ο Κύκλος βραδιά ραδιοφωνικού θεάτρου στο TREE OF LIFE

https://images.app.goo.gl/EKvq75sHmJoXHtMr8

Μαρίνα μας, σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας το όνειρο σου και μας εμπιστεύτηκες να δημιουργήσουμε μαζί αυτή τη μοναδική εμπειρία για το κοινό!

Απολαύσαμε με τη ψυχή μας το έργο σου και αντιληφθήκαμε όλοι ότι οι εικόνες είναι περιττές, κι οτι αυτές που πλάθει το μυαλό μας είναι οι καλύτερες!

Τι υπέροχο είναι να απολαμβάνει κανείς τη ραδιο-σιωπή με τέτοιους ταλαντούχους ανθρώπους!

Συγχαρητήρια και πάλι από όλους μας στο Tree Of Life Centre.

η θλίψη της θάλασσας

24 07 2020

η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σειρά από απρόσμενα γεγονότα

Και οι άνθρωποι συνταξιδιώτες. Στην πορεία σου είχες μια ανάγκη . Ήθελες όλα τα ρήματα που κατέληγαν σε ω να στρογγύλευαν στις άκρες και να θυμίζουν σ΄αγαπώ. Όταν σου έλεγαν πονώ, πεινώ, θέλω, νομίζω, μπορώ.. εσύ ήθελες καταβάθος να σου λένε σ΄αγαπώ.

αλλά κάποτε οι λέξεις είναι ξύλινα κρόταλα, ποτέ δεν είναι αρκετές, ποτέ δεν είναι αληθινές... είναι μικρά πλαστικά ποτηράκια που σπάνε από το βάρος του καταρράχτη που πέφτει μέσα τους.. 

και εμείς με τα σπασμένα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μας κάνουμε μεταβολή και φεύγουμε δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε πια, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αισθήματα που δεν καταλαβαίνουμε, είμαστε ανήμποροι να περιγράψουμε καιρικές συνθήκες που μεταβάλλονται πιο γρήγορα απ όσο μπορούμε να τις συλλάβει ο ανθρώπινος νους.  Ανήμποροι και παραδομένοι σωπαίνουμε. η ζωή μας προσπερνά. Μεγαλώσαμε όμως και οι προηγούμενες ασθένειες μας άφησαν ένα αισθητηριακό μούδιασμα. Λες και έχουμε ακρωτηριασμένα δάχτυλα και αγγίζουμε αλλά δεν νιώθουμε ούτε ζέστη ούτε κρύο Πόνο ναι αλλά μέχρι εκεί, θλίψη ναι αλλά μέχρι εκεί, απώλεια ναι αλλά όχι απελπισία

Ίσως να είναι η ωριμότητα της μέσης μας ηλικίας.

Ο κύκλος της ζωής, ο πόνος που περνάμε ξυστά δίπλα του και δεν του δίνουμε και πολλή σημασία, έτσι όπως περνάμε δίπλα από ένα αξιοθέατο που έχουμε δει πολλές φορές και δεν μας ενθουσιάζει πια.  Συνηθίσαμε Μαρία. Και δεν μένουμε να κοιτάμε το καράβι που έφυγε από την ακτή χωρίς εμάς.  Το κοιτάμε για λίγο αλλά όχι με δάκρυα στα μάτια και όχι μέχρι να χαθεί από τον ορίζοντα.  Το κοιτάμε για λίγο και μετά γέρνουμε την πλάτη και ξαπλώνουμε στις πέτρες, γιατί ο χρόνος μας τραβάει προς τα πίσω και έχουμε πια γεράσει τόσο που το σώμα πονάει και όταν το σώμα πονάει δεν έχεις περιθώριο να πονέσεις για κάτι άλλο. 

