χωρις εμπνευση ....

Σ’ είχα σχεδόν ζωγραφίσει, σε ένα καμβά, με έντονα χρώματα και άρχισες να μου μοιάζεις . Μα φοβήθηκα μην σε συνηθίσω και τράβηξα τον εαυτό μου μακριά απ τη σκέψη σου όπως τραβάνε ένα μισοκοιμισμένο βρέφος από το στήθος της μάνας και εκείνο ακόμα ανοιγοκλείνει το στόμα του ψάχνοντας το γάλα. Φοβήθηκα μην σε θελήσω και τράβηξα τον ψυχή μου μακριά από τη δική σου γιατί έμοιαζαν τόσο πολύ οι ψυχές μας που σε λίγο δε θα ξεχώριζα ποια είναι η δική σου και ποια η δική μου και ίσως έπαιρνα τη δική σου φεύγοντας και έμενες εσύ με τη δική μου και η δική μου δεν κάνει για να την κρατήσεις. Φοβήθηκα μην σ’ ερωτευτώ και τράβηξα τη φαντασία μου μακριά από το κορμί σου αν και μου το χάρισες απλόχερα για να φτιάχνω σχεδίες με ζαχαροκάλαμα και κλαδιά φοινικιάς και να αρμενίζω, να σε φιλώ και να βασανίζω….. όχι πια. Φοβήθηκα γιατί πάντα κάτι τόσο δυνατό και απρόσμενο φοβίζει και ο έρωτας είναι δυνατός και απρόσμενος, ένα πουλί αρπαχτικό μα εμείς μάθαμε να μεγαλώνουμε στις παλάμες μας μόνο λευκά περιστέρια. Και αν η μέρα κυλάει ήρεμα και φυσιολογικά και είμαι τόσο περήφανη για την αυτοσυγκράτηση μου, μετά έρχεται η νύχτα και η ώρα που η παρουσία σου με παρηγορούσε, και τότε νοιώθω και εγώ η ίδια ένα λευκό περιστέρι και θέλω να έρθεις σαν αρπακτικό και να με αρπάξεις. Ξέρω όσο και αν θα μοιάζουν οι μέρες φυσιολογικές, οι νύχτες θα είναι πια χωρίς έμπνευση σαν τη χειμερία νάρκη της ψυχής. Μου λείπεις, έφυγε το ροζ και το μπλε το άσπρο και το μαύρο, έμεινε μια λευκή σελίδα και κατέβασα την πένα.