19 Γενάρη 2021
Πάνε 38 μέρες να γράψω.. και ημερολογιακά και
οτιδήποτε άλλο. Πέρασε ο Δεκέμβρης,
πέρασαν οι γιορτές, η πρωτοχρονιά, ήρθε ο νέος χρόνος. Ήταν μια διαφορετική παραμονή πρωτοχρονιάς,
όχι μόνο για μένα αλλά και για τον περισσότερο κόσμο. Με μια πανδημία να μας
τρομοκρατεί, με περιοριστικά μέτρα και ο κάθε ένας στο σπίτι του. Την φετινή παραμονή την πέρασα στο σπίτι, μόνη μου, η μεγάλη μου κόρη
έμεινε στην Αθήνα και την μικρή την έστειλα να περάσει την πρωτοχρονιά στο
σπίτι της φίλης της, να μην βαριέται. Κάποια στιγμή γύρισε ο χρόνος και εγώ απλά
συνέχισα να παρακολουθώ αυτό που παρακολουθούσα στην τηλεόραση, έξω ακούγονταν
τα πυροτεχνήματα. Δεν με πείραξε ούτε στενοχωρήθηκα που ήμουν μόνη, ήταν σαν
μια κανονική άλλη βραδιά.
Δεν έβαλα στόχους για το 2021
ούτε ευχήθηκα κάτι. Απλά κάποια μέρα και κάποια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η
λέξη «εμπιστοσύνη» Μέσα στην μαυρίλα του Δεκέμβρη και την θλίψη που ένιωθα εδώ
και μέρες ήρθε αυτή η λέξη σαν φιάλη οξυγόνου να με συνοδεύει μέχρι να βγω από
τον βυθό. «Εμπιστοσύνη»
Εμπιστοσύνη στην ανώτερη σοφία
του σύμπαντος και εμπιστοσύνη στην διαίσθηση μου
Η ζωή μου μπορεί να χαρακτηριστεί
αυτή την περίοδο από μια ακίνητη κίνηση ή μια ενεργή παύση. Προσπάθησα να βάλω ένα πρόγραμμα σε θέματα
στα οποία παλιά δεν έδινα και τόση σημασία. Και πρώτο την υγεία μου. Όχι ότι
δεν με ένοιαζε η υγεία μου αλλά τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνω τις αμελούσα
κάπως, έβαζα πάντα άλλες προτεραιότητες. Τώρα και μετά την επέμβαση του Οκτώβρη
η υγεία μου μπήκε πρώτη στη λίστα με τις προτεραιότητες και πήγα στον γιατρό
μου, πίνω τα συμπληρώματα που μου έγραψε, σίδηρο και γλουκοσαμίνη για τα οστά,
πίνω βιταμίνες για να ενισχύσω το ανοσοποιητικό, έκανα για πρώτη φορά υπέρηχο
μαστού και αρχές του Φλεβάρη θα κάνω για πρώτη φορά μαστογραφία. Και αντιλαμβάνομαι
πλέον ότι είμαι άνω των 40 και πρέπει να με φροντίζω. Άλλαξε και κάτι άλλο στο πώς
βλέπω τον εαυτό μου και ίσως πλέον να με θεωρώ λίγο πιο πολύτιμη ή εύθραυστη ή
άξια για να με έχω σε καλή φυσική κατάσταση. Σκέφτηκα ότι τον τέλος του Ιούλη
του 2021 θα έχω ένα δίπλωμα στο ολιστικό μασάζ και Αύγουστο – Σεπτέμβρη αν όλα
πάνε καλά θα ξεκινήσω μια νέα δουλειά, που θα είναι να ανακουφίζω τα ανθρώπινα
σώματα από τον πόνο τους. Αυτό το βρίσκω
μεγάλη ευθύνη και αν θέλω να το κάνω σωστά θα πρέπει να έχω φροντίσει να έχω
θεραπευτεί πρώτα εγώ και να είμαι σε άριστη φυσική κατάσταση. Το σώμα μου πια
δεν είναι δικό μου να το έχω διαλυμένο, θα είναι ένα «μέσο» προς την θεραπεία
άλλων σωμάτων και σαν μέσο και εργαλείο θα πρέπει να το προσέχω και να το
μεταχειρίζομαι με σεβασμό. Το σώμα μου
πλέον το βλέπω μέσα από μια άλλη οπτική και του οφείλω αυτό που του αξίζει. Την
ίαση ! καλή διατροφή, μία ώρα περπάτημα
τη μέρα, ασκήσεις ευλυγισίας, και προσεχτική ζωή ( σταμάτησα να κουβαλώ
δεκάκιλες γλάστρες και να κάνω παντός είδους μαστορέματα που καταπονούν – έφερα
κηπουρό και καθάρισε τον κήπο κλπ)
Αγαπώ το σπίτι μου περισσότερο. Το
φρόντισα λίγο περισσότερο και αυτό. Εφερα μαστόρους και έκαναν μόνωση την
ταράτσα και δεν μπαίνουν μέσα τα νερά όταν βρέχει. Εκλεισα το δωμάτιο που θα
