, ο οποίος αλλάζει κάποιον άλλο, απλά και μόνο επειδή υπάρχει, συνήθως δεν έχει ιδέα ότι υπήρξε η αιτία αλλαγής ενός άλλου ανθρώπου.

Και εγώ άλλαξα πολλούς ανθρώπους και δεν το λέω με στόμφο ή αλαζονεία, απλά το καταγράφω σαν απλή διαπίστωση.  Και ίσως , όχι ίσως, σίγουρα, πλήγωσα ανθρώπους, απλά και μόνον επειδή τους είπα την αλήθεια. Την δική μου αλήθεια φυσικά.  

Μπορείς να ισχυριστείς πέραν πάσης αμφιβολίας ότι «εκείνος» ο οποιοσδήποτε συγκριμένος άνθρωπος, ήταν ο «άνθρωπος» της ζωή σου.; Όχι δεν μπορώ, γιατί εγώ δεν είμαι και δεν θα είμαι η ίδια μέχρι το τέλος της ζωής μου, ούτε κάποιος άλλος θα είναι, εκτός αν είναι, οπότε δεν θα τον γούσταρα γιατί αν ήταν ο ίδιος από σήμερα μέχρι το τέλος της ζωής του θα έπληττα θανάσιμα. Αν όμως υπήρχε μια πιθανότητα να είμαστε μαζί και ευτυχισμένοι, αυτό θα προδιέθετε ότι θα αλλάζαμε προς την ίδια κατεύθυνση έτσι ώστε να συνέχιζε  να προκαλεί το ερωτικό και πνευματικό ενδιαφέρον ο ένας στον άλλο, έτσι ώστε να παραμένει η επιθυμία, και η διάθεση για εξερεύνηση. Αυτό όμως δεν μπορεί κανένας να το γνωρίζει εκ των προτέρων, μπορείς μόνο να το επιθυμείς, ή να το εύχεσαι, δεν μπορείς όμως ούτε να το διατάζει, ούτε να το προδικάζεις, ούτε να το προκαλείς.  Το πώς αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου ο κάθε άνθρωπος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Άρα, όχι δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι κάποιος είναι ο άνθρωπος της ζωής του. 

Δεν ξέρω αν όλα αυτά που σκέφτομαι ή νιώθω δεν θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος όταν και αν ήμασταν ποτέ ξανά μαζί. Αν όταν ήμασταν ξανά μαζί, δεν τσακωνόμασταν για λάθος λέξεις και για ασήμαντα πράγματα. Δεν μπορώ να ξέρω καν αν είμαι εγώ η κατάλληλη γυναίκα για εκείνον.  Γι αυτό και δεν επέμενα. Γιατί ίσως εκεί έξω κάποια άλλη να είναι πιο κατάλληλη για να είναι ευτυχισμένοι μαζί.  Το να αγαπώ κάποιον δεν σημαίνει απολύτως τίποτε για την δική του ζωή. Το να αγαπώ όμως κάποιον σημαίνει αυτά που σημαίνει για μένα. Ότι εκείνος, εμένα, με άλλαξε. Και η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης που μπορώ να προσδώσω σε κάποιον που νιώθω ότι αγαπώ είναι

«σ’ ευχαριστώ, η εμπειρία μου μαζί σου με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου άνοιξε τα μάτια σε πράγματα που δεν καταλάβαινα, με ευαισθητοποίησε σε θέματα για τα οποία είχα άγνοια, με έκανε να δω την ζωή με άλλη οπτική, με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερη, να θέλω να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό στη ζωή μου από το να ασχολούμαι συνέχεια με αριθμούς. Μου έδωσε τη δύναμη να πω όχι σε κάτι που ήταν λιγότερο από εκείνο που μου αξίζει. Να βάζω τα όρια μου. Να είμαι δυνατή. Να σκέφτομαι ό,τι έχω ζήσει μαζί σου αυτό που το ονειρευόμουν όπως το θέλω και έτσι, τόσο όμορφο όσο ήταν μαζί σου, το θέλω και  τίποτα λιγότερο.   Τώρα ξέρω ότι εκείνο που φανταζόμουν, υπάρχει και εφόσον υπήρξε θα ξαναυπάρξει, κάποια στιγμή, με κάποιον άλλο άνθρωπο και το ίδιο εύχομαι και για σένα.  Και όχι δεν θέλω να συμβιβάζεσαι. Να μην αρκείσαι στα ψίχουλα. Να ζητάς το απόλυτο. Το υπέροχο. Την έκσταση. Τον άνθρωπο που θα νιώσεις μαζί του Θεός. Εκείνος που θα κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν ασήμαντα. Τίποτε λιγότερο. 