*Ίσως γι αυτό να γερνάμε ίσως γι αυτό να ξηλώνεται σιγά σιγά αυτή η μηχανή που μας κουβαλά.  Γιατί ξέρεις το πάρτυ τελειώνει. Και εκείνοι που πειράζονται είναι εκείνοι που φεύγουν όσο το πάρτυ είναι στα χάι του, όσο ο κόσμος χορεύει και παίζει η μουσικά. Όταν όμως το πάρτυ έχει τελειώσει, όταν έχει πάψει η μουσική και σταματήσει ο χορός,  ξέρει ο καθένας ότι ήρθε η ώρα να πάει σπίτι του. Ούτε παραπονιέται ούτε κλαίει.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε .. λίγο πιο πριν αλλά λίγο πιο συνειδητοποιημένοι. *

Το καράβι χάνεται στον ορίζονται και εμείς, κάτι από κούραση, κάτι που κουράστηκε το κεφάλι μας να κοιτάζει σε μία ευθεία, αρνηθήκαμε να του χαρίσουμε το τελευταίο μας βλέμμα και το  καταπίνει ο ορίζοντας χωρίς να το κλαίνε κανένα ζευγάρι μάτια.

Σαν τα παιδιά που κάνουν την μεγάλη τους φιγούρα και λένε μαμά δες με αλλά η μαμά ποτέ δεν κοιτάζει την κατάλληλη στιγμή.

Γέρνω πίσω και ξαπλώνω με την πλάτη στον ουρανό, γύρω στις οκτώ το βράδυ ο ήλιος δύει πίσω από τα βουνά και η θάλασσα έχει κάτι παράξενα χρώματα. 

Θυμήθηκα την ιστορία σε ένα από τα βιβλία του Μπουκάι με τον μοναχό. Θα σου την πω γιατί ήταν πολύ ωραία ιστορία.  Ο μοναχός λοιπόν ζούσε σε μια περιοχή της Κίνας έρημος και μόνος στο καλύβι του. Μια μέρα ήρθαν αυλικοί και του χτύπησαν την πόρτα και του είπαν ότι η κόρη του βασιλιά γέννησε ένα παιδί. Είπε ότι ο πατέρας του παιδιού ήταν ο μοναχός. Και αφού εκείνη είπε ότι ο πατέρας του παιδιού ήταν ο μοναχός, αποφασίστηκε να φέρουν το βρέφος στον πατέρα του, τον μοναχό για να το μεγαλώσει.  Ο υπηρέτης άπλωσε τα χέρια του και παρέδωσε το βρέφος στον μοναχό. Ο μοναχός δεν ήταν ο πατέρας του παιδιού, ούτε είχε δει ποτέ στη ζωή του την κόρη του βασιλιά. Όμως η απάντηση του ήταν. Αφού έτσι λέτε ότι είναι, έτσι είναι. Παράλαβε το βρέφος. Τα χρόνια πέρασαν και το παιδί μεγάλωνε μαζί με τον μοναχό. Τα χρόνια πέρασαν και μια μέρα ξαναχτύπησε ο πόρτα. Ήταν ο υπηρέτης του βασιλιά. Ο μοναχός άνοιξε την πόρτα. Ο υπηρέτης είπε ότι η κόρη του βασιλιά, είχε πει ψέματα, και ότι πατέρας του παιδιού ήταν κάποιος άλλος και όχι ο μοναχός. Ο μοναχός έπρεπε να δώσει πίσω το παιδί και να το παραδώσουν στον πραγματικό του πατέρα. Ο μοναχός απλά είπε : Αφού έτσι νομίζετε, έτσι είναι ! και παρέδωσε το παιδί.