γίνει το στούντιο του μασσάζ το καλοκαίρι. Αυτό το δωμάτιο άλλαξε πολύ το
σπίτι. Υπάρχει καταρχάς εκείνο το νέο
δωμάτιο με την δική του προοπτική και επίσης μίκρανε το σαλόνι και τώρα το
βρίσκω πιο όμορφο, πριν ήταν ένας μεγάλος και χαοτικός χώρος. Τώρα είναι ζεστό,
άνετο και απολαμβάνω περισσότερο να είμαι εκεί. Το άλλο και θα με πεις χαζή
αλλά θα σου το πω, αγόρασα επιτέλους εκείνη την ηλεκτρική σκούπα που ήθελα από
το καλοκαίρι. Μετά από αρκετές μέρες που έκανα έρευνα και καμιά εικοσαριά
βίντεο με reviews στο youtube πήγα και την πήρα την miele blizzard cads and dogs και
από την μέρα που την έφερα στο σπίτι, μειώθηκε ο χρόνος που θέλω για καθάρισμα,
το χαλί στο σαλόνι καθαρίζεται σε 2-3 λεπτά και απίστευτα ευχαριστημένη. Με αυτές
τις ενέργειες άρχισα πλέον ένα σταθερό σχεδιασμό που θα ολοκληρωθεί το
καλοκαίρι με την ολοκλήρωση του χώρου για το στούντιο μασσάζ, τον χώρο
υποδοχής. Το μόνο που πρέπει να προσέχω είναι εμένα που πάω και χτυπώ παντού
και ειδικά το χέρι μου που το στραμπούληξα σε ένα μήνα τρεις φορές.
«Εμπιστοσύνη» ήταν η λέξη κλειδί
αρχές του 2021 εν μέσω συναισθημάτων θλίψης.
Και ο λόγος που δεν θέλω να συζητώ τις περιόδους θλίψη ούτε μου αρέσουν
τα λόγια παρηγοριάς είναι γιατί κανένας δεν μπορεί να παρηγορήσει κανέναν με
λόγια. Είναι αλήθεια κυνισμός ή η ωμή
αλήθεια. Ο κάθε ένας ζει την δική του ζωή, τον δικό του Γολγοθά ή αγώνα, ο κάθε
ένας την δική του έλλειψη, απώλεια. Πώς μπορώ εγώ ποτέ να καταλάβω κάποιον που
βιώνει κάτι που δεν το βίωσα εγώ. Πώς μπορείς εσύ λοιπόν να καταλάβεις εμένα; εφόσον
δεν έχεις ζήσει τη δική μου ζωή και εφόσον δεν θα μπορέσεις να μπεις μέσα στην
δική μου εμπειρία και να ζήσεις όσα έζησα εγώ τα 44 χρόνια ζωής μου. Όχι δεν
μπορώ να μπω στη θέση σου. Μπορώ να προσπαθήσω να κατανοήσω, ναι, να
συναισθανθώ ναι, αλλά η μόνη έντιμη πράξη και στάση που μπορώ να κρατήσω είναι
να σου πω με απλά λόγια, ναι μπορώ να φτιάξω μια νοερή εικόνα για το πώς
μπορείς να νιώθεις αλλά δεν μπορώ να μπω ποτέ στη θέση σου.
Γι΄αυτό, όταν δεν είμαι καλά αποτραβιέμαι από τους ανθρώπους, σταματώ να γράφω κείμενα και πιάνω τον πόνο μου και κάνω διαπραγματεύσεις μαζί του μέχρι να τον εκλογικεύσω, να τον κατακερματίσω, να τον αφήσω να περάσει, να τον αντέξω να μη με διαλύσει. Δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε κάποιος να μου πει που να μην το έχει σκεφτεί η δική μου λογική.
Και θα σου έκανα την εξής εισήγηση. Όταν έρχεται στην αντίληψη σου ότι κάποιος πονά, πριν σπεύσεις να
δώσεις λόγια παρηγοριάς αναλογίσου δύο πράγματα. Αν πραγματικά θα προσφέρεις
στον άλλο ανακούφιση ή απλά εξυπηρετείς την δική σου ανάγκη που σε κάνει να μην αντέχεις το γεγονός ότι ο άλλος πονάει. Ίσως, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε όλοι, γιατί νιώθουμε σχεδόν ενόχληση όταν κάποιος πονάει ή πενθεί ή
είναι χάλια ψυχολογικά. Ίσως να το θεωρούμε υποσυνείδητα ένα αντικοινωνικό γεγονός και το έχει χρέος η κοινωνία
απλά επαναφέρει τον "άρρωστο" στην κανονική και λειτουργήσιμη του κατάσταση. όμως στην τελική τα συναισθήματα
κάθε ανθρώπου είναι δικά του, η περίοδος ίασης του καθορίζεται από την ίδια την διαδικασία ίασης και η ροή του μέσα από το ποτάμι της ζωής του δεν
σηκώνει παρεμβολές.