Όταν λέω σ'αγαπώ σημαίνει απλά ευχαριστώ . Σ ευχαριστώ για την εμπειρία που μου έδωσες 

Μαρίνα Σαβεριάδου

τα ημερολόγια

 

 

 

 

 

 

Happy February

Δευτέρα 1^η Φεβρουαρίου 2021

Αυτός ο μήνας αν και ανήκει στους χειμωνιάτικους για μένα είναι ο προάγγελος της Άνοιξης.

Μου αρέσει ο Φεβρουάριος γιατί φεύγει ο Γενάρης που δεν μου αρέσει πρώτον και ο Φεβρουάριος είναι πιο σύντομος από τους άλλους μήνες και είναι σαν ένας τύπος που σου λέει κοίτα ήρθα αλλά δεν θα σε κουράσω πολύ, θα μπω και θα βγω και είδηση δε θα πάρεις. «μιλά ο Φεβράρης ο οποίος έχει την όψη ενός νεαρού με μπλε τζιν και γυμνό στήθος)

Μου αρέσει ο Φεβράρης γιατί είναι τα γενέθλια της κόρης μου που την γέννησα το 1997 την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για ένα απλό λόγο.  Ήθελα είμαι δεν είμαι ερωτευμένη του Αγίου Βαλεντίνου να χω  κάτι να γιορτάζω. Και έχω κάτι να γιορτάζω εδώ και 24 χρόνια.

Λοιπόν μιας και του έχω μια αδυναμία του Φεβράρη είπα να τον γνωρίζω λίγο καλύτερα και πήγα και έψαξα σαν μικρός εξερευνητής τι σημαίνει ο λέξη αυτή.

Στα λατινικά η λέξη Φεβρουάριος (februarius) προέρχεται από το ουσιαστικό februum, που σημαίνει καθαρμός, κάθαρση, λόγω των θρησκευτικών εορτών εξαγνισμού και καθαρμού (Februa ή Februatio) που τελούνταν στη Ρώμη στη διάρκεια του μήνα.

Ο Φλεβάρης προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές.

Όποια σημασία και να διαλέξουμε έχει τον σκοπό του.  

Εμένα ο μήνας με βρίσκει σε φάση υπερδιέγερσης με τον εγκέφαλο μου να στροφάρει με χίλια. Μετά από ένα εξοντωτικό μήνα στη δουλειά μετά από τον οποίο έπαθα υπερκόπωση κάπου στα τέλη του Γενάρη με έπιασε μια νέα μανία. Αυτή της γνώσης.

Και έτσι, παράλληλα με τα μαθήματα στο κολλέγιο, που τώρα βρισκόμαστε στην ανατομία και φυσιολογία, ξεκίνησα και μαθήματα ψυχολογίας, κάνοντας ον λαιν εγγραφή και όχι όπου και όπου σε παρακαλώ αλλά University of Toronto. Το είπα και στη μάνα μου και χάρηκε που εκείνη έζησε κάποια χρόνια εκεί, και ήταν φοιτήτρια εκεί και της άρεσε.

Διαβάσματα πολλά λοιπόν. Αλλά μου κάνει καλό γιατί αναγκάζω τον εγκέφαλο μου, που έτσι και αλλιώς υπερλειτουργεί, τον αναγκάζω λοιπόν να απασχολείται με θέματα που τον ενδιαφέρουν και δεν του αφήνω χρόνο να πλήττει, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αργία μήτηρ πάσις κακίας..