Και η ζωή μας κάπως έτσι είναι. Μας χρεώνεται ένας δρόμος, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση και σαν το παιδί που μας το παραδίνουν αναλαμβάνουμε το έργο μας. Χωρίς οδηγίες, χωρίς όρους, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς το δικαίωμα να αρνηθούμε και να ζητήσουμε κάτι άλλο. Η μόνη μας ευθύνη είναι να αποδεχτούμε αυτό που μας ανατίθεται και να το φέρουμε εις πέρας όσο καλύτερα μπορούμε. Η μόνη μας ευθύνη, είναι τη ζωή μας όπως μας εδόθη, με τα ραγισμένα μας θεμέλια και τα τσακισμένα μας πρότυπα να την ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και το σώμα μας να γίνει το οικοδόμημα που θα αντέξει να ζήσουν κάτω από τη στέγη του άλλοι άνθρωποι και άλλες ψυχές, με την ασφάλεια ότι δεν θα διαλυθούμε επάνω τους.  Σταθερά χέρια που θα κρατάνε γερά, όσο και αν το έδαφος από κάτω μας τρέμει.

Υπήρχε μια βαθιά θλίψη μέσα στην θάλασσα τις τελευταίες μέρες. Είναι μια θλίψη ανεξήγητη, υπόκωφη, σιωπηλή. Είναι τα σελάχια που πάνε και κρύβονται στην λευκή άμμο και ξυπνούν την κοιμισμένη άμμο που είχε αιώνες να αγγίξει κάποιος επάνω της.  Η άμμος νιώθει θλίψη,  νιώθει το δέος και τη συγκίνηση του πώς είναι να σε αγγίζει κάτι ζωντανό και την ίδια στιγμή τον πόνο των αιώνων που πέρασαν χωρίς άγγιγμα, και τον πόνο των αιώνων του μέλλοντα.  Υπάρχει μια θλίψη εξακολουθητική. Όχι όμως δυστυχία ούτε απελπισία. Είναι η θλίψη της μάνας που μόλις γέννησε και εκεί που βρισκόταν το παιδί της μέσα στα σπλάχνα της τώρα βρίσκεται ένα κενό. Είναι η μετα ερώτια θλίψη της γυναίκας, όταν ο άντρας αποτραβιέται από μέσα της και ξαναμένει το σώμα της κενό. Εκεί που βρισκόταν εκείνος, ξαπλωμένος ολόκληρος επάνω της , εκείνη την ιερή στιγμή της ένωσης. Είναι επώδυνη η στιγμή του αποχωρισμού, επώδυνη η στιγμή που ξαναμένουν τα κύτταρα σου γυμνά. Η θλίψη των εραστών, όταν θέλουν να κοιμηθούν αγκαλιασμένοι, αλλά ξέρουν ότι , κάποια στιγμή θα έρθει ο ύπνος, αναπόφευκτα να τους χωρίσει, όταν κάποια στιγμή γυρίσει ο καθένας στην δική του πλευρά.  Εκτός, αν, ξυπνήσει εκείνος πρώτος και φροντίσει τη στιγμή που θα ξυπνήσει εκείνη, ήδη τα σώματα τους να είναι αγκαλιασμένα και πάλι ενωμένα.  «Καλημέρα» Είναι η θλίψη της επιστροφής από ένα ωραίο ταξίδι, είναι η θλίψη της επαναφοράς στην πραγματικότητα, από τελειώνει μια άλλη πραγματικότητα , που έμοιαζε με όνειρο. 

Η θλίψη γεννιέται τη στιγμή που γεννιέται μέσα σου ένας άλλος άνθρωπος, τη στιγμή που η μνήμη σου αρχίζει να κατασκευάζει ολόκληρα κομμάτια του μέσα σου, τη στιγμή που τα μάτια σου σταματούν να κοιτούν το άγνωστο συνοφρυωμένα και με απορία και υπάρχει η γνώση εκεί που υπήρχε η απορία, υπάρχει το οικείο εκεί που υπήρχε το άγνωστο, υπάρχει η εκπλήρωση εκεί που υπήρχε η ελπίδα.  Λίγο πριν γεννηθεί η αγάπη υπάρχει μια μεγάλη δόση οδύνης,  πριν από κάθε μεγάλη γέννα, μια μεγάλη μάχη πριν την τελική παράδοση.

Ο μοναχός παρέλαβε ένα παιδί που δεν ήταν ποτέ δικό του. Παρόλα αυτά το υιοθέτησε.

