θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή να με ρωτούν "ποιον αγαπάς περισσότερο την μαμά ή τον παπά" και ήταν η χειρότερη ερώτηση που μπορούσε να κάνει κάποιος άνθρωπος σε ένα παιδί.
επί την ευκαιρία σκέφτηκα ακόμα μια φορά κάποια πράγματα που με χαλούν σαν άνθρωπο και με κάνουν να ντρέπομαι κάποιες φορές να λέω πως είμαι κυπραία.
ότι οι κύπριοι αγαπούν τα παιδιά τους το ξέρουμε. από τη στιγμή που θα μείνει έγκυος η κυπραία θα πάει στις καλύτερες κλινικές, θα ετοιμάσει με ευλάβεια το παιδικό δωμάτιο και θα αγοράσει το πιο εργοδυναμικό καρότσι που υπάρχει στην αγορά. ρούχα απο τα πιο ακριβά και πάει λέγοντας. Θα στείλει το παιδί στο πιο High class νηπιαγωγείο, θα το σπουδάσει με δεκατρία δάνεια, θα του αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, θα κόψει το λαιμό της να του παίρνει το καλύτερο φαί ΑΝ πάει στρατό. θα περάσει από χίλια κόσκινα τη νύφη ή το γαμπρό και θα συνεισφέρει στο κτίσιμο του σπιτιού για να είναι σίγουρη ότι θα τους το φακκούν ώς που ζιουν. Εννοείται ότι θα θέλουν και το όνομα του εγγονιού.
υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που βλέπω και ΝΕΥΡΙΑΖΩ
νευριάζω να βλέπω την μάνα και τον πατέρα στο αυτοκίνητο μπροστά δεμένους με τις ζώνες και το μωρό να περιφέρεται μπρος πίσω δεξιά αριστερά σαν την σβούρα.
νευριάζω να βλέπω τα μωρά μέσα στο σπίτι και να καπνίζουν οι πάντες αλλά είναι οκ γιατί είναι ανοιχτά τα παράθυρα . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ
νευριάζω να θωρώ το κάθε μωρό που 3 χρονών και κάτι να κρατά κινητό, ή ds ή άλλο τα λένε αλλά να μεν ξέρει να ανοίξει ένα βιβλίο
και τέλος νευριάζω να ακούω να λένε σε ένα μωρό τέλειωνε πριν σε σπάσω στο ξύλο. Υπαρχουν και καλύτερα επιχειρήματα.
οι πρωτινοί ελέγαν το σκυλί και το παιδί όπως το μάθεις κάποια στιγμή όταν το παιδί θα μεγαλώσει θα το ακούσεις να λεει στο γονιό τέλειωνε πριν σε σπάσω στο ξύλο.....
ένας κυπραίος γονιός σπάνια ζητά από το παιδί του συγνώμη, εστω και αν έσφαλε.
υπάρχει και η αγάπη, η αγκαλιά, το φιλί, η συγνώμη, η μνήμη, να θυμόμαστε ότι ήμασταν και εμείς κάποτε στη θέση τους, ήμασταν εμείς χαμηλά και κοιτάζαμε προς τα πάνω... τι περιμέναμε τότε;
επί την ευκαιρία σκέφτηκα ακόμα μια φορά κάποια πράγματα που με χαλούν σαν άνθρωπο και με κάνουν να ντρέπομαι κάποιες φορές να λέω πως είμαι κυπραία.
ότι οι κύπριοι αγαπούν τα παιδιά τους το ξέρουμε. από τη στιγμή που θα μείνει έγκυος η κυπραία θα πάει στις καλύτερες κλινικές, θα ετοιμάσει με ευλάβεια το παιδικό δωμάτιο και θα αγοράσει το πιο εργοδυναμικό καρότσι που υπάρχει στην αγορά. ρούχα απο τα πιο ακριβά και πάει λέγοντας. Θα στείλει το παιδί στο πιο High class νηπιαγωγείο, θα το σπουδάσει με δεκατρία δάνεια, θα του αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, θα κόψει το λαιμό της να του παίρνει το καλύτερο φαί ΑΝ πάει στρατό. θα περάσει από χίλια κόσκινα τη νύφη ή το γαμπρό και θα συνεισφέρει στο κτίσιμο του σπιτιού για να είναι σίγουρη ότι θα τους το φακκούν ώς που ζιουν. Εννοείται ότι θα θέλουν και το όνομα του εγγονιού.
υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που βλέπω και ΝΕΥΡΙΑΖΩ
νευριάζω να βλέπω την μάνα και τον πατέρα στο αυτοκίνητο μπροστά δεμένους με τις ζώνες και το μωρό να περιφέρεται μπρος πίσω δεξιά αριστερά σαν την σβούρα.
νευριάζω να βλέπω τα μωρά μέσα στο σπίτι και να καπνίζουν οι πάντες αλλά είναι οκ γιατί είναι ανοιχτά τα παράθυρα . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ
νευριάζω να θωρώ το κάθε μωρό που 3 χρονών και κάτι να κρατά κινητό, ή ds ή άλλο τα λένε αλλά να μεν ξέρει να ανοίξει ένα βιβλίο
και τέλος νευριάζω να ακούω να λένε σε ένα μωρό τέλειωνε πριν σε σπάσω στο ξύλο. Υπαρχουν και καλύτερα επιχειρήματα.
οι πρωτινοί ελέγαν το σκυλί και το παιδί όπως το μάθεις κάποια στιγμή όταν το παιδί θα μεγαλώσει θα το ακούσεις να λεει στο γονιό τέλειωνε πριν σε σπάσω στο ξύλο.....
ένας κυπραίος γονιός σπάνια ζητά από το παιδί του συγνώμη, εστω και αν έσφαλε.
υπάρχει και η αγάπη, η αγκαλιά, το φιλί, η συγνώμη, η μνήμη, να θυμόμαστε ότι ήμασταν και εμείς κάποτε στη θέση τους, ήμασταν εμείς χαμηλά και κοιτάζαμε προς τα πάνω... τι περιμέναμε τότε;