Τούτη η ιδέα με το μασάζ μου έφερε πολλές νέες ιδέες και για το μέλλον μου πλέον σκέφτομαι ότι ίσως κάποια στιγμή να αφήσω πίσω τη λογιστική και ίσως να κάνω ένα πτυχίο σε ένα θέμα που μου αρέσει όπως τη ψυχολογία και ίσως κάποτε αντί για ένα βιοποριστικό μεν αλλά βαρετό δε επάγγελμα όπως υπήρξε το δικό μου εδώ και 25 χρόνια, κάνω κάτι άλλο, που να ονομάζεται λειτούργημα, κάτι που θα με γεμίζει, κάτι που θα μου δίνει νόημα και ουσία, κάτι που θα με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω κάτι στην ανθρωπότητα. Ίσως λέω ίσως, τα σκέφτομαι και χαμογελώ και ξέρω ότι είναι όλα όνειρα αλλά γνωρίζοντας με λέω ναι !

Όλοι θα έπρεπε να λέμε ναι και όλοι θα έπρεπε να δίνουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας όχι μόνο να ονειρεύεται αλλά και να διαγράφει μεγάλες, τεράστιες αλλαγές στη ζωή μας. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής , να δικαιούσαι να κάνεις κάτι άλλο όταν βαρεθείς το κάτι άλλο, να δικαιούσαι να έχεις άπειρες επιλογές, να δικαιούσαι να κάνεις κάτι νέο, να γίνεσαι ξανά μαθητής, να γίνεσαι ξανά φοιτητής, να δημιουργείς νέες συνάψεις στον εγκέφαλο σου.

Γιατί ομως όλη αυτή η αλλαγή ξαφνικά; Να σου πω. Σεπτέμβρη του 2022 φεύγει και η δεύτερη μου κόρη για σπουδές και είναι πολύ πιθανό μέχρι τότε να μην έχει επιστρέψει η μεγάλη μου κόρη από το εξωτερικό. Οπότε παίζει πολύ το σενάριο να είμαι εγώ και τα δυο μου σκυλιά στο σπίτι. Όταν πριν μήνες άναψε η σκέψη, σαν την λάμπα πάνω από το κεφάλι του Κύρου Γρανάζη πάνω από το κεφάλι μου, πριν λίγους μήνες, με έπιασε ένας μικρός πανικός όταν σκέφτηκα ότι θα φύγει η Κατερίνα από το σπίτι. Ηταν διαφορετικό όταν έφυγε η Γαβριέλλα, ένα μωρό που πάντα ήμουν μαθημένη να λείπει από το σπίτι, γιατί ήταν πρόσκοπος γιατί πάντα ήταν σε κατασκηνώσεις και ταξίδια, και είναι διαφορετικό να φεύγει η Κατερίνα, ένα μωρό που είμαστε μέρα νύχτα μαζί, και τα τελευταία πέντε και πλέον χρόνια, σε ένα σπίτι, μόνες μας.

Ξέρω το θα κλάψω με μαύρο δάκρυ, κλαίω και τωρα που το σκέφτομαι. Αλλά δεν είναι θέμα αυτό. Το κάθε μωρό θα φύγει να πάει να καταχτήσει τα όνειρα του. να ανοίξει τα φτερά του. Ο ρόλος μας εμάς είναι να τους στηρίξουμε  και να βρούμε τρόπο να γεμίσουμε τα δικά μας κενά όταν ο γονεικός ρόλος διαμορφωθεί, όταν αδειάσει το σπίτι και λείψουν τα πήγαινε έλα στα ιδιαίτερα.

Αντί να κάτσω να κλαίω λοιπόν είπα καλύτερα να πάω εγώ πίσω στα θρανία, να γίνω για λίγο και πάλι φοιτήτρια.

Ίσως να το ονόμαζε κάποιος πώς να καταπολεμήσετε προκαταβολικά το σύνδρομο της άδειας φωλιάς.

Οπωσδήποτε για να μην χαλάσω την όμορφη διάθεση με την οποία ξεκίνησα την μέρα μου την εβδομάδα μου και τον μήνα μου, εμπιστεύομαι ότι όλα θα πάνε καλά και για μένα και  για την επαγγελματική μου και προσωπική μου εξέλιξη

 

Καλό μήνα , καλή αρχή σε όσους ξεκινάνε νέους στόχους and Happy Valentines