Δεν ξέρω πόσο το αγάπησε και πόσο συνδέθηκε μαζί του όσα χρόνια το μεγάλωσε. Όταν ήρθε η ώρα να το αφήσει να φύγει δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να το κρατήσει περισσότερο. Πόσο πόνεσε δεν ξέρω. Το παιδί έπρεπε να πάει στον πραγματικό του πατέρα. Υποθέτω… ότι σαν τον μοναχό, αδιαπραγμάτευτα αγαπούμε εκείνο που μας δωρίζεται και για όσο χρονικό διάστημα μας παραχωρείται, εστω και αν δεν ήταν δικό μας εξαρχής, έστω και αν κάποτε μας το πάρουν πίσω.

 

 

 

 

 

 

 

 

το Σήμερα και το τετράποδο της σχέσης

Όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια διαπιστώνω ότι αρκετοί άνθρωποι παραμένουν μόνοι όχι γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω αλλά γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ και ακόμα και αν θέλουν το ίδιο πράγμα δηλαδή να έχουν μια "σχέση" φιλική ή συντροφική δυσκολεύονται να το παράξουν γιατί όταν δημιουργούν τα πρώτα εμπόδια απλά τρέπονται σε φυγή και τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει μάστιγα γιατί υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού ότι σύντομα θα βρεις κάποιον άλλο και δύσκολα δεσμεύεσαι να επενδύσεις χρόνο σε μια υφιστάμενη σχέση και να μην τα παρατήσεις. Αλλά η ανθρώπινη σχέση όπως και κάθε άλλη επένδυση θέλει χρόνο για να αποδώσει. Το πιο κάτω άρθρο το έγραψα το 2020 και δεν το έχω δημοσιεύσει ξανά στο φεισμπουκ. Μιλά για αυτό ακριβώς το θέμα της επικοινωνίας και το πώς δύο άνθρωποι ξεκινάνε από το μηδέν για να πάνε στο μαζί. 

20 07 2020

Ο Μπουκάι λέει ότι για να πετύχει μια ουσιαστική και στενή σχέση χρειάζονται τρία πράγματα, το παρομοιάζει με ένα τριπόδι Αγάπη – Έλξη -  Εμπιστοσύνη

Αυτό όμως είναι το δεύτερο βήμα το να πετύχει.. πριν πετύχει κάτι όμως πρέπει περάσεις μια άλλη διαδικασία, ή προετοιμασία, μια άλλη οδός, που μεσολαβεί από τη στιγμή που δύο άνθρωποι , που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άγνωστοι, συναντιούνται για πρώτη φορά (και όταν λέω συναντιούνται δεν εννοώ μιλούν με μηνύματα ή με τηλεφωνήματα, συναντιούνται πρόσωπο με πρόσωπο και έχουν μια πραγματική κατ ιδίαν συνάντηση), μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν ότι θέλουν να εμπλακούν σε κάτι που ονομάζεται «σχέση»  Πριν αποφασίσεις αν θα "επενδύσεις" μετράς ή θα έπρεπε να μετρήσεις τις παραμέτρους και τα δεδομένα. Και μετά να προχωρήσεις στη απόφαση μπαίνω σε μια «σχέση»

Και αυτό δεν είναι τριπόδι είναι ένα τετράποδο

Ένα τετράποδο που συνιστάται από τα τέσσερα πιο κάτω πόδια

Πνευματική επικοινωνία, συναισθηματική επικοινωνία, σωματική επικοινωνία και το τελευταίο και σημαντικότερο κοινή πρόθεση και από τους δύο για να μπουν στη σχέση αλλά και πρακτική δυνατότητα στο να υπάρξει σχέση. 

