Γερασμένοι πλάτανοι

Δεν ξέρω ποιους απόψε να θρηνησω
Τους γερασμένους πλατανους
που τον κούφιο τους κορμό
της δύσης το πρώτο φύσημα στα δύο θα τσακίσει
Ή τα νεαρο βλαστάρι που
Σ έρημο χώμα χωρίς νερο ξεραινεται
Κι έτσι αφυδατωμενο και αχρωμο
δεν μελλει να καρπισει

Πλατανε μου κι αν γυρεις
Θα χεις να λες πως πρόλαβες να ζήσεις
Μα το ακαρπο τι να χει από το τιποτα να θυμάται
Ούτε ηλιο να στρέψει το βλέμμα
Ούτε αγέρι να χαϊδέψει τα φύλλα
Ούτε μια μέλισσα την γύρη να τρυγησει
Ούτε μια στάλα βροχής τις ρίζες να ποτίσει
Εσύ πρόλαβες κι όλο απλώνεις τις ρίζες σου βαθύτερα γιατί θες το τέλος να αργήσει
Ενώ το βλαστάρι στην έρημο
Απο το παράδοξο της μοίρας παιχνίδι
Ούτε που πρόλαβε και ούτε που προσμένει
Μόνο καρτερικά υπομενει
Το βάρος της γνώσης της ανεκπληρωτης του φύσης
Το τέλος ενός κύκλου που δεν αξιώθηκε να κανει
Την κατάρα να πεθαίνει ζωντανό
Και ίσως απόψε πιότερο να θρηνησω
Όχι για σένα που ζεις και γερνας και θέλεις λίγο ακόμα να ζησεις
Μα για εκείνο το νεκροζωντανο που τ καρτερα τον θάνατο να ρθει σαν λυτρωτης

ΜΣ

Είμαι

Είμαι ο ξυλουργός που στήνει τη σκηνή

είμαι η μοδίστρα που ράβει τη στολή

είμαι η μπαλαρίνα που δίνει τη ψυχή της σε κάθε παράσταση

είμαι ο θάνατος είμαι και η ανάσταση


Είμαι ο θεατής που θα με χειροκροτήσει

Είμαι η φωνή που όταν διστάζω θα με πείσει

Είμαι το "μπράβο" μου είμαι και το χαστούκι

είμαι του νεκρού στρατιώτη το σώμα στο σημαιοστολισμένο σεντούκι


Είμαι το αίμα που γίνεται αυλάκι

Είμαι η θάλασσα του ωκεανού του αλάτι

Είμαι το χέρι που τρυφερά θα σε αγγίζει

Είμαι το λουλούδι που μέσα στα ερείπια ανθίζει