Το έχω παρατηρήσει λοιπόν με τους ανθρώπους που όταν κάποιος τους λέει δεν είμαι καλά για τον τάδε λόγο, να το συγκρίνουν με τη δική τους ζωή, που δεν έχει καμιά σχέση με τη δική του και να του απαντούν με γενικές θεωρίες και φιλοσοφικά αποσπάσματα και πνευματιστικές θεωρίες, που δεν προσεγγίζουν ούτε κατά 1% την πραγματικότητα.
Οπότε δύο επιλογές έχει ο συναισθηματικά "πάσχοντας". Να κάθεται να σε πείσει για το ότι υπάρχει αιτιολόγηση για το ότι δεν είναι καλά, δηλαδή να σε κάνει να δεις με τα δικά του μάτια, ή απλά να μην λέει τίποτα. Να μην είναι καλά, και να το ξέρει μόνο ο ίδιος, γιατί οι άλλοι αντιλαμβάνονται ή δεν σέβενται τον λόγο για τον οποίο δεν είναι καλά, και τότε, όχι μόνο δεν θα είναι καλά αλλά καταλήγει ναι είναι και εξοργισμένος, γιατί του στερείς το δικαίωμα στα ίδια του τα συναισθήματα.
Με λίγα λόγια, αν δεν είσαι καλά και υποφέρεις από κάτι το οποίο δεν έχω περάσει ποτέ δεν θα προσπαθήσω να σου παίξω το γιατρό και να σου πω φταίει αυτό και κάνε εκείνο. Πολύ απλά θα δείξω κατανόηση, θα σου πω ναι λυπάμαι που πονείς, αν χρειάζεσαι κάτι είμαι εδώ και πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να νιώσεις καλύτερα. Δεν θα πλάσω απαντήσεις όταν δεν τις έχω.
Έμαθα ακόμα κάτι και το εμπεδώνω
όσο περνάει ο καιρός, η σιωπή είναι
χρυσός.
Και εγώ το έπαιξα μέντορας και
εγώ πήγα να πω φιλοσοφίες και εγώ το έπαιξα ειδήμων Και ούτε ξέρω αν είπα τα
σωστά πράγματα, απλά την ώρα που μιλούσα χάιδευα το εγώ μου ότι ήξερα κάτι
παραπάνω. Τώρα ασκούμαι στη σιωπή, χρειάζομαι και απαιτώ σιωπή απ όλους. Από εμένα θα έχεις επίσης
τον σεβασμό της σιωπής και την έκφραση της αγάπης μέσω της πράξης. Μπορώ να σου
φέρω ένα πιάτο φαί αν είμαι κοντά, μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο να δω αν είσαι
καλά. Μπορώ να τρέξω κοντά σου αν είσαι άρρωστος, να μείνω δίπλα σου μέχρι να
γιάνεις. Μπορώ να κρατήσω το χέρι σου, μπορώ να μείνω κάτσω δίπλα σου και να σε
πάρω αγκαλιά και να κλάψεις όση ώρα θέλεις, μπορώ να σηκωθώ και να φύγω όταν
νιώσεις ότι θέλεις να μείνεις μόνος, χωρίς να ανησυχήσεις ποτέ ότι θα νιώσω ότι
με αγαπάς λιγότερο, μπορώ να σε πάρω μακριά, μπορώ να οδηγήσω και εσύ απλά να
κάθεσαι κοιτώντας έξω από το παράθυρο και να κάνουμε την πιο μεγάλη διαδρομή
χωρίς να ανταλλάξουμε μια κουβέντα. Αλλά ορκίζομαι δεν θα προσποιηθώ ποτέ ότι
καταλαβαίνω πώς νιώθεις και τι αποχρώσεις έχει ο δικός σου πόνος..
Η αγάπη δεν μπορεί να παραχθεί χωρίς να συνοδεύεται από την ταπεινότητα
της γνώσης για τον δικό σου πόνο
της άγνοιας για τον αλλότριο πόνο
και της πρόθεσης μας παρόλα αυτά να συν-υπάρξουμε και ίσως καταφέρνοντας ακόμα και να παράξουμε, παρα-βλέποντας τον πόνο του παρελθόντος και τον πιθανό πόνο του μέλλοντος, κάτι όμορφο στο παρόν.
Για να αγαπηθούμε όμως πρέπει
πρώτα να σωπάσουμε.
Ίσως η σιωπή να είναι η απόλυτη
παραχώρηση σεβασμού στην ανθρώπινη ιδιωτικότητα.
Μαρίνα Σαβεριάδου