«Επικοινωνία ανταλλαγή απόψεων, συναισθημάτων, ιδεών, σκέψεων μεταξύ δύο ή περισσότερων προσώπων»

για να επικοινωνήσεις με τον άλλο λοιπόν πρέπει πρώτα να κάνεις μια σημαντική δουλειά με τον εαυτό σου, να αποβάλεις όσες αποσκευές κουβαλάς, να θεραπεύσεις τα τραύματα σου και να μην έχεις απωθημένα που θα τα ξεσπάσεις με την πρώτη ευκαιρία στον άλλο. Επίσης να είσαι ξεκάθαρος στο τι θέλεις από τον άλλο, η οποία σχέση στους καιρούς μας μπορεί να κυμανθεί από μια μόνο σωματική επαφή μέχρι σε  μια σχέση που θα οδηγήσει σε παιδιά και γάμο. Ας είμαστε ειλικρινείς λοιπόν στα θέλω μας και να μην αφήνουμε ερωτήματα να αιωρούνται και να δίνουμε λανθασμένες εντυπώσεις για τα θέλω μας. Γιατί πολύ συχνά ο ένας θέλει σοβαρή σχέση και ο άλλος δε θέλει αλλά το συζητούν με χρονοκαθυστέρηση και μετά το σεξ και καταλήγουμε με άτομα πληγωμένα, άτομα που πολύ απλά δεν είχαν την ευθαρσία να βάλουν τα όρια τους από την αρχή. 

Οπότε ας θεωρήσουμε ότι μιλούμε για δύο άτομα που θέλουν μια σοβαρή σχέση. 

So… το πρώτο ποδαράκι είναι το πρώτο στο τσεκ λιστ 

Πνευματική επικοινωνία ή iq compatibility 

η με απλά λόγια μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε πάνω κάτω κοινό έδαφος και θέματα για να συζητήσουμε, γελάμε με τα ίδια αστεία , δεν θεωρεί ο ένας τον άλλο κατώτερο ούτε του μιλά υποτιμητικά, συγκαταβατικά. Επικοινωνώντας με αυτόν τον άνθρωπο τον θεωρείς ίσο και δεν έχεις ανάγκη ούτε να μιλήσεις με πιο απλά λόγια γιατί νιώθεις ότι δε θα καταλάβει αυτά που θα πεις, αλλά ούτε και ότι πρέπει φεύγοντας από το ραντεβού να πάς να ανοίξεις εγκυκλοπαίδεια γιατί δεν κατάλαβες λέξη από αυτά που σου είπε. Υπάρχει η  άνεση να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεσαι ελεύθερα, αβίαστα και χωρίς προσποίηση.

Το δεύτερο ποδαράκι είναι αυτό που ονομάζεται συναισθηματική επικοινωνία.  

Και ακολουθεί το πρώτο γιατί μπορεί κάλλιστα  να έχεις μια πολύ καλή πνευματική επικοινωνία με κάποιον, να μιλάτε κάλλιστα την ίδια γλώσσα και να συζητάτε για ώρες περί ανέμων και υδάτων αλλά συναισθηματικά να μην υπάρχει σύγκλιση και να υπάρχει ένα μεγάλο τείχος που να μην αφήνει την επικοινωνία να προχωρήσει. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κινητές εγκυκλοπαίδειες και χαίρεσαι να μιλάς μαζί τους αλλά όταν η έρθει η ώρα να μιλήσουν για τα συναισθήματα τους πέφτει ο διακόπτης και μπλοκάρουν.  
Συναισθηματική επικοινωνία είναι να είσαι σε θέση να αισθανθείς τα συναισθήματα του άλλου και να είσαι σε θέση να ανταποκριθείς σε αυτά είτε τα εκφράσει με λόγια είτε όχι. Το να είσαι σε θέση να αφουγκραστείς τη λύπη, την δυσαρέσκεια, τον πόνο, την απογοήτευση του, τη χαρά, τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία του. Και κάθε ενδιάμεση απόχρωση. 

Για να επικοινωνείς καλά συναισθηματικά πρέπει εσύ ο ίδιος να έχεις ωριμάσει συναισθηματικά, εσύ ο ίδιος να είσαι σε θέση να γνωρίζεις καλά τα δικά σου συναισθήματα, να τα μεταφράζεις, να τα ξεχωρίζεις και να γνωρίζεις την πηγή τους. Η συναισθηματική επικοινωνία χρειάζεται μερικές φορές να μιλήσουμε, να εκτεθούμε, να πούμε ίσως πράγματα που μας πονούν, ίσως πράγματα που θα πονέσουν, αλλά αν δεν καταφέρουμε να έχουμε μια καλή συναισθηματική επικοινωνία, δεν θα υπάρξει ποτέ ουσιαστική και ευεργετική σχέση. Γιατί ο σκοπός μιας σχέσης στο τέλος της ημέρας δεν είναι απλά να έχουμε ένα άνθρωπο με τον οποίο θα κάνουμε καλό σεξ και θα περνάμε όμορφες στιγμές, ο βαθύτερος σκοπός της σχέσης είναι να μας ανακουφίσει από τον υπαρξιακό μας μηδενισμό και να μας θωρακίσει στις δυσκολίες της ζωής. Άλλο το φλερτ και η ψιλοκουβέντα και άλλο έχω έναν άνθρωπο, σύντροφο και σύμμαχο σε ότι ξημερώνει. Αν δεν επιτευχθεί η συναισθηματική επικοινωνία, οι δύο άνθρωποι μπορει να κάνουν καλό σεξ και να περνούν όμορφα αλλά αν δεν νιώσουν ότι με τον σύντροφο τους μπορούν να μιλήσουν για τα πάντα, να ανοιχτούν, βαθιά μέσα τους θα νιώθουν κενό και μοναξιά. δεν θα υπάρχει ουσιαστική σύνδεση.

Το τρίτο ποδαράκι είναι η σωματική επικοινωνία, το σεξ,  ή αλλιώς έρωτας, η αλλιώς συνουσία. 

Εκεί θα φτάσεις άμα έχεις τα πιο πάνω και εκεί είναι που ή θα δέσει το γλυκό ή θα ξηλωθούν όλα. Εκτός αν δεν είσαι ον σεξουαλικά ενεργό και δεν το έχεις σε προτεραιότητα οπότε προχωράς. Με μια διαφορά όμως. Αν με έναν άνθρωπο τα βρεις στο ερωτικό και το ερωτικό για σένα είναι το πιο σημαντικό, τότε αυτό υποβοηθά στο να γίνει ευκολότερη και η λεκτική και η συναισθηματική επικοινωνία. 

Σημειώνω κάπου εδώ το εξής. Για να υπάρχει καλή ερωτική επικοινωνία καμιά φορά χρειάζεται και η συμμετοχή της λεκτικής επικοινωνίας. Χρειάζεται να μιλήσεις, να εξηγήσεις, να πεις τι σου αρέσει και τι θέλεις. Αν είσαι γυναίκα προς Θεού ( αν και δεν πολυκολλά ο Θεός στο θέμα) ενιγουει, μην προσποιηθείς οργασμό. Αυτό το συγκεκριμένο δεν ξέρω τι σημαίνει, αν και έχω διαβάσει και ακούσει ό,τι κάποιες «προσποιούνται» οργασμό. Πώς στο καλό μπορείς να προσποιηθείς ότι έχεις οργασμό. Δεν έχω ιδέα. Οπωσδήποτε, εγώ είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχει λόγος προσποιείσαι ούτε για αυτό ούτε για τίποτε. 

Αν δεν είχες οργασμό και ερωτηθείς πολύ απλά πες την αλήθεια και συζήτα το. Γιατί με το να προσποιείσαι επιβραβεύεις και συντηρείς μια λάθος οδό που ακολουθεί ένας άντρας, που μάντης δεν είναι, απλά κάνει ότι μπορεί και ότι ξέρει. Το ψέμα το λες και στην προσποίηση καταλήγεις επειδή είναι ένας επιπλέον κόπος που δεν αξίζεις να κάνει ένας άντρας για σένα; Επειδή δεν έμαθες να έχεις οργασμό; Επειδή ντρέπεσαι να πεις τι θέλεις; Επειδή το να μην έχεις οργασμό και να το πεις είναι κάτι κακό; Επειδή εκείνος είναι άθλιος στο κρεβάτι αλλά επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνη σου δεν λες τίποτε για να μεν χάσεις το κελεπούρι; Ότι και αν είναι έχε υπόψη ότι κάθε γυναίκα αξίζει την ερωτική ικανοποίηση, και επίσης αξίζει να είναι με κάποιον που ενδιαφέρεται και φροντίζει για την ερωτική της ικανοποίηση και αν είσαι με κάποιον που ενδιαφέρεται, φρόντισε και εσύ το δικό σου μέρος ευθύνης.  it takes two.  Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν σωματικά με το σεξ για χιλιάδες χρόνια πριν εφεύρουν τις λέξεις. Η σωματική είναι η πιο ειλικρινής, άμεση και η μόνη επικοινωνία στην οποία δεν μπορείς να προσποιηθείς,  να ξεγελάσεις, (τουλάχιστον όχι κάποιον που καταλαβαίνει) να παραπλανήσεις και να δείξεις οτιδήποτε άλλο από εκείνο που αισθάνεσαι. 

Για μένα τα λόγια είναι μηδαμινά μπροστά στην ενέργεια που ανταλλάζεται την στιγμή της ένωσης δύο ανθρώπων και κανένα λεκτικό «σε θέλω» δεν πλησιάζει τη δύναμη του πόθου και της επιθυμίας. Καλή ερωτική επικοινωνία δεν σημαίνει περνώ εκπαίδευση και κάθομαι εξετάσεις για τις ερωτογενείς ζώνες. Καλή ερωτική επικοινωνία σημαίνει μια σχέση που κτίζεται, και αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων, ένα βήμα τη φορά, ένα άγγιγμα τη φορά, σαν μυστική εξερεύνηση και ιχνηλάτηση. Η ερωτική επικοινωνία γίνεται καλύτερη όσο όσο περνά ο χρόνος, όσο το ζευγάρι συνδέεται συναισθηματικά, όσο περισσότερο νιώθουν άνεση και σιγουριά, όσο αφήνονται χωρίς ντροπή, αναστολές και ανασφάλειες. Η ερωτική επικοινωνία είναι εκείνη που θα κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί όταν τα άλλα όλα ξεθωριάσουν, όταν εισβάλει η δύναμη της ρουτίνας και της καθημερινότητας, όταν πουν όλα όσα ξέρουν, όταν στερέψουν τα νέα. ο Έρωτας και η ηδονή είναι εκείνα που θα έλξουν τους δύο ανθρώπους για να βρεθούν και πάλι μαζί. Η ερωτική επικοινωνία είναι η πρώτη και σημαντικότερη ένδειξη ότι δύο άνθρωποι είναι καλά μαζί ή όχι.  

Και φτάνουμε στο τέταρτο ποδαράκι που ονομάζεται πρόθεση. 

Γιατί μπορεί να έχουμε όλα τα πιο πάνω αλλά ο άνθρωπος να μην ξέρει τι θέλει και ενώ μπορεί να μιλάς για ώρες, να τα βρίσκεις πολύ καλά και στο ερωτικό και παντού, ο μεν ή η δε να μην ξέρει τι θέλει και ενώ εσύ πιστεύεις ότι κάτι πάει να γίνει,  την επόμενη ημερα νιώθεις ξεκρέμμαστος και πνίγεσαι στις ανασφάλειες γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Υπάρχει η μαγεία αλλά δεν υπάρχει σταθερότητα συνέπεια και συνοχή.  Υπάρχει παρουσία που συνοδεύεται από μεγάλες απουσίες, και την προσδοκία την σκοτώνουν τα ερωτηματικά. Άνθρωποι οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούργησαν, απαρνιούνται να ανταποδώσουν συναισθήματα που οι ίδιοι προκάλεσαν στον άλλο. Ο όποιος άλλο κάποια στιγμή θα αποχωρήσει. Η μαγεία από μόνη της δεν θα σώσει. Ο άνθρωπος δεν είναι χρυσόψαρο θέλει να ξέρει τις προθέσεις , όποιες και αν είναι αυτές, για να διαμορφώσει αναλόγως τις δικές του. 
Η μαγιά λοιπόν είναι να ξέρω τι θέλω, να είμαι ξεκάθαρος στο τι θέλω και να είναι ξεκάθαρο και στον άλλο. Να είμαστε σίγουροι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι θέλουμε και οι δύο το ίδιο. Και εφόσον γίνει ξεκάθαρο και αυτός ο άνθρωπος σου κάνει και σε φτιάχνει και τον επιλέγεις τότε ναι μιλάμε για κάτι πολύ όμορφο που ονομάζεται «σχέση» Για να «σχετιστείς» με έναν άλλο άνθρωπο χρειάζεται πάνω από όλα μια καλή σχέση με τον εαυτό σου, χρειάζεται να παλέψεις με τις δικές σου ανασφάλειες, να αφήσεις στην άκρη τους φόβους και να ξεκινάς από το μηδέν. Χρειάζεται να δώσεις τέλος μια μάχη με τα παιχνίδια του μυαλού, με όλους τους φόβους που γεννιούνται την ώρα που γεννιέται η χαρά και η προσμονή. Να αφήσεις τα εφιαλτικά σενάρια, όλα τα μήπως, αν, και μπας και να μάθεις στον εαυτό σου, να του επιβάλεις να μάθει να ζει το τώρα, με αυτόν τον άνθρωπο, στις παρούσες συνθήκες.  Γιατί το λέω αυτό . Μεγαλώσαμε με αρχαίους Ελληνικούς μύθους που έλεγαν ότι κάθε φορά που ένας θνητός ήταν ευτυχισμένος διέπραττε Ύβρη απέναντι στους Θεούς και τότε εκείνοι τον τιμωρούσαν. Και μέσα μας κάθε φορά που ζούμε μια μεγάλη χαρά, υπάρχει μια σκιά, ότι κάτι θα γίνει και θα μας αφαιρεθεί το δώρο αυτό, ότι τη σημερινή χαρά θα ακολουθήσει μια αυριανή καταστροφή, ότι στην τελική δεν το αξίζουμε και όλα όσα μας φύτεψαν στο μυαλό και στη συνείδηση μας. Και αυτό συμβαίνει και όταν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο και νιώθουμε όμορφα. Αρχίζει το μυαλό μας να μας δηλητηριάζει.  Είναι μια διαδικασία, μια άμυνα ίσως το οργανισμού, μια ζυγαριά που προσπαθεί να εξισορροπήσει ματαιώνοντας μια σημερινή χαρά που μας δίνεται, να τερματίζουμε πρόωρα μια νέα χαρά που κυοφορείται, θεωρώντας ότι θα μας απαλλάξει από μια μελλοντική απώλεια που θα επακολουθήσει, γιατί είμαστε ανάξιοι και δεν θα αντεπεξέλθουμε. Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις αν θα πάρεις το ρίσκο.. να ζήσεις το σήμερα όποιο και αν είναι το αύριο.

 Η ευτυχία δεν είναι ύβρη. Η ευτυχία είναι να σταματάς το μυαλό σου ακριβώς στο σήμερα. Αύριο, στην ουσία δεν υπάρχει αύριο, και έστω και αν ξημερώσει το αύριο με όλα εκείνα που θα φέρει ίσως να μην υπάρχω εγώ… οπότε για ποιο πράγμα ανησυχώ;  Ένα ξέρω και ένα έχω να σου πω. Σήμερα νιώθω .. ότι αξίζω να ζήσω το σήμερα !!